เรื่องของวรรณกรรมเองหลายท่านได้บรรยายไปแล้ว กระผมจึงจะไม่พูดในจุดนี้มากเท่าไหร่นัก แต่ความบ้าคลั่งในฉากท้ายๆของแม็คเบธนั้น เป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับกระผมอย่างมาก แท้แล้วคงไม่พ้น นรกในใจ นั้นแล
ขออภัยที่หายหน้าไปหลายวันค่ะ เพิ่งรู้ตัวว่าสุขภาพไม่แข็งแรงอย่างที่คิด พักผ่อนน้อย(= เอาเวลามาตอบกระทู้) งูสวัดเลยเข้าโจมตี ต้องไปนอนรพ.ให้ยาทางเส้นเลือดมาหลายวัน เพิ่งกลับบ้านนี่ละค่ะ
ทีนี้ก็มาถึงตอนที่สำคัญที่สุดของแม็คเบธ คือตอนที่เขารำพึงรำพันขณะศึกครั้งสุดท้ายเข้ามาประชิดติดเมือง มองไปข้างหน้าก็เห็นแต่ความมืดมน ภรรยาคู่เวรคู่กรรมก็ชิงฆ่าตัวตายไปหยกๆ ทิ้งแม็คเบธไว้เดียวดายกับชะตากรรมอันโหดร้ายและแสนเศร้าในเวลาเดียวกัน
เชกสเปียร์ก็ส่ง soliloquy ให้แม็คเบธได้รำพึงรำพันในจังหวะนี้พอดิบพอดี เป็นบทรำพันอันขึ้นชื่อที่สุดในเรื่อง และในผลงานของท่านเชก จะเป็นรองชนิดสูสี ก็แต่บท To be,or not to be ของแฮมเล็ตเท่านั้น
Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow,
Creeps in this petty pace from day to day,
To the last syllable of recorded time;
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death. Out, out, brief candle!
Life’s but a walking shadow; a poor player,
That struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more: it is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.
