เมืองคูร์ติโซลส์สัมพันธมิตรยึดได้จากฝ่ายตรงข้าม ทหารฝรั่งเศสกับสหรัฐอเมริกาพักอาศัยอยู่กับชาวบ้านเป็นเวลาช้านาน รวมทหารไทยเข้าไปบ้านแต่ละหลังค่อนข้างแออัดยัดเยียด จากการสำรวจจำนวนประชากรลดลงพอสมควร ชาวบ้านที่มีฐานะพากันโยกย้ายไปอยู่ตอนใต้ของฝรั่งเศส
เรื่องปากท้องทหารไทยใช้รถครัวประกอบอาหารแจกจ่ายกำลังพล นายทหารชั้นสัญญาบัตรทุกกองร้อยย่อยจะจัดหาห้องรับประทานอาหารให้ ใช้งานร่วมกับนายทหารฝรั่งเศสและสหรัฐอเมริกา ส่วนที่กองบังคับการมีห้องอาหารส่วนตัวรองรับนายทหารชั้นผู้ใหญ่
คืนแรกที่เมืองคูร์ติโซลส์ทหารอาสาทุกนายนอนไม่ค่อยหลับ
“เสียงระเบิดน่ากลัวมาก” จรูญอ้าปากหาวน้ำหูน้ำตาไหล
“ทำไมผมไม่ได้ยิน” ในใจเพิ่มมัวแต่คิดถึงพลทหารรุ่นพี่ เขาเข้านอนค่อนข้างดึกและเผลอหลับยาว พาลไม่รับรู้เสียงระเบิดลงตอนตีสาม
“ที่นี่อยู่ห่างชาลองส์สิบกิโลเมตร เสียงที่พวกเราได้ยินมาจากที่นั่น เมื่อคืนเยอรมันส่งเครื่องบินมาถล่มคลังแสง” นพได้ข่าวด่วนจากนายทหารสหรัฐอเมริกา ซึ่งอยู่ระหว่างหยุดพักหลังประจำการแนวหน้าหลายเดือน
“หมวดครับ” จรูญพูดเสียงเบา “ไอ้ผ่องที่เคยอยู่กองร้อยย่อยที่ 7 บอกผมว่า ที่นี่มีคนตายเยอะมาก กลางคืนไม่มีใครกล้าออกนอกบ้าน”
“ถึงไม่มีคนตายก็ไม่มีใครกล้าออกหรอกพี่หมู่ อยู่ระหว่างสงครามสุ่มสี่สุ่มห้าเดินออกมาอาจเจอกระสุนปืน” เพิ่มพยายามทัดทาน
“เอ็งอย่าขัดคอข้าสิวะ ข้าแค่อยากบอกหมวดว่า เวรยามควรมีเป็นคู่ไปไหนไปกัน มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันตามประสาคนไทย”
นพพลันเข้าใจเหตุผลลูกน้อง “หมู่กลัวผีก็บอกมาเถอะ”
“ผมไม่ได้กลัว…ผมกลัวไอ้เพิ่มกลัวเลยอยากให้หมวดรู้”
เสียงกระซิบจรูญดูเหมือนจะดังเกินงาม ร้อยโทศรีผู้บังคับกองร้อยย่อยที่ 1 ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ เขารีบก้าวเท้าเข้ามารวมกลุ่มเพื่อแจ้งข่าวสำคัญ
“พักเรื่องผีสางนางไม้ไว้ก่อน พรุ่งนี้เราจะเข้าสนามรบ”
จบตอนที่ 16 เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นห้ามพลาดเด็ดขาด
