คุยกันเรื่องวิลเลียม ซอมเมอเซท มอห์ม (William Somerset Maugham)

[เทาชมพู]

    3   ความแปลกของธรรมชาติมนุษย์ ที่ยากจะเข้าใจ
    มิสสตาร์ลิง ถือศักดิ์ศรีไม่ยอมตกเป็นเมียลับๆของนายแพทย์แบรนดอน   ก่อนจะแต่งงานกันอย่างถูกต้อง   ข้อนี้แสดงว่าเธอรักศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงมาก  ไม่ยอมปล่อยตามใจตัวเองจนเลยเถิด
    แต่เธอกลับไม่คิดทบทวนเมื่อวางยาพิษนายจ้างผู้ใจดี เมตตาเธอดังลูกหลาน   เธอกำจัดคุณยายไปพ้นทางไม่ใช่ด้วยอารมณ์เคืองแค้น แต่ด้วยความละโมบในทรัพย์สมบัติ    ที่จริงคุณยายก็แก่แล้ว ถึงยังแข็งแรงสุขภาพจิตดี ก็คงอยู่ได้อีกไม่กี่ปี   ฆาตกรกลับรอไม่ได้
     นายแพทย์แบรนดอลมีอาชีพที่ดี เป็นที่นับหน้าถือตา   รูปก็หล่อ  ถ้าจะหาเมียดีๆสักคนก็ไม่ยาก   แต่เขากลับเลือกผู้หญิงยากจน ขี้้ริ้ว และเหี้ยมโหดพอจะวางแผนฆาตกรรมนายจ้างเพื่อเอามรดก    เขายอมละทิ้งหน้าที่การงานกับทุกอย่างในชีวิตเพื่อผู้หญิงคนนี้และเงินของเธอ
    แล้วข้อนี้ก็นำไปสู่ข้อ 4  ที่เป็นหัวใจของเรื่อง

[เทาชมพู]

    4   ผู้พิพากษาแลนดอนรู้ความจริงทั้งหมด  โกรธมากที่คนผิดรอดพ้นมือกฎหมายไปได้  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
อาชญากรทั้งสองต่างก็ไปมีชีวิตที่ดี มีเงิน มีลูกน้อยน่ารัก ใช้ชีวิตอย่างสมบูรณ์พูนสุข   
    สิ่งที่มอห์มทิ้งไว้ให้คนอ่านตอบกันเองก็คือ
    1   ในเมื่อกฎหมายก็ไม่เอาผิด  สองคนนี้ก็ไปมีชีวิตที่ดีตามที่เขาใฝ่ฝันไว้     ผู้พิพากษาแลนดอนผิดหรือเปล่าที่ไม่ยอมปล่อยวางเรื่องนี้   ทำไมถึงได้แค้นเคืองไม่รู้จบ  แสดงว่าเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไปใช่ไหม
    จริงๆแล้ว อะไรมันเกินอำนาจเราก็ควรจะปล่อยผ่านมันไป ถูกหรือไม่
สมมุติว่าเป็นเรา   พ่อแม่ถูกโกงสิ้นเนื้อประดาตัว  คนโกงก็ติดคุกชดใช้กรรมจนครบ กลับออกมาก็ใช้ชีวิตจากเงินทองที่เอาไปลงทุนออกดอกผลถูกต้องตามกฎหมาย     เราจะให้อภัยคนนั้นว่าเขาใช้หนี้กรรมหมดแล้ว ได้ไหม จะได้ไม่โกรธแค้นต่อกันอีก
    2  ในเมื่อทุกศาสนาก็พร่ำสอนให้ทำดีหนีชั่ว   ถือว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว   แต่โลกแสดงให้รู้ว่าทำชั่วได้ดีมีถมไป เช่นกรณีนี้    ความเชื่อในศาสนาจะถูกสั่นคลอนจากความจริงที่เห็นหรือไม่
     เราจะเกิดความรู้สึกไหมว่า  ตัวอย่างจากข้อเท็จจริงที่โลกแสดงให้รู้  มันไม่ยักใช่อย่างตำราทางศาสนา หรือคำเทศนาใดๆที่เรียนมาตั้งแต่เด็ก    ในเมื่อมันสวนทางกันอย่างนี้ ควรเชื่อข้อเท็จจริงหรือเชื่อคำสอนกันแน่
มอห์มทิ้งคำถามไว้ระหว่างบรรทัดแบบนี้ จากเรื่องที่อ่านเรียบๆ ไม่มีอะไรฉูดฉาดโลดโผน     เราจะพบคำถามที่ประยุกต์ใช้ได้ทุกสังคม และทุกยุคสมัย แฝงอยู่ระหว่างบรรทัด

[SILA]

              ท่านมอห์มน่าจะมีเจตนาวิพากษ์ระบบศาลแบบคณะลูกขุนด้วย ว่ามีการตัดสินผิดพลาดได้
โดยที่ผู้พิพากษา(ผู้เจนโลกพอจะเห็นว่า ผู้ต้องหาผิด) ก็ต้องปล่อยไปตามระบบ แล้วได้แต่ปลง,ทำใจหรือปลอบใจ
(ว่าให้ระบบกรรมทำหน้าที่แทนศาล ซึ่งในเคสนี้ดูจะยังไม่มีวี่แวว เพราะนิยายบอกว่าทั้งสองครองรักกันดี มีลูกน่ารัก
มีความสุข - ตามชื่อเรื่อง แค่ว่าต้องคอยเก็บเนื้อเก็บตัว)
               นิยายชื่อว่า คู่รักครองสุข หักมุมเป็น คู่ฆาตกรเสวยสุข
               อยากให้หักมุมต่อ ว่า ทั้งสองน่าจะไม่ได้ครองสุขหรอก เพราะถูกสำนึกผิด(ที่พอจะมี)ตามหลอกหลอน อยู่กัน
อย่างระหวาดระแวงจนทะเลาะกันบ่อย(ในบ้าน) ด้วยเหตุจากภรรยาที่กลายเป็นคนขี้หึงคุมสามีแจ เพราะกลัวว่าจะไปมีคนอื่นแล้ว
มาวางยาพิษตน หรือ
               จากในเรื่องที่สามีเป็นลมฟุบไป แล้ววันรุ่งขึ้นก็เสียชีวิต มิสเกรย์ไปร่วมงานศพและสังเกตท่าทีแปลกๆ ชวนให้คิด
ของคุณนายเครก

[เทาชมพู]

    คุณหมอ SILA  เป็นคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับความอยุติธรรมของโลก   
    ที่จริงเราก็คงพอมองออกว่า สามีภรรยาคู่นี้ก็ต้องใช้ชีวิตด้วยความระแวงว่าจะเจอคนที่รู้อดีตของเขา   ก็ต้องหลบหนี หรืออพยพโยกย้ายไปเรื่อยๆ  อาจจะต้องไปตั้งหลักแหล่งในเมืองห่างไกลความเจริญ   ชาวบ้านไม่ค่อยจะรู้เรื่องโลกภายนอกนัก    อยู่กันสองคนจะเกิดทะเลาะเบาะแว้งกันเมื่อไหร่ก็ได้
   แต่ก็อาจเป็นได้ว่า เขาก็หาที่เงียบๆสักแห่งอยู่นอกประเทศอังกฤษ  ปลอดจากเพื่อนบ้านที่อาจรู้จักพวกเขา แล้วก็อยู่กันอย่างสงบไปจนตาย
   ทั้งหมดก็ทิ้งคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบว่า  ทำดีแล้วชีวิตจะดีจึงหรือ  ทำชั่วแล้วชีวิตกลับดี  มีจริงใช่ไหม

[เทาชมพู]

    รอสักหน่อยเผื่อมีความเห็นอื่นเพิ่มเข้ามาอีกนะคะ
    แล้วค่อยอ่านเรื่องใหม่  ต้อนรับวันแม่ที่ใกล้เข้ามา

[เทาชมพู]

   นักเขียนยอดนิยมเขียนเรื่องที่รู้ว่าจะอยู่ในความนิยมของคนอ่าน   ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องที่มองออกว่าคนอ่านชอบ คนอ่านเชื่อถือ คนอ่านอินไปกับเนื้อหา ฯลฯ   แต่นักเขียนอย่างมอห์ม ตรงกันข้าม    เขามักจะเสนอเรื่องอะไรที่เป็นแง่มุมที่คนทั่วไปไม่ค่อยนึกกัน  บางทีนึกตามแล้วก็สะอึก หรือร้อง "หือ?"   
   แต่ก็มีความสมจริงรองรับ 
   ไม่ว่าจะเป็นคนขับรถม้าที่เลือกสัตว์พาหนะแทนดอกฟ้าที่หล่นลงมาถึงมือ  หรือนักบวชที่เคร่งครัดในศาสนาแต่พ่ายแพ้ใจตัวเอง  หรือผู้ใหญ่ใจดีจัดงานแต่งงานให้หนุ่มสาวจนๆอย่างสมเกียรติ  เพื่อประโยชน์ของตนเอง
   คราวนี้ก็มาถึง The Mother  ถือเป็นอาหารจานพิเศษท่ีกลืนไม่ค่อยจะลงนัก สำหรับวันแม่เดือนสิงหาคม ที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้
   พูดถึงแม่    คนทั่วไปจะเห็นภาพ "พระคุณแม่ " "ค่าน้ำนม" ความรักที่บริสุทธิ์" " สองมือแม่นี้ที่สร้างโลก" ลอยมาตรงหน้า  แต่มอห์มก็คือมอห์ม  ถ้าเห็นอะไรเหมือนคนส่วนใหญ่เห็น เขาก็ไม่ใช่นักเขียนระดับแถวหน้าของวงวรรณกรรมตะวันตก
   
   "The Mother" เปิดฉากขึ้นด้วยเหตุการณ์ทะเลาะกันเผ็ดร้อนในตึกที่อยู่อาศัยในสลัมของมาดริด ประเทศสเปน   ระหว่างหญิงสูงวัย นามว่า ลา คาชิรา (La Cachirra) ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเช่าห้อง กับคนเฝ้าอาคาร เพราะนางไม่ยอมทิปเขาตามที่ตกลงไว้
    ชาวอาคาร (ถ้าเป็นไทยคงเรียกว่า ประชาชนชาวแฟลต) ต่างพากันมองด้วยสงสัย ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่มีเสียงเล่าลือว่านางเพิ่งพ้นโทษจำคุกมาได้เพียงหนึ่งเดือน หลังจากติดคุกมาเจ็ดปี 
    ภูมิหลังแบบนี้ทำให้ชาวบ้านไม่อยากจะผูกมิตรอยู่แล้ว  บวกกับสีหน้าบึ้งตึง  ท่าทีเคร่งเครียดไม่เป็นมิตร  เก็บตัวมิดชิดอยู่ในห้อง ไม่สุงสิงกับใคร  ก็ทำให้ไม่มีใครอยากเยี่ยมกรายไปยุ่งเกี่ยวด้วย  แต่ก็มองด้วยความอยากรู้เสมอมา
    ลา คาชิราไม่มีเพื่อนหรือญาติมาหาเลยจนคนเดียว  จนวันหนึ่งมีหนุ่มวัย 20  มาหา  เป็นหนุ่มรูปหล่อ แต่งกายเรียบร้อยสะอาดเอี่ยมผิดกับนาง จนไม่น่าเชื่อว่าจะคบหาสมาคมกันได้   
    เขาคือ เคอร์ริโต (Currito) ลูกชายคนเดียวของนาง   ทำงานอยู่อีกเมืองหนึ่ง  แวะมาเยี่ยมเยียนแม่ได้ก็เฉพาะวันหยุด

[เทาชมพู]

   ลา คาชิรารักและหวงแหนลูกชายมาก  ทุ่มเทชีวิตจิตใจให้เขา เรียกได้ว่าลมหายใจเข้าออกมีแค่เคอร์ริโตคนเดียว แม้แต่เรื่องติดคุก  ก็เป็นเพราะพ่อเลี้ยงของเคอร์ริโตทุบตีเด็กชาย   ลา คาชิราจึงแทงผู้ชายคนนั้นตายเพื่อปกป้องลูกชาย ทำให้ต้องรับโทษถึง 7 ปี
   ถ้าหากว่าเรื่องนี้มีแต่แม่กับลูกก็คงไม่มีปัญหาอะไร   แต่มอห์มแนะนำตัวละครสำคัญอีกตัวเข้ามา คือสาวสวยวัย 18 ชื่อโรซาเลีย (Rosalia)  พ่อแม่กับหล่อนอาศัยอยู่ในตึกเดียวกัน  โรซาเลียเป็นคนสวย ขี้เล่น และโปรยเสน่ห์แบบไม่ได้คิดอะไรมาก   เมื่อเห็นหนุ่มรูปหล่อผ่านหน้าไปเป็นประจำก็เริ่มทอดสะพานให้เล่นๆ    ยิ่งรู้ว่าแม่หวงลูกชายขนาดหนัก  โรซาเลียกลับเห็นเป็นเรื่องขำระคนท้าทาย  ที่จะเอาตัวเองไปเป็นคู่แข่ง ชนะยายแก่ขี้หวง  เพื่อความสนุกเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรมาก
    โรซาเลียทอดสะพานให้เคอร์ริโตหนักขึ้น   เมื่อเขามาเยี่ยมแม่  หล่อนก็ไปดักกลางทางเพื่อตัดหน้าพบเขาก่อนแม่จะได้พบลูก  ทำให้ลา คาชิราสังเกตเห็นสายสัมพันธ์ของหนุ่มสาวว่าแน่นแฟ้นขึ้นทุกที  นางเริ่มเกลียด เคียดแค้นโรซาเลียอย่างเข้ากระดูกดำ
     อารมณ์ของลา คาชิราคือความหึงหวง หวงแหน   ยึดเป็นเจ้าของลูกชาย ทำให้นางไม่สามารถทนเห็นใครมาแย่งความรักของเคอร์ริโตไปจากนางได้

[เทาชมพู]

  ต่อมาละแวกบ้านมีงานเลี้ยงรื่นเริงและมีงานเต้นรำ   โรซาเลียมาร่วมงาน   หล่อนยั่วเย้าเคอร์ริโตให้เขาเต้นรำด้วย เมื่อเห็นเขารีๆรอๆในตอนแรก ก็แหย่ว่า
  "กลัวแม่หรือ"
    เคอร์ริโตก็เลยเต้นรำกับหญิงสาวอย่างสนุกสนาน   จากความรู้สึกพึงพอใจในตอนแรกก็กลายเป็นหลงรัก   จนถึงขั้นอยากจะแต่งงานด้วย   ลา คาชิราเฝ้ามองจากห้องด้วยหัวใจปวดร้าวและเคียดแค้น  วันรุ่งขึ้น  นางออกมาเผชิญหน้ากับโรซาเลีย  กล่าวหาว่าหญิงสาวฉกชิงลูกชายไปจากนาง
   โรซาเลียไม่ยอมแพ้  หล่อนโต้กลับไปว่า เคอร์ริโตต่างหากที่มาหลงรักหล่อน   ส่วนหล่อนน่ะไม่เอาเขาหรอก เพราะไม่อยากได้ลูกชายของฆาตกร  ทั้งคู่ทะเลาะวิวาทอย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมใคร 
   ลา คาชิราข่มขู่โรซาเลียว่า "ถ้าแกไม่ปล่อยมือจากเคอร์ริโต   ฉันจะฆ่าแก" (if you don't leave Currito alone, I'll kill you.)
   โรซาเลียไปฟ้องเคอร์ริโต ว่าแม่หวงเขามากเกินเหตุ  แต่หล่อนไม่ได้บอกว่าหล่อนเองก็ยั่วโทสะกลับไปด้วย  เคอร์ริโตรับปากว่าจะไปบอกแม่ว่าเขารักหล่อน
   ฝ่ายลูกชายเองก็คิดหนักว่าจะบอกแม่ว่าอะไร  เพราะรู้ว่าแม่รักและหวงเขามาก   เขาก็เลยลอบมาพบหญิงสาวทุกวันในตอนค่ำ  แต่ไม่มาหาแม่ถึง 2 อาทิตย์ด้วยกัน     ลา คาชิราเฝ้ารอด้วยความทรมานใจ  ในที่สุดเมื่อลูกชายมาหาแม่ แม่ก็จับได้ว่า เขาแอบไปพบผู้หญิงแต่ไม่มาหาแม่    ความทุกข์ทรมานใจของนางกลายเป็นความแค้นถึงขีดสุด

[SILA]

เดาล้วนๆ โดยไม่ได้กูเกิ้ลเอไอใดๆ

(เปลี่ยนข้อความให้เป็นสีขาวเพื่อให้เห็นไม่ชัด, อ่านได้โดย highlight ข้อความ)



         สาวสก๊อยตาย แม่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย และยอมรับในที่สุดว่าเป็นผู้ลงมือฆ่า
แต่
         หักมุม แม่คือผู้เสียสละเพื่อลูกชายที่รัก

[เทาชมพู]

  กลายเป็น Psychological thriller ไปเลย   
  ต้องรีบเล่าให้จบ
  หญิงชราแอบซุ่มรออยู่ตอนกลางคืน  รอว่าเมื่อไหร่โรซาเลียจะกลับมา หลังจากไปพบเคอร์ริโตข้างนอก   นางรอจนในที่สุดก็เห็นหญิงสาววิ่งข้ามลานภายนอกเข้ามาในตัวตึก    ท่าทางอิ่มเอมด้วยความสุข  พอจะชึ้นบันได ลา คาชีราก็เข้าสะกัดไว้ กระชากแขน แต่หญิงสาวสะบัดหลุด
  " จะเอาอะไร" หล่อนร้องถาม " ถอยไป ฉันจะเข้าบ้าน"
  " มึงทำอะไรกับลูกกู"
  " ไปให้พ้น  ไม่งั้นฉันร้องให้คนได้ยินจริงๆด้วย"
  " มึงแอบไปพบลูกชายกูทุกคืนใช่ไหม บอกมานะ"
  " แม่! ช่วยด้วย! อันโตนิโอ!" โรซาเลียตะโกนเรียกแม่กับพี่ชาย
  "ตอบกูมาก่อน"
  " ถ้าแกอยากรู้ ก็เอาเลย   เคอร์ริโตขอฉันแต่งงาน  เขารักฉัน ฉันก็รักเขาสุดหัวใจ"
   โซซาเลียพยายามดิ้นให้หลุดจากมือที่ยึดร่างหล่อนไว้เหมือนคีมเหล็ก
   “ป้าคิดว่าป้าจะกีดกันเราได้งั้นเหรอ? ป้าคิดว่าลูกป้าเขากลัวป้าเหรอ? เขาเกลียดป้าตะหาก  เขาบอกฉันด้วยซ้ำว่า เขาไม่อยากให้ป้าออกจากคุกมาได้เลย”
   " เขาพูดยังงั้นจริงๆเหรอ"
   ลา คาชีราผงะเมื่อได้ยิน  โรซาเลียเริ่มรู้สึกว่าตัวเองตีถูกจุดแล้ว  หล่อนจึงรุกต่อไป
   “ใช่ เขาบอกฉันเอง  บอกมากกว่านั้นอีก เขาบอกฉันว่าป้าฆ่าผัวใหม่ของป้า  จนต้องติดคุกเจ็ดปี  เคอร์ริโตอยากให้ป้าตายๆไปเสียให้หมดเรื่องด้วยซ้ำ”
   หล่อนพูดเสียงเกรี้ยวกราด แล้วหัวเราะเยาะเมื่อเห็นหญิงชราตัวสั่นเทาราราวกับถูกตีอย่างแรง
   " ป้าควรภูมิใจนะ ที่ฉันยอมแต่งงานกับลูกชายฆาตกร" 
   หล่อนผลักลา คาชีราให้หลีกทางแล้ววิ่งขึ้นบันไดเพื่อกลับเข้าห้อง   แต่หญิงชรากลับได้สติหลังจากจังงังไปชั่วขณะจากถ้อยคำหญิงสาว   นางกรีดร้องด้วยความคั่งแค้น   ถลาเข้าใส่ จิกตัวกระชากหล่อนกลับลงมา   โรซาเลียหันกลับมาสู้ ดิ้นรนเอาตัวรอด
  ลา คาชีราชักมีดออกจากอกเสื้อ  แทงเข้าที่คอของเด็กสาว โรซาเลียกรีดร้อง
  "แม่ มันฆ่าฉัน"
  หล่อนล้มลงกลิ้งลงไปตามขั้นบันได  ลงไปกองพับอยู่บนพื้น  เลือดไหลนองออกมา

[เทาชมพู]

   เสียงร้องของโรซาเลียทำเอาผู้คนทั้งตึกแตกตื่นกันออกมารุมล้อมที่เกิดเหตุ   ในที่สุดก็มีคนเรียกตำรวจ  แพทย์มาด้วยเพื่อตรวจดูร่างผู้ถูกทำร้าย
   ลา คาชิราไม่ได้วิ่งหนีไปไหน  ยังอยู่ในที่เกิดเหตุ   เมื่อแพทย์ลุกขึ้นจากร่างของโรซาเลีย นางถามถามแพทย์ว่า
  "มันตายแล้วใช่ไหม?" (Is she dead?)
   แพทย์ตอบว่า "ใช่"
   ลา คาชิรากลับตอบด้วยประโยคที่แสดงถึงความโล่งใจว่า "ขอบคุณพระเจ้า" (Thanks be to God!)
   ถ้าหากว่าเป็นไทย ก็คงคล้ายกับคำว่า "สาธุ"
 
   เรื่องจบลงตามนีิี้  แต่ทิ้งอะไรต่อมิอะไรไว้ให้คนอ่านได้คิดและได้เถียงกันอีกมากค่ะ
   เช่น   มอห์มถามคนอ่านโดยไม่ต้องพูดดังๆว่า
   " จริงหรือ ว่าความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่   หรือมีด้านมืดซ่อนอยู่ได้ด้วย" 
   " ลา คาชิรา รักลูกจริงหรือเปล่า"
   " ถ้าใช่ เป็นความรักแบบไหน   ถ้าไม่ใช่ มันคืออะไร"
   " หลังจากฉากนี้จบลงแล้ว   ตัวละครที่ยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นอย่างไรต่อไป"

[SILA]

ผิดหวัง ไม่เป็นเรื่องสั้นหักมุมซาบซึ้งพระคุณแม่ตามที่คาดเดาไว้ว่า
                 มีคนพบศพสาวสก๊อยในสวน แม่คือผู้ต้องสงสัย และยอมรับเองในที่สุดว่าเป็นคนฆ่า
เรื่องหักมุมเป็นว่าแม่รับผิดแทนลูกชายที่รัก ผู้เป็นคนลงมือฆ่าสาวสก๊อยด้วยความหึงหวงและโกรธที่นางบอกว่า
ไม่ได้รัก, ที่ทำไปเพื่อยั่วอารมณ์แม่และกล่าวคำหยาบล่วงเกินบุพการีตน
  
                 รู้สึกว่าเรื่องของท่านมอห์มจะถึงเลือดถึงเนื้อ (blood and gore) สมกับเป็นงานของนักเขียนชายอีกครั้ง
(เรื่องฝน ก็มีดโกนปาดคอสยอง) เรื่องนี้น่าจะออกแบบฉากมรณะสวยๆ ให้แม่กระชากสก๊อยแล้วนางกลิ้งตกบันไดคอหัก
ลงไปกองแน่นิ่งบนถนน(ถ้าไม่ถึงเลือดสะใจก็ให้รถแล่นผ่านมาทับซ้ำก็ได้)
                 จะได้ไม่ต้องให้แม่พกมีดติดตัวเพราะทำให้แม่ดูร้ายรู้เดียงสา จากภาพพจน์ที่สร้างมาก่อนว่าแม่ถูกสถานการณ์
บังคับให้ใช้ความรุนแรงเพื่อปกป้องลูก อย่างไรก็ตามชีวิตโหดในคุกและชีวิตนอกคุกเมื่อพ้นออกมาแบบคนมีอดีตที่สังคม
มองลบย่อมมีผลให้สภาพจิตใจทัศนคติพฤติกรรมของแม่เปลื่ยนไป ประเด็นนี้ทำให้คิดไปได้ว่าแม่โกรธแค้นสก๊อยพร้อมบวก
เพื่อ"ปกป้อง"ลูกชาย อีกครั้ง ถ้าสก๊อยพูดไม่ฟังยังคุกคามไม่เลิก
 
                  ส่วนเรื่องที่สก๊อยบอกว่าลูกชายเกลียดแม่นั้น นาง'แต่งตบ'หน้าคนฟังให้ช้ำใจ เพราะว่าถ้าไม่รัก
ลูกคงไม่มาเยี่ยมเยียนประจำ

[CrazyHOrse]

แม่รู้ชัดว่าว่าที่ลูกสะใภ้โกหกแน่ๆว่าลูกชายอยากให้แม่ติดคุกตลอดชีวิต ก็เลยจัดการซะ เพื่อปกป้องลูกชายจากคนประเภทนี้

ก็ไม่แปลกนะครับ แม่รักลูกชายออกจะขนาดนี้ ขนาดยอมติดคุกตั้ง 7 ปีแทนลูกที่ฆ่าพ่อเลี้ยงก็ทำมาแล้ว

[เทาชมพู]

  แม่ฆ่าพ่อเลี้ยงเพราะเขาทารุณลูกค่ะ ตอนนั้นลูกอายุ 13 เอง
  เรื่องนี้ มอห์มตั้งใจแสดงด้านมืดของความเป็นแม่    นี่คือความเห็นของนักวิจารณ์ฝรั่ง  นักอ่านไทยอาจเห็นเป็นอีกแบบก็ได้

[Hally]

ชอบมากๆ ค่ะ ติดหนึบ

เรื่อง the mother นี่ทำให้นึกถึงข่าวดาราสาวกับดาราหนุ่ม เรื่องสิ้นสุดทางเพื่อน