ระลึกชาติ (2)

[เทาชมพู]

     ชาวไทยพุทธทำความเข้าใจกับการระลึกชาติได้ง่ายกว่าคนชาติอื่นๆที่นับถือศาสนาแบบที่ไม่มีความเชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเกิด     แต่เชื่อว่าคนตายแล้วถ้าทำความดีก็ไปอยู่สวรรค์กับพระเจ้า   ทำชั่วก็ตกนรก   ทุกคนเดินผ่านเข้ามาในโลกเพียงครั้งเดียวแล้วออกไปตลอดกาล     ดังนั้น กรณีระลึกชาติจึงเป็นเรื่องสับสนงงงวยสำหรับพวกเขาอยู่ไม่น้อย  หากว่าเกิดประสบกับตัวเองหรือคนใกล้ตัว
      อารมณ์สับสนวุ่นวายใจเกิดกับซินดี แฮมมอนด์ มารดาของเด็กชายวัย 4 ขวบชื่อไรอัน   เมื่อจู่ๆวันหนึ่ง หนูน้อยก็ผวาตื่นขึ้นมา จับหน้าอก ร้องไห้จ้าว่าหัวใจของเขาระเบิด ขณะอยู่ในฮอลลีวู้ด  เท่านั้นยังไม่พอ  ไรอันเริ่มพูดอะไรแปลกๆกับแม่ว่า  ครั้งหนึ่งเขาเคยอาศัยอยู่ในบ้านในฮอลลีวู้ด  ณ ถนนชื่อ "ร็อค"  เขาไม่ใช่เด็กน้อย แต่เป็นผู้ใหญ่มีลูกชายสามคน  แถมยังมีเพื่อนเป็นวุฒิสมาชิก ชื่อ " ไฟว์"
      ในเมื่อไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุว่าเกิดจากอะไร   ซินดีก็ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรดี  เธอไปหาหนังสือที่มีภาพถ่ายยุคเก่าจากฮอลลีวู้ด   พอเห็น ไรอันระบุอย่างตื่นเต้นว่า  ภาพถ่ายที่แม่กำลังเปิดดูเป็นภาพชายคนหนึ่งชื่อจอร์จและอีกคนในภาพคือตัวเขาเอง
     

[เทาชมพู]

     บุคคลแรกที่ซินดีติดต่อเพื่อหาคำตอบ  ไม่ใช่คนทรงหรือหมอผี   แต่เป็นจิตแพทย์จากศูนย์การแพทย์ UVA ซึ่งทำการวิจัยเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิด     จิตแพทย์ยืนยันว่าชายในภาพเป็นดาราภาพยนตร์ชื่อ George Raft และชายอีกคนคือมาร์ติน  มาร์ทีน( Martin Martyn) ซึ่งเสียชีวิตในปี 1964
      เมื่อหาทางติดต่อกับลูกสาวของมาร์ทีนได้สำเร็จ   เธอยืนยันว่าบิดาทำงานเป็นผู้จัดการของดารา อาศัยอยู่ที่ North Roxbury Drive  มีลูกชายสามคน และเคยเข้าพบวุฒิสมาชิกนิวยอร์ก เออร์วิงก์ ไอฟส์
      จิตแพทย์ก็พาซินดีและไรอันไปพบลูกสาวในชาติก่อนของเขา   แต่ในการพบปะกันครั้งนั้น ไรอันไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นดีใจ แต่กลับวางตัวห่างเหินมึนตึง   เขาอธิบายกับซินดีในภายหลังว่า ลูกสาวเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว   เขาใช้คำว่า Her energy had changed.  จะแปลตรงตัวก็คงไม่ได้ความ  จึงขอตีความว่า energy  หมายถึงความเปลี่ยนแปลงทางสรีระ  ตอนที่มาร์ทีนตาย ลูกสาวอายุ 8 ขวบ  เมื่อมาพบกันอีกครั้งในชาติใหม่  เธออายุปาเข้าไป 57 แล้ว  กลายเป็นคนละคนก็ว่าได้   เขาก็รู้ว่าไม่มีทางจะสานความสัมพันธ์ฉันพ่อลูกได้อีก
     ไรอันเป็นอย่างไรต่อไปน่ะหรือคะ  หลังจากพบกับลูกสาวของมาร์ทีนแล้ว  ไรอันก็หมดความสนใจในอดีตชาติ  เขาเรียนรู้ว่าทุกอย่างไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม  ลูกเต้าเขาก็โตๆเป็นผู้ใหญ่ มีชีวิตของตนเอง
 เด็กที่กลับชาติมาเกิดก็ปิดตัวลง   ลืมชีวิตในชาติก่อน แล้วเดินหน้าไปอยู่ในชีวิตปัจจุบันอย่างที่ควรเป็น

[เทาชมพู]

  เรื่องที่น่าสนใจอีกเรื่อง ที่ไม่ตรงกับความเชืื่อของชาวพุทธ คือไรอันให้การว่า  หลังจากเขาตายไปในร่างของมาร์ทีน   เขาเห็น "แสงสว่างสวยงาม" ที่ทุกคนจะต้องเดินเข้าไปหาแสงนั้น  แต่หลังจากนั้นทุกคนก็จะกลับออกมาในร่างใหม่ชีวิตใหม่
   ไรอันเล่าว่าเขาไม่ได้ขึ้นสวรรค์ แต่ว่าเขาเข้าไปอยู่ในสถานที่รอเกิด   เมื่ออยู่ที่นั่น เขามองลงมาเห็นซินดี เขาเคยรู้จักเธอในชาติก่อนหน้านี้   แล้วเขาก็เลือกเธอเป็นแม่ของเขาในชาตินี้ เพื่อเขาจะได้ดูแลเธอได้ในฐานะลูกขาย
    ไรอันยังจำได้แม้แต่ความทรงจำเมื่อเขาอยู่ในครรภ์ของซินดี    เขาจำได้ว่าเธอเสียใจมากเมื่อรู้ว่าได้ลูกชาย เพราะเธออยากได้ลูกสาวมากกว่า  ถึงกับโกรธหมอที่ตรวจอุลตราซาวน์แล้วบอกว่าเธอได้ลูกชาย  เธอร้องห่มร้องไห้อยู่นานเพราะเสียใจที่ไม่ได้ลูกสาว    ข้อนี้ซินดียอมรับด้วยความละอายใจว่าเป็นความจริง

[เทาชมพู]

      ยังมีรายอื่นอีก  แต่ขอเว้นจังหวะก่อนค่ะ ชวนคุยก่อน
     กรณีของไรอัน ตรงเรื่องเลือกเกิดได้น่าจะจุดประกายให้ออกความคิดได้หลากหลาย    ชาวพุทธเชื่อกันว่าใครทำบุญไว้มากก็ได้เกิดดี  ร่ำรวยสูงส่ง    ใครทำบุญน้อยหรือบาปเยอะก็ได้เกิดในที่ต่ำต้อย หรือเลวทรามตามกรรมที่ทำไว้
     แต่สำหรับไรอัน  การที่เลือกเกิดได้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับบุญบาป  แต่กลายเป็นว่าคนจะมาเกิดมีสิทธิ์เลือกว่าจะเข้าท้องใคร    เขาจึงเลือกผู้หญิงที่เขาอยากจะมาเกิดด้วย  เพื่อจะได้มีชีวิตใกล้ชิดเธอ
     ซินดีกับไรอันเคยเกิดเป็นอะไรกันมาก่อนก็ไม่ทราบ  เขาไม่ได้บอก  อาจจะเป็นพ่อแม่ ญาติพี่น้อง หรือเพื่อน หรือคนรัก  แต่อย่างหนึ่งแน่ๆคือไรอันมีความผูกพันในทางดีกับผู้หญิงคนนี้  จึงอยากจะมีชีวิตใกล้ชิดเพื่อช่วยเหลือเกื้อกูลกัน     ข้อนี้ทำให้นึกถึงคุณรัตนากับคุณพ่อบุญธรรม  
     อยากฟังความเห็นของท่านสมาชิกเรือนไทยก่อนเล่าถึงกรณีต่อๆไปค่ะ
     คุณ Superboy  ไหนๆก็ถูกเลขท้ายในกระทู้นี้แล้ว  ไม่ช่วยเพิ่มเรตติ้งกระทู้ แสดงความเห็นหน่อยหรือคะ

[ภศุสรร อมร]

เคยได้ยินเรื่องที่ทำนองคล้ายคลึงกับเรื่องนี้มาแล้วในบริบทของไทยเช่นกัน
นาย บัวลอย แสงวงศ์ ผู้ซึ่งเคยมีข่าวโด่งดังมาแล้วเมื่อหลายสิบปีก่อน ว่าตนเองนั้นระลึกชาติได้ว่า
เคยเกิดเป็นงูเหลือม จากคำบอกเล่าของนายบัวลอย หลังจากที่ตนเองได้เสียชีวิตจากชาติงูเหลือมไปแล้ว ก็ได้เป็นสัมภเวสี ล่องลอยอยู่ช่วงหนึ่ง
เผอิญเห็นสตรีคนหนึ่ง ตักน้ำในโอ่ง รู้สึกชอบจึงมาเกิดด้วย นี่ก็คงเป็นอีกกรณีของการเลือกเกิด คงจะอธิบายได้ว่าอาจเป็นวาสนาเก่า
ช่วงระว่างการตายกับการเกิดถ้าจะอธิบายก็น่าจะเป็นการเคลื่อนของวิญญาน

[เทาชมพู]

  คนไทยเรามีคำพูดว่า "ถ้าเลือกเกิดได้   ฉันจะ..." หรือไม่ก็  "คนเราเลือกเกิดไม่ได้  แต่เลือกทำดีได้"  ตัวอย่างของไรอันและนางบัวลอย น่าจะทำให้คิดใหม่ได้ว่า คนเราเลือกเกิดได้ แต่การเลือกนั้นมีขอบเขตจำกัด   ไม่ใช่เลือกได้ตามใจชอบ  มิฉะนั้นคงเลือกเกิดเป็นมหาเศรษฐีกันหมดทั้งโลกแล้ว 
  ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนคนมีเงินในกระเป๋าไม่เท่ากัน  จะเลือกเส้นทางเดินทางได้ไม่เท่ากัน   มีเงินมหาศาลก็นั่งเครื่องบินส่วนตัว   มีเงินมากหน่อยก็เลือกนั่งเครื่องบินพาณิชย์    ถ้าเงินน้อยลงมาก็นั่งรถตู้โดยสาร หรือรถทัวร์ปรับอากาศ    แต่ถ้าไม่มีเงิน อาจต้องใช้วิธีโบกรถแล้วแต่ใครจะผ่านมาให้ขึ้นไปนั่งได้
  อีกอย่างในกรณีไรอัน คือการรับรู้ของทารกมีตั้งแต่อยู่ในท้อง  นอกเหนือจากรู้ร้อนรู้หนาว รู้เจ็บปวดหรือสบาย   เขาสามารถรับอารมณ์ของแม่ได้   คนโบราณสังเกตข้อนี้ จึงแนะนำให้หญิงตั้งครรภ์ทำบุญรักษาศีล  เพื่ออารมณ์จะได้เยือกเย็น   เด็กคลอดออกมาก็สุขภาพดีท้ังกายใจ

[เทาชมพู]

   เรื่องที่ 2  แตกต่างจากเรื่องแรกนิดหน่อย ตรงที่การกลับชาติมาเกิดนี้  ตายไป 2  และกลับมาทั้ง 2 คน
   เรื่องนี้เกิดขึ้นกับสามีภรรยาชาวอังกฤษชื่อจอห์นและฟลอเรนซ์ พอลล็อค ประสบความวิปโยคอย่างแรงเมื่อเมื่อลูกสาวฝาแฝด โจแอนนาและแจ็คเกอลีน เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2500
    แต่ในปีต่อมา ทั้งคู่รู้สึกตื่นเต้นยินดีมากเมื่อฟลอเรนซ์ตั้งครรภ์ได้ลูกแฝดอีกครั้ง   เด็กน้อยคู่ใหม่มีชื่อว่าจิลเลียนและเจนนิเฟอร์      หน้าตาเหมือนกันแต่เจนนิเฟอร์มีปานบนเอว   คล้ายกับปานที่แจ็คเกอลีนเคยมี และมีปานบนหน้าผากรูปร่างคล้ายกับรอยแผลเป็นของ Jacqueline

[เทาชมพู]

   ครอบครัวย้ายถิ่นฐานจากเมืองเฮกแซมไปยังเบ็กซ์ลีย์เบย์ เมืองบนชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของอังกฤษ   หลังจากการย้ายถิ่นฐาน ชีวิตของครอบครัวพอลล็อคก็เริ่มมีปรากฏการณ์แปลก ๆ อธิบายไม่ได้หลายอย่างด้วยกัน
   เมื่อเจนนิเฟอร์และจิลเลียนอายุได้ 2 ขวบ  หนูน้อยทั้งสองร้องหาของเล่น ที่บอกว่าเป็นของเธอ  ลักษณะของของเล่นที่เด็กร้องหาคือของเล่นเก่าของพี่สาวทั้งสองที่เสียชีวิตไปแล้ว     ของเหล่านั้นพ่อแม่ทิ้งไปหมดนานแล้ว  ทำเอาสับสนงงงวยอย่างยิ่ง   ว่าเด็กน้อยไม่เคยเห็นของพวกนี้  ทำไมถึงเรียกหาได้อย่างแม่นยำว่ามีอะไรบ้าง   หนูน้อยทั้งสองรู้เรื่องของเล่นเหล่านี้ได้อย่างไร
    ครอบครัวพอลล็อคอยู่ที่เมืองใหม่ไม่นาน  คิดถึงเมืองเก่า ก็เลยตัดสินใจย้ายกลับบ้านเดิมที่เมืองเฮกแซม  พอกลับมา  ก็สังเกตว่าลูกสาวดูคุ้นเคยกับสถานที่สำคัญๆในเมือง ราวกับเคยเห็นมาก่อน  ทั้งๆที่ตอนย้ายบ้านครั้งแรกก็ยังเป็นแค่ทารก   นอกจากนี้ยังจำสถานที่โปรดของพี่สาวที่เสียชีวิตได้ด้วย    ที่สำคัญคือหนูน้อยกลัวรถยนต์เป็นพิเศษ    เวลาเห็นรถคันไหนขับตรงเข้ามาเป็นร้องกรี๊ดว่า "รถจะชนเรา"

[เทาชมพู]

   แปลกยิ่งกว่านี้คือเด็กน้อยทั้งสองรู้รายละเอียดเรื่องการตายของพี่สาว ทั้งๆพ่อแม่ไม่ได้เล่า  จิลเลียนเคยบอกเจนนิเฟอร์ว่าเธอเห็นเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเธอ   นอกจากนี้นิสัยบางอย่างก็ยังเหมือนพี่สาวที่ล่วงลับด้วย
   -  ชอบอาหารประเภทเดียวกัน
   -   ชอบแต่งตัวสไตล์เดียวกับพี่สาว
   -  บอกชื่อโรงเรียนเก่าของพี่สาวได้
   -  ทำตัวคุ้นเคยกับเพื่อนของพี่สาวที่เสียชีวิต
   - ชอบร้องเพลงเดียวกันกับที่พี่สาวเคยร้อง

    อย่างไรก็ตาม   พออายุ 5 ขวบ ความทรงจำแปลกๆแบบนี้ก็จางไป   เด็กทั้งสองเริ่มใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป  ไม่พูดเรื่องในอดีตอีก

[ภศุสรร อมร]

  คนไทยเรามีคำพูดว่า "ถ้าเลือกเกิดได้   ฉันจะ..." หรือไม่ก็  "คนเราเลือกเกิดไม่ได้  แต่เลือกทำดีได้"  ตัวอย่างของไรอันและนางบัวลอย น่าจะทำให้คิดใหม่ได้ว่า คนเราเลือกเกิดได้ แต่การเลือกนั้นมีขอบเขตจำกัด   ไม่ใช่เลือกได้ตามใจชอบ  มิฉะนั้นคงเลือกเกิดเป็นมหาเศรษฐีกันหมดทั้งโลกแล้ว 
  ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนคนมีเงินในกระเป๋าไม่เท่ากัน  จะเลือกเส้นทางเดินทางได้ไม่เท่ากัน   มีเงินมหาศาลก็นั่งเครื่องบินส่วนตัว   มีเงินมากหน่อยก็เลือกนั่งเครื่องบินพาณิชย์    ถ้าเงินน้อยลงมาก็นั่งรถตู้โดยสาร หรือรถทัวร์ปรับอากาศ    แต่ถ้าไม่มีเงิน อาจต้องใช้วิธีโบกรถแล้วแต่ใครจะผ่านมาให้ขึ้นไปนั่งได้
  อีกอย่างในกรณีไรอัน คือการรับรู้ของทารกมีตั้งแต่อยู่ในท้อง  นอกเหนือจากรู้ร้อนรู้หนาว รู้เจ็บปวดหรือสบาย   เขาสามารถรับอารมณ์ของแม่ได้   คนโบราณสังเกตข้อนี้ จึงแนะนำให้หญิงตั้งครรภ์ทำบุญรักษาศีล  เพื่ออารมณ์จะได้เยือกเย็น   เด็กคลอดออกมาก็สุขภาพดีท้ังกายใจ

ในจุดนี้ คงต้องพูดว่าขึ้นอยู่กับต้นทุนของตนด้วย ต้นทุนในที่นี้หากวิเคราะห์ตามหลักพุทธก็คงหนีไม่พ้นบุญกรรม
ไม่มีทางที่คนเราจะสามารถทำอะไรเกินขอบเขตของต้นทุนใด้ การเกิดก็คงเหมือนกัน

[ภศุสรร อมร]

   แปลกยิ่งกว่านี้คือเด็กน้อยทั้งสองรู้รายละเอียดเรื่องการตายของพี่สาว ทั้งๆพ่อแม่ไม่ได้เล่า  จิลเลียนเคยบอกเจนนิเฟอร์ว่าเธอเห็นเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเธอ   นอกจากนี้นิสัยบางอย่างก็ยังเหมือนพี่สาวที่ล่วงลับด้วย
   -  ชอบอาหารประเภทเดียวกัน
   -   ชอบแต่งตัวสไตล์เดียวกับพี่สาว
   -  บอกชื่อโรงเรียนเก่าของพี่สาวได้
   -  ทำตัวคุ้นเคยกับเพื่อนของพี่สาวที่เสียชีวิต
   - ชอบร้องเพลงเดียวกันกับที่พี่สาวเคยร้อง

    อย่างไรก็ตาม   พออายุ 5 ขวบ ความทรงจำแปลกๆแบบนี้ก็จางไป   เด็กทั้งสองเริ่มใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป  ไม่พูดเรื่องในอดีตอีก

นับว่าเรื่องนี้ไม่แปลกไปมากจากเรื่องระลึกชาติอื่นที่เคยรับรู้ ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าการระลึกชาติอาจระลึกถึงเพลงได้ด้วย นี่ถ้านักดนตรีสามารถระลึกได้ขึ้นมาเมื่อใด เกรงว่าน่าจะมีการแห่ฟ้องลิขสิทธิ์กันไปทั่วไต้หล้า
การบอกชื่อโรงเรียน และการทักเพื่อนถูกก็น่าสังเกต ในที่นี่อาจเป็นไปได้ว่าแฝดทั้งคู่ในชาติก่อนได้เสียไปตั้งแต่อายุยังน้อย ความทรงจำยังบริสุทธิ์ ถ้าพูดตามความเชื่อก็น่าจะมีส่วนทำให้มีการ ‘‘โอนถ่าย‘‘ ความทรงจำได้ง่าย

[เทาชมพู]

เพลงเป็นส่วนหนึ่งของหลายๆสิ่งที่หนูน้อยทั้งสองชอบค่ะ

[เทาชมพู]

    พูดถึงลิขสิทธิ์ของผู้กลับชาติมาเกิดใหม่ ทำให้ต้องเล่าถึงกรณีของเด็กชายชื่อ "ลี" ชาวอเมริกัน   
    ตั้งแต่เขาอายุได้ 2 ขวบ เด็กชายลี ซึ่งเกิดมาในรัฐตะวันตกตอนกลางของอเมริกา เริ่มบอกพ่อแม่ว่าเขามีบ้านอีกหลัง   และมีแม่อีกคน เมื่ออายุได้ 3 ขวบ เขาเริ่มบอกว่าเขาเกิดวันที่ 26 มิถุนายน แทนที่จะเป็นวันเกิดจริงคือวันที่ 21 มิถุนายน 
    นอกจากนี้ ลียังบอกอีกว่า ชื่อกลางของเขาคือ Coe     เขาเขียนบทภาพยนตร์เพื่อหาเลี้ยงชีพ และมีลูกสาวชื่อเจนนิเฟอร์  เมื่อถูกถามว่าตายอายุเท่าไหร่ และเขาก็ตอบทันทีว่า "สี่สิบแปด"
    แม่ของลีนับถือคริสตศาสนาในนิกายแบ็พติสต์ ซึ่งไม่มีคำสอบเรื่องกลับชาติมาเกิดใหม่   เธอไม่เชื่อคำพูดของลูกชาย แต่เธอก็อยากรู้ว่าเขาเอาข้อมูลบอกเล่าเป็นตุเป็นตะนี้มาจากไหน   เธอกับพ่อของลีก็เลยไปค้นหารายชื่อไตเติ้ลภาพยนตร์หลายต่อหลายเรื่องมาให้ลีดู   เพื่อถามว่าเขาเขียนเรื่องเหล่านั้นหรือไม่   ลัก็ปฏิเสธ
    จนกระทั่งมาถึงไตเติ้ลภาพยนตร์เรื่อง  Gone With the Wind  ที่บอกชื่อดารา ผู้กำกับและทีมสร้าง  ลีก็เริ่มกระตือรือร้น  เขาบอกว่าเขาเองนี่แหละที่เขียนบทภาพยนตร์ (screenplay)เรื่องนี้
    พ่อแม่รีบไปค้นใน  google พบว่าผู้เขียนบทหนัง Gone With the Wind ชื่อ Sidney Coe Howard      ฮาวเวิร์ดเกิดเมื่อวันที่ 26 มิถุนายน มีลูกสาวคนหนึ่งชื่อเจนนิเฟอร์ และเสียชีวิตเมื่ออายุสี่สิบแปด
   

[เทาชมพู]

    นอกจากนี้  ลียังกลัวรถแทรคเตอร์เป็นพิเศษ  เขาบอกว่าเขาเคยฝันร้ายว่า  "ถูกรถทับแขน” แล้วไม่ชอบให้มีอะไรมารัดหรือทับหน้าอก     ที่มาของเรื่องชวนให้คิดว่าการเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุของ Sydney Coe Howard คือเกิดจากไปที่ฟาร์ม แล้วมีรถแทรกเตอร์ติดเครื่องเข้าเกียร์ไว้ ไถลมาอัดเขาซึ่งเผอิญไปอยู่ด้านหน้ารถพอดี  ทำเอาถูกดันไปติดฐานหินของโรงรถจนเสียชีวิต
    หลายกรณีของการกลับชาติมาเกิด   เด็กน้อยในชาติใหม่มักจะจำความตายในชาติก่อนได้แม่นยำ ตั้งแต่อายุยังน้อย  ส่วนใหญ่ไม่ได้ตายในวัยชราตามธรรมชาติ แต่ตายด้วยอุบัติเหตุหรือฆาตกรรมเมื่ออายุยังไม่มาก    พวกนี้มักกลับมาเกิดเร็ว   ความเชื่อแบบไทยเห็นจะเป็นว่า ตายเมื่อยังไม่สิ้นอายุขัย  เลยมาเกิดใหม่ได้เร็ว

[เทาชมพู]

  เสียดายว่าหาข้อมูลต่อจากนั้นไม่พบว่า ลีได้กลับไปบ้านเดิมในชาติก่อน พบลูกเมียเมื่อชาติก่อนหรือเปล่า   กระทู้เลยหยุดอยู่แค่นี้ค่ะ 
  ส่วนเรื่องลิขสิทธิ์ ต่อให้ลีกลับไปเจอลูกเมียญาติมิตรเก่าๆ ก็คงไม่สามารถจะถือสิทธิ์ในลิขสิทธิ์ได้อยู่ดี เพราะ
  1 บทภาพยนตร์อาจจะหมดลิขสิทธิ์ไปแล้ว
  2  หรือยังไม่หมด  ลูกเมียเมื่อชาติก่อนก็จะได้มรดกข้อนี้ไป   ลีในชาติปัจจุบันไม่มีสิทธิ์ใดๆในผลงานเมื่อชาติก่อนอีก