พอได้อ่านคห. ที่ 12 ของคุณ Rattananuch รู้สึกเหมือนถูกล็อตเตอรี่ 60 ล้านบาท
ดีใจจริงที่ในที่สุดก็ได้พบตัวจริง แม้เพียงตัวอักษรในกระทู้ก็ตาม
ดิฉันจะไม่ละลาบละล้วงถามเรื่องส่วนตัวในปัจจุบันของคุณรัตนานุชละค่ะ อยากถามเรื่องระลึกชาติอย่างเดียว
1 คุณจำเหตุการณ์หลังจากคุณป้ากิมลั้นสิ้นใจ จนถึงตอนเด็กหญิงรัตนาเริ่มจำความได้ไหมคะ ช่วงเวลานั้นคุณอยู่ไหน จำอะไรได้บ้าง
2 เมื่อคุณเริ่มโตพอจะจำอดีตชาติได้ ต่อมาคุณอนันต์ลูกสาวคุณป้ากิมลั้นก็แน่ใจว่าคุณคือคุณแม่ของเธอกลับมาเกิด คุณไม่เกิดความผูกพันกับคุณอนันต์บ้างหรือคะ อย่างน้อยก็อยากรู้ทุกข์สุขของลูกบ้าง มีครอบครัวไหม หลานกี่คนฯลฯ อะไรพวกนี้ เหมือนเราพึงรู้สึกต่อญาติที่กลับมาเจอกันอีกครั้งหลังห่างหายกันไปนาน
3 ความทรงจำของคุณเริ่มเลือนรางไปตามวัยบ้างหรือเปล่าคะ หรือว่ายังชัดเจนเหมือนตอนคุณเล็กๆ
4 คุณเห็นว่าชาติภพคือละครเรื่องหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าคุณตัดความผูกพันในชาติก่อนโดยสิ้นเชิง ไม่ไยดีจะติดต่อกับลูกหลานในชาติก่อนอีก เหมือนเราไม่สนใจจะติดต่อกับคนรู้จักกันห่างๆสมัยเราเด็กๆ
อะไรทำให้คุณรู้สึกเช่นนั้น ปฏิบัติธรรม หรือว่าอารมณ์นี้มันเกิดของมันเอง
สังเกตว่าคุณอนันต์ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน เพราะเธอดีอกดีใจอยากพบคุณ แสดงว่าเธอยังคิดถึงแม่ของเธออยู่
5 การระลึกชาติได้มีผลอะไรกับชีวิตในชาตินี้ของคุณบ้างไหมคะ
