มานึกได้ว่า ในยุคของผม มีนักแต่งเพลง (และร้องด้วย) ที่มีผลงานดังชื่อ Jimmy อยู่ 2 คน คนหนึ่งชื่อ Jimmy Webb ส่วนอีกคนชื่อ Jimmy Cliff คนหลังมาจาก Jamaica
วิทยุเคยเปิดเพลงของ JC อยู่เพลงหนึ่ง มันเป็น soundtrack ของหนังตลกที่เข้ามาฉายในบ้านเราเรื่อง Cool Running
(ต้นฉบับเพลงนี้อยู่ในต้น 70s เป็นเสียงของ Johnny Nash ดังกว่าฉบับนี้มาก)
แล้วมีอีกเพลงหนึ่งที่ JC แต่ง Linda Ronstadt เอาไปร้องใหม่ เป็นเพลงอยู่ใน album ของเธอ เธอร้องเพลงนี้ได้สะใจผมมาก
มาฟังเพลงจากผลงานการแต่งเนื้อร้องของ Jimmy Webb ที่วิทยุบ้านเราเคยเปิดกันต่อ...
นี่ไม่ใช่ต้นฉบับ แต่เป็นฉบับที่นักฟังเพลงฯ บ้านเรารู้จักมากกว่า ต้นฉบับนั้นอยู่ในปลาย 60s เป็นเสียงร้องของนักแสดงชาวอังกฤษชื่อ Richard Harris ฉบับนี้ผมไม่เคยได้ยินทางวิทยุมาก่อน รู้จักแต่ชื่อคนร้อง
(เพลงนี้ไม่เคยออกอากาศทางวิทยุเพราะมันไม่ใช่ single ผมได้ยินทางแผ่นเสียง มีอีกฉบับจากเสียงร้องของ Linda Ronstadt แต่ผมนำเสนอฉบับของ Judy Collins ผมชอบ)
(เพลงนี้เป็น album track วิทยุไม่เคยเปิด)
เพลงแต่งโดย JW ยังมีคนนำไปร้องอยู่เรื่อย ๆ จนถึงทุกวันนี้ แต่ผมขอหยุดการนำเสนอแค่ภายในยุคของผม

หมายเหตุ – จากประสบการณ์ พวกฝรั่งให้ความสำคัญกับเนื้อเพลง (lyrics) มาก ถึงขนาดตั้งเป็นสาขาหนึ่งของการแจกรางวัล Grammy สมัยยังขลุก ๆ กันอยู่เพื่อนฝรั่งชอบพร่ำเพ้อว่าเพลงนั้นเพลงนี้เนื้อเพลงกินใจอย่างโน้นอย่างนี้ ผมฟังแล้วก็เฉย ๆ ไม่ได้ตื่นเต้นไปกับพวกมัน อาจเป็นเพราะว่าผมไม่ใช่ฝรั่ง นั่นไม่ใช่ภาษาของผม ผมไม่มีความสามารถในการหยั่งความลึกตื้นหนาบางของศัพท์ต่าง ๆ เวลาฟังเพลง (ฝรั่ง) ผมไม่เคยสนใจเนื้อเพลงเลย ผมสนใจทำนองมากกว่า
เป็นที่รู้กันว่าผมบ้า Helen Reddy... นานมาแล้ว ผมเคยบอกพวกมันว่าเพลง I am woman เจ๋งสุด ๆ พวกมันอ้าปากค้าง (แบบที่ฝรั่งชอบทำกันเวลาแปลกใจน่ะ) แล้วถามผมว่า แกชอบไปได้ไง เพลงของผู้หญิง (ผมหมายถึงทำนอง พวกมันหมายถึงเนื้อเพลง)