ตอนหนัง Flashdance มาฉายในเมืองไทยในปี 1983 คนแห่ไปดูกันล้นหลามด้วยจุดประสงค์เดียวกันคือ ไปดู Jennifer Beals ในมาดเท่ หนังดังถล่มทลายรวมไปถึงเพลงเอกของเรื่องคือ Flashdance... What a feeling วิทยุบ้านเรากระหน่ำเปิดจนหูแทบหนวก ส่วนผมต้องวิ่งแจ้นไปซื้อแผ่นเสียงมาเปิดฟังให้บ่อยจนหนำใจ ไม่ต้องง้อวิทยุ
ในบ้านเขาความดังไม่ได้มีแค่ 2 หัวข้อนี้ แต่ยังมีหัวข้อที่ 3 ซึ่งก็คือนักร้องผู้ร้องเพลงนี้ เธอชื่อ Irene Cara สาวผิวสีลูกผสมระหว่าง Puerto Rico กับ Cuba ปีนั้นเป็นปีทองของเธอเพราะเพลงนี้ได้รับเลือกเข้าไปร่วมแข่งขันชิง Oscar สาขาเพลงประกอบหนังยอดเยี่ยม และคว้ารางวัลมาได้ ในฐานะที่ IC เป็นหนึ่งในผู้ร่วมแต่งเนื้อร้องเธอจึงได้ Oscar 1 ตัว อันเป็นรางวัลสูงสุดของวงการบันเทิงเอากลับไปลูบคลำที่บ้าน ก่อนหน้านี้เธอก็คว้ารางวัลลูกโลกทองคำและ Grammy จากเพลงนี้มาแล้ว เข้าทำนอง ยิงปืนนัดเดียวได้นกบานตะไท
แต่ที่บ้านเราชื่อ IC นี้หานักฟังเพลงฝรั่งรู้จักน้อยมาก เพราะพวกเราสนใจตัวเพลงมากกว่านักร้อง ความจริงความดังของเธอเริ่มมาก่อนหน้านี้แล้ว คือในปี 1980 มีหนังเพลงออกฉายชื่อ Fame เนื้อเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของนักเรียนศิลปะในโรงเรียนแห่งหนึ่งในย่านชนชั้นแรงงาน IC มีบทเล่นนิดหน่อยในหนังเรื่องนี้คืออยู่ในกลุ่มนักเต้น ระหว่างการถ่ายทำปรากฏว่ามีคนค้นพบว่าเธอมีเสียงร้องที่เพราะมาก ผู้สร้างก็เลยแก้ไขบทของเธอใหม่ให้เธอมีบทพูดรวมทั้งร้องเพลงประกอบหนังด้วย
เพลง Fame นี้ดังไม่น้อยที่บ้านเขา ที่บ้านเรามีสถานีวิทยุเอามาเปิดบ้างประปราย ช่วงนั้นยังอยู่ในฤดู disco เพลงนี้จึงได้ยินบ่อยกว่าใน ‘เทค และบาร์ดิสโก้ แต่ตัวหนังนั้นผมจำไม่ได้ว่ามาเข้าโรงฯ รึเปล่า ผมได้ดูทาง I/UBC ในเวลานานต่อมา
(แหม... ขาขยับทันที)
ในเรื่อง Fame นี้ IC ได้ร้องอยู่หลายเพลง เพลงเด่นอีกเพลงเป็นเพลงช้า เป็นหนึ่งในเพลงโปรดของผม เธอโชว์พลังเสียงเต็มที่ เครื่องดนตรีพึมพำว่า ไม่เห็นจำเป็นต้องเอาพวกข้ามาเล่นเล้ย
ทั้ง 2 เพลงในหนังเรื่องนี้ได้เข้าชิง Oscar ในปีนั้น และได้ทำสถิติเป็นครั้งแรกที่มีเพลงได้เข้าชิง Oscar 2 เพลงมาจากเสียงนักร้องคนเดียวกัน สถิติส่วนตัวของ IC คือได้มีโอกาสขึ้นเวที (Oscar) เพื่อร้องเพลง (สำหรับการเข้าประกวด) ถึง 2 ครั้งในคืนนั้น
