หนังสือฉบับที่ ๒ พระองค์เจ้าปฤษฎางค์ทรงมีไปถึงคุณพระนายโดยตรง
ที่ผมว่าคุณพระนายเป็นน้องพระยาทิพย์โกษา เพราะความในหนังสือตอนหนึ่ง คล้ายฝากขอบคุณ “พี่ท่าน”ที่ได้มีพระคุณกับพี่ศรี ช่วยเป็นธุระเรื่องพันธุ์ไม้
เดาว่าพระยาทิพย์โกษาคงมอบให้คุณพระนายดูแลพี่ศรีระหว่างอยู่ในภูเก็ต(ใช้คำว่าทุ่งคา อีกชื่อหนึ่งของเมืองนี้) และคงใช้ให้คนของตนช่วยขนของไปส่งจนถึงบ้านในเประด้วย แต่เมื่อถึงแล้ว ใครไปพูดอย่างไรให้เข้าหูพระองค์เจ้าปฤษฎางค์ ความโดยละเอียดไม่ทราบได้ ท่านจึงเข้าพระทัยได้ว่า ที่พระยาทิพย์โกษา(อาจจะตอบหนังสือ)ว่ามีพันธุ์ไม้สะสมไว้มากมายอยู่แล้ว มาเอาได้เลย ยินดีต้อนรับ บลา บลา บลา ซึ่งตรงนี้ทรงใช้คำว่า“ช้างเผือก” คือการล่อลวง ช้างเผือกนั้นพอมาถึงเประก็สีตก หางงอก นี่ถ้าท่านไม่เจ็บ เดินทางไปด้วยพระองค์เอง เจ้าคุณทิพย์คงไม่เสียการเช่นนี้ คือได้จับตัวท่านแน่ ไม่ใช่จับพี่ศรีเป็นเหยื่อล่อให้ท่านตามเข้าไปติดกับ
เมื่อพี่ศรีไปคนเดียว ได้รับความสะดวกสบายก็ขอบคุณ เห็นว่า “คุณก็แบ่งความประพฤติดีได้เช่นกัน”
ส่วนย่อหน้าสุดท้าย ท่านก็ยังคิดอย่างเดิมนั่นแล แต่ที่บอกว่ายังมีความกตัญญูไม่ขาด แต่ยังไม่มีผู้อยากเข้าใจกันนั้น ตรงนี้ ไม่ทราบว่าท่านหมายรวมไปถึงระดับไหน
ช่วงนี้เน็ทมีปัญหาหลุดบ่อยมากค่ะ ลุ้นตลอดว่า'พี่ศรี'จะเป็นไงบ้าง ต้องพยายามเข้าเน็ทให้ได้
จากจดหมายตอบข้างบน เหมือนท่านจะใช้ 'พี่ศรี' เป็นตัวล่อ หยังเชิงดูท่าทีของทางเมืองไทยเลยนะคะ