หัวอกเดียวกัน เมื่อคืนนึกถึงเรื่อง "ชิ้นฟัก" คำนี้มีมากหลายความหมาย พลันนึกถึงลูกน้อยหอยสังข์ แม่บรรจงแกะสลักหอยสังข์ตัวน้อย เพื่อให้ลูกน้อยจำแม่ได้ ช่างงามวิเศษเหลือ
ส่วนการแกะชิ้นฟักเป็นเรื่องรามเกียรติ์คงจะยากสักหน่อย ด้วยฟักมีขนาดเล็ก คงต้องโกลน ๆ เอาเป็นรูปร่าง มิอาจจะสลักกนก เครือขน ชดช้อย ได้ดังนึกด้วยอาจจะโดนความเปรี้ยวของมะนาวดองกัดจนเละ
ฟักลูกใหญ่ เขาเรียกว่า แฟง มิใช่ดอกหรือ, ยังมียอดฟักแม้ว ที่นำมาผัดน้ำมัน ราดด้วยกะทิขี้โล้ หอมกรุ่น จิ้มกับน้ำพริกแมงดา อร่อยเหลือประมาณ
อันนี้อยู่ที่ความสามารถของท่านขุน
ฟักน่ะ ถ้าดินดี ลูกหนึ่งยาวเท่าแขน หรือเกินกว่านั้น
แฟงน่ะ ต่อให้ดินดีก็ยาวไม่เกิน ๑ ศอก
แฟงน่ะเขาเก็บกินอ่อน ไม่รอให้ขึ้นนวลเปลือกขาวหรอก
ส่วนฟักต้องทิ้งไว้ให้เถาเหี่ยวเถาตาย แก่เปลือกแข็งขึ้นนวล
จึงจะเก็บผล เก็บอย่างนี้เก็บไว้ได้นาน
ชาวไร่ชาวนามักปลูกไว้ตามหัวไร่ปลายนาในช่วงฤดูทำนา
หมดหน้านาแล้ว พืชผักตามท้องนาท้องไร่หายาก
ก็ได้ฟักนี่แหละแกงกิน ฟักทองทำอย่างนี้เหมือนกัน
เคยอ่านเรื่องหนุ่มชาวนาไหมล่ะ
ฟักนี่มีประโยชน์อีกอย่าง ต้มทั้งลูกร้อนๆ...แล้วอมไว้
แก้ตกมันอาละวาดดีนักแล
เคยได้ยินชาวเขมรชอบกินฟักเขียวกันมาก นัยว่าแกงกินกันประจำทีเดียว