ทับทิมหงามุก Padamyar Ngamauk รัตนะแห่งบัลลังก์พม่า

[เพ็ญชมพู]

คุณเพ็ญชมพูเปลี่ยนอมยิ้ม      

เอามาจาก "พันทิปโฉมใหม่"

แหะ แหะ

[giggsmay]

 >:(นี่หรือที่เรียกว่าผู้ดีอังกฤษ ขี้โขมย จอมหาเรื่อง จะเอาแต่ของที่ไม่ใช่ของตัวเอง 

[เทาชมพู]

ถ้าจะแฉเรื่องขโมยแบบนี้ สามารถตั้งกระทู้ยาวๆได้อีกกระทู้เลยละค่ะคุณกิ๊ก
ก็บรรดาสมบัติในท้องพระคลังและเครื่องราชกกุธภัณฑ์อังกฤษ   เพชรนิลจินดางามๆทั้งหลายนั่นขุดได้ที่อังกฤษซะที่ไหนล่ะคะ
เอามาจากอาณานิคมกันเยอะแยะไปหมด
ไม่ใช่แต่อังกฤษนะคะ  ประเทศอื่นอย่างฝรั่งเศสก็เหมือนกัน  ก็ได้จากอินเดียมั่งอาณานิคมอื่นมั่ง   ไม่งั้นจะเป็นเจ้าอาณานิคมกันไปทำไมให้เหนื่อยแรง  มันต้องคุ้มค่าที่ลากปืนใหญ่ไปยึดบ้านเมือง แถมเสี่ยงกับเอาทหารไปตายเพราะเชื้อไข้เมืองร้อนอีกไม่รู้เท่าไหร่

[เทาชมพู]

ดูจากรูปการณ์ในตอนแรก  ทางการอังกฤษในอินเดียก็ไม่ได้นิ่งนอนใจกับคำเรียกร้องของพระเจ้าสีป่อ  เมื่อพระองค์ทรงร้องเรียนมาว่าพระราชทรัพย์สำคัญๆ สูญหายไปเพราะฝีมือนายทหารอังกฤษในพม่า   เซอร์ ชารล์ส์ เบอร์นาร์ดที่ผู้บัญชาการกลางของประเทศก็จัดแจงส่งหนังสือลับไปถามผู้บัญชาการกองทัพอังกฤษที่มัณฑะเลย์ให้ช่วยสอบสวนเรื่องนี้  
เขาแนบบัญชีพระราชทรัพย์ที่หายไปให้เห็นกันชัดๆด้วย  ตามหนังสือที่พระเจ้าสีป่อแจ้งมา     นอกจากนี้ยังสั่งให้นายทหารอังกฤษฝ่ายการเมืองที่มัณฑะเลย์ไล่บี้ตามสอบสวนกับทหารอังกฤษที่นั่น  ให้ได้ความออกมาจนได้ว่าทับทิมหงามุกอยู่ที่ไหน

หลังจากไล่บี้กันไปมาเป็นทอดๆ   เรื่องนี้ซึ่งคงไม่ใช่ความลับกันนักในหมู่นายทหารก็เปิดโร่ออกมาว่าพระราชทรัพย์ในกำปั่นรวมทั้งทับทิมหงามุกถูกส่งให้พันเอกสเลเดน   เซอร์ชาร์ลส์ เบอร์นาร์ดก็ส่งหนังสือลับถึงนายคนนี้ทันที ให้ชี้แจงเรื่องพระราชทรัพย์และทับทิมหงามุกที่แหล่งข่าวแจ้งมาว่าอยู่ในความครอบครองของพันเอกสเลเดน

เมื่อนายระดับสูงทวงถามมา  พันเอกสเลเดนก็ตอบจดหมายไป ลงวันที่ 25 มกราคม  1887 คือย่างเข้าปีที่สองนับแต่พระเจ้าสีป่อถูกเนรเทศ

[เทาชมพู]

ใจความตอนหนึ่งของหนังสือราชการที่พันเอกสเลเดนตอบมาก็คือ

" กระผมขอกราบเรียนให้ทราบว่าเป็นความจริงที่กระผมได้พบพระเจ้าสีป่อในวันนั้น   แต่สำหรับบัญชีรายชื่อพระราชทรัพย์นั้นกระผมจำไม่ได้เลยว่ามี    ในวันนั้นไม่มีใครสามารถทำรายการบัญชีพระราชทรัพย์ทั้งหลายได้   พระเจ้าสีป่อและพระนางก็มัวแต่ฟูมฟายที่เสียเมือง    ผู้คนต่างก็เข้านอกออกในกันสับสนอลหม่านไปหมด   กระผมตระหนักว่าพระราชทรัพย์ของแผ่นดินพม่าย่อมมีมูลค่ามหาศาล จึงได้ไปประตูพระราชฐานแล้วออกคำสั่งให้กองทหารอารักขาสถานที่สองแห่งอย่างเข้มงวดคือท้องพระคลังหลวง และตามถนนหนทางเข้าออกในวัง     กระผมไม่สามารถจำชื่อหัวหน้า นายทหารผู้รับคำสั่งในวันนั้นได้
  ในวันเดียวกันนั้น กระผมพบนายพลปริน ดา การ์ด และแจ้งให้เขาทราบว่ากระผมได้สั่งกองกำลังคุ้มครองท้องพระคลังหลวงเอาไว้เรียบร้อยแล้ว   เขาก็เลยตั้งคณะกรรมการอารักขาท้องพระคลังหลวงขึ้นเพื่อดูแลเรื่องนี้    ชื่อของกระผมไม่ได้อยู่รวมในกรรมการนี้ด้วย  นับว่าสิ้นสุดหน้าที่ของกระผมที่เกี่ยวกับพระราชทรัพย์พม่าเพียงแค่นี้ ”

พันเอกสเลเดนไม่ได้แอะออกมาสักคำเรื่องทับทิมหงามุก   ทำเหมือนมันไม่เคยมีตัวตนให้เขาเห็น      รายงานฉบับนี้ปฏิเสธการรับรู้หรือเกี่ยวข้องทั้งสิ้นเกี่ยวกับเพชรนิลจินดาพม่ามูลค่าประเมินมิได้ที่สูญหายไปในวันที่พระเจ้าสีป่อถูกเนรเทศ

[เทาชมพู]

    ขอย้อนกลับไปกล่าวถึงพันเอกสเลเดนอีกนิดหนึ่งค่ะ

    หลังจากอังกฤษได้ชัยชนะเรียบร้อยโรงเรียนพม่า   บรรดาทหารอังกฤษที่ไปรบพม่าในครั้งนั้นก็ได้รับปูนบำเหน็จกันทั่วหน้ากัน  พันเอกสเลเดนเป็นคนหนึ่งที่ได้รับเกียรติยศ ประกาศเกียรติคุณจากราชการอังกฤษเป็นพิเศษ ในฐานะ "ได้ประกอบวีรกรรมอันอาจหาญและรอบรู้ในกิจการของประชาชนอย่างดียิ่ง จนนำมาสู่การปราชัยของพระเจ้าแผ่นดินพม่า"   ด้วยเหตุนี้  พี่แกก็ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นขุนนางชั้น "เซอร์" อีกหนึ่งปีต่อมาหลังอังกฤษยึดบัลลังก์พม่าได้สำเร็จ  เมื่อวันที่  26 พฤศจิกายน 1886
    
     บัดนี้ ท่านพันเอกเซอร์เอ็ดเวิร์ด สเลเดนก็ได้ทั้งเงินทั้งกล่องสมปรารถนา      มีบรรดาศักดิ์เชิดหน้าชูตาตระกูล   เงินเดือนก็คงจะขึ้นด้วยน่ะแหละ   อายุแกก็ปาเข้าไป 56 แล้ว     แก่ขนาดนี้  ไม่มีความจำเป็นอะไรจะต้องตรากตรำอยู่ในดินแดนสุดหล้าฟ้าเขียวอีกต่อไป   และถ้าจะเดาต่อก็คือ   เรื่องราวที่ผู้บังคับบัญชากำลังไล่บี้เรื่องพระราชทรัพย์ของพระเจ้าสีป่อ  ทำให้ภัยเข้ามาหวิดๆอยู่ใกล้ตัว
     ดังนั้น ท่านผู้ติดตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ย่อมไม่แปลกใจ  ที่หนึ่งเดือนครึ่งหลังจากแกตอบจดหมายเซอร์ชาร์ลส์   แกก็เกษียณ ปลดประจำการ อำลาราชการทหาร   เดินทางกลับบ้านเดิมที่อังกฤษ   ไปอยู่กับลูกเมียอย่างมีความสุขที่ลอนดอน  
     แต่สเลเดนก็อยู่เป็นสุขได้ไม่นานนัก   เพียง 3 ปี แกก็ถึงแก่กรรมในวันที่  4  มกราคม  1890

[เทาชมพู]

   ในเมื่อพันเอกสเลเดนพ้นราชการไปแล้ว  ทางกองทัพบกและทางการอังกฤษที่อินเดียก็คงไม่รู้จะทำประการใดต่อไป    หรือต่อให้รู้ว่าควรทำประการใดก็เลือกที่จะไม่ทำดีกว่า   เรื่องอะไรจะฉีกหน้ากองทัพอังกฤษและเปิดหน้ากากวีรบุรุษสงครามออกมาให้ขายขี้หน้าไปทั่วโลกเปล่าๆ        ผลดีตัวเองก็ไม่ได้สักอย่าง  ผู้ได้ประโยชน์คือพระราชาพม่าที่ตัวเองก็ขับไล่เสือกไสเนรเทศไปให้พ้นหูพ้นตา   แล้วจะช่วยพระเจ้าสีป่อไปหาอะไรกัน  ปล่อยให้ลำบากน่ะดีแล้ว ได้ไม่มีปัญญามากู้บัลลังก์กลับคืน

    อีกอย่าง อังกฤษก็ใช่ว่าจะทำแบบนี้เป็นครั้งแรก  เพราะสงครามที่ทำกันมาแต่โบราณนั้น ผู้ชนะก็กวาดทรัพย์สินเงินทองผู้แพ้มาทั้งนั้น ถือว่าริบทรัพย์เชลยอย่างถูกต้องตามประเพณีสงคราม     เพชรนิลจินดาที่อังกฤษกวาดมาจากอินเดียก็เคยได้มาไม่รู้ว่าเท่าไหร่   ในเมื่อดีดลูกคิดแล้ว  เซอร์ชาร์ลส์ เบอร์นาร์ดก็เลือกที่จะบรรเลงเพลงคลื่นกระทบฝั่ง ให้ท่านเซอร์สเลเดนกลับไปรักษาหน้าผู้ดีอังกฤษเอาไว้แบบเดิม เหมาะสมที่สุด

    เรื่องของทับทิมหงามุกควรจะจบแค่นี้ใช่ไหมคะ    ยังค่ะ..ยัง  ยังไม่จบ
    โปรดอดใจรอ

[เทาชมพู]

  พระเจ้าสีป่อมิได้ละลดที่จะติดตามมหาสมบัติล้ำค่าของพม่ากลับคืนมา     แม้ว่าพระองค์กับพระนางขนสมบัติกำปั่นอื่นมาเพียบ  แต่ที่หายไป 3 กล่องนั้นก็ล้วนแต่เพชรพลอยชิ้นเยี่ยมๆทั้งนั้น   ชิ้นเอกที่ทรงเสียดายสุดๆไม่ใช่อื่นใดนอกจากทับทิมหงามุก     แม้ว่าทรงคว้าน้ำเหลวในการติดตามพ.อ.สเลเดน ก็ยังไม่ท้อถอย  ก็ยังรอโอกาสอยู่เรื่อยมา
 
  ย้อนกลับไปพม่า   ท่านผู้อ่านที่ตามพม่าไปรบฝรั่งอยู่ในวิกใกล้ๆกันนี้คงจำได้ว่า แม้ว่าพระเจ้าสีป่อแพ้อังกฤษแล้ว  แต่บรรดาทหารพม่าจำนวนมากถือว่ามวยแพ้คนไม่แพ้  เมื่อแตกหนีเข้าป่าไปพร้อมกับอาวุธติดมือไปด้วย    กองกำลังติดอาวุธพวกนี้ก็กลายเป็นกองโจร ก่อกวนอังกฤษให้เดือดร้อนต่อมาอีกหลายปี     หนึ่งในหัวหน้าขบวนการกึ่งๆกู้ชาติกึ่งๆกองโจรคือเจ้าชายหม่อมหม่องทิน  พี่ชายของเจ้าหญิงสุสิริ ผู้พยายามมาส่งพระเจ้าสีป่อถึงเรือนั่นเอง
 
   หลังจากสู้รบกับกองทหารอังกฤษอยู่หลายปี   เจ้าชายกับอังกฤษก็ตกลงประนีประนอมกันได้    วางอาวุธกลับเข้าเมืองกลายเป็นนายทหารฝ่ายบริหารของกองทัพใต้บังคับบัญชาของอังกฤษ     เจ้าหญิงสุสิริก็มาหาพี่ชาย พำนักอยู่ด้วยกันในเมืองมัณฑะเลย์

[siamese]

ผมอยากเห็นทับทิมตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ 

[NAVARAT.C]

คุณหนุ่มสยามคงมีความรู้สึกเหมือนดูหนังนักสืบชั้นดีอยู่เรื่องหนึ่ง ดูไปๆแค่กลางเรื่องก็อยากรู้ตอนจบเพราะเรื่องมันพลิกไปพลิกมา

ใจเย็นครับใจเย็น
อ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านจะยิ่งสนุก ยิ่งอยากรู้

[siamese]

คุณหนุ่มสยามคงมีความรู้สึกเหมือนดูหนังนักสืบชั้นดีอยู่เรื่องหนึ่ง ดูไปๆแค่กลางเรื่องก็อยากรู้ตอนจบเพราะเรื่องมันพลิกไปพลิกมา

ใจเย็นครับใจเย็น
อ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านจะยิ่งสนุก ยิ่งอยากรู้

คงจะหนีไม่พ้น Tower of London  นึกถึงทีไรชอบร้องเพลง London Bridge is falling down - falling down, my fair lady....

[NAVARAT.C]

ฮิ ฮิ  อ้อ สมัยนี้เขาต้องเขียนว่า อิ อิ

[เทาชมพู]

วันนี้ไม่ว่าง ค่ำๆจะเข้ามาต่อเรื่องค่ะ

[XT]

 กราบสวัสดีอาจารย์ทุกท่านค่ะ..มาขอร่วมชั้นเรียนด้วยอีกคนนะคะ กำลังสนุกเลยค่ะ..

[เทาชมพู]

เวลาผ่านไปเนิ่นช้าสำหรับพระเจ้าสีป่อ    จนกระทั่งถึงค.ศ. 1911  พระองค์ก็เกิดความหวังอันริบหรี่ขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่อบัลลังก์อังกฤษเปลี่ยนอีกครั้ง  พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 เสด็จสวรรคต พระราชโอรสที่ขึ้นครองราชย์ต่อคือพระเจ้าจอร์จที่ 5  เสด็จประพาสอินเดีย    พระเจ้าสีป่อก็ได้โอกาสที่จะทำจดหมาย ส่งไปถวายพระเจ้าจอร์จ   ขอพระราชทานโอกาสเข้าเฝ้า เพื่อจะร้องเรียนเรื่องทับทิมหงามุกที่หายไป

ในจดหมายราชการ 5 ฉบับที่ทรงระดมส่งไปถึง  มีคำตอบกลับมาฉบับเดียวสั้นๆว่า  พันเอกเซอร์เอ็ดเวิร์ด สเลเดน ถึงแก่กรรมไปนานแล้ว ตั้งแต่ปี 1890   จากนั้นก็คือความเฉยเมยว่างเปล่า เป็นข้อสรุปให้พระองค์เข้าใจเอาเอง  ว่าเงื่อนงำเรื่องทับทิมหงามุกก็พลอยละลายหายสูญไปพร้อมกับชีวิตของนายพันเอกด้วย

ตัดฉากกลับมาที่เจ้าชายหม่องหม่องทิน  ซึ่งดวงราชการไปโลด     จากตำแหน่งนายทหาร เขาได้เลื่อนขึ้นเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด Kyaukse   (ใครถอดเสียงได้กรุณาบอกด้วยค่ะ)  เมื่อพระเจ้าจอร์จเสด็จมาอินเดีย   ก็มีข้าราชการระดับสูงของพม่ารวมทั้งผู้ว่าราชการบางคนมีโอกาสเดินทางจากพม่าไปเฝ้ารับเสด็จถึงอินเดียด้วย    ในจำนวนนี้มีคนหนึ่งชื่ออูถั่นมิน (  U Tun Min) เป็นเพื่อนสนิทของเจ้าชาย
นายอูถั่นมินกลับจากอินเดียก็มาเยี่ยมเยียนเพื่อนรัก    หอบเอาของที่ระลึกจากงานนี้กลับมาอวดเพื่อน เช่นพวกสูจิบัตร หนังสือแจกและโปสการ์ด   ให้ดูกันให้ตื่นตาตื่นใจในฐานะของหายาก