สรุปแล้ว มีพระสนมชั้นสูงรวมเป็น ๑๓ องค์ แต่ปรกติแล้วมักจะไม่ครบ ๑๓ เสียทีเดียว ตั้งกันเรื่อยๆ จะครบก็ได้ แต่อย่าเกิน เว้นเสียแต่ผู้ดำรงตำแหน่งก่อนหน้าได้ยศสูงขึ้น หรือไม่ก็สิ้นชีวิตไปแล้ว เลยตั้งขึ้นมาอีกได้ ดังนั้น ช่วงแรกๆใครได้ตำแหน่งก่อนก็เข้าไปอยู่เป็นเจ้าของหมู่ตำหนักก่อน ถ้าใครเกิดซวยดันได้มาเป็นตำแหน่งท้ายๆ โดยเฉพาะเป็นตำแหน่งผินคนสุดท้าย ก็รับกรรมไปไม่ได้เป็นเจ้าของตำหนัก ต้องไปอาศัยเขาอยู่ หรือไม่ก็ไปอยู่ที่ตำหนักอื่นที่ไม่ใช่ ๑๒ ตำหนักนี้ โดยพระสนมศักดิ์สูงเหล่านี้จะประทับในตำหนักประธานของหมู่ตำหนักและเป็นประธานมีอำนาจปกครองหมู่ตำหนักของตน
พยายามเปรียบเทียบตำแหน่งนางในของจีนกับสยาม
ตำแหน่งที่คุณหาญบิงเรียกว่า "พระสนมชั้นสูง" ของไทยเห็นจะเป็นระดับพระมเหสีรองๆลงไปจนถึงพระสนมเอกอย่างเจ้าดารารัศมี เพราะว่ามีสิทธิ์เป็นเจ้าของ(หมู่)ตำหนัก คือมีที่อยู่เป็นสิทธิ์ของตัวเอง
๑. กุ่ยเหริน (贵人: gui ren)
๒. ฉางจ้าย (常在: chang zai)
๓. ตาอิ้ง (答应: da ying)
พวกนี้น่าจะเทียบได้กับเจ้าจอมโดยทั่วไปของไทยตั้งแต่ต้นรัตนโกสินทร์จนถึงรัชกาลที่ ๕
ธรรมเนียมเจ้าจอมกราบถวายบังคมลาไปอยู่ข้างนอกกับพระราชโอรสที่เจริญพระชนม์แล้ว ธรรมเนียมในวังของไทยก็ทำได้เช่นกัน