เพลงยาวพยาà¸à¸£à¸“์à¸à¸£à¸¸à¸‡à¸¨à¸£à¸µà¸à¸¢à¸¸à¸˜à¸¢à¸²
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
การปรับปรุง เมื่อ 05:22, 6 สิงหาคม 2552 โดย CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
แม่แบบ:เรียงลำดับ ผู้แต่ง: พระเจ้าเสือ
บทประพันธ์
| ๏ จะกล่าวถึงกรุงศรีอยุธยา | |||
| เป็นกรุงรัตนราชพระศาสนา | มหาดิเรกอันเลิศล้น | ||
| เป็นที่ปรากฏรจนา | สรรเสริญอยุธยาทุกแห่งหน | ||
| ทุกบุรีสีมามณฑล | จบสกลลูกค้าวาณิช | ||
| ทุกประเทศสิบสองภาษา | ย่อมมาพึ่งกรุงศรีอยุธยาเป็นอัครนิตย์ | ||
| ประชาราษฎร์ปราศจากภัยพิษ | ทั้งความพิกลจริตแลความทุกข์ | ||
| ฝ่ายองค์พระบรมราชา | ครองขัณฑสีมาเป็นสุข | ||
| ด้วยพระกฤษฎีกาทำนุก | จึ่งอยู่เย็นเป็นสุขสวัสดี | ||
| เป็นที่อาศัยแก่มนุษย์ในใต้หล้า | เป็นที่อาศัยแก่เทวาทุกราศี | ||
| ทุกนิกรนรชนมนตรี | คหบดีชีพราหมณพฤฒา | ||
| ประดุจดั่งศาลาอาศัย | ดั่งหนึ่งร่มพระไทรอันสาขา | ||
| ประดุจหนึ่งแม่น้ำพระคงคา | เป็นที่สิเน่หาเมื่อกันดาน | ||
| ด้วยพระเดชเดชาอานุภาพ | อาจปราบไพรีทุกทิศาน | ||
| ทุกประเทศเขตขัณฑ์บันดาล | แต่งเครื่องบรรณาการมานอบนบ | ||
| กรุงศรีอยุธยานั้นสมบูรณ์ | เพิ่มพูนด้วยพระเกียรติขจรจบ | ||
| อุดมบรมสุขทั้งแผ่นพิภพ | จนคำรบศักราชได้สองพัน | ||
| คราทีนั้นฝูงสัตว์ทั้งหลาย | จะเกิดความอันตรายเป็นแม่นมั่น | ||
| ด้วยพระมหากษัตริย์มิได้ทรงทศพิธราชธรรม์ | จึงเกิดเข็ญเป็นมหัศจรรย์สิบหกประการ | ||
| คือเดือนดาวดินฟ้าจะอาเพศ | อุบัติเหตุเกิดทั่วทุกทิศาน | ||
| มหาเมฆจะลุกเป็นเพลิงกาฬ | เกิดนิมิตพิศดารทุกบ้านเมือง | ||
| พระคงคาจะแดงเดือดดั่งเลือดนก | อกแผ่นดินเป็นบ้าฟ้าจะเหลือง | ||
| ผีป่าก็จะวิ่งเข้าสิงเมือง | ผีเมืองนั้นจะออกไปอยู่ไพร | ||
| พระเสื้อเมืองจะเอาตัวหนี | พระกาฬกุลีจะเข้ามาเป็นไส้ | ||
| พระธรณีจะตีอกไห้ | อกพระกาฬจะไหม้อยู่เกรียมกรม | ||
| ในลักษณ์ทำนายไว้บ่ห่อนผิด | เมื่อวินิศพิศดูก็เห็นสม | ||
| มิใช่เทศกาลร้อนก็ร้อนระงม | มิใช่เทศกาลลมลมก็พัด | ||
| มิใช่เทศกาลหนาวก็หนาวพ้น | มิใช่เทศกาลฝนฝนก็อุบัติ | ||
| ทุกต้นไม้หย่อมหญ้าสาระพัด | เกิดวิบัตินานาทั่วสากล | ||
| เทวดาซึ่งรักษาพระศาสนา | จะรักษาแต่คนฝ่ายอกุศล | ||
| สัปบุรุษจะแพ้แก่ทรชน | มิตรตนจะฆ่าซึ่งความรัก | ||
| ภรรยาจะฆ่าซึ่งคุณผัว | คนชั่วจะมล้างผู้มีศักดิ์ | ||
| ลูกศิษย์จะสู้ครูพัก | จะหาญหักผู้ใหญ่ให้เป็นน้อย | ||
| ผู้มีศีลจะเสียซึ่งอำนาจ | นักปราชญ์จะตกต่ำต้อย | ||
| กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย | น้ำเต้าอันลอยนั้นจะถอยจม | ||
| ผู้มีตระกูลจะสูญเผ่า | เพราะจันฑาลมันเข้ามาเสพสม | ||
| ผู้มีศีลนั้นจะเสียซึ่งอารมณ์ | เพราะสมัครสมาคมด้วยมารยา | ||
| พระมหากระษัตริย์จะเสื่อมสิงหนาท | ประเทศราชจะเสื่อมซึ่งยศถา | ||
| อาสัตย์จะเลื่องลือชา | พระธรรมาจะตกลึกลับ | ||
| ผู้กล้าจะเสื่อมใจหาญ | จะสาบสูญวิชาการทั้งปวงสรรพ | ||
| ผู้มีสินจะถอยจากทรัพย์ | สัปบุรุษจะอับซึ่งน้ำใจ | ||
| ทั้งอายุศม์จะถอยเคลื่อนจากเดือนปี | ประเวณีจะแปรปรวนตามวิสัย | ||
| ทั้งพืชแผ่นดินจะผ่อนไป | ผลหมากรากไม้จะถอยรส | ||
| ทั้งแพทยพรรณว่านยาก็อาเพศ | เคยเป็นคุณวิเศษก็เสื่อมหมด | ||
| จวงจันทน์พรรณไม้อันหอมรส | จะถอยถดไปตามประเพณี | ||
| ทั้งข้าวก็จะยากหมากจะแพง | สาระพันจะแห้งแล้งเป็นถ้วนถี่ | ||
| จะบังเกีดทรพิษมิคสัญญี | ฝูงผีจะวิ่งเข้าปลอมคน | ||
| กรุงประเทศราชธานี | จะเกิดการกุลีทุกแห่งหน | ||
| จะอ้างว้างอกใจทั้งไพร่พล | จะสาละวนทั่วโลกทั้งหญิงชาย | ||
| จะร้อนอกสมณาประชาราช | จะเกิดเข็ญเป็นอุบาทว์นั้นมากหลาย | ||
| จะรบราฆ่าฟันกันวุ่นวาย | ฝูงคนจะล้มตายลงเป็นเบือ | ||
| ทางน้ำก็จะแห้งเป็นทางบก | เวียงวังก็จะรกเป็นป่าเสือ | ||
| แต่สิงห์สารสัตว์เนื้อเบื้อ | นั้นจะหลงหลอเหลือในแผ่นดิน | ||
| ทั้งผู้คนสาระพัดสัตว์ทั้งหลาย | จะสาบสูญล้มตายเสียหมดสิ้น | ||
| ด้วยพระกาฬจะมาผลาญแผ่นดิน | จะสูญสิ้นการณรงค์สงคราม | ||
| กรุงศรีอยุธยาจะสูญแล้ว | จะลับรัศมีแก้วเจ้าทั้งสาม | ||
| ไปจนคำรบปีเดือนคืนยาม | จนสิ้นนามศักราชห้าพัน | ||
| กรุงศรีอยุธยาเขษมสุข | แสนสนุกยิ่งล้ำเมืองสวรรค์ | ||
| จะเป็นเมืองแพศยาอาธรรม์ | นับวันจะเสื่อมสูญเอย ฯ | ||
