จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
หนุมานอาสาอาออกศึกรบกับทัพพระลักษณ์ แสร้งทำอุบายให้ทศกัณฐ์เชื่อว่าสวามิภักดิ์
แผ่นที่ ๔๑๘ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๒๐ เสรจสรรพยุท้าวยี่ | | สิบกร
|
หยิบพระแสงธนูศร | | ส่งให้
|
พลางประสิทธิประสาศพร | | พานเรศ รับแฮ
|
แล้วเลิกพลดบใกล้ | | ทุ่งท้องสมรภูม ฯ
|
|
|
๒๙๒๑ สังขกรสดับก้อง | | สำเนียง
|
พลเอิกอื้ออึงเพียง | | แผ่นขว้ำ
|
ตรัสซักพระโหรเสียง | | อสุรทัพ ใดฤๅ
|
พิเภกพิเคราะห์ซ้ำ | | สอบแล้วทูลฉลอง ฯ
|
|
|
๒๙๒๒ กองทัพล้วนแทตยเว้น | | จอมพลา กรเฮย
|
ใช่เผ่าอสุรลงกา | | กาจแกล้ว
|
แคลงเคลือบยอดโยธา | | ทูลบาท พระนา
|
พระสดับดำริห์แล้ว | | ทราบสิ้นสุดกล ฯ
|
|
|
๒๙๒๓ บัดดลดำรัศให้ | | พระลักษณ
|
ยกพหลไปหัก | | เศิกกล้า
|
เหนแรงอย่ารณพัก | | คอยพี่ ก่อนพ่อ
|
พี่จักออกโรมร้า | | ศึกร้ายภายหลัง ฯ
|
|
|
๒๙๒๔ แล้วสั่งสุครีพให้ | | เกณฑจัด ทัพเฮย
|
กระบี่รับราชาณัติ | | นอบน้อม
|
มารวมนิกรขนัด | | ขนาดหมวด กองแฮ
|
ขุนทัพนับพลพร้อม | | พรั่งล้วนเหล่าหาญ ฯ
|
|
|
๒๙๒๕ น้องกฤษณทรงเครื่องต้น | | แต่งองค์ ท่านนา
|
กุมพระแสงศรทรง | | เสดจผ้าย
|
ขึ้นสู่พิไชยาลง | | กฎกนก รถเฮย
|
ขับพหลดลท้าย | | ทุ่งกว้างกลางแปลง ฯ
|
|
|
๒๙๒๖ หณุมานเมิลมุ่งพ้อง | | พระลักษณ เสดจแฮ
|
ถามสอบเสนายักษ | | ใหญ่น้อย
|
เมื่ออินทรชิตหัก | | ทัพอย่าง ใดฤๅ
|
ต่างนบนอบตอบถ้อย | | ถี่ถ้วนแถลงการณ์ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๑๙ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๒๗ พงษมารมารบครั้ง | | ใดใด ก็ดี
|
ต้อนแต่พวกพลไกร | | ออกหน้า
|
ต่อเมื่อหมู่พลประไลย | | ลงมาก แล้วนอ
|
จึ่งจะออกโรมร้า | | รุกร้นผจญเอง ฯ
|
|
|
๒๙๒๘ ฟังคำซ้ำประกาศครั้ง | | นี้กู
|
จักรับรบเดียวสู | | อย่าร้อน
|
โยธาทศนัขชู | | ชมฤทธิ์ เดชนา
|
บ้างกริ่งกลศึกส้อน | | อาตมตั้งตายล ฯ
|
|
|
๒๙๒๙ ลูกลมโลดรถเลี้ยว | | ไล่พา นรเฮย
|
กระโชกโบกมือสวา | | วิ่งซ้อง
|
ลางตัวตื่นเตมประดา | | เดินไขว่ ขวางแฮ
|
ศรหวดบให้ต้อง | | ตวาดต้อนแตกกราว ฯ
|
|
|
๒๙๓๐ ลางลิงใจกล้าโดด | | เข้ารบ
|
ครู่หนึ่งหนีหน้าหลบ | | แล่นผ้าย
|
บ้างวนเจอะนั่งนบ | | นอบหมอบ กระแตเฮย
|
นายบ่าวแตกแยกย้าย | | ย่นทั้งทัพหลวง ฯ
|
|
|
๒๙๓๑ ตีล่วงมาใกล้รถ | | พระลักษณ
|
แกล้งหยุดยืนป้องภักตร | | เพ่งจ้อง
|
ตบหัถซัดกรยัก | | เศียรเยาะ หยันแฮ
|
พระลักษณพิโรธร้อง | | ว่าเฮ้ยหณุมาน ฯ
|
|
|
๒๙๓๒ ตัวท่านเปนข้าพระ | | อวตาร
|
ถวายสัตยปฏิญาณ | | ต่อไท้
|
ไปกลับคบมารพาล | | เพียงขบถ ฉนี้ฤๅ
|
ไป่ขยาดพระเดชได้ | | ดั่งนี้นึกไฉน ฯ
|
|
|
๒๙๓๓ หณุมานว่าอยู่ด้วย | | พระราม
|
อาบเหื่อทำสงคราม | | เกือบม้วย
|
ไป่มีทดแทนความ | | ชอบสัก สิ่งนา
|
ทศภักตรพออยู่ด้วย | | สิได้สารพัน ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๐ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๓๔ ฟังคำพิโรธร้อง | | ตอบวา นรเฮย
|
ทำชอบพระเชฐา | | จะให้
|
ผ่านกรุงอยุทธยา | | ยังกลับ ประทุษฐเฮย
|
ช่วยยักษเพราะมักได้ | | อวดอ้างไป่อาย ฯ
|
|
|
๒๙๓๕ หณุมานแกล้งกล่าวพ้อ | | พระลักษณ
|
คอยคู่ลูกโคชัก | | ฉุดแอก ทันฤๅ
|
นี่สิทันเทิดหน้า | | โอ่อ้างกลางสนาม ฯ
|
|
|
๒๙๓๖ เสียดายบ่ายแล้วจัก | | เลิกณรงค์
|
หาไม่จะจับองค์ | | จุ่งได้
|
เร่งระมัดประหญัดจง | | หนักพรุ่ง นี้นา
|
กล่าวเสร็จสู่รถให้ | | เลิกเข้าลงกา ฯ
|
|
|
๒๙๓๗ ถั่นถึงนิเวศน์เฝ้า | | ทศศีร์
|
รากษษสุดยินดี | | ไต่ถ้อย
|
พ่อไปปราบไพรี | | แพ้ชนะ ไฉนฤๅ
|
จึ่งกลับต่อบ่ายคล้อย | | จุ่งแจ้งบิตุรงค์ ฯ
|
|
|
๒๙๓๘ กระบี่ว่าครั้นจัก | | ทูลฉลอง เองนา
|
ดูอย่างเย่อหยิ่งปอง | | อวดอ้าง
|
จงถามแทตยทั้งผอง | | พวกซึ่ง เหนแฮ
|
ทศภักตรตรัสซักข้าง | | อสุรซ้องทูลเสนอ ฯ
|
|
|
๒๙๓๙ หณุมานมีฤทธิกล้า | | กลางณรงค์
|
แหลมเลิศกว่าสุริวงษ | | ยักษสิ้น
|
ไม่เยนก็เหนคง | | จักลักษณ ได้นา
|
ท้าวสดับเพียงโดดดิ้น | | ตรัสด้วยหณุมาน ฯ
|
|
|
๒๙๔๐ เสรจศึกจักให้ผ่าน | | ลงกา
|
แต่บัดนี้เหนื่อยมา | | พ่อให้
|
เมียอินทรชิตนา | | รีรูป งามแฮ
|
บำเหนจดะไนยได้ | | รบเรื้องไชยเฉลิม ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๑ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๔๑ ราตรีกระบี่ยั้ง | | ยังเตียง ทองนา
|
ฝูงอนงค์นั่งเรียง | | รับใช้
|
ฉวยฉุดสใบเมียง | | ภักตรสั่ง สนมแฮ
|
เชิญนาฏกันยุมาให้ | | เสด็จขึ้นมาปราง ฯ
|
|
|
๒๙๔๒ กำนับรับสั่งแล้ว | | ครรไล
|
ไปกราบทูลอรไทย | | ถี่ถ้อย
|
นางสดับกระดากใจ | | จักขัด เกรงนา
|
ทรงเครื่องเสร็จเสด็จคล้อย | | คลาศเฝ้าขุนกระบินทร์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๓ ลูกลมโลมและเกี้ยว | | กัลยา
|
ชะรอยพี่ร่วมพาศนา | | นุชพ้อง
|
อยู่ถึงพลับพลาสา | | มิภักดิ์โปรด ประทานแฮ
|
สมนึกเชิญนิ่มน้อง | | สถิตยเบื้องบรรจฐรณ์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๔ นางสเทินเมินตอบถ้อย | | วาที
|
ข้าใช่สาวแส้มี | | ลูกเต้า
|
ไป่ควรคู่บัดศรี | | สนมนาฏ ดื่นนา
|
ขอปลดเปนเพียงเถ้า | | แก่เกื้อการงาน ฯ
|
|
|
๒๙๔๕ น้อยฤๅถ่อมถ้อยรูป | | นางเถียง อยู่นา
|
พี่ใคร่ใช้นุชเพียง | | เพื่อนเคล้า
|
ว่าพลางย่างเยื้องเมียง | | มาโอบ องค์แฮ
|
พาสถิตยบัลลังก์เล้า | | ลูบต้องลองเลียม ฯ
|
|
|
๒๙๔๖ นางสะบัดหัดถ์ข่วนค้อน | | คมไนย นาเอย
|
ดูดู๋ด่วนได้ไฉน | | น่าแค้น
|
เมื่อผัวพึ่งพันไลย | | ชลเนตร นองนา
|
รักแน่คอยหน่อยแม้น | | ทุกขสิ้นตามประสงค์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๗ สุดห้ามความรักร้อน | | ทรวงกระสัน แม่อา
|
ตามนิดอย่าบิดผัน | | ผัดเพี้ยน
|
ลิงยักษย่อมผิดกัน | | กระนั้นและ น้องเอย
|
ไม่สนิทมิดเมี้ยน | | เหมาะแม้นมือมาร ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๒ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๔๘ ซึ่งรักอินทรชิตม้วย | | ชีวา แล้วแฮ
|
จักก่นกันแสงหา | | ห่อนฟื้น
|
ลองลืมอสุรรักพา | | นรสัก คราวเอย
|
เกลือกจะชวนจิตรชื้น | | ฉ่ำล้ำกุมภัณฑ์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๙ ว่าพลางทางยั่วเย้า | | ยวนสมร
|
รวบรัดกระหวัดกร | | กอดเคล้า
|
เอนแอบแนบสนิทนอน | | เหนือแท่น ทิพยนา
|
สองทราบรศรักเร้า | | รงับเคลิ้มนิทรา ฯ
|
|
|
๒๙๕๐ ปางนั้นพระลักษณน้อง | | อวตาร
|
ดำรัสสั่งสุรการ | | กับทั้ง
|
นิลนนท์รีบนำสาร | | เสนอจักร กฤษณ์แฮ
|
ตามเหตุหนหลังตั้ง | | แต่ต้นจนปลาย ฯ
|
|
|
๒๙๕๑ แม้นว่าวายุบุตรเข้า | | รำบาน
|
ขอลั่นศรสังหาร | | ชีพมล้าง
|
แม้นพระโปรดประการ | | ใดกลับ แสดงแฮ
|
เราจะรั้งทัพค้าง | | อยู่ถ้าราวี ฯ
|
|
|
๒๙๕๒ รับสารสองกระบี่เร้า | | รีบจร ดลแฮ
|
เฝ้าบาทพระสี่กร | | กราบเกล้า
|
แถลงเหตุหณุมานถอน | | ตนหาก พระนา
|
ทูลเสร็จสุดสิ้นเค้า | | กนิฐไท้สั่งความ ฯ
|
|
|
๒๙๕๓ ทรงครุฑหยุดคิดรู้ | | แยบคาย สิ้นแฮ
|
หวังเกลื่อนเงื่อนอุบาย | | ศึกไว้
|
ตรัสสั่งบุตรสุริยฉาย | | เตรียมตรวจ ขบวนนา
|
เราจะไปเองได้ | | ทราบแจ้งจริงไฉน ฯ
|
|
|
๒๙๕๔ ขุนกระบี่บช้าจัด | | พลไกร เสร็จเฮย
|
พระอ่าองค์อำไภ | | ผ่องแผ้ว
|
กุมศรเสดจไคล | | คลาสู่ รถแฮ
|
เร่งคลี่พยุหทัพแกล้ว | | คลาศเข้าพงพี ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๓ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๕๕ ครั้นถึงเทียบรถแก้ว | | กับรถ อนุชนา
|
พระลักษณ์ยอหัดถ์ประณต | | บาทไท้
|
แถลงเล่าลักษณหมด | | ตามเหตุ หลังแฮ
|
ขอฆ่าหณุมานไว้ | | แบบเบื้องสงคราม ฯ
|
|
|
๒๙๕๖ ภูวไนยสดับห้าม | | น้องรัก ท่านแฮ
|
พ่ออย่าเพ่อหวนหัก | | หม่นไหม้
|
พรุ่งนี้พี่เองจัก | | สังเกต ก่อนนา
|
แล้วสั่งพลไกรให้ | | ทบรั้งริมไพร ฯ
|
|
|
๒๙๕๗ ฝ่ายลูกพายุฟื้น | | นิทรา
|
ประดับสรรพอลังการ์ | | กนกแพร้ว
|
โลมกันยุมาลา | | ปราบศึก สมรแฮ
|
แล้วสู่ปราสาทแก้ว | | ยอบเฝ้าทศกรรฐ ฯ
|
|
|
๒๙๕๘ กุมภัณฑ์ยลภักตรยิ้ม | | ยินดี ยิ่งนา
|
เรียกนั่งร่วมแท่นมณี | | หยอกเย้า
|
บิดรพิศพ่อผ่องศรี | | สดกว่า ก่อนเฮย
|
เปนกระไรข้าเฝ้า | | นี่เนื้อบุญเรา ฯ
|
|
|
๒๙๕๙ แต่รับโอรสไว้ | | ในธา นีนา
|
ได้พึ่งผ่อนนอนตา | | หลับได้
|
วันวานพ่อไปรา | | วีเหนื่อย นักฤๅ
|
จงพักสักหน่อยให้ | | เหือดฟื้นแรงโรย ฯ
|
|
|
๒๙๖๐ หณุมานเสแสร้งตอบ | | วาที
|
ลูกริ่งปรปักษหนี | | น่าส้อน
|
เชิญพระปิ่นภูมี | | ศารเสด็จ ด้วยแฮ
|
จักจับมนุษย์ต้อน | | กระบี่ให้แตกฉาน ฯ
|
|
|
๒๙๖๑ ทศกรรฐ์ตบหัดถ์ก้อง | | ปรางรัตน์
|
คิดถูกกับพ่อซัด | | ชอบถ้อย
|
เหวยราพเร่งเรวจัด | | ทัพเทียบ ไว้นา
|
พลไพร่ชายจักน้อย | | ชักล้อมวังเติม ฯ
|
| | |
|