จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
พระรามลงสรงน้ำ พบเบญกายแปลงคิดว่าสีดา พระรามโศก หนุมานขอพิสูจน์เอาศพไปเผาไฟ เบญจกายหนีหนุมานจับตัวมาถวาย เบญจกายถูกลงโทษจึงสารภาพ พิเภกทูลให้ฆ่า พระรามให้หนุมานพาไปส่ง
แผ่นที่ ๑๗๗ - นายเริกหมื่นพากยโวหาร
|
|
| ๑๒๓๓ เบญญกายเหาะลิ่วล้ำ | | วิลาศหงส์ เหินเฮย
|
| เหนือทัพนรายน์ราลง | | แหล่งหล้า
|
| ยังเฉนียนนิมิตองค์ | | อรเอี่ยม
|
| พ่างภัควดีหน้า | | หนุ่มเหน้าเฉลาเฉลิม ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๓๔ ลงธารลอยทึกแล้ว | | ทำมลาย ชีพแฮ
|
| วนอยู่แทบฉนวนชาย | | หาดข้อง
|
| แสงทองส่องสางปกาย | | พฤกพร่างๆ เฮย
|
| เสียงสุโนกเสนาะร้อง | | สนั่นเร้ารวีศรี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๓๕ ปางพระหริรักษ์ฟื้น | | ผธมทรง
|
| โศกแต่สีดาหลง | | เล่ห์คลุ้ม
|
| พลางชวนอนุชสรง | | สนานน่า เฉนียนนา
|
| พร้อมกรบี่กระบวนหุ้ม | | แห่ล้อมลงฉนวน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๓๖ พระเล็งศพยักษแสร้ง | | เศกสรร
|
| เหมือนลักษมีธก็ผัน | | พ่างล้ม
|
| ช้อนเศียรพาดเพลาพลัน | | พลางทุ่ม ทรวงเอย
|
| โศกรทดรทวยก้ม | | กอดแก้วกรรแสง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๓๗ อ้าโฉมอรแน่งน้อย | | นงค์ราม พี่เอย
|
| เรียมอุส่าห์พยายาม | | ยากด้วย
|
| โดยอนงค์จะสงคราม | | ฆาฏโคตร มารนา
|
| ใยแม่มาชิงม้วย | | มิ่งแค้นเคืองไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๓๘ หาไหนจะได้ดุจ | | สีดา พี่เอย
|
| สู้ติดตามเรียมมา | | ตกไร้
|
| วายชีพแม่ยังพา | | ศพฝาก พี่แม่
|
| เรียมจะทำไฉนให้ | | อนุชฟื้นคืนเป็น ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๓๙ พระลักษณเอยอรสิ้น | | ชนมาน แล้วพ่อ
|
| พระลักษณแมลแดดาล | | ดุจดิ้น
|
| สองกระษัตริยสงสาร | | แสนเทวศ วายฤๅ
|
| ต่างโศกซบสยบสิ้น | | สุดซ้องสุรเสียง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๗๘ - นายเริกหมื่นพากยโวหาร
|
|
| ๑๒๔๐ พลลิงแลสลดทั้ง | | ทัพไชย
|
| คิดว่าสองธกระไษย | | สะอื้น
|
| เสียงโศกแซ่สองไทย | | เสทือนสทก ทรวงนา
|
| แว่วพระโสตรสดับฟื้น | | สร่างได้สมฤดี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๑ พระพิโรธเรียกเฮ้ย | | หณุมาน
|
| เองละเมิดไปหลงผลาญ | | ราพโพ้น
|
| จึงขุนสิบภักตร์พาล | | พิฆาฏ นางนา
|
| สูสิสัญญาโน้น | | อย่างนี้ยังไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๒ บุตรพระพายกายทท้าว | | ทูลแถลง
|
| ชะรอยว่ากลอสูรแฝง | | เคลือบไคล้
|
| หาๆ หณุมานแหนง | | ลักษณนาฎ ไฉนนา
|
| ภูษิตธำรงได้ | | อยู่พร้อมเพรียงนา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๓ ชอบแลแต่ข้าบาท | | บงเหลือ หลากนา
|
| ศพสดฤๅลอยเมือ | | แม่น้ำ
|
| หนึ่งฉนวนพลับพลาเหนือ | | นครเฃตร มารเอย
|
| ยังจะทวนกระแสซ้ำ | | สิ่งนี้สุดแหนง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๔ ข้าขอพิสูตรด้วย | | อัคคี ลองนา
|
| อสุรกลก็จะหนี | | หลีกเต้า
|
| ผิเปนศพจอมศรี | | เมืองมอด ไหม้เอย
|
| จงพระองค์ฟันเกล้า | | กระหม่อมม้วยเหมือนสมร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๕ พระนรายน์เหนชอบให้ | | ชํเชิง ตกรแฮ
|
| กระบี่แบกศพเถลิง | | แหล่งนั้น
|
| เบญกายกระอุเพลิง | | ผลาญพลุ่ง ผลุดแฮ
|
| เหาะโด่งโดยควันดั้น | | ดอดด้นดันหนี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๖ หณุมานทยานยุดได้ | | ดวงสมร มารมา
|
| พาสู่พระศรีกร | | แก่นไท้
|
| พระตรวาดคระวีศร | | ประสาศน์สุ ครีพแฮ
|
| สูชักจริงจงได้ | | เสด็จขึ้นพลับพลา ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๗๙ - นายเริกหมื่นพากยโวหาร
|
|
| ๑๒๔๗ สุครีพมัดยักษติ้ว | | ยาตรตาม เสด็จนา
|
| ถึงพระลานซักถาม | | ใส่กทู้
|
| เบญกายก็บอกนาม | | สนองเคลือบ แฝงนา
|
| เปนบุตรพิเภกผู้ | | แม่นั้นตรีชฎา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๘ มาหวังฟังข่าวด้วย | | บิดา มอดแฮ
|
| ใช่จะขบถพระรา | | เมศไท้
|
| เกรงฤทธิคิดแปลงมา | | หมายรอด เมืองเฮย
|
| สุครีพเขียนคำได้ | | คัดขึ้นทูลถวาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๔๙ พระสดับกลับกริ้วบุตร | | สุริยเปน เหตุแฮ
|
| สูเพื่อนพิเภกเห็น | | แก่หน้า
|
| ฤๅควรเชื่อคำเบญ | | กายล่าว เทจแฮ
|
| สุครีพลาญคลานละล้า | | หลีกซั้นมาศาล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๐ ให้ลิงตำรวจร้าย | | ราชมัน
|
| ผูกบีบโบยรันพลัน | | ซักไซ้
|
| นางแทตย์แทบอาสัญ | | สารภาพ โทษเอย
|
| อยุดพ่อฃอเผือได้ | | สติแจ้งตามจริง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๑ ข้อยจำแลงหลอกเจ้า | | จอมมนุษย
|
| จอมยักษคิดเผด็จยุทธ์ | | หยุดยั้ง
|
| บังคับขัดจะปะทุษฐ | | โทษเข็ด เขาพ่อ
|
| คับอกยกโทษครั้ง | | หนึ่งท้าวเอาบุญ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๒ สุครีพรีบจรดขึ้น | | คัลถวาย คำเอย
|
| ทูลเสร็จสมเด็จนรายน์ | | ราชรู้
|
| ตรัสถามแนะพนาย | | พิเภก
|
| บุตรท่านทำผิดผู้ | | โทษนั้นสฐานไหน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๓ พิเภกทูลโทษมล้าง | | ชีพมัน เหมาะแฮ
|
| พระก็โปรดยกทัณฑ์ | | โทษแล้ว
|
| เรียกวายุบุตรพลัน | | พลางตรัส สั่งนา
|
| สูเร่งพามันแคล้ว | | ส่งพ้นพลลิง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๘๐ - นายเริกหมื่นพากยโวหาร
|
|
| ๑๒๕๔ ขุนกระบินทรกราบบาทแล้ว | | ลาจร
|
| มาบอกเบญญกายกร | | กอดเกื้อ
|
| เหาะเถลิงแทบลุนคร | | เฃตรราพ
|
| เอิบอิ่มอุรอิงเนื้อ | | อุ่นเนื้อนึกกระสัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๕ พาอนงค์ลงแท่นเงื้อม | | เงาเขา
|
| พลางประโลมโฉมเฉลา | | ลูบต้อง
|
| บุญปางก่อนสองเรา | | รักร่วม กันแม่
|
| เผอิญพระองค์อวยน้อย | | พี่นี้พานาง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๖ เบญกายอายอับพลิ้ว | | ผลักไส
|
| หยิกหัดถ์สะบัดเบือนไนย | | เนตรค้อน
|
| ข่มเหงบ่เกรงไฉน | | แนมเหน็บ ชนี้นา
|
| อ้าแม่เอยเรียมร้อน | | รักเจ้าจำเปน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๗ ไยเหนียมเรียมได้แอบ | | องค์โลม แล้วแม่
|
| ใครจะตรีชาโฉม | | ชั่วช้า
|
| พลางแนบแอบตรโบม | | บัวมาศ
|
| สองป่วนกวนกามคว้า | | ไขว่ใช้ในเชิง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๘ สองสมสองศุขแล้ว | | สองหลง ละเลิงแฮ
|
| กรบี่ตรโบมโฉมยง | | ยั่วเย้า
|
| จำเรียมจากไปณรงค์ | | การราช ก่อนรา
|
| เสร็จศึกจะสมเจ้า | | แต่น้องครองกาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๕๙ นางสดับอัปรภาคข้อง | | คับอก
|
| ทำชื่นฝืนฝากชนก | | แน่นแฟ้น
|
| เสียตนสุชลตก | | เตมสลด ลาเอย
|
| ผันภักตร์ทั้งรักแค้น | | รีบเข้านครมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๖๐ ถึงปรางนางนพท้าว | | ทูลสาร เสร็จแฮ
|
| ลุงโศกเพราะคิดการ | | คลาศแคล้ว
|
| หยิบสายเพชรสังวาล | | บำเหน็จ หลานนา
|
| วายุบุตรส่งนาแล้ว | | กลับเฝ้าอวตาร ฯ
|
| | |
|
