จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
ทศกัณฑ์ฝัน พิเภกทำนายว่าจะตายหมดทั้งโคตร ให้ส่งสีดาคืน ทศกัณฐ์โกรธขับพิเภกออกจากเมือง
แผ่นที่ ๑๕๗ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
|
|
| ๑๐๙๓ ปางทศภักตรเผ่าพ้อง | | พงษพรหม เมศเฮย
|
| กับมิ่งมณโฑผธม | | แท่นแก้ว
|
| ทรงสถิตยแต่ประถม | | ยามย่ำ
|
| ขม่อยหลับสนิทแล้ว | | ล่วงพ้นยามประฉิม ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๐๙๔ ทัณฑ์จะถึงชีพไท้ | | ทศกรรฐ
|
| เกิดนิมิตมหัศจรรย์ | | จิตรว้า
|
| ตกใจตื่นตรองฝัน | | เฟือนเฝื่อน ใจแฮ
|
| ภอสุริยจัดแจ่มฟ้า | | ฝ่ายท้าวเสรจสรง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๐๙๕ ทรงเครื่องเสรจเสดจท้อง | | โรงธาร ท่านแล
|
| ประทับอาศน์อามาตย์มาร | | หมอบเฝ้า
|
| องค์อสุรโองการ | | บอกกิจ พิเภกเอย
|
| เรานิทร์คืนนี้เจ้า | | พี่เคลิ้มหลับฝัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๐๙๖ เหนคิชฌขาวเฃตรเบื้อง | | บูรพ์ทิศ
|
| ทางประจิมคิชฌกฤษณ์ | | เตร่กล้า
|
| เจอกันประจัญฤทธิ | | คิชฌหมึก พ่ายฤๅ
|
| ตกพ่างภูมมิช้า | | ชีพสิ้นเปนอสูร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๐๙๗ ยังเชษฐฝันต่อนี้ | | อัศจรรย์ ใจนอ
|
| ฝันว่าถือกลาอัน | | หนึ่งไว้
|
| ภายในใส่น้ำมัน | | ยางเปี่ยม ปากนา
|
| ในท่ามกลางมีใส้ | | ใส่แท้เทียมตเกียง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๐๙๘ มีหญิงหนึ่งจุดเชื้อ | | เพลิงกาล
|
| ไส้กับน้ำมันสมาน | | หมดแห้ง
|
| กลาไหม้อัคนิหาญ | | ติดหัดถ์ พี่แฮ
|
| ร้อนทั่วองค์จงแจ้ง | | จะร้ายดีไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๐๙๙ พิเภกยินยิ่งท้อ | | ทุกข์ถวิล หวาดแฮ
|
| ทราบแน่เสียธานิน | | หนึ่งแล้ว
|
| จึงทูลว่าทรงสุบิน | | ถือซึ่ง กลาฤๅ
|
| คือแก่งลงกาแก้ว | | ก่อข้อเกิดเขญ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๕๘ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
|
|
| ๑๑๐๑ ไส้เชื้อคือคู่ไท้ | | เชษฐา
|
| เตละคือวงษา | | เผ่าพ้อง
|
| ไฟได้แก่สีดา | | เดียวเด่น ดวงแฮ
|
| หญิงคู่สำมนักข์น้อง | | จุดเชื้อเพลิงเริง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๒ ราชคิชฌขาวผ่องนั้น | | รามา
|
| กัณหคิชฌคือเชษฐา | | ดุจถ้อย
|
| จักประดิรพอัปรา | | ชีพลับ มลายแฮ
|
| องค์อสูรทราบสร้อย | | โศกซ้ำปฤกษา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๓ จักคิดดับเสดาะด้วย | | ใดคลาย
|
| ฝันอุบาทว์จึ่งจะหาย | | ห่างได้
|
| พิเภกว่าฤๅวาย | | เวรเรื่อง ร้ายเลย
|
| เหนแต่ยุติธรรมให้ | | ห่างทิ้งทางพาล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๔ สมบูรณสมบัติท้าว | | เทียมสรวง
|
| เนืองคณะพธูปวง | | เปี่ยมหล้า
|
| สีดาแต่เดียวดวง | | สวาศร่วม รามฤๅ
|
| ผิว่าคืนนางข้า | | คิดสิ้นเศิกไกษย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๕ ฟังทูลเทียมถูกร้อน | | ไฟแรง
|
| ยี่สิบพระเนตรแดง | | จัดจ้า
|
| เหม่มึงช่างจัดแจง | | จักส่ง นางฤๅ
|
| ดูหมิ่นพงษพรหมกล้า | | กล่าวได้โดยใจ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๖ คิดว่ามึงคู่พ้อง | | คัพภา
|
| ทุกขศุขหวังปฤกษา | | ร่วมไร้
|
| กลับยอยกปัจจา | | มิตรขู่ กูแฮ
|
| เองอะกตัญญูได้ | | เด็จพ้องพงษพันธุ์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๗ พิเภกยินตรัสกริ้ว | | กราบกราน
|
| ทูลว่าทายทัดทาน | | ท่านไท้
|
| หวังกอบเกียรติ์ยศนาน | | ในยุติ ธรรมแฮ
|
| ซึ่งจักสอดเปนไส้ | | ศึกนั้นอย่าแหนง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๕๙ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
|
|
| ๑๑๐๗ ทศเศียรยินยิ่งกริ้ว | | ตรัสพลัน
|
| มึงกับกูขาดกัน | | พี่น้อง
|
| ยกรามเชิดฉีกพันธุ์ | | พงษเผ่า พรหมฤๅ
|
| เหนว่ากูผิดพ้อง | | เร่งพ้นเมืองมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๘ ขับพลันคิดพลุ่งแค้น | | ชักขรรค์
|
| โถมไล่พิเภกถลัน | | เผ่นแคล้ว
|
| แอบกุมภกรรฐทัน | | เหตุที่ กลัวแฮ
|
| เสียงสั่นอันชลิตแล้ว | | หลบร้องขอชนม์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๐๙ ครั้นเหนเชษฐไล่ไกล้ | | จะทัน
|
| เข้าแอบอินทรชิตพลัน | | หลบได้
|
| ทศเศียรบ่ทันพัน | | ภักตร์เฝื่อน
|
| แผดสั่งปาวนะให้ | | เร่งค้นรีบของ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๐ ริบสรรพสิ่งสิ้น | | เสรจสับ
|
| มันอยู่หนักนครขับ | | อย่าไว้
|
| อีตรีชฎาจับ | | ตัวส่ง สวนเวย
|
| เปนทาสสีดาใช้ | | เช่นถ้อยกูแถลง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๑ ปาวนะน้อมเกล้ารับ | | โองการ
|
| พาพิเภกขุนมาร | | มุ่งเต้า
|
| อสุรเดินดาล | | เทวศด่าว แดแฮ
|
| ถึงที่สถิตเข้า | | กอดแก้วตรีชฎา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๒ ออกโอษฐสอึกสอื้น | | อาดูร
|
| พลางเล่าแถลงมูล | | เหตุไท้
|
| ฝันร้ายที่ทายทูล | | ตามสัตย จริงนา
|
| หวังจะผ่อนผันให้ | | ห่างพ้นไภยไกษย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๓ ท้าวธกลับโกรธแค้น | | ตรัสขับ พี่เอย
|
| ให้ริบทั้งสินทรัพย์ | | เก็บเกลี้ยง
|
| ตัวเจ้าประทานกับ | | พระลักษ มีนา
|
| เจ้าอยู่เอนดูเลี้ยง | | ลูกด้วยดวงสมร ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๖๐ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
|
|
| ๑๑๑๔ ตรีชฎาระทศทั้ง | | เบญกาย
|
| ยินสั่งศรีภักตร์คลาย | | เผือดคล้ำ
|
| สามกระษัตริยโศกบวาย | | เสียงสั่ง สารเอย
|
| ทรงแต่กรรแสงซ้ำ | | แทบสิ้นสมประดี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๕ บัดนานอสรผู้ | | ธิบดี
|
| ริบเสรจสอบบาญชี | | เครื่องใช้
|
| บ้างพาสุดาตรี | | ชฎาสู่ สวนแฮ
|
| ปาวนะทูพิเภกให้ | | รีบลี้ลาจร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๖ ยินขัยคับจิตรท้อ | | ใจทวี เทวศเฮย
|
| ผันภักตรพิศบุตรี | | สุดกลั้น
|
| ให้พลางจากปรางศรี | | โศกสู่ ทางแฮ
|
| ออกนอกนครอั้น | | อกตื้นตันทรวง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๗ ดำเนินนึกอนาถโอ้ | | อาทวา
|
| ถวิลวากายเอกา | | เกี่ยงไร้
|
| คิดถึงพระพงษา | | สูญที เหนเฮย
|
| มีแต่เกรงทัณฑ์ไท้ | | แทตย์ผู้ผ่านถวัลย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๘ จำจรัญถึงฝั่งน้ำ | | หยุดพัก
|
| จึงจับยามประจักษ | | จิตรแล้ว
|
| ครูจรประจำหลักษณ์ | | เลงที่ จันทรนา
|
| แรงโทษร้างถิ่นแคล้ว | | แต่สิ้นมรณไกษย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๑๙ จักได้ที่พึ่งนั้น | | คือนรายน์
|
| อยู่อุดรควรถวาย | | ชีพไว้
|
| ตริเสรจเหาะข้ามสาย | | สมุทรีบ เรวนา
|
| ลงสู่เนินทรายได้ | | สดวกดั้นเดินจร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๒๐ โศกพลางพลันว่าไท้ | | เทพา รักษเอย
|
| เชิญช่วยดลมนัสา | | ส่งให้
|
| สบพระสี่หัดถา | | ยังที่ สถิตแฮ
|
| พลางร่ำพลางรีบใกล้ | | แก่งแก้วคันธกาล ฯ
|
| | |
|
