จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
			
												
			
  ข้อมูลเบื้องต้น 
พระนิพนธ์: สมเด็จพระนางเจ้าสุขุมาลมารศรี พระอัครราชเทวี
  บทประพันธ์ 
 โคลงดั้นสุภาสิตวชิรญาณ
ทรงพระนิพนธ์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๓๑
| 
 | 
| ๏ คราวเข็ญจะเฝ้าแต่ |  | โศกศัลย์
 | 
| โศกจะดับขุ่นเข็ญ |  | ห่อนได้
 | 
| ยิ่งโศกยิ่งจักพลัน |  | รอญชีพ
 | 
| ควรปลดควรเปลื้องให้ |  | โศกคลาย ฯ
 | 
| ๏ ละโศกเร่งตริรู้ |  | สึกเข็ญ ตนนา
 | 
| รู้เข็ดเข็ญคงวาย |  | ว่างบ้าง
 | 
| ทิ้งชั่วยึดที่เปน |  | ทางชอบ
 | 
| จึงจักเริศร้างพ้น |  | เหตุภัย ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 โคลงสุภาสิต
เริ่มทรงพระนิพนธ์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๓๑
คำอธิบาย
โคลงสุภาษิตนี้ทรงแต่งตามเค้าโครงสุภาสิตใหม่ ซึ่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชนิพนธ์กับเจ้านายที่บางปอิน เมื่อ พ.ศ. ๒๔๒๐ (ฉบับพิมพ์เรียกว่า “โคลงสุภาษิตใหม่” ) สมเด็จพระปิตุจฉาเจ้าฯ ทรงพระนิพนธ์โคลงสุภาสิตนี้ทรงกับเจ้านายผู้หญิงอีกหลายพระองค์ด้วยกัน คัดเอามาพิมพ์ในสมุดนี้แต่โคลงพระนิพนธ์ของสมเด็จพระปิตุจฉาเจ้า ฯ
ความรัก
| 
 | 
| ๏ รักเรียนต้องกอปด้วย |  | วิริยะ
 | 
| รักยศควรอุสาหะ |  | กิจไท้
 | 
| รักทรัพย์อย่าพึงสละ |  | ทรัพย์จ่าย เฝือนา
 | 
| รักชอบกอบกิจให้ |  | ถ่องแท้ยุติธรรม ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ รักตนประพฤติล้วน |  | สุจริต
 | 
| รักลูกเพียรดัดจิต |  | ลูกไว้
 | 
| รักมิตรมากที่มิตร |  | รักตอบ
 | 
| รักบ่าวเมื่อคราวใช้ |  | ไป่ลี้หนีงาร ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความชัง
| 
 | 
| ๏ ชังพูดเปนเล่ห์เลี้ยว |  | หลอกหลอน
 | 
| ชังชาตินิรคุณบอน |  | บ่อนไส้
 | 
| ชังโจรเที่ยวซอกซอน |  | ลักทรัพย์ ท่านนา
 | 
| ชังมากบอยากใกล้ |  | เผ่าพ้องอสัทธรรม ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความกล้า
| 
 | 
| ๏ กล้าคิดเพราะเหตุด้วย |  | ใจมาน
 | 
| กล้าเชื่อเพื่อปฏิญาณ |  | สัตย์ไว้
 | 
| กล้าพูดเพราะเชื่อชาญ |  | เชาวน์ว่อง
 | 
| กล้ารักชักกล้าให้ |  | สู่สู้ริปูแทน ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความกลัว
| 
 | 
| ๏ อาญาไทธิราชเผ้า |  | แผ่นสยาม
 | 
| เกรงไป่มีโมงยาม |  | ว่างน้อ
 | 
| ภัยพิบัติมัจจุราชตาม |  | ฉกชีพ
 | 
| กลัวบ่เว้นทุ่มท้อ |  | จิตลี้หนีไฉน ฯ |  | 
 | 
| 
 | 
| ๏ กลัวบาปบส่อให้ |  | โทษถึง ท่านนา
 | 
| กลัวท่านผูกเวรตรึง |  | ติดติ้ว
 | 
| กลัวกรรมจักตามดึง |  | ตนสู้ อบายพ่อ
 | 
| กลัวชอบบุญหอบหิ้ว |  | อาตม์ขึ้นสุขภูมิ์ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความเพียร
| 
 | 
| ๏ เพียรประพฤติสุจริตอ้าง |  | อวยผล
 | 
| เพียรประพฤติยุติธรรมดล |  | ดับไร้
 | 
| เพียรประพฤติกอปกุศล |  | บุญส่ง สุขนา
 | 
| เพียรประพฤติเมตตจิตได้ |  | ห่างพ้นคนชัง ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ เพียรประพฤติทุจริตร้อน |  | แรงไฟ นรกพ่อ
 | 
| เพียรประพฤติฉ้อฉกภัย |  | จักพ้อง
 | 
| เพียรประพฤติบาปบไกล |  | ทุกข์ถับ ถึงนา
 | 
| เพียรประพฤติเหี้ยมโหดต้อง |  | ตกข้างคนฉิน ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ หมั่นเขียนหมั่นอ่านอ้าง |  | อักษร
 | 
| เพียรแต่งโคลงลิลิตกลอน |  | ดอกสร้อย
 | 
| กลบทอีกบทละคอน |  | ฉันท์กาพย์
 | 
| เพียรดั่งนี้ฤาคล้อย |  | คลาดผู้ชาญกวี ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความเกียจคร้าน
| 
 | 
| ๏ โกสัชชัดเชิดอ้าง |  | โทษา
 | 
| ฉัพพรรคอรรถกถา |  | กล่าวแจ้ง
 | 
| นรชาติปราศวิริยา |  | นฤสุข
 | 
| จักสฤษดิกิจใดแสร้ง |  | ผัดเพี้ยนผ่อนตน ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ หนาวหนักจักกอปเกื้อ |  | การใด ได้พ่อ
 | 
| บางผ่อนร้อนจัดใจ |  | จักหวิ้น
 | 
| บางคาบก็ขานไข |  | ยลย่ำ แล้วนา
 | 
| กอปกิจบควรสิ้น |  | รติแผ้วควรทำ ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ ยามพรุกพร่ำผัดเพี้ยน |  | ทำงน มากนา
 | 
| งายหน่อยจึงจักขวน |  | กิจไซร้
 | 
| บางผ่อนอุทรรน |  | ร้อนภักษ์ ภุญช์พ่อ
 | 
| บางผัดอิ่มหนักให้ |  | หย่อนน้อยค่อยทำ ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ สันดานประกอบด้วย |  | โกสัช
 | 
| ผิสฤษดิ์กิจใดผัด |  | พรุ่งเพล้
 | 
| เพี้ยนหนาวผัดร้อนจัด |  | อิ่มพร่อง อุทรนา
 | 
| กว่าจะเสร็จประสงค์เอ้ |  | อูดพ้นพันทวี ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความซื่อ
| 
 | 
| ๏ พุทธรัตน์ธรรมรัตน์ทั้ง |  | สงฆ์สรรพ์ พิสุทธิ์แฮ
 | 
| อีกชนกชนนีอัน |  | เกิดเกล้า
 | 
| สยามรัฐดิลกธรร |  | มิกแห่ง ตนฤา
 | 
| ควรซื่อสุจริตเช้า |  | ค่ำน้อมนมัสการ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความโกง
| 
 | 
| ๏ โกงคิดทรยศผู้ |  | บำรุง ตนแฮ
 | 
| หมายลาภเปิดลับจุง |  | โทษให้
 | 
| ความชั่วติดตัวนุง |  | เหนียวเหนอะ
 | 
| สบลาภก็พลันไร้ |  | เพื่อร้อนแรงกรรม ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความอาลัย
| 
 | 
| ๏ อาลัยลูกจักเมื้อ |  | ยุรเปียน ทวีปแฮ
 | 
| ใจคิดเปนนิจเวียน |  | วาบว้ำ
 | 
| อาลัยเพื่อเคยเสถียร |  | สถิตสุข เสมอนา
 | 
| ใจห่วงเหลือจักปล้ำ |  | ปลิดให้อาลัยสูญ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความเบื่อ
| 
 | 
| ๏ เบื่อโลกเห็นโลกล้วน |  | อนิจจัง
 | 
| เบื่อทุกข์ทุกวันประดัง |  | รุกเร้า
 | 
| เบื่อเคราะห์เบื่อกรรมฝัง |  | รกราก
 | 
| เบื่อหน่ายตายเกิดเฝ้า |  | รับท้นทุกข์ทวี ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความโสมนัส
| 
 | 
| ๏ ราชภัยพิบัติแม้ |  | หลีกหนี
 | 
| อัคนิภัยพิบัติลี |  | ลาศแคล้ว
 | 
| โจรภัยพิบัติมี |  | หลบรอด โจรนา
 | 
| สามสิ่งโสมนัสแผ้ว |  | ผ่องชื้นกมลเปรม ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ ยินดีได้ลาภล้น |  | มูลมอง
 | 
| ยินลาภยศศักดิ์ปอง |  | ศักดิ์ได้
 | 
| ยินดีอนี้ตรอง |  | ตรึกรงับ บ้างพ่อ
 | 
| ยินลาภนักมักให้ |  | ช่องให้ชนหยัน ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความโทมนัส
| 
 | 
| ๏ กลางประชุมแม้ว่าต้อง |  | ถูกทัก
 | 
| โดยเท็จหรือจริงประจักษ์ |  | สุดพื้น
 | 
| เก่าเหลือที่จะหัก |  | ใจกลับ ใหม่แม่
 | 
| โทมนัสขัดจิตตื้น |  | อกน้ำตาคลอ(๑) ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ คิดเห็นประโยชน์แล้ว |  | จึ่งทำ
 | 
| กลายกลับเปนผิดนำ |  | โทษพ้อง
 | 
| เสียใจที่ใจสำ |  | คัญผิด
 | 
| โทษอื่นบได้ต้อง |  | โทษแท้ตนเอง ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความริษยา
| 
 | 
| ๏ ริษยาเกิดขึ้นเพราะด้วย |  | เสียจิต ก่อนนา
 | 
| เสียจิตเพาะริษยา |  | กอปสร้าง
 | 
| สองอย่างต่างประชันปิด |  | ประชันส่อ กันแฮ
 | 
| ปวงปราชญ์อาจมละล้าง |  | คู่ข้อมลายสูญ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 (๑) ในโคลงบทนี้ทรงใช้ศัพท์แผลง ซึ่งชอบพูดกันในสมัยนั้นหลายศัพท์ คือ “ทัก” หมายความ ว่าปราสัยเปนคำทารุณ “พื้น” หมายความว่าสำผัสใจ “เก่า” หมายความว่าเกิดโทษะ “ใหม่” หมายความว่าสิ้นโทษะ
ความพยาบาท
| 
 | 
| ๏ พยาบาทนี่นี้ขาด |  | ทางธรรม นะพ่อ
 | 
| ผิเกิดไป่คนึงรำ |  | งับแล้ว
 | 
| ดังฤาจักดลสำ |  | ราญสุข พ่อเอย
 | 
| ไปปรโลกฤาจักแคล้ว |  | คลาดพ้นเวรจอง ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ ปราชญ์มองเห็นโทษแท้ |  | จึ่งประหาร ขาดนา
 | 
| เวรรงับดับเวรผลาญ |  | หมดเชื้อ
 | 
| อาฆาฏขาดจิตสราญ |  | รมย์ยิ่ง ยงแฮ
 | 
| เขษมสุขประจวบเมื้อ |  | สู่ยั้งนฤพาน ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความปรารถนา
| 
 | 
| ๏ ประสงค์ศิลปศาสตรต้อง |  | เติมเพียร
 | 
| ประสงค์มั่งมีทรัพย์เรียน |  | เรื่องค้า
 | 
| ประสงค์ยศจุ่งหมั่นเวียน |  | เฝ้าบพิตร เสมอนา
 | 
| ประสงค์สุขหน่วงจิตคว้า |  | สัตย์ไว้นิจกาล ฯ
 | 
| 
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความหยิ่ง
| 
 | 
| ๏ หยิ่งยศถือยศก้ำ |  | เกินคน
 | 
| หยิ่งศักดิ์หวังศักดิ์ตน |  | ใหญ่กว้าง
 | 
| หยิ่งทรัพย์ส่ายทรัพย์กล |  | ดั่งทรัพย์ จักรฤา
 | 
| สามหยิ่งจักพาค้าง |  | ขาดสิ้นนิจผล ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 โคลงทรงตอบพระราชนิพนธ์ เมื่อสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงทรงประชวร
ในระหว่าง พ.ศ. ๒๔๓๖ กับ พ.ศ. ๒๔๓๗
'
โคลงพระราชนิพนธ์
| 
 | 
| ๏ เจ็บนานหนักอกผู้ |  | บริรักษ์ ปวงแฮ
 | 
| คิดใคร่ลาลาญทัก |  | ปลดเปลื้อง
 | 
| ความเหนื่อยแห่งสูจัก |  | พลันเสื่อม
 | 
| ตูจะสู่ภพเบื้อง |  | น่านั้นพลันเขษม
 | 
 |        |  |        
 | 
 
โคลงตอบ
| 
 | 
| ๏ สรวมชีพข้าบาท |  | ภักดี
 | 
| พระราชเทวีทรง |  | สฤษดิ์ให้
 | 
| สุขุมาลมารศรี |  | เสนอยศ นี้นา
 | 
| ขอกราบทูลท่านไท้ |  | ธิราชเจ้าจอมสยาม ฯ
 | 
| ๏ ประชวรนานหนักอกข้า |  | ทั้งหลาย ยิ่งแล
 | 
| ทุกทิวาวันบวาย |  | คิดแก้
 | 
| สิ่งใดซึ่งจักมลาย |  | พระโรค เร็วแฮ
 | 
| สุดยากเท่าใดแม้ |  | มาทม้วยควรแสวง ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ หนักแรงกายเจ็บเพี้ยง |  | เท่าใด ก็ดี
 | 
| ยังบหย่อนหฤทัย |  | สักน้อย
 | 
| แม้พระจะด่วนไกล |  | ข้าบาท ปวงแฮ
 | 
| อกจะพองหนองย้อย |  | ทั่วหน้าสนมนาง ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 โคลงสุภาสิตเบ็ดเตล็ด
ความลอาย
| 
 | 
| ๏ มีอายอาจสกัดกั้น |  | กันทาง ชั่วแฮ
 | 
| จักประพฤติชั่วอายขวาง |  | ขัดไว้
 | 
| ผู้มีหฤทัยจาง |  | จืดต่อ หิรินา
 | 
| จึงประพฤติความชั่วได้ |  | แน่แท้เทียวเธอ ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ อุด(๑)นานแรกออกนั้น |  | แสนอาย
 | 
| ลมล่อยพลอยจับกาย |  | รริกเริ้ม
 | 
| หน้ามือจักษุลาย |  | แลพร่าง
 | 
| เหงื่อหยดขาสั่นเทิ้ม |  | อุทัจด้วยคนดู ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความงาม
| 
 | 
| ๏ เพ็ญบูรณ์เกียรติยศทั้ง |  | บริวาร
 | 
| งามเลิศใดบปาน |  | เปรียบได้
 | 
| เพ็ญทรัพย์อีกคำขาน |  | สัตย์ทุก เมื่อนา
 | 
| งามยิ่งงามแท้ให้ |  | ทั่วผู้สรรเสริญ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความสรรเสริญ
| 
 | 
| ๏ ผู้หาญราญเศิกสู้ |  | ไป่หนี
 | 
| หนึ่งเหล่าคณะเมธี |  | ทั่วหน้า
 | 
| อีกสงฆ์พิสุทธิ์ศี |  | ลวัตยิ่ง ยงเฮย
 | 
| หญิงซื่อสุจริตกล้า |  | สี่นี้ควรชม ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 (๑) อุด เปนคำแผลง หมายความว่าอยู่แต่ในที่อันเดียว
 โคลงสุภาสิต ทรงถอดความจากวชิรญาณสุภาสิต
| 
 | 
| ๏ บุญมากหากกอปเกื้อ |  | ปัญญา มากนา
 | 
| โดยป่วยก็พลันหาย |  | ห่างไข้
 | 
| มากคนรักไปมา |  | เช้าค่ำ
 | 
| เคยเกลียดกลับรักได้ |  | เพราะบุญ ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ บุญต่ำนำชักให้ |  | หมดความ คิดนา
 | 
| กำเริบไข้แรงรุน |  | โรคร้าย
 | 
| มิตรญาติขาดรักยาม |  | บุญอับ
 | 
| พบปะก็คล้ายคล้าย |  | แขกเมิน ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ ความรู้มีมากล้น |  | เพียงใด ก็ดี
 | 
| แต่ขาดความเพียรใจ |  | เกียจคร้าน
 | 
| เฉกผู้มากทรัพย์ใน |  | เรือนฟุ่ม เฟือยนา
 | 
| ตระหนี่เก็บไว้แต่บ้าน |  | ห่างใช้ไฉนเติม ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ วิชาเดิมมีน้อยแต่ |  | มีเพียร มากฮา
 | 
| ยังบ่ทราบใดเรียน |  | มากไว้
 | 
| ผู้น้อยทรัพย์ค่อยเบียน |  | ทรัพย์จ่าย เสมอนอ
 | 
| ทรัพย์จะเสริมเติมได้ |  | มากด้วยแรงเพียร ฯ |  | 
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 โคลงสุภาสิตทรงแต่งเล่นกับเจ้านายผู้หญิง
เมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๓
ความเพลิน
| 
 | 
| ๏ ความเพลินมีทั่วทั้ง |  | ฝ่ายดี ทรามเฮย
 | 
| สุดแต่ผู้เพลินมี |  | สติค้น
 | 
| เพลินชอบก็พลันทวี |  | ลาภยศ ปวงแฮ
 | 
| เพลินผิดก็ไป่พ้น |  | ภาคร้ายเร็วถึง ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความรำคาญ
| 
 | 
| ๏ รูปต่ำซ้ำศิระงุ้ม |  | ปานปม เปรอะนา
 | 
| รสพลับแช่ฝาดขุย |  | เกาะลิ้น
 | 
| กลิ่นสาบมนุษย์ระดม |  | กลิ่นอุต พิษแฮ
 | 
| เสียงพูดปลอกปลิ้นปลี้ |  | เปล่าความ ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ งามโฉมแต่หยุดอ้า |  | อาตม์โฉม
 | 
| ฤาแต่งเกินพองาม |  | เงื่อนหน้า
 | 
| มารยาทลุกลนโครม |  | ครามเตะ ต่อยเฮย
 | 
| ปวงกล่าวทั้งนี้ข้า |  | สุดรำคาญ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ความปรารถนา
| 
 | 
| ๏ ปรารถนาของมนุษย์นั้น |  | หมดไฉน ท่านเฮย
 | 
| แม้จักพรรณาไป |  | ไป่สิ้น
 | 
| แต่ผู้ว่องวุฒิไวย |  | รู้เลือก สรรแฮ
 | 
| ควรดับฤาควรดิ้น |  | โดดยั้งตามควร ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 ร่ายประทานพระพรกรมพระดำรงในวันประสูติ
ทรงนิพนธ์เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๒
| 
 | 
| ๏ ขษณพระพุทธศก |  | ตกสองพันสี่ร้อย
 | 
| ห้อยเศษหกสิบสองปี |  | วีสะดิถีมิถุนายน
 | 
| ดลอภิลักขิตสมัย |  | ในพระเจ้าบรมวงศ์
 | 
| กรมพระยาดำรงราชานุภาพ |  | คาบพระชนม์คำณวน
 | 
| ประมวลกึ่งสตพรรษ |  | อีกเศษอัฐฉนำกาล
 | 
| มานพระหฤทัยจำนง |  | ประสงค์กอปกุศลอุทิศ
 | 
| เปนนิรามิสราชพลี |  | แด่ภูวบดีปิยมหาราช
 | 
| ทั้งพระบาทบรมอัยกา |  | ราชปิตุลาบวรอิศเรศ
 | 
| เหตุสมภาคมายุสม์ |  | ลุอำนวยทานสงฆ์
 | 
| ปลงธนสารบำรุง |  | ผดุงสภากาชาดสยาม
 | 
| พยาบาลพระนามบัญญัติ |  | ข้อยมีมนัสปราโมทย์
 | 
| มาโนชในพระกุศล |  | จึงนิพนธ์ถวายชัย
 | 
| ด้วยน้ำใจสุทธิ์สอาด |  | สรวมอำนาจพระรัตนตรัย
 | 
| อีกไทยเทพทรงมหิทธิศักดิ์ |  | ซึ่งพิทักษ์สยามณาเขต
 | 
| สรวมพระเดชนฤบดินทร์ |  | เจ้าสยามินทร์ห้าพระองค์
 | 
| ทรงแผ่พระเดชานุภาพ |  | ปราบปวงอุปัทวภัย
 | 
| ไกลอุปสัคไกลโศก |  | นิราสโรคนิราสทุกข์
 | 
| เนืองนิตย์ยุกต์สุขารมณ์ |  | อุดมพระปรีชาเชาวน์
 | 
| เนาประมุขโบราณคดี |  | ทวีพระยศฦาเลื่อง
 | 
| เฟื่องกิตติคุณฦาเลวง |  | ล้ำยิ่งเพรงบันดาล
 | 
| พระชนมานยืนยง |  | ธำรงวังวรดิศ
 | 
| พิพิธสุขพิศาล |  | กอปศฤงคารไพบูลย์
 | 
| วงศ์ประยูรพรั่งพร้อม |  | น้อมมนัธยาศัย
 | 
| ในพระเมตตาคุณ |  | การุญรักษ์ดิเรก
 | 
| เฉกโพธิพฤกษ์ฉายา |  | ร่มบริจาร์แลดนัย
 | 
| เหล่าข้าไทยทั้งผอง |  | ใดธปองจงประสบ
 | 
| ใดธปรารภจงสัมฤทธิ์ |  | สิทธิดังมโนหวัง
 | 
| ดังข้อยผู้ภคินี |  | อื้นวจีพจน์สุนทร
 | 
| อำนวยพระพรถวายฉนี้ |  | สรวมเทพช่วยชี้
 | 
| ช่องให้คงเขษม |  | โสตถิ เทอญ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 โคลงตอบกรมพระดำรงฯ ถวายพระพรสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมหลวงศรีรัตนโกสินทร์ในวันประสูติ
ทรงพระนิพนธ์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๒
โคลงของกรมพระยาดำรงราชานุภาพ
| 
 | 
| ๏ ฝาตลับรูปไข่ถ้วย |  | ทูลถวาย
 | 
| เฉกเช่นไข่ขวัญหมาย |  | อรรถชี้
 | 
| นิพนธ์พจนแทนบาย |  | ศรีปาก ชามแฮ
 | 
| สมโภชวันเฉลิมนี้ |  | เพิ่มพร้อมพรถวาย ฯ
 | 
| 
 | 
| ๏ สมเด็จพระพี่เจ้า |  | จอมสยาม
 | 
| จงโปร่งปราศพยาธิความ |  | ขุ่นไข้
 | 
| เสวยสุขสวัสดิ์งาม |  | วรรณผ่อง เพ็ญเทอญ
 | 
| เจริญพละพระชนม์ให้ |  | ร่วมร้อยปีประมาณ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
โคลงทรงตอบแทนทูลกระหม่อมหญิง
| 
 | 
| ๏ ไข่ถ้วยแทนไข่เข้า |  | เฉลิมขวัญ
 | 
| อีกพจนประพันธ์อวย |  | สวัสดิ์พร้อม
 | 
| ประทานลูกสมัยวัน |  | อุปัติศก นี้นา
 | 
| ลูกธมาโนชน้อม |  | นบน้อมขอบพระคุณ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 กาพย์ตอบกรมพระดำรงฯ ถวายพระพรสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมหลวงศรีรัตนโกสินทร์ในวันประสูติ
ทรงพระนิพนธ์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๓
กาพย์กรมพระยาดำรงราชานุภาพ
| 
 | 
| ๑๖
 | 
| ๏ สถิติสถานบ้านแป้งแหล่งตำบล |  | จวบกันยายน
 | 
| สิบสี่ประสบครบดิถี
 | 
| ๏ เฉลิมชนม์พระเชฏฐภคินี |  | สมเด็จกษัตรี
 | 
| ศรีรัตนโกสินทร์สมร
 | 
| ๏ อยู่ไกลใคร่จะถวายพร |  | จึงเพียรเขียนกลอน
 | 
| จำทูลถวายอย่างต่างตน
 | 
| ๏ ลูกหลานว่านเครือหลายคน |  | ก็บอกยุบล
 | 
| ให้กราบบาทมูลทูลผสม
 | 
| ๏ ร่วมใจปรีดาสารภิรมย์ |  | ยอกรบังคม
 | 
| ถวายพรพิพัฒน์สวัสดี
 | 
| ๏ ให้ทรงสุขเกษมเปรมปรีดิ์ |  | ทุกทิวาราตรี
 | 
| อย่ารู้นิราสคลาดคลาย
 | 
| ๏ ผ่องพระฉวีพรรณราย |  | ดุจเดือนเด่นฉาย
 | 
| มลทินพยาธิขาดสูญ
 | 
| ๏ เจริญพละพระกำลังเพิ่มพูน |  | สมบุรณบริบูรณ
 | 
| ทุกสิ่งทรงมาทปรารถนา
 | 
| ๏ ขอให้เจริญพระชันษา |  | ยั่งยืนวัฒนา
 | 
| การเกิดประโยชน์โพธิผล
 | 
| ๏ ได้ทรงสมาทานการกุศล |  | ปรฏิบัติพระชน
 | 
| นีแลเลี้ยงเหล่าประยูร
 | 
| ๏ อุปการ์ข้าไทเอาธูร |  | โอบเอื้อเกื้อกูล
 | 
| ตลอดจนเหล่าชาวประชา
 | 
| ๏ จิรฐิติกาลนานช้า |  | เรือนร้อยพรรษา
 | 
| ให้สมดังสัจอธิฐาน ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
ทรงตอบแทนทูลกระหม่อมหญิง
| 
 | 
| ๑๖
 | 
| ๏ จวบวันอุบัติกาล |  | ณวารที่สิบสี่กันย์
 | 
| ได้รับลายพระหัตถ์อัน |  | ไพเราะห์พจนพาที
 | 
| ๏ ข้อยมีมนัสนึก |  | รฦกในพระอารี
 | 
| แก่ภาคินัยมี |  | ประจำมั่นนิรันดร
 | 
| ๏ ขอโอนศิโรดม |  | บังคมรับบวรพร
 | 
| ด้วยกาพย์ลำเนากลอน |  | อันแต่งโดยพระมารดา
 | 
| ๏ อนึ่งปวงประยูรวงศ์ |  | ทุกองค์ร่วมพระหัทยา
 | 
| แด่ปิตุลปิตา |  | อำนวยศุภมงคล
 | 
| ๏ ขอเธอทั้งหลายจง |  | ธำรงสุขสถาผล
 | 
| โรคภัยอันใดดล |  | พลันบำราศประลาตไกล
 | 
| ๏ สรวมพรชมัยพร |  | จงประสิทธิ์ทุกสิ่งไกษย
 | 
| อำนาจสัจวจีใจ |  | ประจวบปองสนองเสนอ ฯ
 | 
 |        |  |        
 | 
 
 โคลงแลกลอนสำหรับสอดในชักเปี๊ยะพร้อมกับแหวน
ทรงพระนิพนธ์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๔
 โคลงสุภาสิต
ทรงพระนิพนธ์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๗ และ ๒๔๖๘
 เพลงยาวกลบท
 พระโอวาทประทานทูลกระหม่อมพระองค์ชาย เมื่อจะเสด็จไปทรงศึกษาในยุโรป
เมื่อ พ.ศ. ๒๔๓๗
 พระนิพนธ์ที่สุด ลายพระหัตถ์ประทานพระพรในวันประสูติกรมพระยาดำราชานุภาพ
  เชิงอรรถ 
  ที่มา 
สุขุมาลนิพนธ์ พระนิพนธ์กาพย์กลอนแลร้อยแก้วของ สมเด็จพระปิตุจฉาเจ้า สุขุมาลมารศรี พระอัครราชเทวี สมเด็จพระเจ้าพี่ยาเธอ เจ้าฟ้ากรมพระนครสวรรค์วรพินิต โปรดให้พิมพ์เนื่องในการทรงบำเพ็ญพระกุศลสนองพระคุณสมเด็จพระชนนี เมื่อพระศพครบปัญญาสมวาร ณ วันที่ ๒๗ สิงหาคม พ.ศ.๒๔๗๐ โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร
(ขอขอบคุณ คุณพิกุลแก้ว สมาชิก kaewkao.com ผู้พิมพ์เป็นวิทยาทาน)