โคลงนิราศประลà¸à¸‡à¸¢à¸¸à¸—ธ
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
การปรับปรุง เมื่อ 16:42, 24 กันยายน 2552 โดย CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
แม่แบบ:เรียงลำดับ พระราชนิพนธ์: พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว
ในการประลองยุทธเดือนมกราคมถึงเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๖๖ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงพระราชนิพนธ์โคลงนิราศประลองยุทธ พระราชทานสมเด็จพระนางเจ้าอินทรศักดิศจี พระบรมราชินี และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้จัดพิมพ์เป็นของชำร่วยสำหรับแจกในงานขึ้นพระตำหนักที่สวนราชฤดี เมื่อวันที่ ๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๖๖
เนื้อความในที่นี้ จะยึดฉบับหนังสือ "นิราศนรินทร์คำโคลงและนิราศปลีกย่อย" เป็นหลัก โดยกำกับเนื้อความในฉบับจากเว็บบอร์ดชุมชนบ้านโป่งเฉพาะในส่วนที่เป็นความต่างกันชัดเจนไว้ในวงเล็บข้างหลัง การสะกดคำที่ต่างกันจะขอละไว้
บทประพันธ์
| ๏ ถึงคราคลาเคลื่อนคล้อย | สู่สนาม | |||||||
| ใจจอดยอดนงราม | ละห้อย | |||||||
| ใจแทบจะไม่ตาม | ตัวพี่ ไปแฮ | |||||||
| เพราะมิอยากห่างสร้อย | สวาทว้าเหว่เหลือ | |||||||
| ๏ ใช่เผือเบื่อเจ้าจึ่ง | จากไป แม่เอย | |||||||
| น่าที่พาพี่ไคล | คลาดน้อง | |||||||
| นำสมัครพลใน | กลางทุ่ง | |||||||
| ฝึกหัดไว้เผื่อต้อง | ต่อสู้ไพรี ฯ | |||||||
| ๏ หากมีข้าศึกห้าว | เหิมมา | |||||||
| ทัพทหารจะสา | มารถสู้ | |||||||
| ฝ่ายเราพวกเสือป่า | คอยช่วย | |||||||
| บำราบคนร้ายผู้ | ก่อร้ายภายใน | |||||||
| ๏ ถึงใจจอดรักเจ้า | โฉมศรี | |||||||
| ทุกทิวาราตรี | แน่แท้ | |||||||
| หากละกิจกรณีย์ | นักรบ | |||||||
| ใครจะชมพี่แม้ | หน่อยนั้นฤามี | |||||||
| ๏ ดังนี้พี่จึ่งต้อง | จำจร | |||||||
| จำนิราศบังอร | เอกแก้ว | |||||||
| ห่างรักจักยิ่งถอน | ใจใหญ่ | |||||||
| ฤาจิตพี่จะแผ้ว | ผ่องได้ไฉนหนอ | |||||||
| ๏ ขอฝากดวงจิตไว้ | กับเมีย มิ่งนา | |||||||
| ตนห่างจิตคงเคลีย | คู่เคล้า | |||||||
| กายเหนื่อยเมื่อยอ่อนเพลีย | กลางทุ่ง | |||||||
| ใจสดเพราะเหตุเจ้า | นิ่มน้องคอยถนอม | |||||||
| ๏ พร้อมพลพยุหแกล้ว | กาจปวง | |||||||
| จะยกจากค่ายหลวง | แต่นี้ | |||||||
| โอ้ร้อนจะอ่อนทรวง | เศร้าจิต | |||||||
| เขียนอักษรดั่งกี้ | ก่อนนั้นขัดขวาง | |||||||
| ๏ เดินทางยิ่งห่างน้อง | นวลแข | |||||||
| ยิ่งจะเศร้าดวงแด | ดั่งไข้ | |||||||
| เดินพลางจะเห็นแต่ | ถิ่นทุ่ง | (เดิรพลางจะพบแล | ถิ่นทุ่ง) | |||||
| อีกชอุ่มพุ่มไม้ | ดั่งกั้นมรรคา | |||||||
| ๏ อ้ายามสุริยะจ้า | แจ่มโพยม | |||||||
| กายถูกแดดรุมโรม | เร่าร้อน | |||||||
| ราวช่วยประชุมโหม | ไฟรัก | |||||||
| เรียมอุระสะท้อน | เที่ยงแท้เพียงพัง | |||||||
| ๏ อยู่ยังเคหาสน์ร้อน | ยามใด | |||||||
| เธอช่วยให้เย็นใน | บัดนั้น | |||||||
| น้ำอบชะโลมไล้ | แป้งประ | (น้ำอบชะโลมไฉน | แป้งประ) | |||||
| ซ้ำปลอบประโลมฟั้น | นวดให้ผัวสบาย | |||||||
| ๏ ยามบ่ายเคยพร้อมเล่น | กีฬา | |||||||
| เมียช่วยชวนหรรษา | สร่างร้อน | |||||||
| ประติบัติภรรดา | ให้สุข | |||||||
| ผัวยั่วหล่อนก็ค้อน | อีกแสร้งโกรธา | |||||||
| ๏ ครานี้พี่จักต้อง | เปลี่ยวสกนธ์ | |||||||
| แรมเริดณไพรสณฑ์ | เวิกว้าง | |||||||
| เคราะห์ดีที่พวกพล | จักอยู่ | |||||||
| แออัดโดยรอบข้าง | ช่วยให้หายเหงา | |||||||
| ๏ เศร้ายามใดไม่แม้น | ราตรี | |||||||
| ยามประลองราวี | หยุดแล้ว | |||||||
| ปวงเสือป่าจะมี | แต่หลับ | |||||||
| เรียมจะคิดถึงแก้ว | พี่แล้วกำสรวล | |||||||
| ๏ นวลแขแลบ่สู้ | นวลพักตร์ | |||||||
| แห่งมิ่งเมียยอดรัก | พี่ได้ | |||||||
| นวลเดือนมิช้าจัก | สูญดับ | |||||||
| นวลพักตร์ยอดรักไซร้ | บ่คล้อยเคลื่อนคลา | |||||||
| ๏ ดาราระยับท้อง | เวหน | |||||||
| แพ้พระเนตรนิรมล | นิ่มน้อง | |||||||
| หากเนตรหล่อนไปปน | อยู่กับ ดาวฤา | |||||||
| จะสว่างทั่วท้อง | ฟากฟ้ากว่าดาว | |||||||
| ๏ วาววาวดาวเด่นเบื้อง | บุรพา | |||||||
| พี่เพ่งพิจารณา | แน่แล้ว | |||||||
| คือแสงพระกายา | ยอดสวาท | |||||||
| แห่งมเหษีแก้ว | ก่องหล้ามารศรี | |||||||
| ๏ เทวีแน่แล้วตรึก | ถึงเรียม | |||||||
| จึ่งเสด็จเยี่ยมแกล | ทิศนี้ | (จึ่งเสด็จเยี่ยมใจเจียม | ทิศนี้) | |||||
| ดาวใดจะอาจเทียม | เทียบเท่า | |||||||
| แสงพระเนตรนางชี้ | ทิศให้เรียมชม | |||||||
| ๏ ลมพัดพากลิ่นล้ำ | บุษบา | |||||||
| หอมรื่นกลิ่นใดมา | กลบกลั้ว | |||||||
| จำได้พี่ผวา | หวิววาบ | |||||||
| ยิ่งสูดก็ยิ่งหยั้ว | สูดด้วยใฝ่ดอม | |||||||
| ๏ หอมกลิ่นกุหลาบแย้ม | ยามบาน | |||||||
| หอมกลิ่นสุคนธ์ธาร | อบแล้ว | |||||||
| หอมกลิ่นธูปเทียนมาลย์ | มวลกลิ่น | |||||||
| หอมบ่เท่ากลิ่นแก้ว | พี่ผู้กลอยใจ | |||||||
| ๏ กลิ่นใดยงอยู่ได้ | บ่วาย มีฤา | |||||||
| กลิ่นสุคนธ์ย่อมคลาย | เมื่อแห้ง | |||||||
| กลิ่นบุษปะเหือดหาย | ยามเหี่ยว | |||||||
| กลิ่นพธูราวแสร้ง | อบไว้ไป่ซา | |||||||
| ๏ หลับตาหวังให้หลับ | สนิท | |||||||
| กลับยิ่งหวามวาบจิต | ละห้อย | |||||||
| แลเห็นพักตรมิ่งมิตร | มาอยู่ ใกล้แฮ | |||||||
| เห็นเนตรหล่อนชม้อย | ชม้ายตราตรู | |||||||
| ๏ ดูรูปภาพแพร้วช่าง | เอกวาด | |||||||
| ดูรูปช่างนิวาด | หล่อนปั้น | (ดูรูปช่างฉลาด | หล่อนปั้น) | |||||
| ดูลายเลิศวิลาศ | สวยสลัก | |||||||
| ดูสิ่งใดทั้งนั้น | ไป่สู้ดูนาง | |||||||
| ๏ งามร่างราวเทพไท้ | แสร้งบรร จงนอ | |||||||
| งามจริตคมสัน | ยั่วเย้า | |||||||
| งามมรรยาทสมกัน | กับร่าง นางแล | |||||||
| งามทุกอย่างคือเจ้า | มิตรแก้วกลอยใจ | |||||||
| ๏ ดูไปยิ่งอยากจ้อง | ดูอีก | |||||||
| ดูบ่อิ่มจำหลีก | ห่างน้อง | |||||||
| ดูบ่เบื่อจำปลีก | ตัวจาก | |||||||
| ดูยิ่งอยากใคร่ร้อง | โรทให้ใฝ่เคียง | |||||||
| ๏ เสียงพลสงบสิ้น | ทั้งกอง | |||||||
| เสียงเงียบยิ่งชวนหมอง | จิตเศร้า | |||||||
| เสียงจิ้งหรีดร่ำร้อง | หริ่งหริ่ง | |||||||
| เสียงประหนึ่งจะเว้า | วากย์ช่วยโศกี | |||||||
| ๏ ดนตรีดุริยะพร้อม | เพลงเสนาะ | |||||||
| ขับดีดสีเป่าเหมาะ | ครบเค้า | |||||||
| ก็ยังมิไพเราะ | หวานเท่า | |||||||
| เสียงพธูยามเย้า | ยั่วให้เรียมชม | |||||||
| ๏ อกกรมจำจากเจ้า | ไปไกล | |||||||
| เขียนบทโคลงจากใจ | พี่แท้ | |||||||
| อ้าน้องเมื่อพี่ไป | แรมทุ่ง | |||||||
| จะคิดถึงหล่อนแม้ | ทุกถ้วนนาที | |||||||
| ๏ โฉมศรีจงอยู่ถ้า | ภรรดา | |||||||
| อย่าปล่อยให้วิญญาณ์ | โศกเศร้า | |||||||
| ถนอมพระกายา | อย่าประ ชวรเลย | |||||||
| เสร็จกิจมาพบเจ้า | จะได้แสนเกษม | |||||||
| ๏ จะเปรมปรียะพร้อม | เพรียงกัน | |||||||
| จะสนุกนาสัน | ติแท้ | |||||||
| จะอยู่ทุกคืนวัน | สมสวาท | |||||||
| จะสุขมากไม่แพ้ | เมื่อครั้งอาวาห์ | |||||||
| ๏ ขอลานาเรศแก้ว | กลอยจิต | |||||||
| ด้วยพจนะลิขิต | นี่แล้ | |||||||
| อีกขอฝากจุมพิต | มาจาก | |||||||
| ผัวที่รักเธอแท้ | ยิ่งด้วยดวงใจ ฯ | |||||||
เชิงอรรถ
ที่มา
นิราศนรินทร์คำโคลงและนิราศปลีกย่อย พ.ณ. ประมวญมารค ฉบับพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๓
