จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
ข้อมูลเบื้องต้น
แม่แบบ:เรียงลำดับ
ผู้แต่ง: สุนทรภู่
บทประพันธ์
ศรีสุวรรณรำพันรักและชมโฉมนางเกษรา
|
๏ เห่เอยเห่ละห้อย | | พราหมณ์น้อยศรีสุวรรณ | |
|
แรมสำนักตำหนักจันทน์ | | พระสุริยันสนธยา
|
ให้อาดูรพูนเทวศ | | ถึงแก้วเกษรา
|
ได้เห็นพักตร์ลักขณา | | ยังติดตาทุกนาฑี
|
ชมแท่นทองที่รองทรง | | ของอนงค์องค์บุตรี
|
หอมหวนยวนยี | | อยู่ในที่ไสยา
|
เผยพระแกลแลกระจ่าง | | เห็นเดือนสว่างในเวหา
|
ทรงกลดรจนา | | เหมือนนวลหน้าพระน้องนวล
|
อนาถหนาวเศร้าสร้อย | | ให้ละห้อยโหยหวน
|
นึกเห็นเมื่อเล่นสวน | | เลิศล้วนลักขณา
|
เนตรขนงวงวิลาศ | | พิศเพียงบาดนัยนา
|
พระกรรณแก้วแววตา | | ดังกลีบผกาโกมล
|
สองกรก็อ่อนชด | | ดังงอนรถพระสุริยน
|
ปรางประพระสุคนธ์ | | พิศเพียงผลลูกจันทน์
|
ทรวดทรงพระองค์อ่อน | | ดังอัปสรสาวสวรรค์
|
โกมุทบุษบัน | | ไม่เทียมถันประทุมา
|
โอฐสะอาดดังชาดจิ้ม | | เมื่อยามยิ้มดังเลขา
|
เมื่อเนตรน้องมาต้องตา | | ดังสายฟ้ามาฟาดทรวง
|
แสนรักสลักอก | | ยิ่งกว่ายกภูเขาหลวง
|
จะใคร่อุ้มพุ่มพวง | | มาแนบทรวงไสยา
|
ผิวเหลืองระเรืองรอง | | เหมือนเนื้อทองธรรมดา
|
แม้นสมรักจะลักพา | | ลงเภตรากางใบ
|
ดูเนื้อน่วมอยู่นุ่มนิ่ม | | จะชมชิมให้อิ่มใจ
|
แม้นลมดีจะคลี่ใบ | | แล่นไปในนที
|
จะปลอบประโลมโฉมฉาย | | ขึ้นนั่งบนท้ายบาหลี
|
แย้มสรวลยวนยี | | จะชวนชี้ให้ชมปลา
|
มีต่างต่างกลางทะเล | | ทั้งจรเข้เหรา
|
ฝูงกระโห้ทั้งโลมา | | เคลื่อนคลาอยู่ตามกัน
|
กุ้งกั้งแลมังกร | | สลับสลอนหลายพรรณ
|
นาคราชผาดผัน | | ปลาอำพันตะเพียนทอง
|
วาฬใหญ่ขึ้นไล่คู่ | | ผุดฟู่พ่นฟอง
|
เงือกงูดูคะนอง | | ลอยล่องชโลธร
|
กริวกราวก็เต้าตาม | | ฉนากฉลามสลับสลอน
|
คลาเคล้าสำเภาจร | | ในสาครรายเรียง
|
เกาะใหญ่ไม้ชะอุ่ม | | เป็นพุ่มพุ่มเคียงเคียง
|
เหมือนจอกน้อยลอยเรียง | | พิศเพียงจะเพลินใจ
|
นิ่งนึกจนดึกดื่น | | ถอนสะอื้นอาลัย
|
เคลิ้มระงับหลับไป | | อยู่ในห้องไสยา เอยฯ
|
| | |
|
นางสุวรรณมาลีบวช โดยมีสินสมุทรและอรุณรัศมีบวชตามมาอยู่ด้วย
|
๏ เห่เอยเห่กล่าว | | ถึงพระดาวบศนี | |
|
องค์สุวรรณมาลี | | บวชด้วยมีศรัทธา
|
กับสินสมุทรสุดสวาท | | อรุณราชนัดดา
|
อยู่เขารุ้งปลายทุ่งนา | | ออกนั่งหน้ากุฎี
|
แบ่งส่วนกุศลผลบุญ | | ให้องค์อรุณรัศมี
|
สาวสุรางค์นางชี | | แต่ล้วนมีศรัทธา
|
ตัดรักชักประคำ | | พึมพำภาวนา
|
เงียบสงัดวัดวา | | พระสุริยาเย็นรอนรอน
|
ชนีน้อยห้อยโหย | | วิเวกโหวยวิงวอน
|
จิ้งจอกออกหอน | | นกนอนรังเรียง
|
เริงร้องซ้องแซ่ | | คลอแคลกรีดเสียง
|
น่าดูเป็นคู่เคียง | | แอ่นเอี้ยงแอบอิง
|
แม่นกกกกอด | | ลูกพลอดวอนวิง
|
แจ้วแจ้วแก้วกะลิง | | จับที่กิ่งไทรทอง
|
นั่งชมโสมนัส | | กับหน่อกษัตริย์ทั้งสอง
|
พลบค่ำย่ำฆ้อง | | เดือนส่องสว่างตา
|
หอมดอกไม้ใกล้กุฏิ | | สาวหยุดมะลิลา
|
ยี่หุบบุบณา | | แย้มผกากลิ่นขจร
|
เย็นยะเยียบเงียบสงัด | | พระพายพัดมาอ่อนอ่อน
|
หึ่งหึ่งผึ้งภมร | | เชยเกสรสุมาลี
|
นิ่งระงับหลับตา | | อุตส่าห์รักษาอารมณ์
|
ถึงหอมระรื่นไม่ชื่นชม | | ตามเพศพรหมจรรย์ เอย ฯ
|
| | |
|
นางสุวรรณมาลี
|
๏ เห่เอยพระราชบุตร | | สินสมุทมุนี | |
|
กับอรุณรัศมี | | นั่งอยู่ที่หน้าชาลา
|
แย้มสรวลชวนกัน | | นั่งฉันน้ำชา
|
พูดเล่นเจรจา | | กับน้องยานารี
|
แขไขไตรตรัส | | เรืองจรัสรัศมี
|
ร่อนเร่ในเมฆี | | มาตรงที่แกลทอง
|
ถ้าเช่นนี้พี่เหาะได้ | | จะเหาะไปประคอง
|
ค่อยสอดกรช้อนตระกอง | | มาไว้ในห้องไสยา
|
เย็นชื่นดื่นดึก | | ลืมรำลึกภาวนา
|
ชวนพระน้องร้องสักรวา | | จนหลงว่าขึ้นดังดัง
|
โอ้ว่าเจ้าการะเกด | | ขี่ม้าเทศจะไปท้ายวัง
|
น้องห้ามไว้ก็ไม่ฟัง | | จะแทงฝรั่งลังกา
|
รู้สึกตัวกลัวกรรม | | ชักประคำภาวนา
|
เดือนส่องต้องศิลา | | ดังจินดาดวงดาว
|
ด้วยเขารุ้งรุ่งเรือง | | บ้างเขียวเหลืองแวววาว
|
แวมสว่างพร่างพราว | | อร่ามราวเพชรพลอย
|
พร่างพร่างน้ำค้างเหยาะ | | เผาะเผาะผอยผอย
|
ดาวก็เคลื่อนเดือนก็คล้อย | | จะเลื่อนลอยลับตา
|
เย็นยะเยียบเงียบสงัด | | พระพายพัดรำเพยพา
|
พระเพลินจิตไม่นิทรา | | แต่น้องยานั้นหลับไป
|
เดือนส่องผ่องเพียง | | จะแข่งเคียงแขไข
|
หลับสนิทจะพิศไหน | | งามวิไลลักขณา
|
นวลหน้าเหมือนการะเกด | | ดังดวงเนตรของเชษฐา
|
ถึงนางสวรรค์ชั้นฟ้า | | ไม่โสภาเทียมนวล
|
ชายใดแม้นได้นุช | | จะรักสุดแสนสงวน
|
ยิ้มเยื้อนเหมือนจะชวน | | ให้รัญจวนใจชาย
|
พิศเพ่งเล็งดูเดือน | | ละม้ายเหมือนกับเดือนหงาย
|
ฟ้าขาวดาวประกาย | | พฤกษาพรายโพยมมาล
|
เสียงดุเหว่าเร่าร้อง | | เสนาะก้องกังวาน
|
ไก่กระชั้นขันขาน | | วิเวกหวานวังเวง
|
เหมหงส์บุหรงร้อง | | ดังพาทย์ฆ้องประโคมเพลง
|
กลระฆังก็ดังเอง | | เสียงเหง่งเหง่งวังเวงใจ
|
ลมว่าวหนาวชื้น | | หอมระรื่นหฤทัย
|
งีบระงับหลับไหล | | ในที่ไสยา เอยฯ
|
| | |
|
สินสมุทรและอรุณรัศมี
นางละเวงเดินไพร ควบม้าหนีพระอภัย
พระอภัยติดท้ายรถนางละเวงและพยายามตามเกี้ยว
พระอภัยมณีพยายามเข้าพบนางละเวง
นางละเวงใจอ่อน และนางสุลาลีวันยั่วเย้าและเอาใจช่วยพระอภัย
เชิงอรรถ
ที่มา
[1]