จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
นางอดูลปิศาจทูลยุยงให้นางสีดาเขียนรูปทศกัณฐ์ให้ดูแล้วเข้าสิงลบไม่ออก ซุกไว้ใต้พระที่ พระรามกลับมาจากป่าค้นพบกริ้วสั่งให้พระลักษณ์พานางสีดาไปฆ่าเสีย ฆ่าไม่ตายปล่อยให้นางไป พระอินทร์เนรมิตเป็นเนื้อตายให้แหวะดวงใจแทนไปถวายพระราม
แผ่นที่ ๖๒๙ – หม่อมราชวงษพระเจริญ
|
|
| ๔๓๙๗ เสรจสรงอรรคเรศเจ้า | | กลับสฐาน
|
| ปิศาจตามอยู่งาน | | พัชใกล้
|
| ทูลถามว่าเยาวมาลย์ | | เหนทศ กรรฐ์ฤๅ
|
| รูปร่างอย่างไรได้ | | โปรดข้ากำนัล ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๓๙๘ ทศกรรฐ์ยักษนั้นยี่ | | สิบมือ
|
| สิบภักตรมีฤทธิ์ฦๅ | | ทั่วหล้า
|
| เจ้าจะใคร่เหนฤๅ | | เราจัก เขียนนา
|
| จึงวาดลงไม่ช้า | | ที่พื้นกระดานชนวน ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๓๙๙ เหมือนรูปจอมราพแล้ว | | วางลง
|
| ทุกส่ำนางสนมวง | | แวดล้อม
|
| เพื่อดูประจักษ์องค์ | | ทศภักตร ไฉนนา
|
| ต่างว่าน่าเกลียดพร้อม… | | อย่างนี้ฤๅทะนง ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๐ ปางองค์หริรักษเจ้า | | จอมธรรม์
|
| เที่ยวประพาศอารัญ | | รื่นชื้น
|
| จนสุริเยศสายัณฑ์ | | จวนย่ำ
|
| ให้เลิกพลเทียบพื้น | | กลับเข้าคืนนคร ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๑ ปิศาจแปลงเจ้งว่า | | พระราม กลับเฮย
|
| ชอบจิตรเพราะสมความ | | คิดไว้
|
| หายวับกับตาตาม | | ฤทธิ์เพศ ผีนา
|
| สิงรูปเลขาให้ | | ไป่ได้ลบหาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๒ บัดกำนัลใหญ่น้อย | | ชาวใน
|
| เหนรูปนางหายไป | | ต่อหน้า
|
| ได้คิดปิศาจไพ | | รีหลอก หลอนแฮ
|
| ต่างวิ่งหวีดหวาดว้า | | วุ่นล้มลนลาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๓ พอหริรักษไท้ | | เสดจถึง เกยเอย
|
| นาเรศรสีดาจึง | | ลบล้าง
|
| รูปราพไปลบรึง | | ลายยิ่ง กจ่างแฮ
|
| สุดคิดทรงซ่อนข้าง | | ฝ่ายใต้บรรจฐรณ์ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๖๓๐ – หม่อมราชวงษพระเจริญ
|
|
| ๔๔๐๔ ภูธรประทับแล้ว | | ลงรถ
|
| ภอย่ำพระทรงยศ | | สู่ห้อง
|
| ผธมพระแท่นรันทด | | รทมเทวศ
|
| คันระคายดุจต้อง | | เรือดริ้นไรตอม ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๕ เดชมารดาลเดือดร้อน | | อินทรีย์
|
| ดังถูกเพลิงจุดทวี | | เทวศล้ำ
|
| เหลือบเหนหมู่นารี | | เรียงนั่ง อยู่นา
|
| ยิ่งพิโรธกำนัลซ้ำ | | แซ่งเย้ยภูไย ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๖ กระทืบบาทหัดถ์เงื้อ | | ขรรค์ไชย
|
| ไล่เหล่ากำนัลใน | | วิ่งซ้อง
|
| สีดาทราบหฤไทย | | หวาดหวั่น
|
| สั่งเร่งสาวใช้พร้อง | | พระผู้อนุชา ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๗ สาวใช้รับสั่งเร้า | | เรวทูล
|
| พระลักษณ์สดับอาดูร | | ด่วนเฝ้า
|
| ยอกรแทบบาทมูล | | พระเชษ ฐาแฮ
|
| ถามเหตุพระผ่านเกล้า | | เคียดข้อความใด ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๘ ภุชพงษทรงสดับถ้อย | | คำถาม นั้นนา
|
| ได้สติตอบยุบลตาม | | แต่ต้น
|
| ไสยาศไป่หลับความ | | รคายนัก น้องเอย
|
| เจ้าจุ่งไปตรวจค้น | | ทั่วทั้งมณเฑียร ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๐๙ พระลักษณ์รับสั่งแล้ว | | อัญชลี กรเอย
|
| ตรวจทั่วในมณฑีร์ | | เที่ยวค้น
|
| เหนกดานรูปอสุรี | | วางซ่อน อยู่นา
|
| เกรงพระอาญาล้น | | หยิบแล้วทูลถวาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๐ พระองค์เหนแล้วยิ่ง | | เดือดดาน
|
| เหวยอี่ชาวพนักงาน | | ทั่วหน้า
|
| ใครลอบวาดรูปมาร | | มาซ่อน ไว้เฮย
|
| ทั้งหมดนางไป่กล้า | | ตอบถ้อยทูลแถลง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๖๓๑ – หม่อมราชวงษพระเจริญ
|
|
| ๔๔๑๑ สีดาทูลรับแจ้ง | | โทษา นุโทษเอย
|
| ล่วงพระราชอาญา | | ยิ่งผู้
|
| เพราะปิศาจแปลงมา | | ลวงหลอก
|
| ทุกเหล่ากำนัลรู้ | | เล่หล้วนเปนพยาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๒ ภูบาลพิโรธโอ้ | | สีดา
|
| รักยักษลอบเลขา | | ซ่อนไว้
|
| เจ้าลักษณเร่งเร็วพา | | ปลงชีพ เสียพ่อ
|
| แล้วแหวะดวงใจให้ | | แห่งข้อขอดู ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๓ พระลักษณฟังไป่เอื้อม | | อาจทาน ทัดเฮย
|
| รับสั่งภาเยาวมาลย์ | | คลาศเต้า
|
| ลับเนตรพระภูบาล | | สองโศก สลดแฮ
|
| นางว่าพระน้องเจ้า | | จักมล้างหนไหน ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๔ อนุชาว่าที่นี้ | | ในนคร
|
| จำจักไปพ้นนคร | | ด่วนเต้า
|
| ทูลพลางรีบพาจร | | ในราษ ตรีแฮ
|
| ถึงป่ากาลวาดเข้า | | ร่มไม้ไทรพิศาล ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๕ นางทรงกำสรดแล้ว | | ฃอลา น้องเอย
|
| โทษพี่มิควรมา | | ชีพม้วย
|
| ชั่วดีพระอนุชา | | ทราบชัด หฤไทยพ่อ
|
| เวรก่อนหากเตือนด้วย | | เร่งเจ้าจงประหาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๖ ฟังนางแสนโศกแล้ว | | สนองสาร
|
| น้องไป่อาจสังหาร | | พี่ได้
|
| เชิญไปจุ่งสำราญ | | เทอญแม่
|
| ซบภักตร์กับบาทไท้ | | สอึกสอื้นอาดูร ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๗ พระลักษณเอยไยเจ้าล่วง | | บัญชา
|
| ฤๅว่าเราตกมา | | หัดถ์เงื้อม
|
| แกล้งสรรแต่วาจา | | ดิปลอบ เราฤๅ
|
| ความคิดเราภอเอื้อม | | อาจรู้ใจชาย ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๖๓๒ – หม่อมราชวงษพระเจริญ
|
|
| ๔๔๑๘ ยินคำนางพ้อคิด | | ความสรพพ สมนา
|
| จำจะทำตามรับ | | สั่งใช้
|
| ษมาโทษชักขรรค์หลับ | | ตาหวด ไปแฮ
|
| ขรรค์หลุดจากกรไท้ | | อนุชล้มสลบลง ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๑๙ ขรรคเปนพวงดอกไม้ | | ลอยมา
|
| สวมพระสอสีดา | | ดุจคล้อง
|
| บัดนางทอดทัศนา | | อนุชนิ่ง สลบแฮ
|
| คิดว่าองค์พระน้อง | | แน่ม้วยชีวงปลง ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๒๐ คลำกายยังอุ่นรู้ | | วิสัญญี
|
| เสี่ยงสัตยลูบองค์ศรี | | อนุชไท้
|
| พระลักษณกลับสมฤดี | | ฉงนจึ่ง ถามแฮ
|
| ไยพี่คงชีพได้ | | ดอกไม้ไหนมา ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๒๑ นางเฉลยว่าเมื่อเจ้า | | ฟันลง
|
| คิดว่าตายเดชคง | | สัตยไซ้
|
| ขรรค์เปนบุษย์มาลย์วง | | สอพี่
|
| พลางหยิบพวงดอกไม้ | | ยื่นให้อนุชา ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๒๒ มาลาคืนกลับได้ | | เปนขรรค์
|
| พระลักษณ์เหนมหัศจรรย์ | | เจิดหล้า
|
| สรเสริญเสรจลาผัน | | ภักตร์กลับ กรุงแฮ
|
| ร้อนอาศน์อินทรเจ้าฟ้า | | เพ่งรู้เรวลง ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๒๓ ถึงดงนฤมิตรเนื้อ | | นอนตาย
|
| ขายป่าริมทางผาย | | อนุชไท้
|
| พระลักษณ์สบสมหมาย | | มุ่งจิตร มฤคนา
|
| แวะแหวะดวงใจได้ | | ด่วนเข้าธานี ฯ
|
|
|
|
|
| ๔๔๒๔ ถึงถวายทรงรับเอื้อน | | โองการ
|
| ใจเช่นใจเดียรฉาน | | ชั่วช้า
|
| เสียแรงรักเพียงปราณ | | แปรจิตร ได้แฮ
|
| ดำหรัสพลางผ่านฟ้า | | เสดจเข้าห้องสุวรรณ์ ฯ
|
| | |
|