จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
หนุมานชูกล่องดวงใจเย้ยทศกัณฐ์
แผ่นที่ ๔๒๕ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๖๙ หณุมานจรจากเจ้า | | ลงกา
|
ร่ายเวทบังไนยนา | | กอบกั้ง
|
กันหมู่อสุรพลา | | กรห่อน เหนแฮ
|
เหาะลิ่วกลางลมยั้ง | | อยู่ถ้าหลานอินทร์ ฯ
|
|
|
๒๙๗๐ กระบินทร์บงพ้องบุตร | | พระพาย
|
หยิบกล่องล่องลมผาย | | ผาดฟ้า
|
พาส่งแก่พี่ชาย | | ชมชื่น กันแฮ
|
สองร่อนลงสู่หล้า | | รีบเฝ้าพระนรายน์ ฯ
|
|
|
๒๙๗๑ ทูลถวายชิพิตรท้าว | | ทศภักตร
|
แถลงเลศซึ่งลวงนัก | | พรตพลั้ง
|
ล้วนราพสุดฤทธิจัก | | โรมรบ พระนา
|
สิ่งเชื่อจำชอบตั้ง | | แต่งข้าต่อณรงค์ ฯ
|
|
|
๒๙๗๒ ทรงสดับปราโมชได้ | | ดังนึก
|
ชมฉลาดสองล้ำฦก | | เลิศผู้
|
อาสาดังตัดศึก | | อสูรเสร็จ สลายแฮ
|
ความชอบใครไป่สู้ | | พี่น้องสองนาย ฯ
|
|
|
๒๙๗๓ แล้วผินประภาศพ้อ | | พระอนุช ท่านนา
|
เจ้าพิโรธวายุบุตร | | บอกฟ้อง
|
เขาไปไม่เปนดุจ | | คำกล่าว โทษแฮ
|
เมื่อฉะนี้พระน้อง | | จะอื้นโอษฐไฉน ฯ
|
|
|
๒๙๗๔ พระลักษณรับผิดเอื้อน | | อาจใจ ทูลแฮ
|
ขุนกระบี่ปรีชาใคร | | เปรียบได้
|
ซื่อสัตยสถิตยใน | | ความภัก ดีนา
|
ควรแก่ยศศักดิ์ไท้ | | ธิราชเจ้าบำนาน ฯ
|
|
|
๒๙๗๕ จึ่งกระบี่วายุบุตรไหว้ | | บาทา ทูลแฮ
|
ข้าใคร่ลวงมารมา | | จุ่งใกล้
|
จักชูกล่องชีวา | | เย้ายั่ว มันนอ
|
เย้ยเยาะทศกรรฐให้ | | เลือดย้อยไนยนา ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๖ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๗๖ อีกทั้งมงกุฎสร้อย | | สังวาล
|
จักส่งคืนขุนมาร | | เมื่อนี้
|
ปางพระจักสังหาร | | ทรงลั่น ศรแฮ
|
ข้าบาทจักคอยขยี้ | | ชีพพร้อมพระแผลง ฯ
|
|
|
๒๙๗๗ ทูลแล้วคลานคล้อยจาก | | น่าฉาน
|
เหาะรเห็จคัคณานต์ | | ฟ่องฟ้า
|
สูงสามโยชนประมาณ | | เหมือนนัด ไว้แฮ
|
ทศภักตรเพ่งพบอ้า | | โอฐทั้งสิบสรวล ฯ
|
|
|
๒๙๗๘ ยี่สิบหัถตบก้อง | | พร้อมกัน
|
กระทืบรถเร่งพลขันธ์ | | ขับเร้า
|
ต่างชิงวิ่งพัลวัน | | กลากลาด มาแฮ
|
หมายมั่นขันข้อเข้า | | พิฆาฏค้อนตีลิง ฯ
|
|
|
๒๙๗๙ ทศกรรฐตะโกนกู่ร้อง | | เรียกพา ยุบุตรเฮย
|
ไยจึ่งไม่ตรงมา | | หลีกเลี้ยว
|
ไหนรามลักษณสองรา | | จงเร่ง โยนแฮ
|
พ่อจักหักฅอเคี้ยว | | บัดนี้อย่านาน ฯ
|
|
|
๒๙๘๐ หณุมานเมิลยักษใกล้ | | ทัพจัก กรีเฮย
|
เหาะร่อนลงหว่างยักษ | | เยียดหล้า
|
กระทืบบาทคึกคัก | | ขวางรถ ราพแฮ
|
ป้องภักตรยักคิ้วอ้า | | โอฐกล้ากลอกหงาย ฯ
|
|
|
๒๙๘๑ ชูกล่องชีพิตรให้ | | เหนพลัน
|
หัวเราะพลางเยาะหยัน | | หยาบเย้ย
|
เหวยเหวยราพอาธรรม์ | | ชีพจัก มลายแฮ
|
นี่กล่องของใครเฮ้ย | | หยั่งรู้ฤๅไฉน ฯ
|
|
|
๒๙๘๒ เขม้นมองป้องหน้านิ่ง | | อยู่ใย
|
ไฉนไม่แผลงฤทธิไกร | | แย่งยื้อ
|
ถือปากมากทำไม | | ใครมาก เปล่าพ่อ
|
หัวก็โตมึนตื้อ | | โง่ตื้นต่อณรงค์ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๗ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๘๓ เราเปนลิงค่างล้ำ | | เลยมึง แล้วเฮย
|
หลอนราพไป่รู้ถึง | | โฉดช้า
|
สิบน่าอย่าพักตึง | | ทำโกรธ เคืองเลย
|
เศียรสิบจักเกลื่อนหล้า | | บัดนี้บหึง ฯ
|
|
|
๒๙๘๔ ยื่นกล่องร้องเรียกฮ้า | | เอาหฤๅ
|
เหนราพแบมือมา | | หลอกให้
|
รำเต้นเล่นไหล่ถือ | | กล่องเชิด ชูแฮ
|
ขู่ตคอกบอกใบ้ | | เบี่ยงหน้าประหนึ่งอาย ฯ
|
|
|
๒๙๘๕ ทศเศียรเหนแท้แท่ง | | ศิลา
|
ตรองตริเกรงชีวา | | จักม้วย
|
จักแย่งขยาดพา | | นรคยี่ เสียแฮ
|
จำจะปลอบโยนด้วย | | อ่อนได้จึ่งดี ฯ
|
|
|
๒๙๘๖ ตริงพลางทางปลอบพ้อ | | หณุมาน
|
พ่อรักเจ้าเปรียบปาน | | ลูกแก้ว
|
ปราสาทสิ่งศฤงปาน | | เมียมิ่ง ให้แฮ
|
ฦๅตลอดเมืองแล้ว | | ว่าเลี้ยงดังดนัย ฯ
|
|
|
๒๙๘๗ เจ้ารู้อยู่แล้วสิ | | บาปบุญ
|
จงเร่งรฦกคุณ | | พ่อบ้าง
|
จักกลับก่อทารุณ | | ประทุษฐ โทษแฮ
|
ถึงพ่อตายฝ่ายข้าง | | กระบี่ต้องนินทา ฯ
|
|
|
๒๙๘๘ ขอทานดวงจิตรให้ | | บิตุรง เทิญพ่อ
|
อย่าผูกเวรกรรมจง | | ปลดแก้
|
หณุมานตอบว่าองค์ | | อสุรกล่าว ไฉนฤๅ
|
ดังเดกอมหัถแท้ | | ไป่รู้ทางความ ฯ
|
|
|
๒๙๘๙ องค์พระราเมศเลี้ยง | | เราเป็น ทหารเฮย
|
เพื่อจะปราบยุคเข็ญ | | ขาดหล้า
|
เอาสัตยเมื่อศึกเห็น | | ผิดแยบ ยุทธนา
|
ตัวโฉดสิมีหน้า | | เพิกพ้อไป่อาย ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๘– พระราชนิพนธ์
|
๒๙๙๐ แม้งเองใคร่รอดพ้น | | มรณา นั้นเฮย
|
จงสงองค์สีดา | | หนุ่มหน้า
|
โอนอ่อนหย่อนพยศสา | | รภาพ ผิดแฮ
|
พระจะโปรดโทษเจ้า | | จุ่งน้อมฟังสอน ฯ
|
|
|
๒๙๙๑ ทศเศียรสดับเพี้ยง | | เพลิงเผา อกเอย
|
ออกชื่อส่งนงเยาว์ | | ยิ่งกลุ้ม
|
ร้องไปใช่ว่าเรา | | รบพุ่ง แพ้ฤๅ
|
หากนักสิทธิเขลาคลุ้ม | | จึ่งได้ดวงใจ ฯ
|
|
|
๒๙๙๒ เสียแรงกูปลูกเลี้ยง | | ปูนปั้น ให้นา
|
เครื่องกระษัตริย์สารพรรณ์ | | เสร็จสิ้น
|
มึงยังกลับอะกระตัญ | | ญูต่อ กูแฮ
|
เบือดบิดคิดปลอกปลิ้น | | ปดโป้ปองผลาญ ฯ
|
|
|
๒๙๙๓ กูตายภายน่าให้ | | ฦๅนาม สนั่นเฮย
|
ถือสัตยบริสุทธิงาม | | จิตรหมั้น
|
มึงกลับนับถือราม | | ลักษณเร่ง คืนแฮ
|
มงกุฎสังวาลยนั้น | | ใช่ให้ทระชน ฯ
|
|
|
๒๙๙๔ หณุมานร้องว่าหน้า | | ไม่อาย
|
ให้เสร็จหวนเสียดาย | | กลับได้
|
ปลดเปลื้องเครื่องแต่งกาย | | โยนสู่ อสูรแฮ
|
ร้องกระชับสำทับให้ | | ส่งแก้วกัลยา ฯ
|
|
|
๒๙๙๕ ราพว่าข้อนี้อย่า | | เจรจา เลยเฮย
|
เราเผ่าพงษ์พรหมมา | | ธิราไท้
|
ไป่เขลาขลาดชีวา | | วายวอด ดอกแฮ
|
เสียเล่ห์มละชีพได้ | | ไป่ง้องอนใคร ฯ
|
|
|
๒๙๙๖ เองบอกมนุษยทั้ง | | สองรา
|
สุริเยศหย่อนเวหา | | บ่ายแล้ว
|
พรุ่งนี้จักยุทธนา | | การกราบ มรณ์นอ
|
พลางสั่งพลคืนแคล้ว | | กลับเข้าลงกา ฯ
|
| | |
|