จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
หนุมานหลอกให้ทศกัณฐ์ออกรบ
แผ่นที่ ๔๒๑ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๔๑ ราตรีกระบี่ยั้ง | | ยังเตียง ทองนา
|
ฝูงอนงค์นั่งเรียง | | รับใช้
|
ฉวยฉุดสใบเมียง | | ภักตรสั่ง สนมแฮ
|
เชิญนาฏกันยุมาให้ | | เสด็จขึ้นมาปราง ฯ
|
|
|
๒๙๔๒ กำนับรับสั่งแล้ว | | ครรไล
|
ไปกราบทูลอรไทย | | ถี่ถ้อย
|
นางสดับกระดากใจ | | จักขัด เกรงนา
|
ทรงเครื่องเสร็จเสด็จคล้อย | | คลาศเฝ้าขุนกระบินทร์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๓ ลูกลมโลมและเกี้ยว | | กัลยา
|
ชะรอยพี่ร่วมพาศนา | | นุชพ้อง
|
อยู่ถึงพลับพลาสา | | มิภักดิ์โปรด ประทานแฮ
|
สมนึกเชิญนิ่มน้อง | | สถิตยเบื้องบรรจฐรณ์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๔ นางสเทินเมินตอบถ้อย | | วาที
|
ข้าใช่สาวแส้มี | | ลูกเต้า
|
ไป่ควรคู่บัดศรี | | สนมนาฏ ดื่นนา
|
ขอปลดเปนเพียงเถ้า | | แก่เกื้อการงาน ฯ
|
|
|
๒๙๔๕ น้อยฤๅถ่อมถ้อยรูป | | นางเถียง อยู่นา
|
พี่ใคร่ใช้นุชเพียง | | เพื่อนเคล้า
|
ว่าพลางย่างเยื้องเมียง | | มาโอบ องค์แฮ
|
พาสถิตยบัลลังก์เล้า | | ลูบต้องลองเลียม ฯ
|
|
|
๒๙๔๖ นางสะบัดหัดถ์ข่วนค้อน | | คมไนย นาเอย
|
ดูดู๋ด่วนได้ไฉน | | น่าแค้น
|
เมื่อผัวพึ่งพันไลย | | ชลเนตร นองนา
|
รักแน่คอยหน่อยแม้น | | ทุกขสิ้นตามประสงค์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๗ สุดห้ามความรักร้อน | | ทรวงกระสัน แม่อา
|
ตามนิดอย่าบิดผัน | | ผัดเพี้ยน
|
ลิงยักษย่อมผิดกัน | | กระนั้นและ น้องเอย
|
ไม่สนิทมิดเมี้ยน | | เหมาะแม้นมือมาร ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๒ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๔๘ ซึ่งรักอินทรชิตม้วย | | ชีวา แล้วแฮ
|
จักก่นกันแสงหา | | ห่อนฟื้น
|
ลองลืมอสุรรักพา | | นรสัก คราวเอย
|
เกลือกจะชวนจิตรชื้น | | ฉ่ำล้ำกุมภัณฑ์ ฯ
|
|
|
๒๙๔๙ ว่าพลางทางยั่วเย้า | | ยวนสมร
|
รวบรัดกระหวัดกร | | กอดเคล้า
|
เอนแอบแนบสนิทนอน | | เหนือแท่น ทิพยนา
|
สองทราบรศรักเร้า | | รงับเคลิ้มนิทรา ฯ
|
|
|
๒๙๕๐ ปางนั้นพระลักษณน้อง | | อวตาร
|
ดำรัสสั่งสุรการ | | กับทั้ง
|
นิลนนท์รีบนำสาร | | เสนอจักร กฤษณ์แฮ
|
ตามเหตุหนหลังตั้ง | | แต่ต้นจนปลาย ฯ
|
|
|
๒๙๕๑ แม้นว่าวายุบุตรเข้า | | รำบาน
|
ขอลั่นศรสังหาร | | ชีพมล้าง
|
แม้นพระโปรดประการ | | ใดกลับ แสดงแฮ
|
เราจะรั้งทัพค้าง | | อยู่ถ้าราวี ฯ
|
|
|
๒๙๕๒ รับสารสองกระบี่เร้า | | รีบจร ดลแฮ
|
เฝ้าบาทพระสี่กร | | กราบเกล้า
|
แถลงเหตุหณุมานถอน | | ตนหาก พระนา
|
ทูลเสร็จสุดสิ้นเค้า | | กนิฐไท้สั่งความ ฯ
|
|
|
๒๙๕๓ ทรงครุฑหยุดคิดรู้ | | แยบคาย สิ้นแฮ
|
หวังเกลื่อนเงื่อนอุบาย | | ศึกไว้
|
ตรัสสั่งบุตรสุริยฉาย | | เตรียมตรวจ ขบวนนา
|
เราจะไปเองได้ | | ทราบแจ้งจริงไฉน ฯ
|
|
|
๒๙๕๔ ขุนกระบี่บช้าจัด | | พลไกร เสร็จเฮย
|
พระอ่าองค์อำไภ | | ผ่องแผ้ว
|
กุมศรเสดจไคล | | คลาสู่ รถแฮ
|
เร่งคลี่พยุหทัพแกล้ว | | คลาศเข้าพงพี ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๓ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๕๕ ครั้นถึงเทียบรถแก้ว | | กับรถ อนุชนา
|
พระลักษณ์ยอหัดถ์ประณต | | บาทไท้
|
แถลงเล่าลักษณหมด | | ตามเหตุ หลังแฮ
|
ขอฆ่าหณุมานไว้ | | แบบเบื้องสงคราม ฯ
|
|
|
๒๙๕๖ ภูวไนยสดับห้าม | | น้องรัก ท่านแฮ
|
พ่ออย่าเพ่อหวนหัก | | หม่นไหม้
|
พรุ่งนี้พี่เองจัก | | สังเกต ก่อนนา
|
แล้วสั่งพลไกรให้ | | ทบรั้งริมไพร ฯ
|
|
|
๒๙๕๗ ฝ่ายลูกพายุฟื้น | | นิทรา
|
ประดับสรรพอลังการ์ | | กนกแพร้ว
|
โลมกันยุมาลา | | ปราบศึก สมรแฮ
|
แล้วสู่ปราสาทแก้ว | | ยอบเฝ้าทศกรรฐ ฯ
|
|
|
๒๙๕๘ กุมภัณฑ์ยลภักตรยิ้ม | | ยินดี ยิ่งนา
|
เรียกนั่งร่วมแท่นมณี | | หยอกเย้า
|
บิดรพิศพ่อผ่องศรี | | สดกว่า ก่อนเฮย
|
เปนกระไรข้าเฝ้า | | นี่เนื้อบุญเรา ฯ
|
|
|
๒๙๕๙ แต่รับโอรสไว้ | | ในธา นีนา
|
ได้พึ่งผ่อนนอนตา | | หลับได้
|
วันวานพ่อไปรา | | วีเหนื่อย นักฤๅ
|
จงพักสักหน่อยให้ | | เหือดฟื้นแรงโรย ฯ
|
|
|
๒๙๖๐ หณุมานเสแสร้งตอบ | | วาที
|
ลูกริ่งปรปักษหนี | | น่าส้อน
|
เชิญพระปิ่นภูมี | | ศารเสด็จ ด้วยแฮ
|
จักจับมนุษย์ต้อน | | กระบี่ให้แตกฉาน ฯ
|
|
|
๒๙๖๑ ทศกรรฐ์ตบหัดถ์ก้อง | | ปรางรัตน์
|
คิดถูกกับพ่อซัด | | ชอบถ้อย
|
เหวยราพเร่งเรวจัด | | ทัพเทียบ ไว้นา
|
พลไพร่ชายจักน้อย | | ชักล้อมวังเติม ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๔ – พระราชนิพนธ์
|
๒๙๖๒ จัดเปนสองทัพแม้น | | มารบิด เบือนแฮ
|
จงประหารชีวิตร | | อย่าเว้น
|
สั่งให้ฟั่นเชือกติด | | ตนทุก กองเฮย
|
พบสวาน่าเหล้น | | มัดเข้ามาเมือง ฯ
|
|
|
๒๙๖๓ มโหทรรับสั่งแล้ว | | รีบมา
|
เร่งตรวจเตรียมโยธา | | ครบถ้วน
|
สองทัพสรรพสาตรา | | วุธธุช ทิวแฮ
|
สารแสะรันแทะล้วน | | แต่งตั้งตามกระบวน ฯ
|
|
|
๒๙๖๔ ทศเศียรทรงเครื่องพร้อม | | พิไชยยุทธ์
|
หัดถ์จับสาตราวุธ | | ใหญ่น้อย
|
แล้วตรัสเรียกวายุบุตร | | ตามเสด็จ มานา
|
เถลิงรถเร่งพลคล้อย | | คลาศเข้าพนมวัน ฯ
|
|
|
๒๙๖๕ ครั้นถึงบรรพตใกล้ | | สนามรณ รงค์เอย
|
กระบี่ให้หยุดพล | | พักไว้
|
ลงรถรีบจรดล | | สู่ทศ เศียรแฮ
|
ทูลว่าข้อขอให้ | | เสด็จยั้งอยู่พลาง ฯ
|
|
|
๒๙๖๖ ลูกจักร่ายเวทป้อง | | กายา
|
ลอบสู่ทัพปัจจา | | มิตรแล้ว
|
จับลักษณ์กับรามา | | มัดเหาะ มาแฮ
|
พระจึ่งขับพลแกล้ว | | กลาดเข้าตลุมบอน ฯ
|
|
|
๒๙๖๗ ทศกรรฐ์สรวลก้องเกือบ | | ถึงพรหม โลกย์เฮย
|
ตบหัดถ์ฉาดฉานชม | | ชอบแท้
|
ครั้งนี้ที่ปรารมภ์ | | ราวกับ ปลิดแฮ
|
เหนชัดสัตรูแพ้ | | พ่ายด้วยเดชดนัย ฯ
|
|
|
๒๙๖๘ จับมนุษย์นายทัพทั้ง | | สองคน ได้แฮ
|
ลิงล่อยคงพลอยซน | | ซอกเร้น
|
เสนาอย่าเผลอตน | | ตามจับ พิเภกนา
|
ตั้งจิตรคิดว่าเหล้น | | สนุกนิ์ครั้งคราวเดียว ฯ
|
| | |
|