จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
หนุมานหลอกให้ทศกัณฐ์ออกรบ
แผ่นที่ ๔๒๑ – พระราชนิพนธ์
|
|
| ๒๙๔๑ ราตรีกระบี่ยั้ง | | ยังเตียง ทองนา
|
| ฝูงอนงค์นั่งเรียง | | รับใช้
|
| ฉวยฉุดสใบเมียง | | ภักตรสั่ง สนมแฮ
|
| เชิญนาฏกันยุมาให้ | | เสด็จขึ้นมาปราง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๒ กำนับรับสั่งแล้ว | | ครรไล
|
| ไปกราบทูลอรไทย | | ถี่ถ้อย
|
| นางสดับกระดากใจ | | จักขัด เกรงนา
|
| ทรงเครื่องเสร็จเสด็จคล้อย | | คลาศเฝ้าขุนกระบินทร์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๓ ลูกลมโลมและเกี้ยว | | กัลยา
|
| ชะรอยพี่ร่วมพาศนา | | นุชพ้อง
|
| อยู่ถึงพลับพลาสา | | มิภักดิ์โปรด ประทานแฮ
|
| สมนึกเชิญนิ่มน้อง | | สถิตยเบื้องบรรจฐรณ์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๔ นางสเทินเมินตอบถ้อย | | วาที
|
| ข้าใช่สาวแส้มี | | ลูกเต้า
|
| ไป่ควรคู่บัดศรี | | สนมนาฏ ดื่นนา
|
| ขอปลดเปนเพียงเถ้า | | แก่เกื้อการงาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๕ น้อยฤๅถ่อมถ้อยรูป | | นางเถียง อยู่นา
|
| พี่ใคร่ใช้นุชเพียง | | เพื่อนเคล้า
|
| ว่าพลางย่างเยื้องเมียง | | มาโอบ องค์แฮ
|
| พาสถิตยบัลลังก์เล้า | | ลูบต้องลองเลียม ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๖ นางสะบัดหัดถ์ข่วนค้อน | | คมไนย นาเอย
|
| ดูดู๋ด่วนได้ไฉน | | น่าแค้น
|
| เมื่อผัวพึ่งพันไลย | | ชลเนตร นองนา
|
| รักแน่คอยหน่อยแม้น | | ทุกขสิ้นตามประสงค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๗ สุดห้ามความรักร้อน | | ทรวงกระสัน แม่อา
|
| ตามนิดอย่าบิดผัน | | ผัดเพี้ยน
|
| ลิงยักษย่อมผิดกัน | | กระนั้นและ น้องเอย
|
| ไม่สนิทมิดเมี้ยน | | เหมาะแม้นมือมาร ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๒ – พระราชนิพนธ์
|
|
| ๒๙๔๘ ซึ่งรักอินทรชิตม้วย | | ชีวา แล้วแฮ
|
| จักก่นกันแสงหา | | ห่อนฟื้น
|
| ลองลืมอสุรรักพา | | นรสัก คราวเอย
|
| เกลือกจะชวนจิตรชื้น | | ฉ่ำล้ำกุมภัณฑ์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๔๙ ว่าพลางทางยั่วเย้า | | ยวนสมร
|
| รวบรัดกระหวัดกร | | กอดเคล้า
|
| เอนแอบแนบสนิทนอน | | เหนือแท่น ทิพยนา
|
| สองทราบรศรักเร้า | | รงับเคลิ้มนิทรา ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๐ ปางนั้นพระลักษณน้อง | | อวตาร
|
| ดำรัสสั่งสุรการ | | กับทั้ง
|
| นิลนนท์รีบนำสาร | | เสนอจักร กฤษณ์แฮ
|
| ตามเหตุหนหลังตั้ง | | แต่ต้นจนปลาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๑ แม้นว่าวายุบุตรเข้า | | รำบาน
|
| ขอลั่นศรสังหาร | | ชีพมล้าง
|
| แม้นพระโปรดประการ | | ใดกลับ แสดงแฮ
|
| เราจะรั้งทัพค้าง | | อยู่ถ้าราวี ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๒ รับสารสองกระบี่เร้า | | รีบจร ดลแฮ
|
| เฝ้าบาทพระสี่กร | | กราบเกล้า
|
| แถลงเหตุหณุมานถอน | | ตนหาก พระนา
|
| ทูลเสร็จสุดสิ้นเค้า | | กนิฐไท้สั่งความ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๓ ทรงครุฑหยุดคิดรู้ | | แยบคาย สิ้นแฮ
|
| หวังเกลื่อนเงื่อนอุบาย | | ศึกไว้
|
| ตรัสสั่งบุตรสุริยฉาย | | เตรียมตรวจ ขบวนนา
|
| เราจะไปเองได้ | | ทราบแจ้งจริงไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๔ ขุนกระบี่บช้าจัด | | พลไกร เสร็จเฮย
|
| พระอ่าองค์อำไภ | | ผ่องแผ้ว
|
| กุมศรเสดจไคล | | คลาสู่ รถแฮ
|
| เร่งคลี่พยุหทัพแกล้ว | | คลาศเข้าพงพี ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๓ – พระราชนิพนธ์
|
|
| ๒๙๕๕ ครั้นถึงเทียบรถแก้ว | | กับรถ อนุชนา
|
| พระลักษณ์ยอหัดถ์ประณต | | บาทไท้
|
| แถลงเล่าลักษณหมด | | ตามเหตุ หลังแฮ
|
| ขอฆ่าหณุมานไว้ | | แบบเบื้องสงคราม ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๖ ภูวไนยสดับห้าม | | น้องรัก ท่านแฮ
|
| พ่ออย่าเพ่อหวนหัก | | หม่นไหม้
|
| พรุ่งนี้พี่เองจัก | | สังเกต ก่อนนา
|
| แล้วสั่งพลไกรให้ | | ทบรั้งริมไพร ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๗ ฝ่ายลูกพายุฟื้น | | นิทรา
|
| ประดับสรรพอลังการ์ | | กนกแพร้ว
|
| โลมกันยุมาลา | | ปราบศึก สมรแฮ
|
| แล้วสู่ปราสาทแก้ว | | ยอบเฝ้าทศกรรฐ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๘ กุมภัณฑ์ยลภักตรยิ้ม | | ยินดี ยิ่งนา
|
| เรียกนั่งร่วมแท่นมณี | | หยอกเย้า
|
| บิดรพิศพ่อผ่องศรี | | สดกว่า ก่อนเฮย
|
| เปนกระไรข้าเฝ้า | | นี่เนื้อบุญเรา ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๕๙ แต่รับโอรสไว้ | | ในธา นีนา
|
| ได้พึ่งผ่อนนอนตา | | หลับได้
|
| วันวานพ่อไปรา | | วีเหนื่อย นักฤๅ
|
| จงพักสักหน่อยให้ | | เหือดฟื้นแรงโรย ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๐ หณุมานเสแสร้งตอบ | | วาที
|
| ลูกริ่งปรปักษหนี | | น่าส้อน
|
| เชิญพระปิ่นภูมี | | ศารเสด็จ ด้วยแฮ
|
| จักจับมนุษย์ต้อน | | กระบี่ให้แตกฉาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๑ ทศกรรฐ์ตบหัดถ์ก้อง | | ปรางรัตน์
|
| คิดถูกกับพ่อซัด | | ชอบถ้อย
|
| เหวยราพเร่งเรวจัด | | ทัพเทียบ ไว้นา
|
| พลไพร่ชายจักน้อย | | ชักล้อมวังเติม ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๔๒๔ – พระราชนิพนธ์
|
|
| ๒๙๖๒ จัดเปนสองทัพแม้น | | มารบิด เบือนแฮ
|
| จงประหารชีวิตร | | อย่าเว้น
|
| สั่งให้ฟั่นเชือกติด | | ตนทุก กองเฮย
|
| พบสวาน่าเหล้น | | มัดเข้ามาเมือง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๓ มโหทรรับสั่งแล้ว | | รีบมา
|
| เร่งตรวจเตรียมโยธา | | ครบถ้วน
|
| สองทัพสรรพสาตรา | | วุธธุช ทิวแฮ
|
| สารแสะรันแทะล้วน | | แต่งตั้งตามกระบวน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๔ ทศเศียรทรงเครื่องพร้อม | | พิไชยยุทธ์
|
| หัดถ์จับสาตราวุธ | | ใหญ่น้อย
|
| แล้วตรัสเรียกวายุบุตร | | ตามเสด็จ มานา
|
| เถลิงรถเร่งพลคล้อย | | คลาศเข้าพนมวัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๕ ครั้นถึงบรรพตใกล้ | | สนามรณ รงค์เอย
|
| กระบี่ให้หยุดพล | | พักไว้
|
| ลงรถรีบจรดล | | สู่ทศ เศียรแฮ
|
| ทูลว่าข้อขอให้ | | เสด็จยั้งอยู่พลาง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๖ ลูกจักร่ายเวทป้อง | | กายา
|
| ลอบสู่ทัพปัจจา | | มิตรแล้ว
|
| จับลักษณ์กับรามา | | มัดเหาะ มาแฮ
|
| พระจึ่งขับพลแกล้ว | | กลาดเข้าตลุมบอน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๗ ทศกรรฐ์สรวลก้องเกือบ | | ถึงพรหม โลกย์เฮย
|
| ตบหัดถ์ฉาดฉานชม | | ชอบแท้
|
| ครั้งนี้ที่ปรารมภ์ | | ราวกับ ปลิดแฮ
|
| เหนชัดสัตรูแพ้ | | พ่ายด้วยเดชดนัย ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๙๖๘ จับมนุษย์นายทัพทั้ง | | สองคน ได้แฮ
|
| ลิงล่อยคงพลอยซน | | ซอกเร้น
|
| เสนาอย่าเผลอตน | | ตามจับ พิเภกนา
|
| ตั้งจิตรคิดว่าเหล้น | | สนุกนิ์ครั้งคราวเดียว ฯ
|
| | |
|