จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
อินทรชิตตัดหัวสุขาจาร เพื่อลวงพระราม
แผ่นที่ ๓๐๙ – ขุนวิสูตรเสนี
|
|
| ๒๑๕๗ ปางองค์วรนารถเจ้า | | จักรกฤษณ
|
| จากอนุชอนาถจิตร | | เจบร้อน
|
| ยินโห่ประจากมิตร | | ถามพิเภก ทูลแฮ
|
| สั่งพระลักษณ์ออกต้อน | | ต่อด้วยศัตรู ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๘๕ ซ้ำสั่งบุตรสุรยให้ | | จัดพหล หาญแฮ
|
| สุครีพตรวจเตรียมพล | | เก่งกล้า
|
| จัดรถทิพยเคยรณ | | รอญราพ
|
| เทียมอมรแมนม้า | | เทียบแก้วเกยไชย ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๕๙ พระลักษณแค้นใคร่แก้ | | การรอญ
|
| ทรงเครื่องยุทธ์วราภรณ์ | | เพชร์แพร้าว
|
| ตามจับพรหมมาศศร | | ประสิทธิส่ง ให้แฮ
|
| พระลักษณคำนับรับแล้ว | | รีบขึ้นเกยพลัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๐ เสด็จทรงราชรถแก้ว | | โกสินทร์
|
| พวกหมู่พานรินทร์ | | รอบล้อม
|
| ทัพน่ากระบี่ขีดขิน | | แขงศึก
|
| พลังพิไชยชมพูพร้อม | | พรั่งล้วนลิงหาญ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๑ ได้ฤกษโหรลั่นฆ้อง | | อวยไชย
|
| ยามพวานเทิธชไคล | | คลาศเต้า
|
| พสุธาสะเทือนไหว | | ทวีบหวั่น
|
| พลพวกพานรเร้า | | ร่าร้องคำราม ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๒ เพียบพลพานเรศร้าย | | เริงรณ
|
| แดดอับอากาศบน | | บดกลุ้ม
|
| เมฆเกลื่อนพระสุริยน | | ธการทั่ว ทิศแฮ
|
| แลตลบผลลีคลุ้ม | | ทั่วด้าวแดนพนม ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๓ เดินพลอเนกล้น | | หลายสมุท
|
| ถึงสมรภูมหยุด | | ทัพยั้ง
|
| วานรอัดแออุต | | ตลุดเอิก เกริกนา
|
| เหนแทตยชุมทัพตั้ง | | ค่ายเต้นตบมือ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๓๑๐ – ขุนวิสูตรเสนี
|
|
| ๒๑๖๔ อินทรชิตออกต่อตั้ง | | กลางสนาม
|
| ร้องว่าแน่น้องราม | | เร่งรู้
|
| ทำศึกเพื่อหญิงงาม | | เดียวแย่ง ไยเฮย
|
| กลแต่จักชิงชู้ | | เช่นนี้ควรขนาง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๕ เสียตนพลไพร่ช้าง | | อัศดร
|
| ควรระงับการรอญ | | เร่งท้อ
|
| สีดารูปสวยสมร | | เมียพี่ เองเอย
|
| เราจะคืนให้น้อ | | รับเน้ออย่าขนาง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๖ พระลักษณตอบพจน์เฮ้ย | | อินทรชิต
|
| ตัวรักษชีพิตรคิด | | โอบอ้อม
|
| เรานึกก็ขอบจิตร | | ฃุนราพ
|
| เรวเร่งนำอรน้อม | | นบไท้ทูลถวาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๗ อินทรชิตตอบว่าแฮ้ | | พระลักษณ
|
| เองอาจอวดหาญหัก | | ฮึกแท้
|
| เราหน่อกระษัตริยศักดิ์ | | ทำศึก
|
| ยังไป่สุดฤทธิแพ้ | | จักได้ไปยอม ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๘ เองอวดมหิทธิห้าว | | อหังการ
|
| ควรแต่ล้างสีดาลาญ | | ชีพม้วย
|
| ศพซากจักประทาน | | เองเร่ง
|
| ฉุดสุกขาจารด้วย | | ดุเงื้อแสงขรรค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๖๙ นางแปลงแกล้งหวีดร้อง | | หวาดผวา
|
| เสกแซ่งแต่งมฤษา | | ใส่ไคล้
|
| พ่อเอยพ่อลักษณปรา | | นีพี่
|
| เหตุที่ก่อศึกให้ | | พี่ต้องจำตาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๐ อ้าพระอนุชเจ้า | | จงทูล
|
| พี่จักลาลับสูญ | | ชีพแล้ว
|
| จงพระอย่าเพ็ญพูน | | ทุกข์เทวศ
|
| เชิญกลับนคเรศแคล้ว | | คลาศพ้นอรีไภย ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๓๑๑ – ขุนวิสูตรเสนี
|
|
| ๒๑๗๑ พระลักษณบรู้เท่า | | ถึงกล
|
| หวาดว่าจริงสุดจน | | อกอั้น
|
| จับศรพาดสายฉงน | | ชงักเงือด อยู่แฮ
|
| ชลเนตรนึกจักกลั้น | | กลับย้อยอย่างเผลียง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๒ วายุบุตรองคตทห้าว | | เหิมฮึก โกรธแฮ
|
| สุครีพพลลิงคึก | | เข่นเขี้ยว
|
| ดูดุจจักโจมสอึก | | ยุดแย่ง นางนา
|
| ฮึดฮัดกัดกรามเกรี้ยว | | ข่วนแก้มเกาคาง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๓ นางสอื้นโอฐสั่งซ้ำ | | ฤๅหยุด
|
| อินทรชิตจิกเกษฉุด | | ลากซั้น
|
| ขรรคฟาดขาดฅอปุด | | ชูเหวี่ยง ไปแฮ
|
| แล้วก็ตบหัดถ์ครั้น | | เสร็จแกล้งกล่าวกล ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๔ เหวยมนุษยจักนั่งรั้ง | | รอไฉน
|
| จงเร่งรับศีระไป | | อย่าช้า
|
| จำไป่ท้อถากท้า | | หยาบเย้าทีหยาม ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๕ เหวยเองมัวมั่วพ้อง | | พลสวา
|
| มาก่อนกวนลงกา | | ดั่งนี้
|
| มาจักแย่งอยุทธยา | | จับญาติ นายนอ
|
| พลางเลิกพยุหลี้ | | ลาศขึ้นเวหน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๖ พระลักษณหลงเล่หท้อ | | หฤไทย
|
| ทุกขว่าจริงเจบใน | | อุระร้อน
|
| รางอาบอสุชลไหล | | เลยเลิก พหลแฮ
|
| คืนสู่พลับพลาสท้อน | | เทวศเศร้าสงสาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๗ ถึงถวายคำนับก้ม | | กำศรด
|
| กรกอดบาทบงกช | | ท่านไท้
|
| สอื้นอักอุระรันทศ | | ทูลเหตุ สิ้นแฮ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๓๑๒ – ขุนวิสูตรเสนี
|
|
| ๒๑๗๘ สอื้นร่ำกำศรดเศร้า | | แสนศัลย โศกเอย
|
| ชลเนตรอเนกนันต์ | | เนื่องย้อย
|
| อ้าองค์เพื่อนยากจรัล | | แรมเถื่อน
|
| ฤๅมละเรียมลห้อย | | แม่เมื้อเมืองสวรรค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๗๙ หักโศกสีหนาทอื้น | | โองการ
|
| พิเภกปรีชาชาญ | | ยิ่งผู้
|
| อินทรชิตมันประหาร | | พระอนุช ฤๅนา
|
| จงจับยามให้รู้ | | เหตุร้ายดีไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๘๐ ไนยหนึ่งลาศเลิกลี้ | | พลมูล มากเฮย
|
| โดยพิฆัมพรยูร | | ยาตรฟ้า
|
| ปองยุทธแย่งมไหสูริย | | ศรีอยุทธ ยาฤๅ
|
| ฤๅว่าเลิกพลกล้า | | กลับแกล้งเปนกล ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๘๑ พิเภกผู้เชี่ยวแท้ | | ทางพยา กรเฮย
|
| ทูลแด่องค์จักรา | | ร่มเกล้า
|
| ว่าผู้ซึ่งมรณา | | นั้นชาติ ชายพ่อ
|
| ใช่พระอนุชอย่าศร้า | | สิ่งนี้เปนกล ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๘๒ อนึ่งอินทรชิตแกล้ง | | หลีกหนี ไปเอย
|
| จักกอปการพิธี | | ใหญ่แท้
|
| นามกุมภนิยามี | | ฤทธิเชี่ยว
|
| แล้วจักมุ่งมาแก้ | | ก่อร้ายรณรงค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๘๓ พระฟังสั่งบุตรไท้ | | สุริยง
|
| กับหณุมานอง | | คตแกล้ว
|
| สามสู่เร่งเรวตรง | | ไปสอบ ดูแฮ
|
| แม้นศพสำคัญแล้ว | | อย่าช้ามาแถลง ฯ
|
|
|
|
|
| ๒๑๘๔ สามนายคำนับแล้ว | | ไปไว
|
| ยังที่สมรภูมไชย | | ห่อนช้า
|
| พลศพอสุรประไลย | | แลเติบ โตแฮ
|
| แล้วกลับทูลเจ้าหล้า | | ดั่งได้ไปเหน ฯ
|
| | |
|