จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
ทศกัณฐ์ทราบว่ามัยราพณ์ตาย ให้กุมภกรรณออกรบ
แผ่นที่ ๒๒๑ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
|
| ๑๕๔๑ ตรีทัพเมฆนาศแจ้ง | | จลาจล
|
| ไมยราพรบมลายชนม์ | | ชีพแล้ว
|
| เกรงไวยวิกครองสกล | | นครเฃตร ใหม่เฮย
|
| จักอยู่ไภยไม่แคล้ว | | รีบขึ้นลงกา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๒ มาถึงนิเวศน์ท้าว | | ทศกรรฐ
|
| จวบรุ่งแสงสุริยฉัน | | ส่องฟ้า
|
| ขึ้นยังพระโรงคัล | | เคียมบาท
|
| กับอมาตย์พร้อมหน้า | | นอบน้อมทูลฉลอง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๓ ราตรีไมยราพเร้น | | สกดทัพ
|
| ดึกดอดลอดจับรา | | เมศได้
|
| บหึงเหาะเรวกลับ | | กรุงท่าน นาฮา
|
| ส้งใส่กรงเหล็กไว้ | | ที่ท้ายดงตาล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๔ ลิงทหารหาญห้าวชื่อ | | หณุมาน
|
| รุกบุกจับผลาญไมย | | ราพม้วย
|
| มอบแผ่นภพบาดาล | | ไวยวิก ครองแฮ
|
| พาพระรามคืนด้วย | | เดชห้าวหาญณรงค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๕ ทราบเรื่องเคืองขุ่นแค้น | | โศกา ครวญเอย
|
| เรืองฤทธิวิทยามา | | เพลี่ยงแพ้
|
| เสียศักดิพ่ายอ้ายพา | | นรชาติ
|
| เพราะพิเภกบอกกลแก้ | | จึ่งด้นค้นถึง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๖ รำพึงศึกฮึกเหี้ยม | | จำหัก เสียเฮย
|
| เหนแต่พระน้องจัก | | หักได้
|
| ธำรงฤทธิโมกขศักดิ์ | | พรหมประ สาศนา
|
| ตริเสรจสั่งสนมให้ | | บอกน้องมาพลัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๗ กำนัลเรวรีบแจ้ง | | ทูลไข
|
| เชิญเสดจพระอนุชไคล | | เคลื่อนเฝ้า
|
| อุปราชรีบครรไลย | | โดยด่วน
|
| ถึงประณตนอบเกล้า | | พรั่งพร้อมประยูรวงษ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๒ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
|
| ๑๕๔๘ ทศกรรฐผันภักตรเอื้อน | | ตรัสขาน ไขเฮย
|
| ไมยราพรอญศึกมลาญ | | ชีพแล้ว
|
| เศิกเหิมสุดหาหาญ | | วงษราพ เราพ่อ
|
| เหนแต่พ่อจักแผ้ว | | ปราบล้างไพรินทร์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๔๙ อุปราชทูลว่าเค้า | | เขญเรา นี้ฤๅ
|
| เพราะแย่งชายาเขา | | ขัดไว้
|
| ใช่รามริริบเอา | | สมบัติ เรานา
|
| ผิวะส่งสีดาให้ | | เหตุร้ายมลายสูญ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๐ เจ้าพูดเอนแอบเข้า | | กับมนุษย์
|
| หัตถ์บางน้องหญิงกุด | | เกือบม้วย
|
| ตรีเศียรทูตฃรบุตร่ | | พันหนึ่ง ตายพ่อ
|
| บังอาจบุกรุกด้วย | | ดังนี้ฤๅเหน
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๑ องคตสุครีพทั้ง | | อณุมาน
|
| หักฉัตรสื่อสาสนผลาญ | | เฃตรกว้าง
|
| พระเอยขนิฐหาญ | | ไปยั่ว ชายนา
|
| กลับแต่งแต่ดีอ้าง | | พราะเฝ้าฟังสาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๒ หณุมานสุครีพอ้าย | | องคต
|
| ยงยุทธคิดชะนะหมด | | ทุกผู้
|
| หาชอบเชิดเกียรดิยศ | | บำเหน็จ นายเอย
|
| ตรัสสั่งให้ไปสู้ | | แผกเยื้อยยุติธรรม ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๓ ทศกรรฐสดับกริ้ว | | แผดเสียง
|
| เองฃลาดอาจว่าเอียง | | อีกได้
|
| จงคอยครอบครองเวียง | | กับพิเภก เถิดนา
|
| กูจักสู้ตายไว้ | | ชื่อเชื้อพงษพรหม ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๔ ทานทัดหมายตัดเสี้ยน | | สุจริต
|
| ใช่ขยาดปัจจามิตร | | ยักเยื้อง
|
| ความคิดไป่ถูกคิด | | ข้าจัก ยกเฮย
|
| ชีวิตรอยู่ใต้เบื้อง | | บาทเจ้าจอมเวียง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๓ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
|
| ๑๕๕๕ ทรงฟังเหือดกริ้วตอบ | | วาที
|
| ไหนศึกจักทานฝี | | หัดถ์เจ้า
|
| จักแหลกภัศมธุลี | | ด้วยเดช พ่อฮา
|
| จงจัดพลยาตรเต้า | | อย่าช้ามโหทร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๖ มโหทรรับแล้วรีบ | | จัดทหาร
|
| ทัพน่ามหากาล | | กาจกล้า
|
| ขวาซ้ายเลือกล้วนชาญ | | เชิงศึก เสร็จเฮย
|
| รถเรียบเทียบเกยถ้า | | ขนิฐไท้เสร็จทรง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๗ จึ่งองค์อุปราชน้อม | | ทูลลา
|
| ทรงเครื่องทรงคทา | | วุธแกล้ว
|
| เสร็จขึ้นราชรถคลา | | คลายเคลื่อน พลแฮ
|
| รีบรุดถึงสนามแล้ว | | สั่งยั้งอยุดขบวน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๘ ราเมศเสด็จออกข้ | | ขุนกระบินทร์
|
| นองอเนกสองธานิน | | แน่นเฝ้า
|
| สำเสียงสนั่นยิน | | ถามพิเภก ไปเฮย
|
| ทศภักตรฤๅใครเต้า | | ต่อร้ารณรงค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๕๙ ขุนราพคิดตลอดถ้อย | | ทูลไข
|
| นายทัพกุมภกรรฐใจ | | สัตยหมั้น
|
| อุปราชร่วมหฤไทย | | น้องทศ ภักตรนา
|
| สุดขัดพี่เคี่ยวคั้น | | จึ่งต้องจำมา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๐ กุมภกรรฐ์นี้เพื่อนผู้ | | สัตยธรรม์ แท้ฤๅ
|
| แม้ว่าจริงควรผัน | | ผ่อนย้งง
|
| ท่านจรบอกกุมภัณฑ์ | | พี่กลับ เสียแฮ
|
| เสร็จศึกเราจักต้งง | | แต่งให้ถวัลเวียง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๑ พิเภรับรับแล้วออก | | สนามยุทธ
|
| หวั่นหวั่นครั้นถึงหยุด | | ซบไหว้
|
| อุปราชสบอนุช | | เพิกแผด เสียงเฮย
|
| เองผิดกับพี่ไซ้ | | ไปช้างคงหาย ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๔ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
|
| ๑๕๖๒ พี่ไล่ไป่เลี้ยงแน่ | | วงษมี มากนา
|
| ไยไม่อยู่จู่หนี | | สู่เสี้ยน
|
| กลับผันพึ่งไพรี | | ริส่าย ไส้นา
|
| คิดฆ่าญาติให้เหี้ยน | | เห่อหน้ามาไย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๓ ซึ่งวงษข้ารักแม้น | | ชีวัน ข้าเฮย
|
| ทูลว่าพี่ยุติธรรม์ | | กอบเกื้อ
|
| ทศภักตรหยาบโมหันธ์ | | หักส่วน หนึ่งนา
|
| พี่ไป่คิดโอบเอื้อ | | โปรดให้อัยสวรรย์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๔ อย่าลวงลวงแต่อ้าย | | ผลาญวงษ
|
| พิศณุสี่หัตถ์ทรง | | จักรล้ำ
|
| ตรีสงขคทาองค์ | | สถิตยอาศน์นาคเอย
|
| นี่มนุษยถือศรซ้ำ | | พวกล้วนลิงไพร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๕ ถ้านรายน์จงแก้อรรถ | | บัณหา กูเอย
|
| ชายทุรชนช้างงา | | เกกร้าย
|
| หญิงโหดชาติมารษา | | ชีโฉด
|
| แม้ทราบกูจักผ้าย | | พยุหเข้าคืนเมือง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๖ พิเภกทราบเสร็จแค้น | | เคืองกรรณ
|
| รับกลับอภิวันท์ทูล | | ถ่องถ้อย
|
| ทรงตฦกกฦกเล่ห์ผัน | | ประภาศ ถามฮา
|
| พานเรศรเหล่าใหญ่น้อย | | ทั่วหน้าเหนไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๗ ต่างคิดติดขัดอั้น | | อัญชุลี ทูลเอย
|
| คงคตควรพาที | | ฬ่อเค้า
|
| ทรงฟังชอบรบอบดี | | ดำหรัส สั่งเฮย
|
| องคตท่านจงเต้า | | แต่งล้วนลวงมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๕๖๘ หลานอินทรยินสั่งแล้ว | | นบนาน
|
| กราบบาทพระอวตาร | | ห่อนช้า
|
| รีบมาน่าพระลาน | | แสดงเดช
|
| หาญเหาะลิ่วลอยฟ้า | | ลุท้องสนามไชย ฯ
|
| | |
|