จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
พระรามให้องคตสื่อสาร ทหารไม่เปิดประตูเมือง องคตจึงพังประตูเข้าไป
แผ่นที่ ๑๙๗ - พระเจ้าน้องยาเธอกรมหมื่นประจักษ์ศิลปาคม
|
|
| ๑๓๗๓ มหิศวรดำหรัสให้ | | ปฤกษา
|
| พานเรศรเสนา | | ทุกผู้
|
| คือใครจักควรอา | | ษาสื่อ สาสน์แฮ
|
| สุครีพครั้นสดับรู้ | | แห่งเบื้องบรรหาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๗๔ ทูลสารแด่ท่านไท้ | | จักกรี
|
| กระบี่องคตมี | | ฤทธิกล้า
|
| ควรเชิญราชสาสนศรี | | เปนทูต ไปเฮย
|
| ชูพระเกียรติเจ้าหล้า | | สดวกได้โดยถวิล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๗๕ พระปิ่นอยุทธเยศให้ | | แต่งสา ราแฮ
|
| สัตพะลีสมยา | | นบไท้
|
| รีบลิฃิตเลฃา | | ลงแผ่น ทองเอย
|
| เชิญสถิตยพานสั่งให้ | | บุตรท้าวพาลี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๗๖ ขุนกระบี่รับแล้ว | | เหาะตรง ไปเฮย
|
| ถึงนิเวศนอสูรลง | | หยุดยั้ง
|
| นายทวารวิ่งวางวง | | มาปิด ทวารแฮ
|
| ลั่นเขื่อนลงสลักกั้ง | | ห่อนให้ลิงจร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๗๗ พานรองคตพร้อง | | พจนา
|
| ราชทูตถือสาสนมา | | สู่ไท้
|
| ไยจึ่งหับทวารา | | ไว้เหตุ ไฉนเฮย
|
| เองจุ่งพลันเปิดให้ | | สู่ท้าวแถลงการณ์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๗๘ นายทวารร้องให้ทูต | | อยุดพัก ก่อนเฮย
|
| ต่างรีบทูลทรงศักดิ์ | | ราพร้าย
|
| แถลงเหตุว่ารามลักษณ์ | | แต่งทูต มานา
|
| อคตนามผู้ผ้าย | | พักซุ้มทวารวัง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๗๙ อนุรฟังทูลเหตุแล้ว | | ฤไทยวับ
|
| เหงื่อตกซ่านซึมทรับ | | เร่าร้อน
|
| ฤทธิมันก็เปรียบกับ | | ปิตุเรศ มันนา
|
| จำจะเอาดีต้อน | | ต่อให้หายพาล ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๙๘ - พระเจ้าน้องยาเธอกรมหมื่นประจักษ์ศิลปาคม
|
|
| ๑๓๘๐ จึ่งขานสั่งหมู่เจ้า | | พระกำนัล
|
| สู่เร่งสู่จอมขวัญ | | อย่าช้า
|
| ให้แต่งโภชนอัน | | เอมโอช
|
| เลี้ยงลูกนางเหนื่อยล้า | | อยู่ถ้าทวารวัง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๑ มณโฑฟังฃ่าวแจ้ง | | เจบอุ ราเฮย
|
| อ้ายนี้มันมุทลุ | | ใช่น้อย
|
| จึ่งเทียบเครื่องลงสุ | | พรรณภาชน์
|
| เลือกอนุชรูบแช่มช้อย | | จัดศให้เชิญไป ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๒ จึ่งไขพจนเอื้อน | | เสาวนี สั่งนา
|
| เครื่องแม่แต่งอย่างดี | | จัดให้
|
| เขาลารีบจรลี | | มาที่ ทวารนา
|
| ตั้งเครื่องเสรจกราบไหว้ | | กระบี่แล้วทูลวอน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๓ พานรว่าโภชน์กลั้ว | | ยาพิศม์
|
| สนมนาฎตบอยตบิด | | พร่ำพร้อง
|
| องคตขุ่นเคืองจิตร | | จับสารท แกว่งเฮย
|
| กรีดกรีดหวีดวิ่งร้อง | | รีบเข้าวังสฐาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๔ หลานอินทร์แผลงเดชเข้า | | พังประตูนา
|
| หมู่ยักษ์ห่อนรอพะ | | ภักตรได้
|
| องคตรีบสู่พระ | | โรงราช
|
| แล่นโลดโดดยืนใกล้ | | แท่นท้าวทศกรรฐ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๕ พลันขดหางขึ้นนั่ง | | ทำทรง
|
| สูงแทบแท่นขององค์ | | ราพร้าย
|
| เราเป็นทูตพระพงษ | | พิศณุ ท่านแฮ
|
| พระโปรดให้เราผ้าย | | สู่ท้าวแถลงสาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๖ ขุนมารไปนบท้าว | | เสียดี ดีนา
|
| ท่านจักรอดชีวี | | แม่นหมั้น
|
| ท่านจงส่งองค์สี | | ดากลับ คืนแฮ
|
| จักเลิกทัพคืนกั้น | | เกษเกล้าอยุทธยา ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๙๙ - พระเจ้าน้องยาเธอกรมหมื่นประจักษ์ศิลปาคม
|
|
| ๑๙๘๗ ราพนาสูรกริ้วโกรธ | | คือไฟ
|
| จึ่งว่าอ้ายจันไร | | อยาบช้า
|
| มึงมาแทบวังใน | | ไยห่อน ประณตเฮย
|
| เขาเวศรทุกชั้นฟ้า | | ย่อมน้อมนบกู ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๘ ดูดู๋อ้ายยักษร้าย | | เจรจา
|
| กูมิใช่ทาษา | | บ่ไหว้
|
| จงโอนเกษวันทนา | | นบราช สาสน์แฮ
|
| องคตอ่านลักษณให้ | | ยักษสิ้นสุดสาสน์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๘๙ อวตารราเมศเจ้า | | อยุทธยา
|
| ถึงทศกรรฐลงกา | | ผ่านเผ้า
|
| จงส่งอนุชสีดา | | คืนสู่ เรานา
|
| แม้ไม่ส่งจักเข้า | | รบร้าราญรอน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๐ ดังศรเสียบโสตซ้อน | | สอดใน ทรวงเฮย
|
| ตอบว่านางอยู่ไพร | | ป่ากว้าง
|
| กูไปเที่ยวชมไศล | | นางร่ำ วอนนา
|
| นางบได้ออกอ้าง | | บอกผู้สวามี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๑ ขอดีๆ จักให้ | | ดังประ สงค์เฮย
|
| นี่กลับพูดเกะกะ | | อวดกล้า
|
| กูก็เกิดมานะ | | บห่อน ให้นา
|
| กูจักเตรียมคอยร้า | | รบอ้ายเดียรฉาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๒ พวกพาลยกย่องล้วน | | แต่ปด
|
| เที่ยวหลบหนีพระพรต | | ซ่อนเร้น
|
| เชิญองค์พระทรงยศ | | ไปรบ น้องนา
|
| แล้วจึ่งกลับมาเต้น | | ต่อด้วยมือมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๓ ฟังสารจึ่งตอบถ้อย | | พาที
|
| อันทูตขรตรีเศียร | | พวกนั้น
|
| นตายไม่เพราะฝี | | หัดถ์ราช ดอกฤๅ
|
| เฮ้ยอย่าคิดหมายหมั้น | | จักได้ไชยกู ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๐๐ - พระเจ้าน้องยาเธอกรมหมื่นประจักษ์ศิลปาคม
|
|
| ๑๓๙๔ ดูมึงช่างอวดอ้าง | | อภิปราย
|
| อันยักษาสามนาย | | นั่นนั้น
|
| เป็นผู้อยู่แต่ปลาย | | ขอบเฃตร
|
| เองคิดเอาสั้นสั้น | | อย่างนี้ดีไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๕ ช่างกระไรมายกทั้ง | | สองมนุศย์
|
| เขาฆ่าพ่อมึงสุด | | ชีพแล้ว
|
| ยังมาช่วยกันอุด | | หนุนรับ ใช้เฮย
|
| ขืนรบคงไม่แคล้ว | | ชีพม้วยปลดลง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๖ องคตโต้ตอบด้วย | | โกรธา
|
| อันทูตขรกากะนา | | นั่นไซ้
|
| ตรีเศียรใช่วงษา | | เองดอก ฤๅพ่อ
|
| เทเวศมนุศย์ได้ | | ทราบทั้งโลกา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๗ พ่อกูมึงว่านั้น | | พระองค์
|
| ผลาญชีพให้ปลดปลง | | ย่อมแจ้ง
|
| แต่หากพระบิตุรงค์ | | บอยาก อยู่เฮย
|
| มึงหากมาว่าแกล้ง | | กลั่นให้ได้อาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๘ จักขยายเล่าเล่นบ้าง | | จงสดับ เทอญนา
|
| บิตุเรศกูนั้นจับ | | ยักษได้
|
| สิบเศียรอีกหัดถ์นับ | | ได้ยี่ สิบเฮย
|
| ข้าลากเล่นแล้วให้ | | โภชนปั้นกันตาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๓๙๙ แสนอายคำกล่าวเย้ย | | ไยไผ
|
| จึ่งสั่งเสนาใน | | สี่ถ้วน
|
| ให้เข้าจับลิงไพร | | เข่นฆ่า เสียเฮย
|
| ต่างจับสาตราล้วน | | เงือดเงื้อรุมณรงค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๔๐๐ องคตจับทั้งสี่ | | เสนา
|
| ฆ่ามอดม้วยชีวา | | หมดแล้ว
|
| รีบกลับที่พลับพลา | | นบบาท สนองเฮย
|
| พระสดับหฤไทยแผ้ว | | ตรัสซ้องสรเสริญ ฯ
|
| | |
|
