จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
ก้อนหินปลิวมาตกที่เมืองลงกา ทศกรรฐ์ใช้ให้สุกรสารไปดู หนุมานจับสุกรสารมาถวายพระราม
แผ่นที่ ๑๖๙ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าจิตรเจริญ
|
|
| ๑๑๗๗ ทศเศียรสุรศักดิ์เจ้า | | จอมเมือง มารเอย
|
| เถลิงอาศนรัตนเรือง | | มาศไล้
|
| มวญมาตยดาษดาเนือง | | นบบาท พระนา
|
| คอรับๆ สั่งไท้ | | ธจะอื้นโองการ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๗๘ บัดยินอุโฆษคลุ้ม | | คัดณานต์
|
| หินเสก็ดตกน่าฉาน | | เฉียดใกล้
|
| ตระลึงกระมลมาร | | ฉงนนึก ฉงายแฮ
|
| ตรัสสั่งสุกรสารให้ | | รุดเต้าตามดู ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๗๙ สุกรสารรับสั่งคล้อย | | คลามา
|
| เหนเหตุฝ่ายบุรพา | | ภาคนั้น
|
| สำรวมร่ายคาถา | | สามคาบ
|
| กายกลับเปนเหยี่ยวดั้น | | เมฆผ้าผันผยอง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๐ ร่อนฟ้ามาแกล่ใกล้ | | คันธกา ลาเอย
|
| พลพวกลิงโยธา | | ตื่นครื้น
|
| บางทายทุ่มหินผา | | แตกขจัด ขจายแฮ
|
| ต้องปีกมาตกพื้น | | พ่างม้วยชีวัน
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๑ จวนตัวกลับบ่พ้น | | ไภยพาล
|
| อ่านเวทยของพรหมมาน | | มอบให้
|
| กลับเปนกระบินทรชาญ | | ไชยว่อง ไวพ่อ
|
| เลดลอดปนพลได้ | | โดดเต้นตามกัน
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๒ พิเภกพิศพวกพื้น | | พานร
|
| แม้นศึกสักแสนรอญ | | ร่นเต้า
|
| ขนพองสยองสยอน | | แสยงเดช พระนา
|
| แสนศุขเสื่อมโศกเศร้า | | สร่างสิ้นกินแหนง ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๓ ขุนราพบัดบอกน้อง | | พาลี
|
| อสุเรศแปลงอินทรีย์ | | ลอบเร้น
|
| ปลอมปนพยุหธโยธี | | หมายสืบ สารแฮ
|
| แถลงเสรจลิลาศเขม้น | | มุ่งหน้ามาทูล ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๗๐ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าจิตรเจริญ
|
|
| ๑๑๘๔ ถึงถวายอภิวาทก้ม | | เกษา สนองเฮย
|
| ฃอเดชพระบาทา | | ปกเกล้า
|
| มีอริอสุรา | | มาลอบ
|
| อุกอาจปลอมทัพเข้า | | สืบร้ายดีเรา ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๕ พระทรงครุฑพาหนผู้ | | เพญยศ
|
| จึ่งผาดเผยศุภพจน์ | | ตอบถ้อย
|
| เรารีบจักรากษษ | | แปลงอาตย์ ปลอมเอย
|
| หมายมั่นสำคัญน้อย | | หนึ่งได้ฉันใด ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๖ เวศสุญาณอัญชลิตแล้ว | | ทูลพลัน
|
| อันเพศพวกกุมภัณฑ์ | | ทั่วผู้
|
| เงามันบ่มีมัน | | บพิรบ ตาฮา
|
| แม้นพิศจักพึงรู้ | | แน่ได้ดังประสงค์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๗ พระองค์ทรงสดับถ้อย | | ทูลสาร
|
| ตรัสสั่งหณุมารหาญ | | เหิมกล้า
|
| จงจับอสุรพงษพาล | | มาลอบ ปลอมเฮย
|
| กูจักดูน้ำหน้า | | ชาติอ้ายมารสถุล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๘ หณุมานรีบยาตรขึ้น | | เวหา หนเอย
|
| ถึงทัพกลับกายา | | ใหญ่ง้ำ
|
| หัดถ์หนึ่งครอบโยธา | | ทั้งหมด
|
| ต้อนออกที่ละตนน้ำ | | จิตรจ้องจับมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๘๙ สุกรสารตกประหม่าหน้า | | ซีดสลด ลงนอ
|
| ลับฬ่อรอจ้องจด | | สุดท้าย
|
| คิดลี้จะหนีสด | | สุดยาก นักเฮย
|
| สุดคิดที่จักผ้าย | | ย่อยั้งฟังการ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๐ วายุบุตรเหนกบี่นั้น | | จักหนี ไปนอ
|
| พิศเพ่งสำคัญมี | | หมดสิ้น
|
| โจมจับจิกเกษี | | สลัดรวบ ตัวเฮย
|
| ลิงกลับเปนยักษดิ้น | | ด่าวร้องฃอทัณฑ์ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๗๑ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าจิตรเจริญ
|
|
| ๑๑๙๑ โยธีพิโรธทั้ง | | ทัพขัน
|
| เชือกรัดมัดมือพัน | | ผูกรั้ง
|
| อุตลุดฉุดจรัล | | จูงรีบ ถวายเฮย
|
| แถลงเหตุเสร็จสรรพตั้ง | | แต่ต้นจนปลาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๒ พระทรงศรศักดิล้ำ | | ฦๅฤทธิ์
|
| สั่งลูกพระอาทิตย์ | | เดชร้าย
|
| จงถามภพไฉนคิด | | ลอบสอด แนมแฮ
|
| ค้นคิดใครใช้อ้าย | | ยักษ์นี้มาปลอม ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๓ สุครีพรับสั่งแล้ว | | ซักถาม นามนา
|
| ฉนบ่คิดเกรงขาม | | เดชไท้
|
| ใครใช้เร่งบอกความ | | โดยสัตย จริงเฮย
|
| อยู่ที่ใดจึงได้ | | ดอดด้อมปลอมพล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๔ กุมภัณฑ์สารภาพสิ้น | | เสร็จสาร
|
| ข้าอยู่ลงกาสฐาน | | ถิ่นด้าว
|
| นามข้าสุกรสารมาร | | อมาตย์ทศ กรรฐพ่อ
|
| หินตกตรงภักตร์ท้าว | | สั่งข้ามาดู ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๕ จึงปลอมเป็นเหยี่ยวฃ้าม | | มายล
|
| หินกระทบปีกทน | | บ่อได้
|
| แปลงเป็นกระบินทร์ปน | | ปลอมพวก ลิงแฮ
|
| แสนผิดตามแต่ไท้ | | โปรดข้าอสุรี ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๖ ซักไซ้สิ้นเสร็จข้อ | | คำขาน
|
| เสมียนจดคำขุนมา | | มั่นแล้ว
|
| สุครีพรีบเร็วคลาน | | เฉียวฉับ
|
| ทูลแด่พระจักรแก้ว | | ทราบสิ้นทุกประการ ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๗ ยินสารสุดขัดแค้น | | เคืองนัก นพ่อ
|
| เร็วเร่งวางบทยักษ์ | | อย่าช้า
|
| โทษมันจักมีสัก | | เพียงอย่าง ใดนอ
|
| หาญหนักคิดหักกล้า | | บ่ได้เกรงขาม ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๑๗๒ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าจิตรเจริญ
|
|
| ๑๑๙๘ รับสั่งวางบทตั้ง | | ไอยการ ศึกเฮย
|
| แม้นอริปลอมพลหาญ | | จับได้
|
| แม้สองฆ่าหนึ่งประจาน | | จงประจักษ์
|
| ผู้หนึ่งทำโทษให้ | | บอบแล้วปล่อยมัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๑๙๙ สุกรสารสามรถผู้ | | เดียวลี ลานา
|
| ปลอมทัพจับไพรี | | ราพได้
|
| ผิวะล้างชีพยักษี | | เกียรติเงียบ เสียนอ
|
| เฆี่ยนหนักศักหน้าให้ | | กลับแจ้งนายมัน ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๐๐ ราเมศเรืองเดชเจ้า | | อยุทธยา
|
| ยินปฤกษาเสนา | | ดั่งนี้
|
| ต้องในหไทยปรา | | รภตริ ไว้เฮย
|
| พระจึ่งเผยพจนชี้ | | ช่องเอื้ออวยตาม ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๐๑ ราชมันอุตลุดเข้า | | ปักหลัก
|
| คาใส่มัดือชัก | | เชือกติ้ว
|
| ผูกเอวผูกท้าวยักษ | | ยึดแน่น
|
| บีบขมับติดไม้นิ้ว | | เฆี่ยนซ้ำสองหวาย ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๐๒ ครั้นเสรจสักหน้าผาก | | เปนกา กบาทเฮย
|
| เพชรฌฆาฏราชมันพา | | ผาดผ้าย
|
| ตีฆ้องกระเวนมา | | โดยรอบ ทัพแฮ
|
| ลิงด่าอสุเรศร้าย | | เอิกอื้ออลวล ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๐๓ บัดบุตรภาณุมาศร้าย | | ฤทธี
|
| เสรจประจานอสุรี | | รอบแล้ว
|
| จึ่งสั่งถอดยักษี | | ปลดเครื่อง จำนา
|
| ไล่ขับขุนราพแกล้ว | | กลับเมื้อเมืองมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๑๒๐๔ สุกรสารแสนเจบซ้ำ | | กายา
|
| ลิงปลดเครื่องพันธนา | | ออกให้
|
| แสนสุดหฤหรรษา | | โสมนัศ
|
| แผลงฤทธิรัดรีบได้ | | เหาะข้ามสมุทจร ฯ
|
| | |
|
