à¸à¸¸à¸“รุทร้à¸à¸¢à¹€à¸£à¸·à¹ˆà¸à¸‡
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == {{เรียงลำดับ|}} [[หมวดหมู่:วรรณคดี…')
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == {{เรียงลำดับ|}} [[หมวดหมู่:วรรณคดี…')
รุ่นปัจจุบันของ 06:54, 8 สิงหาคม 2552
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
แม่แบบ:เรียงลำดับ ผู้แต่ง: คุณสุวรรณ
บทประพันธ์
| ๏ เมื่อนั้น | พระอุณรุทผู้รุ่งรัศมี | ||
| สมสู่อยู่ด้วยนางจันที | ภูมีตรีตรึกนึกใน | ||
| แค้นด้วยอิเหนากุเรปัน | กับสุวรรณมาลีศีรใส | ||
| เอานางจันสุดายาใจ | ไปยกให้พระสมุทบุตรระตู | ||
| เสียดายวงศ์อสัญแดหวา | พระราชาเคืองแค้นแสนอดสู | ||
| เหม่เหม่อสุรินดูหมิ่นกู | จะได้ดูฤทธิ์กันในวันนี้ ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ ดำริพลางทางมีพจนารถ | สั่งท้าวสันนุราชเรืองศรี | ||
| กับทั้งตำมะหงงเสนี | จงจัดพลมนตรีอย่านาน ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | กุมภกรรฐืคำนับรับบรรหาร | ||
| กับพระคาวีปรีชาชาญ | รับสั่งแล้วคลานออกมา ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ | ||
| ๏ เกณฑ์หมู่จัตุรงค์องอาจ | พรหมทัตธิราชเป็นกองหน้า | ||
| ปีกซ้ายชุณรัตน์ราชา | ปีกขวาอินทรชิตฤทธิรงค์ | ||
| กองหลวงล้วนสันทัดจัดเจน | กะเกณฑ์ให้พระสุวรรณหงษ์ | ||
| คุมพวงพหลรณรงค์ | แล้วโบกธงสัญญาคลาไคล ฯ ๔ คำ ฯ กราว | ||
| ๏ ออกจากขีดขินธานี | ปัถพีเลื่อนลั่นหวั่นไหว | ||
| เร่งทัพขับพลสกลไกร | เข้าในเหมัต์ทันที ฯ ๒ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ ครั้นถึงจึงถวายอภิวาท | ท้าวพิไชยนุราชเรืองศรี | ||
| ด้วยบัดนี้สุวิญชาเป็นกาลี | ภูมีจะคิดประการใด ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวบรมจักรกฤษณ์เป็นใหญ่ | ||
| ได้ฟังคั่งแค้นแน่นใจ | ดูดู๋เป็นได้อีมณฑา | ||
| เป็นรักใคร่อ้ายเงาะมันเหมาะเหลือ | จะสับเชือดเลือดเนื้อให้สังขาร์ | ||
| เหตุไฉนไยทำอหังการ์ | มาลักองค์บุษบาพาไป ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | วิมาลาอกสั่นหวั่นไหว | ||
| กอดบาทยุขันเข้ทันใด | พระภูวไนยอย่าเพ่อโกรธา | ||
| ลูกได้ผิดแล้วอย่าถือโทษ | พระสุริยงค์จงโปรดเกษา | ||
| เมื่อข้าประสูติลูกยา | ได้ยินเสียงโศกาจาบัลย์ | ||
| เจ็ดนางเอาผ้าพันตาไว้ | ภูวไนยอย่าเพ่อหุนหัน | ||
| ว่าพลางครวญคร่ำรำพัน | ศรีประจันไม่เป็ฯสมประดี ฯ ๖ คำ ฯ โอด | ||
| ๏ ด้วยพระลิ้นทองผ่องภักตร์ | แค้นนักดังจะม้วยเป็นผี | ||
| ไปสมสู่อยู่กินด้วยกากี | นางเมรีร่ำไรแล้วไปตาม | ||
| ตะโกนก้องร้องเรียกพ่อสังข์หอย | มาหาแม่สักหน่อยอย่าเกรงขาม | ||
| เรียกพลางทางแถลงแจ้งความ | เกสรพราหมณ์ซวนซบสลบไป ฯ ๔ คำ ฯ โอด | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎเศร้าสร้อยละห้อยไห้ | ||
| เห็นองค์อุณากรรณบรรลัย | มิได้คืนสมประดีมา | ||
| โอ้แม่เจ้าประคุณของลูกรัก | นางยักษ์มาม้วยสังขาร์ | ||
| ร่ำพลางทางขึ้นอาชา | พาห่อนัยนาเหาะไป ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ ครั้นถึงรถาพระสี่กร | วานรยินดีจะมีไหน | ||
| ถวายดวงชีวันทันใด | กับท้าวไททศวงศ์ทรงศักดา ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวไกรสุทธสำรวลสรวลร่า | ||
| ชื่นชมด้วยสมเจตนา | ได้ดวงชีวาชาละวัน | ||
| คราวนี้จะดับเข็ญให้เย็นยุค | ให้ภาราผาสุกเกษมสันต์ | ||
| อันอีจันทาอาธรรม์ | จะได้เล่นเห็ฯกันไอ้ลันได | ||
| ทั้งลักษณวงศ์ทรงฤทธิ์ | จะลวงล้างชีวิตให้จงได้ | ||
| เสียทีที่เลี้ยงมึงไว้ | ดูดู๋เป็นได้ไอ้โสภิณ | ||
| ขับนางจันทามเหษี | ให้คนทั้งธานีเขาติฉิน | ||
| ไปสมสู่อยู่ด้วยมุจลินทร์ | ยอพระกลิ่นคั่งแค้นแสนทวี | ||
| ทั้งน้อยจิตคิดถึงคำนางอำพัน | อยากจะใคร่ห้ำหั่นให้เป็นผี | ||
| คิดพลางเจ็ดนางจรลี | ไปเยาะเย้ยพระมณีพิไชย ฯ ๑๐ คำ ฯ เพลง | ||
| ๏ ครั้นถึงจึงมีวาจา | เจ้าไกรทองพงศาเป็นไฉน | ||
| ง้งงเหงาเศร้าจิตคิดถึงใคร | เหมือนบ้าใบ้ไม่เป็ฯสมประดี | ||
| เสียแรงหวังตั้งจิตพิศวาส | ไปรักใคร่ครุฑราชปักษี | ||
| นางจันทาว่าชั่วตัวอัปรีย์ | ออกลูกไม่ดีเป็นท่อนไม้ | ||
| ชะนางคนดีไม่มีชั่ว | เลือกผัวงามนักน่ารักใคร่ | ||
| ตะคอกขู่ชูกล่องดวงใจ | ไยพเยาะองค์เจ้าลงกา ฯ ๖ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระดาวเรืองเคืองแค้นแสนสา | ||
| ได้ฟังถ้อยคำนางรำภา | มาเย้ยเยาะข้านี้ว่าไร | ||
| เหม่เหม่พระมเหษีเอก | โหยดเหยกหยาบช้าไม่ปราสัย | ||
| พลางฉวยพระขรรค์แก้วแววไว | เลี้ยวไล่ฟาดฟันกัลยา ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ อีเอ๋ยอีเถ้า | กูจะบั่นเกล้าเกษา | ||
| อวดว่าตัวดี | วิ่งหนีไยนา | ||
| โบยตีศรีมาลา | ลูกข้าทำไม | ||
| ๏ ทรงเอยทรงเดช | พระนารายณ์ธิเบศร์ไปอยู่ไหน | ||
| พระมาโบยตี | ทองประศรีทำไม | ||
| ขุนแผนวิ่งไป | หมื่นไวยวิ่งมา | ||
| ๏ แค้นเอยแค้นนัก | พระลักษณ์กริ้วโกรธนางอุสา | ||
| เป็นไรไปเข้า | ด้วยเจ้าลงกา | ||
| คุมพลอสุรา | ออกมาทำไม | ||
| ๏ ทรงเอยพระทรงฤทธิ์ | ข้าจะมีผิดก็หาไม่ | ||
| ท่านท้าวกาหลัง | ผลักสังข์ศิลป์ไชย | ||
| ตกเหวลงไป | มิได้กลับมา | ||
| ๏ อีเอยอีโสธร | กลับกลอกยอกย้อนเป็นหนักหนา | ||
| กูรู้อยู่แล้ว | อีแก้วกิริยา | ||
| ชิงชังสุวิญชา | มุสาใส่ไคล้ | ||
| ภูเอยภูมินทร์ | พระอภัยนุสินอย่าสงสัย | ||
| อันองค์วิยดา | จรกาลักไป | ||
| มโนห์ราจึงให้ | แก่ไชยสุริวงศ์ | ||
| ทูลพลางทางจร | นี่ศรพระองค์ | ||
| ดั้งดังลัดพง | วิ่งตรงเข้าไพร ฯ ๒๐ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระโสวัตรรัศมีศรีใส | ||
| ครั้นเห็นมฤคีหนีไป | ภูวไนยพิโรธโกรธา | ||
| กรกุมตระบองแวแววไว | พร้อมเสนาในยักษา | ||
| แล้วเผ่นโผนโจนขึ้นไอยรา | เคลื่อนคลาพหลพลไกร ฯ ๔ คำ เชิด | ||
| ๏ น้อยฤๅอีมัจฉากาลี | คบชู้แล้วหนีพ่อได้ | ||
| ทั้งเพชรมงกุฏวุฒิไกร | คงบรรลัยด้วยมืออสุรา | ||
| ไสช้างพลางเร่งัตุรงค์ | สององค์เที่ยวเสาะแสวงหา | ||
| คนึงหวนครวญถึงบุษบา | แก้วตาของพี่อยู่แห่งใด | ||
| พระกูก้องร้องเรียนเกสรน้อย | แม่ยอดสร้อยนารีอยู่ที่ไหน | ||
| ให้ขัดสนทลนทลายไป | ภูวไนยข้อนทรวงเข้าโศกา ฯ ๖ คำ ฯ โอด | ||
| ๏ โอ้นางมณฑามารศรี | ป่านนี้จะละห้อยคอยหา | ||
| เจ้ามีภรรภ์เจ็ดเดือนไม่เคลื่อนคลา | ไกยวัลริษยาอาธรรม์ | ||
| จำจะไปสังหารผลาญชีวิต | ปโรหิตพ่อลูกให้อาสัญ | ||
| แล้วจะชุบบิตุรงค์ทรงธรรม์ | จะได้พาอำพันมาธาสนี ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ อัมรินทร์จินตนาแล้วคลาไคล | บัดใจก็ถึงพนาศรี | ||
| เห็นเกษสุริยงสิ้นชีวี | กลิ้งกลางปัถพีอนาถใจ | ||
| จึงเอาน้ำทิพย์มาโสรจสรง | เจ้าจงไม่ม้วยตักษัย | ||
| พระจึงเล่าแถลงให้แจ้งใจ | อีประไพสุริยาเป็นกาลี | ||
| ระยำนักไปรักไอ้โจรดง | เราสาปส่งเป็นชะนีเสียที่นี่ | ||
| จงรับไปเถิดจะได้นางวารี | ท้าวนาคีซ่อนไว้ในไพรวัน ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | วรวงศ์ปรีดิ์เปรมเกษมสันต์ | ||
| ได้ฟังพระมหานักธรรม์ | รำพันเสร็จสิ้นด้วยยินดี | ||
| ครั้นแล้วเคารพอภิวันท์ | องค์ท้าวประมอตันเรืองศรี | ||
| พระลีลามาขึ้นพาชี | ขุนกระบี่เหาะตรงเข้าพงไพร ฯ ๔ คำ เชิด | ||
| ๏ จึงชักอาชาราร่อน | ยังยอดศิงขรเนินไศล | ||
| แล้วพระศรีเมืองเรืองไชย | ก็เข้าในคูหาวานรินทร์ ฯ ๒ คำ ฉุยฉาย | ||
| ๏ น้อยเอยน้องรัก | ปวะหลิ่มเลิศลักษณ์เฉิดฉิน | ||
| แต่พี่เที่ยวหาทุกธานิน | มิได้พบยอพระกลิ่นกลอยใจ | ||
| เสียดายเจ้ามาเกิดเป็นกุมภีล์ | ในเมืองมนุษย์เช่นนี้หามีไม่ | ||
| ขอถามข่าวสาวน้อยกลอยใจ | เป็นไฉนมาอยู่แต่ผู้เดียว ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | วิมานจันทร์ผันแปรแลเหลียว | ||
| ได้ฟังพระรถพูดลดเลี้ยว | นางบิดเบี้ยวเบือนหน้าแล้วพาที ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ๏ ทรงเอยพระทรงฤทธิ์ | ข้าพลอยผิดด้วยยายทองประศรี | ||
| ไปสื่อชักสร้อยฟ้าให้คาวี | พระศุลีสาปส่งให้ลงมา | ||
| รู้แล้วอย่าได้อยู่นาน | พระยามารจะลงโทษา | ||
| ดังนางตะเภาทาองทั้งสองรา | ข้ากลัวอาญาจงคลาไคล ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เจ้าเอยเจ้าพี่ | นางคันธมาลีศรีใส | ||
| พี่จะเล่าแถลงให้แจ้งใจ | เดิมได้มาลาในวารี | ||
| ออกนามอุบลเวหา | ในสาราว่าบุตรพระฤๅษี | ||
| จึงสู้ติดตามมากับพาชี | เทวีจงแจ้งกิจจา ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางผมหอมตรอมใจเป็นหนักหนา | ||
| ฟังพระพิมพ์สวรรค์จำนรรจา | กัลยาเคืองขัดตัดรอน | ||
| าคนชั่วช้ากาลี | ออกลูกไม่ดีพระทรงศร | ||
| จะสู้อยู่ในพนาดร | มิขอคืนนครอยุธยา ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ น้องเอยน้องแก้ว | เป็นบุญแล้วได้พบขนิษฐา | ||
| เต็มพิศด้วยฤทธิ์ปะตาปา | รจนาอย่าได้เดือดดาล | ||
| แต่พี่เตร่เร่หาทุกธานี | ชีวีปิ้มจะม้วยสังขาร | ||
| ศุภลักษณ์ไปแจ้งเหตุการณ์ | จึงได้ข่าวสารบัดนี้ ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางสุพรรณทลิกามารศรี | ||
| ได้ฟังวาจาพาลี | เทวีจึงตอบคำไป | ||
| ซึ่งว่าพระแสนพิศวาส | จึงไม่คลาดจากเมืองหมันยาได้ | ||
| อันนางเทพลีลายาใจ | ที่พระองค์เก็บได้ที่ในกลอง | ||
| จงกลับไปภิรมย์สมสนิท | เชยชิดสมสู่เป็นคู่สอง | ||
| อันข้าไซร้จะอยู่ในผะอบทอง | พระไปครองนัคราให้สำราญ ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ อนิจา | นางสมนักขายอดสงสาร | ||
| ศรีสวัสดิ์มาตัดรอนราน | ใช่จะแต่งพจมานมาพาที | ||
| กำลังฤทธิ์ปู้เจ้าเขาเขิน | จึงเผอิญให้ชังมเหษี | ||
| ไม่ทันสั่งนางลักษณวดี | พระลอจรลีตามไป ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประทุมเทวีศรีใส | ||
| ผวาตื่นฟื้นองค์อรไท | ไม่เห็นพระภูวไนยที่ไสยา | ||
| นางเที่ยวค้นคว้าหาจบ | มิได้พบพระไพรวงศ์พงศา | ||
| เห็นโลหิตผิดแล้วนะอกอา | ทั้งหอกยนต์อยู่หน้าบัญชรชัย | ||
| เกิดเหตุทั้งนี้เพราะพี่เลี้ยง | แท้เที่ยงมในคงไม่สงสัย | ||
| สองกรข้อนทรวงเข้าร่ำไร | นางอุทัยเพียงจะสิ้นสมประดี ฯ ๖ คำ ฯ โอด | ||
| ๏ โอ้ว่าพระทูลกระหม่อมแก้ว | หนีเมียไปแล้วพระโฉมศรี | ||
| มิได้สั่งสนทนาพาที | สกุณียังรู้สั่งยมนา | ||
| จระเข้ายังรู้สั่งอากาศ | สิงหราชยังรู้สั่งมหิงษา | ||
| หัศรังยังสู้สั่งไอยรา | นาคายังรู้สั่งสุบรรณบิน | ||
| เหมราชยังรู้สั่งซึ่งคูหา | แต่มัจฉายังรู้สั่งซึ่งไพรสิณฑ์ | ||
| พยัคฆ์ยังรู้สั่งมฤคิน | พระภูมินควรฤๅไม่อาลัยลา ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ จำจะโยโยธาคลาไคล | ตามองค์พระอภัยเชษฐา | ||
| ว่าพลางนางแปลงกายา | เป็นองค์สุดาเยาวมาลย์ | ||
| รี้พลให้กลายเป็นโยธา | ไอยราแปลงเป็นคชสาร | ||
| พาชีแปลงเป็นอาชาชาญ | พระพรหมานแปลงเป็นท้าวธาดา | ||
| ไกรสรให้แปลงเป็นสิงหราช | สกุณชาติให้แปลงเป็นปักษา | ||
| พระราเมศแปลงเพศเป็นรามา | พยัคฆาแปลงเป็นพยัคฆี | ||
| พระยาครุฑแปลงเป็นสุบรรณจร | วานรแปลงเป็นกระบี่ศรี | ||
| นาคาเป็นพระยาวาสุกรี | โกสีย์แปลงเป็นท้าวหัสนัยน์ | ||
| พระสุริยันนั้นเป็นทินกร | ศศิธรเป็นดวงแขไข | ||
| เจ้าพลายงามแปลงนามเป็นหมื่นไวย | ชาละวันนั้นให้เป็นกุมภา | ||
| พระอิศวรแปลงเป็นพระศุลี | ทรพีแปลงเป็นมหิงษา | ||
| เทเวศร์แปลงเพศเป็นเทวา | กินราแปลงเป็นกินรี | ||
| พระยาหงส์แปลงองค์เป็นเหมราช | พระดาบสแปลงชาติเป็นฤๅษี | ||
| โคกลายกายาเป็นคาวี | มฤคีแปลงเป็นมฤคา | ||
| มยุเรศกลายเพศเป็นยูงพลัน | ทศกรรฐ์นั้นแปลงเป็นยักษา | ||
| อุณากรรณนั้นเป็นบุษบา | ปันหยีแปลงกายาเป็นอายัน | ||
| ขุนแผนแผลงแปลงกายเป็นพลายแก้ว | สียะตราเพริศแพร้วเป็นหย้าหรัน | ||
| คนธรรพให้แปลงเป็นคนธรรพ์ | นางพิมกลายกายพลันเป็นวันทอง | ||
| ต่างตนสำแดงแผลงฤทธิ์ | ทศทิศไหวจบสยบสยอง | ||
| โยธาเหลือหลายก่ายกอง | คับคั่งทั้งท้องสนามใน ฯ ๒๐ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระสุธนรัศมีศรีใส | ||
| พร้อมพวกพหลพลไกร | ภูวไนยเสด็จจรลี | ||
| ขึ้นนั่งยังเวไชยันตราช | พร้อมหมู่อำมาตย์กระบี่ศรี | ||
| สังข์แตรแซ่ซ้องกลองเภรี | ระดมตีครื้นคั่นสนั้นดัง | ||
| พระคลายคลี่โยธาพลากร | ออกจากพระนครกาหลัง | ||
| รีบเร่งโยธาเข้าป่ารัง | มายังสมรภูมิพลัน ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ไชยทัตฤทธิแรงแข็งขัน | ||
| เห็นพระมเหษีร่วมชีวัน | ยกพวกพลขันธ์มาราวี | ||
| พระเร่งกระสันรัญจวนจิต | ด้วยฤทธิ์เสน่ห์มเหษี | ||
| จึงร้องท้าว่าเหวยอสุรี | มึงกรีฑาทัพมาจับใคร ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ไชยเชษฐ์รัศมีศรีใส | ||
| ได้ฟังคั่งแค้นแน่นใจ | ภูวไนยจึงมีวาจา | ||
| แล้วร้องท้าว่าเหวยกุเรปัน | ไยมึงอาธรรม์ริษยา | ||
| ทำฮึกฮักไปลักพระรามา | ไปไว้ลงกาธานี | ||
| นี่หากกูติดตามไม่ขามจิต | หวังจะล้างชีวิตกระบี่ศรี | ||
| แม้นรักตัวกลัวตายวายชีวี | จงเร่งส่งเมรีคืนมา ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ดาราวงศ์ทรงฟังไม่กังขา | ||
| แต่ออกชื่อจะให้ส่งองค์สีดา | ผ่านฟ้าอัดอั้นตันใจ | ||
| ดูก่อนไพนาสุริวงศ์ | อันองค์สุพรรณพิศมัย | ||
| เดิมท้าวกุมภัณฑ์พนันไว้ | แพ้สกาจึงให้นางเทวี | ||
| ซึ่งจะให้คืนองค์อัคเรศ | ก็เกรงเดชองค์สารปันหยี | ||
| จะพิโรธโกรธาฆ่าตี | น่าที่ชีวันจะบรรลัย ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ท้าวกุเรปันเป็นใหญ่ | ||
| ได้ฟังกริ้วกราดตวาดไป | มึงอย่าใส่ไคล้พาที | ||
| ช่างอวดว่านารายณ์แบ่งภาค | มาจากเกษียรวารีศรี | ||
| เป็นไฉนไม่แผลงฤทธี | ให้วาสุกรีเขามัดกาย | ||
| ใช้ให้ไปกับอาชา | คุมหมู่โยธาทั้งหลาย | ||
| ให้เขามัดตรึงตรามาหานาย | ทำให้ขายบาทาฝ่าธุลี | ||
| เสียแรงหวัดตั้งจิตให้ติดตาม | ไปทำลามเลียมโลมนางโฉมศรี | ||
| สุบรรณลักยักษ์ตามพองามดี | พระโยคีจะคิดอ่านประการใด ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระสังข์ฟังแจ้งแถลงไข | ||
| อันองค์จินตะหรายาใจ | พี่สั่งให้ประหารผลาญชีวี | ||
| เหตุไฉนพี่น้องสองมนุษย์ | ว่าโคบุตรเป็นลูกราชสีห์ | ||
| บิตุรงค์ชื่อองค์สุมาลี | ครอบครองธานีปางตาล | ||
| ฤๅจะเป็นบุตรานางกาไว | ที่พระเพียรพิไชยไปสังหาร | ||
| นางก็ม้วยมรณาเสียช้านาน | ท้าวกรุงพาลจะคิดประการใด ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวอำไพได้ฟังดังเพลิงไหม้ | ||
| รู้ว่าชาละวันบรรลัย | ภูวไนยพิโรธโกรธา | ||
| โจนจากรถแก้วแววไว | เข้าชิงชัยสัประยุทธ์ยักษา | ||
| หมายจำนงชิงองค์นางโมรา | โจรป่าบั่นบุกเข้าคลุกคลี ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระศรีสุทัศน์รัศมี | ||
| เห็นพระยาสุริยามาราวี | ขุนกระบี่เผ่นโผนโจขนทยาน | ||
| ทั้งสิบแปดมงกุฎวุฒิไกร | หมายใจจำนงจงผลาญ | ||
| ทั้งสิบรถรัถาพระยามาร | ต่างหาญต่างสู้เป็นคู่กัน | ||
| อันพระยากุศราชอาจอง | จับบุญทนาวงศ์แข็งขัน | ||
| พระณรงค์พิไชยใจฉกรรจ์ | เข้าโรมรันด้วยท้าวสีลยนต์ | ||
| วงศ์สุริยามาตย์อาจหาญ | เข้าต่อต้านด้วยท้าวสิงหล | ||
| องค์พระจันทโครพจบสกล | เจ้าประจญต่อตีศรีสุวรรณ | ||
| ท้าวกาดสุริยกาญจน์ชำนาญศี | เข้าต่อกรกับกระบินนิลขัน | ||
| อันพระหลวิไชยใจฉกรรจ์ | เขช้าโรมรันสัปยุทธด้วยอุศเรน | ||
| พระสมุทโคดมเข้ากลมเกลียว | ลดเลี้ยวต่อสู้มูระเหน | ||
| เจ้าสาครคนสันทัดจัดเจน | จับได้สุรเสนวานร | ||
| ท้าวเสนากุฎยุทธทยาน | เข่นฆ่าเวตาลชาญสมร | ||
| อันเจ้าลิขิตฤทธิรอน | สังหารพระยาขรมรณา ฯ ๑๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระตรีภพลบโลกนาถา | ||
| เห็นวิหยาสะกดสิ้นชีวา | พระผ่านฟ้ากริ้วโกรธคือไฟ | ||
| จึงว่าเหวยสังคามารตา | มาสังหารลูกยากูตักษัย | ||
| ว่าพลางทางขึ้นศิลป์ชัย | แผลงไปถูกท้าวกรุงพาล ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | วายุบุตรวุฒิไกรใจหาญ | ||
| ยี่สิบกรกุมศรพระอวคตาร | สิบโอษฐสั่งสารสุวิญชา ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ๏ ปากหนึ่งว่าโอ้เจ้าขวัญเนตร | บิตุเรศจะม้วยสังขาร์ | ||
| ขอฝากฝังแก้วเนตรเกษรา | จงวันทาระเด่นมนตรี | ||
| ๏ ปางสองร้องว่าพิเภกเอ๋ย | กระไรเลยช่างมาฆ่าพี่ | ||
| ขอฝากนางดาราเทวี | กับสาวศรีนักสนมกำน้ลใน | ||
| ๏ ปางสามสั่งความพระสมุท | ขอฝากบุษมาลีศรีใส | ||
| โอ้พราหมณ์มัจฉายาใจ | หวังจะได้ฝากผีบิดร | ||
| ๏ ปากสี่ว่าโอ้องคต | โอรสจงจำคำสอน | ||
| ตั้งใจภักดีพระสี่กร | อย่าคิดว่าภูธรเป็นสามี | ||
| ๏ ปากห้าร้องว่านางเงือกน้ำ | จงฟังคำนับถือพระฤๅษี | ||
| อุส่าห์รักษษครรภ์เทวี | แม่จะได้เป็นศรีจรกา | ||
| ๏ ปากหกว่าเจ้าตะเภาทอง | ทั้งสองอย่าคิดริษยา | ||
| อันองค์อุณากรรณกับสียะตรา | จงนึกว่าพี่น้องท้องเดียวกัน | ||
| ๏ ปากเจ็ดเสร็จสั่งจะสังขาร์ | ขีวาพี่จะม้วยอาสัญ | ||
| ไปยื่นด้ามให้กับโจรใจฉกรรจ์ | เลื่อมไลวรรณไยเป็นได้เช่นนี้ | ||
| ๏ ปากแปดวอนว่าทรงยศ | พระรถจงช่วยเผาผี | ||
| แม่จะเขียนมนต์เรียกมฤคี | ไว้กับคิรีให้ลูกยา | ||
| ๏ ปากเก้าเฝ้าสั่งพระอุณรุท | ทรงภุชเมียจะม้วยสังขาร์ | ||
| น้องรักจักถวายบังคมลา | กลับไปอยู่คูหาในวารี | ||
| ๏ ปากสิบเสร็จคำที่ร่ำสั่ง | สิ้นกำลังด้วยพิษศรศรี | ||
| พราหมณ์ก็กลายกายาเป็นนารี | สิ้นชีวีอยู่ในไพรวัน ฯ ๒๐ คำ ฯ | ||
| หมดฉบับเท่านี้ | |||
