พระนลคำฉันท์

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
ข้ามไปที่: นำทาง, สืบค้น
(อ้างอิง)
(สรรคที่ ๑)
แถว 59: แถว 59:
====สรรคที่ ๑====
====สรรคที่ ๑====
<tpoem>
<tpoem>
-
+
วสันตติลกฉันท์
 +
 
 +
ยังมีกษัตริย์นิษธราษฎร์  นลราชสมัญญา
 +
ลือฃามพระนามนลนรา  ธิปทั่วไผทศรี
 +
 
 +
๏ เฉกฉัตรอุบัตินิษธร่ม  อภิรมยะลาภี
 +
สมบัติพิพัฒนะธนี  ธรณีระบือบุญ
 +
 
 +
๏ ทรงศักดิ์ประจักษ์จิตประจำ  รสธรรมธิราดุลย์
 +
นานาคุณานุคุณจุน  จิตเหิมเฉลิมรมย์
 +
 
 +
๏ ทรงเดชวิเศษศรวิสิฎฐ์  อภิฤทธิ์ปรากรม
 +
เลี้ยงราษฎร์พระราชอุปสดมภ์  อดิเรกอเนกนันท์
 +
 
 +
๏ ทรงโฉมประโลมจิตประเจิด  สิริเลิศะรังสรรค์
 +
อำไพประพลพิมลพรรณื  ผิวพิศก็ติดตา
 +
 
 +
๏ แคล่วคล่องทำนองอศวชาติ  จรผาดผยองพา
 +
เปนปิ่นมหารถมหา  รถอื่นบ่ขืนแขง
 +
 
 +
๏ รู้หลังประจักษ์จตุรเวท  นรเศรษฐะกำแหง
 +
เชิงชั้นพนันนลระแวง  จิตรักตระหนักนัย
 +
 
 +
๏ อวยทานอุทารอุทยเทอด  นรเลิศสุฃาลัย
 +
บรรเทิงสเริงสริระไภ  ยพิบัติบ่บีฑา
 +
 
 +
๏ เสนาพลาธิกพหล  นรชนระบือชา
 +
เหิ่มหาญทยานหทยทา  นพแทตย์บ่เทียมทาน
 +
 
 +
๏ เกริกเกียรติ์กระหลบพิภพแม้น  ภพแมนมโหฬาร
 +
เสมอศักดิ์ศักระมฆวาน  สุรสิทธิ์รังสรรค์ ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
๏ ยังมีพระภีมะมรุเดช  นคเรศวิทรรภ์ฃัณฑ์
 +
ครองราชย์บำราศบรถวัล  ยเถลิงเถกิงศรี
 +
 
 +
๏ ไพร่ฟ้าประชากรเกษม  สุขเหมหทัยทวี
 +
เรืองรมยะร่มนิคมมี  พิตภัทระภูลเพ็ญ
 +
 
 +
๏ แต่องค์พระภีมะนิรรม  ยะระทมระทวยเข็ญ
 +
หมายปองและหมองมนลำเค็ญ  เพราะบ่สิทธิสมหมาย
 +
 
 +
๏ เหตุไร้พระราชบุตระบุตรี  มหิษีฤดีดาย
 +
กำศรดระทดหทยวาย  อุระร้อนบ่ห่อนมี
 +
 
 +
๏ บำเพ็ญกุศลผลก็ไร้  มนไหม้มลายศรี
 +
หลายหลากประจากธนมณี  พรพิตก็นิษผล
 +
 
 +
๏ วันหนึ่งมนีวิริยกล้า  ตละฌานะโกศล
 +
สู่ราชสถานถิรถกล  ชชวาลตระการตา
 +
 
 +
๏ จึ่งภีมะราชและมหิษี  จิตปรีดิหรรษา
 +
ซาบซ่านสราญกมลมา  นิตน้อมประฌามเธอ
 +
 
 +
๏ เชิญองค์พระดาบสสถิต  ยณะอาศน์อุไรเลอ
 +
สององคะทรงบำรุบำเรอ  ปฏิบัิติพระโยคี
 +
 
 +
๏ เมื่อนั้นมุนีสถิรธรร  มอรัญยะวาสี
 +
เปี่ยมปิติในหทยมี  มนเหมเกษมศานติ์
 +
 
 +
๏ อวยพรถวายนฤบดี  มหิษีวิมลมาลย์
 +
จงทรงพระราชสิริสราญ  สุรฤทธิธำรง
 +
 
 +
๏ อันใดพระใคร่จิตกระสัน  สุขหรรษะจำนง
 +
อันนั้นประสบศุภประสงค์  พรสิทธิสมบูรณ์
 +
 
 +
๏ หมายมีบุตรีบุตระประเสริฐ  ฉวิเฉิดฉมามูรธ์
 +
เปนศรีมหานครคูณ  กิติเลื่องระบือไกร
 +
 
 +
๏ จงสบมโนรถประสง  คจำนงมนุญใน
 +
ไป่คลาดพระราชหฤทัย  ดุจอาตมะอวยถวาย
 +
 
 +
๏ ครั้งเสร็จประสิทธิ์พระพิพัฒน์  พระวนัสถะผันผาย
 +
ทูลลานราธิปและหมาย  ทิศถิ่นพนาลัย ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
๏ ฝ่ายองค์พระปินนรวิทรร  ภสุธรรมะธรไท
 +
อีกนางพระยายุวประไพ  อภิลาษลออองค์
 +
 
 +
๏ จำเดิมมุนีวิริยเดช  วรเวทธำรง
 +
เธอช่วยอำนวยพระพรมง  คลสิทธิสมปอง
 +
 
 +
๏ แต่นั้นสุรางคะมหิษี  ธก็มีบุตรีสนอง
 +
สวาดิ์แสนเสน่ห์สนิทสอง  ปฏิพัทธะเพียงใจ
 +
 
 +
๏ อีกมีพระราชดนุชสาม  ทมะนามเกรียงไกร
 +
หนึ่งทานตะหนึ่งทมนะไช  ยะยศาภิศักดิ์ศรี
 +
 
 +
๏ ฝ่ายราชบุตรีสิริยโศ  ธรทัมะยันตี
 +
พรายเพราพระเยาวะดรุณี  สุขุมาลละลานเลอ
 +
 
 +
๏ ทรงศรีฉวีวรวิลาส  กลวาดวิมลเสมอ
 +
ใครยลก็ดลจิตเลมอ  มนถึงคนึงศรี
 +
 
 +
๏ ในฟ้าจะหาอรสุรางค์  ดุจนางก็ห่อนมี
 +
ในดินจะหาอรยุพี  กลนุชก็สุดหา
 +
 
 +
๏ ความงามณะสามภพเสนอ  จะเสมอบ่มีมา
 +
ทรามไวยประไพพรศุภา  ผิวเห็นก็เปนบุญ ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
๏ ฝ่ายองค์นิษัธฃติยนาถ  นลราชระลือคุณ
 +
ภๅโฉมประโลมนยนะสุน  ทรทั่วไผทศรี
 +
 
 +
๏ ทราบศัพท์ยุบลนลอนันต์  ณะวิทรรภะธานี
 +
จวบองค์พระราชวรบุตรี  ธก็รู้ระหัสสาร
 +
 
 +
๏ ปางปวงประชานิษธราษฎร์  ก็นินาทะพิสดาร
 +
ภๅลักษณ์ยุบลวิมลมาลย์  พระวิทรรภะนารี
 +
 
 +
๏ จวบจนพระนลธก็ตระหนัก  วรลักษณ์พระบุตรี
 +
ต่างองค์ก็ต่างกมลมี  ปฏิพัทธะผูกพัน
 +
 
 +
๏ ยิ่งยินระบินยุบลภๅ  ก็ระบือหทัยศัลย์
 +
นางใคร่จะยลพระนลครัน  นลใครจะยลนาง ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
๏ เมื่อนั้นพระนลพิมลโฉม  อุระโซมระคางขนาง
 +
หมายน้องและหมองกมลหมาง  เพราะบ่เหมือนกมลหมาย
 +
 
 +
๏ วันหนึ่งพระจึ่งจรประพาศ  พนราชสราญกาย
 +
องค์เดียวพระเที่ยวทุรณะทาย  บทท่องระโหฐาน
 +
 
 +
๏ ยลหงส์หิรญวิมลเมิล  มนเพลินพิบูลย์บาน
 +
สำเริมประเทิงหทยะลาน  จิตเล่นบ่เห็นองค์
 +
 
 +
๏ ปางนั้นนราธิปกษัตริ์  ยนิษัธะธำรง
 +
ซอกซอนและซ่อนคณะพิหง  คและหงสะหลงเผลอ
 +
 
 +
๏ เมียงเมิลดำเนิรบทบ่แกรบ  จรแอบกำบังเฌอ
 +
จับได้สุโนคพระนลเธอ  ก็แจร่มจรูญปรีดิ์
 +
 
 +
๏ ฝ่ายหงสะเหมวรวิหค  ก็สทกสท้านมี
 +
ใจกลัวระรัวสริระตี  อุระข้อนคนึงครวญ ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
ทูลพระนลว่า
 +
 
 +
๏ อ้าองค์พระทรงสุรมเห  ศรศักดิ์นเรศวร
 +
ภูวนาถพระบาทยุคลควร  ภพพึ่งสำนึงนาน
 +
 
 +
๏ แม้นทรงพระคุณกรุณโปรด  สละโทษมิสังหาร
 +
ขอรองลอองพระบทมาลย์  กลทูตนำทูลเสนอ
 +
 
 +
๏ แด่นางพระราชปิยยุพา  พระธิดาวิทรรภ์เธอ
 +
สำแดงพระคุณอดุลเลอ  นรราชนเรสูร
 +
 
 +
๏ นางทราบยุบลพระนลแล้ว  ฤจะแคล้วอุราดูร
 +
จักครวญจะใคร่หททภูล  จิตเล่ห์เสนหา ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
๏ ฟังหงส์ทำนูลมธุรวาท  นลราชหรรษา
 +
ปลดปล่อยพิหคพิหคลา  จรรีบระเห็จหน
 +
 
 +
๏ พาพวกพิหงคะคณะหมาย  มนบ่ายโพยมบน
 +
ฉิวฉิวละลิ่วอำพรดล  ณะวิทรรภะธานี
 +
 
 +
๏ ลงยังพระราชอุทยาน  ยุวมาลย์พระบุตรี
 +
ชมพรรณ์กุสุมสุขุมปรี  ดิจรัสจรูงราม
 +
 
 +
๏ เมื่อนั้นพระองค์อรธิดา  ทศนาสุโนคงาม
 +
คิดใคร่จะได้ก็จรตาม  บริษัทก็ตามองค์
 +
 
 +
๏ แอบอ้อมแลล้อมคณะสุโนค  และกระโชกจะจังหงส์
 +
หวุดหวิดกระชิดจิตพวง  ผิวใกล้วก็ไป่ทัน
 +
 
 +
๏ ปางราชยุพาพรประไพ  จรไล่พิหคหัน
 +
หนีนางและห่างคณะกำนัล  ก็สุโนคเสนอสาร ฯ
 +
 
 +
 
 +
 
 +
หงส์ทูลนางว่า
 +
 
 +
๏ อ้าองค์พระราชวรบุตรี  ศุภศรีฉวีกาญจน์
 +
เพ็ญพักตร์พิมลกลสุมาลย์  อรเอี่ยมอุไรพรรณ์
 +
 
 +
๏ อันในนิษัธฃติยะนาถ  อธิราชยะรังสรรค์
 +
ไพศาลพิศลย์ผลอนันต์  นลผู้ผดุงเมือง
 +
 
 +
๏ อันองค์พระนลพิมลเฉิด  ฉวิเลิศวิไลยเรือง
 +
บุญญาภิฤทธิ์พิชิตเปลือง  ปรภาพบ่พึงเผยอ
 +
 
 +
๏ คนธรรพ์อุรุคสุรและราก  ษสมากบ่มีเสมอ
 +
ดาวเดือนบ่เหมือนพระนลเธอ  นิติธรนิกรพิง
 +
 
 +
๏ ฉันใดพระองค์อรประเสริฐ  สิริเลิศณเหล่าหญิง
 +
ฉันนั้นพระนลวิมลจริง  จิตรเลิศณะเหล่าชาย
 +
 
 +
๏ ชายเลิศผิร่วมสมรเลิศ  จะประเสริฐะแหล่หลาย
 +
โลกหล้าจะหาอุภยะผาย  ภทระเหมือนมิพึงมี ฯ
 +
 
 +
 
 +
๏ เมื่อนั้นยุพาพรลำเภา  อรเยาวะสุนทริ
 +
ปางทรงสดับสกุณปรี  ดิก็ตอบยุบลไป
 +
 
 +
๏ ดูราพิหคกนกหงส์  จะประสงค์ประการใด
 +
จงเร่งระเห็จอำพรไคล  ณะนิษัธนครฃัณฑ์
 +
 
 +
๏ บรรยายยุบลกลประสงค์  ดุจหงส์จำนงสรร
 +
ทูลองค์พระนลพลอนันต์  กลที่ทำนูนเรา ฯ
 +
 
 +
๏ บัดนั้นสุโนคสิรประณต  วรนุชนงเยาว์
 +
ทูลลายุพาอรลำเภา  จรเหิรระเห็จคลา
 +
 
 +
๏ ถ่องทูลพระนลนรบดี  ธก็ปรีดิหรรษา
 +
ปลื้มเปรมเกษมกมลมา  ลยะแผ้วพิมลศรี ฯ
</tpoem>
</tpoem>
 +
====สรรคที่ ๒====
====สรรคที่ ๒====
<tpoem>
<tpoem>

การปรับปรุง เมื่อ 09:32, 6 สิงหาคม 2552

เนื้อหา

ข้อมูลเบื้องต้น

พระนิพนธ์: พระนิพนธ์พระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ

ขาดสรรคที่ ๒๑ - ๒๕

บทประพันธ์

สดุดี

วสันตติลกฉันท์
๏ อัญขยมประนมนขประณามพระสยามสวามี
เชลงฉันท์ประพันธสดุดีนรเทพเถกิงไกร
๏ จักรพรรดิขัตติยนรินทร์ปถพินทร์ทิพาลัย
ดั่งรามราฆพไผทกิติศักดิ์ประจักษ์จินต์
๏ สมเด็จปรเมนทรมหาวชิราวุธาวนินทร์
เอกองค์พระมงกุฏสิรินทสุคันธ์สมัญญา
๏ นามเมืองก็เรืองกิติวิมลเพราะยุบลพระราชา
นามราชก็เรืองกิติประภากรเหตุประเทศเรือง
๏ โสภาวิชาภรณแพร้วกลแก้วกำจายเมือง
โสภณพิมลสตยเนืองนิติธรขจรธรรม์
๏ ในสรวงก็แสงสุริยส่องทิวก่องณะกลางวัน
สิ้นสูรย์ก็แสงศิศิรจันทรจ้าณะราตรี
๏ สูรย์จันทร์ก็ปันทินนิศาจกรานุจรมี
เวรเปลี่ยนและเวียนศศิรวีปริวัตระผลัดกัน
๏ อันองค์พระมงกุฏกษัตริย์ทนุรัฐนครฃัณฑ์
วันคืนพระยืนจิตกระสันธุรม่งพระองค์เดียว
๏ เชอดชาติพระราชประยุรรักมนภักดิกลมเกลียว
เสนาประชานรก็เหนียวจิตรักสมัคคุณ
๏ ครองดินอรินทมนเรนทร์ประเมนทร์มฆาดุลย์
เดชเปรื่องกระเดื่องพระยศบุณยโศลกสิเรนทร
๏ สรวมคุณพระไตรย์สรณรัตน์สิริภัทร์อุบัติพร
ยิ่งกี้พระกีรติขจรทิศเทอดคุณาธาร
๏ พุทธานุภาพผริตผลสุขดลอดูลย์ดาล
ธรรมานุภาพพิมลภูลชยเชอดชลอธรรม์
๏ จำเริญพระชนม์ธนสุขีพลศรีสอางพรรณ
ไร้โรคนิราศภยนิรันตรทุกขถอยไกล
๏ ฃ้าบาทประดิษฐ์พจประพันธ์บทฉันท์ชลอใจ
ดำเนิรนิทานพระนลไนษธเบื้องฉบับบรรพ์
๏ ทูลแทบพระราชบทมาลย์มหิพาลวิบูลย์ธรรม์
หวังเสริมสราญกมลกรรณพระนราธิราชา ฯ
             

สรรคที่ ๑

วสันตติลกฉันท์
๏ ยังมีกษัตริย์นิษธราษฎร์นลราชสมัญญา
ลือฃามพระนามนลนราธิปทั่วไผทศรี
๏ เฉกฉัตรอุบัตินิษธร่มอภิรมยะลาภี
สมบัติพิพัฒนะธนีธรณีระบือบุญ
๏ ทรงศักดิ์ประจักษ์จิตประจำรสธรรมธิราดุลย์
นานาคุณานุคุณจุนจิตเหิมเฉลิมรมย์
๏ ทรงเดชวิเศษศรวิสิฎฐ์อภิฤทธิ์ปรากรม
เลี้ยงราษฎร์พระราชอุปสดมภ์อดิเรกอเนกนันท์
๏ ทรงโฉมประโลมจิตประเจิดสิริเลิศะรังสรรค์
อำไพประพลพิมลพรรณืผิวพิศก็ติดตา
๏ แคล่วคล่องทำนองอศวชาติจรผาดผยองพา
เปนปิ่นมหารถมหารถอื่นบ่ขืนแขง
๏ รู้หลังประจักษ์จตุรเวทนรเศรษฐะกำแหง
เชิงชั้นพนันนลระแวงจิตรักตระหนักนัย
๏ อวยทานอุทารอุทยเทอดนรเลิศสุฃาลัย
บรรเทิงสเริงสริระไภยพิบัติบ่บีฑา
๏ เสนาพลาธิกพหลนรชนระบือชา
เหิ่มหาญทยานหทยทานพแทตย์บ่เทียมทาน
๏ เกริกเกียรติ์กระหลบพิภพแม้นภพแมนมโหฬาร
เสมอศักดิ์ศักระมฆวานสุรสิทธิ์รังสรรค์ ฯ
๏ ยังมีพระภีมะมรุเดชนคเรศวิทรรภ์ฃัณฑ์
ครองราชย์บำราศบรถวัลยเถลิงเถกิงศรี
๏ ไพร่ฟ้าประชากรเกษมสุขเหมหทัยทวี
เรืองรมยะร่มนิคมมีพิตภัทระภูลเพ็ญ
๏ แต่องค์พระภีมะนิรรมยะระทมระทวยเข็ญ
หมายปองและหมองมนลำเค็ญเพราะบ่สิทธิสมหมาย
๏ เหตุไร้พระราชบุตระบุตรีมหิษีฤดีดาย
กำศรดระทดหทยวายอุระร้อนบ่ห่อนมี
๏ บำเพ็ญกุศลผลก็ไร้มนไหม้มลายศรี
หลายหลากประจากธนมณีพรพิตก็นิษผล
๏ วันหนึ่งมนีวิริยกล้าตละฌานะโกศล
สู่ราชสถานถิรถกลชชวาลตระการตา
๏ จึ่งภีมะราชและมหิษีจิตปรีดิหรรษา
ซาบซ่านสราญกมลมานิตน้อมประฌามเธอ
๏ เชิญองค์พระดาบสสถิตยณะอาศน์อุไรเลอ
สององคะทรงบำรุบำเรอปฏิบัิติพระโยคี
๏ เมื่อนั้นมุนีสถิรธรรมอรัญยะวาสี
เปี่ยมปิติในหทยมีมนเหมเกษมศานติ์
๏ อวยพรถวายนฤบดีมหิษีวิมลมาลย์
จงทรงพระราชสิริสราญสุรฤทธิธำรง
๏ อันใดพระใคร่จิตกระสันสุขหรรษะจำนง
อันนั้นประสบศุภประสงค์พรสิทธิสมบูรณ์
๏ หมายมีบุตรีบุตระประเสริฐฉวิเฉิดฉมามูรธ์
เปนศรีมหานครคูณกิติเลื่องระบือไกร
๏ จงสบมโนรถประสงคจำนงมนุญใน
ไป่คลาดพระราชหฤทัยดุจอาตมะอวยถวาย
๏ ครั้งเสร็จประสิทธิ์พระพิพัฒน์พระวนัสถะผันผาย
ทูลลานราธิปและหมายทิศถิ่นพนาลัย ฯ
๏ ฝ่ายองค์พระปินนรวิทรรภสุธรรมะธรไท
อีกนางพระยายุวประไพอภิลาษลออองค์
๏ จำเดิมมุนีวิริยเดชวรเวทธำรง
เธอช่วยอำนวยพระพรมงคลสิทธิสมปอง
๏ แต่นั้นสุรางคะมหิษีธก็มีบุตรีสนอง
สวาดิ์แสนเสน่ห์สนิทสองปฏิพัทธะเพียงใจ
๏ อีกมีพระราชดนุชสามทมะนามเกรียงไกร
หนึ่งทานตะหนึ่งทมนะไชยะยศาภิศักดิ์ศรี
๏ ฝ่ายราชบุตรีสิริยโศธรทัมะยันตี
พรายเพราพระเยาวะดรุณีสุขุมาลละลานเลอ
๏ ทรงศรีฉวีวรวิลาสกลวาดวิมลเสมอ
ใครยลก็ดลจิตเลมอมนถึงคนึงศรี
๏ ในฟ้าจะหาอรสุรางค์ดุจนางก็ห่อนมี
ในดินจะหาอรยุพีกลนุชก็สุดหา
๏ ความงามณะสามภพเสนอจะเสมอบ่มีมา
ทรามไวยประไพพรศุภาผิวเห็นก็เปนบุญ ฯ
๏ ฝ่ายองค์นิษัธฃติยนาถนลราชระลือคุณ
ภๅโฉมประโลมนยนะสุนทรทั่วไผทศรี
๏ ทราบศัพท์ยุบลนลอนันต์ณะวิทรรภะธานี
จวบองค์พระราชวรบุตรีธก็รู้ระหัสสาร
๏ ปางปวงประชานิษธราษฎร์ก็นินาทะพิสดาร
ภๅลักษณ์ยุบลวิมลมาลย์พระวิทรรภะนารี
๏ จวบจนพระนลธก็ตระหนักวรลักษณ์พระบุตรี
ต่างองค์ก็ต่างกมลมีปฏิพัทธะผูกพัน
๏ ยิ่งยินระบินยุบลภๅก็ระบือหทัยศัลย์
นางใคร่จะยลพระนลครันนลใครจะยลนาง ฯ
๏ เมื่อนั้นพระนลพิมลโฉมอุระโซมระคางขนาง
หมายน้องและหมองกมลหมางเพราะบ่เหมือนกมลหมาย
๏ วันหนึ่งพระจึ่งจรประพาศพนราชสราญกาย
องค์เดียวพระเที่ยวทุรณะทายบทท่องระโหฐาน
๏ ยลหงส์หิรญวิมลเมิลมนเพลินพิบูลย์บาน
สำเริมประเทิงหทยะลานจิตเล่นบ่เห็นองค์
๏ ปางนั้นนราธิปกษัตริ์ยนิษัธะธำรง
ซอกซอนและซ่อนคณะพิหงคและหงสะหลงเผลอ
๏ เมียงเมิลดำเนิรบทบ่แกรบจรแอบกำบังเฌอ
จับได้สุโนคพระนลเธอก็แจร่มจรูญปรีดิ์
๏ ฝ่ายหงสะเหมวรวิหคก็สทกสท้านมี
ใจกลัวระรัวสริระตีอุระข้อนคนึงครวญ ฯ
ทูลพระนลว่า
๏ อ้าองค์พระทรงสุรมเหศรศักดิ์นเรศวร
ภูวนาถพระบาทยุคลควรภพพึ่งสำนึงนาน
๏ แม้นทรงพระคุณกรุณโปรดสละโทษมิสังหาร
ขอรองลอองพระบทมาลย์กลทูตนำทูลเสนอ
๏ แด่นางพระราชปิยยุพาพระธิดาวิทรรภ์เธอ
สำแดงพระคุณอดุลเลอนรราชนเรสูร
๏ นางทราบยุบลพระนลแล้วฤจะแคล้วอุราดูร
จักครวญจะใคร่หททภูลจิตเล่ห์เสนหา ฯ
๏ ฟังหงส์ทำนูลมธุรวาทนลราชหรรษา
ปลดปล่อยพิหคพิหคลาจรรีบระเห็จหน
๏ พาพวกพิหงคะคณะหมายมนบ่ายโพยมบน
ฉิวฉิวละลิ่วอำพรดลณะวิทรรภะธานี
๏ ลงยังพระราชอุทยานยุวมาลย์พระบุตรี
ชมพรรณ์กุสุมสุขุมปรีดิจรัสจรูงราม
๏ เมื่อนั้นพระองค์อรธิดาทศนาสุโนคงาม
คิดใคร่จะได้ก็จรตามบริษัทก็ตามองค์
๏ แอบอ้อมแลล้อมคณะสุโนคและกระโชกจะจังหงส์
หวุดหวิดกระชิดจิตพวงผิวใกล้วก็ไป่ทัน
๏ ปางราชยุพาพรประไพจรไล่พิหคหัน
หนีนางและห่างคณะกำนัลก็สุโนคเสนอสาร ฯ
หงส์ทูลนางว่า
๏ อ้าองค์พระราชวรบุตรีศุภศรีฉวีกาญจน์
เพ็ญพักตร์พิมลกลสุมาลย์อรเอี่ยมอุไรพรรณ์
๏ อันในนิษัธฃติยะนาถอธิราชยะรังสรรค์
ไพศาลพิศลย์ผลอนันต์นลผู้ผดุงเมือง
๏ อันองค์พระนลพิมลเฉิดฉวิเลิศวิไลยเรือง
บุญญาภิฤทธิ์พิชิตเปลืองปรภาพบ่พึงเผยอ
๏ คนธรรพ์อุรุคสุรและรากษสมากบ่มีเสมอ
ดาวเดือนบ่เหมือนพระนลเธอนิติธรนิกรพิง
๏ ฉันใดพระองค์อรประเสริฐสิริเลิศณเหล่าหญิง
ฉันนั้นพระนลวิมลจริงจิตรเลิศณะเหล่าชาย
๏ ชายเลิศผิร่วมสมรเลิศจะประเสริฐะแหล่หลาย
โลกหล้าจะหาอุภยะผายภทระเหมือนมิพึงมี ฯ
๏ เมื่อนั้นยุพาพรลำเภาอรเยาวะสุนทริ
ปางทรงสดับสกุณปรีดิก็ตอบยุบลไป
๏ ดูราพิหคกนกหงส์จะประสงค์ประการใด
จงเร่งระเห็จอำพรไคลณะนิษัธนครฃัณฑ์
๏ บรรยายยุบลกลประสงค์ดุจหงส์จำนงสรร
ทูลองค์พระนลพลอนันต์กลที่ทำนูนเรา ฯ
๏ บัดนั้นสุโนคสิรประณตวรนุชนงเยาว์
ทูลลายุพาอรลำเภาจรเหิรระเห็จคลา
๏ ถ่องทูลพระนลนรบดีธก็ปรีดิหรรษา
ปลื้มเปรมเกษมกมลมาลยะแผ้วพิมลศรี ฯ
             

สรรคที่ ๒

             

สรรคที่ ๓

             

สรรคที่ ๔

             

สรรคที่ ๕

             

สรรคที่ ๖

             

สรรคที่ ๗

             

สรรคที่ ๘

             

สรรคที่ ๙

             

สรรคที่ ๑๐

             

สรรคที่ ๑๑

             

สรรคที่ ๑๒

             

สรรคที่ ๑๓

             

สรรคที่ ๑๔

             

สรรคที่ ๑๕

             

สรรคที่ ๑๖

             

สรรคที่ ๑๗

             

สรรคที่ ๑๘

             

สรรคที่ ๑๙

             

สรรคที่ ๒๐

             

สรรคที่ ๒๑

             

สรรคที่ ๒๒

             

สรรคที่ ๒๓

             

สรรคที่ ๒๔

             

สรรคที่ ๒๕

             

เชิงอรรถ

อ้างอิง

ศาลานกน้อย

เครื่องมือส่วนตัว