โคลงภาพจิตรกรรมฝาผนังเรื่องรามเกียรติ์ ห้องที่ ๙๐

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
ข้ามไปที่: นำทาง, สืบค้น

การปรับปรุง เมื่อ 09:35, 20 กรกฎาคม 2552

สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป

เนื้อหา

ทศกัณฐ์ตั้งพิธีชุบกายให้เป็นเพชร หนุมานสะกดพานางมณโฑมาเย้าหยอกจนเสียพิธี

แผ่นที่ ๓๖๐ – พระราชนิพนธ์

๒๕๑๔ พงษภาณุมาศได้สดับสาร
เหนชอบเช่นหณุมานกล่าวอ้าง
ลูกลมล่องลมทยานยังนิเวศน์
สะกดยักษลักเข้าข้างแท่นแก้วมณโฑ ฯ
๒๕๑๕ ยลนางหลับสนิทอุ้มองค์อร
เถาถีบทางอัมพรผาดฟ้า
ถึงที่ยี่สิบกรกอบตรบะ กิจแฮ
วางอนุชเทียบหน้าปลุกเปลื้องมนต์สดม ฯ
๒๕๑๖ ร้องตวาดเหวยท้าวยี่สิบมือ
นางนี่เมียใครหือใคร่แจ้ง
มัวหลับสับเงาปรือจะป่น เปิงแฮ
ฉวยชักผ้าห่มแกล้งหยอกเย้ยหยาบหยาม ฯ
๒๕๑๗ มณโฑร้องกรีดคว้ากอดผัว
จอมราพรู้ศึกตัวหวาดสดุ้ง
เผยเนตรพบลิงพัวพันหยอก เมียแฮ
เหลืออดพิโรธฟุ้งโลดขึ้นยืนยัน ฯ
๒๕๑๘ ฉวยชักคันฉัตรต้อนตีสวา
สามต่อฤทธิอสุราร่ำล้อ
รบพลางผัดกันมายื้อหยอก นางแฮ
ท้าวราพเหลือรับท้อจิตรยั้งยืนตลึง ฯ
๒๕๑๙ ลูกลมหลอนหลอกเย้ยยิ้มหยัน
ฉะมั่นขันตีขันแตกเปรี้ยง
เมียตัวสิตาชันฉุนโกรธ ฉิวแฮ
เมียท่านฉกมาเพี้ยงลูกไม้กลางไพร ฯ
๒๕๒๐ หาไม่จะฆ่าให้วายปราณ
เกรงจะล่วงโองการท่านใช้
กล่าวเสร็จจึ่งสามทหหารเหาะกลับ มาแฮ
ทูลพระนรายน์ไท้ท่านซร้องสรเสริญ ฯ
             

แผ่นที่ ๓๖๑ – พระพินิตพินัย

๒๕๒๑ ทศเศียรแสนโศกเศร้าเสียพิธี อุมงค์เอย
มนต์เสื่อมซ้ำมหิษีเสื่อมพริ้ง
อุ้มองค์อัคเทวีกลับสู่ วังแฮ
ถึงแท่นทอดองค์กลิ้งกลอกเกล้าเกลือกเขนย ฯ
๒๕๒๒ เสวยอาดูรขุ่นแค้นเคืองอรินทร์
กรก่ายภักตร์ผธมถวิลเทวศเศร้า
ใครหนอจักปราปทมิฬมนุษยเหล่า ลิงเอย
คิดขัดสนจนเช้าแจ่มจ้าจรัสไถง ฯ
๒๕๒๓ หวลหฤทัยนึกได้โดยหมาย
ท้าวสัทธาสูรสหายเอกอ้าง
อีกองค์พระหลานชายชาญเชี่ยว มนต์เฮย
จำจักมามามล้างอริให้ผุยผง ฯ
๒๕๒๔ สรงเสรจเสด็จออกอื้อนโองการ
สั่งมโหทรมารมาตย์ท้าว
ให้แต่งทูตถือสาสน์สู่อัษ ฎงค์เฮย
เชิญพระสหายห้าวช่วยให้เศิกไกษย ฯ
๒๕๒๕ ให้หามาทั้งพระหลานขลัง มนต์นา
นามวิรุณะจำบังฤทธิแกล้ว
เนาในพระราชวังจาฤก นครแฮ
อมาตยรับโองการแล้วออกให้เขียนสาส์น ฯ
๒๕๒๖ ลานทองใส่กล่องแก้วลัญจกร ปทับแฮ
สาสนเสร็จมโหทรสั่งใช้
นนทจิตรจุ่งไปนครเอกอัษ ฎงค์เอย
โดยราชประสงค์ให้รีบร้อนจรดล ฯ
๒๕๒๗ นนทไพรีให้รีบไปยัง
จาฤกนครวังเลิศด้าว
หาวิรุณะจำบังขุนราพ มานา
โดยราชบัญชาท้าวเร่งร้อนเรวการ ฯ
             

แผ่นที่ ๓๖๒ – พระพินิตพินัย

๒๕๒๘ สองมารรับสาสน์แล้วทูลลา ราพแฮ
ร้องเผ่นขึ้นม้าคลาต่างแคล้ว
นนทจิตรเร่งอัศวาดลอัษ ฏงค์เอย
ลงจากอัศดรแล้วรีบแจ้งราชสาส์น ฯ
๒๕๒๙ มารนำมารทูตเฝ้าสัทธา สูรนา
มารอ่านสาสน์ลงทาเกิดร้อน
ด้วยรามลักษณ์พาลพาพลพวก กบี่เอย
หักด่านผลาญยักษต้อนพยุหตั้งรณรงค์ ฯ
๒๕๓๐ วงษราพออกรบสิ้นชีวา มากเอย
มันยิ่งเหิมยุทธหาห่อนยั้ง
เชิญสหายยกโยธาทัพปราบ อรินทร์เอย
ให้เลื่องฦๅนามตั้งตลอดฟ้าดินไปลย์ ฯ
๒๕๓๑ อสุราได้สดับกริ้วไกรเกรียง
กทืบบาทตวาดเสียงสนั่นก้อง
เหม่มานุษยมันเพียงแมลงหวี่ น้อยนอ
จักฆ่าให้สิ้นพ้องพวกอ้ายทระนง ฯ
๒๕๓๒ ทรงประภาศแล้วสั่งขุนมาร
ให้ตรวจเตรียมทวยหาญฮึกพร้อม
กูจักยกไปราญศึกช่วย สหายแฮ
นนทกาสูรน้อมน้อบคล้ายคลาเกณฑ์ ฯ
๒๕๓๓ นายเวรไตรตรวจพร้อมจตุรงค์
พลคชไหยยงยุทธห้าว
พลเท้าเหล่าทระนงนับสิบ สมุทแฮ
เทียบรถคอยเสด็จท้าวแทตยเข้ากราบทูล ฯ
๒๕๓๔ สัทธาสูรเสด็จห้องสรงคนธ์ ธารเอย
ทรงเครื่องเรืองรยับยลยิ่งล้ำ
ทรงมงกุฎกลีบภกลกระเจียก จรูญเฮย
ทรงพระแสงศรซ้ำสอดทั้งพระคทา ฯ
             

แผ่นที่ ๓๖๓ – พระพินิตพินัย

๒๕๓๕ บทจรมาขึ้นรถเทียมสีห ราชเอย
ได้ฤกษยกโยธีลั่นฆ้อง
เนืองอเนกพลลีลาล่วง อรัญแฮ
พลรถบทจรก้องกึกพื้นไผทไหว ฯ
๒๕๓๖ นนทไพรีทูตนั้นจึงจา ฤกเอย
ลงจากแสะอสุรารีบเฝ้า
ทูลว่าราพลงกาเกิดศึก ใหญ่แฮ
สมเด็จบิตุลาเศร้าโศกร้อนหฤไทย ฯ
๒๕๓๗ ไม่มีใครอาจเอื้อมออกสง ครามนา
พระจึ่งเชิญสหายองค์ร่วมไร้
หวังให้ช่วยการณรงค์ราญศึก มนุษย์แฮ
ตรัสสั่งเชญิเสด็จให้สู่ด้าวลงกา ฯ
๒๕๓๘ จอมจาฤกสดับกริ้วเกรียงไกร
กทืบบาทอาศนไหวหวั่นก้อง
แหมมนุษยทะนงใจกูจัก ผลาญเฮย
ทั้งทัพพลพรรค์พ้องไปให้เหลือหลง ฯ
๒๕๓๙ ทรงดำรัสสั่งซั้นเสนี เรวเฮย
จงจัดพลพาชีชาติแกล้ว
ให้ครบสิบสมุทมีเราจัก ไปแฮ
ช่วยบิตุลราชแผ้วเพิกเสี้ยนทรชน ฯ
๒๕๔๐ นนทสูรรับจัดพร้อมพรรค์พา ชีเอย
หนึ่งแดงหนึ่งจันทราหนึ่งเลื่อม ลานแฮ
หมู่สิบสมุทถ้วนเทียบทั้งดุรงค์ทรง ฯ
๒๕๔๑ อสุรพงษพรหมเมศเข้าสรงคง คาเอย
ประดับสรรพวรองค์อร่ามฟ้า
ขัดคทาวุธกรทรงแสงหอก เสด็จแฮ
ทรงสถิตยนิบพาหุม้าเผ่นผ้ายบทจร ฯ
             
เครื่องมือส่วนตัว