จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
รุ่นปัจจุบันของ 08:55, 20 กรกฎาคม 2552
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
พระลักษณ์ต้องศรพรหมมาสตร์ และนางสีดามาเยี่ยมพลยังสนามรบ
แผ่นที่ ๓๐๑ – สมเด็จพระเจ้าบรมวงษเธอเจ้าฟ้ามหามาลากรมพระบำราบปรปักษ
|
๒๑๐๑ อินทรชิตสถิตยเบื้อง | | ฅอคชินทร์
|
เหนพระลักษณ์กับกระบินทร์ | | สติพลั้ง
|
จบพรหมมาศศักดิศิลป์ | | เหนือเกษ
|
วางพาดสายหมายรัง | | หน่วงน้าวแผลงหลาญ ฯ
|
|
|
๒๑๐๒ เปนศรกลาดเกลื่อนทั้ง | | ที่รบ สนั่นเฮย
|
ต้องพระลักษณล้มสลบ | | เล่ห์ม้วย
|
ต้ององคตสุครีพซรบ | | แซร่วแน่ นิ่งนา
|
ต้องสิบแปดมงกุฎด้วย | | ดาษล้มรเนนนอน ฯ
|
|
|
๒๑๐๓ ทวยแทตยซรัดสาตรต้อง | | พลนิกาย
|
แต่กระบี่บุตรพระพาย | | หนึ่งเว้น
|
อินทรชิตเสร็จสมหมาย | | ตบหัตถ์ ลั่นเอย
|
ให้ประโคมเครื่องเหล้น | | โห่ร้องอึงอน ฯ
|
|
|
๒๑๐๔ หณุมานเหนสับฎร์ต้อง | | พานรินทร์
|
อำมเรศน้าวศิลป์แผลง | | พระน้อง
|
ร้องตวาดว่าเหวยอินทร์ | | ไฉนกลับ ใจนา
|
กริ้วโกรธโลดลิ่วจ้อง | | ง่าเงื้อตรีตระลึง ฯ
|
|
|
๒๑๐๕ เหยียบงาขวาคว้าจับ | | คันศิลป์
|
ซ้ายหักฅอคชินทรอินทร์ | | งูบง้ำ
|
ขุนยักษหวดขุนกระบินทร | | เจบทั่ว สกลพ่อ
|
ตกติดเศียรสารฃว้ำ | | สลบปิ้มชนม์ขษัย ฯ
|
|
|
๒๑๐๖ อินทรชิตคิดเล่ห์ได้ | | ดังประสงค์ เสร็จเอย
|
ให้เลิกหมู่จัตุรงค์ | | ยาตรเต้า
|
นิมิตรหายร่างกลายคง | | คืนรูป ยักษนา
|
ถึงนครขึ้นเฝ้า | | ชนกท้าวปราไสย ฯ
|
|
|
๒๑๐๗ รบรับขับเคี่ยวสู้ | | จนเยน เจียวนา
|
เปนต่อฤๅพ่อเหน | | ขัดข้อง
|
อินทรชิตว่าคิดเปน | | กลฬ่อ มล้างเฮย
|
พรหมมาศอาจหาญต้อง | | พระลักษณม้วยพลมรณ์ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๓๐๒ – สมเด็จพระเจ้าบรมวงษเธอเจ้าฟ้ามหามาลากรมพระบำราบปรปักษ
|
๒๑๐๘ ตบหัดถ์ตรัสว่าสิ้น | | เสร็จประสงค์ แล้วฮา
|
เรืองเดชสืบสุริยวงษ | | ยักษได้
|
ไม่เสียที่เปนพงษ | | พรหมเมศ เลยพ่อ
|
เหนื่อยหนักพักผ่อนให้ | | ศุขซั้นเสวยรมย์ ฯ
|
|
|
๒๑๐๙ สนทยาราเมศร์ร้อน | | ทรวงถวิล
|
ยามเที่ยงเสียงศิลป์ยิน | | โห่เร้า
|
เกรงพ่ายเหล่าไพรินทร์ | | พระเสดจ ด่วนเอย
|
กับกระบี่ชมพูพาลเต้า | | สว่างด้วยศรจันทร์ ฯ
|
|
|
๒๑๑๐ เหนพลน้อยใหญ่ต้อง | | สาตรหมด
|
วายุบุตรกอดฅอคช | | หมอบม้วย
|
หลานอินทรอีกเอารส | | สุรียเทพย์
|
ทั้งสิบแปดมกุฎด้วย | | สูดสิ้นเสียชนม์ ฯ
|
|
|
๒๑๑๑ กำสรดสลดเศร้า | | ซรุดลง พร่ำเอย
|
โอ้สุครีพหณุมานอง | | คตนี้
|
ศักดานุภาพยง | | ยุทธพ่าย ไฉนนา
|
เสียทีรักจากชี้ | | โฉดซ้ำเสียหลาย ฯ
|
|
|
๒๑๑๒ เหลือบเหนพระลักษณต้อง | | ศราวุธ
|
รีบเสดจถึงจึ่งฉุด | | หน่อยน้อย
|
ค่อยชักไม่เคลื่อนหลุด | | พิลาปร่ำ พิไรเอย
|
สุดโศรกสุดสิ้นลห้อย | | แน่วน้อยลมฆาน ฯ
|
|
|
๒๑๑๓ พลพฤนทร์เหนพระเศร้า | | โศรกสลบ
|
ต่างโศรกกำสรดซรบ | | สลบด้วย
|
สารันรีบเรวตลบ | | ทูลทศ ภักตร์นา
|
ว่าพระรามมาม้วย | | หมดทั้งพลลิง ฯ
|
|
|
๒๑๑๔ ทศเศียรสิบโอฐอ้า | | สรวลสรร
|
ยี่สิบหัดถ์พร้อมกัน | | ตบก้อง
|
มโหทรรีบไปพลัน | | บอกนาฎ นางนา
|
ให้ออกเยียนผัวน้อง | | จักได้เหนจริง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๓๐๓ – สมเด็จพระเจ้าบรมวงษเธอเจ้าฟ้ามหามาลากรมพระบำราบปรปักษ
|
๒๑๑๕ มโหทรรับสั่งแล้ว | | ลีลา
|
แจ้งรหัสตรีชฎา | | เสร็จสิ้น
|
นางทูลอรรคชายา | | ทราบโศรก กระสรรเอย
|
แสนเทวศเด็จแดดิ้น | | เนตรน้ำพราวพรู ฯ
|
|
|
๒๑๑๖ ตรีชฎากราบบาทแล้ว | | แถลงไข
|
จงระงับโศกาไลย | | โปรดเกล้า
|
สองกระษัตริย์ว่าตายไฉน | | ข้าหลาก จิตรนา
|
เชิญเสดจพระแม่เจ้า | | จักแจ้งการจริง ฯ
|
|
|
๒๑๑๗ สีดาทรงสดับได้ | | สติมา
|
เหนชอบตรีชฎา | | กล่าวถ้อย
|
ชวนขึ้นบุษบกคลา | | จรัศแข่ง แขเฮย
|
เรวรีบถึงจึ่งคล้อย | | เคลื่อนเลี้ยงลงเดิน ฯ
|
|
|
๒๑๑๘ เหนศพสังเวชโอ้ | | หณุมาน
|
เรืองฤทธิฤๅมารผลาญ | | ชีพได้
|
หวนคิดพระอวตาร | | เดินด่วน ถึงแฮ
|
กราบบาทพร่ำร่ำไห้ | | ลเหี่ยลห้อยผอยผธม ฯ
|
|
|
๒๑๑๙ ตรีชฎาโศกสร้อยค่อย | | ประคององค์ ปลุกเอย
|
เยาวเรศดำรงคง | | ชีพฟื้น
|
ทูลว่าพระหริวงษ | | ยังไม่ ม้วยนา
|
เออพูดภอใจชื้น | | ฤรู้จริงไฉน ฯ
|
|
|
๒๑๒๐ นางสนองบุษบกนี้ | | เสมอจักร แก้วนา
|
หญิงม่ายขึ้นเล่ห์ชัก | | ฉุดไว้
|
ปางเมื่อทศภักตรลัก | | ไปลอบ สรวงเอย
|
อรรคราชว่าม้วยไหว้ | | เสี่ยงขึ้นเห็จโพยม ฯ
|
|
|
๒๑๒๑ หนึ่งนารายน์แบ่งภาคล้าง | | อาธรรม์
|
ฤๅจักม้วยกลางหัน | | ห่อนต้อง
|
เชิญกลับสู่สวนขวัญ | | เสวยศุข สราญเอย
|
ยินชอบนบเทพยพร้อง | | ฝากแล้วเสดจจร ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๓๐๔ – สมเด็จพระเจ้าบรมวงษเธอเจ้าฟ้ามหามาลากรมพระบำราบปรปักษ
|
๒๑๒๒ ครั้นถึงนบนิ้วเสี่ยง | | สัตยา ธิฐานนา
|
เอื้อนออกนามเทวา | | ทั่วแล้ว
|
เสรจสถิตบุษบกคลา | | ด้วยเดช สัตยเอย
|
เหินรเห็จดลสวนแก้ว | | หยุดขึ้นตำหนักเนา ฯ
|
|
|
๒๑๒๓ พิเภกหาผลพฤกษได้ | | มาครบ ครันเอย
|
ทราบเหตุไปที่รบ | | โศรกเศร้า
|
เหนวายุบุตรสลบซรบ | | สังเกต แจ้งแฮ
|
อ่านเวทเป่าลมเข้า | | โอฐได้สติคืน ฯ
|
|
|
๒๑๒๔ ชวนกันนวดฟั้นพระ | | จักรา ฟื้นเอย
|
ตรัสซักโหรหายา | | กอบใช้
|
ชมพูพาลว่าภูผา | | จักรกรด ผันเอย
|
|
|
๒๑๒๕ ทรงฟังตรัสสั่งให้ | | วายุบุตร ไปเอย
|
กระบี่รับเหิรรุดลุ | | แหล่งนั้น
|
เหนจักกรดผันหยุด | | ดุจกล่าว แน่แฮ
|
ลงจรดเทพย์ถานชั้น | | จึ่งแจ้งความประสงค์ ฯ
|
|
|
๒๑๒๖ เทเวศทราบเหตุแล้ว | | ยินดี บอกเอย
|
โอรสพระศุลี | | ประสาศไว้
|
ให้ช้อนแบกคิรี | | เก็บไม่ ได้นา
|
เราจักช่วยไปได้ | | เสร็จเฝ้าพาคืน ฯ
|
|
|
๒๑๒๗ ขุนกระบินทรยินชอบช้อน | | ภูผา ได้แฮ
|
ทวยเทพย์ช่วยแบกมา | | แกล่ใกล้
|
จักวางแผนพสุธา | | ลดไม่ ลงเฮย
|
ถามเทเวศบอกให้ | | ลดตั้งฝั่งอุดร ฯ
|
|
|
๒๑๒๘ วายุพัดโอสถฟุ้ง | | รศขจร ตลบเอย
|
ต้องอนุชพานรศร | | หลุดฟื้น
|
กราบบาทพระสี่กร | | แถลงลักษณ์ ศึกเฮย
|
เสร็จเลิกพลโครมคร้าน | | กลับเข้าขันธวาร ฯ
|
| | |
|