จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
การปรับปรุง เมื่อ 06:31, 20 กรกฎาคม 2552
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
หนุมาณพบที่ขังพระราม และฆ่ามัยราพณ์ตาย ทศกัณฐ์ทราบว่ามัยราพณ์ตาย ให้กุมภกรรณออกรบ
แผ่นที่ ๒๑๘ - พระยาราชสัมภารากร
|
๑๕๒๐ หณุมานไมยราพเข้า | | สัปยุทธ กันนอ
|
ยักษฟาดคทาวุธ | | บัดสบั้น
|
จับหอกกระบินทรฉุด | | กชากหอก หักแฮ
|
มารหมดสารทขยั้น | | ขยาดเอื้อนอุบายเปน ฯ
|
|
|
๑๕๒๑ สองเราไปที่โพ้น | | ผลัดกัน ตีนา
|
สามดาบเปนสัจธรรม์ | | อย่าเขยื้อน
|
ลิงแจ่มเลศกุมภัณฑ์ | | กลตริ ซร้อนแฮ
|
เหนชอบตอบโอษฐเอน | | รับถ้อยเรวถึง ฯ
|
|
|
๑๕๒๒ ยักษยันดันเหนี่ยวต้น | | โตนดหลุด สามแฮ
|
ตบิดเช่นคทาวุธ | | ว่องห้าว
|
ลูกลมร่ายมนตซรุด | | นอนซื่อ
|
ยักษย่างสามขุมก้าว | | ทุ่มจ้ำจมดิน ฯ
|
|
|
๑๕๒๓ ลิงโลกกระชากไม้ | | ตบอลตาล
|
ไมยราพลงนอนกราน | | หวดห้ำ
|
สามคาบหมดไม้มาร | | กายขาด ท่อนแฮ
|
ลิงฉีกแขนขาซ้ำ | | คว่างคว้างกลางโพยม ฯ
|
|
|
๑๕๒๔ ไมยราพกายติดได้ | | โดยบัด ใจนา
|
เย้ยยั่วพลางปรบหัดถ์ | | ฮึกห้าว
|
วายุบุตรโกรธกำหมัด | | หมายมุ่ง
|
โถมถีบถูกอกท้าว | | เหยีบบไว้กลางดิน ฯ
|
|
|
๑๕๒๕ ลิงกระโถนว่าท้าว | | ราพไฉน นางเอย
|
ห่าวบ่อมรณ์เยียใด | | บอกบ้าง
|
ฤๅเชี่ยววิทยาไข | | คำตอบ มาแน่
|
นางพิรากวนอ้าง | | อัดถ์แจ้งแจเจริง ฯ
|
|
|
๑๕๒๖ ไมยราพถอดจิตรไว้ | | ในตรี กูฏเอย
|
เปนกมรเนามณี | | กล่องเม้น
|
ฆ่ายักษะยี่ชี | | พิตรก่อน นาพ่อ
|
วายุบุตรรู้ที่เร้น | | เร่งเร้ามนต์แผลง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๑๙ - พระยาราชสัมภารากร
|
๑๕๒๗ บันดานกายใหญ่แม้น | | พรหมมาน
|
ภักตรสี่แปดกรทยาน | | เยี่ยมฟ้า
|
บาทซ้ายเหยียบยักษปาน | | เขาทับ ไว้นอ
|
ขวาเหยียบตรีกูฏคว้า | | ยอดง้วงงมภมร ฯ
|
|
|
๑๕๒๘ จับภมรชีพได้ | | โดยบัด
|
เย้าเยาะอสุรหัตถ์ | | บีบล้าง
|
ชักตรีฉะสอตัด | | เศียรขาด หิ้วแฮ
|
คลายเวทสู่ปรางอ้าง | | กล่าวเกลี้ยกล่อมมาร ฯ
|
|
|
๑๕๒๙ ให้ถอดไวยวิดพ้น | | พันธนา มาเฮย
|
มอบนิเวศน์นัครา | | ราพด้าว
|
มัจฉานุบุตรา | | เกรียงเดช
|
รับที่อุปราชห้าว | | จัดแล้วลาจร ฯ
|
|
|
๑๕๓๐ เสรจผลาญมารมอบด้าว | | วายุบุตร มาเฮย
|
รีบลุสุรกาญจนหยุด | | สู่ถ้ำ
|
กราบบาทพระทรงภุช | | ชงค์นิ ทรานา
|
แจ้งข่าวเทพยที่ค้ำ | | เกรียรติ์แล้วเรวลา ฯ
|
|
|
๑๕๓๑ พลันช้อนนฤนารถให้ | | เนาหัตถ์ ตนเฮย
|
งามดั่งจันทรจรัส | | รุ่งฟ้า
|
หิ้วเศียรอสุรบัด | | ชำแรก เรวนอ
|
ถึงพลับพลาไป่ช้า | | เรื่อแจ้งแสงทอง ฯ
|
|
|
๑๕๓๒ วางองค์เหนือแท่นท้าว | | สรกาญจน์
|
อภิวาทอนุฃาน | | ข่าวได้
|
นาเศียรปิ่นบาดาล | | ถวายพระ อนุชนา
|
พระลักษณ์ฟังดังได้ | | เฃตรเช้ามามือ ฯ
|
|
|
๑๕๓๓ พิเภกสุครีพทั้ง | | คงคต
|
สิบแปดมกุฎปนด | | นอบน้อม
|
เตียวเพชกับโอรส | | มารุต พลเฮย
|
ส่างโศกโสมนัศพร้อม | | พรั่งเฝ้าฤๅแผง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๐ - พระยาราชสัมภารากร
|
๑๕๓๔ สิ้นพิศม์หมดฤทธิเจ้า | | บาดาล
|
สมเดจพระอวะตาร | | ตื่นฟื้น
|
ลืมเนตรพลิกองค์ปาน | | วัลยมาศ ไหวแฮ
|
ประทับแทนสุวรรณ์พื้น | | เพียบหน้าพานร ฯ
|
|
|
๑๕๓๕ ถามอนุชว่าพ้น | | ทายกมัง พ่อเอย
|
หนบอเปนเหตุดัง | | เรื่องร้าย
|
พระลักษณกล่าวเริ่มรวัง | | อรินทรราพ ทูลแฮ
|
จวนเมื่อสองยามคล้าย | | จักแจ้งแสงอรุณ ฯ
|
|
|
๑๕๓๖ กองทัพหลับเงียบแล้ว | | ราพมา
|
ลักละอองบาทภา | | สู่ด้าว
|
วายุบุตรปราบด่านบา | | ดาลแหลก ตลอดแฮ
|
ได้เกษไมยราพท้าว | | จึ่งได้เสดจคืน ฯ
|
|
|
๑๕๓๗ พระลักษณทูลแต่ต้น | | จนปลาย
|
ทรงสดับอนุชขยาย | | ข่าวเค้า
|
ตรัสชมบุตรพระพาย | | พงษเทพ แท้แล
|
เดียวบอฃามตามเร้า | | รบล้างมารหลาย ฯ
|
|
|
๑๕๓๘ หณุมานกรานกราบแล้ว | | พลันทูล ตลอดเฮย
|
เพราะพระเดชบดินทรสูรย | | ปกเกล้า
|
พันเอินอสุรปรยูร | | ยับย่อย ไปแฮ
|
ข้าจึ่งคล่องเฃตรเข้า | | ด่วนได้โดยหวัง ฯ
|
|
|
๑๕๓๙ ฟังทูลอธิราชเยื้อน | | ยินดี
|
ความชอบครั้งนี้มี | | มากล้ำ
|
แม้นเสรจศึกอสุรี | | ราบเรียบ แล้วแฮ
|
จงผ่านอยุธยาค้ำ | | เกรียดิฟ้าดินดง ฯ
|
|
|
๑๕๔๐ ธำรงเนาวรัตน์รุ้ง | | เรือนถม ยาเฮย
|
ถอดปรทานลูกลม | | เสรจแล้ว
|
บอวายพระโอษฐชม | | เชิดชอบ เขานา
|
ทรงพระโสมนัศแผ้ว | | เสดจขึ้นผธมใน ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๑ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
๑๕๔๑ ตรีทัพเมฆนาศแจ้ง | | จลาจล
|
ไมยราพรบมลายชนม์ | | ชีพแล้ว
|
เกรงไวยวิกครองสกล | | นครเฃตร ใหม่เฮย
|
จักอยู่ไภยไม่แคล้ว | | รีบขึ้นลงกา ฯ
|
|
|
๑๕๔๒ มาถึงนิเวศน์ท้าว | | ทศกรรฐ
|
จวบรุ่งแสงสุริยฉัน | | ส่องฟ้า
|
ขึ้นยังพระโรงคัล | | เคียมบาท
|
กับอมาตย์พร้อมหน้า | | นอบน้อมทูลฉลอง ฯ
|
|
|
๑๕๔๓ ราตรีไมยราพเร้น | | สกดทัพ
|
ดึกดอดลอดจับรา | | เมศได้
|
บหึงเหาะเรวกลับ | | กรุงท่าน นาฮา
|
ส้งใส่กรงเหล็กไว้ | | ที่ท้ายดงตาล ฯ
|
|
|
๑๕๔๔ ลิงทหารหาญห้าวชื่อ | | หณุมาน
|
รุกบุกจับผลาญไมย | | ราพม้วย
|
มอบแผ่นภพบาดาล | | ไวยวิก ครองแฮ
|
พาพระรามคืนด้วย | | เดชห้าวหาญณรงค์ ฯ
|
|
|
๑๕๔๕ ทราบเรื่องเคืองขุ่นแค้น | | โศกา ครวญเอย
|
เรืองฤทธิวิทยามา | | เพลี่ยงแพ้
|
เสียศักดิพ่ายอ้ายพา | | นรชาติ
|
เพราะพิเภกบอกกลแก้ | | จึ่งด้นค้นถึง ฯ
|
|
|
๑๕๔๖ รำพึงศึกฮึกเหี้ยม | | จำหัก เสียเฮย
|
เหนแต่พระน้องจัก | | หักได้
|
ธำรงฤทธิโมกขศักดิ์ | | พรหมประ สาศนา
|
ตริเสรจสั่งสนมให้ | | บอกน้องมาพลัน ฯ
|
|
|
๑๕๔๗ กำนัลเรวรีบแจ้ง | | ทูลไข
|
เชิญเสดจพระอนุชไคล | | เคลื่อนเฝ้า
|
อุปราชรีบครรไลย | | โดยด่วน
|
ถึงประณตนอบเกล้า | | พรั่งพร้อมประยูรวงษ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๒ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
๑๕๔๘ ทศกรรฐผันภักตรเอื้อน | | ตรัสขาน ไขเฮย
|
ไมยราพรอญศึกมลาญ | | ชีพแล้ว
|
เศิกเหิมสุดหาหาญ | | วงษราพ เราพ่อ
|
เหนแต่พ่อจักแผ้ว | | ปราบล้างไพรินทร์ ฯ
|
|
|
๑๕๔๙ อุปราชทูลว่าเค้า | | เขญเรา นี้ฤๅ
|
เพราะแย่งชายาเขา | | ขัดไว้
|
ใช่รามริริบเอา | | สมบัติ เรานา
|
ผิวะส่งสีดาให้ | | เหตุร้ายมลายสูญ ฯ
|
|
|
๑๕๕๐ เจ้าพูดเอนแอบเข้า | | กับมนุษย์
|
หัตถ์บางน้องหญิงกุด | | เกือบม้วย
|
ตรีเศียรทูตฃรบุตร่ | | พันหนึ่ง ตายพ่อ
|
บังอาจบุกรุกด้วย | | ดังนี้ฤๅเหน
|
|
|
๑๕๕๑ องคตสุครีพทั้ง | | อณุมาน
|
หักฉัตรสื่อสาสนผลาญ | | เฃตรกว้าง
|
พระเอยขนิฐหาญ | | ไปยั่ว ชายนา
|
กลับแต่งแต่ดีอ้าง | | พราะเฝ้าฟังสาร ฯ
|
|
|
๑๕๕๒ หณุมานสุครีพอ้าย | | องคต
|
ยงยุทธคิดชะนะหมด | | ทุกผู้
|
หาชอบเชิดเกียรดิยศ | | บำเหน็จ นายเอย
|
ตรัสสั่งให้ไปสู้ | | แผกเยื้อยยุติธรรม ฯ
|
|
|
๑๕๕๓ ทศกรรฐสดับกริ้ว | | แผดเสียง
|
เองฃลาดอาจว่าเอียง | | อีกได้
|
จงคอยครอบครองเวียง | | กับพิเภก เถิดนา
|
กูจักสู้ตายไว้ | | ชื่อเชื้อพงษพรหม ฯ
|
|
|
๑๕๕๔ ทานทัดหมายตัดเสี้ยน | | สุจริต
|
ใช่ขยาดปัจจามิตร | | ยักเยื้อง
|
ความคิดไป่ถูกคิด | | ข้าจัก ยกเฮย
|
ชีวิตรอยู่ใต้เบื้อง | | บาทเจ้าจอมเวียง ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๒๒๓ - หม่อมเจ้าอลังการ
|
๑๕๕๕ ทรงฟังเหือดกริ้วตอบ | | วาที
|
ไหนศึกจักทานฝี | | หัดถ์เจ้า
|
จักแหลกภัศมธุลี | | ด้วยเดช พ่อฮา
|
จงจัดพลยาตรเต้า | | อย่าช้ามโหทร ฯ
|
|
|
๑๕๕๖ มโหทรรับแล้วรีบ | | จัดทหาร
|
ทัพน่ามหากาล | | กาจกล้า
|
ขวาซ้ายเลือกล้วนชาญ | | เชิงศึก เสร็จเฮย
|
รถเรียบเทียบเกยถ้า | | ขนิฐไท้เสร็จทรง ฯ
|
|
|
๑๕๕๗ จึ่งองค์อุปราชน้อม | | ทูลลา
|
ทรงเครื่องทรงคทา | | วุธแกล้ว
|
เสร็จขึ้นราชรถคลา | | คลายเคลื่อน พลแฮ
|
รีบรุดถึงสนามแล้ว | | สั่งยั้งอยุดขบวน ฯ
|
|
|
๑๕๕๘ ราเมศเสด็จออกข้ | | ขุนกระบินทร์
|
นองอเนกสองธานิน | | แน่นเฝ้า
|
สำเสียงสนั่นยิน | | ถามพิเภก ไปเฮย
|
ทศภักตรฤๅใครเต้า | | ต่อร้ารณรงค์ ฯ
|
|
|
๑๕๕๙ ขุนราพคิดตลอดถ้อย | | ทูลไข
|
นายทัพกุมภกรรฐใจ | | สัตยหมั้น
|
อุปราชร่วมหฤไทย | | น้องทศ ภักตรนา
|
สุดขัดพี่เคี่ยวคั้น | | จึ่งต้องจำมา ฯ
|
|
|
๑๕๖๐ กุมภกรรฐ์นี้เพื่อนผู้ | | สัตยธรรม์ แท้ฤๅ
|
แม้ว่าจริงควรผัน | | ผ่อนย้งง
|
ท่านจรบอกกุมภัณฑ์ | | พี่กลับ เสียแฮ
|
เสร็จศึกเราจักต้งง | | แต่งให้ถวัลเวียง ฯ
|
|
|
๑๕๖๑ พิเภรับรับแล้วออก | | สนามยุทธ
|
หวั่นหวั่นครั้นถึงหยุด | | ซบไหว้
|
อุปราชสบอนุช | | เพิกแผด เสียงเฮย
|
เองผิดกับพี่ไซ้ | | ไปช้างคงหาย ฯ
|
| | |
|