โคลงภาพจิตรà¸à¸£à¸£à¸¡à¸à¸²à¸œà¸™à¸±à¸‡à¹€à¸£à¸·à¹ˆà¸à¸‡à¸£à¸²à¸¡à¹€à¸à¸µà¸¢à¸£à¸•ิ์ ห้à¸à¸‡à¸—ี่ ๔à¹
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย 'สารบาญ …') |
(→แผ่นที่ ๑๖๐ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค) |
||
แถว 145: | แถว 145: | ||
- | ๑๑๑๖ ยินขัยคับจิตรท้อ | + | ๑๑๑๖ ยินขัยคับจิตรท้อ ใจทวี เทวศเฮย |
ผันภักตรพิศบุตรี สุดกลั้น | ผันภักตรพิศบุตรี สุดกลั้น | ||
ให้พลางจากปรางศรี โศกสู่ ทางแฮ | ให้พลางจากปรางศรี โศกสู่ ทางแฮ |
รุ่นปัจจุบันของ 04:14, 20 กรกฎาคม 2552
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
เนื้อหา |
ทศกัณฑ์ฝัน พิเภกทำนายว่าจะตายหมดทั้งโคตร ให้ส่งสีดาคืน ทศกัณฐ์โกรธขับพิเภกออกจากเมือง
แผ่นที่ ๑๕๗ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
๑๐๙๓ ปางทศภักตรเผ่าพ้อง | พงษพรหม เมศเฮย | ||
กับมิ่งมณโฑผธม | แท่นแก้ว | ||
ทรงสถิตยแต่ประถม | ยามย่ำ | ||
ขม่อยหลับสนิทแล้ว | ล่วงพ้นยามประฉิม ฯ | ||
๑๐๙๔ ทัณฑ์จะถึงชีพไท้ | ทศกรรฐ | ||
เกิดนิมิตมหัศจรรย์ | จิตรว้า | ||
ตกใจตื่นตรองฝัน | เฟือนเฝื่อน ใจแฮ | ||
ภอสุริยจัดแจ่มฟ้า | ฝ่ายท้าวเสรจสรง ฯ | ||
๑๐๙๕ ทรงเครื่องเสรจเสดจท้อง | โรงธาร ท่านแล | ||
ประทับอาศน์อามาตย์มาร | หมอบเฝ้า | ||
องค์อสุรโองการ | บอกกิจ พิเภกเอย | ||
เรานิทร์คืนนี้เจ้า | พี่เคลิ้มหลับฝัน ฯ | ||
๑๐๙๖ เหนคิชฌขาวเฃตรเบื้อง | บูรพ์ทิศ | ||
ทางประจิมคิชฌกฤษณ์ | เตร่กล้า | ||
เจอกันประจัญฤทธิ | คิชฌหมึก พ่ายฤๅ | ||
ตกพ่างภูมมิช้า | ชีพสิ้นเปนอสูร ฯ | ||
๑๐๙๗ ยังเชษฐฝันต่อนี้ | อัศจรรย์ ใจนอ | ||
ฝันว่าถือกลาอัน | หนึ่งไว้ | ||
ภายในใส่น้ำมัน | ยางเปี่ยม ปากนา | ||
ในท่ามกลางมีใส้ | ใส่แท้เทียมตเกียง ฯ | ||
๑๐๙๘ มีหญิงหนึ่งจุดเชื้อ | เพลิงกาล | ||
ไส้กับน้ำมันสมาน | หมดแห้ง | ||
กลาไหม้อัคนิหาญ | ติดหัดถ์ พี่แฮ | ||
ร้อนทั่วองค์จงแจ้ง | จะร้ายดีไฉน ฯ | ||
๑๐๙๙ พิเภกยินยิ่งท้อ | ทุกข์ถวิล หวาดแฮ | ||
ทราบแน่เสียธานิน | หนึ่งแล้ว | ||
จึงทูลว่าทรงสุบิน | ถือซึ่ง กลาฤๅ | ||
คือแก่งลงกาแก้ว | ก่อข้อเกิดเขญ ฯ | ||
แผ่นที่ ๑๕๘ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
๑๑๐๑ ไส้เชื้อคือคู่ไท้ | เชษฐา | ||
เตละคือวงษา | เผ่าพ้อง | ||
ไฟได้แก่สีดา | เดียวเด่น ดวงแฮ | ||
หญิงคู่สำมนักข์น้อง | จุดเชื้อเพลิงเริง ฯ | ||
๑๑๐๒ ราชคิชฌขาวผ่องนั้น | รามา | ||
กัณหคิชฌคือเชษฐา | ดุจถ้อย | ||
จักประดิรพอัปรา | ชีพลับ มลายแฮ | ||
องค์อสูรทราบสร้อย | โศกซ้ำปฤกษา ฯ | ||
๑๑๐๓ จักคิดดับเสดาะด้วย | ใดคลาย | ||
ฝันอุบาทว์จึ่งจะหาย | ห่างได้ | ||
พิเภกว่าฤๅวาย | เวรเรื่อง ร้ายเลย | ||
เหนแต่ยุติธรรมให้ | ห่างทิ้งทางพาล ฯ | ||
๑๑๐๔ สมบูรณสมบัติท้าว | เทียมสรวง | ||
เนืองคณะพธูปวง | เปี่ยมหล้า | ||
สีดาแต่เดียวดวง | สวาศร่วม รามฤๅ | ||
ผิว่าคืนนางข้า | คิดสิ้นเศิกไกษย ฯ | ||
๑๑๐๕ ฟังทูลเทียมถูกร้อน | ไฟแรง | ||
ยี่สิบพระเนตรแดง | จัดจ้า | ||
เหม่มึงช่างจัดแจง | จักส่ง นางฤๅ | ||
ดูหมิ่นพงษพรหมกล้า | กล่าวได้โดยใจ ฯ | ||
๑๑๐๖ คิดว่ามึงคู่พ้อง | คัพภา | ||
ทุกขศุขหวังปฤกษา | ร่วมไร้ | ||
กลับยอยกปัจจา | มิตรขู่ กูแฮ | ||
เองอะกตัญญูได้ | เด็จพ้องพงษพันธุ์ ฯ | ||
๑๑๐๗ พิเภกยินตรัสกริ้ว | กราบกราน | ||
ทูลว่าทายทัดทาน | ท่านไท้ | ||
หวังกอบเกียรติ์ยศนาน | ในยุติ ธรรมแฮ | ||
ซึ่งจักสอดเปนไส้ | ศึกนั้นอย่าแหนง ฯ | ||
แผ่นที่ ๑๕๙ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
๑๑๐๗ ทศเศียรยินยิ่งกริ้ว | ตรัสพลัน | ||
มึงกับกูขาดกัน | พี่น้อง | ||
ยกรามเชิดฉีกพันธุ์ | พงษเผ่า พรหมฤๅ | ||
เหนว่ากูผิดพ้อง | เร่งพ้นเมืองมาร ฯ | ||
๑๑๐๘ ขับพลันคิดพลุ่งแค้น | ชักขรรค์ | ||
โถมไล่พิเภกถลัน | เผ่นแคล้ว | ||
แอบกุมภกรรฐทัน | เหตุที่ กลัวแฮ | ||
เสียงสั่นอันชลิตแล้ว | หลบร้องขอชนม์ ฯ | ||
๑๑๐๙ ครั้นเหนเชษฐไล่ไกล้ | จะทัน | ||
เข้าแอบอินทรชิตพลัน | หลบได้ | ||
ทศเศียรบ่ทันพัน | ภักตร์เฝื่อน | ||
แผดสั่งปาวนะให้ | เร่งค้นรีบของ ฯ | ||
๑๑๑๐ ริบสรรพสิ่งสิ้น | เสรจสับ | ||
มันอยู่หนักนครขับ | อย่าไว้ | ||
อีตรีชฎาจับ | ตัวส่ง สวนเวย | ||
เปนทาสสีดาใช้ | เช่นถ้อยกูแถลง ฯ | ||
๑๑๑๑ ปาวนะน้อมเกล้ารับ | โองการ | ||
พาพิเภกขุนมาร | มุ่งเต้า | ||
อสุรเดินดาล | เทวศด่าว แดแฮ | ||
ถึงที่สถิตเข้า | กอดแก้วตรีชฎา ฯ | ||
๑๑๑๒ ออกโอษฐสอึกสอื้น | อาดูร | ||
พลางเล่าแถลงมูล | เหตุไท้ | ||
ฝันร้ายที่ทายทูล | ตามสัตย จริงนา | ||
หวังจะผ่อนผันให้ | ห่างพ้นไภยไกษย ฯ | ||
๑๑๑๓ ท้าวธกลับโกรธแค้น | ตรัสขับ พี่เอย | ||
ให้ริบทั้งสินทรัพย์ | เก็บเกลี้ยง | ||
ตัวเจ้าประทานกับ | พระลักษ มีนา | ||
เจ้าอยู่เอนดูเลี้ยง | ลูกด้วยดวงสมร ฯ | ||
แผ่นที่ ๑๖๐ - พระเจ้าน้องยาเธอพระองค์เจ้าเกษมศรีศุภโยค
๑๑๑๔ ตรีชฎาระทศทั้ง | เบญกาย | ||
ยินสั่งศรีภักตร์คลาย | เผือดคล้ำ | ||
สามกระษัตริยโศกบวาย | เสียงสั่ง สารเอย | ||
ทรงแต่กรรแสงซ้ำ | แทบสิ้นสมประดี ฯ | ||
๑๑๑๕ บัดนานอสรผู้ | ธิบดี | ||
ริบเสรจสอบบาญชี | เครื่องใช้ | ||
บ้างพาสุดาตรี | ชฎาสู่ สวนแฮ | ||
ปาวนะทูพิเภกให้ | รีบลี้ลาจร ฯ | ||
๑๑๑๖ ยินขัยคับจิตรท้อ | ใจทวี เทวศเฮย | ||
ผันภักตรพิศบุตรี | สุดกลั้น | ||
ให้พลางจากปรางศรี | โศกสู่ ทางแฮ | ||
ออกนอกนครอั้น | อกตื้นตันทรวง ฯ | ||
๑๑๑๗ ดำเนินนึกอนาถโอ้ | อาทวา | ||
ถวิลวากายเอกา | เกี่ยงไร้ | ||
คิดถึงพระพงษา | สูญที เหนเฮย | ||
มีแต่เกรงทัณฑ์ไท้ | แทตย์ผู้ผ่านถวัลย ฯ | ||
๑๑๑๘ จำจรัญถึงฝั่งน้ำ | หยุดพัก | ||
จึงจับยามประจักษ | จิตรแล้ว | ||
ครูจรประจำหลักษณ์ | เลงที่ จันทรนา | ||
แรงโทษร้างถิ่นแคล้ว | แต่สิ้นมรณไกษย ฯ | ||
๑๑๑๙ จักได้ที่พึ่งนั้น | คือนรายน์ | ||
อยู่อุดรควรถวาย | ชีพไว้ | ||
ตริเสรจเหาะข้ามสาย | สมุทรีบ เรวนา | ||
ลงสู่เนินทรายได้ | สดวกดั้นเดินจร ฯ | ||
๑๑๒๐ โศกพลางพลันว่าไท้ | เทพา รักษเอย | ||
เชิญช่วยดลมนัสา | ส่งให้ | ||
สบพระสี่หัดถา | ยังที่ สถิตแฮ | ||
พลางร่ำพลางรีบใกล้ | แก่งแก้วคันธกาล ฯ | ||