จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
การปรับปรุง เมื่อ 09:48, 19 กรกฎาคม 2552
สารบาญ | หน้าก่อนนี้ | หน้าถัดไป
ทศกัณฐ์ประพาสป่าให้ชิวหาน้องเขยรักษาเมือง ชิวหาตระเวนรักษาเมืองจนง่วงนอนทนไม่ไหว แผลงฤทธิ์แลบลิ้นปิดเมืองไว้ ทศกัณฐ์กลับมาไม่เห็นเมือง ขว้างจักรถูกลิ้นชิวหาขาดตาย
แผ่นที่ ๘๓ – นายโตเปรียญ
|
|
| ๕๗๕ พวงเพชร์พยุหพร้อม | | เปนกระบวน เสร็จเฮย
|
| ทูลกิจตามจำนวน | | เรียบร้อย
|
| จอมยักษธตรัสชวน | | อรรคเรศร์ เสดจแฮ
|
| ทรงรถสั่งให้คล้อย | | เคลื่อนพร้อมพลากร ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๗๖ ถึงป่าพานาฎไท้ | | ชมพฤกษ
|
| โดยถิ่นชทึงทึก | | ร่มชื้อ
|
| จตุบททวิบาทคึก | | จวนค่ำ
|
| จอมยักษพักพลอื้อ | | อัดตั้งพลับพลา ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๗๗ ชิวหาผู้รับรั้ง | | ลงกา
|
| ตั้งแต่ทศภักตรคลา | | ทัพคล้อย
|
| เจ็ดคืนเจ็ดทิวา | | เวียนตรวจ เมืองแฮ
|
| จักหลับแต่สักน้อย | | หนึ่งนั้นไป่มี ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๗๘ เจ็ดวันประภาศด้าว | | แดนไพร
|
| เลิกทัพกลับกรงไกร | | ทั่วหน้า
|
| พบมฤคบ่อนใก | | กรูแวด ล้อมเอย
|
| พลางเล่นพลางชักช้า | | ตาบสิ้นแสงสูริย์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๗๙ วันนั้นยักษชื่ออ้าง | | ชิวหา
|
| แปลงรูปคือพรหมตา | | หลับพริ้ง
|
| ลิ้นแลบปิดลงกา | | มืดทั่ว
|
| หลับสนิทดังว่าทิ้ง | | ร่างม้วยอาสัญ ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๐ จอมภพไล่มฤคแล้ว | | เร่งพล กลับเฮย
|
| ถึงบูรีแลมน | | มืดหล้า
|
| ตรัสสั่งอสุรสกล | | เกรียวกู เรียกเฮย
|
| แต่สักตนฤๅอ้า | | ปากร้องรับขาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๑ ท้าวราพพิโรธเคี้ยว | | ขบฟัน
|
| ยี่สิบกรกุมสรรพ์ | | สาตรถ้วน
|
| คิวด่าศึกอาธรรม์ | | ทำหลู่
|
| ขว้างจักรตัดลิ้นด้วย | | ยักษน้องเขยมลาย ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๘๔ – นายโตเปรียญ
|
|
| ๕๘๒ ชาวเมืองแตกตื่นก้อง | | โกลา หลแฮ
|
| ทศภักตรเร่งรถคลา | | รีบเต้า
|
| ถึงพลานสบชิวหา | | นอนขาด ชีพเฮย
|
| ท้าวก่นกรรแสงเศร้า | | รุ่มร้อนแรงศัลย์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๓ ฝืนพระไทยเสด็จขึ้น | | ยังปรา สาทนา
|
| แสนโศกเสียดอุรา | | เร่งร้อน
|
| นางสำมนักขา | | ทราบเหตุ นั้นเฮย
|
| รีบสู่พระศพข้อน | | อกซั้นกรรแสง ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๔ สร่างโศกฤๅสร่างแค้น | | ทศกรรฐ
|
| รีบสู่ปราสาทพลัน | | ตัดภ้อ
|
| ผัวข้าผิดเช่นฉัน | | ใดพระ พี่นา
|
| เร่งว่าอย่าต้องง้อ | | พูดซ้ำถึงสอง ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๕ ทศภักตรตรัสปลอบน้อง | | ว่ากรรม ดลนา
|
| ใช่พี่จักแสร้งทำ | | ทุ่มให้
|
| งดโทศเถิดแม่สำ | | มนัก ขาแฮ
|
| นางสดับดับเดือดไท้ | | ท่านแล้วลาจร ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๖ โองการมาเอื้อนสั่ง | | เปาวนา สูรเฮย
|
| อีกเหล่ามาตยากร | | เชี่ยวใช้
|
| ทำเมรุเพื่อชิวหา | | สำเรจ
|
| เชิญศพประทับได้ | | ที่แล้วประทานเพลิง ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๗ จำเนียรนางยักษหม้าย | | เมาผัว
|
| หยิบเลศลูกชายตัว | | ออกอ้าง
|
| ลาภพละเมืองมัว | | หาคู่
|
| ลุเฃตรโคธากว้าง | | เหาะข้ามฝั่งแสวง ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๘๘ ปางสามกระษัตริยผู้ | | ทรงพรต
|
| เนากุฎิบุรินทท | | ท่านให้
|
| ครั้นรุ่งพระภมบท | | จรสู่ ท่าเฮย
|
| งามยาตรนาดกรไท้ | | เล่ห์ท้าวทรงหงส์ ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๘๕ – หม่อมเจ้าชายดำ
|
|
| ๕๘๙ สัมนักขาขนิษฐ์ท้าว | | ทศเศียร
|
| ยลราชนักสิทธิเสถียร | | ท่าน้ำ
|
| แลโฉมประโลมเจียน | | ใจขาด อยู่ฤๅ
|
| พิศเร่งพิศวงล้ำ | | หลากท้าวใดไฉน ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๐ เลงตลึงตละเจ้า | | จอมสุรา ไลยเอย
|
| ฤๅกฤษณุธาดา | | สู่ด้าว
|
| ฤๅสุริยศะศิปรา | | กฎเล่ห์ ไฉนฤๅ
|
| ฤๅว่าจักรพรรดิท้าว | | ผนวชทิ้งเวียงสฐาน ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๑ มลักเลงพิศณุเร้า | | รนฤดี
|
| รึงรักษปวนกามี | | หม่นไหม้
|
| จนพระเสรจสรงลี | | ลาสู่ กุฎิเอย
|
| นางจึ่งสมประดีได้ | | สติก้าวกลับมา ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๒ ถึงถ้ำพิลาปรื้อ | | รำพรรณ
|
| ไปหลับจวบสุริยัน | | เยี่ยมฟ้า
|
| ปางพระสี่กรผัน | | ผายสนาบ อีกเลย
|
| นางลอบแลเล่หบ้า | | บ่นเศร้าซึมกสัลย์ ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๓ ตริพลางแปลงรูปคล้าย | | นงคราญ เทพเอย
|
| คอยพระองค์จากลหาน | | ทึกเต้า
|
| ภุชพงษเสร็จสรงสนาน | | เสด็จสู่ กุฎิแฮ
|
| นางจึ่งเยื้องกรายเข้า | | นอบเกล้าอัญชุลี ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๔ จักรกฤษณพิศรูปเพี้ยน | | ผิดใจ
|
| เอ๊ะเทพยฤๅผีไพร | | หยอกเย้า
|
| จำถามแน่ทรามไวย | | มานี่ ใยฤๅ
|
| สมเยศเจ้าไฉนเจ้า | | สถิตยด้าว สฐานใด
|
|
|
|
|
| ๕๙๕ น้องคือขนิษฐท้าว | | ทศภัตร์
|
| ซึ่งผ่านอาณาจักร | | เกาะแก้ว
|
| หวังให้ร่วมวงษยักษ | | ฤๅชอบ
|
| จึงหลีกมาบุญแล้ว | | ปสบไท้ถวายตัว ฯ
|
| | |
|
แผ่นที่ ๘๖ – หม่อมเจ้าชายดำ
|
|
| ๕๙๖ พระฟังพระว่าอ้า | | อายใจ
|
| ผิดเพศผิดพิไสย | | สื่อพร้อง
|
| พระอยตัดอาไลย | | หลากเล่ห ไฉนฤๅ
|
| แต่กินรยังต้อง | | อยู่ด้วยฤๅษี
|
|
|
|
|
| ๕๙๗ อนึ่งน้องวรนาฎเชื้อ | | กระษัตรี
|
| หวังจะฝากชีวี | | แด่ไท้
|
| พระว่าชั่งพาที | | ใครเสน่ห เองนา
|
| ซ้ำด่ากัลยาให้ | | เจบน้ำคำคม ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๘ พระบริภาษแล้วสู่ | | สำนักนิ์
|
| นางสดับพระทรงจักร | | ด่าแจ้ว
|
| จักถือซึ่งคำหนัก | | หน่อยไม่ เลยนา
|
| ภอเหลือบเหนพระแคล้ว | | รีบคล้อยตามไป ฯ
|
|
|
|
|
| ๕๙๙ ถึงสฐานส่ายเนตรชะแง้ | | ยลสี ดาเอย
|
| ดุจเทพกินรี | | สู่ด้าว
|
| นี่จึงพระจักรี | | เผด็จสวาศ กูเอย
|
| จำฆ่าเมียชิงท้าว | | ร่วมห้องสองสม ฯ
|
|
|
|
|
| ๖๐๐ แปรรูปเปนราพร้าย | | ราวี
|
| ไล่คะยิกหยิกตี | | เข่นเขี้ยว
|
| นางกรีดเรียกจักรี | | ช่วยชีพ น้องเอย
|
| พระสดับจับศรเลี้ยว | | ไล่ล้างนางมาร ฯ
|
|
|
|
|
| ๖๐๑ ปางพระลักษณ์สถิตยยั้ง | | ศาลา
|
| ยินสนั่นชักขรรค์คลา | | สกัดหน้า
|
| เหนอนงค์แอบเชษฐา | | บังราพ
|
| พระนุชเผ่นทยานว้า | | วิ่งเข้าชิงไชย ฯ
|
|
|
|
|
| ๖๐๒ ราพเหนสองราชไท้ | | รึงความ สวาศเอย
|
| พิศลักษณลืมแลราม | | ราคร้อน
|
| แม้สองมาดสมทราม | | สวาศจัก ดีนา
|
| ยลนาฎสีดาค้อน | | เข่นเข้าราวี ฯ
|
| | |
|
