นิราศอิเหนา

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

การปรับปรุง เมื่อ 07:25, 9 กรกฎาคม 2552 (ดูโค้ด) Admin (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == หมวดหมู่:วรรณคดีไทย [[หมวดหมู่…') ← แตกต่างก่อนหน้า		การปรับปรุง เมื่อ 07:27, 9 กรกฎาคม 2552 (ดูโค้ด) Admin (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→บทประพันธ์) แตกต่างถัดไป →
แถว 7:		แถว 7:
	== บทประพันธ์ ==		== บทประพันธ์ ==
	<tpoem>		<tpoem>
		+	๏ นิราศร้างห่างเหเสน่หา
		+	ปางอิเหนาเศร้าสุดถึงบุษบา  พระพายพาพัดน้องเที่ยวล่องลอย
		+	ตะลึงเหลียวเปลี่ยวเปล่าให้เหงาหงิม  สุชลปริ่มเปี่ยมเหยาะเผาะเผาะผอย
		+	โอ้เย็นค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย  น้องจะลอยลมบนไปหนใด
		+	หรือเทวัญชั้นฟ้ามาพาน้อง  ไปไว้ห้องช่องสวรรค์ที่ชั้นไหน
		+	แม้นน้องน้อยลอยถึงชั้นตรึงส์ตรัย  สหัสนัยน์จะช่วยรับประคับประคอง
		+	หรือไปปะพระอาทิตย์พิศวาส  ไปร่วมอาสน์เวชยันต์ผันผยอง
		+	หรือเมขลาพาชวนนวลละออง  เที่ยวลอยล่องเลียบฟ้าชมสาคร
		+	หรือไปริมหิมพานต์ชานไกรลาส  บริเวณเมรุมาศราชสิงขร
		+	โอ้ลมแดงแสงแดดจะแผดส่อง  จะมัวหมองมิ่งขวัญจะหวั่นไหว
		+	จะดั้นหมอกออกเมฆวิเวกใจ  นี่เวรใดเด็ดสวาทให้คลาดคลา ฯ
		+
		+	๏ พระผันแปรแลรอบขอบทวีป  เห็นแต่กลีบเมฆเคลื่อนเกลื่อนเวหา
		+	จะแลดูสุริยนก็สนธยา  จะดูฟ้าฟ้าคล้ำให้รำจวน
		+	ฝืนวิโยคโศกเศร้าเข้าในห้อง  เห็นแท่นทองที่ประทมภิรมย์สงวน
		+	ไม่เห็นนุชสุดจะทรงพระองค์ซวน  ละห้อยหวนหิวโหยด้วยโรยแรง
		+	ยลยี่ภู่ปูเปล่าเศร้าสลด  ระทวยทดทอดทบซบกันแสง
		+	โอ้สุดแสนแค้นอารมณ์ด้วยลมแดง  ดูเหมือนแกล้งพัดไปให้ไกลทรวง
		+	เสียดายเอ๋ยเคยแอบแนบสนิท  ถึงชีวิตวอดวายไม่หายห่วง
		+	โอ้น้องนุชบุษบาสุดาดวง  พี่เปล่าทรวงทรวงดังจะพังโทรม ฯ
		+
		+	๏ โอ้โพล้เพล้เวลาปานฉะนี้  เคยเข้าที่พี่เคยได้เชยโฉม
		+	เห็นแต่ห้องน้องน้อยลอยโพยม  ยามประโลมมิรู้ลืมเจ้าปลื้มใจ
		+	โอ้เขนยเคยหนุนยังอุ่นอ่อน  แต่น้องน้อยลอยร่อนไปนอนไหน
		+	ยี่ภู่เอ๋ยเคยชิดสนิทใน  วันนี้ไกลกลอยสวาทอนาถนอน
		+	โอ้รินรินกลิ่นนวลยังหวนหอม  เคยถนอมแนบทรวงดวงสมร
		+	ยังรื่นรื่นชื่นใจอาลัยวอน  สะอื้นอ้อนอ่อนอารมณ์ระทมทวี
		+	จนฆ้องค่ำย่ำหึ่งหึ่งกระหึม  ยิ่งเศร้าซึมโศกาถึงยาหยี
		+	โอ้ยามอยู่คูหาเวลานี้  เคยพาทีทอดประทับไว้กับทรวง ฯ
		+
		+	๏ โอ้อกเอ๋ยเคยอุ่นละมุนละม่อม  เคยโอบอ้อมอ่อนตามไม่ห้ามหวง
		+	ยังเคลิ้มเคล้นเช่นปทุมกระพุ่มพวง  เคยแนบทรวงไสยาสน์ไม่คลาดคลาย
		+	จนเคลิ้มองค์หลงเชยเขนยหนุน  ถนอมอุ่นแอบประโลมว่าโฉมฉาย
		+	ครั้นรู้สึกดึกดื่นสะอื้นอาย  แสนเสียดายสุดจะดิ้นสิ้นชีวัน
		+	เห็นสิ่งของน้องนุชยิ่งสุดเศร้า  พระทัยเฝ้าเคลิ้มไคล้ดังใฝ่ฝัน
		+	ยิ่งรำลึกตรึกตรายิ่งจาบัลย์  สุดจะกลั้นรีบออกนอกบรรพต ฯ
		+
		+	๏ พินิจจันทร์วันเพ็งขึ้นเปล่งแสง  กระจ่างแจ้งแจ่มวงทั้งทรงกลด
		+	สี่พี่เลี้ยงเคียงพร้อมน้อมประณต  พระเลี้ยวลดแลแสวงดูแสงเดือน
		+	ดูเก๋งก่อต่อเตาเห็นเงาคล้าย  เขม้นหมายมุ่งไปก็ไม่เหมือน
		+	เห็นเงาไม้ไหวหวั่นให้ฟั่นเฟือน  จนเดือนเคลื่อนคล้อยฟ้าให้อาวรณ์
		+	เห็นสระศรีที่เคยมาประพาส  ระดะดาษดอกดวงบัวหลวงสลอน
		+	ลมรำเพยเชยชายกระจายจร  หอมเกสรเสาวคนธ์ที่หล่นโรย ฯ
		+
		+	๏ โอ้รินรินกลิ่นบุหงาสะตาหมัน  เหมือนกลิ่นจันทน์เจือนวลให้หวนโหย
		+	หอมยี่หุบสุกรมดอกยมโดย  พระพายโชยเฉื่อยชื่นยืนตะลึง
		+	โอ้ที่นี่ศีลาเคยมานั่ง  เห็นบัลลังก์แล้วยิ่งนึกรำลึกถึง
		+	ดูเงื้อมเขาเงาไม้พระไทรซึ้ง  เสียงหึ่งหึ่งผึ้งรวงเฝ้าหวงรัง
		+	จังหรีดหริ่งกิ่งไทรเรไรร้อง  แว่วว่าน้องนึกเสียวพระเหลียวหลัง
		+	เห็นน้ำพุดุดั้นตรงบัลลังก์  เคยมานั่งสรงชลที่บนเตียง
		+	เจ้าสรงด้วยช่วยพี่สีขนอง  แต่น้ำต้องถูกนิดก็หวีดเสียง
		+	โอ้รื่นรื่นชื่นเชยที่เคยเคียง  พระทรวงเพียงเผ่าร้อนถอนฤทัย
		+	ทุกเงื้อมเขาเหงาเงียบเซียบสงัด  ใบไม้กวัดแกว่งกิ่งประวิงไหว
		+	ยะเยือกเย็นเส้นหญ้าพนาลัย  ยิ่งเยือกในทรวงช้ำระยำเย็น
		+	เที่ยวรอบสระปทุมาสะตาหมัน  เคยเห็นขวัญเนตรที่ไหนก็ไม่เห็น
		+	ชลนัยน์ไหลซกตกกระเซ็น  ยิ่งเยือกเย็นหยุดยืนกลืนน้ำตา
		+	จนดึกดื่นรื่นรินกลิ่นกุหลาบ  ตะลึงเหลียวเสียวซาบอาบนาสา
		+	เหมือนปรางทองน้องนุชบุษบา  หรือกลับมายืนแฝงอยู่แห่งใด
		+	เที่ยวดูดาวเปล่าเปลี่ยวเสียวสะดุ้ง  จนจวนรุ่งรางรางสว่างไสว
		+	หนาวน้ำค้างพร่างพรมพนมไพร  ดวงดอกไม้บานแบ่งรับแสงทอง
		+	หอมมณฑาสารภีดอกยี่หุบ  บ้างร่วงหรุบถูกอุระพระขนอง
		+	ภุมรินบินว่อนมาร่อนร้อง  อาบละอองเกสรขจรจาย ฯ
		+
		+	๏ จนแจ่มแจ้งแสงสว่างนภางค์พื้น  ถอนสะอื้นอาลัยพระทัยหาย
		+	ดูเวหาว่าแสนแค้นพระพาย  ไม่พาสายสวาทคืนมาชื่นใจ
		+	จำจะตามทรามชมทางลมพัด  เผื่อจะพลัดตกลงที่ตรงไหน
		+	ดำริพลางทางสะท้อนถอนฤทัย  ให้เตรียมพลสกลไกรจะไคลคลา
		+	จึงแปลงนามตามกันเป็นปันจุเหร็จ  จะเที่ยวเตร็ดเตร่ในไพรพฤกษา
		+	พลางอุ้มองค์ยาหยีวิยะดา  ขึ้นรถแก้วแววฟ้าแล้วพาไป ฯ
		+
		+	๏ พระเหลียวดูภูผาสะตาหมัน  ที่สำคัญคูหาเคยอาศัย
		+	จะแลลับนับปีแต่นี้ไป  จะมิได้มาเห็นเหมือนเช่นเคย
		+	เสียแรงแต่งแปลงสร้างจะร้างเริด  ค่อยอยู่เถิดแผ่นผาคูหาเอ๋ย
		+	โอ้มิ่งไม้ไพรพนมเคยชมเชย  จะแลเลยลับแล้วทุกแนวเนิน ฯ
		+
		+	๏ โอ้นกเอ๋ยเคยพากันมาจับ  จะแลลับฝูงนกระหกระเหิน
		+	โอ้เขาสูงฝูงหงส์เคยลงเดิน  เคยเพลิดเพลินพิศวงด้วยหงส์ทอง
		+	จะเริดร้างห่างหงส์ไปดงอื่น  ทุกวันคืนค่ำเช้าจะเศร้าหมอง
		+	โอ้ก้านกิ่งมิ่งไม้เรไรร้อง  ประสานซ้องเสียงดังดูวังเวง
		+	ได้เคยฟังครั้งนี้มาวิบาก  ต้องพลัดพรากเพราะว่าลมทำข่มเหง
		+	แม้นพบเห็นเป็นตัวไม่กลัวเกรง  จะรำเพลงกริชผลาญสังหารลม
		+	นี่จนใจไม่เห็นด้วยเป็นเคราะห์  มาจำเพาะพลัดคู่เคยสู่สม
		+	ยิ่งสุดแสนแค้นขัดอัดอารมณ์  จะแลชมอื่นอื่นไม่ชื่นใจ
		+	แต่จำเป็นเกนหลงมาดงด้วย  ต้องชี้ช่วยชมผาพฤกษาไสว
		+	กรดกระถินอินจันพรรณไม้  มีดอกใบก้านกิ่งขึ้นพริ้งเพรียว
		+	บ้างแก่อ่อนซ้อนซับสลับสล้าง  บ้างสดสร่างสีชุ่มชอุ่มเขียว
		+	ที่ตายตอหน่อหนุนขึ้นรุ่นเรียว  เถาวัลย์เกี่ยวกอดกิ่งเหมือนชิงช้า ฯ
		+
		+	๏ พระชวนพลอดกอดน้องประคองอุ้ม  ให้ชมเพลินเดินมะงุมมะงาหรา
		+	ป่าประเทศเขตแคว้นแดนชวา  อินทะผาลัมชุมสลุมพัน
		+	โกฐสดำจำปาดะดงองุ่น  สหัสคุณขึ้นระคนปนปาหนัน
		+	สลาสล้างนางแย้มเข้าแกมกัน  หญ้าฝรั่นฝรั่งเรียงขึ้นเคียงดง
		+	โกฐกระวานกานพลูดูระบัด  กำจายกำจัดสารพันต้นตันหยง
		+	หอมระรื่นชื่นใจที่ในดง  พฤกษาทรงเสาวคนธ์ดังปนปรุง
		+	ที่พื้นปราบราบรายล้วนทรายอ่อน  เข้าดงดอนเลียบเดินเนินกุหนุง
		+	เทียนยี่หร่าป่าฝิ่นส่งกลิ่นฟุ้ง  สมส้มกุ้งโกฐจุฬาการบูร ฯ
		+
		+	๏ คิดถึงนุชบุษบานิจจาเอ๋ย  มิได้เชยชมสบายมาหายสูญ
		+	ยิ่งโศกเสียวเหลียวหาให้อาดูร  ยิ่งเพิ่มพูนพิศวงในดงแดน
		+	ดูเล็บนางนึกถึงนางเหมือนอย่างเล็บ  เคยข่วนเจ็บรอยมีอยู่ที่แขน
		+	เห็นนมนางกลางพนมนึกชมแทน  ละม้ายแม้นเหมือนเหมือนจะเยื้อนยิ้ม
		+	มะปรางต้นผลอย่างพระปรางน้อง  น้ำเนตรคลองคลอคล้อยย้อยหยิมหยิม
		+	ฝืนอารมณ์ชมพลับต้นทับทิม  ขึ้นรอบริมหว่างเขาลำเนาเนิน ฯ
		+
		+	๏ พนมมาศลาดเลี่ยนเตียนตลิบ  บ้างสูงลิบลอยแหงนเป็นแผ่นเผิน
		+	บ้างทะมึนทึนเทิ่งเป็นเชิงเทิน  เป็นกรอกเกริ่นโกรกกรวยลำห้วยธาร
		+	เสียงสินธุดุดั้นลั่นพิลึก  สะท้านสะทึกโถมฟาดฉาดฉาดฉาน
		+	ที่น้ำโจนโผนพังดังสะท้าน  บ้างพุซ่านสาดสายสุหร่ายริน
		+	คะนึงถึงนุชบุษบาแม้นมาเห็น  จะลงเล่นลำธารละหานหิน
		+	ฝูงปลาทองท่องไล่เล็มไคลกิน  กระดิกดิ้นดูงามตามกระบวน
		+	ปลาเนื้ออ่อนอ่อนกายขึ้นว่ายเกลื่อน  ไม่อ่อนเหมือนเนื้อน้องประคองสงวน
		+	ปลานวลจันทร์นั้นก็งามแต่นามนวล  ไม่งามชวนชื่นเช่นระเด่นดวง
		+	พลางรีบทัพขับรถกำหนดแสวง  ทุกหล้าแหล่งลำเนาภูเขาหลวง
		+	ไม่ประสบพบเห็นให้เย็นทรวง  ให้เหงาง่วงเงียบเหงาเศร้าพระทัย
		+	ถึงพลมากจากมิตรแต่จิตเปลี่ยว  เหมือนมาเดียวดั่งจะพาน้ำตาไหล
		+	เห็นนกหกผกโผนโจนจับไม้  บ้างฟุบไซ้ปีกหางต่างต่างกัน
		+	นกกระตั้วคลัวเคลียตัวเมียป้อน  เหมือนขวัญอ่อนแอบประทับพี่รับขวัญ
		+	ป้อนสลาพาชื่นทุกคืนวัน  มาจากกันกรรมเอ๋ยไม่เคยเป็น
		+	เห็นนกเปล้าเคล้าคู่เข้าชูชื่น  ถอนสะอื้นเหมือนไม่พอใจเห็น
		+	พอเวลาสายัณห์ตะวันเย็น  นกยูงเล่นลมเพลินบนเนินเตียน
		+	บ้างเยื้องอกหกหางก้อกางปีก  แฉลกฉลีกเลี้ยวลัดฉวัดเฉวียน
		+	บ้างย่างย่องจ้องประจงที่วงเวียน  ออกกลางเตียนตีนขวิดดูกรีดกราย ฯ
		+
		+	๏ คิดถึงไปใช้บนได้ยลสมร  เมื่อทอดกรฟ้อนรำระบำถวาย
		+	โอ้อาภัพลับนุชสุดเสียดาย  สะอื้นอายมยุราให้อาวรณ์
		+	เห็นเขาเขียวเดี่ยวโดดล้วนโสดสูง  แต่ล้วนฝูงหงส์จับสลับสลอน
		+	หงส์ก็งามตามอย่างเพราะหางงอน  เป็นคู่ป้อนปกปิดกันชิดชม
		+	อรหันนั้นหน้าเหมือนมนุษย์  ปีกเหมือนครุฑครีบเท้ามีเผ้าผม
		+	พวกม่าเหมี่ยวเที่ยวเดินเนินพนม  ลูกเล็กล้มลากจูงเหมือนฝูงคน
		+	เหล่าละเมาะเงาะป่าคุลาอยู่  เที่ยวกินปูเปี้ยวป่าผลาผล
		+	สิงโตตื่นยืนหยัดสะบัดตน  เห็นผู้คนโผนข้ามลำเนาเนิน
		+	ฝูงมฤคถึกเถื่อนเที่ยวเกลื่อนกลุ้ม  เป็นคู่คุมเคียงนางไม่ห่างเหิน
		+	เห็นกวางทองย่องเยื้องชำเลืองเดิน  เหมือนน้องเชิญพานผ้าประหม่าเมียง
		+	พี่เข้าด้วยช่วยประคองพระน้องนุช  สงสารสุดสุดสวาทไม่อาจเถียง
		+	โอ้ยามนี้มิได้น้องประคองเคียง  พี่ก็เสี่ยงบุญตามเจ้าทรามเชย
		+	เป็นกุศลหนหลังเราทั้งสอง  คงได้น้องคืนมาเรียงเคียงเขนย
		+	แม้นกรรมหนุนบุญน้อยจะลอยเลย  มิได้เชยบุษบาพะงางอน ฯ
		+
		+	๏ พระครวญคร่ำร่ำไรมาในรถ  โศกกำสรดแสนเสียดายสายสมร
		+	พอเวลาสายัณห์ตะวันรอน  ปักษาร่อนรีบกลับมาจับรัง
		+	โอ้นกเอ๋ยเคยอยู่มาสู่ถิ่น  แต่ยุพินลิบลับไม่กลับหลัง
		+	ครั้นแลดูสุริย์แสงก็แดงดัง  หนึ่งน้ำครั่งคล้ำฟ้านภาลัย
		+	เหมือนครั้งนี้พี่มาโศกแสนเทวษ  ชลเนตรแดงเดือดดังเลือดไหล
		+	โอ้ตะวันครั้นจะลบภพไตร  ก็อาลัยโลกยังหยุดรั้งรอ
		+	ประหลาดนักรักเอ๋ยมาเลยลับ  เหมือนเพลิงดับเด็ดเดี่ยวไปเจียวหนอ
		+	ชลนัยน์ไหลหลั่งลงคลั่งคลอ  ยิ่งเย็นย่อเสียวทรวงให้ร่วงโรย
		+	ชะนีน้อยห้อยไม้เรไรร้อง  เสียงแซ่ซ้องเริ่มรัวเรียกผัวโหวย
		+	เหมือนอกพี่ที่ถวิลให้ดิ้นโดย  ละห้อยโหยหานางมากลางไพร ฯ
		+
		+	๏ พระสุริยงลงลับพยับค่ำ  ถึงแนวน้ำเนินผาพฤกษาไสว
		+	หยุดสำนักพักพลสกลไกร  พระเนาในรถทองกับน้องยา
		+	ถนอมแนบแอบองค์หลงหนึ่งหรัด  ให้บรรทมโสมนัสในรัถา
		+	ต้องจากวังครั้งนี้เพราะพี่พา  พระน้องมาอ้างว้างวังเวงใจ
		+	นอนเถิดหนายาหยีพี่จะกล่อม  งามละม่อมมิ่งขวัญอย่าหวั่นไหว
		+	คิรีรอบขอบเคียงเหมือนเวียงชัย  อยู่ร่มไม้เหมือนปราสาทราชวัง
		+	เคยสำเนียงเสียงนางสุรางค์เห่  มาฟังเรไรแซ่เหมือนแตรสังข์
		+	เคยมีวิสูตรรูดกั้นบนบัลลังก์  มากำบังใบไม้ในไพรวัน
		+	หนาวน้ำค้างกลางคืนสะอื้นอ้อน  จะกางกรกอดน้องประคองขวัญ
		+	เอาดวงดาราระยับกับพระจันทร์  ต่างช่อชั้นชวาลาระย้าย้อย
		+	จักจั่นหวั่นแว่วแจ้วแจ้วเสียง  ต่างสำเนียงขับครวญหวนละห้อย
		+	พระพายเอ๋ยเชยมาต้องพระน้องน้อย  เหมือนนางคอยหมอบกรานอยู่งานพัด
		+	โอ้เวลาปานฉะนี้เจ้าพี่เอ๋ย  กระไรเลยแลเงียบเชียบสงัด
		+	น้ำค้างเผาะเหยาะเย็นกระเซ็นซัด  ดึกสงัดดวงจิตจงนิทรา
		+	พระขวัญเอ๋ยเคยนอนอย่าร่อนเร่  ไปว้าเหว่หว่างไม้ไพรพฤกษา
		+	ขวัญมาอยู่สู่ที่พระพี่ยา  พระมารดาบิตุเรศนิเวศน์เวียง
		+	พระขวัญเอ๋ยเคยแอบแนบถนอม  มาฟังกล่อมกลอนเพราะเสนาะเสียง
		+	โอ้แรมล่วงดวงเดือนก็เลื่อนเอียง  พี่พิศเพียงพักตร์แฝงพลิกแพลงบัง
		+	บุษบายาหยีเจ้าพี่เอ๋ย  ช่างลอยเลยลิบลับไม่กลับหลัง
		+	เมื่ออุ้มออกนอกเขตนิเวศน์วัง  พระน้องนั่งรถทรงที่ตรงริม
		+	พี่หยอกเย้าเซ้าซี้มีแต่โกรธ  สะอื้นโอษฐ์โอษฐ์เอี่ยมเสงี่ยมหงิม
		+	อยู่ใกล้เคียงเพี้ยงเอ๋ยได้เชยชิม  ถนอมนิ่มเนื้อน่วมร่วมฤทัย
		+	พระครวญคร่ำรำลึกจนดึกเงียบ  เย็นระเยียบหย่อมหญ้าพฤกษาไสว
		+	สงบเสียงสิงสัตว์สงัดไพร  ทุกกอกิ่งมิ่งไม้พระไทรครึ้ม
		+	สุมามาลย์บานกลิ่นระรินรื่น  ในเที่ยงคืนเสียงแต่ผึ้งหึ่งระหึม
		+	ผีพระไทรไม้พุ่มงุมงุมงึม  โขมดพึมผิวกู่หวิวหวู่โวย
		+	เหล่ามารยาป่าโป่งเที่ยวโทงเถื่อน  ตะโกนเพื่อนเพิกเสียงสำเนียงโหย
		+	น้ำค้างพรมลมเรื่อยเฉื่อยเฉื่อยโชย  ยิ่งดิ้นโดยเดือนดับไม่หลับเลย
		+	จนทรวงเจ็บเหน็บแน่นแหงนดูฟ้า  องค์ประตาระกาหลาเจ้าข้าเอ๋ย
		+	พระน้องนุชบุษบาเจ้าข้าเคย  เป็นคู่เชยชมชื่นให้คืนมา
		+	ทั้งโกสีย์ตรีเนตรเห็นเหตุสิ้น  ว่ายุพินอยู่ที่ไหนนำไปหา
		+	หาไม่ฉันวานแต่พระสุชาดา  ช่วยอุ้มพามาให้พบประสบกัน
		+	ทั้งพรหมานวานแต่พาหนะหงส์  จะได้ทรงเหาะแสวงทุกแห่งสวรรค์
		+	แม้นได้นุชบุษบาวิลาวัณย์  จะทำขวัญหงส์พรหมให้สมยศ ฯ
		+
		+	๏ จนพลบค่ำรำลึกนึกอนาถ  ไม่ไสยาสน์ยามวิโยคโศกกำสรด
		+	จนแจ่มแจ้งแสงตะวันให้รันทด  ให้ยกทัพขับรถเลี้ยวลดเดิน
		+	ทุกแว่นแคว้นแดนชวาสุธาทวีป  เที่ยวเร็วรีบรอบเกาะดังเหาะเหิน
		+	ไม่พบเห็นเป็นเคราะห์จำเพาะเผอิญ  ไปจนเกินมะละกาพาราราย ฯ
		+
		+	๏ เมืองระตูรู้ทั่วกลัวอำนาจ  ต่างแต่งราชธิดามาถวาย
		+	ไม่ไยดีอีนังแต่ซังตาย  แม้นแก้วหายได้ปัดไม่ทัดเทียม
		+	แม้นมิเหมือนเพื่อนเชยที่เคยชิด  ไม่ขอคิดนึกหน่ายละอายเหนียม
		+	แต่ปราศรัยไต่ถามตามธรรมเนียม  ไม่และเลียมเลยแสวงทุกแห่งไป ฯ
		+
		+	๏ ถึงเจ็ดเดือนเคลื่อนคลาดประหลาดแล้ว  ไม่พบแก้วกลอยจิตพิสมัย
		+	จนพระรูปซูบผอมเพราะตรอมใจ  ทั้งนายไพร่พลนิกรอ่อนกำลัง
		+	จนถึงทางร่วมที่บุรีรัตน์  ที่จะตัดมรคาไปกาหลัง
		+	เห็นเขาเขินเนินร่มพนมวัง  ต้นดงรังครึกครื้นระรื่นเย็น
		+	ที่ธารถ้ำน้ำพุทะลุลั่น  เป็นช่องชั้นบัลลังก์น่านั่งเล่น
		+	ผลาผลหล่นกลาดดาษกระเด็น  ดอกไม้เป็นดอกพร้อมหอมรัญจวน
		+	จะใคร่บวชสวดมนต์อยู่บนเขา  เพราะแสนเศร้าสุดจะตามทรามสงวน
		+	แม้นมิตามความรักเฝ้าชักชวน  ให้ปั่นป่วนไปตามเพราะความรัก
		+	จะหักอื่นขืนหักก็จักได้  หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
		+	สารพัดตัดขาดประหลาดนัก  แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
		+	จะสร้างพรตอดรักหักสวาท  เผื่อจะขาดข้อคิดพิสมัย
		+	แม้นน้องนุชบุษบานิคาลัย  จะได้ไปสู่สวรรค์ชั้นโสฬส
		+	จึงหยุดทัพยับยั้งตั้งอาศรม  รักษาพรหมจรรย์ด้วยกันหมด
		+	ปะตาปาอายันอยู่บรรพต  อุตส่าห์อดอาลัยก็ไม่คลาย
		+	ภาวนาว่าจะตั้งปลงสังเวช  ก็หลับเนตรเห็นคู่ไม่รู้หาย
		+	จะสวดมนต์ต้นถูกถึงผูกปลาย  ก็กลับกลายเรื่องราวเป็นกล่าวกลอน ฯ
		+
		+	๏ คิดถึงนุชบุษบาออกมานั่ง  บนบัลลังก์เหลี่ยมผาหน้าสิงขร
		+	พระตรวจน้ำร่ำว่าด้วยอาวรณ์  หวังสมรเหมือนจะคลาดในชาตินี้
		+	จะอุตส่าห์ปะตาปารักษากิจ  อวยอุทิศผลผลาถึงยาหยี
		+	จะเกิดไหนในจังหวัดปัถพี  ให้เหมือนปี่กับขลุ่ยต้องทำนองกัน
		+	เป็นจีนจามพราหมณ์ฝรั่งแลอังกฤษ  ให้สนิทเสน่หาตุนาหงัน
		+	แม้นเป็นไทยให้เป็นวงศ์ร่วมพงศ์พันธุ์  พอโสกันต์ให้ได้อยู่เป็นคู่ครอง
		+	ครั้นกรวดน้ำสำเร็จเสด็จกลับ  เข้าห้องหับโหยไห้พระทัยหมอง
		+	ทุกเช้าค่ำรำลึกเฝ้าตรึกตรอง  จนขาดครองคราวสวาทนิราศเอย ฯ
	</tpoem>		</tpoem>
		+
	== เชิงอรรถ ==		== เชิงอรรถ ==

---

การปรับปรุง เมื่อ 07:27, 9 กรกฎาคม 2552

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้แต่ง: สุนทรภู่

บทประพันธ์

เชิงอรรถ