นิราศมะเหลเถไถ

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
ข้ามไปที่: นำทาง, สืบค้น
CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == {{เรียงลำดับ|นิราศมะหลเถเถไ}} [[หม…')

รุ่นปัจจุบันของ 11:09, 26 สิงหาคม 2553

เนื้อหา

ข้อมูลเบื้องต้น

แม่แบบ:เรียงลำดับ พระราชนิพนธ์: พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

บทประพันธ์

๏ นิราศร้างห่างเหจากเคโห
ตามเสด็จบพิตร์อิศโรประพาศทางชโลนโททา
ที่สิบห้าตุลากะถาถองศกสองพันสี่ร้อยวะสอยสา
เศษหกสิบห้าปีกลีชาตะหลาต๋าตูไหว้ประนมมือ
จุดธูปเทียนบูชากะบาบงเปิดกะทงดอกไม้ไถลจื๋อ
แล้วหมอบราบกราบกรานกะบานบือไหว้พระไตรรัตนือตลมโป
ไหว้ทวยเทวะมะลั่กตั้กขอให้ช่วยพิทักษ์ซึ่งตูโข้
ยามเดินทางน่านน้ำชลำโลขอปวงภัยพาโลมะไลไท
แล้วตระโบมโลมลูบจูบจะจิ๊ดลาเมียคู่ชีวิตมลิจไฉ
จงอยู่ดีอย่ามีตะไลไตทั้งโพยภัยแคล้วคลาดกะด้าดโดย
อย่าวิโยคโศกเศร้ามะเลาฉีจะทำให้สามีตะโล๋ยโป๋ย
จงอยู่เหย้าเฝ้าเรือนมะเลือนโลยอย่าให้โหยมากนักจักจึมงึม
อันตัวพี่มีกิจกะมิจเฉตามเสด็จราเชประพำผึม
มิใช่หน่ายน้องแก้วกะแมวมึมมิใช้แสร้งจากจึมทลึมลี
แม้มิไปไม่พ้นมลนลารับอาญาปี้ป่นมลนฉี
เกิดเปนลูกผู้ชายกะตายดีต้องนึกถึงกรณีย์นิยมปม
แม้รักน้องต้องคิดกะติ๊กตุ๊กกระทำกิจการทุกถลมถม
จะได้มีความชอบกะมอบมมอีกอุดมยศถากะทาเทือง
ขอลาก่อนบังอรจล่อจุกจงดับทุกข์โศกาจะเหลืองเจื๋อง
ถึงเวลาจะไปมะไลเลืองขอขวัญเมืองอยู่ดีมลีทา ฯ
๏ ลงบรรไดจึ่งได้มลึกตึ้กคำนึงนึกถึงบุตร์มลุจฉา
ผันหลังกลับรับขวัญมลัญชาโอ้บุตราบุตรีมลีโช
พ่อจำใจจากลูกกะจู๊กจึ๊ดตามเสด็จบพึตร์กะมึตโต๋
ลูกอยู่บ้านอย่าซนมะตนโจจงนึกกลัวตุ๊กโกกินตับไต
จะเที่ยวจับแมลงตามลาเกื๊อกลูกจงเลือกตัวเบิ้มกะเพิ่มไผ
แล้วให้แม่เขาดองกะลองไชเอาไว้ให้พ่อกินมะลินชา
สั่งลูกใหญ่อย่าได้กะเหมอเถอให้มาเหอคุณแม่ตะแหลต๋า
จงคอยจำคำเฃามะเลากาไว้เล่าให้บิดามะกาโย
แล้วกอดจูบลูกน้อยมะกอยกึงหมั่นคิดถึงป้าป๋ามาหงาโง๋
อย่าออกวิ่งกลางถนนกะปนโปจะถูกมอเต้อร์โคทะมึกทึก
แล้วย่างท้าวก้าวลงกะตงไก๋โอ้กระไรใจฃ้าตลึกปึก
จากลูกเมียแสนละเหี่ยมะเลียจี๊กคงจะต้องมลึกตึ้กมิวายวัน ฯ
๏ ลงมาถึงซึ่งรถกะฟ๊อดต๊อดใจจะขอดคิดถึงกะจึ๋งจั๋น
ขึ้นรถพลางทางเหลียวกะเปียวลันโอ้เร็วพลันต้องมลากชวากเว
ก้าวแต่ขาส่วนตากะเหมอเถอกำลังเผลอก้าวพลาดถลาดแถ
ก็เลยตีลังกาหกคะแมตะแหลแต๋อยู่กลางพสุธือ
เวลานั้นในลานกะเหมอะเปอะหลังก็เลอะเปื้อนโคลนตะโล๋นตื๋อ
ต้องให้บ่าวรีบวิ่งกะพือรือไปเอาเสื้อผลัดผลือตลีพี
ควักดูนาฬิกาตะลาต๋วงเวลาล่วงบ่ายโมงตะโล๋งตี๋
จำต้องรีบเร่งร้อนตะลอนตีจะเปลี่ยนดุมเสื้อสี้จะโตงเตง
ฉวยเสื้อใหม่ทันใดตะไลต๊ดโดดขึ้นรถเร่งออกมลอกเล๋ง
เปลี่ยนดุมเสื้อกลางทางพลางทะเม็งปากคอยเร่งโช๊ฟเฟอร์กะเมอมึม
รถผ่านราชดำเนินกะเปิ่นเป้อโอ้อกเข้อผ่าว ๆ มะก๋าวกึ๋ม
คิดอยากใคร่ดำเนินกะเตินตึมกลับเคหาก๋ากึ๋มกะลึมลือ
เลียบลำคลองกรุงเกษมกะเหมมมึกอกแทบหึกไม่เปรมเกษมสือ
โอ้ชื่อคลองเหมือนหนึ่งปองปะงือรือเย้ยจิตพี่ที่จื๋อจะล๊อกจ๊อก
เลี้ยวถนนสามเสนกะเหลนโหลแสนว้าโหว่หฤทัยกะไต๋ต้อก
ถ้าเช่นนี้มีเสนมาเผ่นพ๊อกจะใช้กลับไปบอกมะกันทา
ครั้นถึงท่าวาสุกรีตลีเตดขนของลงนาเวศตะเลดต๋า
พลางรำพึงถึงน้องตลองตาอนิจจาจ๊อกว๊อกต้องพรอกไป
เหมือนหนึ่งวาสุกรีมลีชัดมาผูกมัดตีนมือมลือไฉ
แล้วจับลากลงน้ำมลำไชตะไล๋ไป๋จากน้องมะลองโช ฯ
๏ ถึงเวลาจากท่าชลาลูงเรือไฟจูงเรือจรชลอนโหล
เสียงทึกๆ ตละอกจะมกโกดวงจิตโบ๋เบือนบั๊บกะงับแง
ผ่านหน้าวัดราชาธิวาโศตลมโปประนมมะงมแง๋
ขอเดชะกุศลกะมลแมช่วยตูแข้ล่วงพ้นมลนชำ
เรือผ่านท่าเขียวไข่กามะหงาหงอยจิตป๋อยล๋อยเหลือบแลชะแงหงำ
โอ้พี่ยามลาติงยิ่งกาดำกาได้งำกกไข่ไม่มือทือ
ส่วนตัวพี่สิพรากจากพโธเพราะไปราชะโกกะโรตื๋อ
ต้องมานั่งเรือขังอยู่บือชืออนิจจือเคราะห์อึบมลึบทา
โอ้บางซ่อนซ่อนใดกะไหมตั๊กเหมือนซ่อนรักรั้งพี่กะหมีต๋า
เห็นแต่โรงสีไฟกะไหมตาอกพี่เต้นราวจะบ้าตะหมาตอ
บางกระบือชื่อชวนมะหวนหึกคำนึงนึกถึงกระบือมะหือหอ
ที่ปั้นให้ลูกน้อยมะหอยฮออนิจจอใจเหี่ยวกะเมียวมำ
เรือแล่นต่อชูคอมะหงาก๋ามุ่งมองหาที่เหมาะมะเงาะก๋ำ
เพื่อลงกลอนนิราศมะงาดงำสิ้นปัญญำสุดหากะปาโล
เขม้นมองสองฃ้างชลางเทือนเห็นบ้านเรือนยืดกื้ดกะปื๊ดโต๋
ดูเนืองแน่นแสนจะมะโลโชโอ้อุโรร้อนรุมกะมุมมึก
เห็นหญิงชายอยู่บ้านมลานลอลูกเต้านั่งตล๋อต๋อมะก๋อกึก
เสียงสรวลเสเฮฮามะกากึ๊กใจอดึกนึกถึงเคหึงเรา
ผัวและพ่อจากมาประพาผึมต่างจะนั่งจึ๊มงึ๊มอารึมเฉา
ใครจะยวนชวนชื่นมลึนเชาจะพากันเตาเลากะเงาโง
เผลอไปหน่อยเรือคล้อยถึงบางขวางแลสล้างโรงเรียนกะเตียนโต๋
นามประสิทธิ์ราชวิทยาโลเห็นเด็กวิ่งมะโงมะงารา
นึกๆไปออกใคร่มะเก๊กเต๊กกลับเป็นเด็กนักเรียนกะเตี๋ยนต๋า
ตะแล๋นแต๋นแสนสุขทุกเวลากะหงาก๋ากินฃ้าวกะจาวโจม
พอตื่นขึ้นก็มะกึนมะกาจ๊าบชิมชวาบอิ่มแปล้ตะแล๋โต๋ม
แล้ววิ่งเล่นสนุกตลุกโกมจนระโฆมตีก้องตลองตือ
จึ่งเฃ้าสู่ห้องเรียนกะเมียนมึบนั่งสะพรึบพร้อมเพื่อนเขลือนหลือ
เรียนกันพลางทางล้อมะกอกือกินขนมขนือที่ซ่อนไป
ครูไม่เห็นกินเล่นกะหมับเหมียวพอครูเหลียวทำท่ากะไหมไก๋
หมดเวลาวิ่งพล่านตลานไลสนุกใจตลนซนจนเฃ้านอน
พอนาวาแล่นผ่านตลานเลียดวัดเฉลิมพระเกียรติกะหลอนต๋อน
ยกมือวันทือตลือกรขอพระพรไตรรัตน์กะปัดตือ
ช่วยให้ฃ้าได้ยศกะมดมักบรรดาศักดิ์สูงเสริมกะเผิมผือ
อีกมีเกียรติเกรอกเมืองมะเลืองชือชนบรรฦาเกียรติศักดิ์ทมักแม
ถึงเมืองนนท์จนจินตะหลามป๋ามเมืองนี้นามเดิมมีมลีแฉ
ว่าตลาดขวัญยามะกาแกจิตแถลถลากถลันถึงขวัญเมือง
ทั่วธาตรีนารีตะเลี๊ยบเปี๊ยบไม่ทันเทียบขวัญเนตร์ตะเมดเหมือง
เปนขวัญบ้านขวัญช่องมะลองเชืองมะเลืองเตืองมะเล็นเต็นเปนขวัญใจ
เฃ้าน้ำอ้อมน้อมจิตกะมิจโฉอนิจโจอ้อมพ้นมลนไฉ
เหมือนแสร้งอ้อมค้อมทางมลางไชอ้อมให้ไกลกนิษฐามะกายี
เรือผ่านบางบัวทองมะก๋องกั๋วนึกถึงบัวน้ำใสมะไหลถี
ในห้องน้ำของเรากะเลาชีซึ่งไม่มีบังทองมะกองกึน
เพราะบ้านเรามันเก่าแหมบแกบแสนจะแคบนักหนามะถาถึน
ต้องอาบน้ำฉลีฉีที่นอกชืนที่ติดบัวบืนก็มิบติ๊บ
อีกไม่ช้านาวามะเล๊ดเต็ดถึงปากเกร็ดใจจึ๊ดกะมึดจิบ
แม้สามารถเตร็จฟ้าตล๋าติ๊บจะเตร็จตริบมาหามะทายี
จอดเรือตรงหน้าวัดธะมัดไถปรมัยยิกาวาศาหวี
ใจเจื๊อกๆ เกลือกดับกะวับวีแสนคิดถึงภรรยียะมีทา
ต้องนอนร้างห่างเหสิเนหือแสนบือชือหนาวอกมลกฉา
ฝนก็ซ้ำเติมตกมลกชาช่วยให้ฃ้าจึมงึมกะกึมโก
ที่วัดแต่งโคมไฟมะไกโก๊ดแสงรุ่งโรจน์วารีมะกีโก๋
แสงวับๆ จับท้องชโลโทราวหิ่งโห้วามๆ อร่ามตี
วัดรุ่งร่าแต่อุราพี่จ๊กจื๊ดราวกับมืดหมดแสงตะหลีตี๋
มืดอารมณ์มมอารึกตะกึ๊กกีอั้นอุรีสท้อนถอนฤโท ฯ
๏ ยามกลางคืนยินเสียงกะเตี๋ยงต๊าดครึ้มปี่พาทย์บรรเลงกะเต๋งโต๋
บำเรอจอมขัตติยะวโรโชหน้าพลับโพลแพท่าชลาเลื๊อก
เสวยเสร็จลิเกมะเหลไถเริ่มมะไหลเล่นสนุกถลุกเถือก
ดูผู้คนแน่นนันท์มะลันเจื๊อกจอดนาเวือกดูเล่นมะเลนไต
พี่ไปดูลิเกมะเหลเถืองไม่รู้เรื่องทั้งเพมะเถไหล
รู้แต่มีกษัตริย์กะมัดไทจากลูกเมียเพื่อไปมะไลเท
จะบำบวงสรวงเทพกะเมบมึกอีกประพาศไพรพฤกษมฤกเข
แล้วมีโจรใจกาจกะเปเลยกเฃ้าปล้นบุเรบุโรโช
นางพญาบุตรากะผาไผตื่นตกใจหนีโจรตะโล๋นโต๋
เลยพลัดพรากจากพระภัสโดอนิจโจสงสารมะกานทา
นึกถึงอกราชามะกาก๊ากต้องพลัดพรากตะเหลเป๋มะเหษา
เหมือนตัวพี่จำพรากมะก้ากกาจากแก้วตาโฉมเฉิดมะเหลิดชือ
เลยทำให้ใจเหี่ยวกะเมียวมึบโอ้อุรึบร้อนรุมตลุ๋มตื๋อ
น้ำตาคลอล่อหน่วยกะรวยรือคิดถึงแก้วกัลยือยอดกะมุม
แม้มาด้วยจะได้ช่วยกันเง๋เจ๋ดูลิเกกันพลางทางผึมผุม
และจะหยอกเอินเพลินจิตกะติดตุมตลุมงุมคลุ้มคลื้อผะกือกรอง
กลับเฃ้าเก๋งนาวากะต๋าต๋งแล้วเอนองค์ไสยากะต๋าต๋อง
นึกว่าจะไม่หลับมะงับงองแต่ตาจ๋องเจื๊อกจั๊บเลยหลับไปฯ
๏ รุ่งขึ้นที่สิบหกตุลกเลื๊อกตื่นกะเตื๊อกกิ๋วหวิวหิวแสบไส้
เมื่อคืนก่อนเฃ้านอนตะไลไตลืมกินของว่างไว้มะไลกา
ร้องเรียกบ่าวเฮ้ยฃ้าวมะเลาเกี๊ยงอีกกุนเชี้ยงไวๆ มะไก๋ถา
บ่าวบอกว่ากุนเชี้ยงมะเกียงทาลืมเอามาเสียแล้วมะแกวทือ
มะโหหุนหมุนจี๋มะหลีเชะชะน่าเตะอ้ายถ่อยกะต๋อยตื๋อ
แต่ช่างเถิดหิวจังอุทังทือโครงหมูตือมาก่อนมลอนไช
บ่าวก้มหน้าตอบว่ามลุดกุ๊ดเสียใจสุดจำบอกมล๊อกไก๋
ว่าโครงหมูก็ลืมมะกึมไกช่างเถอะไฮ้ฃ้าวปล่าวชวาวเวื๊อก
เสร็จชวาบอาบน้ำชลำปัวรีบแต่งตัวเร็วพลันตลันเตือก
ลงเรือเล็กรีบจ้ำชลำเลื๊อกไปเตลือกซื้อของที่ต้องใจ
ซื้อกุนเชี้ยงโครงหมูตลู๋ต๋าใส่ตะกร้ารีบเร่งตะไหล๋ไป๋
กลับนาวาเอาของตลองไทเก็บไว้ใต้ท้องเรือกะเตือตุ๊ก
แล้วฃ้ามฟากขึ้นถลากไถลไถยังอาวาศปรมัยยิไกกุก
ทักทายเพื่อนที่พบถลบทุกแล้วเดินดุกเข้าโบสถ์โถลดทา
ครั้นถึงจึ่งเฃ้าตลุดกุดก้มเกล้าเค้าคุดตล๋าต๋า
สาธุสาเธอตะเลอะลาขอเดชะบุญฃ้าตลาแต
คุณพระช่วยป้องกันสะพันภุยนิรทุกข์สุขุยสุแขแม๋
นิรโรคโศกสร้างร้างโรแคตลอดทั้งเคแหกะเปเลฯ
๏ บ่ายหนึ่งนาฬิกากะจ๋าเจื๋องพระจอมเมืองเสด็จมะเล็ดเฉ
โดยเรือที่นั่งยนตร์ชลนเลไปสู่วัดปรเมยิการา
อันผู้คนล้นหลามชลามหลีลงนาวีใหญ่น้อยชลอยหลา
มาคอยชมวรโพธิโปลาต่างปลื้มเปรมวิญญามลากี
อีกบนบกผู้คนกะจ๋นจู๋เบียดกันดูหนาแน่นกะแต้นตี๋
บ้างก็ขึ้นต้นไม้มะไกกีอยากดูดีเหลือทนมลนชอง
ต่างปลื้มใจได้เห็นมะเล็นชาตล๋าต๋าบังคมตลมป๋อง
แสนสมใจที่ได้มลองชองได้เฝ้าสององค์พร้อมตลอมมือ ฯ
๏ ถึงเวลาอันควรกะมวดมุดจึ่งพระยาอนิรุทธ์กะมุดฉือ
เฃ้าสู่อุโบสถกะมดชือสองหัดถ์ถือผ้าไตรมะไลชี
พระกะฐินราชานราต๋านโปรดประทานให้ทอดตล๊อดตี๋
ตามเยี่ยงแยบแบบบรรพ์มลันชีเปนกุศลราศีกะปาลา
กะปุนลุนจึ่งเจ้าคุณอนิรุทธ์ก้มเกล้าเค้าคุดตล๋าต๋า
แล้วถวายกะฐินกะลินยาอิมํสัปปริวากะลาโท
เสร็จกะฐินปิ่นภพมลบพับจึ่งประทับโต๊ะเสวยกระยาโห
พร้อมอมาตย์เสนาสาเสโวอีกทั้งราชบริโพคณาภา
เจ้าของงานใจท่านถมองถองจำแนกของชำร่วยมลวยถา
เปนหลายอย่างต่างพรรณมะกันทาอีกหนังสาสองเรื่องเมลืองลู
นิราศวัดเจ้าฟ้าตลาต๋อนกะล๋อนป๋อนกลอนเอกสุนทรภู่
อีกเรื่องกาพย์ห่อโคลงกะโปงปูผู้นิพนธ์กะมูทูชื่อเสนา
ฃ้าเจ้าอ่านเรื่องนี้กลีเม็ดเห็นความเด็ดเหลือใจกะไปหลา
ปากชงัดจัดจริงกะปิงลาแต่งกาพย์ด่าจังๆ กะปังโล
น่ากลัวผู้ถูกด่ากะต๋าโต๊ดเฃ้าจะโกรธเอาบ้างกะต๋างโต๋
หรือเฃ้าฟ้องหมิ่นประมาทกะปาดโปจะลำบากยากโขมะโกทา
เสวยเสร็จเสด็จกะโหมงโถงประทับโรงลิเกกะเหมถา
ลิเกเล่นเปนเรื่องมะเกืองทาเจ้าพม่าไปรบกะมบที
ไปถึงไหนได้เมียมะเลียจึ้กยามเสร็จศึกกะทวมกวมรวมตั้งสี่
แล้วพบกันก็หึงมะตึงตีสนุกดีคนสรวลมะฮวนเฮ
ร้องเปนลำต่างๆ มะหล่างแตกเสียงแปลก ๆ น่าฟังมะลังเต๋
แขกมอญเจ๊กอีกลาวกะมาวเตเออทุ่งย่าหมาเว้สนุกจัง
ครั้นรอน ๆ อ่อนแสงตะแวงวงอัษฎงคต์แดดลับกะงับงั๋ง
จึ่งทั้งสองกษัตริย์ขัตติยังเสด็จลงนาวังมลังชอน
ฃ้ามกลับสู่พลับพลามลากื๊ดพอค่ำมืดโคมไฟตล๋อนต๋อน
แต่งสว่างกระจ่างกระจอนลอนท้องนะทอนวับปะหลับลอ
ในกลางคืนลิเกมะเหโลกรมมะโหระศึพสะพรึบผรอ
เล่นบำเรอบาทาพระราชอจับเรื่องต่อกลางวันมะหันทา
ดูจนดึกสนึกสนานต๋านหิมะหยาดปร๋อยปร๋านจะหมานจ๋า
เฃ้าเรือนอนอ่อนใจจะไมจานึกถึงแก้วกัลยากะมาโล
แม้มาด้วยจะได้ช่วยกะมกต๋กนอนแนบอกชอ้อนกะจ้อนโจ๋
จะม๋นก๋นคนเดียวเปลี่ยวอุโรนอนเอโกกึ๊กมึกมลึกแล ฯ
             

๏ ที่สิบเจ็ดออกเรือกะเตือตู๊ดไม่ช้าถึงบางพูดกะปู๊ดแป๋
บางจะพูดพูดไปกะไมแมส่วนตูแข้บู๊ดจู๊ดพูดกับใคร
ถึงบางจากโอ้พรากพะงึดรึดจากเจ้าคู่ชีวึตมลึดไต๋
โอ้บางพังราวอุรังจะพังไปมะไก่ไต่มะก๋งต๋วงทรวงแทบพัง
ผ่านหน้าวัดเทียนถวายมะก๋ายโก๋ตลมโปประนมสิบนะขัง
ถวายเทียนบูชากะปาลังขอชาติหน้าปาปังปะนังนึม
ถึงปากคลองรังสิตมะกิดตึกมลึ้กตึ้กมล๋อยต๋อยกะป๋อยปึ๋ม
รังสีไหนจะงามประภามภึมเหมือนแสงตาภรรยึมผู้ยาโจ
วัดสำแลแลไปมะไก๋เก๋าไม่เห็นเจ้ารูปหล่อมะก๋อโก๋
จะแลใยให้เปลืองซึ่งเวโลตะโกโตเปลืองตามะกายี
บางน้ำวนใจวนมะกนก๋องไปสู่ห้องเยาวภากะมาหยี
ถึงสามโคกใจโวกกะวีจีคิดถึงตุ่มวารีกะจีวา
ที่ตั้งอยู่นอกชานคฤหานจ๋าเคยอาบน้ำเย็นรื่นกะหืนฉา
พี่กับเจ้าแย่งกันมะลันทาตักวารารดชื๊ดสบื๊ดใจ
ถึงเกาะใหญ่ใหญ่เปนกะเปาะเหลาะเหมือนหนึ่งเกาะแกล้งกีดมลีดไถ
ลุลานเทใจเหกะเปไลราวเทไปทางบ้านกะปานลา
ราชครามนามบ้านมะกานกวงว่าบ้านหลวงนามภูมมะกูมก๋า
ไม่สู้บ้านของโข้มะโกกาเพราะไม่มีนงพงาสุภาพึม
ผ่านเกาะเกินเจิ๊ดจิตมลิดจึ๊กคำนึงนึกถึงบุตร์มลุดจึ๋ม
เมื่อยามเกิดพ่อปลื้มกะลึมปึมเที่ยวคุยอึมอวดเพื่อนกะเบือนแบ
ถึงเกาะบางปะอินกะติ๋นต๋าอิจฉาศรีอยุธยากะต๋าแต๋
อันชื่อเกาะเหมาะจริงกะติงแตเกาะชื่อแช่พ้องยุพินผู้ยินเจ
มาแรมบางปะอินกะติ๋นต๋อนเออครั้งก่อนจำได้ไถมเหม
มาด้วยกันรื่นรมย์ฤทมเทคิดความหลังมลังเกมะเลกา ฯ
๏ ที่สิบแปดเดินทางมากางต๊ะผ่านเกาะพระเตรียมกราบตล๋าต๋า
แต่ไม่เห็นภิกษุตลุลาหรือแม้พระปฎิมาตลอมปอม
ถึงบ้านโพโผล่หน้าตล๋อป๋อโอ้อุรอเรียมเศร้าเตล๋าต๋อม
นึกถึงงานโพธิ์กะโปลอมเคยพาเจ้ากะลอมปอมกะเลเป
วัดโปรดสัตว์ยกหัตถ์ตล๋นป๋นขอกุศลสร้างไว้บุพไพเผ
ช่วยมาโปรดตูฃ้ากะปาเลเหมือนโปรดสัตว์พ้นเพ้นะเรโก
เออเกาะเรียนฃ้าเรียนกะเมียนไฉอย่างใดๆ ไม่ชอบกะมอบโฉ
เท่าเรียนรู้รักน้องกะมองโชคู่ชีโวเลิดรักมะกักกม
ถึงบ้านสำเภาล่มมะงมงือขออย่างให้นาวือของฃ้าล่ม
จงตลอดรอดไปมะไลทมถึงยุพมพิสมัยมะไลทา
ครั้นผ่านวัดพนัญเชิงมะเลิงลุดประนมหุดถ์บูโชมะโรฉา
ขอพระเจ้าพนัญเชิงมะเลิงจาให้สุฃาปาลากะเปเล
ผ่านกรุงศรีอยุธยามหาโสดูผู้คนแน่นโหนมะโหลเฉ
สมเปนโบราณราชธาเนสุเฃคึกคักมะกักกี
วัดสว่างอารมณ์มะงมงูกนามไม่ถูกอารมณ์กะมมหมี
เพราะอารมณ์เรียมมืดมะงืดงีจากพธีไม่สว่างกะมางมู
วัดจอมเกศไม่วิเศษกะเมดม้องเหมือนเกศน้องเกล้าผมกะป๋มปู๋
ใส่น้ำหอมของนอกกะปอกปูแสนจะหรูเสียบหวีกะปีเปือง
มาถึงวัดสบสวรรค์มะกันไถโอ้แสนไกลละสวรรค์กะหมันเหมือง
สวรรค์ใดก็ไม่สู้กะปูเลืองที่เคเหืองห้องน้องมลองชำ
บางปะหันหันหน้ามลาเจ๋าหันไปเปล่าไม่ประสบมลบจ๋ำ
เจาะบางผีจี๋หลีราวผีอำผีระยำตลองปองเทียมน้องนาง
ครั้นบ่ายคล้อยนาวอยมลอยฉาดถึงตำบลมหาราชมลาดจ๋าง
เปนที่แรมคืนหนึ่งมลึ๋งชางอีกคืนหนึ่งแรมร้างพะธางเธอ
วัดอุโลมที่จอดมลอดฉังเรือที่นั่งบพิตร์กะมิดเฉอ
วัดอุโลมราวเย้ากะเมาเมอว่าพี่เยอมิได้โลมมะโกมกึม
ราษฎรคอนเรือกะเปือลิดมาคอยเฝ้าทรงฤทธิ์ประพำผึม
เสียงจ้อกแจ้กโจษกันกะจั๋นจึมล้วนชมบุญราชึมและชายา
เปนโชคดีพี่ได้กะเม็ดเต็ดตามเสด็จประพึมประพาหรา
เสียนิดเดียวเหี่ยวใจกะไปลาที่ต้องมาเอกือกะปือลัน
เสด็จลงเรือกรรเชียงมะเงียงเง๋สู่ทเลมหาราชมฮาดจั๋น
แต่ตัวพี่อยู่เรือมะเกือกันเป็นทีไร้นาวันจะลีจี
แต่ที่แท้พี่อยู่นาวูจิ๋นเพื่อเตรียมกินกุนเชี้ยงจะเลียงจี๋
อีกโครงหมูหอรื่นชื่นหะทีจะฮอบให้ปิ๋หลีกะพีพึ
กลางคืนมีลิเกมะเหลไถเฃาว่าจืดเหลือใจสตึหรึ
แต่ตัวพี่มิได้ทะมึทึพอกินเสร็จมึตึกะมุดตุ๊ด ฯ
๏ ที่สิบเก้าเช้าออกนาวอกวับพี่ยังหลับงัวเงียกะเจี๋ยจุด
จนผ่านบ้านน้ำเต้ากะเจ๊าลุดหัวใจตุ๊ดเต้นแรงตะแลงชอ
นึกถึงคนขอทานตะลานเช้ามานั่งดีดน้ำเต้าจะล๋อจ๋อ
ที่หน้าบ้านหนึ่งจะมึงตอเราสองหนอนอนหลับกะงับงึม
แสนหนวกหูจู้ลู่ตะโลดโต้ดไปไล่อ้ายโจ๊ดโล๊ดจะลึ๋มจึ๋ม
มันบ่นอู้คนเดียวตะเลียวตึมไม่ให้แล้วยังกะพึมกะพีรี
บ้านเจ้าปลูกใจจู๊กจะล๋านจ๋านคิดถึงบ้านบุญปลูกกะตู๊กตี๋
เสียแรงปลูกเติมต่อจะลอจีพวกน้องพี่ค่อนแคะมะแงะเงอ
ครั้นถึงบ้านพิดตะเพียนมะเมียนมิดพี่เพียรพิศหางามกะมามเม๋อ
เห็นแต่พระปฎิมามะกาเลอนั่งเอ้อเร้ออารามสามพะเนียง
ถึงบ้านแพรกใจแยกมะแงกงึกคำนึงนึกถึงสนามกะต๋ามเตี๋ยง
เราเพียรเพาะหญ้าแพรกกะแรกเรียงสนามเกลี้ยงไร้หญ้าผะกากือ
วัดนางแวะใคร่แวะกะแมะม้างขึ้นหานางนิ่มเนื้อกะเมื๋อกื๋อ
เห็นแต่หญิงชาวบ้านมลานชือเมียเจ๊กจือขื่อติก่อมลอชุม
วัดค้างคาวนึกถึงกะหมึงเก๋ายามอิเหนาทำเล่ห์เถลถุม
เพื่อจะกอดบุษบาผะกายุมช้อนประทุมปุมปมมลมโช
แค้นอิเหนาที่ได้เคล้าคะลีฉีบุษบานารีนะรมโผ
ตัวพี่เริดร้างนะรางโรมิได้ต้นค้างโค้คะมือรือ
บ้านโคกหม้อใจบ๋อกะบึกตึกคำนึงนึกถึงหม้อแกงกะแบงบื๋อ
ที่เจ้าเคยแกงให้กะไลปือกินอร่อยโอชือกะพือพึน
เฃ้าเขตลพบุรีกะปีโลเลยเฃ้าท้องพรหโมมะโก๋กึ๋น
จอดเรือใกล้พลับพลาวราชึนวัดมณีชลขึนธ์ปรากฏนาม
บ่มิใคร่ได้เห็นมะเล็นฉีแถววิถีเรือผ่านชลาฉาม
เพราะฝนโรยโปรยปรอยชลอยลามต้องปิดม่านนาวามมะทือรือ
ถึงบ่าย ๆ พี่ชายกะหมาดตาดรีบขึ้นสู่ตลาดมะกาดกื๋อ
รีบสาวเท้าก้าวเดินมะเลินชือเพื่อไปซื้ออาหารกะบานบำ
ได้โครงหมูกุนเชี้ยงมะเกี๊ยงกุ๊กแสนจะสุขสมใจมะไกก๋ำ
ถึงจะแรมหลายคืนมลืนชำไม่ต้องห่วงอุรำอุโรโช
เพราะเสบียงเพียงพออุรอชอบคงได้ฮอบชิมรสมลดโฉ
ไม่อดอยากปากแห้งทะแมงโทคงสำโรรื่นรมย์มะกมกิน ฯ
๏ ที่ญี่สิบยามบ่ายตลายฉบพระจอมภพเสด็จมะเลดฉิน
โดยเรือยนตร์ล่องสายชลายลินพร้อมเทวินมหิษีมลีชา
ครั้นนาวาเทียบท่าชลาเลดพระนารายน์นิเวศน์มะเลดฉา
ทั้งสององค์ขึ้นทรงมะยานาทหาราหามจรกะปอนโล
ตำรวจหลวงแห่นำวะรำพักองครักษ์เคียงข้างวะรงโผ
ทหารราชวัลลภวะรบโปแซงเสด็จขัตติโยวะโวทา
เฃ้าในวังราชังเสด็จยาตร์สู่ปราสาทโบราณตะงานถา
ดุสิตสวรรค์ธัญญะมะงารานามปราสาทอาศนามะลังพัง
ทรงจุดธูปเทียนทองมะงองเหงยทรงสังเวยวรราชมะงาดฉัง
คืออดีตมหาวราชังทรงนามังนารายน์มหายโย
พี่หาธูปเทียนกะเตียนตุ๊ดตลุดกุดกราบไหว้มะไลโฉ
ขออดีตมหาราชชมาตโมโปรดตูโข้แผ้วพ้นมลนชือ ฯ
๏ นึกถึงวังครั้นกระโน้นกะโปนลื้นคงครึกครื้นอร่ามงามนักหนือ
แม้เดี๋ยวนี้ภินพังพะรังรือก็ยังน่าทัศนือนิยมปม
พระที่นั่งโบราณมาตานตั๋นนามว่าจันทรพิศาลมะตานต๋ม
พร้อมช่อฟ้าใบระกาปะงางมเปนที่รมณียากะปาเล
สุทธาสวรรค์อันพังมะลังชอนเมื่อครั้งก่อนคงงามมะลามเฉ
อยู่ในลานใหญ่กว้างมะลางเชกะเปเลปาลาน่ามึกกึ๊ก
อึกทั้งตึกพระเจ้าเหามะเก๋ากักที่ออกหลวงสรศักดิ์มะตักตึก
สำแดงกลอุบายมะลายงึกชูหอกดาพหมึกถึกทางช่องแกล
พวกขุนนางต่างกลัวมะกัวก๋องต่างจ๋องหงองหมอบราบตะแหลแต๋
ตลุดตุดมุดมึดกะอึดแอไหว้พระเพทราแชตลมปือ
อีกมีตึกแขกเมืองตะเลืองตอมมีสระห้อมสามด้านตะลานตื๋อ
เปนที่เลี้ยงแขกเมืองกะเลืองลือให้อิ่มหนำสำรือสำโรโท
นึกอนาถพระนารายณ์ประพายพางมาทรงสร้างนิเวศน์กะเตดโต๋
ที่เมืองลพบุรีประพีโพหวังให้พ้นเหล่าอะโรพะโลทึง
กลับไม่พ้นคนไทยมะไกทดคิดขบถชิงราชย์กะปาดปึ๋ง
แต่แรกพระบุญญาตะกากึงโอ้ลงท้ายราชึงสิ้นบุญเญ
กษัตริย์พงศ์พลูหลวงกะจ๋วงจั๊ดได้สมบัติสมหวังกะจั๋งเจ๋
มิอาจอยู่ลพบุรีมะตีเตเพราะเสเพลผลาญคนมะตนตือ
จะขืนอยู่ต่อไปไม่กะงิดเพราะกรรมติดมั๋วจั๋วคงกลัวผือ
ต้องทิ้งวังลพบุรีมะลีทือกลับไปอยู่อยุธยือวรือทา
ดังนี้ใครจะเหี้ยมมะหะกะโอตตัปปะเตือนใจมะไหถา
ต้องหนีพ้นหนแห่งทะแมงตาควรตรึกตราเปนคติกะจิโจย ฯ
๏ จากนิเวศน์ทางเดชมะเสดสอนเสด็จจรสู่เวียงมะเกียงโก๋ย
แวะพระปรางค์สามยอดมะหอดโฮยทรงบูโชยแล้วเสด็จมะเห็ดชอ
ผ่านเคหาวิชาเยนทร์กะเปนลอนแลสลอนตึกร้างกะหมางหมอ
ล้วนสองชั้นอร่ามกะปามลอบัดนี้หนอหักพังกะปังเล
ฟอลคอนชาติกรึ๊กกะปึ๊กเหล็งแสนจะเก่งสามารถมะกาดเก๋
ตัวพลัดพรากจากถิ่นกะปินเลมะกาเยตั้งตัวมะลังได
สนองบาทวรราชทะมาดตู๋นจนโปรดปูนยศถามะหลาไถ
ได้เปนถึงเจ้าพระยามะกาไยมะไก่ไต่นามาวิชาเยนทร์
แต่คิดการใหญ่โตกะโปเลดคบกับพวกฝรั่งเศสตะเหลนเป๋น
ขุนนางไทยขัดใจมะไกเกนวิชาเยนทร์จึงต้องตลำปำ
ฝรั่งเศสที่มากะปาโลพลอยโค่โล่เคราะห์ร้ายมะกายก่ำ
บ้างถูกจับตล๋านป๋านผลาญชีวำบ้างถูกจำถูกตีมะกีเย
ที่รู้ตนรีบด้นตะหลีปี๋พากันหนีโดยด่วนตะหลวนเฉ
ต้องลำบากยากแสนตะแลนเชกว่าจะได้ตะเหลเป๋พ้นเพภัย
อันพงศาวดารปะลานตีณยุคนี้อ่านแล้วกะไจ่ไหล
กำลังเราจะเจริญกะเปินไลก็เกิดเหตุตะไหลไป๋กะโปลา
เดชะบุญญะชงัดตั๋ดของกษัตริย์โบราณวะสานหยา
โปรดดลใจชาวสยามชะงามงาอย่าให้บ้าคิดผิดมะลิดโช
อย่าคิดผลาญญาติวงศ์กะมงมักเหมือนเช่นหลวงสรศักดิ์มะลักโฉ
อีกพระเพทราชามะลาโกก่อจลาจลโตกะเตืองเลือง
ไทยเราแตกสามัคคีกะลีเตดต่างประเทศคงได้กะไหมเหมือง
ครั้นโน้นเฃาอยู่ไกลตะไลเตืองจึ่งไม่มากะเมืองเทืองเอาเมืองไทย
แต่เดี๋ยวนี้ผิดกันจงจั๋นจิ๊ดเฃาสามารถตะลิดกิ๊ดตะไหลไก๋
พวกเราอย่าเผลอตัวมะลังไชจะตกอับคับใจทลึกทึก
แม้รักษาสามัคคีมลีฉอยถึงเราน้อยก็อาจถลาดถึก
เหมือนมดน้อยช่วยกันทะมันมึกรักษารังตลึกปึกตลันปัน ฯ
๏ บ่ายวันที่ญี่สิบเอ็ดตุลาไคภูวนัยเสด็จขึ้นกะปึนปั๋น
พระราชทานพระกะฐินทนินทันวัดมณีชลขันธ์ชลันทา
เสร็จกะฐินภูมินทร์กะปิลโลลงประทับพลับโพลชโลหลา
ทอดพระเนตร์แข่งเรือชเลือตาแสนสนุกเฮฮากะปาเล
เห็นผู้คนล้นหลามกะปามหลังแน่นบนฝั่งเยียดยัดมะลัดถา
ต่างดูการแข่งเรือมะเงืองามาลาทามลุกทุกสนุกจัง
ทั้งผู้แข่งผู้ดูมลูฉานจิตเบิกบานรมย์รื่นมะลืนฉัง
พร้อมสมัคสามัคคีมลีจังมาสนุกสุขังมะลังชา ฯ
๏ เปรียบกับชาวกรุงเทพกะเมบมดเห็นว่าชาวชนบทมะทดถา
รู้จักเล่นอย่างนักเลงกะเมงทาชอบกิฬากะมีทีไม่มีภัย
อันชาวกรุ่งมุ่งแต่คะมึกคึกเที่ยวดึก ๆ สำมะเลมะเหลไถ
บ้างดูแต่ภาพยนตร์มะลนใจแล้วเลยไปราชวงศ์มะลงเชง
กินฃ้าวต้มพลางมองมะลองเฉมลกชกนกเน้เถลไถ
พูดแคะเคาะเกาะแกะตะและไตชวนกันไปโคมเขียวมะเงียวงุบ
มิฉนั้นชวนกันตะเหลเป๋ดื่มสุเรมึนเมามะเหงาหงุบ
อีกลอบลักเล่นพนันกะมันมุบยามถูกจับบ่นอุบกะมุบมำ
เมื่อเช่นนี้หาทรัพย์กะหับหอได้เท่าใดก็ไม่พอฤทอถำ
โลภยวนใจให้คิดกะมิดชำระยำปำฉ้อโกงกะโมงชู
โทษของตนจึ่งจนมะก๋นแก๋นแต่กลับแค้นคนอื่นมะกึนกู๋
จีบปากบ่นนินทามะกาลือหรือว่าเขียนฃ่าวกระพือรือหนังสือพิมพ์
คนขี้เกียจเคียดแค้นกะแกนกันใครขยันพาลด่าตล๋าติ๋ม
หาว่าเฃา ป.จ. ปลอลิมจึ่งได้ดีมีสิมมลิมทา
อันชาวกรุงดีๆ กะปีลูก็มีอยู่เหมือนกันกะปั๋นหลา
ผู้ที่ดีอยู่แล้วกะแปวลาฃ้าเจ้าขอโมทนากะปาเล
อยากจะใคร่วิงวอนมะกอนตวยขอให้ช่วยกันเตือนมะเกือนเต๋
ให้เพื่อนร่วมนครมะกอนเตคิดถึงความโสเภสุภำรำ
ให้คิดหาความสนุกกะมุกถาโดยการเล่นกิฬาพลาผำ
ออกกำลังวังชากลาลำดีกว่าสำมะเลมะกาทา
ออมกำลังตูไว้มะไลตั๋บสงวนทรัพย์ไว้ใช้มะไลต๋า
เปนประโยชน์แก่ตนมะกนทาและช่วยชาติศาสนามะกายอ
ดีกว่าจ่ายทรัพย์เปลืองกะเปืองเป๊กเปนประโยชน์แก่เจ๊กกะเต๊กต๋อ
เจ๊กล่อเอาเงินเรากะเปาลอเพื่อส่งไปเมืองจอกะเม้าเก๊า
ที่เฃาชวนเที่ยวเตร่มะเหลไถมิใช่เพราะเฃารักกะมักเหมา
เพราะเฃาเห็นเราโง่มะโทเทาจึ่งกะเจาจูงจมูกมะทูกเท
เราเปนไทยฉันใดกะไป๋เป๊กไปพอใจคบเจ๊กกะเป๋เหล
เปนคนไทยควรคบไทยมะไกเยปล่อยเจเกจ๊บก๊บคบกันเอง
ต่อจีนใดใจดีหะทีทิดสุจริตชอบเราหะเทาเถง
หวังประโยชน์ร่วมกันกะปันเลงนั่นจีนเจงควรคบกะมบทัก
เพราะจีนซื่อซื่อจริงกะปิงโลงไม่ฉ้อโกงมิตร์สหายขะมายตัก
มีกิจได้อาศัยมะไจจั๊กเขาไม่พักผัดผ่อนกะปอนลือ
อันคนดีมีศีลสมินถันไทยหรือจีนเหมือนกันสมันถือ
หรือฝรั่งผิวฃาวสมาวทือจะคบคื้อสมงถงคงภียโย ฯ
             

๏ ญี่สิบสองล่องเรือชเลือลีตามลำน้ำลพบุรีชลีโหล
กลับทางเดิมที่ไปชไลโลมาแรมโรบางปะอินจลินชี
อยู่สามวันยังมิทันมะหงัวกั๋วเที่ยวไม่ทั่วถิ่นจังหวัดมะงัดถี
อันทเลชุบศรมะออนทีบ่ได้มีเวลามะงาเร
ละโว้เคยเปนเวียงกะเปียงลืออันขึ้นชื่อมานานกะปาลเหล
ที่พระร่วงพ่อเมืองกะเปืองเลเริ่มกู้ชาติไทเยกะเปโล
แล้วภายหลังครั้งอยุธย์มะงุดรัดมีกษัตริย์ทรงราชย์มะหาดโต๋
องค์พระราเมศวรวรวนโชก็เคยครองละโว้มะโทลา
แล้วคงเปนเมืองใหญ่มะไก๋ตั๋นถิ่นสำคัญมั่นคงมะก๋งต๋า
เปนที่อยู่ชาวไทยมะไกตาล้วนสวามิภักดิ์มะกั๊กไต
ถึงเดี๋ยวนี้ลพบุรีปะหงีรดปละลดจงรักปะงักไหร
ภักดีมั่นณพระองค์ปะงงไรผู้ครอบเกล้าชาวไทยปะไงรอน
ถึงเจ๊กจีนมาอยู่จลูเจียบก็พลอยเรียบร้อยดีจลีจ๋อน
ไม่เห็นมีอวดดีตะลีปอนตล๋อนต๋อนตะไล๋ไต๋เช่นในกรุง
ไม่มีใครปั่นหัวตลั๋วเติบให้กำเริบหยิ่งเย่อกะเป๋อปุ๋ง
พวกไทยดีจลีจีจลุงจุงจีนไม่ยุ่งจลือจือถือตัวดี
ในกรุงเทพตลงปงตรงกันข้ามพวกไทยเองตลามปามตลี๋ปี๋
จีนเฉโกเห็นช่องตลองปีเลยปั่นหัวกะตัวลีกะตีแลง
ชาวต่างชาติเฃ้ามาตล๊อกต๊อกเพียงบางกอกรู้เรื่องตะแล๋งแต๋ง
ย่อมเห็นว่าไทยเราตะเลาแตงมีแต่แย่งเย่อกันตลันเตน
โอ้เพื่อนเรากะเหลาเก๋าน่าใจหายช่างไม่อายบ้างนะกะเหลนเป๋น
หื้อแห้กันตละหมากะลาเตนให้เฃาดูถูกเล่นกะเลนโป ฯ
๏ ผ่านกรุงเก่าเศร้าจิตกะงิดงึกคำนึงนึกแสนอนาถกะงาดโง๋
ทวาราวดีนะคีโรเคยมหิทธิ์อิศโรกะโปเล
แต่เพราะเหตุกะปิงลิงชิงอำนาจต่างพิฆาฎฆ่าฟันวิสัญเหญ
พอใครมีพวกมากกะต๊ากเตคิดขบถทดเท่มะเฮฮือ
แสนเสียดายพระนารายน์มะฮายฮิดท่านประดิษฐอิศริกะตีตื๋อ
วางพระทัยในพระเพทราชือกลับจือรือคิดคดขบถใจ
ถ้าแม้วงศ์พลูหลวงทลวงลัดชิงสมบัติแล้วบำรุงทลุงไถ
ให้บ้านเมืองสุขังทลังไทฃ้าก็จะอถัยทไลทา
แต่นี่มีแต่ผลาญมลานเลทั่วทั้งเพย่อยยับกะจั๋บจ๋า
เห็นใครดีใครแหลมกะแจมจาก็พาลหากะโจดโรดลงโทษทัณฑ์
ราโชบายทุกองค์ทลงลานแห่งวงศ์บ้านพลูหลวงทลวงหัน
สรศักดิ์ท้ายสระทลันทันบรมโกษเหมือนกันทลันเท
อีกขุนหลวงหาวัดทะมัดถาสุริยามรินทร์ทะมินเถ
ต่างองค์ต่างฤศยามะกาเลทะเมเททะมอยทอยคอยผลาญกัน
ฉนั้นเหล้าฃ้าเฝ้ามะเก๋าก๊กตล๊กป๊กตะไล๋ไป๋ไปสิ้นสรรพ์
ส่วนคนดีถูกผลาญตะลานชันเหลือแต่คนสามัญตะลามทราม
ลืมวิชานักรบตลบตึ๊กใจก็ขลาดฃาดคึกตลึกต๋าม
ต่างหลงเชื่อเวทมนตร์ตะลนลามมีแต่ทรามไม่ฟื้นตลืนชา
พวกพม่าฃ้าศึกมะฮึกฮอยมาแต่น้อยก็ตื่นมะหืนหา
ต่างตนเห็นแก่ตนมะงนงาเสียกรุงสิ้นวาศนามะงาโร
ถ้าแม้วงศ์พลูหลวงกะต๋วงเตี๊บไม่กำเริบชิงราชย์กะต๊าดโต๋
อาจจะไม่เกิดภัยกะไตโลอยุธยาภาโรอาจยืนยัง
เป็นคติไพร่ริมะหลวงต๋วงละลาภล่วงเกินศักดิ์มะลักตั๋ง
ก็อยู่ได้ชั่วแล่นมะแลนตังเพราะบุญญังตูน้อยมะลอยไต
อีกทั้งคุณสมบัติกะตัดต๋องก็บกพร่องตามกำเนิดกะเติดไต๋
ถึงอาจรื้อยื้อแย่งทะแมงไมมิอาจยึดถือไว้ทะมงทง
ล้างเก่าแล้วหลังเผดิมทะเมิมมึกไม่สมนึกเพราะแหนงกะแตงต๋ง
คนดี ๆ กะตานลานคอยผลาญลงหมดเครื่องมือตะนงตงที่พอ
ใช้สุดคิดสิ้นฤทธิ์ทะมิดเถือมมีแต่เสื่อมเปนลำดับทะมับไถ
เปนคติทะมำทำควรจำไว้เพื่อเตรียมใจมลึ่กตึ้กและนึกปลง ฯ
๏ ลุวันที่ญี่สิบสามตุลามคีเปนดิถีชาวเรามะหงงถง
เปนวันคล้ายปิยราชผงาดพงศ์เบญมงค์สวรรคตขจดจึม
พระทรงธรรม์กอบกะตัญญุตาภาจึ่งอุส่าห์ย่างพระกายถมายหมึม
พร้อมองค์พระมหิษีนารีรึมย์เสด็จลึมไปกรุงกะปุงลา
โดยรถไปพิเศษทะเมดหมายเวลาบ่ายสี่โมงกาโลงหลา
รถกระบวนบ่มิพักกะลักลาจนถึงจิตรลดาสถาโน
จากที่นั้นทรงธรรม์วิมัลมลเสด็จโดยรถยนตร์มะกนโก๋
เฃ้าสู่พระนิเวศน์มะเกดโกมโกโลมเหาฬาร์กะปาเล
ส่วนตัวพี่นี้ฉลาดกะมาดเม้ากลับแต่เช้าสู่กรุงกะปุงเหล
ได้กลับบ้านลานจิตกะมิดเชไปเยี่ยมภรรเยผู้ยาจือ
ประโลมลูบจูบกอดกะฟอดฟุดเหลียวเห็นบุตรเบิ่งดูกลูเหล
อุบายไล่ลูกไปตะไลเตจับแมลงเดให้ป้าป๋าชวาเวว
ลูกกลับตอบว่าโธ่กะโป๋หลาจับแมลงดาอะไรกะไหลเหลว
ยังกลางวันแสก ๆ กะแหลกเกวก็แมลงดาแมลงเดวที่ไหนมี
นึกกระดากพูดกระชากตลาดตู๊กชะอ้ายลูกสู่รู้ฉลูฉี
พ่อบอกว่าให้ไปมะไกยีถลีถีเร็วพลันมะกันทา
อย่าทำดื้ออวดดีมะกีโทจะโมโหเดี๋ยวนี้ถลีถา
ลูกตกใจตะไหลไป๋ตะลาปาจึ่งหันมาชมเมียมะเกียทู
แสนสำเริงเชิงรมย์มะกมก๋านจากกันนานหลายวันมะกันกู๋
ได้กลับมาเชยชิดมะกี๊ดทูรื่นอุรูชื่นมืนมลืนโชย
ได้เวลาจวนห้านาฬิแกนจำพรากจากวงแขนพธูโถย
ไปอาบน้ำชำระสระกาโยยแล้วแต่งโตยครึ่งยศกะจ๊ดจำ
เฃ้าไปสู่พระนิเวศน์วเรศวังขึ้นสู่พระที่นั่งวรังสำ
นามจักรีมหาปราสาทำวิเศษำวิสุทธือกะปือลา
ครั้งถึงจึ่งเข้าตลุดกุดก้มเกล้าเค้าคุดตล๋าต๋า
พระบรมอัษฐิหะริยาแห่งราชาราชินีสุภีโภม
พระคุณเคยครอบเกล้าตะเลาตองพึ่งทั้งสองขัตติยามะกาโก๋ม
ตลอดชั่วพ่อแม่ตะแลโตมอีกปู่ย่าตาโยมกะโปมโล
พระคุณล้นพ้นที่กะปีลาเหลือที่จะพรรณนามหาโห
รำลึกึงพระคุณมหุนโททุกเวโลมะงำรำจำใส่ใจ
ได้เวลาทรงภพมลบลีเสด็จพร้อมมหิษีมลีไฉ
ทรงจุดธูปเทียนทองมอลงไชบังคมไหว้พระชนกชนนี
แล้วพระสงฆ์สวดมนตร์มหนเหียมตามธรรมเนียมศราทธะพรตสะรสศรี
เสร็จสวดมนตร์จุมพลมหนทีทรงทอดไตรย์สดัปะกีกะมีชา
แล้วพระองค์ทรงธรรม์วรัญชับทรงสดับเทศโนมะโลฉา
ทรงทอดไตรย์แพรงามมลามชาถวายของมลองตาบูชากัณฑ์
อีกสดัปะกรณ์มลอนชอยพระรายร้อยตามแบบกะแมบฉันทรง
แจกเงินสองสลิ่งทะมิ่งทันโดยทั่วกันแก่พระญาติกาโย
ครั้นงานเสด็จพระเสด็จมลาดชาดพระที่นั่งภาณุมาสมหาดโส
เสวยกระยาหารสราญโชและผ่อนพระกาโยกะโปลา
ได้เวลาขัตติยาวราชนเสด็จโดยรถยนตร์มะงาหรา
มะงาริดสถานิดจิตร์ลดาขึ้นรถไฟไพศาพิเศเต
กระบวนหลวงใช้จักร์อะทักทิ่กมิทันดิ่กนักหนอมะฮอเห
ก็ถึงบางปะอินกะบีนเลแรมอีกหนึ่งราเตรสะเบแจ ฯ
๏ เช้าวันทิ่ญี่สิบสิ่ตุลีควนคลาขบวนเรือเสด็จมะเล็ดแฉ
จากหน้าวังบางปะอินมลินแตล่องลงไปไม่แช้มะแลชี
ถึงบางไทรแยกไปตล๋อยต๋อยฃ้าสู่ลำแควน้อยมลอยฉี
ผ่านบางไทรใจฃ้าจะลีจีถึงกลอนทิ่สุนทรภู่จลูไล
ในนิราศเฉลาเฉาวัดเจ้าฟ้า“ดูภูมิฐานทิวชลาพฤกษาไสว”
อีกว่ามีไทรงามชลามไลอนิจไจเดี๋ยวนี้กะตีโล
นึกออกเคืองต้นไทรมะไก๋ตู๋มิคงอยู่ให้ฃ้าชมมะกมโต๋
จะลองแต่งแข่งท่านภู่กะวูโตแกว่าเห็นนิโครโธแกวันทา
“เทพารักษ์ศักดิ์สิทธิ์สถิตย์พุ่มเพราะเคยอุ้มอุณรุทสมอุษา
ใครน่าจูบรูปร่างเหมือนนางฟ้าช่วยอุ้มพามาให้เถิดจะเชิดชม”
ส่วนตัวพี่มิได้ขอมะงอหงืนเพราะหญิงอื่นหมื่นแสนมะแงนหงม
ไม่ประสงค์จงใจมะไนรมย์ขอเชยชมตลางชางแต่นางเดียว
ถึงบ้านพาดพาดจิตกะติ๊ดต๊าดถึงโฉมงามทรามสวาทกะต๊าดเตี๋ยว
พาศนากะปาลันกะปันเลียวได้พาดพิงกะมิงกะเมียวแม่ทรามเชย
ถึงบ้านแป้งตละแสร้งกะหลีนตี๋นอยู่ใกล้บ้านขนมจีนกะลีนเต๋ย
อีกทั้งบ้านห่อหมกกะต๊กเตยทำเขเลยเขละเฟอะฟะแฮ้
ให้นึกถึงขนมจีนมลีนฉีน้ำพริกปรุงจรุงจีกะแจ๋แหละ
ทั้งห่อหมกกลมกล่อมตะล่อมแปทิ่นวลแขตะเหลียงเตี๋ยงเลี้ยงพี่ยา
มิช้าพลันนาวันชลันชานตล๋านป๋านผ่านบ้านขื่นขุนจ่า
เออช่างเหมาะจำเภาะตลาชาอยากใช้จ่าตลั้กตั้กตักน้ำพริก
มากินกับขนมจีนกะหมินเฉให้พเธคลุกเคล้าตะเลาฉิก
ตักชวาบซาบแซบตะแล๊บลิกเออน้ำพริกตลอยชอยอร่อยจัง
หรือน้ำยาแก้วตาก็ชุงลุงรู้จักปรุงรสอร่อยชลอยจั๋ง
โอ้พี่ยาตลู๋ตู๋อยู่นาวังขนมจีนขนีนจังต้องอดกิน
วัดหน้าต่างใจผางตล๋างติ๋ดคำนึงคิดถึงหน้าต่างตล่างฉิน
ที่เคยเห็นมิ่งพโธโผล่ตลินแลดูพี่ยามมะกินมะกันทา
บ้านสีกุกมลุ่กตุ้กถึงกุ๊กช็อปที่เคยพากันไปฮ็อบกะหลาต๋า
ซุบและปลาเป็ดไก่กะไหล่ทาบิ๊ฟสเต๊กตะมาตาตะมีตาง
บ้านพระซาวฤาจะซาวมะหลาวหลองเหมือนผิวน้องอล่องฉ่องอล่างฉ่าง
ยามเจ้าเตรียมไปงานมะลานตางเอาแป้งโปะสรรพางค์สะรางชอม
วัดพิกุลคิดพิกุลมลุนเต็บที่นางเก็บอบภูษากะปาล๋อม
กลิ่นพิกุลหอมกรุ่นกะปุนลอมกลั้วกลิ่นหอมวรองค์กะปงเล
ผ่านปากคลองมะโนรามะหงางอนเออกินรมโนห์มะนาเห
อยากขอยืมปีกหางมะกางเกเพื่อบินเบมะงาหราหานวลจันทร์
ถึงวัดนกกระจาบกะปาบปับที่ประทับคืนนี้มะกีตั๋น
เหลียวแฉหานกกระจาบมะกาบกันบ่ได้หันสักตัวกะปัวแป๊ะ
แม้มีบ้างจะได้ดักตะมักแมงมาต้มแกงกินอร่อยกอยอะแหระ
เมื่อไร้นกกระจาบมะงาบแงะกุนเชี้ยงแหละตลาบปาบชลาบแทน
ถึงไม่ช้าพายุกะทุทึกมาคึกๆเรือโคลงกะโทงแถน
ฝนก็ซ้ำตลำตำตะแลนแตนตกห่าใหญ่ให้แสนตะลึ่มบึ่ม
แม้ที่กรุงตลุงปุงบ้านเช่นนี้น้ำคงเต็มตลี๋ปี๋ที่บ้านบึ้ม
เพราะบ้านเราเซาเปรียบตะเลียบลึมเหมือนธานึมเวนิสตลิดตือ
นอนก่ายหน้ากระดิกซากะจ๋าจึ้กมลึกตึ้กถึงยุโพโอ้มื๋อฉือ
ต้องนอนหนาวตล๋าวป๋านตะลือบืออยู่เอกือผัวไกลมะไลทา
แม้อยู่ด้วยจะได้ช่วยทมกทกนอนกอดกกกรกะโมบมะโลบฉา
ทมึงทึงถึงยุพินตลินชาจนสองตาตล๋อยป๋อยม่อยมึมทึม ฯ
๏ เช้าวันที่ญี่สิบห้าตุลาเคตลึกตึกนาเวเถลถึม
ผ่านหน้าวัดเก้าห้องตลองถึมถึงเก้าห้องสิบหึ้มทลึมเล
ไม่สู้ห้องหนึ่งเดียวกะเหวียวหวองที่นวลน้องนอนอยู่กะหวูเหวา
วัดจุฬานึกถึงคราที่สาเมพาพเธกะตูลูดูเจ้าเซ็น
จุฬาโศกบ่โศกมะโหงกหงี่เหมือนตัวพี่โศกร้างห่างเคเห็น
จุฬาตบอกตึกทะมึกเม็บไม่เจ็บเช่นอกพี่ทะมีทา
บางเสด็จตะเหม็ดเต็ดตะเหมาเต๋าราวจะเย้าถึงวิโยคทะโมกถา
ว่าต้องตามเสด็จประเพศพาจึงต้องร้างวนิดาประภาเภ
ทะมามาถึงหน้าวัดปาโมกข์จอดนาโวกแวะวัดทะมัดเถ
เพราะแห่งนี้องค์นรินทร์ปิ่นนเรโปรดประเทพระกะฐินกะรินยา
พี่ขึ้นบกมะงกก๊กกะต๊กต๋านสู่วิหารพระนอนวรอนฉา
จุดธูปเทียนตลุดกุดกะมุดทาตล๋าต๋าไหว้พระมะนอนตอน
ขอเดชะบุญกุศลมะงนหงำที่ได้ทำแต่อดีตมะงีดหงอน
จงอำนวยอิฐผลมะงนงอนกะปอนลอนปาลากะเปเล
รำลึกถึงตำนานกะมานตีพระองค์นี้เดิมอยู่กะมูเต่
ใกล้ฝั่งน้ำสายเก่ากะเมาเตอันตรายกะมายเมเพราะน้ำเซาะ
ราชสงครามสามารถกะต๊าดต๋อชลอพ้นอันตรายกะต๋ายเตาะ
ราชสงครามช่างเอกกะเมกเมาะช่วยสงเคราะห์ฃ้าหน่อยตลอยลี
ช่วยชลอเรือฃ้ากะต๋าตุ๋งกลับคืนกรุงสักหน่อยตล๋อยตี๋
หรือชลอเรือนฃ้ากะตาลีจากกรุงศรีตลั๋นตั๋นพลันขึ้นมา
บูชาแล้วกะแลวแปวกะลับปั๊บไปคอยรับที่ท่าชลาหลา
บ่ายโมงเศษภูวนัยมะไลชาวรราชชายามลาเช
เสร็จขึ้นสู่วัดมลัดชานเพื่อพระราชทานกะฐินเถ
ประชาราษฎร์ตลาดปาดดาษเดตลุดกุดตะเลเกประนมปม
ต่างยินดีปรีดาประนาเทาที่ได้เฝ้าฝ่าธุลีประนีถม
บังคมพลางทางแลประแนรมจิตนิยมบุญญาประนาโท
เสด็จกะฐินนาวินแตล๋งแต๋งเตรียมมาแข่งพรั่งพร้อมตล๋อมโต๋
ก็พายแข่งทะแมงแทงชะแลงโลเสียงชโยชลันชันลั่นชลา ฯ
๏ บ่ายออกเรือเดินต่อชลอลดผ่านทางบางปลากดกะต๊ดต๋า
น้ำสายสอไฉนหนอมะลอลาจะได้ปลาตลองปองให้น้องแกง
บ้านสายทองตล๋องต๋องตลึ๋งตึ๋งรำลึกถึงบทเสภาตลาแต๋ง
พี่สายทองของแม่พิมพ์พิริมแรงอุดหนุนน้องกะปองแลงดีเหลือใจ
พี่เมียเรากะเต๋าหรากะตึงรึงน้องจึงหึงส์กะต๋งหรงคอยสงสัย
พี่สาวมาเคหากะไตไรต้องขังผัวกะปัวไลลั่นกุญจุ๊ด
ผ่านคลองขุดใจสดุดสดึกเดิดนึกถึงร้านนายเลิดปากคลองขุด
เคยไปซื้อของฮอบชวอบวุดแสนอร่อยสอยอรุดอโรโช
ผ่านวัดแจ้งกะแหงงแก๋งกะหงอก๋อโอ้อุรอร้อนรึ้งกะจึ๋งโจ๋
นึกถึงคราชวนยุพาลงนาโวไปดูพระกะฐินโนกะโปลี
ประทานที่วัดอรุณกะมุนแชงซึ่งชนเรียกวัดแจ้งกะแมงฉี
ยามมาพบวัดแจ้งกะแตงตีโออุรีก็คนึงทะมึงเม
อ้าวัดราชปักษีถมีถานฃ้าขอวานปักษีกะตีเต๋
ไปสื่อสารณคฤหากะปาเลอ๊ะอย่าเลยตะเลเปเจ้าเปนแร้ง
เออหมู่บ้านจำปาหล่อตะมอมึกคำนึงนึกถึงจำปาตะมาแม๋ง
ติดสายป่านว่าวพนันมะกันแทงเคยพาเจ้าเยาวแภงกะแปงลัน
อันวัดนามสนามชัยชไลลิดชวนให้คิดถึงถนนสถลถัน
ที่ฃ้างพระนิเวศน์วเรดชันเคยพากันตรังตังไปฟังแตร
ถึงอ่างทองที่ประทับกระมับแมมบรรทมแรมหนึ่งคืนกระมืนแม่
เห็นเรือนชานบ้านช่องมลองแชร้านตลาดมลาดแตมะแลเต
น่าสนึกคึกคักทะมักแมนผู้คนแน่นสองฝั่งชลังเหล
คอยดูเรือกระบวนวรวนเชตะเลเตตะแลนแตนอยู่แน่นนันท์
อนิจจาวลาหกกระจ๊กจู๊ตกสู้ๆ ส้าๆ กระจ๋าจั๋น
ถึงจะมีอ่างทองกระจองจันสักสองพันตลองปองรองไม่พอ
ส่วนพี่ยากะจ๋อนหลอนนอนในเก๋งปิดม่านเม่งมึดคึดกะปึ้ดป๋อ
ไม่อยากออกจากเก๋งกะเต็งตอกะงอหร่อกะหงุดหรุดกะมุดนอน ฯ
             

๏ ญี่สิบหกตุลกคาเวลาสายออกนาวายแล่นต่อชลอหลอน
บ้านย่านซื่อหรือจะเหมือนมะเกือนกอนพี่ซื่อต่อดวงสมรฤทอนทา
ผ่านบางแมวกะมึงทึงถึงอีทรัพย์ที่เลี้ยงอยู่เคหับมะกั๊บก๋า
แมวเอ๋ยได้อยู่เรือนมะเกือนกาเจ้าดีกว่าฃ้านี้ฤทีทึม
บ้านจรเข้ร้องกะป๋องไป๋ร้องทำไมไม่เป็นเรื่องกะเปื๋องปึ๋ม
เจ้าอยู่ยังวังน้ำชลำพึมฃ้านี้สิตะลึมตึมจากเรือนชาน
ผ่านบ้านลาวคิดถึงคราวมะแหลงแถงเมื่อหล่อนแต่งเรื่องลาวมะหลาวถาน
หล่อนงามยิ่งหญิงลาวกะปาวลานชวนชื่นจิตมลิดฉานราคานคิม
ยามแต่งแขกกัลยีดีกว่าแขกแต่งฝรั่งหรือก็แปลกตะแต๊กติ๋ม
แต่งเปนจีนจีนแพ้กะแลลิมได้ชมชิมต่างๆกะชางโล
วัดปราสาทโอ้อนาถมะหงาดหงีพี่ไม่มีปราสาทกะผาดโผ
แม้ว่ามีพี่จะชวนกะปวนโลขึ้นอยู่ปราสาทกะโปกะเปไล
บ้านมะฃามยินนามกะต๋ามติ๊ดเพราะหวลคิดถึงเจ้าแก้วแววเวไห
เจ้าแพ้ท้องกินมะฃามกะปามไปพี่ยังได้ช่วยชวาบมลาบชา
วัดสระเกศมเลดไฉใจบุ๋มบึ๊กคำนึงนึกถึงยุพินมะลินฉา
เคยพาเที่ยวภูเฃาทองมลองชามล๋าต๋ามล๋านต๋านดูร้านรวง
ถึงหน้าวัดไชโยนาโวแวะจอดแจละตามระเบียบเจลียบจ๋วง
ขึ้นบนวัดมะงัดรัดมะงวงรวงสู่วีหวงมหะตะแห่งพระโต
จุดเทียนธูปตลูบตูบตะหลาต๋าบังคมพระปฏิมามหาโห
ขอพระพรศรีสวัสดิ์มะฮัดโฮให้พุงฃ้าคงโตอย่ายึบมึบ
ไปถึงไหนขอให้ได้ชวาบฮาบกินกุนเชี้ยงกะลาบป้าบกะหลึบปึบ
อีกโครงหมูอย่าให้ฃาดกะจาดจึ๊บอีกไก่เป็ดตลบปึบตะโลปำ
ครั้นบ่ายสี่นาฬิเกือเรือที่นั่งถมังถังที่พลับพลามะถาถำ
เสด็จพร้อมมหิษีวรีชำขึ้นสู่พระอารำมะฮำเฮ
โปรดประทานพระกะฐินวรินยีณ วัดไชโยนี้ตามวิเส
แล้วเสด็จสู่วิหารมะฮานเฮทรงบูชาพระโตมะโฮฮือ
เสด็จกลับพลับพลาชลาแลงจึ่งเรือแข่งเริ่มขั่งตรังตื๋อ
เสียงครึกครื้นตละพื้นนะทาทือจะทะมือทะมองทองเปนฟองฟู
ประชาชนล้นหลามกะปามเหลาต่างมาเฝ้าบาทบงสุ์กะปงหลู
แสนชื่นมื่นรื่นรมย์มะฮมฮูมาชมบุญบารมูมะฮูฮอ
เพราะนานๆภูบาลวรานชึงจะเสด็จมาถึงบุรึงฉอ
เปนโอกาศแสนประเสริฐมะเลิดลอที่ได้ฝ้อวรองค์พธงไท
วัดไชโยนาโมวโรชัดเปนสวัสดิมงคลวรนไฉ
ขอเดชะไตรย์รัตน์วรัดไชจอมไผทวรงชงทรงไชโย ฯ
๏ ครั้นวันที่ญี่สิบเจ็ดตุเล็ดแคนนาวาแล่นต่อขึ้นไปชไลโหล
ผ่านตำบลสวนมะม่วงตะบวงโบอยากใคร่เก็บอัมพโวฝากพธึม
วัดราหุลตลุ๋นตุ๋นกะจุ๋นจิตคิดถึงพุทโธรสมะฮดหึม
พระบิดาเสด็จจรมะฮอนฮึมออกไปบรรพะชึมชมึมชี
แสนสงสารวรบุตร์วรุดชรเหลือแต่พระมารดรวรอนฉี
อุส่าห์ฝากวรองค์วรงคีแด่องค์พระชนนีวรีชา
พระสิทธาร์ถวรราชวราชมยังอาจทรงวิเนษกรมณ์มฮมหา
อันตัวพี่กรณีย์มลีชาบังคับมาฤาจะควรมลวนโชย
ประนมกรมลั่กตั้กแล้วหักจิตตัดโศกเศร้ามะเงางิดมะโหงยโร๋ย
ฃ้าเปนพุทธะมามกฮกโฮยขอเดินโดยวรบาทมลาดชัน
วัดพระงามงามพระมลีนชีนเพราะทรงศีลสังวรมลอนฉัน
คฤหัสถ์ก็งามจิตมลิดชันรูปะพรรณมะเลือมเชือมล้วนเสื่อมไป
วัดตราชูนึกถึงตูกะมูมิดเปนเนืองนิตย์จิตตั้งกะมังไฉ
ให้เที่ยงตรงดำรงกะไมไชกุศลทรงกะมงไมไตรย์ทวาร
ไม่เอนเอียงเที่ยวอยู่มลั่กตั้กจิตจงรักจอมรัฐมลัดต๋าน
อีกรักชาติศาสนามลาตานรักเจ้ามิ่งนงคราญมลานตา
วัดเมียหลวงกะม๋วงต๋วงกะม่างต้างใครหนอสร้างไว้ที่นี่กะมีต๋า
ราวคอยเตือนจิตผัวมะกัวตาอย่าให้ลืมเมียหลวงมะกวงเต
ส่วนตัวพี่ยุพดีมะกียูย่อมมีอยู่เมียเดียวมะเกียวก๋า
ให้แต่งตัวต่างๆมะกางตาเหมือนมีเมียมะกายาห้าหกคน
วัดตาเถรกะเหลนเป๋นกะหลีปี๋อยู่ฃ้างวัดยายชีกะหลนป๋น
เถนกับชีอยู่ชิดกะลิดลนหวังว่าไม่ซุกซนกะปนโล
วัดเก้าชั่งมะลั่งพั่งมลาพาใครช่างตั้งนามามลาโผ
เก้าชั่งฤาพี่จะอยากมลากโชเพราะร้อยชั่งภรรโยของพี่มี
ถึงบางพลูตลูตูตลากตากอยากกินหมากพลูจีบตลีบตี๋
ฝีมือใครจีบพลูตลูตีจะสู้เจ้าเยาวภีตลีแต๊ะ
บางน้ำเชี่ยวเชี่ยวจังชลังลิดราวรู้จิตพี่ยาชลาแหละ
ว่าอยากให้พัดเรือชเลือและแฉละแฉะฉลับฉับกลับกรุงไกร
พรหมบุรีพี่นึกมลึ่กตั้กอยากให้พระสี่พักตร์มลักไต๋
โปรดประทานพรศรีมลีไตให้เหาะได้จะได้กลับมลับตึ๊ก
บางพุดซาพี่ยาฤทาทิดคำนึงคิดถึงพุดซาผะลาผึก
ที่เจ้าวัดให้กินฤทินทึกประกอบพริกกับเกลือผะเลือพึง
ถึงวัดพรหมสาครชลอนลบที่จอมภพประทับแรมชแลมหลึง
เลยขึ้นไปอีกหน่อยชลอยชึงก็ถับถึงธานิงสิงห์บุรี
มีสถานราชการมะฮานโฮล้วนเอี่ยมโอ่ตึกรามกะปามหลี
อีกตลาดร้านรวงมะกวงกีซื้อของกินสบินจีสบายใจ
เห็นนาวาแน่นเนืองมะเทืองทังจอดริมฝั่งเปนแถวมะแทวไถ
เพื่อบรรทุกสินค้ามะทาไทแต่ละลำเจไกมะทุกมุก
แม้น้องมาพี่จะพามะหลาไถเที่ยวตลาดตะไหลไป๋มะไทถุก
ซื้อของสดทำกับฃ้าวมะกาวกุ๊กชวนชวุกชวาบชิมอิ่มอุรึม
นี่มาเดี่ยวการเที่ยวกะเมียวเหมินไม่สนุกเสนินกะเหมินหมึม
อุดอยู่เรือดีกว่าชวาวึมกินแล้วมุดหัวนึมทมึมมำ ฯ
๏ เช้าวันที่ญี่สิบแปดตุแลดเคินเรือออกเดินต่อไปชไลหลำ
ผ่านสังฆราชาวาศชลาดชำกรประนำไหว้สังฆราชา
พระองค์ใดคุณสมบัติมฮัดโฮดขอช่วยโปรดข้าพเจ้ามะเงาหงา
ให้รู้ทางกุศลมฮนฮาชี้มรรคาสู่สวรรค์มฮันเฮ
เออบ้านใหม่ใจฃ้ามลึ่กตึ้กรำลึกถึงบ้านใหม่ตะไหมเต๋
ที่กำลังเตรียมสร้างกะตางเตแล้วคงได้สุเขกะเปลา
ถึงวัดจันทร์พลันจิตมลิดถีรำลึกถึงชนนีมลีถา
คุณแม่จันทร์อยู่สวรรค์มลันทาเอาใจช่วยลูกยามลาที
บ้านบางมันนึกฃ้าวมันมะกันทำอีกส้มตำรสอร่อยมลอยฉี
อีกน้ำพริกส้มมะฃามมลามชีที่เจ้าเคยเลี้ยงพี่มลีชา
วัดสมัคใจอดักกะจั๊กแจ๊กคิดถึงแรกผูกสมัคกะจั๋กจ๋า
ยามอยู่ชิดดวงจิตกะจิ๊ดจายามอยู่ห่างหัทยากะจาจึม
กะดังงานามวัดมะฮัดฮูหอมไม่สู้กะดังงามะฮาหึม
ที่หล่อนอบผ้าสใบมะไฮฮึมรื่นอุรึมมะฮึมฮอดตลอดคืน
เออวัดยางคิดถึงยางกะฟ๊อดต๊อดที่แตกป๋อดป๋อบแป๋บกะแฟบตื๋น
เมื่อพี่พาหล่อนโชกะโฟตืนเมื่อยามตื่นอยากเที่ยวอวดกะฟวดตา
ผ่านหน้าวัดธรรมจักร์กะจั๊กจู๊ดนึกถึงสูตร์ธรรมจักร์มะฮักหา
สวดในการขึ้นบ้านกะปานลาแต่บ้านเรามะเกาทายังไม่แล้ว
ศรีสำราญนามวัดทะมัดมานจะสำราญฉันใดทะไมแม๋ว
เพราะพี่มาคนเดียวมะเทียวแทวจะสำราญสำแรวได้ฉันใด
อินทร์บุรีพี่ขอตล๋อต๋าไหว้เทวาธิราชมะฮาดไห
ขอองค์อินทร์ช่วยกะตินกะไตไลประทานพรวรอนไชวไรเช
เกิดชาติใดขอให้พบมะฮบฮัดพระไตรสย์รัตน์สรณามะฮาเห
ได้เปนฃ้าจอมกษัตริย์วรัดเชได้เปนคู่เสน่เหแก้วกานดา
บ้านสวนหลวงกะหมวงหมึงมะกึงกิ๊ดนึกถึงสวนดุสิตวนิสสา
ที่เฃาดินพายุพินกะปินลาชมพฤกษากะเปินเลินเพลิดเพลินใจ
อีกนึกสวนสราญรมย์มะกมเก็กเมื่อเล็กๆเคยไปเล่นมะเก็นไก๋
แสนสนุกสุขเกษมกะเมมไมพร้อมสหายร่วมใจกะไมมาม
บ้านปลาไหลชะกระไรตะไลหลูราวกับรู้ใจฃ้าตะลาหลาม
ว่าชอบแกงปลาไหลตะไลลามสักสามชามตะลอบต้อบฮอบไม่แพ้
วัดโฉมศรีชะฉลีไฉลไฉโฉมศรีไหนฤาจะเปรียบเฉลียบแฉ
ปานโฉมยงนงพงาพธาแทผู้เปนมิ่งภรรแยของพี่ยือ
เออบ้านชีน้ำร้ายชลายไหลแม่ชีแค้นเคืองใครมะไก๋ตื๋อ
จึ่งน้ำใจร้ายแรงกะแฮงฮือจนขึ้นชื่อติดถิ่นชลินลุ
วัดทยานบันดาลกะติดริดให้ดวงจิตพี่ทยานมะฮานหุ
อยากจะใคร่บินทยานเวหานฮุกะปุ๊ลุกะปั๊บลับกลับหาเนียง
วัดระนามงามสง่ามะฮาเฮียนลานรื่นเตียนรั้วเรียบมะเฮียบเหียง
ควรได้ลงในนิราศมะฮาดเฮียงเสียนามไม่เหมาะเหมียงในบทกลอน
บ้านขนุนรุนจิตมะงิดแหงวถึงเครื่องแก้วหนามขนุนมะงุนหงอน
อยากซื้อให้หล่อนใช้กะไปลอนอนิจจอนเหลือแพงกะแปงลิด
โพนางดำชลำลามเปนนามบ้านตล๋านป๋านตลึ๋งปึ๋งถึงไพ่บริดจ์
เล่นโพดำละมันยากกะบากบิ๊ดตลิดปิดตลาดปาดซาดหลายตอง
วัดมะปรางจิตระคางคำนางนึงถึงมะปรางเคยกินตลินฉอง
เจ้าอุส่าห์ปอกไว้ตะไลชองเพื่อพี่ยองชวาบวับยามกลับเรือน
วัดสมุทใจมะงุดมะเงือเหรือนึกถึงเมื่อพระสมุทมะงุดเหงือน
อุ้มนางบุษมาลีจรีเจือนจะเหลือนเปื๋อนจะลุงปุงจากกรุงยักษ์
...ขุนกุมภัณฑ์ตลงปงตรงเฃ้ากวัก
เรียกบุตรีตลอดปอดผู้ยอดรักจะทำขวัญมะหักกักแม้กลับไป
พระสมุทมะลุดกุ๊ดเหมือนตัวพี่มิได้กลัวอสุรีมะกีไก๋
ต่อให้ยักษ์มาสักหมื่นมะฮืนไฮพี่ก็ไม่ทิ้งน้องมะฮองเฮอ
จนกาลย่ำสนธยากะจ๋าจั๋งสุริยังลับไม้พฤกไษเสอ
เรือที่นั่งจึ่งถึงซึ่งพลับเพลอหน้าอำเภอสรรพยากะจาจุง
แขวงจังหวัดไชยนาทบุราดรูนแสนสมบูรณมั่งคั่งกะจังจุ๋ง
มีพลับพลาอ่าโอ่มโหฬุงน่าสำรุงสมควรวรวนชอ
สรรพยามียาวราชดแก้ได้หมดตะไหมไต๋หรือไรหนอ
แม้มียาแก้วิโยคชะโวกวอฃ้าเจ้าขอกินบ้างชะวางแวน
แต่ยาแก้วิโยคกะโจ๊กจี๋ใดจะมีได้เล่ากะเจ๋าแจ๋น
นอกจากได้อนุญาตกะจ๊าดแจนให้กลับแบ้นแหละจะหายกะจ๋ายใจ ฯ
๏ ญี่สิบเก้าเช้าออกนาวอกวาจากอำเภอสรรพยาชลาไฉ
ผ่านบ้านหาดอาสากะมาไมพี่นี่ไซร้เหมือนอาสามะฮาฮือ
ไปงานท่านจากบ้านกะปานเลระหนเหห่างสวาทมะหาดหือ
พอถึงวัดศรีมงคลฤทนทืออิ่มอุรือลางดีศรีมงคล
คงได้กลับคืนกรุงบุรุงรัดโดยสวัสดิภาพสถาบผล
เออบ้านอ้อยชื่ออร่อยอรนชนแต่หวานรักมะฮักฮนกว่าอ้อยแท้
ยามผ่านบ้านสวนลำใยกะไจจิ๊ดใจให้คิดถึงลำใยกะไจ๋แจ๋
ที่น้องใส่โถแก้วกะแจวแจไว้ให้ผัวกินแกอรอยชอย
ชิบ้านวังลูกอ่อนมลอนต๋วนราวแสร้งชวนชักจิตมลิดต๋อย
ให้มะลึกกะตึ๊กตู๊กถึงลูกน้อยนอนในเมาะกะเก๊าะก๋อยกะลอยเจ
บ้านบางหลวงทลวงจวงคำนวงนองนึกถึงคลองบางหลวงชลวงเหล
พี่เคยพาวนิดามะกาเลลงนาเวกะเจ๋จ๋ำตามลำคลอง
ยามผ่านวัดกรุณามะฮาฮอฃ้าอยากขอกรุณามะฮาหอง
ให้ช่วยพาคืนกรุงมะฮุงฮองแต่สุดคิดมฮิดจ๋องต้องจำจร
ผ่านวัดพระบรมธาตุมะฮาดฮมตลมปมก้มเกล้าเกเศาสอน
ไหว้พระธาตุพุทธองค์วรงชอนขอพระพรสี่ประการวรานชา
คืออายุวัณโณวโรชังและสุขํพลํวรังฉา
จงมีแด่ฃ้าเจ้าวเราชาอีกทั้งบุตร์ภรรยาวราเช
บ้านงิ้วเออใจเข้อมลึกตึ้กคนึงนึกถึงงิ้วกะปิ๋วเหล
เล่นเมื่อตอนตั๋งโต๊ะกะโป๊ะเลได้เตียวเซี่ยนไปกะเปกะปึมลึม
แสนสงสารลีโป้กะโจ๋จ๋างถูกแย่งนางคู่รักกะจั๊กจึ๋ม
บิดาเลี้ยงทำใจทมึมเสียอารึมคลึ้มคลั่งทมังโม
แม้มีผู้แย่งพธูชวูวั่งฃ้าคงคลั่งทมังทีเหมือนลีโป้
คงหาช่องถมองถานผลาญชีโวเช่นลีโป้ทมางทางล้างตั๋งโต๊ะ
ผ่านไชยนาทบุรึมสะพรึมพรึบเห็นบ้านช่องนองนึบไม่ไหวโหวะ
ไชยนาทขอยืมเสียงมะเฮียงโฮะมาตะโกะเรียกเมียผู้เยียใจ
โฮ้โหบ้านประจำรังฤทังถานกสิอยู่รังรามะก๋าไถ
ส่วนตัวพี่มีกรรมทะมำไมต้องมะเหลเถไถจากเรือนนอน
ผ่านวัดธรรมมามูลมะฮูนโฮก้มสิโรตลุดกุดมะกุ๊ดก๋อน
ขอพระเจ้าศักดิ์สิทธิ์มะฮิดฮอนโปรดฃ้ากับภรรยอนกะปอนลา
กะเปาเลาแลดูเฃาคีเราชานเงื้อมตระหง่านริมนทีชลีหลา
วัดบนไหล่มะไก่ไต่วิไลยตาเสริมศรัทธาสาโธวโรชี
ยามเรือเดินเฃ้าไปก็ไจ๋จ๋านอีกยามผ่านพิศเพลินก็เจิ๋นจี๋
ยามเลยเลี้ยวเหลียวดูก็จูจีมะงีหรีมะงาหรามงามจับตา
ผ่านอารามมะฃามเท่ากะเหงาหงอนนึกอยากกินมะฃามอ่อนกะจ๋อนจ๋า
รสเปรี้ยวจี๊ดจะลิมบีมจิ้มน้ำปลาน้ำลายสออร่อสาโอชาชึง
เกาะตาลัดขัดจิตกะจิ๊ดจั๊ดไม่กล้าลัดกลับบ้านกะจ๋านจื๋ง
แม้ลัดได้ฤาจะไม่กะใจจึงกลับนาวึงกะจงมงลงไปพลัน
แยกเฃ้าลำสะแกกรังชลังลุงผ่านบ้านซุงมลึ่กตึ้กนึกกะจั๋น
โอ้ซุงดีกว่าเกากะเจาจันได้ล่องลอยกะจอยจั๋นยังกรุงไกร
ที่แห่งนี้มีเรือมะเกือก๋ายพร้อมผู้พายลงแน่นมะแก๋นไก๋
ล้วนแต่งกายสีสรรมะกันไกทุกเรือปักธงไทมะไกกา
มาคอยเฝ้าจอมภพวรบชองเสียงชโยโห่ก้องชลองหลา
สนั่นก้องท้องชโลนโททาต่างยินดีปรีดามะกาโย
ต่างพายตามกระบวนวรวนชังตามลำน้ำสะแกกรังชลังโหล
เออพายแขงนี่กระไรมะไกโยเสียงขับร้องก้องนะโทชโลแท
อันลำน้ำสะแกกรังชลังหลางทั้งสองฃ้างเขียวชอุ่มพุ่มพฤกแษ
พิศจำเริญเพลินใจนัยแนดูชุ่มชื่นมื่นแช่ตลอดทาง
หมู่บ้านท่าดินแดงกะแมงมึกคำนึงนึกว่าไฉนกะไป๋หลาง
จึงเรียกท่าดินแดงระแคงคางพสุธางพสุเธนไม่เห็นแดง
เออบ้านเกาะลูกมอญมะกอนกั๋นลูกรามัญหรือจะเปรียบกะเมียบแหมง
เหมือนลูกตูตละหมูฮูแฮงอ้วนน่าแกงและมะกันมันพิลึก
วังกระทะชะฉามะก๋ากั๋วราวแสร้งยั่วให้หิวมะกิ๋วกึก
นึกถึงหมี่ที่เจ้าผัดกะจั๊ดจึ๊กแสนอรึกตลำปำคำโตๆ
ถึงอุทัยธานีมลีตั๊บที่ประทับแรมอยู่มะฮูโห
กำหนดสองราตรีสทีโทเห็นพลับโพลมโหฬารมะหานเล
ปลูกบนฝั่งดูสพรั่งสะพุมรุมเขียวชะอุ่มชะอ๋นหมนต้นพฤกเษ
มีแพจอดตรงท่าชลาเลสรรเพมะฮาลาดูน่าชม
พวกเรือพายตอนบ่ายมะลอมชอมมาถึงพร้อมบ่มิเหนื่อยกะเจื๋อยจ๋ม
ชวนกันพายถวายลำวรำชมจนพลบค่ำตวำว๋มจึ่งเลิกกัน ฯ
             

๏ อันอุทัยธานีมะงีแงวนานมาแล้วขัตติยาวราฉัน
ยังมิได้เสด็จถึงบุริ่งชันชาวบุรันบรึงชึงจึ่งยินดี
ที่ครั้งนี้วีระราชมหาดหึงเสด็จถึงเมืองอุทัยบุไรฉี
ต่างพร้อมใจชวนกันทะมันทีมาชมพระบารมีวรีชาน
อันไทยเราเชาเหนือฤเทือทักล้วนจงรักวรบาทวราดฉาน
ไม่ใคร่มีอวดดีกะจีจานเหมือนชาวกรุงมลุงชานมลานชัว
ตัวเปนไทยใจไทยไม่เหมือเถือไม่หลงเชื่อกะปนลนคนปั่นหัว
ถึงคบชนต่างชาติมะงาดงัวสงวนตัวแสนดีมลีชำ
ชาวกรุงอวดซิวิไลซ์มะไฮโฮแต่ใยโง่ยื่นจมูกกะจู๊กจ๋ำ
ให้คนต่างชาติจูงกะพูงพำพาระยำกะมำมายฃายชาติตน
นึกอะไรก็ไม่เปนกะเตนต๊ากเก็บขี้ปากเฃามาพูดกะตู๊ดต๋น
พวกเฉโกระโยปำระยำปนสัประดนยุเล่นมะเฮ็นฮือ
ไม่รู้การเมืองตูมะฮูฮาเหมือนกะลาครอบไว้ตะไหลตื๋อ
เห็นสยามเขตหมดตะลดตือเพียงกรุงเทพมะเฮบฮือทุเรศนัก
อยากชวนเพื่อนกะเปือนลากะปาเลืองมาเที่ยวตามหัวเมืองมะเกืองกัก
จะได้เห็นกรุงสยามมะงามงักแล้วรู้จักรักจริงกะปิงเล
หนังสือพิมพ์ลงฃ่าวมะก๋าวก๋าโฆษนาฃ่าวเท็จตะเล็ดเต๋
จะได้รู้เท็จจริงตลิงเตแล้วช่วยด่าพวกอัปเรย์ระเยมำ
ที่หากินระโยโมยโดยโกหกตลกปกหาเรื่องระเยืองจ๋ำ
ยุยงใจให้ผู้อื่นระยืนปำระยังมำระยำเมือนเหมือนตัวมัน
ขอกล่าวอีกว่าผู้ใดวไรฉีเปนคนดีสุจริตวริดฉัน
ไม่กินปูนร้อนท้องมะลองทันคงไม่โกรธมะโลดชันฃ้าเจ้าเลย ฯ
๏ บ่ายวันที่สามสิบตุลิบคัดสองกษัตริย์เสด็จโดยชโลยเหลย
ไปยังท่าวัดขวิดอาริดเรยเพื่อเสด็จประเพยสะแกกรัง
ที่วัดนี้มีนักเรียนมะเลียนฉิงทั้งชายหญิงตั้งร้อยมลอยฉัง
มาตั้งแถวรับเสด็จวเร็ดชังตลังปังสรรเสริญเสนิ่นนันท์
ขึ้นทรงพระเก้าอี้วรีชอนเสด็จจรตามถนนมะกนกั๋น
ผ่านตลาดสะแกกรังทมังมันพวกชาวร้านมลานชันมลันชา
พร้อมใจกันจัดแต่งทะแมงมาดเพดานดาดฃาวแดงกะแตงต๋า
ตลอดทางที่เสด็จกะเม็ดตาอีกแต่งร้านกะปานลากะปาโล
ทุกร้านตั้งเครื่องบูชาตลาตุ๊ดตลุดกุมก้มกราบตลาบโต๋
บ้างก็มีมโหรีกะปีโลเสียงสนั่นสรรพ์โสน่กะโปเล
เจ้าของร้านยืนคอยกะตอยลิวถือกิมฮวยอั้งติ๋วกะหลิวเหล
น้อมคำนับถวายกะปายเลแต่พระปิ่นนเรวเรชาน
ตัวเปนจีนแต่ใจมะไฮฮีภักดีต่อจอมไทยมะไฮหาน
มะฮมโฮดวรโพธิสมภารแสนสำราญปราศภัยมะไฮฮือ
ต่างยินดีที่ได้เฝ้ากะเปาลินจอมนรินทร์ปิ่นภพมะฮบหือ
พระองค์ใดมิได้เคยประเพยพือถึงอุทัยธานือถิ่นนี้เลย
พ้นตลาดราษฎรตลอนต๋างฃ้างๆ ทางคอยเฝ้าตะเลาเต๋ย
มาแต่ทางไกลๆ มะไกเกยเพื่อมาเชยชมบุญวรุนชา
ถึงเชิงเฃาสะแกกรังคีรังชับหยุดประทับที่วัดวรัดฉา
เฃาเรียกวัดสังกัดมะฮัดฮาหรือเรียกว่าวัดเฃามะเฮาฮาม
พระสงฆ์สวดมลันชันชยันโตถวายชัยราโชวโรฉาม
แล้วเสด็จขึ้นเฃาคีเรารามคีรีงามวรามแชสะแกกรัง
บนยอดมีมณฑปมะฮบฮอยพุทธบาทสี่รอยมะฮอยหัง
อีกวิหารโบราณมะหานฮังแต่เดี๋ยวนี้ฐาปนังเหมือนตึกจีน
อันว่ามรรคนายกกะต๊กต๊อบขุนกอบไกยกิจกะติ๊ดตี๊น
แกเปนจีนร่ำรวยมะฮวยฮีนจึงชอบสร้างอย่างจีนมะฮีนเฮอ
ท่านขุนนี้ดีนักมะฮักมะไฮอยู่เมืองไทยนานแล้วมะแฮวเหอ
ตั้งใจฝังรกรากทะมากเมอเงินทองไม่ทะเมอเทอส่งเมืองจีน
ทะมักทักรักไทยใจมั่นมุ่งจะบำรุงถิ่นอาศัยทะไมถิ่น
ทะมานทานการกุศลมะฮนฮีนเรียกว่าจีนน่าคบมะฮบฮา
เฃ้ามณฑปฃ้าตลบตลุดกุดก้มเกล้าเค้าคุดตล๋าต๋า
ไหว้พระบาทตลีปีสี่รอยยาด้วยศรัทธาสาธิตกะติ๊ดตุ๊ก
ด้วยเดชะกุศลมะหนหอนที่สร้างไว้ปางก่อนวรอนฉุก
ช่วยขจัดโรคภัยมะไงงุกระงับทุกข์สุขเสริมมะเฮิมฮา
แลจากเซาชะมื่นตื้นเห็นพื้นที่เกษตร์ศรียืดกื้ดชอื๊ดอ๋า
ละเมาะเหมือนแสร้งโรยชะโอยอาชะอามตามงามตาทะซาเซือ
พอจวนค่ำย่ำแสงตะแวงวบพระทรงภพเสด็จวเร็ดเฉือ
ลงจากยอดสีขรคีรอนเชือไปสู่เรือล่องกลับยังพลับพลือ
นึกอิ่มใจที่ได้เห็นกะเตนตั๊กความจงรักภักดีกะตีตื๋อ
แห่งอาณาจักรประชาชนมะฮนฮือล้วนจิตซื่อมะไฮไตในภูมินทร์
สู้ทนเหนื่อยเมื่อยล้ากะจ๋าไจ๋มาแต่ไกลมลดจ๊ดบทะสิน
ทุกคนไทยใจเช่นนี้มะลีชินสยามคงมหินถินกะบีนโล ฯ
๏ อันอุทัยบุไรชีนี้ดีหมดเสียแต่ยุงกะมุงกดมากอะโข
ชุมจริงๆ ชิงกันกัดกะปัดโปเปนผื่นโผ่ไปทั้งตัวมะกัวเกอ
เสียดายหนอภรรยอไม่มาด้วยจะได้ช่วยปัดยุงกะหมุงเหมอ
ถึงยุงชุมแม้ได้ชมภิรมเยออาจลืมยุงยามพะเธอผทมมม
โอ้นอนเดียวเปลี่ยวอุรอกะจ๋อจ๊าดน้ำค้างหยาดหยดเย็นกะเจ็นจ๋ม
ถึงผิงไฟก็ไม่อุ่นกายุนยมเพราะอารมณ์กะหงาวก๋าวหนาวเหลือใจ
นอนไขว่ห้างกระดิกฃากะต๋าตุ๊กก็ยังไม่ใคร่สนุกกะตุ๊กใต๋
ทำท่าเก๋อนิจเจอนาถใจไม่มีใครตลมปมชมพี่ยา
เจ้ามาด้วยจะได้ช่วยกะต๋วยตี๋ชมยามพี่กะติกหลิกกระดิกฃา
ใครหมั่นใส้พี่กระดิกกะชิกชาพี่ไม่ว่าขอแต่น้องกะชองชม
นึกชมโชคชลางชางว่าช่างสรรเสาะหาภรรยาเหมาะเฉลาะฉม
ได้หญิงอื่นมาเปนเมียมะเกียกมอาจระดมด่าพี่มะกีเท
เพราะผู้หญิงโดยมากกะจ๊ากจู๊บหลงแต่รูปโสภาสะภาเห
เจ้าต่างหากรักปากกะก๊ากเกยื่นเปนหมูทะมูเทและห้อยยาน
เฃาติรูปตะมั่นตั้นว่าอั้นอุ้งเฃาติพุงว่าพะลุ้ยกะตุ๊ยต๋าน
เฃาว่าสมชื่ออ้ายอู๊ดกะบู๊ดจานแม้พี่น้องพลอยมะฮานมะฮือรือ
แต่คนเรากะเปาลันสำคัญพูดเปนนักปรูดพูดปลอดมะฮอดหือ
อีกรู้จักท่องกลอนมะฮอนฮือรูปเปนตือช่างเปนไรมะไฮโฮ
ใครไม่รักมะหักกักมะเฮื่อนเกื้อนขอแม่เคลื่อนรักฃ้ามะก๋าโก๋
ก็จะคงกระดิกฃามะฮาโลสุขเกษมเปรมโปรกะโปลา ฯ
๏ เช้าวันที่สามสิบเอ็ดตุเล็ดคองขบวนล่องจากอุทัยบุไรฉา
โดยลำน้ำสะแกกรังชลังชาตามมรรคาชลาลางย้อนทางเดิม
ออกแม่น้ำเจ้าพระยานทาทึนเบนเรือขึ้นไปเหนือชะเลือเหลิม
ผ่านอำเภอมโนรมย์กะมมเมิมมะโนเขิ้มบ่มิชื่นกะมื่นรมย์
มาคนเดียวเปลี่ยวอกมะหงกโหงยตะโล๋ยโป๋ยคิดถึงเจ้ายุเภาผม
บ้านท่าแขกใจกะแหมกกะมมกมถึงกล้วยแขกที่พะธมทอดให้
กินผ่านหน้าวัดศรีเจริญมะเกิ๋นไก๋อ้าศรีใดไม่เจริญมะเกินกิ๋น
มะกวนลวนยวนตาเหมือนนารินยอดยุพินศรีบุรัมสัมบุรึม
แกงเทโพโอ้เทพาวราวแสร้งยั่วให้เขละไหลรั่วชลัวหลึม
แกงเทโพพี่ชอบกะฮอบฮึมชวาบวึมโฮกฮอยอร่อยแฮ
วัดสมิงมหารามกะต๋ามตั๋นนึกทหารรามัญอันเก่งแก๋
ยามจากเมียมะเกียเลียมะแกแลจากอังวะเพื่อรักแษซึ่งวาจา
อันตัวพี่มะกีก้ากพรากยอดหญิงคล้ายสมิงพระรามกะต๋ามต๋า
ต้องจากเมียมิให้เสียกะตายากะปาลากะปมลมสมผู้ชาย
ผ่านบ้านสพานหินกะจิ๋นกะจ๋านแม้สพานยืดยาวกะจาวจ๋าย
จนถึงบ้านตูฃ้ากะจาจายจึงจะชมกะจมป๋ายว่าดีจริง
ตำบลบ้านหาดทนงทะมงมิดแม้ว่าจิตพี่ทนงมะหงหิง
เหมือนนามบ้านแนะให้ทะไมมิงคงหันหัวนาวิงวกลงกรุง
ท่าน้ำอ้อยน้อยหรือชมือชดอ้อยไหนรสล้ำเลิศตะเมิดหมุง
จะสู้รสพจนาชะมามุงที่ปลุกปรุงเปรมสวาทกะมาดไม
ผ่านหน้าวัดพระปรางค์เหลืองกะเถืองถาตล๋าต๋าตลุดตุดศิรุดไต๋
ขอพระปรางค์ศักดิ์สิทธิ์มะหิดไฮขจัดโจโรไคมะไฮเฮอ
พยุหคีรีมะงีเหงาเห็นเทือกเฃาทิวแถวมะแหงวเหงอ
ราวฉากกางขวางกันมะงันเงอบ่มิให้ตูเข้อกลับหานาง
คลองมะเดื่อเอออุเรืออลึกตึกนึกถึงยามมะเดื่อสุกมะกุกก๋าง
แมลงหวี่หวู่วู่ตอมมะดอมดางหอมผะลางมลวนตวนล้วนอยากลิ้ม
อันแก้วพี่เปนสตรีมลีเชือเหมือนมะเดื่อสุกหอมกะต๋อมติ๋ม
ยามพี่ไกลแม้ว่าชายมะกายกิมอยากชมชิมกะต๊ากว๊ากจะยากใจ
ย่านมัทรีนึกสงสารวรานชีมิ่งมัทรีกลับมามะฮาไห
ไม่ประสบพระลูกวรูกไชมะไหไต๋มะโหยโต๋ยโอยโศกา
เวสสันดรวรอนชำท่านทำได้ยกสองกุมารให้มะไถหลา
ยอมทนดูมหิษีวรีชาทรงโศกามฮาโฮมะโลเฮ
เปนตัวพี่คงไม่มีมะลีทิดไม่มีจิตทำให้เจ้ามะเหลาเถ
ไม่อยากให้มีเรื่องมะเกืองเกข้องฤเทแม้แต่น้อยกะตอยตึม
พอบ่ายคล้อยนาวอยชลอยหลิวก็ถึงเกาะตานิวทวิวปึม
ที่ประทับแรมริ่งหนึ่งราตรึมปลูกพลับพลึมอยู่บนเกาะกะเปาะลา
น้ำพึ่งลดตะมดก๊ดตะหมืนกื๋นที่พ่างพื้นจึงยังแฉะตะแหมะต๋า
แม้ว่าน้ำยังมิลดมะกดกาดูพลับพลาคงจะเหมาะกะเตาะเค
ดูจากค่ายเห็นเฃาคีเราเรือกเปนทิวเทือกตละฉากกะตากเต๋
แลดูเพลินเจริญตาจราเตพักสะเบสะแบแจมะแฮฮือ ฯ
๏ วันที่หนึ่งพฤศจิกาได้คลาคลิวจากตานิวต่อไปชไลหลือ
คนอื่นๆออกแต่เช้านาเวาวือขบวนหลวงชลวงลือต่อบ่ายแล้ว
ระยะทางชลางลาห้าร้อยเส้นสองฝั่งเห็นป่าและทุ่งชลุงแหลว
บางทีเห็นเทือกเฃาทะเมาแทวเปนเทือกแถวทมูทูอยู่ไกลๆ
บ้านโกรกพระชะทำไมมะไหลถีใครไม่ชี้ที่เหมาะมะเลาะไถ
โชคดีขุดพบพระพิมพ์มลิมไทก็จะได้มะหลากถากไปฝากเนียง
บ้านชื่อดงชะพลูทมูเม้าเหมือนแสร้งเย้าถมากถากให้อยากเมียง
ถึงบ้านหว้าใครจะว่าทะมาเทียงฃ้าไม่เถียงถลากถากปากยื่นจริง
วัดเกาะหงส์ไม่เห็นหงส์กะหมงเถมาเกาะเก่อยู่สักหน่อยมะก๋อยกิ๋ง
ถ้าเห็นหงส์ก็จะวานมะงานงิงถือหนังสิงถึงยุพาหน้านวลใย
บ้านตากแดดกะแปร๊ดแปร๋แน่สงสารเออหนอบ้านคงจะร้อนตะวอนไต๋
แต่ถึงร้อนก็ไม่เท่าทะเมาไมร้อนที่ในใจพี่ทะมีทา
บ้านยางโทนตะโหลนโป๋นตลี๊ปิ๋โทนเหมือนพี่มาเดี่ยวตะเหลียวต๋า
โทนมาเดี่ยวตีไม่เพราะทะเนาะทารำมะนาช่วยกะจึ๋งจึ่งจะเพราะ
เฃ้าถึงเขตนครสวรรค์บุรันโชล้วนอ่าโอ้บ้านเรือนกะเตื๋อนเตาะ
สถานที่ราชการมะฮานเฮาะตลอมเปาะตลายปายเรียงรายกัน
ที่ประทับราโชกะโปลาอยู่ตรงหน้าสโมสรพะลอนฉัน
แห่งคณะเสือป่าพลาชันกรมนครสวรรค์พะลันเช
มีแพหนึ่งฃาวผ่องฉล่องฉับที่ประทับรมยาชลาเหล
อีกทีแพที่เสวยพระกระเยอีกแพราชบริเพคเณรา
จากแห่งนี้ไปตลาดกะปาดโลปากน้ำโพไกลเกินกะเปินหลา
ตั้งเจ็ดสิบเส้นเศษกะเปดลาออกระอากะปาลากไม่อยากไป
สถานีรถไฟมะไหลเถก็ห่างเหไกลบึ้ดมะลึดไถ
นึกๆ อยากมะหลองถองลองเลี่ยงไปขึ้นรถไฟมะหลับถับกลับคืนกรุง
แต่เกรงคนปากบอนกะลอนฉองจะแอบฟ้องเอาละแย่กะแลฉุง
นึกออกกลัวพณหัวกะลัวชุงจะสั่งขุงที่สนมกะลมชึม
เพราะเคยชิมรสสนมกะตมแตวแต่ครั้งเปนนายแก้วกะแตวตึ๋ม
ไม่อยากลิ้มชิมอีกกะจิ๊กจึมจึงจำใจกะจึมงึมอยู่นาวา
ในคืนนี้มีเพลงมะเฮงฮอนที่โรงหน้าสโมสรมะฮอนหา
เสด็จขึ้นทอดพระเนตร์มะเฮดฮาจนเวลายามดึกมะฮึกฮอ
เฃาหาคนเพลงดีมะลีถือผู้มีชื่อว่าเก่งมะเลงหอ
ผู้ไปดูมลันทันขันงอ ๆเสียงฮาฮออยู่สนั่นมลันทา
แต่ตัวพี่มะเหลไถไม่อยากดูฟังเสียงหมูมะเหลาะเถาะนึกเพราะกว่า
เพราะฟังหมูมะไหลไถนึกไม่ช้าคงได้โครงมันมามะลาทิน
อนึ่งฟังคำเกี้ยวกะเปี๋ยวปิ๊ดมันยวนจิตให้รำพึงกะจึ๋งจิ๋น
ใจก็เต้นไม่เปนเรื่องกะเปืองบีนเถลถินถลุดถุดมุดหัวนอน ฯ
             

๏ วันที่สองพฤศจิกาตวาวายเวลาบ่ายจอมภพวรบฉอน
พร้อมองค์พระมหิษีวรีชอนเสด็จโดยนาวอนชลอนลก
ไปเทียบท่าโรงทหารกะปานลนแห่งกองพลพะลีชีเลขที่หก
ขึ้นทรงรถพระที่นั่งมลังลกนายทหารทะมกทกลากรถจร
ครั้นไปถึงสนามกะปามลาเสด็จขึ้นพลับพลาวราฉอน
กองทหารตั้งแถวมะแลวชอนร้องชโยกะโปลอนพระพรชัย
แล้วกองพลเดินผ่านพะลานชามสวนสนามงามริ้วพะลิวไฉ
เฉลิมพระวรเดชพะเลดไชของจอมไทยพะไลชันพะลันชา
แล้วจึ่งเล่นกิฬากะต๋าแต๋งต่างแสดงสามารถกะต๊าดต๋า
แสดงการกะตีรีขี่อาชากะตารากะตูรูน่าดูแท้
เลี้ยงของว่างไปพลางกะจ๋างจ๊อบพี่ได้ฮอบอร่อยฉ่อยกะต๋อยแต๋
ไปเช่นนี้พี่ไม่ทุกข์กะจุ๊กแจพี่ขอแต่ได้ชวาบกะต๊าบตึ๊บ
กิฬาเสร็จพระเสด็จวเร็ดฉายยังคูค่ายโบราณมะฮานหึบ
ทรงวางพวงมาลาบุบผาพึบทรงเคารึพณอนุสสาวรีย์
แห่งทหารอาสายุธาธามไปมหาสงครามวรามฉี
และตายในสนามยุธามธีชีพพะลีชาติตนวรนไช
น่าชมเฃาภักดีวรีชิดแม้ชีวิตไม่เสียดายมลายไฉ
ถึงจะตายเฃาก็ตายวรายไชไว้ชื่อไทยมเหลียดเฉียดเกียรติดำรง
ถึงตูฃ้าแม้ว่ามลึกชึกมีฃ้าศึกบังอาจมลาดฉง
มาย่ำยีแดนสยามมลามชงฃ้าก็คงมลาชาอาสารบ
ถึงลูกเมียกะเปียลีเปนที่รักก็ยอมหักใจห่างกะจางจบ
ยอมถวายทุกอย่างกะปางลบแด่จอมภพเพื่อสยามมะฮามฮา
ในคืนนี้มะงีหรีมีลครที่โรงหน้าสโมสรมะงอนหรา
บำเรอบาทยุคลมะงนราเพื่อให้ทรงมะงาหราสำราญโญ ฯ
๏ วันที่สามพฤจิกาตวาเวียงเวลาเที่ยงล่วงแล้วตะแววโหว
ทั้งสองพระวรัดชัดขัตติโยเสด็จลงนาโวกะยนตน
จากพลับพลาชลาทาขึ้นเหนือน้ำชลำทำบ่มิเนิ่นชะเลินถน
บรรลุปากน้ำโพชโลทนเห็นตลาดมะฮนตนอยู่ไกลๆ
ถึงที่น้ำชะแลกแมกแยกสองแควซ้ายแม่ปิงชลิงแลกระแสใส
ขวาคือลำน้ำน่านชลานไลที่เสด็จชะเล็ดไตในวันนี้
ลำน้ำแยกทะแมกแทกเหมือนเราสองตล๋องป๋องแยกกันทะหมันหมี
แต่แล้วรวมกันอีกทะมีกทีเหมือนสองเราจะทะมีทะมวมรวม
ผ่านขึ้นไปชไลหลำลำน้ำน่านแพตระการสองฝั่งชลังหลวม
ล้วนห้อยผ้าแดงแต่งทะแมงทวมเครื่องบูชวมตลุกตุกตั้งทุกแพ
เห็นผู้คนแน่นนันท์มะกันทังคอยดูเรือพระที่นั่งวรังแฉ
ทุกตนแสนมะกีทีปลื้มปรีแดที่ราแชธเสด็จมะเห็ดฮือ
นาวึงชึงถึงคลองบรเพ็ดมะเล็ดเต๊ดเลี้ยวเฃ้านาเวาหวือ
มลดต๊ดคดเคี้ยวชะเลียวชือกว่านาวือจะถึงที่บึงงาม
อันบึงบรเพ็ดกว้างชลางลิดตายิ่งพิศเพลินชะเลินหลาม
จวนถึงที่ชะแลแทแพพลับพลามเห็นนาวามนับร้อยชลอยลี
พวกฝีพายยกพายมะฮายโฮร้องชโยลั่นบึงสนึงสี
ถวายชัยมะไกทาฝ่าธุลีด้วยยินดีทะเม็มเท็มล้วนเต็มใจ
ตรงกับแพพลับพลาชลาลอยแพน้อยๆ ลอยเรียงกะเจี๋ยงไจ๋
พวกฃ้าราชการมะฮานไฮอีกพานิชเต็มใจมะไฮโฮ
จัดของกินหลายอย่างมะก๋างเกี๋ยงมาตั้งเลี้ยงผู้ไปชไลโหล
เหมือนตลาดแพลอยฉลอยโชแต่ดีโขไม่ต้องซื้อมะกือกิน
มีฃ้าวห่อกับพร้อมมะฮอมฮันอีกฃ้าวมันแกงไก่กะไจ๋จิ๋น
ขนมจีนก๋วยเตี๋ยวกะเจียวจินอีกหลายอย่างกะลางชินกินโอชะ
มีขนมต่างๆฉล่างไฉผลไม้นานาฉลาฉะ
อีกเครื่องดื่มหมากบุหรี่ฉลีชะฉละฉะฉลวนฉวนล้วนดีๆ
ทุกๆคนเต็มใจกะไปลิดมิได้คิดเหนื่อยยากกะป่ากหลี
นานๆจอมกษัตริย์วรัดชีจะเสด็จมลีตีจึงปรีดา
พอประทับพลับแพลแพกลางบึงพวกนาวึงตั้งกระบวนชลวนหลา
แล้วต่างพายถวายลำนาวำมาผ่านพลับพลามะหลายต๋ายถวายชัย
แล้วจับคู่แข่งกันกะจั๋นเจิกเอิกเกริกในบึงมะฮึงไห
ต่างสนุกมะฮุกฮึกทะมึกใจใครมีชัยมะไฮโฮชโยดัง
เสวยพระกระยาหารวรานชาดอีกฃ้าบาทได้ชวาบมะฮาบหัง
คิดถึงพวกลูกหมูทมูมังถ้ามาด้วยคงตะกลังพร้อมบิดา
เสวยเสร็จพระเสด็จชลาโลลงนาโวยนตร์ย่อมกะจ๋อมจ๋า
ใช้จักร์ผ่านแพร้านชลานลาเจ้าของร้านตล๋านต๋าถวายกร
อีกประชาชนแน่นชะแลนลาดมีโอกาศตลมปงพระทรงศร
ได้ชมพระบารมีวรีชรตลอนปอนตลินปินล้วนยินดี
บ่ายเวลาพอควรมลวนลับเสด็จกลับจากบึงกระจื๋งจี๋
ออกทางคลองล่องน้ำชลำลีสู่พลับพลีที่แรมชะแลมเลิม
การประพาศวันนี้กะปีลาสนุกกว่าวันก่อนมะฮอนเหิม
เพราะอาหารบริบูรณทะมูนเมิมกะเบีมเลิมกะปัดลัดยัดเต็มพุง
พออิ่มหนำสำราสวาปามราวงูหลามอึ้ดทึ่ดถะมึดถุง
นอนกลิ้งทูดตละผีกะปีปุงจิตมันมุ่งแต่จะคุดมุดหัวนอน
รู้อยู่ว่าคืนนี้ทลีทัดเฃาได้จัดลครพูดกะจู๊ดจ๋อน
มีถวายภูมินทร์วรินชอนตัวพี่อู๊ดตะมูดตอนนอนอยู่เรือ
ชวาบอิ่มแล้วที่บึงกะปึงลีกลับถึงที่ชวาบซ้ำกะปำเปื๋อ
จะไปดูลครมะฮอนเฮือเกรงเปนลมกะอักกะเอือเช่นเคยมา
เลยแก้ตัวเล่นสำนวนล่วนสำเนินว่ามิได้รับเชิญมะเฮินหา
มะฮานตานวานพ่อศรีอยุธยาเฃากล่าวกลอนมะฮอนฮาแทนตอนนี้ ฯ
๏ ฃ้าเจ้าศรีอยุธยาสหายานได้รับวานแถลงเรื่องกะเจื๋องจี๋
แต่พรั่นใจอยู่สักนิดกะจิ๊ดรีจะบกพร่องกะจองจีกว่าท่านไป
เพราะเจ้าคุณท่านเปนปราชญ์มะฮาดเฮดช่างสังเกตเหตุการณ์มะฮานไห
อีกบทกลอนท่านก็คล่องชล่องไลท่องร่ำไปชลดชดช่างจดจำ
ฃ้าเจ้าทรามกว่าเจ้าคุณมะทุนทูรูปก็ห่างไกลหมูกะจู๋จ๋ำ
ปากก็ไม่ยื่นย้อยกะห้อยฮำกินก็คำย่อมกว่ามะฮาแฮน
แต่ท่านวานขัดท่านมฮานฮัดท่านจะกัดเจ็บเปล่ากะเจ๋าแจ๋น
จึงจำใจกะแตงแมงแถลงแทนเปนคำกลอนแกนๆ มะแลนทูน
ลครพูดเล่นถวายวรายเชืองเรียกว่าเรื่อง “ฉันจะบวช” วรวดฉูน
ของคุณพระนามกรวรอนชูนพิสัณห์พิทยาภูนวรูนชา
แต่ฃ้าเจ้านี้เห็นกะเป๋นเหลว่าเรียกเรื่อง “สาเก” กะเป๋หลา
จะเหมาะกับเนื้อเรื่องกะเปืองลาเพราะเหตุเกิดมะเหิดฮาด้วยสาเก
คือหมอน่วมเผ่าแพทย์ตะแลดต๋ายเมียแกตายแสนจะทุกข์ตะลุกเต๋
จำนงจิตแต่จะบวชตลวดเตจนได้กินสาเกตะเลไต
นางลำใยแสวงสินตะหลินเตื๋อมหล่อนช่างเชื่อมสาเกตะเหลไต๋
จนหมอน่วมตลิดจิตกะติดใจมะไหลไถมะหลงถงหลงเสียงอม
ได้นางนั้นมาเปนเมียมะเถียลิดกำเริบฤทธิ์รุมเสน่ห์มะเหลถอม
โกรธกับลูกโกรธกับพี่กลีลอมหลงเสียงอมไม่เปนท่ากลาเลา
แต่หญิงชั่วกะจ๋านหมานผลาญทรัพย์ย่อยแล้วตอยหลอยต๋ามหลามตามผัวเก่า
หมอน่วมรู้สึกตนกะจนเจาก็โศกเศร้าสึมหงึมจึมปัญญา
จนโชคดีลูกชายมะถายหลือพบหนังสือของแม่มะแถหลา
บอกขุนทรัพย์ฝังไว้มะไถลาขุดขึ้นมามะถังหลังกลับมั่งมี
ใครอยากรู้เรื่องละเอียดมะเลียดถานเชิญซื้ออ่านเองเถิดมะเหลิดถี
เฃาตีพิมพ์ไว้ฃายมะลายทีคงพอใจมะไลถีมะลีทา
ผู้ที่เปนตัวลครมะฮอนเฮ็นตั้งจิตเล่นลคีรีดีหนักหนา
ทั้งชายหญิงเล่นสนิธมลิดชาคนดูฮามะงันรันสนั่นโรง
ชายเปนฃ้าราชการมะฮานฮูหญิงเปนครูโรงเรียนมะเกียนโก๋ง
มีเวลาซ้อมน้อยกะตอยโตงเล่นได้ดีมะถีโถงถึงเพียงนั้น
ควรเรียกว่ามหุดสุดอุตสาหะพิริยะเพียรหัดกะจัดจั๋น
เพื่อบำเรอบาทบงสุ์วรงชันโนยพร้อมกันตลักตักจิตภักดี ฯ
๏ เช้าที่สี่พฤศจิกากะบาลองกระบวนล่องชลธารชลานฉี
จากนครสวรรค์บุรันชีสู่ทักษิณเทศีกะปีลา
ที่วัดธรรมามูลกะปูนเลืองพระจอมเมืองแวะกระบวนนาววนหนา
เสด็จขึ้นคีรีมะฮีฮาบังคมพระปฏิมาวราโช
โปรดให้พิมพ์ธรรมจักร์วรักชัดจากพระหัดถ์ปฏิมามะฮาโห
ด้วยขี้ผึ้งแผ่นกลมกะปมโปอีกหมึกทาจักโกเอาผ้าซับ
พระองค์นี้มะฮือรือบรรฦาฤทธิ์ว่าศักดิ์สิทธิ์นักหนามะฮาหับ
ใครหยากได้บุตรากะจ๋าจั๋บน้อมคำนับตลมปมสมวิญญา
พี่อู๊ดจึ่งตลึงตึงตลุดกุดก้มเกล้าเค้าคุดตล๋าต๋า
เจ้าประคุณตลุ๋นตุ๋นกรุณาขอลูกหมูกะปู๋หลาอีกห้าตัว
ชายให้เหมือนบิดากะต๋าแต๋กะแต้แย่กะตั้นยั่นกะตั๋นตั๋ว
พุงให้ย้อยปากให้ยื่นกะตื๋นยัวใครเห็นตัวกะตื้นลื่นคลื่นไส้พุง
หญิงให้เหมือนมารดรกะต๋อนเตื๋อนอย่าแคล้วเคลื่อนกะเจื๋อนไหมกะไจ๋หมุง
ถึงไม่งามเลิดฟ้ามะฮาฮุงรู้จักปรุงรสอาหารกะปานลี
กลับลงเรือแล่นล่องชลองโลงสองชั่วโมงเศษหน่อยกะจ๋อยจี๋
ถึงตำบลสรรพยาชลาลีอันเปนที่ประทับแรมกะแปมโล
ในมณฑลนครสวรรค์กะจั๋นเจดได้สังเกตทวยราษฎร์กะจ๊าดจี๋
ต่างชื่นมื่นจื้นจั๊กใจภักดีและเปรมปรีดิ์ที่ได้เฝ้ามะเลาชาม
เสด็จไหนเห็นแต่ชนมะก๋นแก๋นเบียดกันแน่นมะแก๋นก๋นอยู่ล้นหลาม
ตลุดกุดคุดเค้าตะเลาตามบังคมบาทพระรามวรามชัย
บ้างจัดของหลากๆ ตะมากหมายทูลถวายวริดชิดอดิศัย
จัดตามมีตามเกิดมะเฮิดไฮสำแดงใจจงรักตะมักแม
น่ารักใจชาวมลนชนบทไม่ละลดรักเจ้ามะเลาแฉ
กะตัญญูมลูฉิดติดดวงแดไม่เชือนแชมลงชงทนงตน
ยังเชื่อบุญบารมีมะฮีโฮกษัตริย์เปนร่มโพธิ์มะโฮหน
ได้พึ่งพามะฮาฮุกสุขทุกคนควรเปนเยี่ยงมะเฮียงฮนแก่เพื่อนเรา ฯ
๏ วันที่ห้าพฤศจิกาชลาลวนคลาขบวนล่องท้องชลองเหลา
นาวาลอยล่องเรื่อยชะเลือยเลาย้อนทางเก่ากลับตรงชลงแลม
สามชั่วโมงนาโวงมะโฮงฮอนถึงวัดพรหมสาครอารอนแหรม
เปนที่จอมขัตติยะวราแชมประทับแรมวรองชองสองราตรี
นึกอึดใจที่กำลังชลังชองชลาล่องสู่บ้านชลานหลี
มาต้องแวะชลูตูอยู่แห่งนี้ฉลีฉีฉลาดฉาดอนาถใจ
เพราะเปนราชประเพณีวรีฉันในวันจันทร์ไม่ดำเนินนะเทินไถ
ในทางชลมารคมะทากไทจึงต้องแรมทะแมมไมอยู่กลางทาง
แม้มิเกรงเกิดความกะปามลู๊ดอันพี่อู๊ดฤาจะรอกะปอหลาง
คงเลยล่องกลับเร็วมะเกวกางเพราะเคราะห์ลางพี่ไม่เชื่อมะเกือเก
อันเคราะห์ใดฤาจะร้ายมะฮายฮาหนักไปกว่ากะจ๋างหวางห่างเคเห
ต้องแคว้นเคลื่อนร้างเรือนกะเปือนเลใครจะชวนให้สะเบสะบ๊อบจ๊อบ
เห็นอยู่แต่กุนเชี้ยงมะเกี๋ยงกู๋อีกโครงหมูมะไก๋ไต๋ที่ได้ฮอบ
พอช่วยให้โศกสร่างกะจ่างจ๊อบได้ชวอบพอชะวมภิรมโย
ยามราตรีมหรศพมะฮบเฮ็นมาลอยเล่นหน้าพลับพลาชลาโหล
นึกหรือว่าพี่ไปดูมะฮูโฮเปล่าละโออู๊ดตู๊ดมะนู๊ดนอน ฯ
๏ วันที่หกพฤศจิกาวราชายเวลาบ่ายองค์อดิศร์วริดฉอน
เสด็จโดยเรือยนตร์วรนชอนล่องชลอนชลนลามิช้าที
เฃ้าคลองน้อยกะต๋อยหรอยชลอยหลำออกลำน้ำชลักทักชื่อจักร์สีห์
บ่บิช้าจอดท่าชลาลีวัดพระนอนจักร์สีห์ชลีเท
ประชาชนตล๋อยต๋อยต่างคอยเฝ้าพระเปนเจ้าเค้าคุดตลุดเต๋
บ้างจัดของมาถวายวรายเชล้วนปรีเดได้ชมตลมโป
เสด็จสู่พระวิหารมะฮานฮอนทรงมนัสพระนอนมะฮอนโห
แล้วเสด็จกลับทางชลางโลสู่พลับโพลกะโปลากะปาไล
อันพระพุทธรูปมฮูบฮดมีทุกอิริยาบถวรดไฉ
มลึ่กตึ้กมาลาดต้าดประหลาดใจพระเสวยมะเล๋ยไต๋ไม่เห็นมี
แม้ตัวพี่มีทรัพย์มะหับฮางจะใคร่สร้างพระเสวยวเรยฉี
ให้ประทับขัดสมาธิ์มะกาดกีและให้มีบาตร์ตั้งมฮังเฮอ
จะเฉลิมศรัทธามะฮาโฮจะบูโชตลุดกุดมุดเกเศอ
และขอพรมะฮะต๊ะปฏิเมอให้ตูเข้อสุเฃกะเปลู
อย่าให้ฃาดกุนเชี้ยงมะเกียงกูนบริบูรณ์มะโฮงโกงด้วยโครงหมู
อีกปลาร้าผักต้มมะกมกูอีกปลาทูปูทเลมะเฮกา
แล้วจะสอนปวงลูกกะอู๊กอื๋อให้นับถือพระเสวยกะเอ๋ยอ๋า
เกิดชาติใดให้เปนหมูกะอู๊อ๊าเหมือนป้าป๋าบู๊ดลู๊ดกะอู๊ดพลุ้ย
นึกถึงพระเสวยพลางทางชวาบกะฮอบฮาบกะมัดฮัดยัดตุ้ยๆ
กินจนอิ่มจวนกะอักตลักลุ้ยลงเอนหลังอุ้ยตุ้ยทอดหุ่ยเรอ
นอนไขว่ห้างกะติ๊กมิกกระดิกขากะปาลาผาศุกมะหุกเหอ
ถึงจะมีการเล่นมะเฮนเฮอพี่อู๊ดไม่ปราถเนอทัศนี
เพราะถือแบบโบราณกะปานลอนกินแล้วนอนกะปูกหลูกถูกใจผี
มันให้พรวรัดชัดกะปัดลีให้อยู่ดีกินดีกะปีโล
อันคนเราเกิดมามะหลาถอนกินแล้วนอนและดีมะหลีโถ
กินแล้วนั่งผีชังมะลังโทอู๊ดกับผีทะมีโลใจต้องกัน ฯ
๏ วันที่เจ็ดพฤศจิกาตล๋าต๋องกระบวนล่องต่อไปตะไล๋ตั๋น
ตามทางที่ขึ้นมาตลาตันเพราะฉนั้นตะไล๋ไต๋ไม่กล่าวซ้ำ
ประทับแรมบางบาลชลานลาบหน้าวัดนกกระจาบชลาบหลำ
นึกดีใจนักหนามะฮาฮำอีกคืนเดียวตลำปำถึงกรุงไกร
วันที่แปดพฤศจิกาตล๋าต๋งก็ล่องลงเรื่อยเจื้อยตะเหลือยไต๋
พอเย็นๆถึงกรุงตลุงไตโดยทันใดขึ้นบนตะลกตือ
รีบขึ้นรถกะฟ๊อดต๊อดกะจ๊อดจี๋ขับเร็วรี่ตามถนนกะจ๋นจื๋อ
มิช้าพลันถึงบ้านกะจานจือขึ้นเคหือกะเจ๋มเหมมเปรมปรียัน
จากไปนานเห็นบ้านกะปานแลนตละเห็นวิมานแมนมะแฮนหัน
วิมานใดจะมาสู้กะปูลันวิมานอู๊ดมะฮูดหันมะกันไท ฯ
๏ ฃ้าเจ้าศรีอยุธยามะหลาถาดแต่งนิราศมะไหลเถมะเหลไถ
พออ่านเล่นกะเป๋เหลมะเถไลมะไหลไถมะหลางถางยามว่างงาน
สมมตให้ท่านผู้ใหญ่มะไฮฮังในกรมวังมะแหลงแถงแต่งกลอนสาร
ที่แท้เจ้าคุณอู๊ดมะฮูดฮานมิได้แต่งมะแหลงถานสักกลอนเดียว
เพราะถึงท่านตามเสด็จชะเลดล๊อบท่านไม่ชอบตะไหลไป๋ในการเที่ยว
ท่านชอบอุดอยู่แต่เรือกะเมือเมียวหรือจะเที่ยวท่านกะเที่ยวมะโลนโทน
อย่างเช่นที่ลพบุรีชลีลวนมิตร์ไปชวนเที่ยงท้องชลองโหลน
ท่านไม่ไปกับใครชไลโชนอิมโปไล้ต์ไปอะโลนดังหมูตือ
เรียกเรือจ้างมาลงกะป๋งหลากาน้ำชาตั้งเคียงกะเตี๋ยงตื๋อ
ขัดสมาธิ์จ้ำม่ำกะปำลือท่องนะทือเที่ยวนะทังลำพังตน
ไปถึงไหนไม่ต้องอยากถลากไถไม่เที่ยวไหนเนาเรือเถลือถน
คอยบอกป่วยอยู่เปนนิตย์ทลิดทนมิตร์ทุกคนคร้านจะชวนทลวนเท
เหตุดังนี้ฤาจะมลาดต้าดแต่งนิราศนี้ได้มะไหลเถ
ฃ้าบอกไว้ตั้งใจมะไลเทรับผิดชอบทั้งเพมะเลทาน
แม้บทกลอนตอนใดกะไป๋ปิ๊ดจะขัดจิตกะปิ๊ดปู๋ท่านผู้อ่าน
ขออย่าโทษเจ้าคุณอู๊ดกะปู๊ดปานจงโทษศรีอยุธยานนี้เถิด เอย ฯ
             

จบนิราศมะเหลเถไถ ฯ

เชิงอรรถ

ที่มา

โครงการสมุดไทย ภาควิชาวรรณคดีเปรียบเทียบ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย[1]

รับข้อมูลจาก "https://www.reurnthai.com/wiki/%C3%A0%C2%B8%E2%84%A2%C3%A0%C2%B8%C2%B4%C3%A0%C2%B8%C2%A3%C3%A0%C2%B8%C2%B2%C3%A0%C2%B8%C2%A8%C3%A0%C2%B8%C2%A1%C3%A0%C2%B8%C2%B0%C3%A0%C2%B9%E2%82%AC%C3%A0%C2%B8%C2%AB%C3%A0%C2%B8%C2%A5%C3%A0%C2%B9%E2%82%AC%C3%A0%C2%B8%E2%80%93%C3%A0%C2%B9%E2%80%9E%C3%A0%C2%B8%E2%80%93"
เครื่องมือส่วนตัว