นิพพานวังหน้า
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
(เพิ่มเติมข้อความและได้ตรวจทานแล้ว) |
|||
| แถว 54: | แถว 54: | ||
จากบ่วงสงสารแคล้ว คลาศพ้นพลันเข็ญ | จากบ่วงสงสารแคล้ว คลาศพ้นพลันเข็ญ | ||
</tpoem> | </tpoem> | ||
| + | |||
| + | ครุวารกติกมาเส สุกรอัคสังวชเร เหมันต์จตุมีดิถียัง | ||
| + | <tpoem> | ||
| + | นาฬิกาหึ่งๆ ถึงยามสอง ได้สามบาทคาดฆ้องประโคมสังข์ | ||
| + | พระมงกุฏปิ่นเกษนิเวศวัง ไม่รอรั้งร้างมิ่งพิมานเย็น | ||
| + | พระสฐานสถิตย์เยือกยินแต่เสียง สุรางค์เรียงร่ำเทวศก็เหลือเข็ญ | ||
| + | ข้าธุลีมีกรรมจึงจำเปน ไม่เห็นเลยหลักภพวิบัติวาย | ||
| + | โอ้พระมิ่งโมฬีที่พึ่งโลกย์ ประชาโศกแสนลห้อยไม่รู้หาย | ||
| + | ฤๅผลเวรสัตว์ทำประจำกาย จึงทำลายเจาะจอมกระหม่อมจง | ||
| + | พระกฤษดาดังพรหมอุดมเดช ที่ทรงเพศพาหนะพระยาหงษ์ | ||
| + | เหมือนสุริเยศไขศรีรวีวงษ์ เมื่อเสร็จทรงกลดเยี่ยมโพยมงาม | ||
| + | อรินทร์ราชกราบเกรงพระบารเมศ มงกุฏเกษสรวมชีพทวีปสาม | ||
| + | เคยเปนฉัตรแก้วกั้นสุวรรณวาม ดังศศิตามส่องโลกย์สว่างวาว | ||
| + | เย็นเกษบารเมศบรมจักร ที่พำนักนิ์หายหาชนาหนาว | ||
| + | พระอานุภาพเลิศลบจบแตนดาว ปัจจาผ่าวอุรพารอาใจ | ||
| + | อันปิ่นราชนิเวศน์วังบวร ดัษกรรื่นาบกราบไสว | ||
| + | ถึงรัตนังอังวะที่ฦๅไกร ก็ปราบได้ด้วยพระฤทธิ์เดชาชาย | ||
| + | เมื่อปางหลังที่นั่งสุรามรินทร์ อยุทธสิ้นย่อยยับประหารหาย | ||
| + | เพราะไพรินทร์ลุยลามตามทำลาย กระหม่อมหมายเมืองล่มไม่เล็งคืน | ||
| + | บิตุรงทรงนามธรรมิกราช ทั้งสามโลกย์เนียรนาศไม่อาจฝืน | ||
| + | มายกพระสาศนาภิญยายืน ประชาชื่นชมโพธิสมภาร | ||
| + | คือล้นกระหม่อมมิ่งมไหวงษ์ สองพระองค์เลิศฟ้ามงกุฏสฐาน | ||
| + | แบ่งภาคจากองค์พระอวตาร ผ่านนิเวศน์ปราบดาด้วยบารมี ... (๑๐) | ||
| + | |||
| + | จึงสิ้นยุคสุขกระเษมทั้งสามภพ เทพนบน้อมเกษทุกราษี | ||
| + | สรรเสริญเดชาทั้งธาษ์ตรี กรชุลีโปรยทิพย์สุมาลย์มา | ||
| + | โอ้พระคุณเคยการุญพำนักนิ์โลก ยิ่งวิโยคยามร้อนไม่ผ่อนหา | ||
| + | เมื่อดับเข็ญเย็นแล้วทั้งโลกา ไยนิราร้างราษฏร์อนาถเนาว์ | ||
| + | ปางครั้งทศเศียรอสุรภักตร์ เที่ยวหาญหักสามโลกย์ได้โศกเศร้า | ||
| + | นารายน์รามตามล้างจึงบางเบา บันเทาทุกข์ทั่วเทพดาคืน | ||
| + | สุดกระเษมไตรภพสบกระสัน อภิวันทุกพิมานสำราญรื่น | ||
| + | เหมือนปิ่นจอมล้นกระหม่อมเมื่อยังยืน หมื่นนิเวศน์วรถวายสุมาลี | ||
| + | จึงนิพนธ์แต่หลังไว้หวังสนอง ให้จำลองสืบกระษัตริย์บดีศรี | ||
| + | หนึ่งครุลหุเคียงแต่เพียงตรี ที่ท่านปรีชาช่วยอำนวยกลอน | ||
| + | ใครยลอย่าเพ่อเย้ยพึ่งศึกษา ใช่เมธาเจนจิตรบัณฑิตย์สอน | ||
| + | แสนถวิลถึงพระปิ่นชนากร สุดนิวรณ์หวั่นเทวศกำศรวญครวญ | ||
| + | ปัญญาหญิงไหนจะพริ้งไม่คล่องเคล้า นี่โดยเดานึกคเนอย่าเสสรวล | ||
| + | ถ้าชำนาญอ่านเล่นเห็นสำนวน ปราชช่วยปรวนเติมแต้มให้งามคำ | ||
| + | เราใช่ราชกระวีที่เฉลียว ก็เสียวใจจะไม่คมเหมือนลมขำ | ||
| + | อ่อนหัดไม่สันทัดพึ่งลองทำ จะริร่ำร่างลงก็งงนาน | ||
| + | หนึ่งชุลิตฝ่าธุลีมีพระเดช ซึ่งก่อเกษเลื่องโลกย์ระบือหาญ | ||
| + | เสด็จสู่สวรรค์เทวพิมาน ขอมัศการกรน้อมศิโรดม | ||
| + | ถวายต่างทิพมาศมโนแผ้ว กราบแล้วจึงลิขิตอักษรสม | ||
| + | โอ้พระปิ่นภพร้อนดังเพลิงรม ล้มพระโรคแรกประทับจะอับจน ... (๒๐) | ||
| + | </tpoem> | ||
| + | |||
| + | (ยังมีต่อ) | ||
การปรับปรุง เมื่อ 14:54, 12 กุมภาพันธ์ 2553
เรื่องนิพานวังน่า
| นิ | ราศบาทเบื้องโอ้ | โมฬี | ||
| พาน | จะโศกทั้งศรี | อยุทเยศ | ||
| วัง | เย็นสรหงัดตี | อกร่ำ ก่ำเอย | ||
| น่า | มุขพิมานเมศร์ | เมื้อมิ่งแรมหมอง | ||
| แต่ | พระจอมมงกุฎโลกย์ | แรมวัง | ||
| แผ่น | พิภพเพียงพัง | ม้วยไหม้ | ||
| ดิน | โดยอดูรหวัง | หวั่นเทวศ | ||
| ต้น | แต่ตีทรวงให้ | ห่อนเว้นวันเสบย | ||
| วงษ์อินทกรุงธิปัตเอก | อิศรา | ||
| หน่อมงกุฎอยุทธยา | เลื่องโลกย์ | ||
| สืบสายกรมฝ่ายน่า | แรมนิราศ | ||
| ทรงคิดคราววิโยค | พระบิดุร้างสู่สวรรค์ | ||
| พระปิ่นอยุทธเยศเจ้า | ทรงธรรม์ | ||
| นุภาพปราบมนุศย์สวรรค์ | ฟากฟ้า | ||
| สี่ทวีปถวายบรร | ณาน้อม | ||
| เกรงบพิตรพระจอมหล้า | โลกย์ลั่นฦๅแขยง | ||
| เคยเสด็จออกแสนเส | หนางค์ | ||
| ร้อยเอ็ดโอนอุตมางค์ | นอบน้อม | ||
| พระฤทธิ์เรืองปานปาง | สุริเยศ | ||
| ทั้งหมื่นกรุงสพรั่งพร้อม | กราบเกล้าเศียรสยอง | ||
| พระคุณเฮยแต่นี้เงียบ | วังเยน | ||
| เคยเผยสีหเหน | ลูกไห้ | ||
| ยามศุขกลับไปเปน | ทุกข์เทวศ | ||
| คิดฤๅวายวางไข้ | จิตรโอ้อาดูร | ||
| พระจอมมกุฎสามภพไห้ | สั่งเวียง | ||
| พระสนมเสนาะเรียง | ร่ำร้อง | ||
| หมู่มุขมนตรีเคียง | ครวญคร่ำ | ||
| เสียงพิฦกลั่นก้อง | โศกแส้วังโหย | ||
| พระกาญจน์ยอดแก้วเฮ่ย | ยังหัน | ||
| เสร็จมาเมื้อเมืองสวรรค์ | สู่ฟ้า | ||
| ฤๅเคียดเสน่ห์ผัน | หุยหุง เสียเนอ | ||
| ม้วยแต่นับโมงถ้า | ทุกค่ำคืนหาย | ||
| พระร่มโพธิ์เกษมิ่ง | กระหม่อมเฮย | ||
| ยามกระเษมแสนเสวย | ศุขภาพ | ||
| สุรางค์บำเรอเคย | สพรั่ง พร้อมแฮ | ||
| เรียงรอบศิโรราบ | ราชร้างแรมโฉม | ||
| โอ้จอมมงกุฎเกล้า | จากจร | ||
| กรมพระราชวังบวร | แรมร้าง | ||
| ลูกทุ่มทรวงอาทร | เทวศไห้ | ||
| แสนทุกข์บวายว่าง | ที่เมื้อจักเห็น | ||
| ย่ำยามสดับเสียง | ประโคมวัง | ||
| ดุริยางค์เสนาะดัง | พาทย์ฆ้อง | ||
| ทีนี้จะเงียบแตรสังข์ | สูญถนัด | ||
| ฟังแต่เสียงสกุณก้อง | กรู่แก้วเกลื่อนขัน | ||
| พระคุณเอ๋ยเคยทรงสร้าง | สมภาร | ||
| ปราถนาพระโพธิญาณ | ยอดแก้ว | ||
| ออกโอษฐ์ขอคชทการ | นำสัตว์ | ||
| จากบ่วงสงสารแคล้ว | คลาศพ้นพลันเข็ญ | ||
ครุวารกติกมาเส สุกรอัคสังวชเร เหมันต์จตุมีดิถียัง
| นาฬิกาหึ่งๆ ถึงยามสอง | ได้สามบาทคาดฆ้องประโคมสังข์ | |||
| พระมงกุฏปิ่นเกษนิเวศวัง | ไม่รอรั้งร้างมิ่งพิมานเย็น | |||
| พระสฐานสถิตย์เยือกยินแต่เสียง | สุรางค์เรียงร่ำเทวศก็เหลือเข็ญ | |||
| ข้าธุลีมีกรรมจึงจำเปน | ไม่เห็นเลยหลักภพวิบัติวาย | |||
| โอ้พระมิ่งโมฬีที่พึ่งโลกย์ | ประชาโศกแสนลห้อยไม่รู้หาย | |||
| ฤๅผลเวรสัตว์ทำประจำกาย | จึงทำลายเจาะจอมกระหม่อมจง | |||
| พระกฤษดาดังพรหมอุดมเดช | ที่ทรงเพศพาหนะพระยาหงษ์ | |||
| เหมือนสุริเยศไขศรีรวีวงษ์ | เมื่อเสร็จทรงกลดเยี่ยมโพยมงาม | |||
| อรินทร์ราชกราบเกรงพระบารเมศ | มงกุฏเกษสรวมชีพทวีปสาม | |||
| เคยเปนฉัตรแก้วกั้นสุวรรณวาม | ดังศศิตามส่องโลกย์สว่างวาว | |||
| เย็นเกษบารเมศบรมจักร | ที่พำนักนิ์หายหาชนาหนาว | |||
| พระอานุภาพเลิศลบจบแตนดาว ปัจจาผ่าวอุรพารอาใจ | ||||
| อันปิ่นราชนิเวศน์วังบวร | ดัษกรรื่นาบกราบไสว | |||
| ถึงรัตนังอังวะที่ฦๅไกร ก็ปราบได้ด้วยพระฤทธิ์เดชาชาย | ||||
| เมื่อปางหลังที่นั่งสุรามรินทร์ | อยุทธสิ้นย่อยยับประหารหาย | |||
| เพราะไพรินทร์ลุยลามตามทำลาย | กระหม่อมหมายเมืองล่มไม่เล็งคืน | |||
| บิตุรงทรงนามธรรมิกราช | ทั้งสามโลกย์เนียรนาศไม่อาจฝืน | |||
| มายกพระสาศนาภิญยายืน | ประชาชื่นชมโพธิสมภาร | |||
| คือล้นกระหม่อมมิ่งมไหวงษ์ | สองพระองค์เลิศฟ้ามงกุฏสฐาน | |||
| แบ่งภาคจากองค์พระอวตาร | ผ่านนิเวศน์ปราบดาด้วยบารมี ... (๑๐) | |||
| จึงสิ้นยุคสุขกระเษมทั้งสามภพ | เทพนบน้อมเกษทุกราษี | |||
| สรรเสริญเดชาทั้งธาษ์ตรี | กรชุลีโปรยทิพย์สุมาลย์มา | |||
| โอ้พระคุณเคยการุญพำนักนิ์โลก | ยิ่งวิโยคยามร้อนไม่ผ่อนหา | |||
| เมื่อดับเข็ญเย็นแล้วทั้งโลกา | ไยนิราร้างราษฏร์อนาถเนาว์ | |||
| ปางครั้งทศเศียรอสุรภักตร์ | เที่ยวหาญหักสามโลกย์ได้โศกเศร้า | |||
| นารายน์รามตามล้างจึงบางเบา | บันเทาทุกข์ทั่วเทพดาคืน | |||
| สุดกระเษมไตรภพสบกระสัน | อภิวันทุกพิมานสำราญรื่น | |||
| เหมือนปิ่นจอมล้นกระหม่อมเมื่อยังยืน | หมื่นนิเวศน์วรถวายสุมาลี | |||
| จึงนิพนธ์แต่หลังไว้หวังสนอง | ให้จำลองสืบกระษัตริย์บดีศรี | |||
| หนึ่งครุลหุเคียงแต่เพียงตรี | ที่ท่านปรีชาช่วยอำนวยกลอน | |||
| ใครยลอย่าเพ่อเย้ยพึ่งศึกษา | ใช่เมธาเจนจิตรบัณฑิตย์สอน | |||
| แสนถวิลถึงพระปิ่นชนากร | สุดนิวรณ์หวั่นเทวศกำศรวญครวญ | |||
| ปัญญาหญิงไหนจะพริ้งไม่คล่องเคล้า | นี่โดยเดานึกคเนอย่าเสสรวล | |||
| ถ้าชำนาญอ่านเล่นเห็นสำนวน | ปราชช่วยปรวนเติมแต้มให้งามคำ | |||
| เราใช่ราชกระวีที่เฉลียว | ก็เสียวใจจะไม่คมเหมือนลมขำ | |||
| อ่อนหัดไม่สันทัดพึ่งลองทำ | จะริร่ำร่างลงก็งงนาน | |||
| หนึ่งชุลิตฝ่าธุลีมีพระเดช | ซึ่งก่อเกษเลื่องโลกย์ระบือหาญ | |||
| เสด็จสู่สวรรค์เทวพิมาน | ขอมัศการกรน้อมศิโรดม | |||
| ถวายต่างทิพมาศมโนแผ้ว | กราบแล้วจึงลิขิตอักษรสม | |||
| โอ้พระปิ่นภพร้อนดังเพลิงรม | ล้มพระโรคแรกประทับจะอับจน ... (๒๐) | |||
(ยังมีต่อ)
