วชิรà¸à¸²à¸“ภาษิต
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == หมวดหมู่:วรรณคดีไทย [[หมวดหมู่…')
แตกต่างถัดไป →
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == หมวดหมู่:วรรณคดีไทย [[หมวดหมู่…')
แตกต่างถัดไป →
การปรับปรุง เมื่อ 07:20, 17 สิงหาคม 2552
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
ผู้แต่ง: ?
บทประพันธ์
| อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ | |||
| ข้าขอเผด็จแสดง | ผจงแต่งซึ่งคำสอน | ||
| ไว้เป็นสุนทรกลอน | คดีโลกลำดับความ | ||
| ไว้ให้แก่นาเรศ | เฉลิมเกศอนงค์งาม | ||
| รุ่นสาวเจริญทราม | พิศวาทแสวงชาย | ||
| นารีอันมีศักดิ์ | วรพักตรดั่งเดือนฉาย | ||
| สงวนตัวไม่มัวระคาย | จะระคนด้วยมลทิน | ||
| เสมือนดังวิเชียรรัต | นะลือระบือระบิล | ||
| เป็นอรรคนาริน | รจนาวราโฉม | ||
| ควรเป็นมงคลขวัญ | นัยเนตรวิเศษโสม | ||
| นัสนาฏสวาทโลม | ฤดีชายให้ถวิล | ||
| อย่าหยิ่งเผยอผยอง | ลำพองตนกระมลทิน | ||
| ปากร้ายผูกไพริน | แก่เพื่อนมิตรสนิทนาง | ||
| จงเจียมเสงี่ยมจิต | แต่งจริตให้สำอาง | ||
| พูดจาอย่ารานทาง | แก่เพื่อนรักสมัครตน | ||
| เดินเหินอย่าเมินพักตร์ | แลชำรักชำเลืองยล | ||
| เห็นชายทำอายฉงน | ระริกร่านัยน์ตามัน | ||
| แต่งกายให้สมศักดิ์ | วรพักตร์วิไลวรรณ | ||
| คนดำห่มแดงฉัน | ไม่ฉายเฉิดประเสริฐศรี | ||
| คนขาวจะนุ่งห่ม | อันใด ๆ ก็งามดี | ||
| คนดำต้องห่มสี | แต่หม่นหมองและเขียวคราม | ||
| ห่มแดงและสีนวล | บ่มิควรจะเห็นงาม | ||
| ชายเห็นจะเย้ยหยาม | บริภาษให้บาดใจ | ||
| ลุกนั่งระวังตน | อย่าลุกลนทลึ่งไป | ||
| ภูษาและผ้าสะใบ | จะปกปิดให้มิดกาย | ||
| อย่าทำกระดางลาง | ตลกโลนเหมือนผู้ชาย | ||
| สตรีให้มีอาย | เป็นที่ฟังจะบังควร | ||
| ยามเดินอย่าประมาท | ให้พลั้งพลาดล้มเซซวน | ||
| ยามยืนอย่ายืนยวน | กมลขึงตลึงแล | ||
| ยามนอนอย่านอนหงาย | เอากรก่ายวิลาศแปร | ||
| กอดอกอาอูรแด | ฤดีดิ้นถวิลชาย | ||
| ยามกินอย่ากินเติบ | ค่อยป้อนเปิบให้สบาย | ||
| ข้าวตกลงเรี่ยราย | ไม่สู้ดีอัปรีย์ตน | ||
| เคี้ยวข้าวดังจับ ๆ | จะอาภัพวิบัติคน | ||
| ซดแกงเหมือนเสียงกรน | ดังโฮก ๆ กระโชกลม | ||
| นอนหลับละเมอฝัน | บ้างเคี้ยวฟันสยายผม | ||
| ครางครวญรัญจวนตรม | กลสะอื้นไม่ฟื้นตัว | ||
| บ้างนอนน้ำลายไหล | บ้างถอนใจดูน่ากลัว | ||
| เสียงกรนเหมือนเสียงวัว | ดูอนาถประหลาดใจ | ||
| บ้างนอนเป็นท่ายักษ์ | ย่อมชั่วนักคนจัญไร | ||
| มือสอดเข้าไว้ใน | ระหว่างขาท่าอัปรีย์ | ||
| ระมัดระวังตัว | อย่านอนชั่วมักไม่ดี | ||
| โรคาจักยายี | อายุน้อยจักถอยแรง | ||
| นอนดีจะมีทรัพย์ | กิติศัพท์เป็นศักดิ์แสง | ||
| คำสอนนอนตะแคง | เอาแขนพาดตามสกนธ์ | ||
| เหยียดเท้าลำดับบาท | เอากรพาดหนุนเศียรตน | ||
| เป็นสวัสดิมงคล | ชื่อสีหไสยา | ||
| ยามเดินอย่าเดินเหย่า | ระเหยาะย่างเหมือนอย่างกา | ||
| อย่าเดินเอาศิร | ชะโงกเงื้อมไปก่อนกาย | ||
| ให้เดินผจงบาท | ด้วยลีลาศชำเลืองชาย | ||
| แอ่นอกให้ผึ่งผาย | เหมือนดั่งเป็ดวิเศษดี | ||
| เดินเหมือนคชาทรง | มงคลาราชหัสดี | ||
| จะเป็นเฉลิมศรี | ศุภสุนทรานาน | ||
| ยามกินอย่าผินพักตร์ | บริโภคกระยาหาร | ||
| แสนทรัพยศฤงคาร | จะเนืองนองดังน้ำไหล | ||
| ประจิมจักมียศ | เป็นยอดอย่างสุรางค์ใน | ||
| อุดรจักมีภัย | อย่าผินพัตร์รับอาหาร | ||
| เป็นหญิงอย่าใจบาป | วาจาหยาบพูดสามานย์ | ||
| กล่าวโลมตลกพาล | เหมือนเช่นชายบ่อายใจ | ||
| นารีอันมียศ | มธุรสย่อมแจ่มใส | ||
| เยือนยิ้มพริ้มละไม | พจนารถสวาทหวาน | ||
| อย่ากล่าวยุบลบ่อน | สบถล่อนให้เกินการ | ||
| อวดโอ้พูดโวหาร | ยกคนตั้งอวดมั่งมี | ||
| อย่าค่อนนินทาท่าน | มิใช่การกสัตรี | ||
| ความชั่วและความดี | ย่อมมีทั่วทุกตัวคน | ||
| เขาชั่วก็ช่างเขา | อย่าเก็บเอามาใส่ตน | ||
| ใครประเสริฐบังเกิดผล | จงเอาอย่างในทางดี | ||
| อย่าทำเป็นแม่สื่อ | ให้เขาลือว่าอัปรีย์ | ||
| ชักชายให้สมศรี | ชักสตรีให้สมชาย | ||
| เป็นหญิงอย่าง่วงเหงา | นอนขี้เซาอยู่จนสาย | ||
| การเรือนเร่งขวนขาย | เอาใจใส่ในเคหา | ||
| ข้าวปลาอย่าคาหม้อ | ไว้เหลือหลอให้บูดรา | ||
| ถ้วยชามอย่าให้คา | หมั่นล้างคว่ำทำให้ดี | ||
| ครัวไฟอย่าให้รก | สกปรกมักอัปรีย์ | ||
| หม้อข้าวฝาละมี | อย่าเปลี่ยนผลัดพัดกันไป | ||
| หุงข้าวอย่าผินหลัง | หมั่นระวังทั้งฟืนไฟ | ||
| เสร็จสรรพดับให้ได้ | อย่าทิ้งไว้จะไหม้เรือน | ||
| กินแล้วอย่าฉุยแฉ่ | ให้พ่อแม่คอยตักเตือน | ||
| อย่าทิ้งให้กลาดเกลื่อน | เปื้อนครัวไฟนั้นไม่ดี | ||
| แดดออกดูตากของ | ฝนตกรองเอาวารี | ||
| เย็นย่ำค่ำราตรี | อย่าจรลีจากเคหา | ||
| หญิงสาวจะไปไหน | มีเพื่อนไปจึงไคลคลา | ||
| คนเดียวอย่าลีลา | เขานินทาว่าสามานย์ | ||
| ผู้ชายเขาล้อเลียน | เป็นหนามเสี้ยนให้รำคาญ | ||
| เมินหน้าอย่าว่าขาน | ตอบคนพาลแพ้ภัยตัว | ||
| พูดจาว่าโดยดี | อย่าข่มขี่ให้เขากลัว | ||
| รักนวลสงวนตัว | สิ่งใดชั่วจงหลีกหนี | ||
| นุ่งห่มพอสมศักดิ์ | โสมมนักมักไม่ดี | ||
| แต่งตัวนักก็จักมี | คนนินทาว่าล่อชาย | ||
| พี่น้องไปมาหา | นั่งพูดจาอย่าทำอาย | ||
| พบปะเข้าทักทาย | ปากเราะรายพูดให้ดี | ||
| ลุงอาแลตาปู่ | ไปมาสู่ด้วยไมตรี | ||
| ข้าวปลาหุงหาจี่ | ตามยากมีให้ท่านกิน | ||
| แม้ว่ามีข้าไท | จงปลอบใช้อย่าใจทมิฬ | ||
| ร้ายนักมักติฉิน | นินทาว่าส่งด่าตัว | ||
| มีข้าอย่าปั้นเจ๋อ | ทำหยิ่งเย่อให้เขากลัว | ||
| รักมัน ๆ รักตัว | ทำใจชั่วบ่าวมันชัง | ||
| มีข้าเหมือนศัตรู | พึงให้รู้น้ำใจหวัง | ||
| ความลับที่ควรบัง | อย่าได้เล่าแก่บ่าวตน | ||
| มันมักชักชู้ให้ | อย่าเชื่อใจอีสัปดน | ||
| วิสัยอีคนจน | ได้สินบนไม่รักนาย | ||
| ตัวดีมีคนรัก | ทำทรลักษณ์จักได้อาย | ||
| หัวแหวนแสนเสียดาย | ตกแตกทะลายหายราคา | ||
| เปรียบเหมือนกับหญิงสาว | ทำรานร้าวใส่กายา | ||
| ชายดีมีปรีชา | ไม่ปรารถนาจักเชยชม | ||
| เปรียบเหมือนกับดอกไม้ | ม้วนแทรกใส่ในอาจม | ||
| ผู้ใดใครจักชม | ดอกโสมมไม่นำพา | ||
| ถ้าว่าสุมาลี | เกสรมีงามรจนา | ||
| เป็นที่เสน่หา | จิตเมตตาทุกตัวตน | ||
| โบราณท่านย่อมว่า | ตัวเป็นข้ารักษาตน | ||
| นานไปเป็นกุศล | คงจะพ้นเป็นทาสี | ||
| เป็นข้าผ้าเหม็นสาบ | ใจยุ่งหยาบหญิงอัปรีย์ | ||
| ทำชั่วตัวไม่ดี | เป็นทาสีอยู่จนตาย | ||
| ๏ | |||
| ๏ | |||
