อิลราชคำฉันท์

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

การปรับปรุง เมื่อ 05:22, 9 สิงหาคม 2552 (ดูโค้ด) CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→๑) ← แตกต่างก่อนหน้า		การปรับปรุง เมื่อ 05:27, 9 สิงหาคม 2552 (ดูโค้ด) CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→๓) แตกต่างถัดไป →
แถว 148:		แถว 148:
	===๓===		===๓===
	<tpoem>		<tpoem>
-	๏	+	<sup>วสันตติลกฉันท์ ๑๔</sup>
		+	๏ ยังมีบรมนฤปนาถ  อิลราชสมัญขาน
		+	ทรงพลหิรัฐสุรฐาน  สุประเทศสถาพร
		+
		+	๏ โอรสพระกรรทมประชา  ปติพรหมบุตรขจร
		+	เจิดคุณธรรมมิกบวร  ทศพิธเพียบเพ็ญ
		+
		+	๏ เมตตาประชากรสโม-  สรสุขสลายเข็ญ
		+	ทั่วรัฐมณฑลก็เย็น  สิรราษฎร์สเริงรมย์
		+
		+	๏ รักษ์ราษฎร์ก็เล่หปิยบุตร  นรสุดประสาทสม
		+	ซ้องศัพท์เกริกกิติอุดม  วรเดชกระเดื่องแดน
		+
		+	๏ ปราบได้ณไกวลประเทศ  ทศทิศก็เกรงแกลน
		+	กลอกเกล้าและหนาวภยมิแคลน  วรฤทธิเรืองรณ
		+
		+	๏ เรืองรองพระมนทิรพิจิตร  กลพิศพิมานบน
		+	ก่องแก้วและกาญจนระคน  รุจิเรขอลงกรณ์
		+
		+	๏ ช่อฟ้าก็เฟื้อยกลจะฟัด  ดลฟากทิฆัมพร
		+	บราลีพิไลพิศบวร  นภศูลสล้างลอย
		+
		+	๏ เชิงบัทม์พระบัญชรเขบ็จ  มุขเด็จก็พราวพลอย
		+	เพดานก็ดารกพะพรอย  พิศเพียงนภาพลาม
		+
		+	๏ สิงหาสน์จรูญจตุรมุข  บมิแผกพิมานงาม
		+	พื้นภาพอำพนพิพิธตาม  ตะละเนื่องพนังนอง
		+
		+	๏ ภาพครุฑก็ยุดอุรคแผ่  กรเพียงจะผาดผยอง
		+	เทพนมขนัดกษณะมอง  มรุเทพทิพาลัย
		+
		+	๏ เบื้องบรรจถรณทิพอาส-  นก็เอี่ยมอุไรไพ-
		+	จิตรลายจำหลักฉลุพิไล-  ยพิลาสลดามาลย์
		+
		+	๏ ชั้นฉัตรสกาวทุกุลพัสตร์  รุจิรัตน์อลังการ
		+	เขนยขนนระคนบุษปปาน  รสทิพย์ประเทืองใจ
		+
		+	๏ เนืองแน่นอนงค์นิกรนาฏ  ทะนุบาทบำเรอไท
		+	เฉิดโฉมประโลมกมลใคร  ยลพิศก็พิศวง
		+
		+	๏ แน่งนางประหนึ่งวรสุราง-  คสะอางสะอาดองค์
		+	ร่ายเรียงบำเรออมรทรง  สุรภาพพิมานเมือง
		+
		+	๏ ราชูประโภคปริโภ-  คพิพัฒนนองเนือง
		+	สมบัติสมบุรณเรือง  วรราชภิรมย์ชม
		+
		+	๏ ปราการก็ปรากฎสุเม-  รุสิเนรุเปรียบสม
		+	นางจรัลและโดรณสดม-  ภอธึกทะงันเงย
		+
		+	๏ ป้อมค่ายระรายธุชประฎาก  สุประดิษฐ์ดำกลเกย
		+	ในบานทวารวิมลเผย  ผิวหับสนิทเนียน
		+
		+	๏ หอยุทธ์ก็เย้ยริปุประยุทธ์  อริยลณพาเหียร
		+	เหือดเหี้ยมกำแหงหิริระเมียร  มลฮึกอหังการ
		+
		+	๏ มากมวลอมาตย์นิกรเส-  วกราชกำลังหาญ
		+	พฤนทาพลากรแสะสาร  สุรฤทธิเริงรณ
		+
		+	๏ ผาสุกสนุกนครขัณ-  ฑสิมาสุมณฑล
		+	บำเทิงระเริงหทยชน  ทิชชาติประชุมชี
		+
		+	๏ แซ่ศัพท์ผสานดุริยสัง-  คิตพาทยเภรี
		+	สรบสิ่งประดาประดุจศรี  สุรโลกชะลอลง
		+
		+	๏ ปางดลวสันตอุตุแสน  จะเกษมณแดนดง
		+	ดาษรุกข์ระดื่นดฤณบง  ระบุบัตรขจีงาม
		+
		+	๏ แถวธารละหานศิขรหลาก  ชลหลั่งละลุ่มหลาม
		+	มั่วมวลละมั่งมฤคตาม  วนสณฑ์สะเริงไพร
		+
		+	๏ ราชาพระปรารภประพาส  พิศเพื่อภิรมย์ใน
		+	แห่งห้องพระหาวนพิไล  มิคล่าประลองกร
		+
		+	๏ โองการประกาศนิกรเส-  วกโดยเสด็จดอน
		+	มวลหมู่อมาตยสลอน  พลถ้วนทหารหาญ
		+
		+	๏ ตรวจเตรียมพลากรพหล  ตะละตนก็เชี่ยวชาญ
		+	ม้ารถและคชวรยาน  ระแทะเทียบสะเทื้อนดิน
		+
		+	๏ พลคชก็คือสุรคเชน-  ทรไอยราอินทร์
		+	ชำนนชำนาญชำนะอริน-  ทรล้วนชโลมมัน
		+
		+	๏ พลม้าพลาหกผยอง  ดุจล่องจะลอยสวรรค์
		+	พลรถก็ล้วนรถสุพรรณ  ระแทะธุชปลิวปลาย
		+
		+	๏ พลราบก็รุ่นทหระว่อง  วยคล่องตะกอกาย
		+	ล้วนโล่หโตมรก็ทาย  ธนุแล่นกำแหงรณ
		+
		+	๏ สรรพศาสตรอาวุธทิพา  วุธเทิดประเทืองมนตร์
		+	สำหรับพเนจรผจญ  ก็สะพราดสะพรึงเพรียง
		+
		+	๏ เริงร้องคะนองนิกรพล  ผิวเพิกไผทเอียง
		+	เอิกอึงอุฆษสุรก็เพียง  ปฐพีถล่มลาญ
		+
		+	๏ ครั้งถึงสมัยมหุดิฤกษ์  อดิเรกอุดมวาร
		+	จอมราชก็ยาตรวนสถาน  ทุรรัถยาดล
		+
		+	๏ แดนไพรพิศาลศิขรเขิน  ทุมเนินพนาสนฑ์
		+	ปักษาคณามฤคยล  ก็ยะยั่วยะยวนชม ฯ
		+
	</tpoem>		</tpoem>
		+
	===๔===		===๔===
	<tpoem>		<tpoem>

---

การปรับปรุง เมื่อ 05:27, 9 สิงหาคม 2552

เนื้อหา 1 ข้อมูลเบื้องต้น 2 พระราชนิพนธ์คำนำ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว 3 บทประพันธ์ 3.1 ๑ 3.2 ๒ 3.3 ๓ 3.4 ๔ 3.5 ๕ 3.6 ๖ 3.7 ๗ 3.8 ๘ 3.9 ๙ 3.10 ๑๐ 3.11 ๑๑ 3.12 ๑๒ 3.13 ๑๓ 3.14 ๑๔ 3.15 ๑๕ 4 เชิงอรรถ 5 ที่มา

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้แต่ง: พระยาศรีสุนทรโวหาร (ผัน สาลักษณ)

พระราชนิพนธ์คำนำ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

หนังสืออิลราชคำฉันท์นี้ จะว่าได้เกิดมีขึ้นเพราะข้าพเจ้ายุยงก็ได้ ที่ว่ายุยงนั้น เพราะข้าพเจ้าได้ทราบอยู่ว่าหลวงสารประเสริฐ (พระยาศรีสุนทรโวหาร [ผัน สาลักษณ]) เป็นผู้มีฝีปากแต่งหนังสือเห็นกาพย์กลอนได้อยู่ ดังมีพยานปรากฎอยู่ทีเรื่อง ปัญจสิงขรคำกลอน กับฉันท์และกลอนเบ็ดเตล็ดต่างๆ ข้าพเจ้าได้อ่านแล้วก็เห็นว่า มีจินตกวีเกิดขึ้นในหมู่คนไทยชั้นหนุ่มอีกแล้ว แต่ข้าพเจ้าวิตกอยู่ว่า ถ้าไม่คอยระวัง กลัวหลวงสารประเสริฐจะใช้ความสามารถของตนนั้น เพื่อแต่งหนังสืออันไม่เป็นแก่นสาร

ในสมัยตั้งแต่ปลายรัชกาลที่ ๕ มา ข้าพเจ้ามีความเสียใจที่ได้สังเกตเห็นว่า ฝีปากผู้แต่งกาพย์กลอนเลวลงกว่าในต้นรัชกาลที่ ๕ นั้น เป็นอันมาก เพราะพอใจแต่งแผลงอวดดีไปว่าใช้โวหารอย่างใหม่ ซึ่งมีคนบางจำพวกนิยม โดยสำคัญว่าเป็นโวหารอย่างฝรั่งและนิยมว่า การแต่งหนังสือโดยใช้โวหารแผลง และคำซึ่งเข้าใจว่าเป็นคำฝรั่งปนเปอยู่นั้น เป็นเครื่องแสดงความรุ่งเรืองของตน ในชั้นเมื่อเกิดมีละครชนิดที่เรียกว่า ละครร้อง ชุกชุมขึ้น นักเลงแต่งบทละครร้องก็มีมากขึ้น และเป็นที่เข้าใจกันว่า กลอนที่จะใช้ในบทละครร้องเช่นนี้ต้องใช้เป็นอย่าง "สมัยใหม่" ใช้ถ้อยคำอย่างใหม่ เลี่ยงถ้อยคำ ซึ่งเรียกว่า "ภูมิเก่า" ให้มากที่สุดที่จะหลีกไปได้ เช่นต่างว่าจะแต่งบทโลม ถ้าแต่งอย่างแบบแผนแห่งจินตกวีนิพนธ์ไทยเก่า คงแต่งว่า

แต่ถ้าใครแต่งเช่นนี้ก็มันถูกหาว่าเป็นภูมิเก่า ไม่ทันสมัย ฝ่ายผู้แต่งถึงแม้จะพอมีความรู้แต่งได้ก็ไม่กล้าแต่งออกมา เพราะกลัวจะถูกติว่าเป็นคนผิดสมัย ฝ่ายผู้อ่านถึงแม้ว่าแท้จริงเมื่ออ่านบทกลอนเช่นข้างบนนี้แล้วจะ รู้สึกในใจจริงว่าเพราะ ปากก็ต้องกล่าวติว่า "ครึ" หรือ "งุ่มง่าม" เพราะถ้าแสดงออกมาว่าชอบบทกลอนเช่นนี้แล้ว ก็เกรงจะเป็นเหมือนสารภาพว่าตนเป็นคนที่เดินไม่ทันสมัย ด้วยเหตุนี้จินตกวีสมัยปลายรัชกาลที่ ๕ เมื่อปรารถนาจะแต่บทโลมให้ได้ใจความเช่นเดียวกับบทข้างบนนี้จึงต้องแต่งว่า

ตัวผู้ที่แต่งบทกลอนเช่นนี้ ถ้าเป็นผู้ที่มีนิสัยเป็นจินตกวีแม้แต่เล็กน้อย ก็คงจะต้องรู้สึกว่าเป็นถ้อยคำอันมีภูิมิต่ำ ซึ่งถ้าจะเปรียบกับคำกลอนบทข้างบนนี้ ก็ต้องรู้สึกว่าเหมือนขันทองเหลืองเทียบขันทองคำ แต่จะทำอย่างไรได้ตนเป็นผู้ขาย เมื่อคนซื้อชอบขันทองเหลืองมากกว่าขันทองคำ ก็จำเป็นต้องทำขันทองเหลืองขาย เมื่อเจ้าของโรงละครเขาชอบบทละครโสกโดกก็ต้องแต่งเช่นนั้น

ข้าพเจ้าได้เคยรู้สึกรำคาญมานานแล้ว แต่ไม่แลเห็นหนทางที่จะแก้ไขอย่างใด นอกจากที่จะมีผู้เป็นจินตกวีมาปรึกษาหารือแล้ว ข้าพเจ้าจึงจะสามารถแสดงความเห็นพูดจาเกลี้ยกล่อม ให้ช่วยกันรักษาวิชากวีไทยอย่าให้สูญเสียหรือเลวทรามไป ก็นับว่าได้มีผลสำเร็จไปบ้างแล้วบางรายแต่งยังเป็นส่วนน้อยนัก

ในส่วนตัวหลวงสารประเสริฐนี้ ข้าพเจ้าได้ถือโอกาสตักเตือนได้เต็มที่ เพราะพระยาศรีสุนทรโวหาร (พระยาศรีภูริปรีชา[กมล สาลักษณ]) ผู้เป็นบิดาเป็นผู้ที่ข้าพเจ้าคุ้นเคยมาช้านาน ได้เคยพูดจาปรารภมีความเห็นพ้องกันอยู่ ทั้งตัวหลวงสารประเสริฐก็ได้รู้จักต่อเนื่องจากความคุ้นเคยกับบิดาเขานั้น ข้าพเจ้าจึงถือเอาโอกาสเพื่อแนะนำหลวงสารประเสริฐให้แต่งหนังสืออะไร อัน ๑ ซึ่งจะได้มีชื่อเสียงสืบไปว่าเป็นจินตกวีผู้หนึ่ง ซึ่งมิได้เป็นผู้ช่วยทำให้ภาษาไทยเสื่อมทราม ข้าพเจ้าของให้พยายมแต่งหนังสือขึ้น เพื่อให้ปรากฎแต่ไปในพงศาวดารว่าในรััชกาลพระมงกุฎเกล้าก็ยังมีจินตกวีอยู่ หลวงสารปะรเสริฐก็รับปากไว้ แต่ยังหาเรื่องที่ประพันธ์ขึ้นนั้นไม่เหมาะได้ จนข้าพเจ้าได้แต่งหนังสือ "บ่อเกิดแห่งรามเกียรติ์" นั้นขึ้น หลวงสารประเสริฐจึงได้พบนิทานเรื่องอิลราช ซึ่งมีอยุ่ในอุตตรกัณฑ์แห่งรามายณะ เห็นว่าพอจะประพันธ์เป็นคำฉันท์ได้ หลวงสารประเสริฐจึงได้แต่งขึ้นด้วยความอุตสาหะ แล้วนนำมาให้ข้าพเจ้าช่วยตรวจ ข้าพเจ้าก็ได้ช่วยตรวจแก้ไขและแสดงความเห็นให้แก้ไขหรือเพิ่มเติมขึ้น และบางตอนที่เขาแต่งไม่ได้โดยพิสดารเพราะขาดความรู้ในกิจการนั้นๆ โดยเฉพาะ เช่นเรื่องพิธีอัศวเมธเป็นต้น ข้าพเจ้าก็ได้ช่วยชี้แจงให้ฟังโดยพิสดาร ตามที่ข้าพเจ้าได้อ่านมาในตำรับไสยศาสตร์ หลวงสารประเสริฐได้กำหนดจดจำเอาไปประพันธ์ขึ้นได้อย่างดี นับว่าเป็นที่ควรสรรเสริญ

ข้าพเจ้ารู้สึกยินดีที่ได้เห็นว่า ในรัชกาลของข้าพเจ้าได้มีจินตกวี ซึ่งสามารถจะแต่งฉันท์ภาษาไทยได้หลายคนแล้ว และหลวงสารประเสริฐผู้แต่งเรื่องอิลราชคำฉันท์นี้เป็นคน ๑ ในหมู่นั้น ข้าพเจ้ามีความยินดีเขียนคำนำนี้ให้หลวงสารประเสริฐเพื่อแสดงความพอใจแห่ง ข้าพเจ้า ณ บัดนี้

อนึ่งข้าพเจ้าขอถือเอาโอกาสอันนี้เพื่อแสดงว่า ถ้าแม้ผู้ใดซึ่งริเริ่มจะนิพนธ์โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน มีความปรารถนาจะให้ข้าพเจ้าตรวจและแนะบ้าง อย่า่งที่ข้าพเจ้าได้ช่วยหลวงสารประเสริฐมาแล้วนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นผู้ที่คุ้นเคยกัยข้าพเจ้าแล้วแต่ก่อนก็ตาม ข้าพเจ้าก็จะยินดีช่วยตรวจ และแสดงความเห็นเท่าที่ข้าพเจ้าสามารถจะทำได้ เพื่อช่วยอนุเคราะห์ผู้ที่มีความพอใจในทางจินตกวีนิพนธ์และเพื่อ ประโยชน์แก่วิชากวีของไทยเรานั้นด้วย

..........................(รัชกาลที่ ๖)

สนามจันทร์

วันที่ ๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๕๖

บทประพันธ์

๑

๒

๓

๔

๕

๖

๗

๘

๙

๑๐

๑๑

๑๒

๑๓

๑๔

๑๕

เชิงอรรถ

ที่มา

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]