นิราศภูเขาทอง

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

การปรับปรุง เมื่อ 03:31, 9 กรกฎาคม 2552 (ดูโค้ด) Admin (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == หมวดหมู่:วรรณคดีไทย [[หมวดหมู่…') ← แตกต่างก่อนหน้า		รุ่นปัจจุบันของ 03:51, 9 กรกฎาคม 2552 (ดูโค้ด) Admin (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→บทประพันธ์)
แถว 6:		แถว 6:
	'''ผู้แต่ง:''' [[สุนทรภู่]]		'''ผู้แต่ง:''' [[สุนทรภู่]]
	== บทประพันธ์ ==		== บทประพันธ์ ==
		+	<tpoem>
		+	๏ เดือนสิบเอ็ดเสร็จธุระพระวสา
		+	รับกฐินภิญโญโมทนา    ชุลีลาลงเรือเหลืออาลัย
		+	ออกจากวัดทัศนาดูอาวาส  เมื่อตรุษสารทพระวสาได้อาศัย
		+	สามฤดูอยู่ดีไม่มีภัย    มาจำไกลอารามเมื่อยามเย็น
		+	โอ้อาวาสราชบุรณะพระวิหาร    แต่นี้นานนับทิวาจะมาเห็น
		+	เหลือรำลึกนึกน่าน้ำตากระเด็น    เพราะขุกเข็ญคนพาลมารานทาง
		+	จะยกหยิบธิบดีเป็นที่ตั้ง  ก็ใช้ถังแทนสัดเห็นขัดขวาง
		+	จึ่งจำลาอาวาสนิราศร้าง    มาอ้างว้างวิญญาณ์ในสาคร ฯ
		+
		+	๏ ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด    คิดถึงบาทบพิตรอดิศร
		+	โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร  แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น
		+	พระนิพพานปานประหนึ่งศีรษะขาด  ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ
		+	ทั้งโรคซ้ำกรรมซัดวิบัติเป็น  ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา
		+	จะสร้างพรตอตส่าห์ส่งส่วนบุญถวาย  ประพฤติฝ่ายสมถะทั้งวสา
		+	เป็นสิ่งของฉลองคุณมุลิกา  ขอเป็นข้าเคียงพระบาททุกชาติไป ฯ
		+
		+	๏ ถึงหน้าแพแลเห็นเรือที่นั่ง  คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล
		+	เคยหมอบรับกับพระจมื่นไวย  แล้วลงในเรือที่นั่งบัลลังก์ทอง
		+	เคยทรงแต่งแปลงบทพจนารถ  เคยรับราชโองการอ่านฉลอง
		+	จนกฐินสิ้นแม่น้ำแลลำคลอง  มิได้ข้องเคืองขัดหัทยา
		+	เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตลบ  ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา
		+	สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา  วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์ ฯ
		+
		+	๏ ดูในวังยังเห็นหอพระอัฐิ  ตั้งสติเติมถวายฝ่ายกุศล
		+	ทั้งปิ่นเกล้าเจ้าพิภพจบสกล  ให้ผ่องพ้นภัยสำราญผ่านบุรินทร์ ฯ
		+
		+	๏ ถึงอารามนามวัดประโคนปัก    ไม่เห็นหลักลือเล่าว่าเสาหิน
		+	เป็นสำคัญปันแดนในแผ่นดิน  มิรู้สิ้นสุดชื่อที่ลือชา
		+	ขอเดชะพระพุทธคุณช่วย  แม้นมอดม้วยกลับชาติวาสนา
		+	อายุยืนหมื่นเท่าเสาศิลา  อยู่คู่ฟ้าดินได้ดังใจปอง
		+	ไปพ้นวัดทัศนาริมท่าน้ำ  แพประจำจอดรายเขาขายของ
		+	มีแพรผ้าสารพัดสีม่วงตอง  ทั้งสิ่งของขาวเหลืองเครื่องสำเภา ฯ
		+
		+	๏ ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง  มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา
		+	โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา  ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย
		+	ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ  สรรเพชญโพธิญาณประมาณหมาย
		+	ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย  ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป
		+	ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก  สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
		+	ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป  แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน ฯ
		+
		+	๏ ถึงบางจากจากวัดพลัดพี่น้อง  มามัวหมองม้วนหน้าไม่ฝ่าฝืน
		+	เพราะรักใคร่ใจจืดไม่ยืดยืน  จึงต้องขืนในพรากมาจากเมือง
		+	ถึงบางพลูคิดถึงคู่เมื่ออยู่ครอง  เคยใส่ซองส่งให้ล้วนใบเหลือง
		+	ถึงบางพลัดเหมือนพี่พลัดมาขัดเคือง  ทั้งพลัดเมืองพลัดสมรมาร้อนรน
		+	ถึงบางโพธิ์โอ้พระศรีมหาโพธิ์  ร่มริโรธรุกขมูลให้พูนผล
		+	ขอเดชะอานุภาพพระทศพล  ให้ผ่องพ้นภัยพาลสำราญกาย ฯ
		+
		+	๏ ถึงบ้านญวนล้วนแต่โรงแลสะพรั่ง  มีข้องขังกุ้งปลาไว้ค้าขาย
		+	ตรงหน้าโรงโพงพางเขาวางราย  พวกหญิงชายพร้อมเพรียงมาเมียงมอง
		+	จะเหลียวกลับลับเขตประเทศสถาน  ทรมานหม่นไหม้ฤทัยหมอง
		+	ถึงเขมาอารามอร่ามทอง  พึ่งฉลองเลิกงานเมื่อวานซืน ฯ
		+
		+	๏ โอ้ปางหลังครั้งสมเด็จพระบรมโกศ  มาผูกโบสถ์ก็ได้มาบูชาชื่น
		+	ชมพระพิมพ์ริมผนังยังยั่งยืน  ทั้งแปดหมื่นสี่พันได้วันทา
		+	โอ้ครั้งนี้มิได้เห็นเล่นฉลอง  เพราะตัวต้องตกประดาษวาสนา
		+	เป็นบุญน้อยพลอยนึกโมทนา  พอนาวาติดชลเข้าวนเวียน
		+	ดูน้ำวิ่งกลิ้งเชี่ยวเป็นเกลียวกลอก  กลับกระฉอกฉาดฉันฉวัดเฉวียน
		+	บ้างพลุ่งพลุ่งวุ้งวงเหมือนกงเกวียน  ดูเปลี่ยนเปลี่ยนคว้างคว้างเป็นหว่างวน
		+	ทั้งหัวท้ายกรายแจวกระชากจ้วง  ครรไลล่วงเลยทางมากลางหน
		+	โอ้เรือพ้นวนมาในสาชลี  ใจยังวนหวังสวาทไม่คลาดคลา ฯ
		+
		+	๏ ตลาดแก้วแล้วไม่เห็นตลาดตั้ง  สองฟากฝั่งก็แต่ล้วนสวนพฤกษา
		+	โอ้รินรินกลิ่นดอกไม้ใกล้คงคง  เหมือนกลิ่นผ้าแพรดำร่ำมะเกลือ
		+	เห็นโศกใหญ่ใกล้น้ำระกำแฝง  ทั้งรักแซงแซมสวาทประหลาดเหลือ
		+	เหมือนโศกพี่ที่ระกำก็ซ้ำเจือ  เพราะรักเรื้อแรมสวาทมาคลาดคลาย
		+	ถึงแขวงนนท์ชลมารคตลาดขวัญ  มีพ่วงแพแพรพรรณเขาค้าขาย
		+	ทั้งของสวนล้วนแต่เรือเรียงราย  พวกหญิงชายชุมกันทุกวันคืน ฯ
		+
		+	๏ มาถึงบางธรณีทวีโศก  ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
		+	โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น  ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
		+	เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้  ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
		+	ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ    เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา ฯ
		+
		+	๏ ถึงเกร็ดย่านบ้านมอญแต่ก่อนเก่า    ผู้หญิงเกล้ามวยงามตามภาษา
		+	เดี๋ยวนี้มอญถอนไรจุกเหมือนตุ๊กตา  ทั้งผัดหน้าจับเขม่าเหมือนชาวไทย
		+	โอ้สามัญผันแปรไม่แท้เที่ยง  เหมือนอย่างเยี่ยงชายหญิงทิ้งวิสัย
		+	นี่หรือจิตคิดหมายมีหลายใจ  ที่จิตใครจะเป็นหนึ่งอย่าพึงคิด ฯ
		+
		+	๏ ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์  มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต
		+	แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร    จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา ฯ
		+
		+	๏ ถึงบ้านใหม่ใจจิตก็คิดอ่าน  จะหาบ้านใหม่มาดเหมือนปรารถนา
		+	ขอให้สมคะเนเถิดเทวา  จะได้ผาสุกสวัสดิ์จำกัดภัย
		+	ถึงบางเดื่อโอ้มะเดื่อเหลือประหลาด  บังเกิดชาติแมลงหวี่มีในไส้
		+	เหมือนคนพาลหวานนอกย่อมขมใน  อุปไมยเหมือนมะเดื่อเหลือระอา
		+	ถึงบางหลวงเชิงรากเหมือนจากรัก    สู้เสียศักดิ์สังวาสพระศาสนา
		+	เป็นล่วงพ้นรนราคราคา  ถึงนางฟ้าจะมาให้ไม่ไยดี ฯ
		+
		+	๏ ถึงสามโคกโศกถวิลถึงปิ่นเกล้า  พระพุทธเจ้าหลวงบำรุงซึ่งกรุงศรี
		+	ประทานนามสามโคกเป็นเมืองตรี  ชื่อปทุมธานีเพราะมีบัว
		+	โอ้พระคุณสูญลับไม่กลับหลัง  แต่ชื่อตั้งก็ยังอยู่เขารู้ทั่ว
		+	โอ้เรานี้ที่สุนทรประทานตัว    ไม่รอดชั่วเช่นสามโคกยิ่งโศกใจ
		+	สิ้นแผ่นดินสิ้นนามตามเสด็จ  ต้องเที่ยวเตร็ดเตร่หาที่อาศัย
		+	แม้นกำเนิดเกิดชาติใดใด    ขอให้ได้เป็นข้าฝ่าธุลี
		+	สิ้นแผ่นดินขอให้สิ้นชีวิตบ้าง  อย่ารู้ร้างบงกชบทศรี
		+	เหลืออาลัยใจตรมระทมทวี  ทุกวันนี้ก็ซังตายทรงกายมา ฯ
		+
		+	๏ ถึงบ้านงิ้วเห็นแต่งิ้วละลิ่วสูง  ไม่มีฝูงสัตว์สิงกิ่งพฤกษา
		+	ด้วยหนามดกรกดาษระดะตา  นึกก็น่ากลัวหนามขามขามใจ
		+	งิ้วนรกสิบหกองคุลีแหลม  ดังขวากแซมเสี้ยมแซกแตกไสว
		+	ใครทำชู้คู่ท่านครั้นบรรลัย  ก็ต้องไปปีนต้นน่าขนพอง
		+	เราเกิดมาอายุเพียงนี้แล้ว  ยังคลาดแคล้วครองตัวไม่มัวหมอง
		+	ทุกวันนี้วิปริตผิดทำนอง  เจียนจะต้องปีนบ้างหรืออย่างไร ฯ
		+
		+	๏ โอ้คิดมาสารพัดจะตัดขาด  ตัดสวาทตัดรักมิยักไหว
		+	ถวิลหวังนั่งนึกอนาถใจ    ถึงเกาะใหญ่ราชครามพอยามเย็น
		+	ดูห่างย่านบ้านช่องทั้งสองฝั่ง    ระวังทั้งสัตว์น้ำจะทำเข็ญ
		+	เป็นที่อยู่ผู้ร้ายไม่วายเว้น  เที่ยวซ่อนเร้นตีเรือเหลือระอา ฯ
		+
		+	๏ พระสุริยงลงลับพยับฝน  ดูมัวมนมืดมิดทุกทิศา
		+	ถึงทางลัดตัดทางมากลางนา  ทั้งแฝกคาแขมกกขึ้นรกเรี้ยว
		+	เป็นเงาง้ำน้ำเจิ่งดูเวิ้งว้าง    ทั้งกว้างขวางขวัญหายไม่วายเหลียว
		+	เห็นดุ่มดุ่มหนุ่มสาวเสียงกราวเกรียว  ล้วนเรือเพรียวพร้อมหน้าพวกปลาเลย
		+	เขาถ่อคล่องว่องไวไปเป็นยืด  เรือเราฝืดเฝือมานิจจาเอ๋ย
		+	ต้องถ่อค้ำร่ำไปทั้งไม่เคย  ประเดี๋ยวเสยสวบตรงเข้าพงรก
		+	กลับถอยหลังรั้งรอเฝ้าถ่อถอน    เรือขย่อนโยกโยนกระโถนหก
		+	เงียบสงัดสัตว์ป่าคณานก  น้ำค้างตกพร่างพรายพระพายพัด
		+	ไม่เห็นคลองต้องค้างอยู่กลางทุ่ง  พอหยุดยุงฉู่ชุมมารุมกัด
		+	เป็นกลุ่มกลุ่มกลุ้มกายเหมือนทรายซัด    ต้องนั่งปัดแปะไปมิได้นอน ฯ
		+
		+	๏ แสนวิตกอกเอ๋ยมาอ้างว้าง  ในทุ่งกว้างเห็นแต่แขมแซมสลอน
		+	จนดึกดาวพราวพร่างกลางอัมพร  กาเรียนร่อนร้องก้องเมื่อสองยาม
		+	ทั้งกบเขียดเกรียดกรีดจังหรีดเรื่อย  พระพายเฉื่อยฉิวฉิววะหวิวหวาม
		+	วังเวงจิตคิดคะนึงรำพึงความ    ถึงเมื่อยามยังอุดมโสมนัส
		+	สำรวลกับเพื่อนรักสะพรักพร้อม  อยู่แวดล้อมหลายคนปรนนิบัติ
		+	โอ้ยามเข็ญเห็นอยู่แต่หนูพัด  ช่วยนั่งปัดยุงให้ไม่ไกลกาย
		+	จนเดือนเด่นเห็นกอกระจับจอก  ระดะดอกบัวเผื่อนเมื่อเดือนหงาย
		+	เห็นร่องน้ำลำคลองทั้งสองฝ่าย    ข้างหน้าท้ายถ่อมาในสาคร
		+	จนแจ่มแจ้งแสงตะวันเห็นพันธุ์ผัก    ดูน่ารักบรรจงส่งเกสร
		+	เหล่าบัวเผื่อนแลสล้างริมทางจร    ก้ามกุ้งซ้อนเสียดสาหร่ายใต้คงคา
		+	สายติ่งแกมแซมสลับต้นตับเต่า  เป็นเหล่าเหล่าแลรายทั้งซ้ายขวา
		+	กระจับจอกดอกบัวบานผกา    ดาษดาดูขาวดั่งดาวพราย
		+	โอ้เช่นนี้สีกาได้มาเห็น    จะลงเล่นกลางทุ่งเหมือนมุ่งหมาย
		+	ที่มีเรือน้อยน้อยจะลอยพาย  เที่ยวถอนสายบัวผันสันตวา
		+	ถึงตัวเราเล่าถ้ายังมีโยมหญิง  ไหนจะนิ่งดูดายอายบุปผา
		+	คงจะใช้ให้ศิษย์ที่ติดมา  อุตส่าห์หาเอาไปฝากตามยากจน
		+	นี่จนใจไม่มีเท่าขี้เล็บ  ขี้เกียจเก็บเลยทางมากลางหน
		+	พอรอนรอนอ่อนแสงพระสุริยน  ถึงตำบลกรุงเก่ายิ่งเศร้าใจ ฯ
		+
		+	๏ มาทางท่าหน้าจวนจอมผู้รั้ง    คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล
		+	จะแวะหาถ้าท่านเหมือนเมื่อเป็นไวย  ก็จะได้รับนิมนต์ขึ้นบนจวน
		+	แต่ยามยากหากว่าถ้าท่านแปลก  อกมิแตกเสียหรือเราเขาจะสรวล
		+	เหมือนเข็ญใจใฝ่สูงไม่สมควร    จะต้องม้วนหน้ากลับอัปประมาณ ฯ
		+
		+	๏ มาจอดท่าหน้าวัดพระเมรุข้าม  ริมอารามเรือเรียงเคียงขนาน
		+	บ้างขึ้นล่องร้องลำเล่นสำราญ    ทั้งเพลงการเกี้ยวแก้กันแซ่เซ็ง
		+	บ้างฉลองผ้าป่าเสภาขับ  ระนาดรับรัวคล้ายกับนายเส็ง
		+	มีโคมรายแลอร่ามเหมือนสำเพ็ง  เมื่อคราวเคร่งก็มิใคร่จะได้ดู
		+	อ้ายลำหนึ่งครึ่งท่อนกลอนมันมาก  ช่างยาวลากเลื้อยเจื้อยจนเหนื่อยหู
		+	ไม่จบบทลดเลี้ยวเหมือนเงี้ยวงู  จนลูกคู่ขอทุเลาว่าหาวนอน ฯ
		+
		+	๏ ได้ฟังเล่นต่างต่างที่ข้างวัด  จนสงัดเงียบหลับลงกับหมอน
		+	ประมาณสามยามคล้ำในอัมพร    อ้ายโจรจรจู่จ้วงเข้าล้วงเรือ
		+	นาวาเอียงเสียงกุกลุกขึ้นร้อง  มันดำล่องน้ำไปช่างไวเหลือ
		+	ไม่เห็นหน้าสานุศิษย์ที่ชิดเชื้อ  เหมือนเนื้อเบื้อบ้าเคอะดูเซอะซะ
		+	แต่หนูพัดจัดแจงจุดเทียนส่อง    ไม่เสียของขาวเหลืองเครื่องอัฏฐะ
		+	ด้วยเดชะตบะบุญกับคุณพระ  ชัยชนะมารได้ดังใจปอง ฯ
		+
		+	๏ ครั้นรุ่งเช้าเข้าเป็นวันอุโบสถ    เจริญรสธรรมาบูชาฉลอง
		+	ไปเจดีย์ที่ชื่อภูเขาทอง  ดูสูงล่องลอยฟ้านภาลัย
		+	อยู่กลางทุ่งรุ่งโรจน์สันโดษเด่น  เป็นที่เล่นนาวาคงคาใส
		+	ที่พื้นลานฐานบัทม์ถัดบันได  คงคงลัยล้อมรอบเป็นขอบคัน
		+	มีเจดีย์วิหารเป็นลานวัด  ในจังหวัดวงแขวงกำแพงกั้น
		+	ที่องค์ก่อย่อเหลี่ยมสลับกัน  เป็นสามชั้นเชิงชานตระหง่านงาม
		+	บันไดมีสี่ด้านสำราญรื่น  ต่างชมชื่นชวนกันขึ้นชั้นสาม
		+	ประทักษิณจินตนาพยายาม  ได้เสร็จสามรอบคำนับอภิวันท์
		+	มีห้องถ้ำสำหรับจุดเทียนถวาย  ด้วยพระพายพัดเวียนอยู่เหียนหัน
		+	เป็นลมทักขิณาวัฏน่าอัศจรรย์  แต่ทุกวันนี้ชราหนักหนานัก
		+	ทั้งองค์ฐานราญร้าวถึงเก้าแสก    เผลอแยกยอดสุดก็หลุดหัก
		+	โอ้เจดีย์ที่สร้างยังร้างรัก    เสียดายนักนึกน่าน้ำตากระเด็น
		+	กระนี้หรือชื่อเสียงเกียรติยศ  จะมิหมดล่วงหน้าทันตาเห็น
		+	เป็นผู้ดีมีมากแล้วยากเย็น    คิดก็เป็นอนิจจังเสียทั้งนั้น ฯ
		+
		+	๏ ขอเดชะพระเจดีย์คีรีมาศ  บรรจุธาตุที่ตั้งนรังสรรค์
		+	ข้าอุตส่าห์มาเคารพอภิวันท์  เป็นอนันต์อานิสงส์ดำรงกาย
		+	จะเกิดชาติใดใดในมนุษย์  ให้บริสุทธิ์สมจิตที่คิดหมาย
		+	ทั้งทุกข์โศกโรคภัยอย่าใกล้กราย  แสนสบายบริบูรณ์ประยูรวงศ์
		+	ทั้งโลโภโทโสแลโมหะ  ให้ชนะใจได้อย่าใหลหลง
		+	ขอฟุ้งเฟื่องเรืองวิชาปัญญายง  ทั้งให้ทรงศีลขันธ์ในสันดาน
		+	อีกสองสิ่งหญิงร้ายแลชายชั่ว  อย่าเมามัวหมายรักสมัครสมาน
		+	ขอสมหวังตั้งประโยชน์โพธิญาณ  ตราบนิพพานภาคหน้าให้ถาวร ฯ
		+
		+	๏ พอกราบพระปะดอกปทุมชาติ  พบพระธาตุสถิตในเกสร
		+	สมถวิลยินดีชุลีกร    ประคองซ้อนเชิญองค์ลงนาวา
		+	กับหนูพัดมัสการสำเร็จแล้ว  ใส่ขวดแก้ววางไว้ใกล้เกศา
		+	มานอนกรุงรุ่งขึ้นจะบูชา  ไม่ปะตาตันอกยิ่งตกใจ
		+	แสนเสียดายหมายจะชมบรมธาตุ  ใจจะขาดคิดมาน้ำตาไหล
		+	โอ้บุญน้อยลอยลับครรไลไกล  เสียน้ำใจเจียนจะดิ้นสิ้นชีวัน
		+	สุดจะอยู่ดูอื่นไม่ฝืนโศก  กำเริบโรคร้อนฤทัยเฝ้าใฝ่ฝัน
		+	พอตรู่ตรู่สุริย์ฉายขึ้นพรายพรรณ  ให้ล่องวันหนึ่งมาถึงธานี ฯ
		+
		+	๏ ประทับท่าหน้าอรุณอารามหลวง  ค่อยสร่างทรวงทรงศีลพระชินสีห์
		+	นิราศเรื่องเมืองเก่าของเรานี้  ไว้เป็นที่โสมนัสทัศนา
		+	ด้วยได้ไปเคารพพระพุทธรูป  ทั้งสถูปบรมธาตุพระศาสนา
		+	เป็นนิสัยไว้เหมือนเตือนศรัทธา  ตามภาษาไม่สบายพอคลายใจ
		+	ใช่จะมีที่รักสมัครมาด  แรมนิราศร้างมิตรพิสมัย
		+	ซึ่งครวญคร่ำทำทีพิรี้พิไร  ตามนิสัยกาพย์กลอนแต่ก่อนมา
		+	เหมือนแม่ครัวคั่วแกงแพนงผัด  สารพัดเพียญชนังเครื่องมังสา
		+	อันพริกไทยใบผักชีเหมือนสีกา    ต้องโรยน่าเสียสักหน่อยอร่อยใจ ฯ
		+
		+	๏ จงทราบความตามจริงทุกสิ่งสิ้น    อย่านึกนินทาแกล้งแหนงไฉน
		+	นักเลงกลอนนอนเปล่าก็เศร้าใจ  จึงร่ำไรเรื่องร้างเล่นบ้างเอย ฯ
		+	</tpoem>
		+
	== เชิงอรรถ ==		== เชิงอรรถ ==

---

รุ่นปัจจุบันของ 03:51, 9 กรกฎาคม 2552

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้แต่ง: สุนทรภู่

บทประพันธ์

เชิงอรรถ