การปรับปรุง เมื่อ 08:52, 24 สิงหาคม 2552

เนื้อหา

1 ข้อมูลเบื้องต้น
2 บทประพันธ์
- 2.1
- 2.2
- 2.3
- 2.4
- 2.5
- 2.6
3 เชิงอรรถ
4 ที่มา

ข้อมูลเบื้องต้น

แม่แบบ:เรียงลำดับ พระราชนิพนธ์: พระบาทสมเด็จพระพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

บทประพันธ์


^ช้า
๏ เมื่อนั้น		นางจันทรเทวีศรีใส
อินทรามาเข้าดลใจ		เผอิญให้ร้อนรนพ้นปัญญา
คิดจะใคร่ไปสรงชลธี		ยังที่ฉนวนน้ำประจำท่า
ชวนฝูงกำนัลในไคลคลา		ลีลามาสู่ตำหนักแพ
ฯ ๔ คำ ฯ เพลงช้า


^ร่าย
๏ ครั้นถึงจึงลงสรงสนาน		กับบริวารข้าสาวชาวแม่
หัวระริกซิกซี้กันซ้อแซ้		ชุ่มแช่ชลธารสำราญใจ
ฯ ๒ คำ ฯ เพลงฉิ่ง เจรจา


๏ นางจันทรทอดทัศนา		เห็นดอกบัวลอยมาในน้ำไหล
ไม่แจ้งว่างูร้ายอยู่ภายใน		ครั้นเข้ามาใกล้ก็หยิบเอา
กลิ่นหอมรวยรื่นชื่นอารมณ์		นางเชยชมดมแล้วดมเล่า
แซมมวยเล่นลองต้องเบาเบา		งูงอดตอดเอาพระเศียรนาง
ขึ้นมาบนฉนวนครวญคราง		นวลนางซอนชบสลบลง
ฯ ๖ คำ ฯ โอด


๏ บัดนั้น		กำนัลนางต่างคนตะลึงหลง
บ้างเข้าประคองต้ององค์		เห็นโฉมยงแน่นิ่งไม่ติงกาย
บ้างว่างูขบสลบไป		ทำกระไรกระนี้จึงจะหาย
บ้างวิ่งไปถึงโรงฝีพาย		หาหมอผู้ชายก็ไม่มี
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา


๏ บรรดาข้าหลวงทั้งปวงนั้น		ต่างตระหนกอกสั่นขวัญหนี
เข้ากลุ้มอุ้มองค์เทวี		พาไปยังที่พระบรรทม
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด


๏ เถ้าแก่ท้าวนางต่างตกใจ		อลหม่านอกไหม้ไส้ขม
บ้างไปเรียกขอเฝ้าเจ้ากรม		บ้างขึ้นมาบังคมทูลคดี
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด


๏ เมื่อนั้น		ท้าวพิชัยนุราชเรืองศรี
ครั้นรู้ก็รีบจรลี		พระมณีพิชัยก็ไคลคลา
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด


๏ นั่งลงทรงลูบปฤษฏางค์		กายนางเย็นฉ่ำดังน้ำท่า
ตกใจสำคัญว่ากัลยา		มอดม้วยมรณาก็จาบัลย์
ฯ ๒ คำ ฯ โอด


๏ จึงตรัสสั่งลูกรักให้เร่งหา		หมองูเข้ามาขมีขมัน
ใครแก้ไขให้หายจะรางวัล		แพรพรรณเงินทองล้วนของดี
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา


๏ เมื่อนั้น		พระโอรสรับสั่งใส่เกศี
มาหาหมอวุ่นวิ่งเป็นสิงคลี		อึงมี่ตึงตังทั้งวังใน
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา


๏ มดหมอแก้ไขก็หนักหนา		นางจะฟื้นคืนมาก็หาไม่
จึงให้ตีฆ้องร้องป่าวไป		หมองูอยู่ที่ไหน เอาตัวมา
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา


^{ลาวปืนตลิ่ง}
๏ เมื่อนั้น		โฉมเจ้าพราหมณ์น้อยละห้อยหา
นั่งอยู่ยังบรรณศาลา		เห็นเขามาร้องป่าวก็เข้าใจ
ชะรอยท่านแม่ผัวตัวอิจฉา		บาปหนางูขบสลบไสล
เหมือนคำโกสีย์ที่สาปไว้		สมน้ำหน้าสาใจนางเทวี
ฯ ๔ คำ ฯ


^ร่าย
๏ ครั้นหยุดเสียงฆ้องก็ร้องถาม		ถ้อยความอะไรขาว่าเมื่อกี้
เชิญแวะมาหาข้าข้างนี้		เล่าคดีให้ฟังมั่งเป็นไร
ฯ ๒ คำ ฯ


๏ บัดนั้น		เสนาฟังพราหมณ์ถามไถ่
จึงบอกว่ามเหสีของท้าวไท		งูขบสลบไปไม่ฟื้นองค์
หมองูเอายาทาถวาย		ก็ไม่คลายสักนิดที่พิษสง
ถ้าใครแก้ฟื้นคืนคง		พระองค์จะให้ทองเท่าลูกฟัก
เข้าใจมั่งหรือพ่อเป็นหมองู		ชีพราหมณ์ความรู้มักแหลมหลัก
ปากเปราะเราะรายมาทายทัก		จะรับรักษาได้หรือไรนา
ฯ ๖ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์ยิ้มพลางทางว่า
ข้าเจ้าเป็นหมองูรู้มนตรา		จะรักษาก็ได้เป็นไรมี
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา


๏ บัดนั้น		เสนาได้ฟังถ้วนถี่
จึงว่าขอเชิญเจ้าพราหมณ์ชี		ไปรักษามเหสีท้าวไท
ฯ ๒ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์กล่าวแกล้งแถลงไข
เท้าข้าป่วยเจ็บเป็นเหน็บไป		เดินเหินไม่ได้นะเสนา
ท่าทางกลางดงก็กันดาร		แม้นท่านจะให้ไปรักษา
จงไปทูลอาการพระผ่านฟ้า		ให้เอาวอออกมารับเรา
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ บัดนั้น		เสนีดีใจใครจะเท่า
ซักไซ้ได้ความตามลำเนา		แล้วกลับเข้าบุรีเร็วพลัน
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด


๏ ครั้นถึงทูลแถลงแจ้งความ		ข้าไปพบเจ้าพราหมณ์ในไพรสัณฑ์
เป็นหมองูรู้จบครบครัน		หยูกยาว่าขยันเคยทดลอง
จะพามาด้วยก็ป่วยเท้า		เดินก้าวไม่ถนัดขัดข้อง
สั่งมาว่าจะเอาวอทอง		ไปรับรองจึงเจ้าจะเข้ามา
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา


๏ เมื่อนั้น		ท้าวพิชัยนุราชนาถา
ได้ฟังจึงสั่งเสนา		อย่าช้าเร่งรัดกันบัดนี้
วอทองของกูที่ทำใหม่		จงเอาไปให้เจ้าพราหมณ์ขี่
เชื้อเชิญพูดจาให้จงดี		รับเจ้าพราหมณ์ชีเข้ามา
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ บัดนั้น		เสนีรับสั่งใส่เกศา
มาจัดแจงแต่งวอช่อฟ้า		เสร็จแล้วก็พากันคลาไคล
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด


๏ ครั้นถึงจึงบอกแก่เจ้าพราหมณ์		เล่าความจะแจ้งแถลงไข
บัดนี้พระองค์ทรงภพไตร		สั่งให้มารับฉับพลัน
ฯ ๒ คำ ฯ


^{จระเข้หางยาว}
๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์เพราเพริศเฉิดฉัน
ในจิตคิดจะใคร่จรจรัล		ไปประสบพบกันกับผัวรัก
แต่เมียพลัดพรากจากมา		พระจะแสนโศกาเพียงอกหัก
วันนี้เข้าไปได้พบพักตร์		จะรู้จักเมียบ้างหรืออย่างไร
คิดคะนึงถึงความเสน่หา		จะอดกลั้นโศกามิใคร่ได้
เห็นเขาแลดูอดสูใจ		ทำเมียงเมินเดินไปในศาลา
ฯ ๖ คำ ฯ


^ร่าย
๏ อาบน้ำชำระสระสวย		หวีผมเกล้ามวยแล้วนุ่งผ้า
มาขึ้นวอสุวรรณมิทันช้า		ทั้งสี่เสนาก็นำไป
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด


๏ มาถึงปราการกั้นชั้นสอง		จึงลงจากวอทองผ่องใส
เถ้าแก่ท้าวนางข้างใน		ออกไปรับเจ้าพราหมณ์ให้ตามมา
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง


^{ช้าปี่}
๏ เมื่อนั้น		พระมณีพิชัยใฝ่ฝันหา
เห็นโฉมเจ้าพราหมณ์งามโสภา		กิริยารูปร่างเหมือนนางเมีย
แล้วจะเป็นยอพระกลิ่นเมียพี่		ที่พระชนนีขับเสีย
ร้อนอกหมกไหม้ดังไฟเลีย		สำคัญคิดว่าเมียก็เข้ามา
แย้มยิ้มหยอกยุดฉุดข้อมือ		ไปไหนน้อยหรือพึ่งเห็นหน้า
พิศวงหลงใหลไขว่คว้า		อนิจจาถอยหนีพี่ไย
ฯ ๖ คำ ฯ


^ร่าย
๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์ปัดกรค้อนให้
แลสบหลบเนตรภูวไนย		แย้มยิ้มละไปไปมา
คิดคะนึงถึงความเมื่อยามรัก		สงสารพระทรงศักดิ์เป็นหนักหนา
ชลเนตรคลอคลองนัยนา		เมียงเมินพักตราไม่พาที
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		พระมณีพิชัยโฉมศรี
จึงกุมกรเจ้าพราหมณ์จรลี		มานั่งเหนือแท่นที่อันเดียวกัน
คิดพะวงสงสัยอยู่ไม่วาย		เหมือนละม้ายยอพระกลิ่นเมียขวัญ
จะใคร่รู้ข้อขำสำคัญ		จึงถามไถ่ไปพลันทันที
นามกรของเจ้านั้นชื่อไร		อย่าใส่ไคร้ย้อนยอกจงบอกพี่
สุริยวงศ์พงศ์เผ่าของเจ้ามี		หรือกำเนิดเกิดที่แห่งใด
อันถิ่นฐานบ้านช่องของน้องรัก		แรกเริ่มเดิมสำนักอยู่ที่ไหน
บอกพี่เถิดเจ้าพราหมณ์อย่าขามใจ		เหตุไรมาอยู่ที่ศาลา
ฯ ๘ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์ยิ้มเยื้อนเบือนหน้า
เสแสร้งแกล้วกล่าววาจา		พระอย่ากินแหนงแคลงใจ
ตัวข้าชื่อว่าอารียพราหมณ์		ขนานนามตามสังเกตเพศไสย
บิดามารดาข้าบรรลัย		แต่อายุข้าได้สิบปี
จึงเที่ยวสัญจรซอนซอก		อยู่บ้านนอกปลายแดนกรุงศรี
เรียนวิชาหาครูความรู้ดี		แล้วมาอยู่ยังที่ศาลา
ฯ ๖ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		พระมณีนิ่งฟังให้กังขา
ถ้อยคำน้ำเสียงจำนรรจา		เหมือนเสียงแก้วแววตาของพี่ชาย
ขนงเนตรเกศแก้มแย้มเยื้อน		ละม้ายเหมือนยอพระกลิ่นโฉมฉาย
กิริยาพาทีก็ขวยอวย		ผิดชายหนักหนาน่าอัศจรรย์
ถอยถอขยดเข้านั่งชิด		ทอดสนิทติดใจใฝ่ฝัน
จะใคร่ดูให้รู้สำคัญ		เป็นไรนั่นกลิ่นอายก็หายไป
นั่งนึกตรึกถวิลยังกินแหนง		จึงแสแสร้งแกล้งกล่าวถามไถ่
ยามร้อนผ้าผ่อนเจ้าห่มไย		ซื้อหรือใครให้จึงได้มา
เนื้อหนังดีหนอจะขอชม		เจ้าพราหมณ์ห่มสมตัวหนักหนา
ฉุดชิงชายสไบไขว่คว้า		นัยนาแลลอดสอดดู
ไม่เห็นแยบคายก็อายใจ		ทอดถอนใจใหญ่แล้วยิ้มอยู่
แก้เก้อนั่งกัดปูนพลู		อดสูแก่ใจไม่เจรจา
ฯ ๑๒ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์ยิ้มพลางทางว่า
ผ้าของข้านี้ที่ห่มมา		ไปรักษาคนไข้เขาให้ปัน
ไม่เคยพบผ้าหรือเอามือหยิบ		มิใช่ว่าผ้าทิพย์ผ้าสวรรค์
ประเพณีชีพราหมณ์พรหมจรรย์		ห่มผ้ามากระนั้นตามธรรมเนียม
ข้าเจ้านี้หรือคนซื่อตาย		ไม่รู้ทำแยบคายอายเหนียม
เป็นคนโง่เง่าไม่เท่าเทียม		สงบเสงี่ยมอยู่ตามพราหมณ์ชี
อย่าทำลามลวนหาควรไม่		สะบัดกรค้อนให้แล้วลุกหนี
ไปรับมาให้รักษาชนนี		ก่นแต่เฝ้าเซ้าซี้รำคาญใจ
ฯ ๘ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		พระมณีนึกพะวงสงสัย
ดำเนินเดินตามเจ้าพราหมณ์ไป		รอเรียงเคียงไหล่ชำเลืองดู
จึงว่าตัวเจ้าก็เป็นชาย		ไม่พอที่จะอายอดสู
หามาจะให้ปัดพิษงู		จงทำตามความรู้ที่เรียนไว้
เครื่องเทศเครื่องไทยอะไรมั่ง		พี่จะสั่งให้เขาเอามาให้
เหมือนหนึงกันเองอย่าเกรงใจ		จะต้องการสิ่งไรจะบอกเรา
ฯ ๖ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์ว่าร้อนใจไปไยเล่า
เครื่องเทศสมุนไพรก็ไม่เอา		ข้าเจ้าจะให้หายด้วยวิทยา
แม้นพระมารดาฟื้นคืนคง		พระองค์จะให้อะไรข้า
จงให้ความสัตย์สัญญา		ต่อหน้าทั้งปวงเป็นพยาน
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		พระมณีพิชัยจึงว่าขาน
แม้นรักษาหายไม่วายปราณ		จะทดแทนคุณท่านให้ถึงใจ
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา


๏ เจ้าเอยเจ้าพราหมณ์		ทั้งนี้ก็ตามอัชฌาสัย
น้องรักจักประสงค์สิ่งใด		พี่จะหาให้ดังใจนึก
หรือจะใคร่ได้เมียที่สาวสาว		ขาวขาวดีดีมีไม่ตรึก
สมบัติวัตถาโอฬารึก		จงเลือกนึกเอาตามชอบใจ
เว้นแต่ดาวเดือนดอกฟ้า		นอกนั้นพี่ยาจะหาให้
เงินทองของข้าวจงเอาไป		สิ่งไรสารพัดไม่ขัดกัน
ฯ ๖ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์สำรวลสรวลสันต์
จึงตอบว่าเงินทองของทั้งนั้น		ข้าเป็นพราหมณ์พรหมจรรย์ไม่ชอบใจ
ถ้าพระจะยอมไปเป็นข้า		จึงจะรับรักษามารดาได้
ครูข้ากำชับบังคับไว้		มิให้เอาสินบนเงินทอง
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		พระมณีได้ฟังก็เศร้าหมอง
นิ่งนึกดำริตริตรอง		ดูทำนองโฉมงามเจ้าพราหมณ์นี้
จะเป็นยอพระกลิ่นดอกกระมัง		จึงจำเพาะเจาะจังเอาตัวพี่
แก้วแหวนเงินทองล้วนของดี		สาวสรรค์สตรีไม่ชอบใจ
จำจะยอมถ่อมตัวเป็นทาสา		ตามไปถึงศาลาที่อาศัย
จะเป็นชายหรือหญิงยังกริ่งใจ		ก็จะได้สำคัญเป็นมั่นคง
คิดพลางทางว่ากับเจ้าพราหมณ์		พี่จะตามใจน้องต้องประสงค์
จงช่วยชุบชีวาตม์มาตุรงค์		ให้ฟื้นคืนคงเป็นมา
ฯ ๘ คำ ฯ เจรจา


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์ได้ฟังก็หรรษา
ชวนองค์พระมณีลีลา		เข้ามาสู่สถานพระมารดร
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ


๏ จึงหยิบเอาหมากมาสามคำ		เสกคำทำตามที่โกสีย์สอน
สำรวมจิตใจให้แน่นอน		ประนมกรมัสการอ่านมนต์
ฯ ๒ คำ ฯ ตระ


^{เชื้อ}
๏ โอมอสรพิษฤทธิ์กล้า		งูทับสมิงคลาเป็นต้น
งูเห่างูงอดตอดคน		ก้นขบจงอางขว้างค้อน
พระอินทร์ตรัสใช้ให้กูมา		ร้องเรียกร้อยหาอย่าซุ่มซ่อน
ตัวใดที่ขบนางจันทร		เร่งมาสูบถอนเอกพิษไป
แม้นข้าจะใช้ให้จักรเพชร		ตัดหัวขาดเด็ดไม่อยู่ได้
อ่านจบเจ็ดคาบกำราบไป		บัดใจงูร้ายก็เลื้อยมา
ฯ ๖ คำ ฯ คุกพาทย์


^ร่าย
๏ เมื่อนั้น		พระมณีตระหนกตกประหม่า
สิ้นสติตกใจภาวนา		กลัวงูหูตาเหลือกลาน
ร้องเรียกเจ้าพราหมณ์ให้ช่วยด้วย		พี่จะม้วยชีวาวังสังขาร
น้อยหรือนั่นมันเลิกพังพาน		ไม่ได้การแล้วจะไปข้างไหนดี
ฝ่ายฝูงสาวสรรค์กำนัลใน		ตกใจตัวสั่นขวัญหนี
ร้องกรีดหวีดวิ่งเป็นสิงคลี		อึงมี่ไปทั้งวังใน
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด เจรจา


๏ เมื่อนั้น		โฉมเจ้าพราหมณ์ชีศรีใส
จึงร่ายพระเวทอันเรืองชัย		เป่าไปได้ครบสามครา
งูเห่าเข้าสูบเอาพิษสง		โดยดังจำนงปรารถนา
แล้วเลื้อยหายไปมิได้ช้า		กัลยาค่อยรู้สึกองค์
ฯ ๔ คำ ฯ รัว เชิด


๏ เจ้าพราหมณ์จึงสั่งไปทันใด		เร่งให้เอาน้ำมาโสรจสรง
สุคนธาลูบไล้ชโลมลง		นางโฉมยงคงคืนฟื้นกาย
ฯ ๒ คำ ฯ สาธุการ เจรจา


^ช้า
๏ เมื่อนั้น		ท้าวพิชัยนุราชฤาสาย
พิศโฉมเจ้าพราหมณ์งามเพริศพราย		เหมือนละม้ายเทวีศรีสะใภ้
หน้าตาจิ้มลิ้มยิ้มแย้ม		สองแก้มนวลลอกดังปอกไข่
จึงตรัสแก่พระมณีพิชัย		เหมือนเมียเจ้ากระไรไม่ผิดเพี้ยน
เอวองค์อรชรอ้อนแอ้น		แขนแมนรูปร่างเหมือนอย่างเขียน
กิริยามารยาทแนบเนียน		พระพินิจพิศเพียนไม่วางตา
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด


^ช้า
๏ แล้วมีบัญชาว่าไป		เจ้าพราหมณ์ได้มีคุณหนักหนา
อยู่ด้วยพ่อเถิดอย่าไคลคลา		บิดาจะเลี้ยงเป็นโอรส
สาวสรรค์กัลยาจะหาให้		อย่าพะวงสงสัยพ่อไม่ปด
ข้าวของนองเนืองเครื่องยศ		ขอเชิญโอรสครอบครอง
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์นบนิ้วทูลสนอง
โภไคยไอศูรย์มูลมอง		แก้วแหวนเงินทองไม่ต้องการ
พระมณีพิชัยได้สัญญา		จะยอมไปเป็นข้ากระหม่อมฉาน
อย่าให้เสียสัตย์ปฏิญาณ		จะขอรับประทานเอาตัวไป
ว่าแล้วเข้าไปในที่		เฝ้าพระชนนีศรีใส
จึงบังคมทูลถามความใน		เขาเลื่องลืออื้อไปทั้งพารา
ก็มิใช่กลการของชีพราหมณ์		แต่มีความสงสัยอยู่หนักหนา
นึกแหนงจะใคร่แจ้งกิจจา		พระมารดาจงเล่าให้เข้าใจ
ไหนว่ายอพระกลิ่นนั้นกินแมว		จริงแล้วเหมือนลือหรือไฉน
สับปลับก็จะกลับตายไป		ลูกช่วยไม่ได้พระมารดา
ฯ ๑๐ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		นางจันทรร้อนใจเป็นนักหนา
ครั้นจะไม่แจ้งอรรถดังสัจจา		ก็กลัวว่าจะตายวายชีวิต
แต่เหลียวหน้าเหลียวหลังกระทั่งไอ		ละอายใจอิดเอื้อนเบือนบิด
ค่อยขยดเข้าไปให้ชิด		แล้วสะกินบอกความเจ้าพราหมณ์ไป
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ เดิมเอยเดิมที		พระมณีลูกยาไปป่าใหญ่
ได้นางคนหนึ่งในปล้องไม้		หลงใหลพิศวาสเทวี
กรุงจีนให้มีราชสาร		ไปแต่งการกับลูกสาวศรี
พระมณีพิชัยไม่ใยดี		รักเมียข้างนี้อยู่มิไป
แม่กลัวกรุงจีนจะโกรธา		ยกมารบพุ่งเอากรุงใหญ่
จึงแกล้งทำแยบยลกลใน		พาโลลูกสะใภ้ด้วยมารยา
เอาเลือดวิฬาร์ทาปากนาง		ตัดหางแซมใส่ในเกศา
แล้วขับไล่ไปเสียจากพารา		พาลผิดริษยานางทรามวัย
แม่ทำชั่วน่าชังทั้งนี้		เพราะจะให้พระมณีมีเมียใหม่
บอกเจ้าตามจริงทุกสิ่งไป		อย่าให้แม่ม้วยชีวี
ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจา


๏ เมื่อนั้น		ท้าวพิชัยนุราชเรืองศรี
แอบองค์แฝงบังฟังคดี		ภูมีกริ้วกราดตวาดไป
ชิชะพระมเหสีเอก		ทำย้อนยอกโหยกเหยกอย่างนี้ได้
ใส่ถ้อยร้อยความลูกสะใภ้		ช่างไม่สมเพชเวทนา
ขับเมียเขาพรากไปจากผัว		ทำตามใจตัวไม่ปรึกษา
ถึงกรุงจีนจะยกทัพมา		ก็สู้กันสิหนาไม่พรั่นใจ
ทั้งแก่กระนี้ไม่หนีเลย		มึงไม่เคยเห็นฝีมือหรือไฉน
ชาติเจ๊กกินหมูจะสู้ไทย		โกฎิแสนแน่นไปก็ไม่กลัว
น้อยหรืออีเฒ่าเจ้าความคิด		ทุจริตอิจฉาขายหน้าผัว
เสกสรรปั้นน้ำเป็นตัว		เอออะไรไม่กลัวเขานินทา
นั่นแลเทวดาจึงอาเพศ		ปฏิเหตุงูขบสมน้ำหน้า
เจ้าพราหมณ์แก้ไขขึ้นไยนา		ให้มันม้วยชีวาสาแก่ใจ
พระพิโรธโกรธเกรี้ยวเคี้ยวฟัน		กระทืบบาทตัวสั่นมันไส้
ฉวยได้ไม้เรียวเลี้ยวไป		แล่นไล่ตีรันนางจันทร
ฯ ๑๔ คำ ฯ เชิด


๏ เมื่อนั้น		เจ้าพราหมณ์พิดทูลผันผ่อน
นางได้รับผิดแล้วบิดร		ขอโทษโปรดก่อนอย่าโบยตี
เหตุนี้เพราะข้ามาไต่ถาม		นางจึงบอกออกความถ้วนถี่
จะเป็นบาปเป็นกรรมแก่พราหมณ์ชี		ภูมีจงทรงพระเมตตา
ฯ ๔ คำ ฯ


๏ เมื่อนั้น		ท้าวพิชัยนุราชจึงร้องว่า
จะขอโทษมันไว้ใยนา		ชังน้ำหน้าตีเสียให้แทบตาย
เจ้าพราหมณ์ซ้ำวอนก็อ่อนจิต		ได้คิดดุเดือดค่อยเหือดหาย
จึงว่ามันพาพ่อได้อาย		พอดีพอร้ายไปเมื่อไร
นี่หากพ่อเห็นแก่เจ้าพราหมณ์		ถ้าคนอื่นมาห้ามหาฟังไม่
ว่าแล้วทิ้งไม้เสียทันใด		ลงนั่งหอบหายใจไปมา
ฯ ๖ คำ ฯ เจรจา


๏ เมื่อนั้น		โฉมเจ้าพราหมณ์น้อยเสน่หา
จึงชวนพระมณีพี่ยา		เวลาเย็นแล้วจะด่วนไป
เป็นห่วงบ่วงใยอะไรเล่า		ลูกเต้าเมียมีอยู่ที่ไหน
จะหนักหน่วงชักช้าอยู่ว่าไร		มาจะไปยังบรรณศาลา
ฯ ๔ คำ ฯ

เชิงอรรถ

ที่มา

บทละครนอกเรื่อง มณีพิชัย สถาบันภาษาไทย กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ ๒๕๔๐

( ขอขอบคุณ คุณพิกุลแก้ว สมาชิก kaewkao.com ผู้พิมพ์เป็นวิทยาทาน)

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

การปรับปรุง เมื่อ 08:52, 24 สิงหาคม 2552

เนื้อหา

ข้อมูลเบื้องต้น

บทประพันธ์

เชิงอรรถ

ที่มา

ดู

เครื่องมือส่วนตัว

ป้ายบอกทาง

สืบค้น

เครื่องมือเพิ่ม

@@ แถว 288: / แถว 288: @@
 ==== ====
 <tpoem>
+<sup>เชื้อ</sup>
+๏ โอมอสรพิษฤทธิ์กล้า   งูทับสมิงคลาเป็นต้น
+งูเห่างูงอดตอดคน   ก้นขบจงอางขว้างค้อน
+พระอินทร์ตรัสใช้ให้กูมา   ร้องเรียกร้อยหาอย่าซุ่มซ่อน
+ตัวใดที่ขบนางจันทร   เร่งมาสูบถอนเอกพิษไป
+แม้นข้าจะใช้ให้จักรเพชร   ตัดหัวขาดเด็ดไม่อยู่ได้
+อ่านจบเจ็ดคาบกำราบไป   บัดใจงูร้ายก็เลื้อยมา
+ฯ ๖ คำ ฯ คุกพาทย์
+<sup>ร่าย</sup>
+๏ เมื่อนั้น   พระมณีตระหนกตกประหม่า
+สิ้นสติตกใจภาวนา   กลัวงูหูตาเหลือกลาน
+ร้องเรียกเจ้าพราหมณ์ให้ช่วยด้วย   พี่จะม้วยชีวาวังสังขาร
+น้อยหรือนั่นมันเลิกพังพาน   ไม่ได้การแล้วจะไปข้างไหนดี
+ฝ่ายฝูงสาวสรรค์กำนัลใน   ตกใจตัวสั่นขวัญหนี
+ร้องกรีดหวีดวิ่งเป็นสิงคลี   อึงมี่ไปทั้งวังใน
+ฯ ๖ คำ ฯ เชิด เจรจา
+๏ เมื่อนั้น   โฉมเจ้าพราหมณ์ชีศรีใส
+จึงร่ายพระเวทอันเรืองชัย   เป่าไปได้ครบสามครา
+งูเห่าเข้าสูบเอาพิษสง   โดยดังจำนงปรารถนา
+แล้วเลื้อยหายไปมิได้ช้า   กัลยาค่อยรู้สึกองค์
+ฯ ๔ คำ ฯ รัว เชิด
+๏ เจ้าพราหมณ์จึงสั่งไปทันใด   เร่งให้เอาน้ำมาโสรจสรง
+สุคนธาลูบไล้ชโลมลง   นางโฉมยงคงคืนฟื้นกาย
+ฯ ๒ คำ ฯ สาธุการ เจรจา
+<sup>ช้า</sup>
+๏ เมื่อนั้น   ท้าวพิชัยนุราชฤาสาย
+พิศโฉมเจ้าพราหมณ์งามเพริศพราย   เหมือนละม้ายเทวีศรีสะใภ้
+หน้าตาจิ้มลิ้มยิ้มแย้ม   สองแก้มนวลลอกดังปอกไข่
+จึงตรัสแก่พระมณีพิชัย   เหมือนเมียเจ้ากระไรไม่ผิดเพี้ยน
+เอวองค์อรชรอ้อนแอ้น   แขนแมนรูปร่างเหมือนอย่างเขียน
+กิริยามารยาทแนบเนียน   พระพินิจพิศเพียนไม่วางตา
+ฯ ๖ คำ ฯ เชิด
+<sup>ช้า</sup>
+๏ แล้วมีบัญชาว่าไป   เจ้าพราหมณ์ได้มีคุณหนักหนา
+อยู่ด้วยพ่อเถิดอย่าไคลคลา   บิดาจะเลี้ยงเป็นโอรส
+สาวสรรค์กัลยาจะหาให้   อย่าพะวงสงสัยพ่อไม่ปด
+ข้าวของนองเนืองเครื่องยศ   ขอเชิญโอรสครอบครอง
+ฯ ๔ คำ ฯ
+๏ เมื่อนั้น   เจ้าพราหมณ์นบนิ้วทูลสนอง
+โภไคยไอศูรย์มูลมอง   แก้วแหวนเงินทองไม่ต้องการ
+พระมณีพิชัยได้สัญญา   จะยอมไปเป็นข้ากระหม่อมฉาน
+อย่าให้เสียสัตย์ปฏิญาณ   จะขอรับประทานเอาตัวไป
+ว่าแล้วเข้าไปในที่   เฝ้าพระชนนีศรีใส
+จึงบังคมทูลถามความใน   เขาเลื่องลืออื้อไปทั้งพารา
+ก็มิใช่กลการของชีพราหมณ์   แต่มีความสงสัยอยู่หนักหนา
+นึกแหนงจะใคร่แจ้งกิจจา   พระมารดาจงเล่าให้เข้าใจ
+ไหนว่ายอพระกลิ่นนั้นกินแมว   จริงแล้วเหมือนลือหรือไฉน
+สับปลับก็จะกลับตายไป   ลูกช่วยไม่ได้พระมารดา
+ฯ ๑๐ คำ ฯ
+๏ เมื่อนั้น   นางจันทรร้อนใจเป็นนักหนา
+ครั้นจะไม่แจ้งอรรถดังสัจจา   ก็กลัวว่าจะตายวายชีวิต
+แต่เหลียวหน้าเหลียวหลังกระทั่งไอ   ละอายใจอิดเอื้อนเบือนบิด
+ค่อยขยดเข้าไปให้ชิด   แล้วสะกินบอกความเจ้าพราหมณ์ไป
+ฯ ๔ คำ ฯ
+๏ เดิมเอยเดิมที   พระมณีลูกยาไปป่าใหญ่
+ได้นางคนหนึ่งในปล้องไม้   หลงใหลพิศวาสเทวี
+กรุงจีนให้มีราชสาร   ไปแต่งการกับลูกสาวศรี
+พระมณีพิชัยไม่ใยดี   รักเมียข้างนี้อยู่มิไป
+แม่กลัวกรุงจีนจะโกรธา   ยกมารบพุ่งเอากรุงใหญ่
+จึงแกล้งทำแยบยลกลใน   พาโลลูกสะใภ้ด้วยมารยา
+เอาเลือดวิฬาร์ทาปากนาง   ตัดหางแซมใส่ในเกศา
+แล้วขับไล่ไปเสียจากพารา   พาลผิดริษยานางทรามวัย
+แม่ทำชั่วน่าชังทั้งนี้   เพราะจะให้พระมณีมีเมียใหม่
+บอกเจ้าตามจริงทุกสิ่งไป   อย่าให้แม่ม้วยชีวี
+ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจา
+๏ เมื่อนั้น   ท้าวพิชัยนุราชเรืองศรี
+แอบองค์แฝงบังฟังคดี   ภูมีกริ้วกราดตวาดไป
+ชิชะพระมเหสีเอก   ทำย้อนยอกโหยกเหยกอย่างนี้ได้
+ใส่ถ้อยร้อยความลูกสะใภ้   ช่างไม่สมเพชเวทนา
+ขับเมียเขาพรากไปจากผัว   ทำตามใจตัวไม่ปรึกษา
+ถึงกรุงจีนจะยกทัพมา   ก็สู้กันสิหนาไม่พรั่นใจ
+ทั้งแก่กระนี้ไม่หนีเลย   มึงไม่เคยเห็นฝีมือหรือไฉน
+ชาติเจ๊กกินหมูจะสู้ไทย   โกฎิแสนแน่นไปก็ไม่กลัว
+น้อยหรืออีเฒ่าเจ้าความคิด   ทุจริตอิจฉาขายหน้าผัว
+เสกสรรปั้นน้ำเป็นตัว   เอออะไรไม่กลัวเขานินทา
+นั่นแลเทวดาจึงอาเพศ   ปฏิเหตุงูขบสมน้ำหน้า
+เจ้าพราหมณ์แก้ไขขึ้นไยนา   ให้มันม้วยชีวาสาแก่ใจ
+พระพิโรธโกรธเกรี้ยวเคี้ยวฟัน   กระทืบบาทตัวสั่นมันไส้
+ฉวยได้ไม้เรียวเลี้ยวไป   แล่นไล่ตีรันนางจันทร
+ฯ ๑๔ คำ ฯ เชิด
+๏ เมื่อนั้น   เจ้าพราหมณ์พิดทูลผันผ่อน
+นางได้รับผิดแล้วบิดร   ขอโทษโปรดก่อนอย่าโบยตี
+เหตุนี้เพราะข้ามาไต่ถาม   นางจึงบอกออกความถ้วนถี่
+จะเป็นบาปเป็นกรรมแก่พราหมณ์ชี   ภูมีจงทรงพระเมตตา
+ฯ ๔ คำ ฯ
+๏ เมื่อนั้น   ท้าวพิชัยนุราชจึงร้องว่า
+จะขอโทษมันไว้ใยนา   ชังน้ำหน้าตีเสียให้แทบตาย
+เจ้าพราหมณ์ซ้ำวอนก็อ่อนจิต   ได้คิดดุเดือดค่อยเหือดหาย
+จึงว่ามันพาพ่อได้อาย   พอดีพอร้ายไปเมื่อไร
+นี่หากพ่อเห็นแก่เจ้าพราหมณ์   ถ้าคนอื่นมาห้ามหาฟังไม่
+ว่าแล้วทิ้งไม้เสียทันใด   ลงนั่งหอบหายใจไปมา
+ฯ ๖ คำ ฯ เจรจา
+๏ เมื่อนั้น   โฉมเจ้าพราหมณ์น้อยเสน่หา
+จึงชวนพระมณีพี่ยา   เวลาเย็นแล้วจะด่วนไป
+เป็นห่วงบ่วงใยอะไรเล่า   ลูกเต้าเมียมีอยู่ที่ไหน
+จะหนักหน่วงชักช้าอยู่ว่าไร   มาจะไปยังบรรณศาลา
+ฯ ๔ คำ ฯ
 </tpoem>
 ==== ====
 <tpoem>