บทละครนà¸à¸à¹€à¸£à¸·à¹ˆà¸à¸‡à¸ªà¸±à¸‡à¸‚์ศิลป์ชัย
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
(หน้าที่ถูกสร้างด้วย '== ข้อมูลเบื้องต้น == {{เรียงลำดับ|บทละครนอกรเืองสัง…') |
(→ตอนที่ ๑ สังข์ศิลป์ชัยตกเหว) |
||
| แถว 9: | แถว 9: | ||
== บทประพันธ์ == | == บทประพันธ์ == | ||
===ตอนที่ ๑ สังข์ศิลป์ชัยตกเหว=== | ===ตอนที่ ๑ สังข์ศิลป์ชัยตกเหว=== | ||
| + | ==== ==== | ||
<tpoem> | <tpoem> | ||
| - | ๏ | + | ช้า |
| + | ๏ เมื่อนั้น ทั้งหกให้คิดริษยา | ||
| + | ต่างซุบซิบกันจำนรรจา ใครมีปัญญาจงเร่งคิด | ||
| + | แม้นสังข์ศิลป์ชัยได้ไปเฝ้า เห็นเราหกคนไม่พ้นผิด | ||
| + | ขนมทำมาให้ใส่ยาพิษ มันไม่กินเหมือนจิตที่คิดไว้ | ||
| + | ฯ ๔ คำฯ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ร่าย | ||
| + | ๏ ศรีสันท์จึงว่าไปทันที วันนี้สิงหราหาอยู่ไม่ | ||
| + | ไปเที่ยวหาอาหารที่ในไพร ทิ้งสังข์ศิลป์ชัยไว้พลับพลา | ||
| + | เราจะยียวนชักชวนมัน ไปเก็บพรรณผลไม้บนภูผา | ||
| + | ผลักให้ตกเหวมรณา จึงกลับมาพาพระอาไป | ||
| + | อันนางสุพรรเทวี จะพันมือพี่ไปที่ไหน | ||
| + | ต่างเห็นชอบชวนกันดีใจ มาหาสังข์ศิลป์ชัยฉับพลัน | ||
| + | ฯ ๖ คำฯ เพลง | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ ลูบหลังลูบหน้าแล้วพาที เรานี้จะพากันผายผัน | ||
| + | เก็บผลพฤกษาที่เขานั้น มาให้สุพรรณกับพระอา | ||
| + | ฯ ๒ คำฯ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น พระสังข์ได้ฟังไม่กังขา | ||
| + | รับคำทั้งหกพี่ยา กราบบาทพระอาแล้วว่าไป | ||
| + | ตัวหลานทั้งเจ็ดจะจรดล ไปเก็บผลพฤกษาที่ใกล้ใกล้ | ||
| + | ทั้งสององค์จงอยู่พลับพลาชัย ประเดี๋ยวใจจะมาให้พร้อมกัน | ||
| + | ว่าแล้วจัดแจงแต่งองค์ พระหัตถ์ทรงสังข์ศรพระแสงขรรค์ | ||
| + | ทั้งเจ็ดองค์ลงจากพลับพลาพลัน เจ้าศรีสันท์นำหน้าคลาไคล | ||
| + | ฯ ๖ คำฯ เชิด | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ชมดง | ||
| + | ๏ ชี้ชมรุกขชาติดาษเดียร เต็งตะเคียนยางยูงสูงไสว | ||
| + | มูกม่วงพวงผลแกว่งไกว เฟื่องไฟไกรกร่างมะปรางปริง | ||
| + | พระสังข์ศิลป์ชัยหาไม้ง่าม สอยผลสุกห่ามทุกก้านกิ่ง | ||
| + | ศรีสันท์ก้มเก็บก้อนดินทิ้ง หล่นร่วงช่วงชิงกันไปมา | ||
| + | บ้างชักเชือกเขาเถาวัลย์ ขึ้นผูกพันกิ่งไทรสาขา | ||
| + | ผลัดกันไกวเล่นเป็นชิงช้า สรวลสันต์หรรษาสำราญใจ | ||
| + | พากันท่องเที่ยวเลี้ยวลอด เลียบขึ้นบนยอดเขาใหญ่ | ||
| + | ต่างชวนพระสังข์ศิลป์ชัย เล่นไล่ปิดตาหากัน | ||
| + | ฯ ๘ คำฯ เพลงฉิ่ง | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ร่าย | ||
| + | ๏ เมื่อนั้น ศรีสันท์แสนกลคนขยัน | ||
| + | ทำมารยาว่าแก่พระสังข์พลัน เจ้าถือศรพระขรรค์ไว้ทำไม | ||
| + | เราจะวิ่งเต้นเล่นสนุก ฉวยล้มลุกพลาดพลั้งไม่ยั้งได้ | ||
| + | จะถูกเนื้อถูกตัวพี่กลัวไป วางไว้เล่นแล้วจึงมาเอา | ||
| + | ฯ ๔ คำฯ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น พระสังข์ศิลป์ชัยไม่รู้เท่า | ||
| + | วางพระขรรค์ศรไว้ด้วยใจเบา ที่ริมเงื้อมเขาสำคัญตา | ||
| + | แล้วจึงตามพี่ศรีสันท์ ลดเลี้ยวไล่กันบนภูผา | ||
| + | หยิกหยอกหลอกล้อกันไปมา เกษมสันต์หรรษาทั้งเจ็ดองค์ | ||
| + | ฯ ๔ คำฯ เพลงฉิ่ง | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น พระศรีสันท์ครั้นเห็นพระสังข์หลง | ||
| + | พาเที่ยวเลี้ยวเลียบเวียนวง พบเหวดังประสงค์จำนงนึก | ||
| + | หยิบศิลามาทิ้งลงไปดู เอียงหูคอยฟังไม่ดังกึก | ||
| + | ชะโงกตามลงไปใจทึกทึก แลลึกเป็นหมอกมืดมัว | ||
| + | จึงร้องเรียกพระสังข์ศิลป์ชัย มาดูเหวใหญ่มิใช่ชั่ว | ||
| + | ว่าพลางพรั่งพร้อมเข้าล้อมตัว อย่ากลัวเลยพี่อยู่นี่แล้ว | ||
| + | ทำชี้โว้ชี้เว้ด้วยเล่ห์กล ลางคนหลอกลวงว่าดวงแก้ว | ||
| + | ตรงมือนั่นแน่แลแววแวว เห็นแล้วหรือยังถอยหลังไย | ||
| + | ต่างเข้ายืนเคียงเมียงเขม้น ครั้งเห็นงวยงงหลงใหล | ||
| + | จึงผลักพระสังข์ศิลป์ชัย ตกลอยลงไปในเหวนั้น | ||
| + | ฯ ๑๐ คำฯ เชิดฉิ่ง โอด | ||
</tpoem> | </tpoem> | ||
| + | ==== ==== | ||
| + | <tpoem> | ||
| + | ๏ ต่างคนชื่นชมสมคะเน หัวเราะร่าวฮาเฮเกษมสันต์ | ||
| + | พากันวิ่งกลับมาฉับพลัน หาศรพระขรรค์ที่วางไว้ | ||
| + | ไม่พบเห็นเป็นอัศจรรย์จิต ต่างคนต่างคิดสงสัย | ||
| + | เถียงกันอื้ออึงคะนึงไป เมื่อที่ทางจำได้แน่นอน | ||
| + | หาพลางต่างโมโหพาโลกัน คนนี้ว่าคนนั้นลักซ่อน | ||
| + | ค้นทั้งสองข้างหนทางจร ไม่ได้ศรพระขรรค์ก็เสียใจ | ||
| + | ศรีสันท์จึงว่าแก่น้องยา เรากลับไปพระอาจะถามไถ่ | ||
| + | ใครอย่าบอกออกความทั้งนี้ไซร้ ซักซ้อมพร้อมใจแล้วไคลคลา | ||
| + | ฯ ๘ คำฯ เชิด | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ ครั้นถึงพระอาทำหน้าเศร้า ก้มเกล้ากราบลงตรงหน้า | ||
| + | มิได้แถลงแจ้งกิจจา ทำก้มพักตร์โศกาสะอื้นไป | ||
| + | ฯ ๒ คำฯ โอด | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น นางเกสรสุมณฑาศรีใส | ||
| + | เห็นหกนัดดาโศกาลัย หลากใจไต่ถามมิทันช้า | ||
| + | เหตุผลอย่างไรไม่บอกแจ้ง มาโศกศัลย์กันแสงไยนักหนา | ||
| + | พระสังข์ไปไหนจึงไม่มา จงแจ้งกิจจาอย่าโศกี | ||
| + | ฯ ๔ คำฯ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น ทั้งหกพี่น้องทำหมองศรี | ||
| + | เช็ดน้ำตาพลางทางพาที เมื่อตะกี้หลานพากันเที่ยวไป | ||
| + | พระสังข์น้องรักเฝ้าชักชวน รบกวนให้พาขึ้นเขาใหญ่ | ||
| + | แล้ววิ่งเต้นเล่นแข็งสุดใจ ห้ามไม่ฟังเลยนะพระอา | ||
| + | ล้วนห้วยเหวเปลวปล่องทั้งสองข้าง ข้าเดินนำทางไปข้างหน้า | ||
| + | พระสังข์ตามหลังหลานมา ประเดี๋ยวเหลียวหาก็หายไป | ||
| + | ข้าทั้งหกคนเที่ยวค้นทั่ว จะพบตัวน้องยาก็หาไม่ | ||
| + | แม้ตกเหวเหล่านั้นเห็นบรรลัย หรือจะเป็นกระไรไม่แจ้งการณ์ | ||
| + | ฯ ๘ คำฯ เจรจา | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น นางเกสรสุมณฑาฟังว่าขาน | ||
| + | ทั้งนางสุพรรณนงคราญ ปิ้มปานชีวันจะบรรลัย | ||
| + | ต่างตระหนกอกสั่นขวัญหาย ฟูมฟายชลเนตรหลั่งไหล | ||
| + | จึงว่าแก่นัดดายาใจ ไปเล่นถึงไหนอย่างอำพราง | ||
| + | จงพาอาไปเที่ยวค้นดู เกลือกจะหลงอยู่ในป่ากว้าง | ||
| + | แล้วลงจากพลับพลาทั้งสองนาง ศรีสันท์นำทางจรจรัส | ||
| + | ฯ ๖ฯ เพลง | ||
| + | ๏ เมื่อนั้น ทั้งหกแสนกลคนขยัน | ||
| + | ครั้นถึงคีรีที่สำคัญ ทำโศกศัลย์ทูลองค์พระเจ้าอา | ||
| + | พระสังข์ศิลป์ชัยมาสูญหาย ที่ทางแคบเหวรายทั้งซ้ายขวา | ||
| + | หลานทั้งหกทุกคนเที่ยวค้นหา ที่เหล่านี้หนักหนาไม่พบพาน | ||
| + | ฯ ๔ คำฯ เจรจา | ||
| + | |||
| + | |||
| + | โอ้ร่าย | ||
| + | ๏ เมื่อนั้น นางเกสรสุมณฑายิ่งสงสาร | ||
| + | รุ่มร้อนหฤทัยดังไฟกาฬ เยาวมาลย์ลดเลี้ยวเที่ยวมา | ||
| + | ค่อยย่องเหยียบเลียบลัดไปนอกทาง สองนางเรียกร้องแล้วมองหา | ||
| + | ไม่ประสบพบองค์พระนัดดา กัลยาครวญคร่ำร่ำไร | ||
| + | โอ้ว่าพระสังข์ศิลป์ชัยเอ๋ย ไม่มาหาอาเลยไปอยู่ไหน | ||
| + | หรือว่าผีสางที่กลางไพร ซ่อนพระสังข์ไว้กระมังนา | ||
| + | ขอให้พบพานพระหลานรัก จะบวงสรวงเซ่นวักให้หนักหนา | ||
| + | ร่ำพลางนางทรงโศกา ปิ้มว่าโฉมฉายจะวายปราณ | ||
| + | ฯ ๘ คำฯ โอด | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ร่าย | ||
| + | ๏ เมื่อนั้น เจ้าศรีสันทาจึงว่าขาน | ||
| + | จะโศกศัลย์อยู่เห็นไม่เป็นการ เราคิดอ่านแยกย้ายรายกัน | ||
| + | เจ้าชาติจงไปด้วยพระอา นางสุพรรณกับข้ามาผายผัน | ||
| + | เจ้าทั้งสี่นี้แยกไปทางนั้น ช่วยกันดั้นด้นคว้า | ||
| + | และทำชะเง้อดูเงี่ยหูฟัง เอ๊ะเสียงพระสังข์ร้องเรียกหา | ||
| + | ออกชื่อเจ้าสุพรรณกัลยา เร็วเถิดอย่าช้ามาจะไป | ||
| + | ฯ ๖ คำฯ เจรจา | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ๏ เมื่อนั้น นางสุพรรณยินดีจะมีไหน | ||
| + | จะใคร่พบพระสังข์ศิลป์ชัย ก็เดินตามไปไม่คิดแคลง | ||
| + | ฯ ๒ คำฯ เพลง | ||
| + | </tpoem> | ||
| + | ==== ==== | ||
| + | |||
===ตอนที่ ๒ ท้าวเสนากุฎเข้าเมือง=== | ===ตอนที่ ๒ ท้าวเสนากุฎเข้าเมือง=== | ||
<tpoem> | <tpoem> | ||
การปรับปรุง เมื่อ 09:21, 16 สิงหาคม 2552
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
แม่แบบ:เรียงลำดับ พระราชนิพนธ์: พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว
บทประพันธ์
ตอนที่ ๑ สังข์ศิลป์ชัยตกเหว
| ช้า | |||
| ๏ เมื่อนั้น | ทั้งหกให้คิดริษยา | ||
| ต่างซุบซิบกันจำนรรจา | ใครมีปัญญาจงเร่งคิด | ||
| แม้นสังข์ศิลป์ชัยได้ไปเฝ้า | เห็นเราหกคนไม่พ้นผิด | ||
| ขนมทำมาให้ใส่ยาพิษ | มันไม่กินเหมือนจิตที่คิดไว้ | ||
| ฯ ๔ คำฯ | |||
| ร่าย | |||
| ๏ ศรีสันท์จึงว่าไปทันที | วันนี้สิงหราหาอยู่ไม่ | ||
| ไปเที่ยวหาอาหารที่ในไพร | ทิ้งสังข์ศิลป์ชัยไว้พลับพลา | ||
| เราจะยียวนชักชวนมัน | ไปเก็บพรรณผลไม้บนภูผา | ||
| ผลักให้ตกเหวมรณา | จึงกลับมาพาพระอาไป | ||
| อันนางสุพรรเทวี | จะพันมือพี่ไปที่ไหน | ||
| ต่างเห็นชอบชวนกันดีใจ | มาหาสังข์ศิลป์ชัยฉับพลัน | ||
| ฯ ๖ คำฯ เพลง | |||
| ๏ ลูบหลังลูบหน้าแล้วพาที | เรานี้จะพากันผายผัน | ||
| เก็บผลพฤกษาที่เขานั้น | มาให้สุพรรณกับพระอา | ||
| ฯ ๒ คำฯ | |||
| ๏ เมื่อนั้น | พระสังข์ได้ฟังไม่กังขา | ||
| รับคำทั้งหกพี่ยา | กราบบาทพระอาแล้วว่าไป | ||
| ตัวหลานทั้งเจ็ดจะจรดล | ไปเก็บผลพฤกษาที่ใกล้ใกล้ | ||
| ทั้งสององค์จงอยู่พลับพลาชัย | ประเดี๋ยวใจจะมาให้พร้อมกัน | ||
| ว่าแล้วจัดแจงแต่งองค์ | พระหัตถ์ทรงสังข์ศรพระแสงขรรค์ | ||
| ทั้งเจ็ดองค์ลงจากพลับพลาพลัน | เจ้าศรีสันท์นำหน้าคลาไคล | ||
| ฯ ๖ คำฯ เชิด | |||
| ชมดง | |||
| ๏ ชี้ชมรุกขชาติดาษเดียร | เต็งตะเคียนยางยูงสูงไสว | ||
| มูกม่วงพวงผลแกว่งไกว | เฟื่องไฟไกรกร่างมะปรางปริง | ||
| พระสังข์ศิลป์ชัยหาไม้ง่าม | สอยผลสุกห่ามทุกก้านกิ่ง | ||
| ศรีสันท์ก้มเก็บก้อนดินทิ้ง | หล่นร่วงช่วงชิงกันไปมา | ||
| บ้างชักเชือกเขาเถาวัลย์ | ขึ้นผูกพันกิ่งไทรสาขา | ||
| ผลัดกันไกวเล่นเป็นชิงช้า | สรวลสันต์หรรษาสำราญใจ | ||
| พากันท่องเที่ยวเลี้ยวลอด | เลียบขึ้นบนยอดเขาใหญ่ | ||
| ต่างชวนพระสังข์ศิลป์ชัย | เล่นไล่ปิดตาหากัน | ||
| ฯ ๘ คำฯ เพลงฉิ่ง | |||
| ร่าย | |||
| ๏ เมื่อนั้น | ศรีสันท์แสนกลคนขยัน | ||
| ทำมารยาว่าแก่พระสังข์พลัน | เจ้าถือศรพระขรรค์ไว้ทำไม | ||
| เราจะวิ่งเต้นเล่นสนุก | ฉวยล้มลุกพลาดพลั้งไม่ยั้งได้ | ||
| จะถูกเนื้อถูกตัวพี่กลัวไป | วางไว้เล่นแล้วจึงมาเอา | ||
| ฯ ๔ คำฯ | |||
| ๏ เมื่อนั้น | พระสังข์ศิลป์ชัยไม่รู้เท่า | ||
| วางพระขรรค์ศรไว้ด้วยใจเบา | ที่ริมเงื้อมเขาสำคัญตา | ||
| แล้วจึงตามพี่ศรีสันท์ | ลดเลี้ยวไล่กันบนภูผา | ||
| หยิกหยอกหลอกล้อกันไปมา | เกษมสันต์หรรษาทั้งเจ็ดองค์ | ||
| ฯ ๔ คำฯ เพลงฉิ่ง | |||
| ๏ เมื่อนั้น | พระศรีสันท์ครั้นเห็นพระสังข์หลง | ||
| พาเที่ยวเลี้ยวเลียบเวียนวง | พบเหวดังประสงค์จำนงนึก | ||
| หยิบศิลามาทิ้งลงไปดู | เอียงหูคอยฟังไม่ดังกึก | ||
| ชะโงกตามลงไปใจทึกทึก | แลลึกเป็นหมอกมืดมัว | ||
| จึงร้องเรียกพระสังข์ศิลป์ชัย | มาดูเหวใหญ่มิใช่ชั่ว | ||
| ว่าพลางพรั่งพร้อมเข้าล้อมตัว | อย่ากลัวเลยพี่อยู่นี่แล้ว | ||
| ทำชี้โว้ชี้เว้ด้วยเล่ห์กล | ลางคนหลอกลวงว่าดวงแก้ว | ||
| ตรงมือนั่นแน่แลแววแวว | เห็นแล้วหรือยังถอยหลังไย | ||
| ต่างเข้ายืนเคียงเมียงเขม้น | ครั้งเห็นงวยงงหลงใหล | ||
| จึงผลักพระสังข์ศิลป์ชัย | ตกลอยลงไปในเหวนั้น | ||
| ฯ ๑๐ คำฯ เชิดฉิ่ง โอด | |||
| ๏ ต่างคนชื่นชมสมคะเน | หัวเราะร่าวฮาเฮเกษมสันต์ | ||
| พากันวิ่งกลับมาฉับพลัน | หาศรพระขรรค์ที่วางไว้ | ||
| ไม่พบเห็นเป็นอัศจรรย์จิต | ต่างคนต่างคิดสงสัย | ||
| เถียงกันอื้ออึงคะนึงไป | เมื่อที่ทางจำได้แน่นอน | ||
| หาพลางต่างโมโหพาโลกัน | คนนี้ว่าคนนั้นลักซ่อน | ||
| ค้นทั้งสองข้างหนทางจร | ไม่ได้ศรพระขรรค์ก็เสียใจ | ||
| ศรีสันท์จึงว่าแก่น้องยา | เรากลับไปพระอาจะถามไถ่ | ||
| ใครอย่าบอกออกความทั้งนี้ไซร้ | ซักซ้อมพร้อมใจแล้วไคลคลา | ||
| ฯ ๘ คำฯ เชิด | |||
| ๏ ครั้นถึงพระอาทำหน้าเศร้า | ก้มเกล้ากราบลงตรงหน้า | ||
| มิได้แถลงแจ้งกิจจา | ทำก้มพักตร์โศกาสะอื้นไป | ||
| ฯ ๒ คำฯ โอด | |||
| ๏ เมื่อนั้น | นางเกสรสุมณฑาศรีใส | ||
| เห็นหกนัดดาโศกาลัย | หลากใจไต่ถามมิทันช้า | ||
| เหตุผลอย่างไรไม่บอกแจ้ง | มาโศกศัลย์กันแสงไยนักหนา | ||
| พระสังข์ไปไหนจึงไม่มา | จงแจ้งกิจจาอย่าโศกี | ||
| ฯ ๔ คำฯ | |||
| ๏ เมื่อนั้น | ทั้งหกพี่น้องทำหมองศรี | ||
| เช็ดน้ำตาพลางทางพาที | เมื่อตะกี้หลานพากันเที่ยวไป | ||
| พระสังข์น้องรักเฝ้าชักชวน | รบกวนให้พาขึ้นเขาใหญ่ | ||
| แล้ววิ่งเต้นเล่นแข็งสุดใจ | ห้ามไม่ฟังเลยนะพระอา | ||
| ล้วนห้วยเหวเปลวปล่องทั้งสองข้าง | ข้าเดินนำทางไปข้างหน้า | ||
| พระสังข์ตามหลังหลานมา | ประเดี๋ยวเหลียวหาก็หายไป | ||
| ข้าทั้งหกคนเที่ยวค้นทั่ว | จะพบตัวน้องยาก็หาไม่ | ||
| แม้ตกเหวเหล่านั้นเห็นบรรลัย | หรือจะเป็นกระไรไม่แจ้งการณ์ | ||
| ฯ ๘ คำฯ เจรจา | |||
| ๏ เมื่อนั้น | นางเกสรสุมณฑาฟังว่าขาน | ||
| ทั้งนางสุพรรณนงคราญ | ปิ้มปานชีวันจะบรรลัย | ||
| ต่างตระหนกอกสั่นขวัญหาย | ฟูมฟายชลเนตรหลั่งไหล | ||
| จึงว่าแก่นัดดายาใจ | ไปเล่นถึงไหนอย่างอำพราง | ||
| จงพาอาไปเที่ยวค้นดู | เกลือกจะหลงอยู่ในป่ากว้าง | ||
| แล้วลงจากพลับพลาทั้งสองนาง | ศรีสันท์นำทางจรจรัส | ||
| ฯ ๖ฯ เพลง | |||
| ๏ เมื่อนั้น | ทั้งหกแสนกลคนขยัน | ||
| ครั้นถึงคีรีที่สำคัญ | ทำโศกศัลย์ทูลองค์พระเจ้าอา | ||
| พระสังข์ศิลป์ชัยมาสูญหาย | ที่ทางแคบเหวรายทั้งซ้ายขวา | ||
| หลานทั้งหกทุกคนเที่ยวค้นหา | ที่เหล่านี้หนักหนาไม่พบพาน | ||
| ฯ ๔ คำฯ เจรจา | |||
| โอ้ร่าย | |||
| ๏ เมื่อนั้น | นางเกสรสุมณฑายิ่งสงสาร | ||
| รุ่มร้อนหฤทัยดังไฟกาฬ | เยาวมาลย์ลดเลี้ยวเที่ยวมา | ||
| ค่อยย่องเหยียบเลียบลัดไปนอกทาง | สองนางเรียกร้องแล้วมองหา | ||
| ไม่ประสบพบองค์พระนัดดา | กัลยาครวญคร่ำร่ำไร | ||
| โอ้ว่าพระสังข์ศิลป์ชัยเอ๋ย | ไม่มาหาอาเลยไปอยู่ไหน | ||
| หรือว่าผีสางที่กลางไพร | ซ่อนพระสังข์ไว้กระมังนา | ||
| ขอให้พบพานพระหลานรัก | จะบวงสรวงเซ่นวักให้หนักหนา | ||
| ร่ำพลางนางทรงโศกา | ปิ้มว่าโฉมฉายจะวายปราณ | ||
| ฯ ๘ คำฯ โอด | |||
| ร่าย | |||
| ๏ เมื่อนั้น | เจ้าศรีสันทาจึงว่าขาน | ||
| จะโศกศัลย์อยู่เห็นไม่เป็นการ | เราคิดอ่านแยกย้ายรายกัน | ||
| เจ้าชาติจงไปด้วยพระอา | นางสุพรรณกับข้ามาผายผัน | ||
| เจ้าทั้งสี่นี้แยกไปทางนั้น | ช่วยกันดั้นด้นคว้า | ||
| และทำชะเง้อดูเงี่ยหูฟัง | เอ๊ะเสียงพระสังข์ร้องเรียกหา | ||
| ออกชื่อเจ้าสุพรรณกัลยา | เร็วเถิดอย่าช้ามาจะไป | ||
| ฯ ๖ คำฯ เจรจา | |||
| ๏ เมื่อนั้น | นางสุพรรณยินดีจะมีไหน | ||
| จะใคร่พบพระสังข์ศิลป์ชัย | ก็เดินตามไปไม่คิดแคลง | ||
| ฯ ๒ คำฯ เพลง | |||
ตอนที่ ๒ ท้าวเสนากุฎเข้าเมือง
| ๏ | |||
เชิงอรรถ
ที่มา
บทละครนอกเรื่อง สังข์ศิลป์ชัย สถาบันภาษาไทย กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ พ.ศ. ๒๕๔๐ ( ขอขอบคุณ คุณพิกุลแก้ว สมาชิก kaewkao.com ผู้พิมพ์เป็นวิทยาทาน )
