อิลราชคำฉันท์

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

การปรับปรุง เมื่อ 05:27, 9 สิงหาคม 2552 (ดูโค้ด) CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→๓) ← แตกต่างก่อนหน้า		การปรับปรุง เมื่อ 05:30, 9 สิงหาคม 2552 (ดูโค้ด) CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→๔) แตกต่างถัดไป →
แถว 252:		แถว 252:
	===๔===		===๔===
	<tpoem>		<tpoem>
-	๏	+	<sup>อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑</sup>
		+	๏ ภาคพื้นพนารัญ  จรแสนสราญรมย์
		+	เนินราบสลับสม  พิศเพลินเจริญใจ
		+
		+	๏ โขดเขินศิรขรเขา  ณ ลำเนาพนาลัย
		+	สูงลิ่วละลานนั-  ยนพ้นประมาณหมาย
		+
		+	๏ ยอดมัวสลัวเมฆ  รุจิเรขเรียงราย
		+	เลื่อมเลื่อมศิลาลาย  ก็สลับระยับสี
		+
		+	๏ ขาบแสงประภัสสร  นิลก้อนตระการดี
		+	ขาวแม้นมณีมี  รตรุ้งรำไพพรรณ
		+
		+	๏ ทอแสงผสานสาย  สุริย์ฉายก็ฉายฉัน
		+	เหลืองเรื่ออุไรวรร-  ณวิจิตรจำรูญ
		+
		+	๏ แง่งเงื้อมชะง่อนงาม  ก็วะวามวิไลปูน
		+	ปนรัตนไพฑูร-  ยพิพิธประภากร
		+
		+	๏ ปานก้อนพระไกรลาส  วรนาถมเหศร
		+	ส้องเสพสถาพร  สิริสุนทรารมณ์
		+
		+	๏ อวยพรพิพัฒน์พ้น  ภยเวทวราคม
		+	นอกนี้่ฤเปรียบสม  ศิขรินทรงามงอน
		+
		+	๏ วุ้งเวิ้งชะวากผา  ฆนแผ่นศิลาสลอน
		+	ช่องชานชโลทร  ชลเผ่นกระเซ็นสาย
		+
		+	๏ ปรอยปรอยประเล่ห์เห-  มอุทกพะพร่างพราย
		+	ซาบซ่านสราญกาย  กระอุร้อนก็ผ่อนซา
		+
		+	๏ ท่อธารละหานห้วย  ก็ระรวยระรินวา-
		+	รีหลั่งถะถั่งมา  บมิขาดผะผาดผัง
		+
		+	๏ ไม้ไล่สล้างชม  ขณะลมกระพือวัง-
		+	เวงเสียงก็เสียดดัง  ดุจซอผสานสาย
		+
		+	๏ แสนสาธรารมณ์  จรชมก็ชวนสบาย
		+	ใจหงอยก็ค่อยหาย  หฤหรรษเหิมหาญ
		+
		+	๏ เซิงสนสล้างพฤษ-  ษพิลึกลดามาลย์
		+	บงบุษบาบาน  ระบุดอกระดาษไพร
		+
		+	๏ ฉุนฉมระงมฆาน  สุวมาลย์จรูงใจ
		+	ส่งก้านตระการใบ  พิศล้วนพิไลพรรณ
		+
		+	๏ ริ้วริ้วพระพายพา  สุรภีละเวงวัน
		+	ผึ้งภุมรีสัญ-  จรสูบสุเกสร
		+
		+	๏ ร้องร่อนวะว่อนเชย  รสเรณุกำจร
		+	เกลือกบุษบากร  ระกะกลีบกระหึ่มเสียง
		+
		+	๏ พรรณพฤกษทรงผล  ตะละต้นจะอ่อนเอียง
		+	พวงย้อยระย้าเพียง  จะเผด็จสะดวกดาย
		+
		+	๏ สุกเหลืองอร่ามลิ้ม  รสเลิศอร่อยหลาย
		+	หลากหลากและมากมาย  บมิรู้จะรำพัน
		+
		+	๏ ไม้ใบตระกาลบัตร  ดุจจัดประจงสรร
		+	สอดสีสลับกัน  ระดะรุกขรายเรียง
		+
		+	๏ ชมทวยทิชาชาติ  ก็ลิลาศประอรเอียง
		+	แมกไม้จำเรียงเสียง  เสนาะโสตสนั่นไพร
		+
		+	๏ แซ่ซ้องผสานสุน-  ทรศัพทจับใจ
		+	เพียงพาทยพิณไพ-  เราะประโลมฤดีดี
		+
		+	๏ หลายเผ่าพนาเกียรณ์  พิศเพี้ยนผสานสี
		+	เคลียคู่ประจำปี  มนรู้ภิรมย์ลาน
		+
		+	๏ แม่นกก็ปกโป-  ดกป้อนผลาหาร
		+	ปีกป้องประคองปาน  จะประเล้าประโลมเป็น
		+
		+	๏ ลิงค่างชะนีมี  จลนีและนางเห็น
		+	สายัณหย่ำเย็น  ก็ยะยั้วยะเยี้ยผล
		+
		+	๏ ยองย่องผยองเผ่น  อิลเห็นกระหายมน
		+	ไล่หมู่มฤคจน  จะกระทั่งรโหฐาน
		+
		+	๏ ล่วงถิ่นกำเนิดองค์  วรขันท์กุมารชาญ
		+	หลงเชิงละเลิงพา-  ฬมฤคเขม้นหมาย ฯ
		+
	</tpoem>		</tpoem>
		+
	===๕===		===๕===
	<tpoem>		<tpoem>

---

การปรับปรุง เมื่อ 05:30, 9 สิงหาคม 2552

เนื้อหา 1 ข้อมูลเบื้องต้น 2 พระราชนิพนธ์คำนำ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว 3 บทประพันธ์ 3.1 ๑ 3.2 ๒ 3.3 ๓ 3.4 ๔ 3.5 ๕ 3.6 ๖ 3.7 ๗ 3.8 ๘ 3.9 ๙ 3.10 ๑๐ 3.11 ๑๑ 3.12 ๑๒ 3.13 ๑๓ 3.14 ๑๔ 3.15 ๑๕ 4 เชิงอรรถ 5 ที่มา

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้แต่ง: พระยาศรีสุนทรโวหาร (ผัน สาลักษณ)

พระราชนิพนธ์คำนำ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

หนังสืออิลราชคำฉันท์นี้ จะว่าได้เกิดมีขึ้นเพราะข้าพเจ้ายุยงก็ได้ ที่ว่ายุยงนั้น เพราะข้าพเจ้าได้ทราบอยู่ว่าหลวงสารประเสริฐ (พระยาศรีสุนทรโวหาร [ผัน สาลักษณ]) เป็นผู้มีฝีปากแต่งหนังสือเห็นกาพย์กลอนได้อยู่ ดังมีพยานปรากฎอยู่ทีเรื่อง ปัญจสิงขรคำกลอน กับฉันท์และกลอนเบ็ดเตล็ดต่างๆ ข้าพเจ้าได้อ่านแล้วก็เห็นว่า มีจินตกวีเกิดขึ้นในหมู่คนไทยชั้นหนุ่มอีกแล้ว แต่ข้าพเจ้าวิตกอยู่ว่า ถ้าไม่คอยระวัง กลัวหลวงสารประเสริฐจะใช้ความสามารถของตนนั้น เพื่อแต่งหนังสืออันไม่เป็นแก่นสาร

ในสมัยตั้งแต่ปลายรัชกาลที่ ๕ มา ข้าพเจ้ามีความเสียใจที่ได้สังเกตเห็นว่า ฝีปากผู้แต่งกาพย์กลอนเลวลงกว่าในต้นรัชกาลที่ ๕ นั้น เป็นอันมาก เพราะพอใจแต่งแผลงอวดดีไปว่าใช้โวหารอย่างใหม่ ซึ่งมีคนบางจำพวกนิยม โดยสำคัญว่าเป็นโวหารอย่างฝรั่งและนิยมว่า การแต่งหนังสือโดยใช้โวหารแผลง และคำซึ่งเข้าใจว่าเป็นคำฝรั่งปนเปอยู่นั้น เป็นเครื่องแสดงความรุ่งเรืองของตน ในชั้นเมื่อเกิดมีละครชนิดที่เรียกว่า ละครร้อง ชุกชุมขึ้น นักเลงแต่งบทละครร้องก็มีมากขึ้น และเป็นที่เข้าใจกันว่า กลอนที่จะใช้ในบทละครร้องเช่นนี้ต้องใช้เป็นอย่าง "สมัยใหม่" ใช้ถ้อยคำอย่างใหม่ เลี่ยงถ้อยคำ ซึ่งเรียกว่า "ภูมิเก่า" ให้มากที่สุดที่จะหลีกไปได้ เช่นต่างว่าจะแต่งบทโลม ถ้าแต่งอย่างแบบแผนแห่งจินตกวีนิพนธ์ไทยเก่า คงแต่งว่า

แต่ถ้าใครแต่งเช่นนี้ก็มันถูกหาว่าเป็นภูมิเก่า ไม่ทันสมัย ฝ่ายผู้แต่งถึงแม้จะพอมีความรู้แต่งได้ก็ไม่กล้าแต่งออกมา เพราะกลัวจะถูกติว่าเป็นคนผิดสมัย ฝ่ายผู้อ่านถึงแม้ว่าแท้จริงเมื่ออ่านบทกลอนเช่นข้างบนนี้แล้วจะ รู้สึกในใจจริงว่าเพราะ ปากก็ต้องกล่าวติว่า "ครึ" หรือ "งุ่มง่าม" เพราะถ้าแสดงออกมาว่าชอบบทกลอนเช่นนี้แล้ว ก็เกรงจะเป็นเหมือนสารภาพว่าตนเป็นคนที่เดินไม่ทันสมัย ด้วยเหตุนี้จินตกวีสมัยปลายรัชกาลที่ ๕ เมื่อปรารถนาจะแต่บทโลมให้ได้ใจความเช่นเดียวกับบทข้างบนนี้จึงต้องแต่งว่า

ตัวผู้ที่แต่งบทกลอนเช่นนี้ ถ้าเป็นผู้ที่มีนิสัยเป็นจินตกวีแม้แต่เล็กน้อย ก็คงจะต้องรู้สึกว่าเป็นถ้อยคำอันมีภูิมิต่ำ ซึ่งถ้าจะเปรียบกับคำกลอนบทข้างบนนี้ ก็ต้องรู้สึกว่าเหมือนขันทองเหลืองเทียบขันทองคำ แต่จะทำอย่างไรได้ตนเป็นผู้ขาย เมื่อคนซื้อชอบขันทองเหลืองมากกว่าขันทองคำ ก็จำเป็นต้องทำขันทองเหลืองขาย เมื่อเจ้าของโรงละครเขาชอบบทละครโสกโดกก็ต้องแต่งเช่นนั้น

ข้าพเจ้าได้เคยรู้สึกรำคาญมานานแล้ว แต่ไม่แลเห็นหนทางที่จะแก้ไขอย่างใด นอกจากที่จะมีผู้เป็นจินตกวีมาปรึกษาหารือแล้ว ข้าพเจ้าจึงจะสามารถแสดงความเห็นพูดจาเกลี้ยกล่อม ให้ช่วยกันรักษาวิชากวีไทยอย่าให้สูญเสียหรือเลวทรามไป ก็นับว่าได้มีผลสำเร็จไปบ้างแล้วบางรายแต่งยังเป็นส่วนน้อยนัก

ในส่วนตัวหลวงสารประเสริฐนี้ ข้าพเจ้าได้ถือโอกาสตักเตือนได้เต็มที่ เพราะพระยาศรีสุนทรโวหาร (พระยาศรีภูริปรีชา[กมล สาลักษณ]) ผู้เป็นบิดาเป็นผู้ที่ข้าพเจ้าคุ้นเคยมาช้านาน ได้เคยพูดจาปรารภมีความเห็นพ้องกันอยู่ ทั้งตัวหลวงสารประเสริฐก็ได้รู้จักต่อเนื่องจากความคุ้นเคยกับบิดาเขานั้น ข้าพเจ้าจึงถือเอาโอกาสเพื่อแนะนำหลวงสารประเสริฐให้แต่งหนังสืออะไร อัน ๑ ซึ่งจะได้มีชื่อเสียงสืบไปว่าเป็นจินตกวีผู้หนึ่ง ซึ่งมิได้เป็นผู้ช่วยทำให้ภาษาไทยเสื่อมทราม ข้าพเจ้าของให้พยายมแต่งหนังสือขึ้น เพื่อให้ปรากฎแต่ไปในพงศาวดารว่าในรััชกาลพระมงกุฎเกล้าก็ยังมีจินตกวีอยู่ หลวงสารปะรเสริฐก็รับปากไว้ แต่ยังหาเรื่องที่ประพันธ์ขึ้นนั้นไม่เหมาะได้ จนข้าพเจ้าได้แต่งหนังสือ "บ่อเกิดแห่งรามเกียรติ์" นั้นขึ้น หลวงสารประเสริฐจึงได้พบนิทานเรื่องอิลราช ซึ่งมีอยุ่ในอุตตรกัณฑ์แห่งรามายณะ เห็นว่าพอจะประพันธ์เป็นคำฉันท์ได้ หลวงสารประเสริฐจึงได้แต่งขึ้นด้วยความอุตสาหะ แล้วนนำมาให้ข้าพเจ้าช่วยตรวจ ข้าพเจ้าก็ได้ช่วยตรวจแก้ไขและแสดงความเห็นให้แก้ไขหรือเพิ่มเติมขึ้น และบางตอนที่เขาแต่งไม่ได้โดยพิสดารเพราะขาดความรู้ในกิจการนั้นๆ โดยเฉพาะ เช่นเรื่องพิธีอัศวเมธเป็นต้น ข้าพเจ้าก็ได้ช่วยชี้แจงให้ฟังโดยพิสดาร ตามที่ข้าพเจ้าได้อ่านมาในตำรับไสยศาสตร์ หลวงสารประเสริฐได้กำหนดจดจำเอาไปประพันธ์ขึ้นได้อย่างดี นับว่าเป็นที่ควรสรรเสริญ

ข้าพเจ้ารู้สึกยินดีที่ได้เห็นว่า ในรัชกาลของข้าพเจ้าได้มีจินตกวี ซึ่งสามารถจะแต่งฉันท์ภาษาไทยได้หลายคนแล้ว และหลวงสารประเสริฐผู้แต่งเรื่องอิลราชคำฉันท์นี้เป็นคน ๑ ในหมู่นั้น ข้าพเจ้ามีความยินดีเขียนคำนำนี้ให้หลวงสารประเสริฐเพื่อแสดงความพอใจแห่ง ข้าพเจ้า ณ บัดนี้

อนึ่งข้าพเจ้าขอถือเอาโอกาสอันนี้เพื่อแสดงว่า ถ้าแม้ผู้ใดซึ่งริเริ่มจะนิพนธ์โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน มีความปรารถนาจะให้ข้าพเจ้าตรวจและแนะบ้าง อย่า่งที่ข้าพเจ้าได้ช่วยหลวงสารประเสริฐมาแล้วนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นผู้ที่คุ้นเคยกัยข้าพเจ้าแล้วแต่ก่อนก็ตาม ข้าพเจ้าก็จะยินดีช่วยตรวจ และแสดงความเห็นเท่าที่ข้าพเจ้าสามารถจะทำได้ เพื่อช่วยอนุเคราะห์ผู้ที่มีความพอใจในทางจินตกวีนิพนธ์และเพื่อ ประโยชน์แก่วิชากวีของไทยเรานั้นด้วย

..........................(รัชกาลที่ ๖)

สนามจันทร์

วันที่ ๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๕๖

บทประพันธ์

๑

๒

๓

๔

๕

๖

๗

๘

๙

๑๐

๑๑

๑๒

๑๓

๑๔

๑๕

เชิงอรรถ

ที่มา

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]