นิราศพระแท่นดงรัง (นายมี)

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

การปรับปรุง เมื่อ 09:09, 10 กรกฎาคม 2552 (ดูโค้ด) CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→ข้อมูลเบื้องต้น) ← แตกต่างก่อนหน้า		รุ่นปัจจุบันของ 14:10, 10 กรกฎาคม 2552 (ดูโค้ด) CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน) (→ข้อมูลเบื้องต้น)
(การแก้ไข 6 รุ่นระหว่างรุ่นที่เปรียบเทียบไม่แสดงผล)
แถว 1:		แถว 1:
	== ข้อมูลเบื้องต้น ==		== ข้อมูลเบื้องต้น ==
		+	{{เรียงลำดับ|นิราศพระท่แนดงรัง}}
	[[หมวดหมู่:วรรณคดีไทย]]		[[หมวดหมู่:วรรณคดีไทย]]
	[[หมวดหมู่:วรรณคดีรัตนโกสินทร์]]		[[หมวดหมู่:วรรณคดีรัตนโกสินทร์]]
	[[หมวดหมู่:กลอนสุภาพ]]		[[หมวดหมู่:กลอนสุภาพ]]
	[[หมวดหมู่:นิราศ]]		[[หมวดหมู่:นิราศ]]
-	'''ผู้แต่ง:''' [[เณรกลั่น]] ( [[สุนทรภู่]] ? )	+	'''ผู้แต่ง:''' [[นายมี]]
-		+
-	ความยังไม่ครบถ้วน	+
	== บทประพันธ์ ==		== บทประพันธ์ ==
	<tpoem>		<tpoem>
		+	๏ นิราศรักหักใจอาลัยหวน
		+	ไปพระแท่นดงรังตั้งแต่ครวญ  มิได้ชวนขวัญใจไปด้วยกัน
		+	ด้วยอยู่ห่างต่างบ้านนานนานปะ  เหมือนเลยละลืมนุชสุดกระสันต์
		+	แต่น้ำจิตคิดถึงทุกคืนวัน  จะจากกันทั้งรักพะวักพะวน ฯ
		+
		+
		+	๏ ในปีวอกนักษัตรอัฐศก  ชะตาตกต้องไปถึงไพรสณฑ์
		+	ลงนาวาหน้าวัดพระเชตุพน  พี่ทุกข์ทนถอนใจครรไลจร
		+	เหลืออาลัยเหลียวหลังจะสั่งน้อง  เฝ้ามองมองมุ่งเขม้นไม่เห็นสมร
		+	เห็นวัดโพธิ์โสภาสถาพร  สง่างอนงามพริ้งทุกสิ่งอัน
		+	โอ้วัดโพธิ์เป็นวัดกษัตริย์สร้าง  ไม่โรยร้างรุ่งเรืองดังเมืองสวรรค์
		+	แต่ตัวเรียมร้างนุชสุดรำพัน  สักกี่วันจะได้คืนมาชื่นชม
		+	ขอเชิญเทพรักษามารศรี  อย่าให้มีอันตรายเท่าปลายผม
		+	ถึงคนอื่นขืนแข่งมาแต่งลม  ขออย่าให้ทรามชมนั้นยอมยิน ฯ
		+
		+
		+	๏ พี่สั่งพลางโศกพลางมากลางน้ำ  ถึงหน้าตำหนักแพกระแสสินธุ์
		+	เห็นนางในใสสดหมดมลทิน  ทำดีดดิ้นดัดจริตสะกิดกัน
		+	พี่ชมโฉมนางงามเมื่อยามโศก  แสนวิโยคถึงนุชสุดกระสันต์
		+	ทำเมินเฉยเลยลับไปฉับพลัน  พี่กลืนกลั้นอาลัยไว้ในทรวง ฯ
		+
		+
		+	๏ มาตะบึงถึงคลองบางกอกน้อย  ยิ่งเศร้าสร้อยเสียใจเป็นใหญ่หลวง
		+	โทมนัสกลัดกลุ้มถึงพุ่มพ่วง  จนเลยล่วงครรไลเข้าในคลอง
		+	เห็นตลาดท้องน้ำประจำขาย  บ้างแจวพายอึงอื้อมาซื้อของ
		+	เห็นสาวสาวแม่ค้าน่าประคอง  พี่มองมองประตาน่าเอ็นดู
		+	ชั่งงามเหมือนโฉมเฉลาเยาวยอด  ยังไม่ถอดกำไรใส่ตุ้มหู
		+	น่าสงสารคอนพายมาขายพลู  ถ้าได้อยู่กับพี่จะดีครัน
		+	พี่จะได้ครอบครองเป็นสองฝ่าย  ไม่หน้าหน่ายแก้วตาจนอาสัญ
		+	โอ้ว่าจิตคิดไปไม่ได้กัน  รักเท่านั้นเถินอย่ารักเอานักเลย ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงวังหลังเป็นวังสงัดเงียบ  เย็นยะเยียบรักรานนิจาเอ๋ย
		+	แต่ก่อนเปรื่องเรืองฟ้าสง่าเงย  พระคุณเคยปกเกล้าชาวบูรี
		+	สามพระองค์ทรงชำนาญในการศึก  ออกสะอึกราญรบไม่หลบหนี
		+	แต่ครั้งพวกพม่ามาราวี  พระต้อนตีแตกยับอัปรา
		+	ทุกวันนี้มีแต่พระนามเปล่า  พระผ่านเกล้านิพพานนานหนักหนา
		+	เสียดายองค์พงศ์ขษัตริย์ขัติยา  ชลนานองเนตรสังเวชวัง
		+	แล้วหวนคิดถึงนุชยิ่งสุดหมอง  พี่มิได้อยู่ครองเหมือนแต่หลัง
		+	จะร่วงโรยแรมร้างเหมือนอย่างวัง  อนิจจังจากมายิ่งอาลัย ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบ้านบุบุขันสนั่นก้อง  เขาหลอมทองเทถ่ายละลายไหล
		+	ทรวงพี่ร้อนเหมือนหนึ่งทองในทองไฟ  ทำกระไรร้อนเราจะเบาบาง ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงวัดทองทองทาบอยู่ปลาบเปล่ง  พี่แลเล็งเนื้อทองยิ่งหมองหมาง
		+	คิดไปถึงแหวนทองของน้องนาง  เคยสำอางใส่อวดประกวดกัน
		+	พี่เคยขอแหวนยอดน้องทอดให้  มาสอดใส่นิ้วขวับแล้วรับขวัญ
		+	โอ้อกเอ๋ยเคยชื่นทุกคืนวัน  คิดถึงขวัญนัยนาให้อาวรณ์ ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงวัดชีปะขาวให้เศร้าสร้อย  นาวาลอยลับไปไกลสมร
		+	พี่กล้ำกลืนโศกาอาทร  สะท้อนถอนจิตใจไม่สบาย ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงตำบลบางระมาดอนาถจิต  เหมือนพี่คิดมุ่งมาดสวาทหมาย
		+	ก็ได้สมชมน้องประคองกาย  แล้วกลับกลายพลัดพรากไปจากทรวง ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงวัดไก่เตี้ยยิ่งเสียจิต  พี่นิ่งคิดเสียดายไม่หายห่วง
		+	ยิ่งแลลับแก้วตาสุดาดวง  ครรไลล่วงล่องลอยนาวามา ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงวัดพิกุลให้ฉุนชื่น  หอมระรื่นดอกดวงพวงบุปผา
		+	ดอกพิกุลหล่นกลาดดาษดา  ถ้าน้องมาเห็นจะเก็บไว้ร้อยกรอง
		+	น่าถนอมหอมกรุ่นพิกุลเอ๋ย  แมลงภู่เชยคลึงเคล้าเป็นเจ้าของ
		+	แต่ตัวเรามิได้อยู่เป็นคู่ครอง  ทิ้งให้น้องโหยหนอยู่คนเดียว
		+	สักเมื่อไรจะได้กลับมารับขวัญ  เห็นหลายวันยังจะไปถึงไพรเขียว
		+	เป็นทุกข์ถึงน้องหญิงจริงจริงเจียว  พี่ก็เปลี่ยวเปล่าใจอาลัยครวญ
		+	ดูเพื่อนกันที่เขามาเป็นผาสุก  ไม่มีทุกข์ทัศนาพฤกษาสวน
		+	บ้างก็ชี้ชมพวงมะม่วงพรวน  บ้างก็ชวนชักชี้ให้พี่ดู
		+	เห็นต้นไม้ชื่อพ้องกับน้องรัก  เพื่อนเขาทักถูกชื่อให้ครือหู
		+	พี่ก้มหน้านิ่งเฉยไม่เงยดู  กลัวเขารู้เรื่องราวจะฉาวไป ฯ
		+
		+
		+	๏ เห็นไม้โศกเป็นดอกออกระดะ  โศกปะทะสองซ้ำจะทำไฉน
		+	โอ้โศกต้นเข้าระคนกับโศกใจ  ทำกระไรโศกเราจะเบาลง
		+	เห็นดงรักริมคลองทั้งสองฟาก  ยิ่งรักมากมัวจิตพิศวง
		+	พี่รักดอกรักจูบรักรูปทรง  รักจนหลงเหลือรักหนักอุรา
		+	เห็นรักหักเหมือนรักพี่เริดร้าง  จะเว้นว่างเชยชิดกนิษฐา
		+	ยิ่งคิดถึงงามชื่นกลืนน้ำตา  แล้วรีบมาในวนชลธาร ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบางกรวยให้ระทวยระทดทอด  แทบม้วยมอดมรณังสิ้นสังขาร
		+	พี่แข็งขืนกลืนกล้ำที่รำคาญ  ทำชื่นบานแย้มเยื้อนกับเพื่อนกัน ฯ
		+
		+
		+	๏ มาตะบึงลุถึงบางอ้อยช้าง  ไม่วายว่างวิโยคยิ่งโศกศัลย์
		+	นั่งคะนึงถึงนุชสุดรำพัน  แล้วผายผันรีบมาในวาริน
		+	กระทั่งถึงบางขนุนให้ขุ่นจิต  นั่งพินิจนึกในน้ำใจถวิล
		+	เห็นขนุนหนามหนาไม่น่ากิน  แต่รสกลิ่นภายในชอบใจคน
		+	เหมือนรูปชั่วใจดีเจ้าพี่เอ๋ย  ไม่เลือกเลยสุดแท้แต่กุศล
		+	ที่รูปดีใจชั่วตัวซุกซน  ไม่เป็นผลคบยากลำบากใจ
		+	แต่ตัวน้องของพี่นี้ดีพร้อม  ควรถนอมแนบชิดพิสมัย
		+	งามประเสริฐเพริศพริ้งทุกสิ่งไป  ทั้งน้ำใจดีนักน่ารักจริง
		+	โอ้อาลัยใจหายเสียดายโฉม  เคยประโลมเลียมกอดแม่ยอดหญิง
		+	มาพลัดพรากจากนุชสุดประวิง  อนาถนิ่งหนาวใจอยู่ในเรือ ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงบางขุนกองให้หมองหมาง  ระยะทางที่จะไปยังไกลเหลือ
		+	โอ้แต่นี้มีแต่จะหนาวเนื้อ  ไม่ได้เสื้อมาห่มยิ่งตรมใจ
		+	สุดรำพันอั้นอกวิตกนัก  ด้วยความรักเหลือล้นพ้นวิสัย
		+	แต่โศกเราเซ้าซี้พิรี้พิไร  จนครรไลล่วงทางมากลางชล ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบ้านจีนจีนมีที่นี่หรือ  จึงเรียกชื่อจีนจามให้ความฉงน
		+	ชื่อบ้านจีนแล้วทำไมไทยปน  โอ้ตำบลนี้วิบัติอัศจรรย์ ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงบ้านนายไกรฤทัยหมอง  คิดถึงเรื่องไกรทองยิ่งโศกศัลย์
		+	เขาเรืองฤทธิ์คิดฆ่าชาละวัน  แล้วชมขวัญโฉมศรีวิมาลา
		+	เมื่อนางกลับเป็นจระเข้เที่ยวเร่ร่อน  ไกรทองนอนคนเดียวเปลี่ยวนักหนา
		+	คิดถึงน้องร้องไห้ฟายน้ำตา  อุปมาเหมือนเรานี้เศร้าใจ ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงวัดอุทยานรำคาญจิต  แล้วเพ่งพิศพฤกษาบุปผาไสว
		+	เหมือนสวนสวรรค์ขั้นฟ้าสุราลัย  หอมดอกไม้น่าดมลมรำเพย
		+	ถ้าน้องมากับพี่จะชี้บอก  ว่าโน่นดอกสาระภีเจ้าพี่เอ๋ย
		+	รสสุคนธ์คนชมภิรมย์เชย  เหมือนพี่เคยชมน้องที่ห้องนอน
		+	เรียมครวญพลางห่างพ้นตำบลวัด  โทมนัสน้อยใจอาลัยสมร
		+	พระสุริยงทรงรถบทจร  ก็รีบร้อนเรือมาด้วยเร็วพลัน ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบางระนกบางโคเวียงเคียงกันอยู่  เหมือนอย่างคู่เชยชมภิรมย์ขวัญ
		+	ทั้งสองบางปากบางไม่ห่างกัน  อัศจรรย์บ้านนี้ดีสุดใจ
		+	แต่ตัวพี่ผู้เดียวมาเที่ยวท่อง  ให้ห่างห้องห่างมิตรพิสมัย
		+	เฝ้าครวญคร่ำรำพึงตะบึงไป  ดั่งเปลวไฟเผาอกวิตกมา ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงโรงหีบเห็นเขาหีบแต่น้ำอ้อย  ดูหยดย้อยรองไว้ได้นักหนา
		+	พี่รักน้องถ้าจะรองเอาน้ำตา  คงมากกว่าน้ำอ้อยแล้วกลอยใจ
		+	ชะรอยรักโฉมฉายมาหลายชาติ  เป็นบุพเพสันนิวาสหรือไฉน
		+	ยิ่งคิดถึงแก้วตาสุดอาลัย  ในจิตใจพี่นี้ไม่มีสบาย ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบางม่วงเห็นพวงมะม่วงห้อย  คิดจะสอยก็ไม่สมอารมณ์หมาย
		+	จะปีนต้นเล่าก็ยากลำบากกาย  พี่นึกอายนิ่งอดเหมือนมดแดง
		+	อดมะม่วงอดได้พี่ไม่อยาก  เป็นแต่ปากพูดแยบให้แอบแฝง
		+	แต่อดชมพี่นี้ตรมอุราแรง  ไม่รู้แห่งที่จะอดซึ่งรสชม
		+	ชมอื่นก็ไม่ชื่นเหมือนชมน้อง  ประสมสองสมจิตสนิทสนม
		+	ถึงจะได้ดอกฟ้าลงมาดม  ในอารมณ์พี่ก็ยังไม่ยินดี
		+	ไม่ชอบเหมือนทรามเชยพี่เคยชิด  พี่ยิ่งคิดถึงน้องให้หมองศรี
		+	ไม่เห็นกันวันหนึ่งเหมือนครึ่งปี  หัวอกพี่ร้อนเริงดั่งเพลิงกอง
		+	อนาถจิตคิดไปแล้วใจหาย  ไม่เว้นวายกำสรดสลดหมอง
		+	พี่เหลียวกลับลับคุ้งเฝ้ามุ่งมอง  เรือก็ล่องลอยมาในสาคร ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบางใหญ่ใหญ่แต่ชื่อเขาลือเล่า  ไม่ใหญ่เท่าทุกข์พี่ที่จากสมร
		+	พี่ทุกข์เท่าฟ้าดินคิรินทร  ไม่หยุดหย่อนโศกาน้ำตาคลอ
		+	มาตามทางบางใหญ่ไกลนักหนา  ไม่เห็นหน้าน้องแก้วพี่แล้วหนอ
		+	มาถึงด่านด่านเรียกให้เรือรอ  แล้วเลยต่อไปในวนชลธาร ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงวัดส้มเกลี้ยงพอเที่ยงสาย  สกนธ์กายร้อนเริงดังเหลิงผลาญ
		+	เห็นส้มเกลี้ยงน่าจะกลืนให้ชื่นบาน  เปรี้ยวหรือหวานก็ไม่รู้ดูแต่ตา
		+	อันส้มสูกลูกไม้ทั้งหลายหมด  ไม่เหมือนรสมิ่งมิตรขนิษฐา
		+	ครรไลเลยหลีกเลี่ยงส้มเกลี้ยงมา  ไม่รอรารีบรัดตัดตำบล
		+	ไม่รู้จักชื่อบ้านรำคาญจิต  นั่งพินิจแนวทางมากลางหน
		+	จนออกทุ่งมุ่งดูพระสุริยน  เมฆหมอกมนหมองมัวเหมือนตัวเรา
		+	โอ้สงสารสุริยาฟ้าพยับ  จะเลื่อนลับยุคุนธรศิงขรเขา
		+	พระอาทิตย์ดวงเดียวเปลี่ยวเหมือนเรา  กำสรดเศร้าโศกมาเอกากาย
		+	ถึงมีเพื่อนเหมือนพี่ไม่มีเพื่อน  เพราะไม่เหมือนนุชนาฏที่มาดหมาย
		+	มีเพื่อนเล่นก็ไม่เหมือนกับเพื่อนตาย  มีเพื่อนชายก็ไม่เหมือนกับเพื่อนชม
		+	ถึงจะมีวิมานสถานทิพย์  ให้ลอยลิบเลิศมนุษย์สุดประถม
		+	ถ้าไม่มีคู่เคียงเรียงภิรมย์  จะเตรียมตรมตรึกหาเป็นอาจิณ ฯ
		+
		+
		+	๏ มาตะบึงลุถึงหัวโยงเชือก  เป็นโคลนเทือกท้องนาชลาสินธุ์
		+	คลองก็เล็กน้ำตื้นเห็นพื้นดิน  ไม่น่ากินน้ำท่าระอาใจ
		+	ต้องจ้างโยงโยงเรือเหลือลำบาก  ให้ควายลากเรือเลื่อนเขยื้อนไหว
		+	ผูกระนาวยาวยึดเป็นพืดไป  ทั้งเจ๊กไทยปนกันสนั่นอึง
		+	ไม่พักแจวพักถ่อให้รอรา  เป็นราคาจ้างประจำลำสลึง
		+	ควายก็เดินดันดังกันกังกึง  พอเชือกตึงเรือตามกันหลามมา
		+	จนพลบค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย  พระจันทร์ลอยเด่นดวงช่วงเวหา
		+	ดาวประดับวับวามอร่ามตา  ดูท้องฟ้าอ้างว้างกลางอัมพร
		+	ดูแลทุ่งทุ่งก็กว้างเป็นว่างเปล่า  เหมือนอกเราว่างเว้นไม่เห็นสมร
		+	เห็นแต่ทุ่งกับป่ายิ่งอาวรณ์  อนาถนอนนิ่งนึกคะนึงนาง
		+	ไม่มีมุ้งยุงกัดสะบัดหนาว  ทั้งลมว่าวพัดต้องยิ่งหมองหมาง
		+	เห็นเพื่อนเรือเมื่อจวนจะรุ่งราง  มีมุ้งกลางกอดเมียอยู่เคลียคลอ
		+	แสนอาภัพก็แต่เราช่างเปล่าปลอด  ไม่ได้กอดเหมือนอย่างเขาหนอเราหนอ
		+	นอนก็อัดอุดอู้คุดคู้งอ  ในใจคอคับแคบแทบจะตาย
		+	ทั้งคับใจคับที่เจ้าพี่เอ๋ย  ไม่หลับเลยจนสว่างกระจ่างฉาย
		+	เขาโยงเรือรีบรุดไม่หยุดควาย  มาจนสายจึงพ้นตำบลโยง ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงด่านบ้านนอกออกแม่น้ำ  ดูลึกล้ำน่ากลัวตะเข้โขง
		+	พี่นั่งขืนเรือไว้มิให้โคลง  แจวชะโลงล่องน้ำมาลำเดียว ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงลานตากฟ้าเวลาเช้า  ยิ่งโศกเศร้าเสียใจอาลัยเหลียว
		+	เป็นทุ่งนาหญ้ารกวิหคเกรียว  กะทุงเที่ยวเลียบหนองคอยมองปลา
		+	ถ้าแม้นพี่เป็นนกผกโผผิน  จะโบยบินไปรับมิตรขนิษฐา
		+	นี่ตัวพี่เป็นมนุษย์สุดปัญญา  จะไปมาสารพัดขัดกันดาร
		+	ทำกระไรขวัญใจจะได้รู้  พี่คิดอยู่ถึงนุชสุดสงสาร
		+	เชิญพระพายพัดพาเอาอาการ  ให้ข่าวสารทราบจิตวนิดา
		+	ยิ่งรำพันตันจิตให้คิดถึง  แทบประหนึ่งจะเด็ดดิ้นสิ้นสังขาร์
		+	เรือก็ล่องตามคลองแม่น้ำมา  ไม่รอรารีบผลัดกันแจว ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงงิ้วรายหมายคุ้งมุ่งเขม้น  พี่แลเห็นต้นงิ้วเป็นทิวแถว
		+	แต่ตัวน้องพี่มองไม่เห็นแล้ว  เห็นแต่แนวแม่น้ำนั้นร่ำไป ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงบ้านสามประทวนหวนละห้อย  น้ำเนตรย้อยซึมโซมชโลมไหล
		+	ให้หิวหอบบอบช้ำระกำใจ  พลางครรไลล่องลอยนาวามา ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงนครไชยศรีมีโรงเหล้า  เป็นของเมาตัดขาดไม่ปรารถนา
		+	ไม่เมาเหล้าเมาแต่รักหนักอุรา  เมายิ่งกว่าเมาเหล้ายิ่งเศร้าใจ
		+	อันเมารักมักหลงพะวงรัก  ใครจะชักฉุดไว้ก็ไม่ไหว
		+	กำลังมึนเมามัวไม่กลัวใคร  คงจะไปหารักที่พักพิง
		+	อันทุกข์โศกโรคร้อนนอนไม่หลับ  เกิดสำหรับร่างกายทั้งชายหญิง
		+	ด้วยรักกันฟั่นเฝือเหลือประวิง  อนาถนิ่งนอนนึกระลึกกัน
		+	พี่พลัดพรากจากรักมาพักนี้  แทบชีวีเชษฐาจะอาสัญ
		+	ดั่งศรศักดิ์ปักอกวิตกครัน  ให้อัดอั้นอึดใจครรไลจร ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบางแก้วมองเขม้นไม่เห็นแก้ว  เห็นแต่แนวคงคาพฤกษาสลอน
		+	มีวัดหนึ่งโตใหญ่ใกล้สาคร  สง่างอนช่อฟ้าศาลาตะพาน
		+	ดูเบื้องบนอาวาสก็ลาดเลี่ยน  ต้นตะเคียนร่มรกปกวิหาร
		+	มีทั้งสระโกสุมปทุมมาลย์  บ้างตูมบานเกสรอ่อนละออ
		+	พี่คิดถึงบัวทองของน้องแก้ว  ยังผ่องแผ้วพรรณรายเสียดายหนอ
		+	กำลังสดมิได้เศร้าน่าเคล้าคลอ  พี่เคยขอชมเล่นไม่เว้นวัน
		+	ตั้งแต่พี่พลัดพรากมาจากน้อง  มิได้ต้องบัวทองประคองขวัญ
		+	ชมแต่บัวริมน้ำยิ่งรำพัน  แสนกระสันต์โศกเศร้าจนเข้าคลอง
		+	พระสุริย์ฉายสายแสงขึ้นแข็งกล้า  รับเรือมามิได้หยุดพี่สุดหมอง
		+	ยิ่งร้อนแดดแผดพยับอับละออง  ไม่ผุดผ่องผิวคล้ำระกำใจ
		+	โอ้อกเอ๋ยเคยอยู่แต่ร่มร่ม  ได้เชยชมชิดน้องไม่หมองไหม้
		+	ถึงจะร้อนก็คงเย็นไม่เป็นไร  แม่ดวงใจเคยพัดให้พี่นอน
		+	เมื่อยามหนาวแนบกายพี่หายหนาว  ไม่ขดคราวเป็นสุขสโมสร
		+	เมื่อไรอีกจะได้แนบอุระนอน  จะอาวรณ์วุ่นวายไปหลายวัน
		+	โอ้ปานนี้แก้วพี่จะเป็นไฉน  สำราญใจหรือว่าน้องจะโศกศัลย์
		+	พี่จากเจ้าเยาวมาลย์มานานครัน  ยังไม่ทันสั่งความแม่ทรามเชย
		+	เป็นแต่ลอบชมชิดไม่สิทธิ์ขาด  แรมนิราศร้างมานิจจาเอ๋ย
		+	ถ้าแม้นมาดคลาดเคลื่อนไม่เหมือนเคย  ไม่อยู่เลยจะสู้ตายด้วยอายคน
		+	ขอเดชะความรักเป็นหลักแหล่ง  ช่วยตบแต่งให้เขาเห็นว่าเป็นผล
		+	ขอเชิญเทพทุกสถานพิมานบน  ช่วยเข้าดลใจมิตรให้ติดตาม ฯ
		+
		+
		+	๏ รำพันพลางทางมาถึงวัดสิงห์  พี่นั่งนิ่งนึกไปฤทัยหวาม
		+	ประณมหัตถ์ทัศนาพระอาราม  แล้วมาตามคลองน้อยละห้อยใจ ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงวัดท่าเป็นท่าที่เรือจอด  ไปเปล่าปลอดเรือแพแลไสว
		+	สิ้นหนทางคงคาชลาลัย  จะขึ้นไปเดินป่าพนาวัน
		+	สัปบุรุษหยุดเรืออยู่พร้อมหน้า  เสียงเฮฮาอึงอื้อหฤหรรษ์
		+	เป็นพวกพ้องเข้าประสบสมทบกัน  จะผายผันพวกเดียวก็เปลี่ยวใจ
		+	ไปจ้างเกวียนชาวนาสิบห้าเล่ม  บรรทุกเต็มพร้อมกันเสียงหวั่นไหว
		+	ทั้งหนุ่มสาวเถ้าแก่ออกแซ่ไป  จะเดินไพรให้สนุกไม่ทุกข์ร้อน
		+	เขาออกเกวียนพร้อมหน้าเวลาบ่าย  แลดูควายเดินระดับสลับสลอน
		+	เจ้าของหวดตะพดให้บทจร  เกวียนสะท้อนกงสะเทือนเขยื้อนดัง
		+	ดูดุมวงกงหมุนเป็นฝุ่นฟุ้ง  คนเดินมุ่งมาดมาทั้งหน้าหลัง
		+	ถืออาวุธกันภัยระไวระวัง  ไม่รอรั้งรีบมาเป็นช้านาน ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงบ้านธรรมศาลาพนาสณฑ์  เป็นบ้านคนใหญ่โตรโหฐาน
		+	เขาบอกว่าบ้านนั้นแสนกันดาร  ตำข้าวสารกรอกหม้อแต่พอกิน
		+	ดูเหย้าเรือนเคหาน่าสังเวช  เต็มทุเรศรุงรังไปทั้งสิ้น
		+	ถึงยากจนทนสู้เขาอยู่ชิน  ไม่ทิ้งถิ่นที่ทางให้ร้างโรย
		+	แต่ตัวเราร้างนุชมาสุดเนตร  แสนทุเรศร่ำไห้ไม่วายโหย
		+	ไม่มีความแช่มชื่นสะอื้นโอย  มีแต่โกยทุกข์ล้นมาเดินทาง
		+	ดูคนอื่นชื่นแช่มเขาแย้มยิ้ม  ไม่เหงาหงิมเหมือนพี่ที่หมองหมาง
		+	พูดผู้หญิงหยอกเอินให้เพลินพลาง  มาตามทางหิมวันสนั่นมา ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงพระโฑณารามพราหมณ์เขาสร้าง  เป็นพระปรางค์แต่บูราณนานนักหนา
		+	แต่ครั้งตวงพระธาตุพระศาสดา  พราหมณ์ศรัทธาสร้างสรรค์ไว้มั่งคง
		+	บรรจุพระทะนานทองของวิเศษ  พี่น้อมเกศโมทนาอานิสงส์
		+	จุดธูปเทียนอภิวันท์ด้วยบรรจง  ถวายธงแพรผ้าแล้วลาจร
		+	ดูสองข้างมรรคาล้วนป่าไผ่  คนตัดใช้ทุกกอตอสลอน
		+	หนามแขนงแกว่งห้อยรอยเขารอน  บ้างเป็นท่อนแห้งหักทะลักทะลุย
		+	ที่โคนไผ่ไก่ป่ามาซุ่มซุก  บ้างกกกุกเขี่ยดินกินลุกขลุ่ย
		+	พอเห็นคนวนบินดินกระจุย  เห็นรอยคุ้ยรอบข้างหนทางจร ฯ
		+
		+
		+	๏ บรรลุถึงพระประธมประทับหยุด  สัปบุรุษเซ็งแซ่แลสลอน
		+	แวะขึ้นไปไหว้พระประธมประณมกร  สโมสรโสมนัสนมัสการ
		+	ต่างระรื่นชื่นจิตพิศวง  เทียวเวียนวงไหว้รอบขอบสถาน
		+	พระปรางค์ใหญ่มีอยู่แต่บูราณ  สูงตระหง่านยอดเยี่ยมเทียมอัมพร
		+	มีบันไดขึ้นไปถึงทักษิณ  แลเห็นสิ้นทุกทิศจิตสยอง
		+	ดูต้นไม้ในป่าเหมือนหญ้าบอน  ระเนนนอนแนบชิดติดสุธา
		+	ดูแผ่นดินรายรอบเป็นขอบคัน  เป็นหมอกควันแลไปไกลนักหนา
		+	ข้างพื้นล่างกลางลานชานชลา  มีพฤกษาร่มรื่นเป็นพื้นทราย
		+	พี่ชมพลางทางนบอภิวาท  สุคนธชาติบุปผาบูชาถวาย
		+	สัปบุรุษพร้อมพรั่งทั้งหญิงชาย  กราบถวายวันทาแล้วลาลง
		+	เที่ยวเลี้ยวลัดทัศนาพระอาวาส  ดูอนาถน้ำจิตพิศวง
		+	บริเวณวัดวาเป็นป่าดง  ดูงวยงงร่วงรามาช้านาน
		+	พระประธมของบรมกษัตริย์สร้าง  เป็นพระปรางค์ใหญ่โตรโหฐาน
		+	สูงเท่านกเขาเหินเกินทะยาน  พระยาพาลก่อสร้างไว้ล้างกรรม
		+	เธอหลงฆ่าบิตุรงค์ทิวงคต  เขารู้หมดเรื่องความไม่งามขำ
		+	เธอทำผิดคิดเห็นไม่เป็นธรรม  จึงกลัวกรรมก่อสร้างพระปรางค์ทอง
		+	พี่ได้ฟังเรื่องราวเขาเล่ามาก  เมื่อยามยากนึกไปฤทัยหมอง
		+	ไหว้พระปรางค์ทางนึกระลึกน้อง  ให้ตามตรองเตรียมใจครรไลลา
		+	มาถึงเกวียนเจียนใจจะขาดหาย  เหลียวดูซ้ายแล้วก็แปรมาแลขวา
		+	เห็นผู้หญิงอื่นอื่นไม่ชื่นตา  แล้วรีบมาพร้อมกันสนั่นดัง ฯ
		+
		+
		+	๏ ข้ามห้วยหนองคลองบึงถึงอ้ายก้อง  สกุณร้องรัญจวนถึงนวลหงส์
		+	พอโพล้เพล้เวลาจะค่ำลง  ให้งวยงงง่วงเหงาเศร้าฤทัย
		+	เสียงจักจั่นแจ้วแจ้วให้แว่วหวาด  หนาวอนาถนึกน่าน้ำตาไหล
		+	ยะเยือกเย็นเส้นหญ้าพนาลัย  วังเวงใจจรมาในราตรี
		+	แล้วหยุดนอนในป่าเวลาดึก  คะนึงนึกถึงน้องยิ่งหมองศรี
		+	หักใบไม้ปูลาดกวาดธุลี  กองอัคคีรอบเกวียนเวียนระวัง
		+	บ้างกินโภชนากระยาหาร  ต่างสำราญสู่สมอารมณ์หวัง
		+	บ้างก็หาร่มไม้ชิดให้ปิดบัง  พอยับยั้งกายตามยามกันดาร
		+	แต่ตัวพี่นอนกลางหว่างต้นไม้  ยกมือไหว้เทวดาพฤกษาสาณฑ์
		+	อย่าให้มีโพยภัยสิ่งใดพาน  นมัสการแปดทิศแล้วนิทรา
		+	จนดึกดื่นเดือนสว่างกระจ่างแจ้ง  จำรัสแสงส่องสอดลอดพฤกษา
		+	น้ำค้างพรมลมว่าวหนาวอุรา  พี่ห่มผ้าซ้อนผืนไม่ชื่นใจ
		+	ไม่อุ่นเหมือนแนบกายสายสวาท  โศกไสยาสน์เกลือกกลับไม่หลับใหล
		+	ลุกขึ้นนั่งหลังอิงแล้วผิงไฟ  ได้ยินไก่เถื่อนขันสำคัญยาม
		+	เสียงจังหรีดกรีดกริ่งระหริ่งร้อง  เย็นสยองเยี่ยมย่างเข้ายามสาม
		+	จนแสงทองส่องฟ้าสง่างาม  เรืองอร่ามรุ่งรางสว่างวัน
		+	ต่างคนก็ตื่นขึ้นพร้อมหน้า  แล้วรีบมาเร็วไวในไพรสัณฑ์
		+	ระยะทางกลางไพรยังไกลครัน  แรมอรัญทุเรศสังเกตมา
		+	หนทางเกวียนเตียนโล่งตลอดลิ่ว  สะพรั่งทิวแถบไม้ไพรพฤกษา
		+	ระบัดใบรมรื่นพื้นสุธา  ดาษดาดอกดวงก็ร่วงราย
		+	บ้างทรางผลหล่นหนักเป็นอักนิฐ  ไม่พักปลิดก็ได้ดังใจหมาย
		+	ถ้าน้องมาเห็นจะพาพี่สบาย  จะชวนสายสุดที่รักให้ชมดง
		+	ถ้าเหาะได้พี่จะกลับไปรับน้อง  มาชมท้องทุ่งท่าป่าระหง
		+	ยิ่งคิดถึงมิ่งมิตรจิตพะวง  แทบจะปลงชีวาลีลาจร ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงลาดหญ้าไทรหัวใจหาย  ตะวันสายเสียใจด้วยไกลสมร
		+	เห็นไฟป่าไหม้ป่ายิ่งอาวรณ์  ทรวงพี่ร้อนเริงแรงดังแสงไฟ
		+	เห็นลมพัดหัดควันไปปั่นป่วน  เหมือนลมหวนโหยจิตพิสมัย
		+	เห็นหนองน้ำน้ำชุ่มสนุ่นไคล  เหมือนน้ำใจที่พี่ช้ำระกำตรอม
		+	ไม่มีสุขทุกข์โศกด้วยโรครัก  อกจะหักเสียด้วยร้างห่างถนอม
		+	เดินก็เหนื่อยเมื่อยหนักสะบักสะบอม  จนซูบผอมผิวคล้ำสิ้นน้ำนวล ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงโป่งลูกวัวน่ากลัวผี  เสียงชะนีโหยไห้พิไรหวน
		+	พี่คิดว่าเสียงนางมาครางครวญ  ให้รัญจวนจรมาในอารัญ
		+	เห็นต้นไทรใหญ่โตรโหฐาน  สูงตระหง่านเงื้อมป่าพนาสัณฑ์
		+	พี่หยุดยั้งนั่งนบอภิวันท์  พลางรำพันนึกในฤทัยปอง
		+	คิดถึงเรื่องอุณรุทกับอุษา  พระไทรพาอุ้มสมภิเษกสอง
		+	แล้วเทวาพาพรากมาจากน้อง  พระร่ำร้องหานางเหมือนอย่างเรา
		+	พี่จากนุชสุดใจมาไกลนัก  ไม่เห็นพักตร์ทรามประโลมโฉมเฉลา
		+	เห็นแต่ทิวทางเดินเนินลำเนา  พี่สร้อยเศร้าโศกาลาพระไทร ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงหนองโพธิ์โพธิ์มีที่ริมหนอง  ต้นโพธิ์ทองปากป่าคนอาศัย
		+	ครั้นลมพัดกวัดแกว่งพลิกแพลงใบ  ที่ภายใต้ร่มรื่นชื่นอุรา
		+	พี่นั่งนบอภิวันท์แล้วผันผาย  ไม่เหือดหายโหยหวนรัญจวนหา
		+	เห็นนกไม้ในดงพงพนา  ไม่เห็นหน้านิ่มมวลยิ่งครวญคราง ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงห้วยหมอนทองมองเขม้น  และไม่เห็นหมอนทองยิ่งหมองหมาง
		+	คิดถึงหมอนเคยนอนกับหมอนนาง  ทั้งหมอนข้างหมอนอิงเคยพิงกาย
		+	เจ้าเคยจัดปัดปูไม่รู้ขาด  พี่ไสยาสน์ด้วยทุกคืนไม่ตื่นสาย
		+	มาเดินป่าคราวนี้ไม่มีสบาย  ใบไม้รายรองนอนหมอนไม่มี
		+	โอ้สงสารอาตมานิจจาเอ๋ย  ยังไม่เคยจากน้องจึงหมองศรี
		+	ช่างจำเพาะเคราะห์ร้ายเมื่อปลายปี  ไม่มีดีขัดสนพ้นประมาณ
		+	ด้วยราหูจู่จับเข้าทับลักคมน์  นิราศรักร้อนใจดังไฟผลาญ
		+	พี่รักน้องมิได้อยู่เป็นคู่นาน  มาเกิดการกำจัดวิบัติเป็น
		+	พระเคราะห์พามาไกลถึงไพรสัณฑ์  สักกี่วันจะได้กลับมาเล็งเห็น
		+	โอ้ที่นอนหมอนข้างจะร้างเย็น  ใครจะเคล้นเคล้าน้องประคองนอน
		+	วิตกพลางทางเลยครรไลล่วง  ข้ามห้วยห้วงคงคามาสลอน
		+	บ้างโห่ร้องกับป่าพนานอน  ทุเรศร้อนรีบรัดตัดตำบล ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงห้วยกระบอกซอกธารสถานที่  หนองจะมีคงคาต่อหน้าฝน
		+	ฤดูแล้งแห้งหายสิ้นสายชล  มีแต่ต้นไม้ล้างข้างลำธาร
		+	ต้นซึกซากโศกไทรมะไฟป่า  เคี่ยมมะค่าคางแคแสมสาร
		+	กระเบียนกระบากหมากลิงมะพร้าวตาล  สุดประมาณหมู่ไม้ที่ในดง
		+	ขี้เกียจกล่าวราวป่าจะช้าถึง  รีบตะบึงมาในไพรระหง
		+	จนเบี่ยงบ่ายสายแสงพระสุริยง  อุตส่าห์ทรงกายเดินดำเนินจร ฯ
		+
		+
		+	๏ มาถึงห้วยปลากดเขาปลดเกวียน  เป็นที่เตียนหยุดประทับสลับสลอน
		+	ลงอาบน้ำดำเกล้าบรรเทาร้อน  เห็นสาครลึกซึ้งเป็นบึงโต
		+	ทั้งสองฟากครึ้มครึกล้วนพฤกษา  มีมัจฉาพรั่งพรูอยู่อักโข
		+	ฝูงสวายว่ายเรียงเคียงเทโพ  ดุกชะโดโดดดิ้นเข้ากินไคล
		+	ตะเพียนทองล่องลอยอยู่พ้นน้ำ  กระดี่ดำแหวกว่ายอยู่ไหวไหว
		+	ตะโกกกาปลาสร้อยก็ลอยไป  เข้าแฝงใบจอกกระจับให้ลับกาย
		+	ยิ่งชมปลาอารมณ์ให้ร้อนจิต  นึกถึงคู่ชีวิตแล้วใจหาย
		+	ถ้าน้องมาถึงนี่กับพี่ชาย  จะชวนสายสุดที่รักลงสรงชล
		+	พี่จะชี้ให้ดูหมู่มัจฉา  ที่ว่ายมาเกลือกกลับอยู่สับสน
		+	แล้วจะชวนเก็บฝักหักอุบล  ให้นิรมลชมธารสำราญใจ
		+	โอ้ว่าเหล่าเต่าปลานิจจาเอ๋ย  อย่าผุดเลยหามีใครชมไม่
		+	น้องของเรามิได้ดูด้วยอยู่ไกล  ผุดให้ใครชมเล่านะเต่าปลา
		+	โอ้ว่าน้ำเอ๋ยน้ำในลำห้วย  น้ำไม่ช่วยล้างทุกข์ให้สุขา
		+	ดีแต่ล้างเหงื่อไคลในกายา  กับล้างหน้าล้างร้อนให้ผ่อนเย็น
		+	จะล้างทุกข์ของพี่นี้สุดยาก  พี่ทุกข์มากอยู่ในใจใครไม่เห็น
		+	ชะตาตกอกเอ๋ยไม่เคยเป็น  มิได้เว้นว่ายวายคลายรำคาญ
		+	เห็นสิ่งไรใจหวนให้ครวญคร่ำ  ทุกย่านน้ำแนวหนองคลองละหาน
		+	ใครจะเป็นเช่นพี่ไม่มีปาน  เหลือประมาณที่รักภัคินี
		+	ถึงงามขำทำผิดสักร้อยครั้ง  พี่ก็ยังรักใคร่ไม่หน่ายหนี
		+	ไม่หึงหวงล่วงว่าไม่ด่าตี  ด้วยปรานีอดออมถนอมกัน
		+	ถึงจะรักหญิงอื่นสักหมื่นโกฏิ  ไม่ปราโมทย์เหมือนนุชสุดกระสันต์
		+	มักเบื่อหน่ายหายงามไม่ข้ามวัน  ไม่เหมือนขวัญนัยนาสัจจาจริง
		+	ถึงสุดสิ้นฟ้าดินไม่สิ้นรัก  จะฟูมฟักเฝ้าประคองแต่น้องหญิง
		+	ถึงยากเย็นเข็ญใจก็ไม่ทิ้ง  จะรักมิ่งนิรมลจนวันตาย
		+	ให้น้องรักรักพี่อย่างนี้บ้าง  อย่าเริดร้างรสรักให้หักหาย
		+	จงคิดถึงยามสะเบยเคยสบาย  อย่าลืมวายรสร่วมภิรมย์ชม
		+	รำพันพลางทางแลดูพวกเพื่อน  ออกกล่นเกลื่อนรายเรียงเสียงขรม
		+	ลงอาบน้ำดำดุดบ้างผุดจม  เอาโคลนตนขว้างกันสนั่นไป
		+	พวกผู้หญิงปลิงกัดสะบัดร้อง  ขึ้นจากหนองปลดปลิงวิ่งไสว
		+	ที่บางคนกล้าแข็งแรงสุดใจ  ก็แล่นไล่เอาเถิดเกิดพนัน
		+	พวกผู้ชายว่ายับอยู่สับสน  ได้นางคนหนึ่งแรงแข็งขยัน
		+	ขยุ้มขยำคลำปะแล้วละกัน  เสียงสนั่นเฮฮาในวารี
		+	แล้วขึ้นจากคงคาเวลาบ่าย  ทั้งหญิงชายปรีดิ์เปรมเกษมศรี
		+	ก็ออกเกวียนพร้อมกันด้วยทันที  เกวียนของพี่ออกหน้าพากันจร
		+	ระรวยรื่นชื่นหอมพะยอมสด  คันธรสโรยร่วงพวงเกสร
		+	ต้องพระพายชายช่ออรชร  แมลงภู่ฟอนเฝ้าเคล้าประคองชม
		+	แมลงภู่เป็นคู่ของบุปผา  บูราญว่าเห็นจริงทุกสิ่งสม
		+	หญิงกับชายก็เป็นคู่ชูอารมณ์  ชั่วปฐมกัปกัลป์พุทธันดร
		+	ใครมีคู่พลัดคู่ไม่มีสุข  มักเกิดทุกข์ใหญ่ยิ่งกว่าสิงขร
		+	เหมือนตัวเรียมร่ำรักหนักอุทร  ด้วยจากจรมิได้อยู่เป็นคู่เชย
		+	โอ้แม่ดวงพวงพุ่มปทุมทิพย์  ดูลิบลิบลอยฟ้านิจจาเอ๋ย
		+	พี่ยังจำกลิ่นได้ไม่ลืมเลย  เป็นคู่เชยชื่นจิตชีวิตเดียว
		+	ยิ่งคิดไปใจตื้นสะอื้นไห้  พลางครรไลเลยมาในป่าเขียว
		+	เห็นค่างลิงวิ่งโลดกระโดดเกรียว  บ้างกลับเหลียวหลังหลอกตะคอกคน
		+	บางลิงก็เกาะกิ่งพฤกษาโหน  บางลิงโจนจับคว้าผลาผล
		+	ขี้เกียจดูหมู่ลิงวิ่งซุกซน  ก็รีบรนเร็วมาในป่าดอน ฯ
		+
		+
		+	๏ พระสุริยายอแสงลงแฝงเฝือ  ถึงพระยาพายเรือไม่หยุดหย่อน
		+	ที่ย่านนั้นดูสนุกน่านั่งนอน  เป็นทรายอ่อนขาวสะอาดประหลาดตา
		+	แต่ปางก่อนเป็นลำแม่น้ำกว้าง  ดูสองข้างยังเห็นเป็นฝั่งฝา
		+	แต่น้ำแห้งเหือดหายสายชลา  เป็นสุธารื่นราบดังปราบลาน
		+	ยิ่งพินิจคิดไปแล้วใจหาย  ก็ผันผายล่องลัดพ้นสถาน
		+	พระสุริยงลงลับโพยมมาน  ก็ข้ามบ้านโป่งมาเข้าป่ารัง ฯ
		+
		+
		+	๏ ถึงพระแท่นแสนสนุกทุกข์ค่อยหาย  เห็นรังรายใจปลื้มจนลืมหลัง
		+	พวกหญิงชายสัปบุรุษก็หยุดยั้ง  เข้าแอบบังพฤกษาริมอาราม
		+	พอพลบค่ำทำที่จะอาศัย  บ้างปักไม้เกะกะแล้วสะหนาม
		+	บ้างกองไฟจุดไต้ตะเกียงตาม  ดูอร่ามรายเรียงเคียงกันไป
		+	แล้วพักผ่อนนอนหลับระงับงีบ  จะแสงทองส่องทวีปสว่างไสว
		+	เอาธูปเทียนบุปผาสุมาลัย  ชวนกันไปไหว้พระแท่นแผ่นศิลา
		+	ในระหว่างนางรังทั้งคู่ค้อม  คำนับน้อมกิ่งก้านก็สาขา
		+	แต่ไม้รังยังรักพระศาสดา  อนิจจาเราเกิดไม่ทันองค์
		+	เห็นแต่แท่นแผ่นผายังปรากฏ  แสนกำสรดเศร้าจิตพิศวง
		+	น้ำเนตรหยัดหยดย้อยเป็นฝอยลง  คิดถึงองค์พระสัพพัญญุตญาณ
		+	พระองค์โปรดเทวดาและมนุษย์  ให้สูงสุดสิ้นโอฆสงสาร
		+	พระชนม์ได้แปดสิบก็นิพพาน  โปรดประทานศาสนาไว้ห้าพัน
		+	พระองค์เกิดในบูรีกบิลพัสดุ์  เป็นกษัตริย์ศรีสุขเกษมสันต์
		+	มานิพพานในป่าสาละวัน  ถ้าเกิดทันแล้วจะทูลอาราธนา
		+	มิให้องค์ทรงญาณนิพพานก่อน  ให้ถาวรอยู่สืบพระศาสนา
		+	ยิ่งคิดไปใจหายฟายน้ำตา  แทบชีวาจะพินาศเพียงขาดใจ
		+	และเห็นก้อนพระโลหิตประดิษฐาน  ยิ่งสงสารสังเวชน้ำเนตรไหล
		+	ประคองวางกลางเกล้าเฝ้าพิไร  แล้วกราบไหว้ตั้งวางไว้อย่างเดิม
		+	ดูพระแท่นแล้วก็แสนจะสังเวช  ถ้าเรืองเดชจะนิมิตมณฑปเสริม
		+	จะสร้างวัดจัดแจงตกแต่งเติม  ไว้เฉลิมโลกาสถาพร
		+	นี่จนจิตฤทธีหามีไม่  ยิ่งคิดไปก็ยิ่งทอดฤทัยถอน
		+	โอ้พระแท่นแผ่นเผาอยู่ป่าดอน  แต่ปางก่อนที่นี่เป็นที่เมือง
		+	ชื่อกรุงโกสินรายสบายนัก  เป็นเอกอัครออกชื่อย่อมลือเลื่อง
		+	ทั้งแก้วแหวนเงินทองก็นองเนือง  ไม่ฝืดเคืองสมบัติกษัตรา
		+	มีสวนแก้วอุทยานสำราญรื่น  ดูดาดดื่นดอกดวงพวงบุปผา
		+	ปลูกไม้รังตั้งแท่นแผ่นศิลา  คือแผ่นผาอันนี้ท่านนิพพาน
		+	ของพระยามลราชประสาทไว้  ย่อมแจ้งใจทุกประเทศเขตสถาน
		+	ที่สำคัญมั่นหมายหลายประการ  สมนิพพานเรื่องเทศน์สังเกตฟัง
		+	แต่บ้านเมืองสูญหายกลายเป็นป่า  พยัคฆาอาศัยดังใจหวัง
		+	พระอุทยานร้างราเป็นป่ารัง  อนิจจังอนาถจิตอนิจจา
		+	เดชะบุญได้นบอภิวาท  ไม่เสียชาติที่ได้พบพระศาสนา
		+	รำพันพลางทางก้มบังคมลา  ถอบออกมาเที่ยวชมพนมเนิน
		+	ขึ้นคิรีที่ถวายพระเพลิงเผา  บันไดเล่าลดหลั่นเป็นขั้นเขิน
		+	ขึ้นถึงยอดทอดตาดูน่าเพลิน  เหมือนเหาะเหินเห็นรอบขอบมณฑล
		+	ดูทางทิศบุรพาน่าวิเวก  เห็นเทียมเมฆกลุ้มเกลื่อนเลื่อนเวหน
		+	ข้างทิศใต้ทิวไม้เป็นหมอกมน  แลดูคนตัวนิดนิดติดสุธา
		+	เห็นเขาใหญ่ไกลตะคุ่มชอุ่มเขียว  ดูลดเลี้ยวหลายหลากชะวากผา
		+	พยับลมกลมกลืนกับพื้นฟ้า  ทัศนานั่งแลอยู่แต่ไกล
		+	พินิจพลางทางเดินบนเนินผา  เห็นศิลาแวววามงามไสว
		+	รรณรายพรายแพรวดูแววไว  แลวิไลเลื่อมเลื่อมละลานตา
		+	บ้างเป็นก้อนกลิ้งกลมบ้างคมแหลม  เป็นแก้วแกมเกิดก้อนชะง่อนผา
		+	เป็นที่เทพนิรมิตด้วยฤทธา  พิจารณาสมความตามบาลี
		+	เป็นก้อนแก้วแวววาบประปราบแสง  คือเครื่องแต่งพระศพพระชินสีห์
		+	จึงเกิดเป็นบรรพตปรากฏมี  ด้วยเป็นที่ถวายเพลิงเชิงตะกอน
		+	ยิ่งพิศดูภูผาน้ำตาตก  อยากใคร่ยกโยกยอดให้ถอดถอน
		+	มาปลูกฝังตั้งวางกลางนคร  ให้ถาวรวันทาบูชาชม
		+	ยกไม่ไหวจนใจไม่มีฤทธิ์  สุดจะคิดขุดหินแผ่นดินถม
		+	แล้วลงจากเขาเขินเนินพนม  เที่ยวเดินชมบุปผาชาติดาษดา
		+	เห็นลั่นทมลมพัดสลัดร่วง  เป็นพุ่มพวงกลิ่นหอมทั้งจอมผา
		+	ต้นงอกขึ้นตามพื้นพสุธา  ดาษดาร่มรื่นด้วยพื้นทราย
		+	เป็นสายหยุดหยุดยืนค่อยชื่นจิต  พี่ยิ่งคิดถึงนุชที่สุดหมาย
		+	ได้หยุดชมหยุดเชยเคยสบาย  ทั้งหยุดก่ายหยุดกอดแม่ยอดรัก
		+	มะลิลาเหมือนพี่มาไม่ลาน้อง  ให้ขัดข้องอุทรดังศรปัก
		+	กระลำพักได้พบประสบพักตร์  มาไกลนักนึกถึงคะนึงครวญ
		+	เห็นนางแย้มเหมือนหนึ่งแก้มแม่แย้มยิ้ม  ดูเพราพริ้มสุดงามทรามสงวน
		+	อบเชยเหมือนพี่เชยเคยชมชวน  ให้นิ่มนวลนอนแนบแอบอุรา
		+	กาหลงเหมือนพี่หลงลานสวาท  เบญจมาศเหมือนพี่มาดเสน่หา
		+	พี่ชมพรรณบุปผาชาติหวาดวิญญาณ  แล้วชมป่าไม้รังสะพรั่งไป
		+	ไม่มีไม้อื่นปนต้นสล้าง  ดูกิ่งกางคดค้อมน้อมไสว
		+	เป็นดอกดวงร่วงผลัดสะบัดใบ  ที่ภายใต้ราบรื่นด้วยพื้นทราย
		+	เสียงเรไรจักกระจั่นสนั่นก้อง  สกุณร้องเพรียกหูไม่รู้หาย
		+	ประดุจเสียงขับรำบำเรอราย  ร้องถวายพระแท่นในแดนดง
		+	ฟังวิเวกวังเวงดังเพลงสวรรค์  อัศจรรย์จับจิตพิศวง
		+	พี่เที่ยวทั่วบริเวณจังหวัดวง  จนเลยหลงลัดทางมากลางไพร
		+	เห็นพะยอมยางยูงสูงสลอน  ดูซับซ้อนโศกสนต้นไสว
		+	ตะลิงปลิงปลิงปรางมะทรางไทร  ประคำไก่กันเกราสะเดาดง
		+	กระถินกระทิมชุมแสงดังแกล้งดัด  เป็นคันฉัตรชูเชิดระเหิดระหง
		+	ปลิงประดู่ปรูเปรียงพุมเรียงดง  โลดทะนงอินทะนิลและอินจันทน์
		+	เป็นพวงผลหล่นกลาดลงดาษดื่น  ระดะพื้นพสุธาวนาสัณฑ์
		+	มะขามป้อมน้อมกิ่งลงชิงกัน  เสียงสนั่นเฮฮาในป่าดอน
		+	พี่เดินพลางทางดูหมู่วิหค  บ้างโผผกบินจับสลับสลอน
		+	นกกะลิงจับกิ่งกาหลงนอน  กระจาบจรจากรังไปพรั่งพรู
		+	อีลุ้มเหล่าเขาชวากระทาขัน  เบญจวรรณบินผวาเที่ยวหาคู่
		+	นกนางนวลโนรีสีชมพู  น่าเอ็นดูแต่เจ้าสาลิกาทอง
		+	พี่คะนึงถึงสาลิกาแก้ว  ค่ำลงแล้วใครจะอยู่เป็นคู่สอง
		+	จะเศร้าทรวงง่วงงงอยู่กรงทอง  หรือจะล่วงลอยบินไปกินไกล
		+	จวนจะค่ำร่ำตรึกนึกถวิล  นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน
		+	มานอนเพื่อนพี่บ้างในกลางไพร  ให้ชื่นใจเชษฐาสักราตรี
		+	พิลาปร่ำคร่ำครวญชวนละห้อย  พี่ก็พลอยคร่ำครวญถึงนวลศรี
		+	พระสุริยายอแสงแฝงคิรี  เสียงชะนีโหยหวนรัญจวนใจ
		+	เห็นเสือด้อมทรายเดินเนินพนัส  เล็มระบัดใบหญ้าที่อาศัย
		+	วิ่งคะนองลองเชิงละเลิงใจ  เห็นคนไปวิ่งซอกตอมตรอกเตริน
		+	หมีกระโดดหมูดุดเที่ยวมุดแฝง  แรดก็แรงกินหนามไม่ขามเขิน
		+	ชะมดฉะมันหันหาพากันเดิน  ละมั่งเมินมองเมียงฟังเสียงคน
		+	กระรอกกระแตแย้ตุ่นเที่ยวดุนดุด  บ้างคุ้ยขุดดินป่าพนาสณฑ์
		+	พี่เที่ยวเดินดูสนุกทุกตำบล  ก็ต่างคนต่างสำราญบานฤทัย
		+	ครั้นเย็นย่ำค่ำมืดขมุกขมัว  พี่นึกกลัวกลับมาที่อาศัย
		+	พระจันทร์ส่องท้องฟ้าพนาลัย  จุดดอกไม้เพลิงพลามตามตะเกียง
		+	ถวายพระแท่นอุทิศตั้งจิตหวัง  จุดพลุดังก้องลั่นสนั่นเสียง
		+	กระจายฟุ้งพลุ่งใหญ่ไฟพะเนียง  ขึ้นสูงเพียงปลายรังดังสะท้าน
		+	บ้างก็จุดอ้ายตื้อเสียงหวือหวูด  กรวดก็ฉูดพุ่งประหลาดอยู่ฉาดฉาน
		+	มีคนดูกรูเกรียวเที่ยวสำราญ  ประกอบการบูชาประสาจน
		+	บ้างก็เล่นเต้นรำทำสมโภช  ด้วยปราโมทย์มุ่งหมายฝ่ายกุศล
		+	บ้างโกนเกล้าเข้าบวชแล้วสวดมนต์  บ้างนั่งบ่นภาวนาหลับตาไป
		+	บ้างก็ร้องแก้เพลงกันเครงครื้น  คนพั่งยืนยัดเยียดเบียดไม่ไหว
		+	เขาเล่นเรื่องขุนแผนแสนอาลัย  เมื่อจรไปรับน้องวันทองมา
		+	บ้างก็ร้องสักระวาใส่หน้าทับ  ลูกคู่รับเรียบรัดไม่ขัดขวาง
		+	ข้างเสภากุมกรับขยับพลาง  แล้วครวญครางถึงพิมนิ่มอนงค์
		+	พี่พาทย์รับขันขานประสานเสียง  ก็กลมเกลี้ยงกล่อมจิตพิศวง
		+	คนมาฟังนั่งพร้อมล้อมเป็นวง  บ้างขึ้นลงอัดแอเสียงแซ่เซ็ง
		+	จนดึกดื่นครื้นครั่นสนั่นมี  ชวนกันตีระฆังดังหง่างเหง่ง
		+	สัปบุรุษพร้อมกันเมื่อวันเพ็ง  พระจันทร์เปล่งเปลื้องปลดหมดมลทิน
		+	ดารารายพรายพร่างน้ำค้างย้อย  หวนละห้อยโหยจิตคิดถวิล
		+	หักใบไม้ลงนอนกับดอนดิน  เขาหลับสิ้นเสียงเงียบยะเยียบเย็น
		+	พี่นอนโศกเศร้าจิตพิศวง  พอค่ำลงวันนั้นก็ฝันเห็น
		+	ว่าโลมลูบจูบน้องประคองเคล้น  แม่เนื้อเย็นหยิกข่วนว่ากวนใจ
		+	พี่กล่าวคำร่ำปลอบให้ชอบชื่น  ระเริงรื่นชื่นจิตพิสมัย
		+	สะดุ้งตื่นรื่นรสสุมาลัย  น้ำค้างไพรพร่างพรมลมรำเพย
		+	โอ้น้ำค้างกลางหาวหนาวละห้อย  อย่าหยดย้อยหยุดบ้างน้ำค้างเอ๋ย
		+	โอ้ดอกดวงพวงพะยอมอย่าหอมเลย  พี่อยากเชยชมชูเรณูนวล
		+	โอ้พระจันทร์อันสว่างกระจ่างแจ้ง  อย่าเข้าแฝงเมฆมนลมบนหวน
		+	ขอชมต่างหน้าน้องละอองนวล  อย่าเพ่อด่วนลับเหลี่ยมเมรุไกร
		+	โอ้ว่าดวงดาราในอากาศ  เดียรดาษแวมวามงามไสว
		+	ลอยประโลมเลื่อมฟ้านภาลัย  เหมือนดวงใจของพี่ที่เลื่อนลอย
		+	พี่อยากได้ดวงดาวอันวาววับ  นึกขยับแล้วขยาดไม่อาจสอย
		+	ชมแต่แสงสุกสว่างอยู่พร่างพร้อย  พี่บุญน้อยนึกปองไม่ต้องการ
		+	ครั้นแสงทองรองเรืองอร่ามฟ้า  สกุณาร่ำร้องก้องประสาน
		+	ดาวก็เลื่อนเดือนก็ลับโพยมมาน  รวีวารส่องภพจบสกล
		+	ก็ชวนกันวันทาลาพระแท่น  พี่สุดแสนเสียดายฝ่ายกุศล
		+	ให้ครวญคร่ำร่ำรักพระทศพล  ก็ต่างคนต่างสะอื้นกลืนน้ำตา
		+	พี่ปลดเปลื้องเครื่องภูษิตอุทิศถวาย  แล้วคลี่คลายคลุมพระแท่นที่แผ่นผา
		+	ก็ชื่นชมโสมนัสด้วยศรัทธา  แล้วก้มหน้าตรวจน้ำเป็นคำไทย
		+	ขอเดชะภูษาอานิสงส์  เมื่อปลดปลงชีวิตให้คิดได้
		+	อย่ามีมารผจญเข้าดลใจ  เทพไทจงเห็นเป็นพยาน
		+	ขอให้ข้าได้ตรัสตัดกิเลส  จะข้ามเขตแว่นแคว้นแดนสงสาร
		+	ให้สำเร็จประโยชน์โพธิญาณ  เข้านิพพานพ้นทุกข์สุขสบาย
		+	ขอให้สมปรารถนาอย่าช้านัก  สิ่งใดรักขอให้สมอารมณ์หมาย
		+	ให้พบพระทุกชาติอย่าคลาดคลาย  อย่าให้ตายกลางอายุปัจจุบัน
		+	ตั้งแต่ชาตินี้ไปจนได้ตรัส  อย่าข้องขัดทรัพย์สินทุกสิ่งสรรค์
		+	การสิ่งใดที่หยาบบาปทุกอัน  การสิ่งนั้นอย่าได้พบประสบเลย
		+	ครั้นตรวจน้ำสำเร็จเสร็จธุระ  พี่ลาพระแท่นทองนะน้องเอ๋ย
		+	ประดิษฐ์กลอนอ่อนใจด้วยไกลเชย  ไม่หมดเลยเรื่องรักนี้หนักจริง
		+	ถึงฟ้าดินอิสินธรศิงขรเขา  ไม่หนักเท่าทุกข์พี่นี้สักสิ่ง
		+	เมื่อยามนอนนอนคิดจิตประวิง  อนาถนิ่งนึกถึงตะบึงไป
		+	ใช่จะแกล้งแต่งประกวดอวดฉลาด  ทำนิราศรักมิตรพิสมัย
		+	ด้วยจิตรรักกาพย์กลอนอักษรไทย  จึงตั้งใจแต่คำแต่ลำพัง
		+	หวังจะให้ลือเลื่องในเมืองหลวง  คนทั้งปวงอย่าว่าเราบ้าหลัง
		+	ถ้าใครเป็นก็จะเห็นว่าจริงจัง  ประดุจดังน้ำจิตเราคิดกลอน
		+	ขอเดชะถ้อยคำที่ร่ำเรื่อง  ให้ลือเลื่องเลิศลักษณ์ในอักษร
		+	ขอเชิญไทเทวราชประสาทพร  ให้สุนทรลือทั่วธานีเอย ฯ
	</tpoem>		</tpoem>
		+
	== เชิงอรรถ ==		== เชิงอรรถ ==
	== อ้างอิง ==		== อ้างอิง ==

---

รุ่นปัจจุบันของ 14:10, 10 กรกฎาคม 2552

เนื้อหา 1 ข้อมูลเบื้องต้น 2 บทประพันธ์ 3 เชิงอรรถ 4 อ้างอิง

ข้อมูลเบื้องต้น

แม่แบบ:เรียงลำดับ ผู้แต่ง: นายมี

บทประพันธ์

เชิงอรรถ

อ้างอิง