ความพยาบาท ๑๑๖ ปี

[เทาชมพู]

เรื่องนี้ ท่านที่มีความรู้ทางวรรณคดี ไม่ว่าเป็นครูบาอาจารย์หรือนิสิตนักศึกษาที่เคยศึกษาสาขานี้มาก่อน อาจรู้แล้ว  ก็ขอให้ข้ามไป   ผู้เขียนขอเล่าให้ท่านที่ยังไม่รู้ให้ฟัง ถึงประเภทของวรรณคดีที่เราเรียนกัน ทั้งของต่างประเทศและของไทย 
ถ้าเราสามารถนั่งยานเวลาย้อนกลับไปดูยุคสมัยที่วรรณคดีเหล่านั้นถือกำเนิด  จะพบว่าชาวบ้านชาวเมืองในยุคนั้นเขาอาจไม่ค่อยรู้จักวรรณคดีที่เรารู้จักกันดีก็เป็นได้  และยิ่งกว่านี้เขาอาจรู้จักเรื่องอะไรๆที่เราไม่เคยได้ยินชื่อ  แม้ว่าเราได้ชื่อว่ามีอาชีพเกี่ยวข้องกับงานวรรณคดีหรือวรรณกรรมมากกว่าเขาก็ตาม
เพราะอะไร?
เพราะวรรณคดี หรือแม้แต่วรรณกรรมในยุคที่ล่วงเลยมาแล้ว แบ่งได้เป็น 2 ประเภท คือประเภทเอาไว้เรียน กับประเภทเอาไว้อ่าน
ประเภทเอาไว้เรียน คือประเภทได้รางวัล  หรือประเภทที่มีตราประทับจากสังคม หรือหน่วยงานน่านับถือทั้งจากภาครัฐและเอกชนว่าเป็นเรื่องดีควรมีไว้อ่าน 
ประเภทนี้แหละค่ะ ที่ยืนยาวข้ามกาลเวลามาตั้งแต่ยุคถือกำเนิด จนถึงปัจจุบันที่ผู้แต่งเองก็ล่วงลับไปนานแล้ว   ก็จะยังมีพิมพ์จำหน่าย หรือทำเป็นอีบุ๊คให้คนรุ่นหลังให้หาอ่านกันได้เรื่อยๆ ปรากฏอยู่เป็นประจำในห้องเรียน ในรายงาน หรือวิทยานิพนธ์
เช่น สี่แผ่นดิน ของม.ร.ว.คึกฤทธิ์   ข้างหลังภาพ ของ ศรีบูรพา  ปีศาจของเสนีย์ เสาวพงศ์  ผู้ดี /ความผิดครั้งแรก ของ ดอกไม้สด บ้านทรายทอง ของก.สุรางคนางค์ เป็นต้น
แต่คนรุ่นนี้อาจไม่เคยได้ยินชื่อ สันต์ เทวรักษ์ สด กูระมะโรหิต  ศรีรัตน์ สถาปนวัฒน์  "อรวรรณ"(เลียว ศรีเสวก)  แข ณ วังน้อย  ก.ศยามานนท์ แขไข เทวินทร์  ทั้งๆท่านเหล่านี้ต่างก็เป็นนักเขียนมีฝีมือ   มีชื่อเสียงโด่งดัง ในยุคของท่าน   คนอ่านติดตามกันทั่วเมือง
ถ้าเราเดินลงจากยานเวลา ย้อนกลับไปในยุคของนักเขียนที่เอ่ยมาถึงนี้ทั้งหมด   ถามหาเรื่อง"ปีศาจ" ในร้านหนังสือ  คนขายอาจบอกว่า ไม่มี  แต่ถ้าเป็นงานของนักเขียนที่เราไม่ได้ยินชื่อละก็ มีขายทั้งหมดทุุกเล่ม   
โลกหนังสือในอดีต  ไม่เหมือนโลกหนังสือที่เราอ่านจากหนังสือที่เราเรียน
นักเขียนชื่อดังเหล่านั้นไม่เป็นที่รู้จัก   เพราะงานของท่านไม่ได้รับคัดเลือกให้เข้าไปอยู่ในห้องเรียน  นี่คือคำตอบ
จึงเป็นงานที่หายไปในกระแสคลื่นแห่งการเวลา
งานของคอเรลลี ที่แพร่หลายที่สุดในยุค 1880 มาจนถึงสงครามโลกครั้งที่ 1 ก็ประสบชะตากรรมเดียวกัน 
แม้แต่บัณฑิตจากออกซฟอร์ดหรือเคมบริดจ์ ประเภทท่องบทกวีของเชกสเปียร์ได้คล่องปาก  ก็ไม่เคยได้ยินชื่อมารี คอเรลลี  ข้อนี้ยืนยันได้จากอาจารย์ชาวอังกฤษของผู้เขียน  ผู้จบจากออกซฟอร์ดมาโดยตรง   เจอกันใน facebook หลังจากไม่ได้เจอมา 50 ปี  ท่านก็ยังไม่รู้จักมารี คอเรลลีอยู่เช่นเดิม