คุยกันเรื่องวิลเลียม ซอมเมอเซท มอห์ม (William Somerset Maugham)

[เทาชมพู]

ต่อมาอีกหนึ่งหรือสองวัน นายแพทย์รู้สึกไม่สบาย เขามีโรคภายในเรื้อรังอยู่โรคหนึ่ง บางครั้งบางคราวก็กำเริบขึ้นมา แต่เขาชินกับอาการนี้เสียแล้ว และไม่อยากจะบอกกล่าวให้ใครรู้ เวลาอาการกำเริบขึ้นมา เขามักจะปลีกตัวไปอยู่ตามลำพังห่างจากคนอื่นๆ ในเมื่อห้องพักของเขาแคบและอับทึบ เขาจึงขึ้นมานอนอยู่บนเก้าอี้ยาวบานดาดฟ้าเรือ หลับตานิ่งเป็นการพักผ่อน
ในวันนั้น นางสาวรี้ดกำลังเดินออกกำลังกายครั้งละครึ่งชั่วโมงอย่างที่เธอทำเป็นประจำทุกเช้าและค่ำ นายแพทย์คิดว่าถ้าเขาแสร้งทำเป็นนอนหลับ เธอก็คงไม่เข้ามากวนเขา แต่เมื่อนางสาวรี้ดเดินผ่านไปมาสักหกเที่ยวแล้วเห็นจะได้ จู่ๆ เธอก็หยุดกึกอยู่ตรงหน้า แม้ว่านายแพทย์นอนหลับตาอยู่ เขาไม่วายรู้สึกว่าเธอกำลังจ้องเขาเป๋ง
“มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยคุณได้มั่งไหมคะ คุณหมอ?” เธอกล่าวปราศรัย
นายแพทย์สะดุ้ง
“ทำไม...มีอะไรต้องให้ช่วยหรือครับ?”
เขามองหน้าเธอแวบหนึ่ง ก็เห็นสายตาเธอบอกแวววิตกกังวล
“ท่าทางคุณหมอไม่สบายมากเชียวนะคะ”
“ผมกำลังปวดมาก”
“ค่ะ เห็นหน้าก็รู้ แหม! ทำไมอยู่เฉยๆ ยังงี้ล่ะคะ น่าจะต้องทำอะไรกันสักอย่าง”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวมันก็หาย”
นางสาวรี้ดทำท่าลังเลอยู่อึดใจ ก่อนจะเดินผละไป แต่เพียงอีกครู่เดียว เธอก็กลับมา
“ท่าทางคุณหมอนอนไม่สบายตัวเลยนะคะ น่าจะมีหมอนนุ่มๆ หรืออะไรอิงหลังก็จะดี ฉันมีหมอนหนุนหัวอยู่ใบหนึ่ง เอาติดตัวมาด้วยทุกครั้งละค่ะเวลาเดินทางไปไหนมาไหน เอาหนุนศีรษะสักนิดนะคะจะได้สบายขึ้น”
นายแพทย์รู้สึกไม่สบายเกินกว่าจะคัดค้าน เธอค่อยๆ ยกศีรษะเขาขึ้น แล้วสอดหมอนนุ่มๆ ใบนั้นลงรองรับ ปรากฏว่ามันทำให้เขารู้สึกสบายมากขึ้นจริงๆ เธอวางมือลงบนหน้าผาก มือเธอนั้นเย็นและอ่อนนุ่ม
“โถ! น่าสงสาร” เธอปรารภ “ฉันรู้นะคะว่าพวกหมอเวลาป่วยขึ้นมาเองน่ะแย่แค่ไหน เคยแต่รักษาคนอื่น จนไม่รู้ว่าต้องรักษาตัวเองยังไง”
เธอผละออกไป แต่เพียงหนึ่งหรือสองนาทีต่อมาก็กลับมาพร้อมด้วยเก้าอี้ และถุงเครื่องเย็บ พอนายแพทย์เห็นเธอ ก็นิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
“เอาละ ฉันไม่ปล่อยให้คุณหมอพูดอะไรหรอกค่ะ ฉันจะนั่งใกล้ๆ คุณหมอตรงนี้ละนะคะ แล้วถักไหมพรมของฉันไป คนเราไม่สบายไม่ควรอยู่คนเดียวหรอกค่ะ ต้องมีคนนั่งเป็นเพื่อน จะสบายกว่า”
นางสาวรี้ดนั่งลง ดึงปลอกสวมมือทำด้วยไหมพรมที่ถักค้างเอาไว้ออกมาจากถุง แล้วลงมือถักง่วนอยู่ เธอไม่ปริปากพูดออกมาสักคำเดียว และก็น่าแปลกที่นายแพทย์พบว่าการมีเธอนั่งเป็นเพื่อนอยู่ด้วยนั้นทำให้เขาผ่อนคลายลงอย่างประหลาด ไม่มีใครในเรือนี้สักคนที่สังเกตเห็นว่าเขากำลังป่วย เขารู้สึกอ้างว้าง น้ำใจที่ได้รับจากยายตัวน่าเบื่อมหาวินาศนี้ทำให้เขารู้สึกจับใจ มันทำให้เขาสบายใจขึ้นเมื่อเห็นเธอนั่งทำงานอย่างเงียบเชียบอยู่ใกล้ๆ ในที่สุดเขาก็ม่อยหลับไป
เมื่อเขาตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง นางสาวรี้ดยังคงถักไหมพรมอยู่ เธอส่งยิ้มน้อยๆ ให้แต่มิได้พูดว่าอะไร อาการปวดของเขาจางหายไปแล้ว เขารู้สึกสบายขึ้นเกือบเป็นปกติ

[เทาชมพู]

  อ่านมาถึงตอนนี้ คนอ่านอาจเดาว่า นางสาวรี้ดจะเจอเนื้อคู่ในตัวแพทย์ประจำเรือหรืออย่างไร   
  เปล่าค่ะ เปล่า
  อ่านฉากต่อไปนะคะ

  นายแพทย์ไม่ได้เข้าไปในห้องรับประทานอาหารจนกระทั่งบ่ายคล้อย เมื่อเข้าไป เขาพบกัปตันเรือและฮันส์ ครูซ ต้นเรือ กำลังดื่มเบียร์อยู่ด้วยกัน
“นั่งก่อนซี คุณหมอ” กัปตันทักเขา “เรากำลังประชุมเตรียมวางแผนการรบกันอยู่ คุณก็รู้ใช่ไหมว่ามะรืนนี้จะเป็นวัน ‘ซิลเวสเตอร์ อะเบนด์’”
“แน่นอน”
ซิลเวสเตอร์ อะเบนด์ คือวันส่งท้ายปีเก่า ถือเป็นวันที่มีความหมายมากที่สุดของชาวเยอรมัน ทุกคนกระหายรอวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ และได้นำเอาต้นสนคริสต์มาสลงเรือมาด้วยตั้งแต่ออกจากท่าที่เยอรมัน
“ตอนอาหารกลางวันวันนี้ คุณรี้ดเกิดช่างจ้อมากกว่าทุกวัน ฮันส์กับผมก็เลยต้องหันหน้ามาปรึกษากันว่า เราเห็นจะต้องลงมือทำอะไรกันสักอย่างแล้วละ”
“ตอนเช้านี้ เธอมานั่งเป็นเพื่อนผมอยู่สองชั่วโมงโดยไม่มีโอกาสจะจ้อ น่ากลัวว่าเธอคงชดเชยเวลาที่เสียไป เอากับพวกคุณละมั้ง”
“การที่เราต้องห่างบ้าน ห่างลูกเมียมาอยู่กลางทะเล มันก็แย่พออยู่แล้ว ทุกวันนี้ก็ต้องกัดฟันทนทำงานไปวันๆ เราอยากจะรื่นเริงสนุกสนานกันจริงๆ สักทีในวันซิลเวสเตอร์ อะเบนด์ แต่ถ้ายังจัดการกับคุณรี้ดไม่ได้ละก็ เป็นอันว่าไม่มีหวังจะได้บันเทิงกับเขาแน่”
“ถ้าคุณรี้ดอยู่รวมกลุ่มกับเราด้วย เราไม่มีทางบันเทิงแหงๆ” ต้นเรือเห็นด้วย “เธอจะถล่มไม่มีเหลือ แน่ยิ่งกว่าแช่แป้ง”
“แล้วคุณจะจัดการให้เธอออกนอกทางไปยังไงล่ะ ไม่มีทาง เว้นเสียแต่โยนเธอลงทะเลไป” นายแพทย์ถามยิ้มๆ “ความจริงคุณรี้ดเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรที่เราจะต้องรังเกียจ สิ่งเดียวที่เธอขาดก็คือคู่รัก”
“อายุปูนนี้น่ะรึ?” ฮันส์ ครูซร้องลั่นออกมา
“ยิ่งอายุปูนนี้นี่แหละยิ่งรู้สึกว่าขาด คุณคิดดู การที่พล่ามเรื่อยเจื้อยไม่มีวันหยุดก็ดี เรื่องที่อยากถามอยากรู้ไปซะทุกอย่างก็ดี ถามอะไรต่อมิอะไรไม่หยุดปากก็ดี พูดซ้ำพูดซาก พูดแล้วพูดอีกไม่รู้จักเบื่อ–ทั้งหมดนี้เป็นสัญญาณถึงความเป็นสาวพรหมจารีที่ไม่มีทางระบายออก ถ้ามีคู่รักกะเขาสักคน เธอจะสงบนิ่งลงได้ ประสาทเธอก็จะหยุดหวั่นไหว อย่างน้อย เธอก็มีเวลาสักชั่วโมงในชีวิตที่จะรู้ว่าการมีชีวิตจริงๆ น่ะเป็นยังไง แล้วเธอก็จะพอใจอย่างลึกซึ้งว่ามีใครสักคนต้องการเธอ เธอก็จะหยุดพล่าม แล้วเราทุกคนก็จะได้สงบสติอารมณ์กันได้สักที”
เป็นการยากที่จะดูออกว่านายแพทย์หมายความจริงจังมากน้อยแค่ไหน หรือว่าเขาเพียงแต่เสียดสีล้อเลียนเป็นเรื่องตลก อย่างไรก็ตาม นัยน์ตาสีฟ้าของกัปตันเริ่มระยิบระยับอย่างมีเลศนัย
“เอาละ คุณหมอ ผมเชื่อภูมิรู้ของคุณหมอในการวินิจฉัยโรค วิธีบำบัดที่คุณเสนอมานับว่าควรค่าแก่การทดลอง ในเมื่อคุณหมอเองเป็นชายโสด ผมว่าคุณหมอน่าจะลองลงมือรักษาเองเป็นดีที่สุด”

[เทาชมพู]

“ขอประทานโทษนะครับ ผู้การ หน้าที่ของหมอคือการสั่งยาและบอกวิธีบำบัดสำหรับคนไข้ที่ผมดูแลอยู่บนเรือลำนี้ แต่ไม่ใช่ว่าลงทุนไปเป็นตัวยาหรือเป็นนักบำบัดเสียเอง อีกอย่าง ผมก็แก่จนหกสิบเข้าไปแล้ว”
“ไอ้ผมเองก็มีเมียแล้ว ซ้ำลูกเต้าก็โตๆ เป็นหนุ่มสาวหมดทุกคน” กัปตันว่าบ้าง “ผมรู้ตัวว่าทั้งแก่ ทั้งอ้วน ทั้งมีโรคหอบหืดประจำตัวซะด้วย   ดูๆ เท่าไรก็ไม่มีคุณสมบัติพอจะไปบำบัดโรคนี้ได้เลย ผมน่ะรู้ตัวว่าถูกธรรมชาติกำหนดบทบาทมาให้ว่าต้องเป็นสามีกับพ่อ ไม่ใช่คู่รัก”
“ในกรณีนี้ เราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้คนหนุ่ม แล้วยิ่งรูปหล่อก็ยิ่งเป็นประโยชน์ได้มาก” นายแพทย์ตอบอย่างเอางานเอาการ
กัปตันทุบโต๊ะดังปัง
“คุณหมอคิดถึงฮันส์อยู่ใช่มั้ยล่ะ ถูกเผง เรื่องนี้ต้องอาศัยฮันส์นี่แหละ”
ต้นเรือลุกพรวดขึ้นยืน
“ผมเหรอครับ! ไม่มีวันซะละครับ!”
“ฮันส์ นายมันสูง รูปร่างหล่อ ซ้ำล่ำสันแข็งแรงยังกะสิงโต ทั้งกล้า ทั้งหนุ่มแน่น เราต้องอยู่ในทะเลอีกตั้งยี่สิบสามวันกว่าจะไปถึงฮัมบูร์ก ในกรณีฉุกเฉินยังงี้ ใจคอแกจะทิ้งผู้การที่แกเคารพ กับคุณหมอที่แสนดีคนนี้ เอาตัวรอดไปคนเดียวได้ลงคอเชียวหรือ”
“ไม่รับประทานละครับ ผู้การ เรื่องนี้มันเหลือที่จะทำตามได้ไหว ผมเองแต่งงานมายังไม่ถึงหนึ่งปีเลยครับ แล้วผมก็รักเมียผมมาก ผมแทบจะอดใจรอกลับบ้านที่ฮัมบูร์กไม่ไหวด้วยซ้ำ ป่านนี้เมียคิดถึงผมแย่ แล้วผมก็คิดถึงเมียใจจะขาด ให้ตายผมก็ไม่ยอมนอกใจเมีย โดยเฉพาะนอกใจไปจีบคุณป้าอย่างคุณรี้ด!”

[เทาชมพู]

  หลังจากเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาในหมู่นายเรือ ผู้ไม่มีใครยอมเสียสละ   ต้นเรือก็นึกขึ้นได้
  “ยังไงเราก็ยังมีพนักงานวิทยุสื่อสารเหลืออยู่คนหนึ่งนะครับ”
  กัปตันตะโกนออกมาลั่นห้อง
   “ฮันส์! พ่อคุณพ่อทูนหัว...พ่อช่างประเสริฐเลิศแท้...เร็ว ไปตามพนักงานวิทยุสื่อสารมาเดี๋ยวนี้!”
   มอห์มบรรยายไว้ว่า
   พนักงานวิทยุสื่อสารเป็นชายหนุ่มร่างสูงเหนือระดับปานกลาง ไหล่กว้างผึ่งผายและสะโพกแคบ หลังตรง ร่างเพรียว ผิวสีคล้ำแดดอันเกลี้ยงเกลานั้นดูผ่องใสประหนึ่งผิวเด็กที่ยังไม่เคยเจอมีดโกน นัยน์ตาใหญ่สีฟ้ากระจ่าง และผมหยิกสลวยสีทอง พูดรวมๆ กันแล้วรูปโฉมของเขานั้นเป็นความงามอันสมบูรณ์ของชายชาวยุโรปทางเหนือ
    เขาดูแข็งแกร่งด้วยพลานามัย กระปรี้กระเปร่า เต็มไปด้วยความสดชื่น จนแม้แต่เขายืนอยู่ห่าง คนอื่นๆก็อาจจะสัมผัสความเปล่งปลั่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของเขาได้อย่างดี
   “ชนเผ่าอารยันแท้ๆ” กัปตันเอ่ยขึ้นมาในที่สุด “ไม่ต้องสงสัยเลยข้อนี้ นี่ไอ้น้อง อายุเท่าไหร่แล้วล่ะปีนี้”
   “ยี่สิบเอ็ดปีครับผม”
   “มีเมียแล้วรึยัง?”
   “ยังครับผม”
   “คั่วกะใครอยู่รึเปล่า?”
   พนักงานวิทยุสื่อสารหนุ่มหัวเราะ น้ำเสียงเขาฟังดูสดใส แสดงว่าความเป็นเด็กยังไม่ละไปจากตัวเสียทีเดียว
   “ยังไม่มีครับผม”

[เทาชมพู]

  กัปตันวางท่าทางขึงขังที่สุดเท่าที่จะทำได้ นัยน์ตาสีฟ้าซึ่งระยิบด้วยความครึกครื้นอยู่เสมอนั้น บัดนี้ออกแววเคร่งเอาจริงเอาจัง และน้ำเสียงเขาก็เติมความเคร่งครัดลงไปในเสียงห้าวกังวานตามปกติ
   “แม้ว่าเรือของเราเป็นเรือสินค้า และเราขนถ่ายสินค้าอันมีค่าสูง แต่เราก็รับผู้โดยสารด้วย ข้อหลังนี้เป็นสิ่งที่ทางบริษัทให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่ ฉันได้รับคำสั่งมาว่าให้พยายามบริการทุกอย่างที่จะก่อความพึงพอใจและสะดวกสบายให้ผู้โดยสารของเรา คุณรี้ดประสงค์จะมีคู่รัก คุณหมอและฉันได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ตกลงกันว่าแกเป็นบุคคลที่เหมาะสมที่สุดที่จะทำตามคำเรียกร้องของผู้โดยสารอันทรงเกียรติของเรา”
    “ผมน่ะหรือ...ครับผม?”
    พนักงานวิทยุหน้าแดงก่ำ เขาเผลอหัวเราะก๊ากออกมา แต่ก็รีบสำรวมท่าทีโดยเร็วเมื่อมองเห็นสีหน้าเครียดถมึงทึงของชายทั้งสามผู้ประจันหน้าเขาอยู่
   " แต่เธอแก่พอจะเป็นแม่ของผมได้นะครับผม”
    “อายุเท่าแกนี่ ข้อนี้ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไร คุณรี้ดเป็นสุภาพสตรีผู้มีตระกูลผู้ดีที่สุดในสังคม และยังเกี่ยวดองกับบรรดาพระราชวงศ์ทุกพระองค์ในประเทศอังกฤษด้วย ถ้าหากว่าเธอเป็นชาวเยอรมัน เธอก็คงมีบรรดาศักดิ์อย่างต่ำก็เคานเตสเข้าไปแล้ว การที่แกได้รับมอบให้ทำหน้าที่นี้ย่อมถือว่าเป็นเกียรติยศอย่างสูงส่ง และแกควรจะภูมิใจให้มาก นอกจากนี้ ภาษาอังกฤษของแกก็ตะกุกตะกัก คราวนี้ย่อมเป็นโอกาสอันวิเศษแล้วที่จะฝึกฝนให้ดีขึ้น”
    “ครับ ข้อนี้ก็น่าสนใจเหมือนกัน” พนักงานวิทยุตอบ “ผมเองก็อยากจะฝึกภาษาอังกฤษให้ดีกว่านี้”
    “คนเราน่ะไม่ค่อยมีโอกาสจะผสมผสานความบันเทิงเริงรมย์ กับพัฒนาการทางสติปัญญาได้พร้อมๆ กันอย่างนี้หรอก แกน่าจะขอบใจตัวเองให้มากๆ ที่ประสบโชคดีขนาดนี้”
    “ผมขออนุญาตถามคำถามสักข้อนะครับ ผู้การ ทำไมคุณรี้ดถึงต้องการคู่รัก?”
    “คือมันเป็นธรรมเนียมประเพณีเก่าแก่ของอังกฤษเขาน่ะ เขาถือต่อๆ กันมาว่าผู้หญิงผู้ดีมีตระกูลที่เป็นสาวโสด จะยินยอมมอบกายมอบใจให้คนรักในช่วงระยะเวลานี้ของปี บริษัทเดินเรือก็เลยกังวลมากว่าคุณรี้ดควรจะได้รับการปฏิบัติอย่างถูกต้องเหมือนดังที่เธออยู่บนเรือชาติอังกฤษของเธอเอง อีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าหากว่าเธอพอใจกับการบริการของเรา การที่เธอเกี่ยวดองกับผู้ดีมีตระกูลอีกเยอะแยะ ก็จะทำให้เธอชักชวนเพื่อนฝูงของเธอมาโดยสารเรือของเราเพิ่มมากขึ้น”
    “ผมขอตัวในกรณีนี้ครับผม”
    “ฉันไม่ได้ถามความสมัครใจของแก นี่คือคำสั่งตะหากเล่า แกจะต้องไปหาคุณรี้ดที่ห้องพักของเธอ ตอนห้าทุ่มคืนนี้ เข้าใจไหม”
    “แล้วผู้การจะให้ผมไปทำอะไรที่นั่นครับผม?”
    “ทำอะไร?” กัปตันแผดเสียง “ก็ทำอย่างที่แกควรจะทำน่ะซีโว้ย”