วันนวมินทรมหาราช 13 ตุลาคม

[เทาชมพู]

น้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้  ในพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร

[เทาชมพู]

 

[เทาชมพู]

“วันนวมินทรมหาราช”

สิบสามตุลาคมบังคมบาท
นวมินทรมหาราชผู้ยิ่งใหญ่
วันที่พระเสด็จสวรรคาลัย
วันที่คนร้องไห้ทั้งแผ่นดิน
เหมือนทุกครามิได้คลาดพระบาทคล้อย
จารึกรอยจำหลักใจไม่รู้สิ้น
พระเมตตาคู่ฟ้าคู่ธานินทร์
วันนวมินทร์ราษฎร์พร้อมน้อมสักการ

น้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้
ข้าพระพุทธเจ้า นางนภาลัย สุวรรณธาดา

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

*

[chupong]

เรียนท่านอาจารย์เทาชมพู และท่านสมาชิกเรือนไทยที่เคารพทุกท่านครับ

   เหตุการณ์วันนี้ในปีนั้น ปีซึ่งพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร สวรรคต ผม คนตาบอดตัวเล็กๆคนหนึ่ง ยังจำเรื่องราวได้ดี ขออนุญาตนำบันทึกของตนเอง มาลงในกระทู้นี้นะครับ

   พฤหัสบดี ๑๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๙ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมตื่นเช้าด้วยอาการหนักอกพ้นประมาณ หลังกินข้าวเสร็จ ติดตามข่าวผ่านทางเฟซบุก อ่านแถลงการณ์สำนักพระราชวัง บอก พระอาการยังไม่ดีขึ้น อยู่ๆผมก็โกรธพาลกระแชง ทำไม โชคชะตาจึงกลั่นแกล้งในหลวง ทำไม เทพยดาฟ้าดินจึงมิเห็นใจพสกนิกรไทยบ้าง ทำไม โรคร้ายปราศจากความปรานี ทำไม? ทำไม? ทำไม ฯลฯ ในที่สุด เมื่อเหลือจะกลั้น ผมก็ต้องระบาย
   “ในหลวงต้องทรงหายใช่ไหมน้า” นี่คือประโยคปุจฉาอันประสงถ้อยวิสัชนา “ใช่” เพียงคำเดียว’ต้อง’ ไม่มีคำอื่น ทว่าน้าก็แบ่งรับแบ่งสู้ โทสะผมพลุ่งขึ้นกว่าเดิม
   “ถ้าพวกหมอเก่งๆนั่นรักษาท่านไม่หาย ก็ตัดหัวมันให้หมด” ผมตะโกนระเบิดวาจา น้าเงียบ ผมงัน เมื่อภูเขาไฟในทรวงพ่นลาวาบ่าไหลผ่านปากจนสิ้น ความหมองหม่นมลมัวก็เข้าครอบคลุมคลุ้มจิตดังเก่า เราสามคนน้าหลานพูดคุยแทบจะนับคำได้ ต่างคนจ่อมจมกับข่าวจากเครื่องมือสื่อสารออนไลน์ประจำตัว
   ประมาณเกือบสี่โมงเย็น ผมเข้าเฟซบุกอีกรอบ ตระหนกอกสั่นกับหัวข้อข่าวซึ่งสรุปความได้ว่า สำนักพระราชวังปิดการลงนามถวายพระพร และ กระทรวงมหาดไทยสั่งผู้ว่าราชการทุกจังหวัดเตรียมรับฟังประกาศสำคัญ น้าสาวคนเล็กตัดสินใจเปิดโทรทัศน์ ทุกช่องถ่ายทอดบรรยากาศสดจากโรงพยาบาลศิริราช เสียงผู้คนจำนวนมากสวดมนระงม ความรู้สึกของผมมิต่างจากคนถูกจับกดน้ำช้าๆ ช้าๆ เป็นกระแสธารอันเยียบเย็นหนาวยะเยือก กาลจักรโคจรสืบเนื่องตามครรลองของมัน จนกระทั่ง...
“เฮ้ย เพื่อนฉันส่งข่าวมา” น้าสาวคนกลางส่งสำเนียง ผมไม่รู้หรอกว่านั่นกี่โมง “เขามีเพื่อนทำงานในวัง เพื่อนเขาบอกว่า เสด็จสวรรคตแล้ว”
   ผมลุกพรวดจากเก้าอี้บัดดล วิ่งถลาไปหาน้า กรีดร้องลั่นบ้าน
   “ไอ้โกหก ไม่จริง ไม่จริง อย่าไปเชื่อมัน ไม่จริง ในหลวงต้องทรงหาย ต้องทรงหาย”
ต่อจากนั้นก็ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ พลางตะเบ็งเสียงซ้ำๆ ซ้ำๆ “มัจจุราชใจร้าย มัจจุราชใจร้าย เอาในหลวงคืนมา เอาในหลวงคืนมา พระทูลกระหม่อมแก้ว พระทูลกระหม่อมแก้ว” ร่างผมสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดน้าสาวคนกลาง นานเท่าใดก็สุดคะเน น้าสาวคนเล็กจึงเข้ามาลูบหลัง พร้อมให้สติ
   “พงค์ ท่านทรงทรมานมานานแล้วนะลูก ให้ท่านได้พักผ่อนเถิด”
   ได้ผล ผมสงบลง ใจเริ่มปรับเข้าสู่สภาวะรับความเป็นจริง แม้กระนั้น ก็ยังมึนชาทุกระบบประสาท เพื่อระงับอาการวิปโยคอันอาจทวีขึ้นอีก  ผมเข้าห้องพระชั้นสองของบ้าน ใช้เวลาอยู่ที่นั่นนานพอสมควร ลงมาอีกที ก็ได้เวลากินข้าวเย็น
   ช่างเป็นมื้ออาหารที่ฝืดคอเสียนี่กระไร ข้าวเสมือนจะมากกว่าปกติ ตักเท่าไหร่ไม่รู้จักหมดเสียที ทั้งๆความจริง ปริมาณก็เท่าเดิม ผมต่างหากไม่อยากกิน พอข้าวหมดจานก็มานั่งเตรียมฟังประกาศสำนักพระราชวังตอนหนึ่งทุ่ม
   ทุกอย่างกระจ่างแจ้ง ไม่มีใครมุสา ขณะฟังพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรีแถลงต่อ โคลงบทหนึ่งจากวรรณคดีไทย “ลิลิตพระลอ” ก็ผุดขึ้นในความทรงจำ

   “เสียงไห้ทุกราษฎร์ไห้      ทุกเรือน
อกแผ่นดินดูเหมือน            จักขว้ำ
บเห็นตะวันเดือน            ดาวมืด มัวนา
แลแห่งใดเห็นน้ำ            ย่อมน้ำตาคน”

   ต้องเขียนร้อยกรอง สมองสั่งงานทันที นี่คือวันประวัติศาสตร์สำคัญยิ่งของชาติไทย ผมเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะอีกหน โอ! ทุกท่านครับ กว่าจะกดนิ้วพิมพ์แต่ละคำ ลำบากยากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน ครั้นเขียนจบก็นำขึ้นเฟซบุกส่วนตัว ผมปล่อยให้ถ้อยคำขรุขระโดยมิแก้ไข เพื่อรักษาอารมณ์สลดหดหู่ให้คงเดิม ต่อไปนี้ คือโคลงสำนวนดังกล่าวครับ

อภิวาทพระบาทมูล

   สูรย์ดับ, สูญดับ                                                           สิ้น   แสงฉาย
ดังลู่เอนเอียงทลาย      ถล่มหล้า
โศกแสน ราชฤๅสาย   ศรีกษัตริย์
เสด็จล่องครรลองฟ้า   ฟากพู้นภูมิพิมาน
   ฟังสารศัพท์สนั่นก้อง   กำสรวล
แครครั่งปวงชนครวญ   คร่ำสะอื้น
เยือกจิตยิ่งรำจวน      ใจหว่า
โชกชุ่มชลนาชื้น      ฉ่ำทั้งธรณี
   ภูมีทรงมุ่งเมื้อ   เมืองบน
คงพระเกียรติดำกล      กึกก้อง
คงพระภาคย์พูนผล   พิพัฒน์แผ่
ทุกส่วน โลกาซ้อง      แซ่ซั้นสรรเสริญ
   จำเริญเกินจรัสรุ้ง   จิรังกาล
เถียรสถิตผืนพสุธาร   ถ่องแผ้ว
ไพสิฐไป่อวสาน      สูงส่ง
พราวเพริศบรรเจิดแพร้ว   พร่างเรื้องนิรันดร์สมัย

ขอน้อมเกล้าน้อมกระหม่อมรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้แห่งองค์พระทูลกระหม่อมแก้วในพระบรมโกศซึ่งเสด็จฯ สู่สวรรคาลัย ด้วยความรันทดยิ่ง
ข้าพระพุทธเจ้า นายชูพงค์ ตรีวัฒน์สุวรรณ
วันพฤหัสบดีที่ ๑๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๙

[chupong]

กราบขออภัยท่านอาจารย์เทาชมพู และท่านสมาชิกทุกๆท่านเป็นอย่างยิ่งครับ บันทึกในความคิดเห็นที่ ๖ ผมสะกดคำว่า "พระทูนกระหม่อมแก้ว" ผิด กล่าวคือ "ทูน" แทนที่จะใช้นอหนู กลับใช้ลอลิง ทำให้ความหมายผิดเพี้ยน ตรวจเจอหลังจากโพสต์ข้อความไปแล้ว เหงื่อแตกซ่กเลยครับ

[เทาชมพู]

ฝนที่บ้านเพิ่งหยุดตก

                             แปดปีเสด็จสู่ฟ้า             แดนเดือน
                           อกแผ่นดินยังเหมือน           ร่ำไห้
                           น้ำฟ้าหลั่งลงเตือน              ใจโศก
                            ครวญคร่ำอาลัยไท้             มิรู้สร่างเลย

[ทิพยุทธ]

ผมเกิดวันที่๑๓ฝรั่งบอกวันไม่ดี​

[เทาชมพู]

 

เก้าปี  ธ  สู่ฟ้า                   สรวงสวรรค์
ข้าบาทรำลึกวัน                  ร่ำไห้
พระกรุณาธิคุณอัน              พิสุทธิ์
จักเทิดพระบาทไว้               ยิ่งเกล้าเนานาน

[เทาชมพู]

เพลง ถวายสัจจา"เทาชมพู" แต่งเนื้อขึ้นใหม่จากเพลงเดิมของสุนทราภรณ์ ชื่อ "เหนือเกล้า"
เนื้อเดิมเป็นของคุณสุรัฐ พุกกะเวส  ทำนอง ครูเอื้อ สุนทรสนาน
เพลงนี้แต่งประกอบ"คอนเสิร์ต ร้อยใจ ถวายสัจจา" ที่สุนทราภรณ์จัดขึ้นเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร  มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ฯ เนื่องในวโรกาสฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี พ.ศ. 2549