จดหมายถึงพี่ตั้ม
ถึงพี่ตั้ม ที่เคยเดินอยู่ในฟิล์ม และยังเดินอยู่ในความทรงจำของใครอีกมากมาย
ผมไม่รู้จะเริ่มต้นจดหมายนี้อย่างไรดี เพราะไม่ใช่ทุกวันที่ใครสักคนจากไป แล้วทำให้หัวใจทั้งรุ่นสะอื้นอย่างสุภาพ
ผมอยากบอกพี่ว่า สำหรับพวกเราที่เคยเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่นั่งถือกระเป๋านักเรียนบนเก้าอี้ในโรงหนัง พี่คือพระเอกที่ไม่ต้องกล้ามใหญ่ที่สุด พี่โผล่มาแบบที่พระเอกเมืองไทยไม่เคยมี ไม่ต้องชนะทุกฉาก แต่ จริงใจที่สุดในจอ
พี่คือพี่ชายที่เราหลงรักตั้งแต่ยังไม่รู้จักคำว่าโรลโมเดล เด็กบ้านนอกอย่างพี่ ที่มาต่อสู้อย่างซื่อ ๆ ในเมืองใหญ่ ไม่ได้สอนให้เราสู้แบบเกรี้ยวกราด
แต่สอนให้เราสู้ด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงจริงใจ พี่ขี้เล่นแต่ไม่ขี้โกง พี่ขำขันแต่ไม่ขำความถูกต้อง เพลงสุขาอยู่หนใดที่พี่ร้องจีบน้องโอ๋ไปด้วยระหว่างพายเรือในคลอง เป็นฉากที่เด็กผู้ชายวัยกำลังจะโตอยากเลียนแบบ
ในยุคที่วัยรุ่นเริ่มตั้งคำถามกับชีวิต เริ่มอยากเป็น "ตัวเอง" มากกว่า "ลูกที่ดีของพ่อแม่" พี่ตั้มกลายเป็นแบบอย่างของคนที่กล้าฝัน กล้าเดินทางจากต่างจังหวัดเพื่อไปไล่ตามอนาคต แต่ไม่ทิ้งความดี ความกตัญญู และความรักที่เรียบง่าย
และเมื่อหนังจบลง พี่ตั้มก็ไม่ได้จางหาย แต่กลายเป็น "พิมพ์เขียวของผู้ใหญ่ที่ดี" ให้เด็กผู้ชายรุ่นน้องอีกหลายรุ่นเดินตามโดยไม่รู้ตัว
ผมเชื่อว่าคนรุ่นผมที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ได้ซึมซับอะไรดี ๆ มาหลายอย่างจากตัวละครที่ชื่อตั้ม ที่พี่ไพโรจน์และอาเปี๊ยก โปสเตอร์ ร่วมกันสร้างขึ้นมา
พี่ไพโรจน์ที่รัก
ผมเชื่อว่าแม้วันนี้พี่จะปิดม่านเวทีชีวิตลงอย่างเงียบ ๆ แต่ในหัวใจของพวกเรา เสียงหัวเราะของพี่ แววตาจริงจังในความขี้เล่นของพี่ ยังคงเปิดฉายอยู่ในโรงหนังของความทรงจำทุกคืน
ขอบคุณที่เคยเป็นพี่ชายของเรา ขอบคุณที่เคยทำให้เราอยากโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีของสังคม เป็นผู้ใหญ่ที่ยังยิ้มได้ในวันที่โลกไม่ง่ายเหมือนเดิม
หลับให้สบายนะพี่ "วัยอลวน" ยังฉายต่อในใจพวกเราทุกคน
รักและเคารพเสมอ
น้องชายจากอีกฝั่งของจอ
จากเฟซบุ๊ก
คุณประภาส ชลศรานนท์
