" เสียงกวี "

[Thammada]

สองเท้าที่ก้าวกล้าย่อมสาหัส มือเคยมัดเป้าหมายให้หลายหน กายเคยแกร่งเคยก้มเพราะคมคน ใจอับจนก็แจ้งจากแรงใจ                 ... คนขับเรือรู้คลื่นที่ฝืนฝ่า หากรู้ว่าหมดหวังก็หวั่นไหว แล้วเรือจะรอดล่มจากคมใคร คนย่อมไม่ถึงฝั่งที่หวังนั้น พ้อพายุน้อยใหญ่ อยู่ในอก หนักเท่านกที่ท้าเอาฟ้าฝัน หากไร้คลื่นโหมหามอยู่ตามกัน รู้เรือมั่นอยู่ไหม วัดใจคน มองไม้ใหญ่ยืนโตโชว์กิ่งก้าน ประสบการณ์ความกล้ากี่ฟ้าฝน พายุใหญ่ไฟฟอนกี่ร้อนรน ยิ่งเติบตนยิ่งต้านต่อมารมวล มองตัวเราเท่าไหนในโลกกว้าง กี่ขีดขวางคอยขั้นให้ผันผวน ต้องรุก-รับ หรือหลบ ต้องทบทวน ยิ่งจำนวนยิ่งหนุนเป็นคุณคม                   ... เมื่อมองโลกมองเรามองเขาด้วย แม้ไม่ช่วยให้ชื่นหรือขื่นขม มองเพื้อพักตักหล้าและอารมณ์ เพื่อผสมสีสัน สู่วันชัย ๚          ธรรมดา      ๑๒/๙/๒๕๖๖

เ

[Thammada]

๐ เยาวชน ๐(กาพย์ยานี ๑๑) เธอคือเยาวชน            เติบตนตระหนักแค่ไหน สร้างสรรค์สมวันวัย     วาดวิถีวาดชีวิต ดีงามได้ตามแต่ง         ด้วยลำแข้งคุมลิขิต ก้าวย่างอยู่ทางทิศ      ที่ควรค่าราคาคน สังคมมีคมมาก            หลายหลากลึกต้องฝึกฝน สร้างชาติคือสร้างชน  สร้างตนต่อเป็นข้อควร คำแม่จำแลรัก             คำพ่อหนักให้หันหวน คุณท่านต้องทบทวน   ทั้งตอบแทนคุณแผ่นดิน สำนึกในศึกษา            ชาติเป็นมามีชาติสิน เอกผู้พระภูมินทร์        มิ่งขวัญศาสน์ที่ชาติทรง เธอคือเยาวชน            จักพ้นผู้ทั้งรู้-หลง เมื่อมือเธอถือธง          ที่ศรัทธาสง่างาม ๚                                                       ธรรมดา

[เพ็ญชมพู]

ไฟในน้ำ

ปั่นป่วนแล้วพังพินาศทั้งหาดใหญ่  ยายอยู่ไหนตาอยู่นั่นล้วนขวัญหาย  พ่อแม่ลูกพลาดพลัดกระจัดกระจาย  ใจสลายเผชิญหน้าฟ้าชนดิน  โอ้ ฟ้าร่วงฝนทลายเป็นสายห่า  กรูลงมาเป็นก้อนโศกทับโลกสิ้น  รถทุกคัน บ้านทุกหลัง พับพังภินทน์  คนแดดิ้นโดดดายตายทั้งเป็น  ปู่อุ้มหลานคลานหลังคาย่าตามติด  มีเวลาน้อยนิดยังพอเห็น  เดี๋ยวมืดมากลืนเกลือกจะเยือกเย็น  แสงเอยเร้นลับหายไปหนใด  บ้านโน้นแม่ลูกสองมองไม่พบ  ไปแอบหลบเลยหลงไปตรงไหน  ในความมืดชืดมีราตรีภัย  เหมือนนรกตกในไฟแห่งน้ำ  รัฐบาลทำอะไรที่ไหนเล่า  มัวงมเงางมเล่นไม่เป็นส่ำ  การบริหารมิใช่โชว์โง่ซ้ำซ้ำ  หากต้องทำแบบลงมือคือรู้ทัน  จะดับไฟในน้ำอย่างไรเล่า  จะกล่อมโศกดับเศร้าอย่างไรนั่น  มีอำนาจ มีคน สารพัน  ต้องยืนยันจัดการบริหารให้เป็น          ชมัยภร แสงกระจ่าง        ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๘

[เทาชมพู]

น้ำใจสู่แดนใต้

หาดใหญ่เกิดทุกข์ใหญ่ 
ทั้งภาคใต้ต่างกระเทือน
น้ำบ่าหลังคาเรือน
ฝนตกเหมือนระเบิดลง

ทรัพย์สินก็สิ้นสูญ
คนอาดูรแทบปลิดปลง
ธุรกิจที่มั่นคง              
ก็ถล่มทลายพลัน

ตายเจ็บแล้วเป็นร้อย
บ้างติดคอยอยู่หลายวัน
เหน็บหนาวอดข้าวกัน        
ร้องเรียกลั่นจากหลังคา

น้ำท่วมรวมน้ำใจ
ที่หลั่งไหลซับน้ำตา
จากสังฆราชา
กษัตราพระราชินี

พร้อมเพรียงเสบียงสรรพ
ทุกเหล่าทัพมาทันที
เรือรบหลวงจักรี      
ก็เคลื่อนที่บัญชาการ

เจ็ตสกีกี่สิบลำ
แล่นฝ่าน้ำส่งอาหาร
มาเลย์มาร่วมงาน             
ทั้งชาวบ้านจิตอาสา

รัฐบาลเร่งงานนิด
อย่ามัวคิดแต่ยุบสภา
แม้น้ำจะลดรา                
ต้องเยียวยาอีกยาวไกล

ชาวใต้จงใจมั่น     
ขอส่งขวัญกำลังใจ
ร่วมฝ่าอุทกภัย
เราคนไทยไม่ทิ้งกัน


                              นภาลัย สุวรรณธาดา

[เทาชมพู]

จาก Facebook ของคุณเพลงผ้า ปรพากย์
 

ขวัญเจ้าเอย

๐ สองมือนี้ กล้าแกร่ง แห่งนักรบ
มุ่งสยบ ไพรี มิมีขลาด
กระชับปืน ยืนจ้อง ปกป้องชาติ
แสนองอาจ นักรบไทย ใจประจัญ

๐ มาบัดนี้ สองมือแกร่ง จะอ่อนนุ่ม
บรรจงอุ้ม โอบกอด เจ้ายอดขวัญ
พี่ทหาร จะคุ้มภัย ให้โดยพลัน
ขอให้เจ้า อย่าหวาดหวั่น นะขวัญเอย

                                                                 เพลงผ้า ปรพากย์
                                                                 ๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๘
พี่ทหารเข้าช่วยทารก น้ำท่วมหาดใหญ่