สุภาษิตพระร่วง
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
การปรับปรุง เมื่อ 02:57, 26 เมษายน 2554 โดย CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
ผู้แต่ง: ไม่ทราบ
บทประพันธ์
๏ ปางสมเด็จพระร่วงเจ้า | |||
เผ้าแผ่นภพสุโขทัย | |||
มลักเห็นในอนาคต | |||
จึงผายพจนประภาษ | |||
เป็นอนุสาสนกถา | |||
สอนคณานรชน | |||
ทั่วธราดลพึงเพียร | |||
เรียนอำรุงผดุงอาตม์ | |||
อย่าเคลื่อนคลาดคลาถ้อย | |||
เมื่อน้อยให้เรียนวิชา | |||
ให้หาสินเมื่อใหญ่ | |||
อย่าใฝ่เอาทรัพย์ท่าน | |||
อย่าริร่านแก่ความ | |||
ประพฤติตามบูรพระบอบ | |||
เอาแต่ชอบเสียผิด | |||
อย่ากอปรกิจเป็นพาล | |||
อย่าอวดหาญแก่เพื่อน | |||
เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า | |||
หน้าศึกอย่านอนใจ | |||
ไปเรือนท่านอย่านั่งนาน | |||
การเรือนตนเร่งคิด | |||
อย่านั่งชิดผู้ใหญ่ | |||
อย่าใฝ่สูงให้พ้นศักดิ์ | |||
ที่รักอย่าดูถูก | |||
ปลูกไมตรีอย่ารู้ร้าง | |||
สร้างกุศลอย่ารู้โรย | |||
อย่าโดยคำคนพลอด | |||
เข็นเรือทอดทางถนน | |||
เป็นคนอย่าทำใหญ่ | |||
ข้าคนไพร่อย่าไฟฟุน | |||
คบขุนนางอย่าโหด | |||
โทษตนผิดรำพึง | |||
อย่าคะนึงถึงโทษท่าน | |||
หว่านพืชจักเอาผล | |||
เลี้ยงคนจักกินแรง | |||
อย่าขัดแข็งผู้ใหญ่ | |||
อย่าใฝ่ตนให้เกิน | |||
เดินทางอย่าเดินเปลี่ยว | |||
น้ำเชี่ยวอย่าขวางเรือ | |||
ที่ซุ้มเสือจงประหยัด | |||
จงเร่งระมัดฟืนไฟ | |||
ตนเป็นไทอย่าคบทาส | |||
อย่าประมาทท่านผู้ดี | |||
มีสินอย่าอวดมั่ง | |||
ผู้เฒ่าสั่งจงจำความ | |||
ที่ขวากหนามอย่าเสียเกือก | |||
ทำรั้วเรือกไว้กันตน | |||
คนรักอย่าวางใจ | |||
ที่มีภัยพึงหลีก | |||
ปลีกตนไปโดยด่วน | |||
ได้ส่วนอย่ามักมาก | |||
อย่ามีปากกว่าคน | |||
รักตนกว่ารักทรัพย์ | |||
อย่าได้รับของเข็ญ | |||
เห็นงามตาอย่าปอง | |||
ของฝากท่านอย่ารับ | |||
ที่ทับจงมีไฟ | |||
ที่ไปจงมีเพื่อน | |||
ทางแถวเถื่อนไคลคลา | |||
ครูบาสอนอย่าโกรธ | |||
โทษตนผิดพึงรู้ | |||
สู้เสียสินอย่าเสียศักดิ์ | |||
ภักดีอย่าด่วนเคียด | |||
อย่าเบียดเสียดแก่มิตร | |||
ที่ผิดช่วยเตือนตอบ | |||
ที่ชอบช่วยยกยอ | |||
อย่าขอของรักมิตร | |||
ชอบชิดมักจางจาก | |||
พบศัตรูปากปราศรัย | |||
ความในอย่าไขเขา | |||
อย่ามัวเมาเนืองนิตย์ | |||
คิดตรองตรึกทุกเมื่อ | |||
พึงผันเผื่อต่อญาติ | |||
รู้ที่ขลาดที่หาญ | |||
คนพาลอย่าพาลผิด | |||
อย่าผูกมิตรไมตรี | |||
เมื่อพาทีพึงตอบ | |||
จงนบนอบผู้ใหญ่ | |||
ช้างไล่แล่นเลี่ยงหลบ | |||
สุวานขบอย่าขบตอบ | |||
อย่ากอปรจิตรริษยา | |||
เจรจาตามคดี | |||
อย่าปลุกผีกลางคลอง | |||
อย่าปองเรียนอาถรรพ์ | |||
พลันฉิบหายวายม้วย | |||
อย่ายลเยี่ยงถ้วยแตกมิติด | |||
จงยลเยี่ยงสัมฤทธิ์แตกมิเสีย | |||
ลูกเมียอย่าวางใจ | |||
ภายในอย่านำออก | |||
ภายนอกอย่านำเข้า | |||
อาสาเจ้าจนตัวตาย | |||
อาสานายจงพอแรง | |||
ของแพงอย่ามักกิน | |||
อย่ายินคำคนโลภ | |||
โอบอ้อมเอาใจคน | |||
อย่ายลเหตุแต่ใกล้ | |||
ท่านไท้อย่าหมายโทษ | |||
คนโหดให้เอ็นดู | |||
ยอครูยอต่อหน้า | |||
ยอข้าเมื่อแล้วกิจ | |||
ยอมิตรเมื่อลับหลัง | |||
ลูกเมียยังอย่าสรรเสริญ | |||
เยียสะเทินจะอดสู | |||
อย่าชังครูชังมิตร | |||
ผิดอย่าเอาเอาแต่ชอบ | |||
นอบตนต่อผู้เฒ่า | |||
เข้าออกอย่าวางใจ | |||
ระวังระไวหน้าหลัง | |||
เยียวผู้ชังจะคอยโทษ | |||
อย่ากริ้วโกรธเนืองนิตย์ | |||
ผิว[1]ผิดปลิดไปร้าง | |||
ข้างตนไว้อาวุธ | |||
เครื่องสรรพยุทธอย่าวางจิต | |||
คิดทุกข์ในสงสาร | |||
อย่าทำการที่ผิด | |||
คิดขวนขวายที่ชอบ | |||
โต้ตอบอย่าเสียคำ | |||
คนขำอย่าร่วมรัก | |||
พรรคพวกพึงทำนุก | |||
ปลุกเอาแรงทั่วตน | |||
ยลเยี่ยงไก่นกกระทา | |||
พาลูกหลานมากิน | |||
ระบือระบิลอย่าฟังคำ | |||
การจะทำอย่าด่วนได้ | |||
อย่าใช้คนบังบด | |||
ทดแทนคุณท่านเมื่อยาก | |||
ฝากของรักจงพอใจ | |||
เฝ้าท้าวไทอย่าทระนง | |||
ภักดีจงอย่าเกียจ | |||
เจ้าเคียดอย่าเคียดตอบ | |||
นอบนบใจใสสุทธิ์ | |||
อย่าขุดคนด้วยปาก | |||
อย่าถากคนด้วยตา | |||
อย่าพาผิดด้วยหู | |||
อย่าเลียนครูเตือนด่า | |||
อย่าริกล่าวคำคด | |||
คนทรยศอย่าเชื่อ | |||
อย่าแผ่เผื่อความผิด | |||
อย่าผูกมิตรคนจร | |||
ท่านสอนอย่าสวนตอบ | |||
ความชอบจำใส่ใจ | |||
ระว้งระไวที่ไปมา | |||
เมตตาตอบต่อมิตร | |||
คิดแล้วจึ่งเจรจา | |||
อย่านินทาผู้อื่น | |||
อย่าตื่นยกยอตน | |||
คนจนอย่าดูถูก | |||
ปลูกไมตรีทั่วชน | |||
ตระกูลตนจงคำนับ | |||
อย่าจับลิ้นแก่คน | |||
ท่านรักตนจงรักตอบ | |||
ท่านนอบตนจงนอบแทน | |||
ความแหนให้ประหยัด | |||
เผ่ากษัตริย์เพลิงงู | |||
อย่าดูถูกว่าน้อย | |||
หิ่งห้อยอย่าแข่งไฟ | |||
อย่าปองภัยต่อท้าว | |||
อย่ามักห้าวพลันแตก | |||
อย่าเข้าแบกงาช้าง | |||
อย่าออกก้างขุนนาง | |||
ปางมีชอบท่านช่วย | |||
ปางป่วยท่านชิงชัง[2] | |||
ผิจะบังบังจงลับ | |||
ผิจะจับจับจงมั่น | |||
ผิจะคั้นคั้นจงตาย | |||
ผิจะหมายหมายจงแท้ | |||
ผิจะแก้แก้จงกระจ่าง | |||
อย่ารักห่างกว่าชิด | |||
คิดข้างหน้าอย่าเบา | |||
อย่าถือเอาตื้นกว่าลึก | |||
เมื่อเข้าศึกระวังตน | |||
เป็นคนเรียนความรู้ | |||
จงยิ่งผู้ผู้มีศักดิ์ | |||
อย่ามักง่ายมิดี | |||
อย่าตีงูให้แก่กา | |||
อย่าตีปลาหน้าไซ | |||
ใจอย่าเบาจงหนัก | |||
อย่าตีสุนัขห้ามเห่า | |||
ข้าเก่าร้ายอดเอา | |||
อย่ารักเหากว่าผม | |||
อย่ารักลมกว่าน้ำ | |||
อย่ารักถ้ำกว่าเรือน | |||
อย่ารักเดือนกว่าตะวัน | |||
สบสิ่งสรรพโอวาท | |||
ผู้เป็นปราชญ์พึงสดับ | |||
ตรับตริตรองปฏิบัติ | |||
โดยอรรถอันถ่องถ้วน | |||
แถลงเลศเหตุเลือกล้วน | |||
เลิศอ้างทางธรรม แลนาฯ | |||
๏ บัณ เจิดจำแนกแจ้ง | พิสดาร ความเอย | ||
ฑิต ยุบลบรรหาร | เหตุไว้ | ||
พระ ปิ่นนัคราสถาน | อุดรสุข ไทยนา | ||
ร่วง ราชนามนี้ได้ | กล่าวถ้อยคำสอนฯ | ||
เชิงอรรถ
ที่มา
ขอขอบคุณ คุณวิลลี่ มาลัยทอง ผู้พิมพ์เป็นวิทยาทาน