ลิลิตพระลอ

จาก ตู้หนังสือเรือนไทย

(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
ข้ามไปที่: นำทาง, สืบค้น
(→ชมโฉมพระลอ)
(→๒๑ เพื่อนแพงรัญจวน)
แถว 79: แถว 79:
</tpoem>
</tpoem>
-
=== ๒๑ เพื่อนแพงรัญจวน ===
+
=== พระเพื่อนแพงรัญจวน ===
 +
<tpoem>
 +
<sup>โคลง ๔</sup>
 +
๒๑ ขับซอยอราชเที้ยร  ทุกเมือง
 +
ฦๅเล่าพระลอเลือง  ทั่วหล้า
 +
โฉมบาบพิตรเปลือง  ใจโลก
 +
สาวหนุ่มฟังเปนบ้า  อยู่เพี้ยงโหยหน ฯ
 +
๒๒ เล่าฦๅโฉมท้าวทั่ว  เมืองสรอง
 +
ขจรข่าวถึงหูสอง  พี่น้อง
 +
รทวยดุจวัลย์ทอง  ครวญไคร่ เห็นนา
 +
โหยลห้อยในห้อง  อยู่เหยี้ยมฟังสาร ฯ
 +
๒๓ พระแพงพระเพื่อนเพี้ยง  พิศวง
 +
นับอยู่ในใจจง  จอดไท้
 +
มลักเห็นดอกกลหลง  ฉงนเงื่อน อยู่นา
 +
อกอ่อนรทวยไหม้  สรากหน้าตาหมอง ฯ
 +
</tpoem>
 +
=== นางรื่นนางโรยเป็นคู่คิด ===
 +
<tpoem>
 +
๒๔ นางโรยนางรื่นขึ้น  ไปเยือน
 +
เห็นราชสองหมองเหมือน  ดั่งไข้
 +
ทุกวันดุจดวงเดือน งามชื่น  ไส้นา
 +
หมองดั่งนี้ข้าไหว้  บอกข้าขอฟัง หนึ่งรา ฯ
 +
๒๕ ผิวไข้พูลพยาธิไซร้  ยาหาย ง่ายนา
 +
ไข้หลากทั้งหลายใคร  ช่วยได้
 +
ไข้ใจแต่จักตาย  ดีกว่า ไสร้นา
 +
สองพี่นึกในไว้  แต่ถ้าเผาเผือ ฯ
 +
</tpoem>
 +
<tpoem>
 +
<sup>โคลง ๒</sup>
 +
๒๖ ข้าฟังเหลือที่พร้อง  สองสมเด็จพระน้อง
 +
กล่าวนี้กลใด ฯ
 +
๒๗ ใดขัดใจแม่ ณ เกล้า  สองสมเด็จพระเจ้า
 +
บอกไว้งานเผือ ฯ
 +
</tpoem>
 +
<tpoem>
 +
<sup>ร่าย</sup>
 +
๒๘ เจ็บเผือเหลือแผ่นดิน นะพี่ หลากระบิลในแหล่งหล้า นะพี่ บอกแล้วจะไว้หน้าแห่งใด นะพี่ ความอายใครช่วยได้ นะพี่ อายแก่คนไสร้ท่านหัว นะพี่ แหนงตัวตายดีกว่า นะพี่ สองพี่อย่าถามเผือ นะพี่ เจ็บเผือเหลือแห่งพร้อง โอ้เอนดูรักน้อง อย่าซ้ำจำตาย หนึ่งรา ฯ
 +
</tpoem>
 +
<tpoem>
 +
<sup>ร่าย</sup>
 +
๒๙ ข้าไหว้ถวายชีพิต เผือข้าชิดข้าเชื่อ เขือดังฤๅเหตุใด ธมิไว้ใจเท่าเผ้า สองแม่ ณ หัวเจ้า มิได้เอนดูเผือฤๅ ฯ
 +
</tpoem>
 +
<tpoem>
 +
<sup>โคลง ๔</sup>
 +
๓๐ เสียงฦาเสียงเล่าอ้าง  อันใด พี่เอย
 +
เสียงย่อมยอยศใคร  ทั่วหล้า
 +
สองเขือพี่หลับไหล  ลืมตื่น ฤๅพี่
 +
สองพี่คิดเองอ้า  อย่าได้ถามเผือ ฯ
 +
๓๑ สิ่งนี้น้องแก้วอย่า  โศกา นะแม่
 +
เผือจักขออาสา  จุ่งได้
 +
ฉันใดราชจักมา  สมสู่ สองนา
 +
จักสื่อสารถึงไท้  หากรู้เปนกล ฯ
 +
๓๒ ความคิดผิดรีตได้  ความอาย พี่เอย
 +
หญิงสื่อชักชวนชาย  สู่หย้าว
 +
เจ็บเผือว่าแหนงตาย  ดีกว่า ไสร้นา
 +
เผื่อหากรักท้าวท้าว  ไป่รู้จักเผือ ฯ
 +
๓๓ ไป่ห่อนเหลือคิดข้า  คิดผิด แม่นา
 +
คิดสิ่งเปนกลชิด  ชอบแท้
 +
มดหมอแห่งใดสิทธิ์  จักสู่ ธแม่
 +
ให้ลอบลองท้าวแล้  อยู่ได้ฉันใด ฯ
 +
</tpoem>
 +
<tpoem>
 +
<sup>ร่าย</sup>
 +
๓๔ ภายในสองนางขอบ ว่ามิชอบภายนอก ดอกห้ามว่าผิดใหญ่ เขือคิดใช่ความดี มีผู้รู้น่ากลัว เสียตัวเผือลูกไท้ จะไว้ผิดในแหล่งหล้า จะไว้หน้าแห่งหนใด ข้าเดาใจสองสบ พบกระแหน่สองศรี ใจกษัตรีมีเสียชอบ เราจะประกอบจงควร ซึ่งสองครวญจุ่งได้ ไว้ความร้ายแก่เรานา ข้าก็ว่าสองพงาอยู่เกล้า สองท้าวเจ้าไป่รู้ ไว้เผือผู้อาสา ครานี้พี่ บ ผิด ความคิดสอง บได้ สองบพิตรจักไว้ สองพี่เลี้ยงเยียใด ฯ
 +
</tpoem>
 +
<tpoem>
 +
<sup>ร่าย</sup>
 +
๓๕ ข้าจะใช้ชาวในผู้สนิท ชิดชอบอัชฌาสัย ไปซื้อขายวายล่อง แล้วให้ท่องเที่ยวเดิร สรรเสริญสองโฉมศรี ทั่วบุรีพระลอ ขับซอยอยศอ้าง ฦๅลูกกษัตริย์เจ้าช้าง ชื่นแท้ใครเทียม เทียบนา ฯ
 +
</tpoem>
 +
 
=== ๒๘ ปรับทุกข์กับพี่เลี้ยง ===
=== ๒๘ ปรับทุกข์กับพี่เลี้ยง ===
=== ๓๑ รื่นโรยรับอาสา ===
=== ๓๑ รื่นโรยรับอาสา ===

การปรับปรุง เมื่อ 05:29, 5 กรกฎาคม 2552

เนื้อหา

สรรเสริญอยุธยา

ร่าย
๑ ศรีสิทธิฤทธิไชย ไกรกรุงอดุงเดชฟุ้งฟ้า หล้ารรัวกลัวมหิมา รอาอานุภาพปราบทุกทิศ ฤทธิรุกราญผลาญพระนคร รอนลาวกาวตาวตัดหัว ตัวกลิ้งกลาดดาษดวน ฝ่ายข้างยวนแพ้พ่าย ฝ่ายข้างลาวประลัย ฝ่ายข้างไทยไชเยศ คืนยังประเทศพิศาล สำราญราษฎร์สัมฤทธิ พิพิธราชสมบัติ พิพัฒนมงคล สรสกลสีมา ประชากรเกษมสุข สนุกทั่วธรณี พระนครศรีอโยธยา มหาดิลกภพ นพรัตนราชธานีบุรีรมย์ อุดมยศโยคยิ่งหล้า ฟ้าฟื้นฟึกบูรณ์ ฯ
             
โคลง ๔
๒ บุญเจ้าจอมโลกเลี้ยงโลกา
ระเรื่อยเกษมสุขพูลใช่น้อย
แสนสนุกศรีอโยธยาฤๅร่ำ ถึงเลย
ทุกประะเทศชมค้อยค้อยกล่าวอ้างเยินยอ ฯ
๓ รู้มลักสรบศาสตร์ถ้วนหญิงชาย
จักกล่าวกลอนพระลอเลิศผู้
ไพเราะเรียบบรรยายเพราะยิ่ง เพราะนา
สมปี่ลู้เสียงลู้ล่อเล้าโลมใจ ฯ
๔ สรวลเสียงขับอ่านอ้างใดปาน
ฟังเสนาะใดปูนเปรียบได้
เกลากลอนกล่าวกลการกลกล่อม ใจนา
ถวายบำเรอท้าวไท้ธิราชผู้มีบุญฯ
             

เมืองสรวง

ร่าย
๕ กล่าวถึงขุนผู้ห้าว นามท่านท้าวแมนสรวง เปนพระยาหลวงผ่านเผ้า เจ้าเมืองสรวงมีศักดิ์ ธมีอัคเทพีพิลาส ชื่อนางนาฎบุญเหลือ ล้วนเครือท้าวเครือพระยา สาวโสภาพระสนม ถ้วนทุกกรมกำนัล มนตรีคัลคับคั่ง ช้างม้ามั่งมหิมา โยธาเดียรดาษหล้า หมู่ทกล้าทหาร เฝ้าภูบาลนองเนือง เมืองออกมากมียศ ท้าวธมีเอารสราชโปดก ชื่อพระลอดิลกล่มฟ้า ทิศตะวันออกหล้า แหล่งไล้สีมา ท่านนาฯ
             

เมืองสรอง

ร่าย
๖ มีพระยาหนึ่งใหญ่ ธไซร้ทรงนามกร พิมพิสาครราช พระบาทเจ้าเมืองสรอง สมบัติหลวงสองราชา มีมหิมาเสมอกัน ทิศตะวันตกไท้ท้าว อคร้าวครองครองยศ ท้าวธมีเอารสราชฦๅไกร ชื่อท้าวพิไชยพิษณุกร ครั้นลูกภูธรธใหญ่ไซร้ ธก็ให้ไปกล่าวไปถาม นางนามท้าวนามพระยา ชื่อเจ้าดาราวดี นางมีศรีโสภา เปนนางพระยาแก่ลูกไท้ ลูกท้าวธได้เมียรัก ลำนักเนตรเสนหา อยู่นานมามีบุตร สุดสวาทกษัตริย์สององค์ ทรงโฉมจันทรงามเงื่อน ชื่อท้าวเพื่อนท้าวแพง จักแถลงโฉมเลิศล้วน งามถี่พิศงามถ้วน แห่งต้องติดใจ บารนี ฯ
             

ท้าวแมนสรวงยกไปรบเมืองสรอง

ร่าย
๗ เมื่อนั้นไท้แมนสรวง พญาหลวงให้หา หัวเมืองมาริปอง ว่าเมืองสรองกษัตริย์กล้า อย่าช้าเราจะรบ ชิงพิภพเป็นเมืองออก เร่งบอกให้เรียบพล นายกคณชุมกัน ครันเทียบพลเศิกเสร็จ ท้าวธเสด็จพยุหบาตร ลีลาศจากพระนคร คลี่นิกรพลพยู่ห์ สู่แดนศึกบ่มิช้า เดียรดาษพลช้างม้า เพียบพื้นภูมิน ฯ
             

ท้าวพิมพิสาครราชขาดคอช้าง

ร่าย
๘ ส่วนนรินทรราชา พิมพิสาครราช พระบาทครั้นได้ยิน ว่าภูมินทร์แมนสรวง ยกทัพหลวงมากระทั่ง ท้าวธก็สั่งพลออกรับ ตับตามกันเดียรดาษ พระบาทเสด็จบ่มิช้า พลหัวหน้าพะกัน แกว่งตาวฟันฉะฉาด แกว่งดาบฟาดฉะฉัด ซ้องหอกซัดยะยุ่ง ซ้องหอกพุ่งยะย้าย ข้างซ้ายรบบ่มิคลา ข้างขวารบบ่มิแคล้ว แกล้วแลแกล้วชิงข้า กล้าแลกล้าชิงขัน รุมกันพุ่งกันแทง เข้าต่อแย้งต่อยุทธื โห่อึงอุดเอาชัย เสียงปืนไฟกึกก้อง สะเทือนท้องพสุธา หน้าไม้ดาปืนดาษ ธนูสาดศรแผลง แขงต่อแขงง่าง้าง ช้างพะช้างชนกัน ม้าผกผันคลุกเคล้า เข้ารุกรวนทวนแทง ระแรงเร่งมาหนา ถึงพิมพิสาครราช พระบาดขาดคอช้าง ขุนพลคว้างขวางรบ กันพระศพกษัตริย์ หนีเมื้อเมืองท่านไธ้ ครั้นพระศพเข้าได้ ลั่นเขื่อนให้หับทวาร ท่านนา ฯ
             

เมืองสรองป้องกันเมืองได้ ท้าวแมนสรวงถอยทัพ

ร่าย
๙ งานรักษาพระนคร ท้าวพิชัยพิษณุกรกันเมืองได้ ไท้แมนสรวงเสด็จคืน ท้าวพิชัยยืนครองพิภพ ปลงพระศพราชบิดาแล้วไสร้ ธก็ให้สองพระงาหน่อเหน้า ไปอยู่ด้วยย่าเจ้าวังเดียว กับสองนางเฉลียวฉลาด พี่เลี้ยงราชธิดา โดยธตราชื่อชื่น ชื่อนางรื่นแลนางโรย โดยรักษาสองอ่อนท้าว สองสมเด็จเสด็จด้าว สู่ห้องเรือนหลวง ท่านแล ฯ
             

พระลอครองเมืองสรอง

ร่าย
๑๐ เมื่อนั้นไท้แมนสรวง พระยาหลวงผู้มีศักดิ์ ให้ไปกล่าวนางลักษณวดี นางมีศรีสวัสดิ์ลออ ให้แก่พระลอดิลก ยกเปนอัคมหิษี มีบริพารพระสนม ถ้วนทุกกรทกำนัล ประกอบสรรพสมบูรณ์ จึงนเรนทร์สูรราชบิดา สวรรคาไลยแล้วเสด็จ พระลอเสด็จเสวยราชย์ โฉมอภิลาสสระผม ดิสฟ้าชมบรู้ โฉมพระลอเลิศแก้ว กว่าท้าวแดนดิน แลนา ฯ
             

ยอโฉมพระลอ

โคลง ๒
๑๑ รอยรูปอินทร์หยาดฟ้ามาอ่าองค์ในหล้า
แหล่งให้คนชม แลฤๅ ฯ
๑๒ พระองค์กลมกล้องแกล้งเอวอ่อนอรอรรแถ้ง
ถ้วนแห่งเจ้ากูงาม บารนี ฯ
๑๓ โฉมผจญสามแผ่นแพ้งามเลิศงามล้วนแล้
รูปต้องติดใจ บารนี ฯ
๑๔ ฦๅขจรในแหล่งหล้าทุกทั่วคนเที่ยวค้า
เล่าล้วนยอโฉม ท่านแล ฯ
๑๕ เดือนจรัสโพยมแจ่มฟ้าผิบได้เห็นหน้า
ลอราชไซร้ดูเดือน ดุจแล ฯ
๑๖ ตาเหมือนตามฤคมาศพิศคิ้วพระลอราช
ประดุจแก้วเกาทัณฑ์ ก่งนา ฯ
๑๗ พิศกรรณงามเพริศแพร้วกลกลีบบงกชแก้ว
อีกแก้มปรางทอง เทียบนา ฯ
๑๘ ทำนองนาสิกไท้คือเทพนฤมิตไว้
เปรียบด้วย ขอกาม ฯ
๑๙ พระโอษฐ์งามยิ่งแต้มศศิอยู่เยียวยะแย้ม
พระโอษฐ์โอ้งามตรู บารนี ฯ
             
ร่าย
๒๐ พิศดูคางสระสม พิศศอกกลมกลกลึง สองไหล่พึงใจกาม อกงามเงื่อนไกรสร พระกรกลงวงคช นิ้วสลวยชดเล็บเลิศ ประเสริฐสรรพสรรพางค์ แต่บาทางค์สุดเกล้า พระเกศงามล้วนเท้า พระบาทไท้งามสม สรรพนา ฯ
             

พระเพื่อนแพงรัญจวน

โคลง ๔
๒๑ ขับซอยอราชเที้ยรทุกเมือง
ฦๅเล่าพระลอเลืองทั่วหล้า
โฉมบาบพิตรเปลืองใจโลก
สาวหนุ่มฟังเปนบ้าอยู่เพี้ยงโหยหน ฯ
๒๒ เล่าฦๅโฉมท้าวทั่วเมืองสรอง
ขจรข่าวถึงหูสองพี่น้อง
รทวยดุจวัลย์ทองครวญไคร่ เห็นนา
โหยลห้อยในห้องอยู่เหยี้ยมฟังสาร ฯ
๒๓ พระแพงพระเพื่อนเพี้ยงพิศวง
นับอยู่ในใจจงจอดไท้
มลักเห็นดอกกลหลงฉงนเงื่อน อยู่นา
อกอ่อนรทวยไหม้สรากหน้าตาหมอง ฯ
             

นางรื่นนางโรยเป็นคู่คิด

๒๔ นางโรยนางรื่นขึ้นไปเยือน
เห็นราชสองหมองเหมือนดั่งไข้
ทุกวันดุจดวงเดือน งามชื่นไส้นา
หมองดั่งนี้ข้าไหว้บอกข้าขอฟัง หนึ่งรา ฯ
๒๕ ผิวไข้พูลพยาธิไซร้ยาหาย ง่ายนา
ไข้หลากทั้งหลายใครช่วยได้
ไข้ใจแต่จักตายดีกว่า ไสร้นา
สองพี่นึกในไว้แต่ถ้าเผาเผือ ฯ
             
โคลง ๒
๒๖ ข้าฟังเหลือที่พร้องสองสมเด็จพระน้อง
กล่าวนี้กลใด ฯ
๒๗ ใดขัดใจแม่ ณ เกล้าสองสมเด็จพระเจ้า
บอกไว้งานเผือ ฯ
             
ร่าย
๒๘ เจ็บเผือเหลือแผ่นดิน นะพี่ หลากระบิลในแหล่งหล้า นะพี่ บอกแล้วจะไว้หน้าแห่งใด นะพี่ ความอายใครช่วยได้ นะพี่ อายแก่คนไสร้ท่านหัว นะพี่ แหนงตัวตายดีกว่า นะพี่ สองพี่อย่าถามเผือ นะพี่ เจ็บเผือเหลือแห่งพร้อง โอ้เอนดูรักน้อง อย่าซ้ำจำตาย หนึ่งรา ฯ
             
ร่าย
๒๙ ข้าไหว้ถวายชีพิต เผือข้าชิดข้าเชื่อ เขือดังฤๅเหตุใด ธมิไว้ใจเท่าเผ้า สองแม่ ณ หัวเจ้า มิได้เอนดูเผือฤๅ ฯ
             
โคลง ๔
๓๐ เสียงฦาเสียงเล่าอ้างอันใด พี่เอย
เสียงย่อมยอยศใครทั่วหล้า
สองเขือพี่หลับไหลลืมตื่น ฤๅพี่
สองพี่คิดเองอ้าอย่าได้ถามเผือ ฯ
๓๑ สิ่งนี้น้องแก้วอย่าโศกา นะแม่
เผือจักขออาสาจุ่งได้
ฉันใดราชจักมาสมสู่ สองนา
จักสื่อสารถึงไท้หากรู้เปนกล ฯ
๓๒ ความคิดผิดรีตได้ความอาย พี่เอย
หญิงสื่อชักชวนชายสู่หย้าว
เจ็บเผือว่าแหนงตายดีกว่า ไสร้นา
เผื่อหากรักท้าวท้าวไป่รู้จักเผือ ฯ
๓๓ ไป่ห่อนเหลือคิดข้าคิดผิด แม่นา
คิดสิ่งเปนกลชิดชอบแท้
มดหมอแห่งใดสิทธิ์จักสู่ ธแม่
ให้ลอบลองท้าวแล้อยู่ได้ฉันใด ฯ
             
ร่าย
๓๔ ภายในสองนางขอบ ว่ามิชอบภายนอก ดอกห้ามว่าผิดใหญ่ เขือคิดใช่ความดี มีผู้รู้น่ากลัว เสียตัวเผือลูกไท้ จะไว้ผิดในแหล่งหล้า จะไว้หน้าแห่งหนใด ข้าเดาใจสองสบ พบกระแหน่สองศรี ใจกษัตรีมีเสียชอบ เราจะประกอบจงควร ซึ่งสองครวญจุ่งได้ ไว้ความร้ายแก่เรานา ข้าก็ว่าสองพงาอยู่เกล้า สองท้าวเจ้าไป่รู้ ไว้เผือผู้อาสา ครานี้พี่ บ ผิด ความคิดสอง บได้ สองบพิตรจักไว้ สองพี่เลี้ยงเยียใด ฯ
             
ร่าย
๓๕ ข้าจะใช้ชาวในผู้สนิท ชิดชอบอัชฌาสัย ไปซื้อขายวายล่อง แล้วให้ท่องเที่ยวเดิร สรรเสริญสองโฉมศรี ทั่วบุรีพระลอ ขับซอยอยศอ้าง ฦๅลูกกษัตริย์เจ้าช้าง ชื่นแท้ใครเทียม เทียบนา ฯ
             

๒๘ ปรับทุกข์กับพี่เลี้ยง

๓๑ รื่นโรยรับอาสา

๔๙ นางพี่เลี้ยงใช้แม่มด

๕๓ แม่มดแนะหมอศักดิ์สิทธิ์

๕๕ เพื่อนแพงอุบายป่วย

๖๖ พี่เลี้ยงไปหาหมอเฒ่า

๗๑ สู่สำนักปู่เจ้าสมิงพราย

๘๓ ปู่เจ้ารับช่วย

๘๘ กระบวนกลับชมไพร

๙๑ ตั้งโรงพิธีรับปู่เจ้า

๑๐๑ ปู่เจ้าสำแดงตน

๑๐๕ เพื่อนแพงอ้อนว้อน

๑๑๗ ปู่เจ้าทำอาถรรพ์

๑๒๑ พระลอคลุ้มคลั่ง

๑๒๒ พระแม่เศร้าโศก

๑๓๑ ปู่เจ้าเพิ่มกำลังอาถรรพ์

๑๓๖ เหลือมือหมอสามัญ

๑๔๔ ปู่เจ้าเกณฑ์พลผีป่า

๑๔๕ ผีป่ายกไปเมืองสรวง

๑๕๐ ผีป่าชนะเสื้อเมือง

๑๕๒ หมอสิทธิชัยสิ้นฝีมือ

๑๕๕ พระลอเสวยสลาเหิน

๑๖๒ อุบายลาเที่ยวป่า

๑๖๗ ชนนีปลอบถาม

๑๗๒ พระลอขอไปหาเอง

๑๗๙ รำพันความทุกข์ยาก

๑๙๓ จุมพิตสั่ง

๑๙๙ อำนวยพร

๒๐๘ สั่งเสียชายา

๒๑๕ ต่างพิลาปร่ำรักกัน

๒๒๕ ยาตรา

๒๒๘ กระบวนพล

๒๓๗ รัญจวนถึงชายา

๒๓๙ ปั่นป่วนใจ

๒๕๑ ชมดง

๒๕๔ ชมไม้

๒๖๘ ถึงพรมแดนเมืองสรอง

๒๗๘ แปลงตน

๒๘๖ ข้ามแม่น้ำกาหลง

๒๘๘ คิดถึงเมือง

๒๙๖ เสี่ยงน้ำ

๓๐๖ ให้สืบหาที่อันสมควร

๓๑๕ รอวันดี

๓๑๘ พระลอตามไก่

๓๑๙ มาถึงสวน

๓๒๙ ชมสวน

๓๔๗ คะนึงนาง

๓๕๑ พระลอนิมิตเล่าความฝัน

๓๖๐ เพื่อนแพงครวญถึงพระลอ

๓๗๕ นางนิมิต

๓๘๒ ทำนายฝัน

๓๘๙ ทราบข่าวผู้มาเที่ยว

๔๐๓ พบกันที่สระ

๔๑๑ เล่นน้ำ

๔๑๙ สี่พี่เลี้ยง

๔๓๐ เสียกล เผยความจริง

๔๔๖ เชิญพระลอ

๔๔๙ สนทนา

๔๕๘ นางพี่เลี้ยงเข้าวัง

๔๖๐ ข่าวดี

๔๖๙ พระย่าสุดสวาท

๔๗๗ ทูลลาเที่ยวสวน

๔๘๕ เสี้ยมสอน

๔๙๒ ประสบกัน

๔๙๘ ชมโฉม

๕๐๘ เข้าห้อง

๕๓๖ สมฤดี

๕๓๙ ตะวันเย็น

๕๕๕ อาลัย

๕๖๕ โอดครวญ

๕๗๘ ปลอมเข้าวัง

๕๘๙ ได้ครึ่งเดือน

๕๙๑ ความแพร่

๕๙๙ ความพยาบาทพระย่า

๖๐๐ ความสวามิภักดิ์ถึงขนาด

๖๐๔ สามกษัตริย์เข้าสู้

๖๐๗ ขัตติยมรณ์

๖๑๑ พระสสุรีพิลาป

๖๒๓ ปริเวทนาการ

๖๓๓ สดุดี

๖๓๕ เชิญพระชนนีเมืองสรวง

๖๔๔ มนตรีเตือน

๖๕๑ เชื่อฟัง

๖๕๖ แบ่งธาตุสามกษัตริย์

๖๕๖ ฉลองสถูป

๖๕๙ กวีนิพนธ์

รับข้อมูลจาก "http://www.reurnthai.com/wiki/%C3%A0%C2%B8%C2%A5%C3%A0%C2%B8%C2%B4%C3%A0%C2%B8%C2%A5%C3%A0%C2%B8%C2%B4%C3%A0%C2%B8%E2%80%A2%C3%A0%C2%B8%C5%BE%C3%A0%C2%B8%C2%A3%C3%A0%C2%B8%C2%B0%C3%A0%C2%B8%C2%A5%C3%A0%C2%B8%C2%AD"
เครื่องมือส่วนตัว