à¸à¸¤à¸©à¸“าสà¸à¸™à¸™à¹‰à¸à¸‡à¸„ำฉันท์ ฉบับà¸à¸£à¸¸à¸‡à¸˜à¸™à¸šà¸¸à¸£à¸µ
จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
การปรับปรุง เมื่อ 10:32, 19 สิงหาคม 2553 โดย CrazyHOrse (พูดคุย | เรื่องที่เขียน)
เนื้อหา |
ข้อมูลเบื้องต้น
ผู้แต่ง: พระยาราชสุภาวดี และ พระภิกษุอินท์ แต่งซ่อมเติมจากของเก่า
บทประพันธ์
โคลง | |||
๏ สมุด นามชื่อชี้ | ขัตติยวงศ์ | ||
กฤษณา ปัญญายัง | หญิงไซร้ | ||
สอน จริตรักษาองค์ | นุชนาถ | ||
น้อง รับคำจำไว้ | ใส่เกล้าเป็นเฉลิม | ||
๑๖ | |||
๏ ขอถวายกรเกศกฤษฎางค์ | ดุษฎินทร์วรางค์ | ||
บรมไตรรัตโน | |||
๏ พระสยมภูวนุตโม | มหันตนาโถ | ||
ดิลกคุณนิจไตร | |||
๏ ปองโปรดชคสัตว์สบสมัย | เมื่อโมควาลัย | ||
ปลาตบ่วงเบญจมาร | |||
๏ สุตตันตปิฎกพิสดาร | โลกุตมาจารย์ | ||
จะนำนิพิทมรรคผล | |||
๏ เผด็จบาปบรรเทาทุกข์ดล | อวยศุภมงคล | ||
คุณาดิเรกคงตรง | |||
๏ อสีติอัษฎางคริยสงฆ์ | ศากยบุตรทรง | ||
วิสุทธศีลสังวร | |||
๏ บริรักษ์พระศาสน์สโมสร | มโนสาทร | ||
จะลองจะล้างราคิน | |||
๏ เสร็จถวายสิฌรตมาจินต์ | สรวมสวัสดิ์กมลินท์ | ||
อมเรศอิศโรราเชนทร์ | |||
๏ สรวมพระพิรุณราชนาเคนทร์ | โสโมสุริเยนทร์ | ||
เชิญช่วยบำบัดอันตราย | |||
๏ ขอแถลงแต่เบื้องบรรยาย | ประสมต้นปลาย | ||
เป็นบทโศลกกล่าวกลอน | |||
๏ มีกษัตริย์องค์หนึ่งบวร | ทรงนามภูธร | ||
พรหมทัตธิราชราชินทร์ | |||
๏ วิชาชำนาญธนูศิลป์ | เข่นฆ่าอรินทร์ | ||
พินาศด้วยฤทธิรงค์ | |||
๏ กรรมสิทธิ์สมบัติเอกองค์ | เสวยสุขสมพงศ์ | ||
พิพิธโภไคสูรย์ | |||
๏ เนาในกรุงราชประยูร | โดยนามนุกูล | ||
พาราณสีโสภณ | |||
๏ กำแพงป้อมก่อเป็นกล | เสมามณฑล | ||
มีล่องล่อปืนเรียงรัน | |||
๏ เชิงเทียนเทียมสิงขรขัณฑ์ | หอห้างนางจรัล | ||
ขนัดคูกระทั่งสายสินธุ์ | |||
๏ แสนสนุกเอี่ยมเทียมอินทร์ | มาตยาพลพฤนท์ | ||
สะพรั่งสะพร้อมเนืองนันต์ | |||
๏ และสารสุนทรเข้มขัน | รถรัตนาพรรณ | ||
พิจิตรแกล้งบรรจง | |||
๏ มีปรางค์รัตนาสน์บรรยง | ยิ่งเทพอลง- | ||
กตกาญจโนดำเกิง | |||
๏ เหมห้องสิงหาสน์บันเถลิง | ฉลุฉลักชั้นเชิง | ||
รุจิเรขด้วยรงรจนา | |||
๏ มีมิ่งมเหสีสมญา | นามนางบุษบา | ||
ทรงลักษณ์ล้ำสาวสวรรค์ | |||
๏ ปวงสนมถนัดหมื่นหกพัน | พิศเพียงสาวสวรรค์ | ||
สุรางคนาถอมรินทร์ | |||
๏ เฝ้าแหนเป็นประดิทิน | ทิวาราตริน | ||
พรั่งพร้อมประจำจับงาน | |||
๏ สมเด็จพรหมทัตมหิบาล | เสวยแสนศฤงคาร | ||
ทิปัตติเทียมเทวา | |||
๏ มีหน่อสองราชธิดา | ทรงเบญจกัลยา | ||
เยาวรูปยอดยิ่งกษัตรี | |||
๏ ท้าวสงวนดุจดวงชีวี | เนาวรัตน์ปรางค์ศรี | ||
แวดล้อมด้วยแสนจัตุรงค์ | |||
๏ หมู่นางนั่งเฝ้ากรรกง | ถนอมวรองค์ | ||
ทักวัน บ เว้นเวลา | |||
๏ แม้นมาตรเทเวศวิทยา | ธรองค์อสุรา | ||
บ อาจจะเอื้อมคิดคม | |||
๏ สองนาถพนิดาอุดม | มีชันษาสม | ||
ควรคู่จะพึงพิสมัย | |||
๏ สมเด็จบิตุราชฤทธิไกร | สั่งเสนาใน | ||
รุจรังโรงราชพิธี | |||
๏ ศุภวารชัยฤกษ์มหุดี | ชุมมุขมนตรี | ||
วิวาหการมิ่งมงคล์ | |||
๏ อภิเษกธิดาสององค์ | กับราชนุวงศ์ | ||
เวนวรรณสมบัติคั่งคาม | |||
๒๘ | |||
๏ กล่าวเรื่องนางกษัตริย์ ทั้งสองศรีสวัสดิ์ สุริยวงศ์ทรงนาม | |||
นางแก้วกฤษณา แน่งเนื้อเยาวราม เฉิดโฉมเฉลิมกาม กำดัดโลกีย์ | |||
๏ ปัญญาเปรมปราชญ์ มีทั้งมารยาท ชั้นเชิงพาที | |||
รู้รอบชอบผิด ในกิจกษัตรี ปรนนิบัติสวามี ห้าองค์ราชา | |||
๏ บำเรอเชอศักดิ์ อยู่ร่วมรสรัก รมเยศปรีดา | |||
ห่อนให้เคียดขึ้ง เท่ากึ่งเกศา ผลัดเวรเวลา ประโลมสมสอง | |||
๏ ห้าองค์กษัตริย์ เสวยสุขโสมนัส ประเวศเรือนทอง | |||
ผทมทิพอาสน์ อลงกตกระหนกกรอง สนมนางเนืองนอง รอบล้อมซ้ายขวา | |||
๏ พระขนิษฐ์นารี พระนามเทวี ชื่อจรับประภา | |||
ดุจสาวโสฬส แบ่งองค์ลงมา ทรงพระเยาวภา นิ่มเนื้อนฤมล | |||
๏ มีภัสดาเดียว บ ได้กลมเกลียว ราคร้างกามกล | |||
เนาในปรางค์มาศ เอกากังวล หฤทัยทุกข์ทน เทวศเศร้าเดือดดาล | |||
๏ ถ่อมเสวยโภชนา เสวยชลธารา แหบไห้แลลาญ | |||
สวาทดิ้นแดเดียว เปล่าเปลี่ยวสงสาร เช้าค่ำรำคาญ เพียงสิ้นสุดสกล | |||
๏ วันหนึ่งกัลยา สระสรงคงคา ลูบไล้สุคนธ์ | |||
ทรงทิพอาภรณ์ พิจิตรเสด็จดล ยังห้องไหรณ นางแก้วกฤษณา | |||
๏ น้อมเกล้าโอนองค์ ถวายบังคมลง กับบาทพี่ยา | |||
ส่วนพระพี่นาง เห็นนาถขนิษฐา มีเสาวนีย์ปรา- ศรัยถ้อยถามพลัน | |||
๏ อาดูรน้องรัก แต่ก่อนวรพักตร์ ผ่องแผ้วเพียงจันทร์ | |||
บัดนี้เป็นไฉน เห็นเศร้าโศกศัลย์ พระวรฉวีพรรณ นิ่มนวลหมองหมาย | |||
๏ พระขนิษฐ์นารี รับราชเสาวนีย์ ทูลถ้อยแถลงถวาย | |||
พี่เอยตัวน้อง บ มีสิ่งสบาย มีแต่ความอาย ติดข้องอุรา | |||
๏ ความโศกแสนเข็ญ ตายดีกว่าเป็น อยู่ไยอกอา | |||
มีผัวผู้เดียว ดุจแก้วดวงตา ควรฤๅแลมา ตัดมิ่งไมตรี | |||
๏ บุญน้องน้อยนัก ผัวไม่ร่วมรัก ผลักหน้าหน่ายหนี | |||
ทิ้งขว้างร้างไว้ ให้อายอัปรีย์ คิดแค้นบัดสี สุดที่เจรจา | |||
๏ ไม่ชอบอัชฌาสัย อยู่ใกล้เหมือนไกล สุดมุ่งพสุธา | |||
ไม่ทอดทฤษฎี โดยทางเสน่หา ไม่ทรงกรุณา สะสร่างจาบัลย์ | |||
๏ ธรรมดาสวามี ปฏิพัทธ์ยินดี ดิ้นโดยทั่วกัน | |||
สุขสมสำเริง สำราญแดยัน ย่อมนำกิจอัน อมฤตมาพูน | |||
๏ น้องอาภัพนัก เสียชาติมีศักดิ์ สมบัติบริบูรณ์ | |||
ตละหญิงช่างชั่ว ผัวไม่อนุกูล ร้างไว้อาดูร เดือดร้อนลำเค็ญ | |||
๏ น้องไข้ใจนัก มีผัวมิรัก แค้นข้าใครเห็น | |||
ในทรวงแสบร้อน ร้อนยิ่งไฟเข็ญ กรรมให้จำเป็น วิโยคเอองค์ | |||
๏ พระพี่เนียรทุกข์ เสวยแสนเกษมสุข ปรากฏยศยง | |||
สมบูรณ์บุญญา ทั้งห้าพระองค์ เนาแนบทรวงทรง รักร่วมหฤทัย | |||
๏ พี่ได้คุณเวท กฤตยาวิเศษ ศาสตราคมใคร | |||
ประสิทธิ์ประสาท ประสงค์จงใจ ให้ชายพิสมัย รักใคร่เมามัว | |||
๏ นางแก้วกฤษณา ฟังน้องพจนา คะค่อยคิกหัว | |||
ตรัสห้ามว่าอย่า สิ่งนี้พี่กลัว มนต์ดลเมามัว มิใช่คุณเรา | |||
๏ เราเป็นกษัตรี ชอบแต่ภักดี โดยเลศลำเนา | |||
กิริยาอัชฌาสัย กิจการแห่งเรา ปรนนิบัติบรรเทา ทุกข์โศกสวามี | |||
๏ เสน่หาอย่าย่ำ แม้นประสิทธิ์ทำ ให้ดิ้นยินดี | |||
รักกันพลันจาง ราคร้างหน่ายหนี รักด้วยไมตรี ตราบเท่าวันตาย | |||
๏ ช้างแล่นจะฉุด ฉวยหางให้หยุด อย่าควรคิดหมาย | |||
ค่อยลูบตระโบม ค่อยโลมให้สบาย จะค่อยผันผาย คืนด้าวโดยถวิล | |||
๏ โคไม่นำพา ระบัดใบหญ้า งอกแน่นแผ่นดิน | |||
ใครห่อนข่มเขา ขืนให้วัวกิน ผิดจริตระบิล แต่เบื้องโบราณ | |||
๏ พี่จักสอนนาถ เป็นวรโอวาท จำไว้เยาวมาลย์ | |||
เจ้าจักรักชาย ชมชื่นหึงนาน มิให้รำคาญ วิโยคเจียนไกล | |||
๏ สุดแต่ความสัตย์ กับทางปรนนิบัติ ให้ชอบน้ำใจ | |||
อีกทั้งถ้อยคำ อัชฌาอาศัย สิ่งนี้ทรามวัย จำไว้เจิญศรี | |||
๏ นามชื่อบุรุษ เป็นปิ่นมงกุฎ เกิดเกล้ากษัตรี | |||
ดุงดวงเพชรรัตน์ พลอยแหวนวงสี จะหาสวามี ยากนักควรสงวน | |||
๏ ธรรมดากษัตรี เป็นสาวก็ดี ปากคนเสสรวล | |||
จะอยู่เป็นหม้าย ไม่พ้นสำรวล ประพฤติโดยควร คิดยากนักหนา | |||
๏ แม้นชายรูปชั่ว งุนโง่คือวัว ไม่รู้วิชา | |||
ครั้นเป็นสวามี มีคุณอุปการ์ อาจคุ้มรักษา ทุกสิ่งโพยภัย | |||
๏ อย่าเยี่ยงหญิงชั่ว ไม่รู้คุณผัว ไม่สงวนน้ำใจ | |||
ลิ้นลมข่มเหง ล้อเลียนไยไพ ต่อหน้าปราศรัย ลับหลังนินทา | |||
๏ คอยข้อผัวผิด เก็บไว้จำจิต พูดเล่นเจรจา | |||
ประมาทไม่กลัว หัวร่อระอา ไม่เป็นนำพา การกินการนอน | |||
๏ ว่ากล่าวไม่ฟัง เมิดเมินผินหลัง บ่ยินคำสอน | |||
ว่าใดว่าด้วย ไม่ท้อง้องอน เป็นหญิงสาระวอน ผิดจริตทำนอง | |||
๏ ไม่เกรงผู้ชาย ปากกล้าท้าทาย เจรจาจองหอง | |||
ผัวว่าคำหนึ่ง ไปได้ถึงสอง ไม่ควรคู่ครอง ราศร้างห่างไกล | |||
๏ อย่าเยี่ยงหญิงโฉด มักหึงขึ้งโหรธ วิวาทครุ่นไป | |||
การเรือนการเหย้า ไม่เอาใจใส่ สะดึงรึงไหม สำหรับกษัตรี | |||
๏ แม้จักปักเก็บ ตัดเสื้อจะเย็บ เนิ่นช้าเป็นปี | |||
ยกไนมาตั้ง นั่งกุมสำลี ไม่ชักสักที นั่งซิกขิกหัว | |||
๏ บริโภคโภชนา ค่ำเช้าเวลา ใช้ชายต่างครัว | |||
ถ้วยโถจอกจาน ทำใช่การตัว ละไว้ให้ผัว ลำดับตั้งวาง | |||
๏ แขกไปไทยมา เป็นที่ทักหา เจรจาขัดขวาง | |||
กลัวเปลืองหมากพลู ดูตาผัวพลาง นั่งเอียงเคียงข้าง อึดอัดขัดใจ | |||
๏ อย่าเยี่ยงหญิงบาป เห็นแต่โลภลาภ โลกียวิสัย | |||
ความอายไม่คิด คิดแต่สนุกใจ ไม่เกรงโพยภัย อาชญาสวามี | |||
๏ เสงี่ยมตัวต่อหน้า ครั้นเมื่อลับตา ทำการอัปรีย์ | |||
แม้นั่งหันลอด สอดตาดูที วางระวิงจับหวี หวังหาแต่สบาย | |||
๏ กระทบหูกฉับฉับ ตีนเหยียบหูตรับ ฟังเสียงผู้ชาย | |||
ตามุ่งพุ่งกระสวย หลุดหล่นลงทราย ไม่กลัวความอาย ปากคนเย้ยหยัน | |||
๏ แง่งอนซ่อนชู้ ไม่ให้ผัวรู้ แยบคายคมสัน | |||
ต่อหน้าว่าฟัง ลับหลังดึงดัน เร่เล่ากล่าวขวัญ กลับตัวเป็นดี | |||
๏ พ่อผัวแม่ผัว บ่ได้เกรงกลัว ถ้อยคำย่ำยี | |||
พี่น้องเพื่อนบ้าน พาลด่าพาลตี ไม่มีไมตรี ร่วมรักสักคน | |||
๏ แหวนทองเงินตรา แพรพรรณผืนผ้า ซ่อนไว้แต่ตน | |||
ไม่ให้ผัวเห็น ทำเป็นเล่ห์กล หญิงอย่างนี้คน ชาติชั่วหินา | |||
๏ หมู่นี้เป็นโทษ จักถอยประโยชน์ ยศศักดิ์เสน่หา | |||
ภูตพรายบเกรง ผีสางนินทา เทเวศอสุรา ดูหมิ่นถิ่นแคลน | |||
๑๖ | |||
๏ ตัวเจ้าคือนางเมืองแมน | สุดสิ้นดินแดน | ||
จะเปรียบก็ยากถึงสอง | |||
๏ เป็นหน่อกษัตริย์ครอบครอง | สมบัติเนืองนอง | ||
อเนกอนันต์สาวสนม | |||
๏ ประพฤติโดยชอบสบสม | รักวงศ์อุดม | ||
แลรักองค์อาตมา | |||
๏ รักทั้งเกียรติยศกษัตรา | รักความสัตยา | ||
เอาเยี่ยงอย่างทรายจามรี | |||
๏ เป็นสัตว์ตระกูลชาติอันดี | โลมามากมี | ||
ประดับดูงามเรืองรอง | |||
๏ ขนนั้นละเอียดใยยอง | ละเส้นคือทอง | ||
แลเลื่อมประพรายเป็นแสง | |||
๏ แม้ข้องขัดผ่าซัดแซง | บ่คลาโดยแรง | ||
เกรงขนจะขาดเสียดาย | |||
๏ สู้เสียชีวิตวอดวาย | บ่ให้ขนสลาย | ||
ก็ควรในคงสัตยา | |||
๏ เจ้าจงมีจิตเสน่หา | รักพระภัสดา | ||
อย่าให้เห็นโทษทั้งหลาย | |||
๏ รักตัวสงวนตัวกลัวอาย | กันความระคาย | ||
ที่ท้าวจะแหนงสงสัย | |||
๏ ข้าวร้อยพันยุ้งยศไกร | กินหากสิ้นไป | ||
กินแหนงบ่ห่อนสิ้นสูญ | |||
๏ สิ่งนี้แม่จงอนุกูล | จำไว้เป็นมูล | ||
จะมีพระเกียรติลือชา | |||
๏ เกิในอภิชาติกษัตรา | สู้เสียชีวา | ||
อย่าเสียซึ่งสัตย์แห่งตน | |||
๏ ไว้ความสรรเสริญสากล | แต่แผ่นภูวดล | ||
ตราบเท่าทั่วโลกลือชา | |||
๏ ความสัตย์เป็นสัตย์เสน่หา | อัชฌากิริยา | ||
เป็นสัตย์สวัสดิ์วรกาย | |||
๏ พระขนิษฐ์จะครองใจชาย | ไม่ให้หมองหมาย | ||
มโนภิรมย์เปรมปรีดิ์ | |||
๏ จงรู้พระจริตสวามี | หฤทัยธิบดี | ||
จะชอบสิ่งใดโดยตาม | |||
๏ อย่าทำทรลักษณ์หยาบหยาม | ขืนถ้อยทางความ | ||
จะเคืองจะคิดเคียดชัง | |||
๏ เช้าเย็นเข้าเฝ้าฝ่ายหลัง | ตรับโสตระวัง | ||
เกลือกตรัสนุกิจสิ่งใด | |||
๏ ทูลถ้อยอ่อนหวานขานไข | จงชอบอัชฌาสัย | ||
สมเด็จบพิตรนเรนทรสูร | |||
๏ ความจริงจึงแสดงโดยมูล | อย่านำเท็จทูล | ||
จะเสียพระยศสุริยวงศ์ | |||
๏ หนึ่งรักชีวิตไฉนจง | เสมอรักเท่าองค์ | ||
บรมราชสวามี | |||
๏ เมื่อท้าวเสวยสุขสวัสดี | ร่วมสุขสมศรี | ||
อย่าทุกข์อย่าโศกสิ่งใด | |||
๏ เมื่อมีทุรทุกข์พระทัย | ร่วมทุกข์ภูวไนย | ||
อย่าอยู่สุขเกษมเกลากลาย | |||
๏ เมื่อทรงประชวรไม่สบาย | แนบนั่งใกล้กาย | ||
ทูลปลอบให้เสวยซึ่งยา | |||
๏ อยู่เยี่ยมปรนนิบัติรักษา | ถนอมนวดบาทา | ||
ค่อยค่อยพอได้แรงลม | |||
๏ จงเปลื้องฤทัยชื่นชม | ถ้าเคลิ้มบรรทม | ||
ไสยาสน์อย่าย่างเดินดัง | |||
๏ ถ้าตื่นเงี่ยโสตสดับฟัง | ระไวระวัง | ||
จะตรัสจะใช้โดยควร | |||
๏ แท่นผทมกฤษฎางค์อย่างขบวน | ที่สูงไม่ควร | ||
จะเอื้อมจะหยิบสิ่งใด | |||
๏ มาตรว่ามีที่เสด็จไป | อย่าทะนงใจ | ||
เกลือกรู้จะรังเกียจกล | |||
๏ หนึ่งเป็นโทษานิจผล | จะล่วงลามลน | ||
ใช่เชิงจริตกษัตรี | |||
๏ เช้าค่ำยำเกรงสวามี | สงวนรักภักดี | ||
จงรู้ซึ่งสบายมิสบาย | |||
๏ ยาวท้าวสระสรงสกนธ์กาย | พระทัยสบาย | ||
บันเทิงในห้องรโหฐาน | |||
๏ ทรงพระเสสรวลสำราญ | นั่งนอบหมอบกราน | ||
บังคมยุคลบาทา | |||
๏ ทูลแถลงปรธโลมเสนหา | ปรนนิบัติภรรดา | ||
จงชอบภิรมย์ฤดี | |||
๏ อย่าแสร้งรังเกียจกลกษัตรี | ตามการกามี | ||
มโนมนัสสมสอง | |||
๏ กรค่อยถนอมตระกอง | โดยเลศทำนอง | ||
ทำนุกผดุงเจิมใจ | |||
๏ ยามร้อนกระหายฤๅทัย | ถือพัชนีไกว | ||
ค่อยโบกระบายวาตา | |||
๏ ถวายเครื่องสุคนธมาลา | สำหรับขัตติยา | ||
จะลูบจะไล้อบองค์ | |||
๏ ถ้ามีพระราชประสงค์ | สาวสนมใดจง | ||
นุญาติอย่าได้ขัดขวาง | |||
๏ เมื่อเสด็จสถิตแท่นปฤษฎางค์ | เมินเนตรพิศนาง | ||
อย่าช้อยชำเลืองตาตาม | |||
๏ มีโทษทุจริตไม่งาม | ยลแยบทางความ | ||
เป็นที่ประงอนหวงหึง | |||
๏ แม้นไปสุดมุ่งรำพึง | จะทรงคำนึง | ||
นิเวศสถานเคยสบาย | |||
๏ ดุจน้ำนองเนืองไหลหลาย | ลั่นแทรกแพร่งพราย | ||
ปริ่มบางแลห้วยโตรกธาร | |||
๏ มัตสยาเพลินชื่นเชยสนาน | แถกว่ายพิสดาร | ||
ดิ้นตามกระแสสายสินธุ์ | |||
๏ สุดการกำเริบวาริน | ย่อมแห้งโดยถวิล | ||
วิบัติลงสู่สมุทรไทย | |||
๏ บุรุษทั่วโลกสบสมัย | บันเทิงอาลัย | ||
กรกัดกามปูนปอง | |||
๏ ครั้นคลายรักษาสมสอง | คือสินธุนอง | ||
แลเลื่อนลงโอฆวารี | |||
๏ ชื่อว่าน้ำจิตสวามี | ห่อนจากกษัตรี | ||
ซึ่งรู้ในการกิริยา | |||
๏ พระแขไขแสงโสภณา | มีดวงดารา | ||
ประดับดูพริ้มพรายโพยม | |||
๏ กษัตริย์เสวยแสนสุขโสม- | นัสลืมประโลม | ||
ด้วยสาวสนมนองเนือง | |||
๏ เฉลิมโฉมเฉกนางแมนเมือง | ประดับดูเรือง | ||
พระเกียรติทั่วภพไตร | |||
๏ สำหรับขัตติยายศไกร | จักหึงหวงใจ | ||
จะติดโทษาราคี | |||
๏ คือเบื้องบาทสวามี | หนึ่งมุขมนตรี | ||
ประชาชนราษฎร์ติฉิน | |||
๏ หนึ่งเสียจารีตธรณินทร์ | ในขนบนรินทร์ | ||
บรมกษัตริย์สืบมา | |||
๏ เป็นนางเอกอัครชายา | จงรู้รักษา | ||
พระองค์แลองค์ภูวไนย | |||
๏ หนึ่งเมื่อมีราชหฤทัย | ชื่นชอบฌาสัย | ||
จะอวยประทานปวงสนม | |||
๏ คือสิ่งเสื้อผ้าแพรพรม | ทองเงินอุดม | ||
อดิเรกเครื่องโปรดปราน | |||
๏ อย่าควรคิดกลอาการ | ตรัสทักทูลทาน | ||
เป็นทางจะแกล้งริษยา | |||
๏ เกลือกเฉลียวพระทัยโทษา | ทั้งความครหา | ||
จะติดตัวเป็นมลทิน | |||
๏ แถลงผิดผู้อื่นติฉิน | มิเท่านรินทร์ | ||
วรราชไท้ติเตียน | |||
๏ เสียศรีอาจอายอาเกียรณ์ | ความสุขจำเนียร | ||
จะนำความโศกมากมี | |||
๏ พระขนิษฐ์ระวังองค์จงดี | รักษาทาสี | ||
สาวใช้ชาวที่ทุกกรม | |||
๏ ประชุมคชาพระสนม | พี่เลี้ยงพระนม | ||
แลนางดุริยดนตรี | |||
๏ ทั้งทวยนักเทศน์ขันที | ตรัสใช้จงดี | ||
ปลูกเลี้ยงให้ชอบทางธรรม์ | |||
๏ อย่าทำลำเอียงเดียดฉันท์ | แม้นมีโทษทัณฑ์ | ||
ช่วยทูลและเล้าอ้อนวอน | |||
๏ ผิดพลั้งครั้งหนึ่งผันผ่อน | ถึงสองสั่งสอน | ||
ถึงสามก็ตามโทษา | |||
๏ จงตรัสเตือนหมู่มลิกา | ให้แต่งโภชนา | ||
เครื่องคั่วอั่วเจียวบรรจง | |||
๏ จัดใส่สุพรรณภาชนาทรง | ชามแก้วเบญจรงค์ | ||
จอกจานสุวรรณอันควร | |||
๏ ตกแต่งตามราชกระบวน | บังคมเชิญชวน | ||
พระองค์ให้เสวยเปรมปรีดิ์ | |||
๏ เฟี้ยมเฝ้าแทบบาทบทศรี | สิ่งใดสวามี | ||
จะชอบพระโอษฐ์อุดม | |||
๏ คือเค็มมันเปรี้ยวหวานขม | กำหนดอารมณ์ | ||
บำเรอจงชอบพระทัย | |||
๏ น้ำสรงน้ำเสวยสุทธิ์ใส | กลั้วกลิ่นมาลัย | ||
มาลีสุคนธกำจร | |||
๏ ภูษาโขมพัสถ์อลงกรณ์ | สำหรับมหิศร | ||
จำเริญอบจรุงจรูญใจ | |||
๏ เพลาส่องแสงพระอุทัย | ยามย่ำฆ้องชัย | ||
ประจำนิเวศอัครฐาน | |||
๏ เจ้าจงตรัสเตือนพนักงาน | แต่งห้องรโหฐาน | ||
แลแท่นทิพนิทรารมณ์ | |||
๏ ปูสาดลาดสุจหนี่พรม | เขนยหนุนบรรทม | ||
ตั้งวางวิจิตรจงควร | |||
๏ ผูกมุ้งม่านแพรพระขบวน | ประดับดอกลำดวน | ||
มะลิจำปาอาเกียรณ์ | |||
๏ ห้อยย้อยโคมแก้วโคมเวียน | จุดตามธูปเทียน | ||
ประทีปประเทืองชัชวาล | |||
๏ ยามเสด็จยุรยาตรสู่สถาน | ถนอมนาถภูบาล | ||
จงชอบมโนสาธร | |||
๏ รับราชวงศ์บรมองค์อิศร | สุทธรื่นหอมขจร | ||
โลมลูบวรบาททั้งสอง | |||
๏ เช็ดด้วยพัสตราผืนทอง | หมดมลทินละออง | ||
อัญเชิญยังแท่นทองผจง | |||
๏ เมื่อเกษมสถิตอาสน์อิงองค์ | พระพักตร์ดุจบง- | ||
กชมาศแลบานเพริศพราย | |||
๏ ทรงพระเสสรวลแสนสบาย | กรเกี่ยวเกยกาย | ||
ตระโบมบรรทมแนบนาง | |||
๏ ปรนนิบัติปฐมปานกลาง | ที่สุดสิทธินาง | ||
นุเคราะห์จงชอบเชิงกาม | |||
๏ เสร็จสองสังโยคย่ำยาม | แนบนั่งประณาม | ||
อย่าเพิกหลับก่อนสวามี | |||
๏ ให้ท้าวบรรทมเกษมศรี | ปรนนิบัติพัดวี | ||
ระวังเรือดไรภัยพาล | |||
๏ เมื่อยามอรุณตระการ | เจ้าจงจากสถาน | ||
สั่งสาวชาวงานซ้ายขวา | |||
๏ เตรียมเครื่องสำอางโอ่อ่า | สุวรรณเต้าธารา | ||
แลไม้ชำระพระทนต์ | |||
๏ ทั้งพานพระศรีศุภผล | ถวายปิ่นภูวดล | ||
เมื่อเสด็จจากแท่นบรรทม | |||
๏ ปรนนิบัติโดยกิจนุกรม | เป็นการอุดม | ||
วิสัยสำหรับกษัตรี | |||
๏ หนึ่งเมื่อพระราชสวามี | เสด็จโดยวิถี | ||
กรีธาจัตุรงคเสนา | |||
๏ ตามเสด็จสมเด็จภัสดา | ทรงคชโอฬาร์ | ||
กระโจมมีม่านหน้าหลัง | |||
๏ เป็นที่ปิดป้องกำบัง | อย่าแหวกม่านหวัง | ||
เยี่ยมพักตร์ทอดเนตรพิศผล | |||
๏ พิศพวกทวยราษฎร์ริมถนน | ไม่ควรแก่ตน | ||
เป็นนางกษัตริย์ขิตติยวงศ์ | |||
๏ ทรบถึงวรกรรณพระองค์ | กลัวเกลือกจะทรง | ||
รังเกียจกินแหนงสงสัย | |||
๏ มาตรว่าบตรัสสิ่งใด | จะอยู่ในใจ | ||
สิ่งนี้จงควรถวิล | |||
๏ เมื่อเสด็จสถิตปรางค์วัชรินทร์ | ละห้วยกายิน | ||
ด้วยอายุสุริยวาตา | |||
๏ แม้นมีธุรกิจกังขา | อย่าพร้องพจนา | ||
จะเคืองพระราชอัชฌาสัย | |||
๏ เมื่อสบายบันเทิงหฤทัย | ทุกข์โศกสิ่งใด | ||
คอยได้โอกาสจึ่งทูล | |||
๏ ได้ถ้วยทางความทั้งมูล | เห็นจักบริบูรณ์ | ||
มโนรสาสมสาร | |||
๏ อย่าเสียจารีตโบราณ | พระนุชเยาวมาลย์ | ||
ทรงพระดำริจงดี | |||
๏ หนึ่งจงบริรักษ์ราชี | พระชนกชนนี | ||
พระญาติวงศ์ทรงชรา | |||
๏ โดยชอบธรรมแท้สัตยา | ตอบแทนคุณา | ||
ทุกเทพท้าวสรรเสริญ | |||
๏ พระยศยิ่งจักจำเริญ | ศรีสวัสดิเจริญ | ||
ในมุขมงคลทั้งหลาย | |||
๏ มาตรว่าทวยทาสหญิงชาย | นอกในหมวดหมาย | ||
ทุพพลภาพพิกลแก่ชรา | |||
๏ ควรคิดสังเวชอนิจจา | ยำเกรงกรุณา | ||
ผิดพลั้งอดออมเอาใจ | |||
๏ อย่าเกรี้ยวโกรธาฟุนไฟ | ทำเป็นปากไว | ||
ด่าด้วยถ้อยคำหยาบหยาม | |||
๏ มักขึ้งมักเคียดคุมความ | เสียศรีซึ่งงาม | ||
จะหมองน้ำนวลพักตรา | |||
๏ หนึ่งโสดคุณปิตุมารดา | เกิดเกล้าเรามา | ||
ประเสริฐยิ่งภพไตร | |||
๏ คุ้มครองป้องกันโพยภัย | แต่เยาว์เท่าใหญ่ | ||
พระคุณก็สุดแสนทวี | |||
๏ ครั้นเรามีคู่สมศรี | พระคุณสวามี | ||
เป็นมิ่งมงคลคุ้มตัว | |||
๏ นามชื่อกษัตรีมีผัว | ดุจแหวนมีหัว | ||
เห็นงามแก่ตาโลกทั้งหลาย | |||
๏ เป็นที่สงวนรักกับกาย | อย่าทำให้สลาย | ||
แสงแก้วจะอับเงางาม | |||
๏ แม้ทองเนื้อแท้สุกอร่าม | ปราศจากพลอยพลาม | ||
สุวรรณจะเศร้าหมองมัว | |||
๏ ดุจหญิงพลัดพรากจากผัว | ปากคนย่อมหัว | ||
เยาะเย้ากระซิบครหา | |||
๏ จะกันกลความนินทา | เห็นสุดปัญญา | ||
ยากนักในอกกษัตรี | |||
๏ ทำชอบชอบใจสวามี | ทำผิดทุบตี | ||
วิโยคร้างแรมตาย | |||
๏ ดวงจันทร์กระจ่างแสงพราย | มลเมฆกลับกลาย | ||
รัศมีก็มัวมลทิน | |||
๏ กษัตรีเฉกโฉมกินริน | แปมปนมลทิน | ||
เทียรย่อมจะเศร้าอัปรา | |||
๏ คชสารแม้ม้วยมีงา | โคกระบือมรณา | ||
เขาหนังก็เป็นสำคัญ | |||
๏ บุคคลถึงกาลอาสัญ | สูญสิ้นสารพัน | ||
คงแต่ความชั่วกับดี | |||
๏ ปรากฏในพื้นปัถพี | กฤษฎิศัพท์จักมี | ||
ติดปากสรรเสริญนินทา | |||
๏ ยิ่งเป็นสุริย์วงศ์กษัตรา | ทำชั่วจักปรา- | ||
กฏจบแว่นแคว้นความอาย | |||
๏ เป็นคนคิดศรีใส่กาย | แม้นม้วยเสียดาย | ||
ออกชื่อจะยอวันทนา | |||
๏ ราชจริตกษัตรีน้องอา | เยี่ยงอย่างมีมา | ||
พี่สอนจงจำใส่ใจ | |||
๏ อย่าเบิกบานแกลกว้างใหญ่ | เยี่ยมหน้าดูไป | ||
ข้างโน้นข้างนี้มิควร | |||
๏ อย่าแกล้งส่งเสียงสำรวล | อย่าทำลามลวน | ||
ลุกนั่งจริตสามผลาม | |||
๏ อย่าย่างด่วนด่วนโครมคราม | พลาดล้มกลางสนาม | ||
จะอายจะเศร้าโศกแสน | |||
๏ ตัวเจ้าคือนางเมืองแมน | ในพื้นดินแดน | ||
ยากรู้ซึ่งอัชฌาสัย | |||
๏ อย่าเดินเมินมุ่งดูไกล | เกลือกสะดุดสิ่งใด | ||
จะเจ็บจะป่วยบาทา | |||
๏ อย่าเดินทัดพวงมาลา | เสยผมห่มผ้า | ||
จีบพกแทบทางกลางคน | |||
๏ อย่าเดินยิ้มย่องยักตน | หัวร่อริมถนน | ||
สะกิดเพื่อนพูดไปพลาง | |||
๏ อย่าเดินเฟ็ดผ้านุ่งนาง | กรลูบแก้มคาง | ||
เหลือบเหลียวดูซ้ายแลขวา | |||
๏ อย่าเดินเปลี่ยวเปล่าอุรา | สไบบงเฉียงบ่า | ||
ค่อยเยื้องค่อยย่างตามขบวน | |||
๏ เดินทางพบชายเสสรวล | อย่าแย้มประยวน | ||
ตอบถ้อยทำขวยเขินใจ | |||
๏ เดินตามกิริยาอัชฌาสัย | แม้นลมพัดสไบ | ||
ระวังปกปิดนมนาง | |||
๏ ลุกนั่งระวังผ้าขัดขวาง | อย่านั่งท้าวคาง | ||
ท้าวแขนออกไปไกลตัว | |||
๏ อย่านั่งเอาบ่าแบกหัว | อย่าโงกโยกตัว | ||
จะเป็นทุจริตอัปรีย์ | |||
๏ อย่านั่งคาบันไดไม่ดี | สนธยาราตรี | ||
อย่าเร่นั่งพลอดเรือนคน | |||
๏ อย่านอนร่มไม้ชายถนน | อย่านอนตากตน | ||
นอกเกยนอกชานชาลา | |||
๏ นามชื่อหลับลืมสติญาณ์ | เกลือกเป็นเวทนา | ||
ปากคนจะฉินเฉยสรวล | |||
๏ หนึ่งโสตแม้นต้องสำรวล | ดังนักไม่ควร | ||
หัวร่อค่อยค่อยพอสบาย | |||
๏ แม้นยิ้มยิ้มพอพริ้มพราย | ยิ้มนักมักสลาย | ||
เงาฟันจะเศร้าศรีแสง | |||
๏ แม้นจามค่อยจามตามแรง | แม้นมีกิจแถลง | ||
อย่าน้อยอย่ามากพอการ | |||
๏ แม้นนอนอย่าได้นอนนาน | คิดถึงการงาน | ||
การมือการปากจงดี | |||
๏ กินน้อยซูบเนื้อเสียศรี | กินมากมักพี | ||
แต่พอประมาณดูงาม | |||
๏ จะเดินนอนนั่งทั้งสาม | อุตส่าห์พยายาม | ||
อิริยาจงพร้อมเสมอสมาน | |||
๏ จะสบายเอ็นสายสำราญ | ดับโรครำคาญ | ||
จะพูนความสุขทุกอัน | |||
๏ ความรู้แม้นเรียนรู้ขยัน | ทุกสิ่งสารพัน | ||
ครั้นเศร้าก็เสียแรงเรียน | |||
๏ มาตรว่าเก็บปักขบวนเขียน | ถ้ามีความเพียร | ||
จะภิญโญยิ่งวิชา | |||
๏ รู้กานท์รู้กลเจรจา | รู้กันนินทา | ||
รู้กินรู้รักษาตัว | |||
๏ เท่านี้ชอบน้ำใจผัว | รักเราเมามัว | ||
ยิ่งกว่าทำเสน่ห์เล่ห์กล | |||
๏ รักตัวอุตส่าห์เสงี่ยมตน | ฝ่ายในกุศล | ||
ถือศีลศรัทธาทำบุญ | |||
๏ รักผัวอุตส่าห์คิดคุณ | อย่าทำทารุณ | ||
ปรนนิบัติให้ชอบน้ำใจ | |||
๏ รักสัตว์ของเลี้ยงใดใด | จงเอาใจใส่ | ||
ให้กินอย่ามักทุบตี | |||
๏ รักต้นพฤกษาสาขี | ใบยอดอย่ายี | ||
อุตส่าห์รดน้ำพูนดิน | |||
๏ รักคนคนเห็นแก่กิน | กินอิ่มอาจิณ | ||
นุ่งห่มอูชูอยู่สบาย | |||
๏ ใช้สอยสิ่งใดง่ายดาย | รักเราเท่าตาย | ||
บห่อนจะไปไกลตน | |||
๏ ผูกงูอยู่มั่นด้วยมนต์ | จับผูกบุคคล | ||
อยู่ด้วยน้ำใจไมตรี | |||
๏ พี่สอนวรนาถนารี | ทุกสิ่งถ้วนถี่ | ||
จำไว้เป็นสิ่งสถาพร | |||
๏ แม้นอยู่ตามคำสั่งสอน | ทวยเทพนิกร | ||
จะอวยวรมิ่งมงคล | |||
๏ จะเป็นศรีสวัสดิ์แก่ตน | ทั่วโลกแจ้งยล | ||
ย่อมล้วนจะยอยศไกร | |||
๏ เทพอยู่กำภูฉัตรชัย | ชมชื่นพระทัย | ||
จะโอนศิรสาธุการ | |||
๏ จักจำเริญสุขเนานาน | ในนิเวศสถาน | ||
ตราบเท่าวิโยคเมื่อมรณ์ | |||
๑๑ | |||
๏ วรนาถพนิดา | สดับโสตประณมกร | ||
รับเสาวนีย์พร | วโรวาทพระพี่นาง | ||
๏ เอาอ่อนมโนใน | ประไพพักตรเปรมปราง | ||
เสร็จสนทนานาง | ก็บ่ายบาทประคมลา | ||
๏ สู่มิ่งพิมานมน- | ทิโรรัตนไสยา | ||
ดับโศกประโมชา | ฤทัยนาถผดุงองค์ | ||
๏ เสียผิดเผด็จโทษ | แสวงสวัสดิจำนง | ||
จำเริญศิลาทรง | มนัสตั้ง บ แพร่งพราย | ||
๏ ทุกยามทิวาวัน | บ เว้นว่างจะขวนขวาย | ||
ความสุขประกอบกาย | สะเดาะกรรม ธ อันมี | ||
๏ ทรงลักขณาเนา | ประพฤติพรหมจารี | ||
คิดคุณสวามี | ชุลิตน้อมนิรันดร | ||
๏ วันหนึ่งประดับโฉม | พาหุรัตนาภรณ์ | ||
ขึ้นเฝ้ามหิศร | บพิตรราชทรงธรรม์ | ||
๏ ท้าวตรัสประทานโทษ | ประสาทสาธุมิ่งขวัญ | ||
คืนองคแจ่มจันทร์ | ประเวศอัครชายา | ||
๏ ร่วมสุขสโมสร | ตระกองสองเสน่หา | ||
เหิมรักภิรมยา | ประยวนตฤษณาใน | ||
๏ ลูบโลมประเลอกาม | ก็ลั่นลงละเลาใจ | ||
จุมพิตนุริมไร | ตะพินภาคพธู | ||
๏ เพรียกเพราก็เพลินพลาง | อุรุนาถอูชู | ||
เกี่ยวกรประดับดู | ประดุจลวดลดาวัลย์ | ||
๏ มุจลินทร์จุลาการ | ก็บังเกิดมหัศจรรย์ | ||
คลุ้มคลื่นตรังครัน | อุโฆษศัพทเครงโครม | ||
๏ บุษบันก็ทรงดวง | สะเทือนดอกวิลาสโดม | ||
มัตสยาก็ล่องโลม | ระรื่นเชยกระแสสินธุ์ | ||
๏ เอิบอาบ บ เอื้ออิ่ม | สโรชสร้อยสวาริน | ||
ตรลบกลิ่นผกาตฤณ | แสยงเศียรสบายกาย | ||
๏ ส่องแสงสุริโย | พยอนโยกกระแสสาย | ||
ชลทิตประพรายพราย | ปทุมเมศกระจ่างบาน | ||
๏ ภุมราภมรมัว | ฤดีร่วมผสานสาร | ||
เกลือกเคล้าสุคนธาร | ทวีราคนิทรารมย์ | ||
๏ สององคอ่าองค์ | สบายองค์เกษมสม | ||
แสนสนุกนิอุดม | ถวัลย์เวียงวิเจษฎา | ||
๏ ยศศักดิสมบูรณ์ | อุกฤษฎ์เกียรติลือชา | ||
ทั่วเทพเทวา | นราราษฎร์ก็ชมบุญ | ||
๏ สองทรงศิลาทาน | สถิตรัตนาคุณ | ||
คุ้งชันษาสุญ | ชราภาพชีวา | ||
๏ เริ่มกลอนบพิตรท่าน | พระยาราชสุภา- | ||
วดีลิขิตตรา | แสดงนามโดยมี | ||
๏ ผู้ช่วยบริรักษ์ | นราโลกพราหมณ์ชี | ||
ในกรุงนครศรี | ธรรมราชบุรินทร์ | ||
๏ ทุกกาลผดุงการ | ประกอบชอบ บ เว้นถวิล | ||
ซึ่งเป็นฉบับจิน- | ตนาท่าน บ ให้สูญ | ||
๏ นางกฤษณานาถ | ก็มีเรื่องบริบูรณ์ | ||
สมุดเดิมก็เศร้าสูญ | สลายลบ บ เป็นผล | ||
๏ เชิญเราชิโนรส | พระนามอินทนิพนธ์ | ||
พจนารถอนุสนธิ์ | จำหลักฉันทจองกลอน | ||
๏ ว่าไว้วิสัยโลก | โศลกสารสโมสร | ||
เป็นสร้อยสถาวร | ประดับเกศกษัตรี | ||
๏ แม้นนางสุริยวงศ์ | พธูราชเทวี | ||
สามัญกษัตรี | สดับคำประพฤติตาม | ||
๏ทั่วโลกก็เล็งยล | ก็ย่อมล้วนจะดูงาม | ||
แผ่นภพทั้งสาม | นราเทวะชื่นชม | ||
๏ กฤษณาสุภาษิต | ประสาทไว้ทุกสิ่งสม | ||
ศุภสวัสดิอุดม | จะพึงมี บ เว้นวัน | ||
๏ เสร็จสารสฤษฏอนุสนธิ์ | วรจรประจงฉันท์ | ||
ลำนำประพฤติคฯอัน | นประกอบยุบลกลอน | ||
๏ แต่งตามวุโฒทยวรา | ก็เสนาะสถาวร | ||
เอกโทประดับครุลหุสอน | กลบุตรพึงยล | ||
๏ มีทั้งสถิรและธนิต | ก็ประเภทอำพล | ||
อักษรสามวรนุกล | ก็ประดับประดาการ | ||
๏ ไม้ทัณฑฆาตนฤคหิต | ก็ประเสริฐโอฬาร | ||
วิสรรชนีย์ประดิษฐาน | ก็วิเศษนานา | ||
๏ ฟองมันประมวลนิกรกล่าว | ก็อเนกอเนกา | ||
ฝนทองประกอบกลกถา | คณะเจ็ดประจำลง | ||
๏ คือสร้อยสุรัตนมุนินทร์ | สุรโลกประดับองค์ | ||
ข้าควรจะจินตนประสงค์ | นุประเสริฐพึงเรียน | ||
๏ ด้วยเดชตะโบมบวรคุณ | ศิลข้าประพฤติเพียร | ||
สารสิทธิจงสถิรเสถียร | ธรณิศประลัยสูญ. | ||